คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [Exo x you] แค้นรัก EP. 4 คนที่ไม่รู้จัก ------100%
EP.4 คนที่ไม่รู้จัก
สนามบิน......
ร่างสูงโปร่งยืนหลบมุมอยู่ที่ทางผู้โดยสารขาเข้า ถึงจะเป็นเวลาตอนเช้าแต่ในสนามบินก็ยังมีผู้คนอยู่เยอะพอสมควร ใบหน้าขาวหล่อถูกปดบังด้วยแว่นกันแดด แต่ก็ใช่จะปดบังความหล่อเหล่าได้ ร่างสูงหันซ้ายขวาหลบกล้องจากทุกทิศทางแต่ก็ยากซะเหลือเกินในมื่อส่วนสูงและความหล่อของเขามันช่างดึงดูดสายตาผู้คนนัก
คริสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นอย่างไม่รู้จะทำอะไรระหว่างรอ สักพักพักใครสักคนก็เดินมาหยุดตรงหน้า รอยยิ้มแสนอ่อนโยนปรากฏเด่นหล้าอยู่บนใบหน้าหล่อ ก่อนคนตรงหน้าจะโน้มตัวลงมาใกล้ แล้วสวมกอดเข้าแน่น
“เป็นยังไงบ้างลูกชาย” เสียงอ่อนหวานแสนอ่อนโยนไม่ต่างจากใบหน้าพูดกับไหล่กว้างของเขา คริสที่สวมกอดกลับไปยิ้มกว้างจนคนที่เห็นต่างพากันมองมา มันเรียกเสียงกรี๊ดจากบรรดาสาวๆ แถวนี้ได้เลยทีเดียว
“คิดถึงจังครับ” คริสบอกตอนหญิงวัยกลางคนตรงหน้าคลายกอดออก แล้วเปลี่ยนมาถือกระเป๋าให้
“ไปเถอะ คนเริ่มเยอะแล้ว ลูกชายแม่ยิ่งหล่อๆอยู่ด้วย” คนเป็นแม่แซวก่อนจะควงแขนลูกชายสุดที่รักออกเดินไปที่รถ
“วันนี้ผมต้องเข้าบริษัท แม่อยู่ที่นี้ก่อนนะครับ ผมว่างแล้วจะพาไปช็อปปิ้ง” คริสบอกหลังจากพาผู้เป็นแม่มาส่งที่ชั้นบนสุดของโรงแรมโซล ภายในห้องที่เคยมีของกระจัดกระจายด้วยฝีมือคุณ บัดนี้ถูกจัดอย่างเรียบร้อยเหมือนม่เคยมีใครเข้าอยู่มาก่อน อย่าที่คริสรู้ดี ว่าแม่เขาไม่ค่อยชอบเรื่องชู้สาวสักเท่าไหร่ ไม่งั้นเขาคงไม่ปล่อยคนที่ขึ้นชื่อว่าทรยศเขาให้เป็นอิสระแบบนั้นหรอก แต่มันก็ใช่จะอิสระสำหรับคุณเลย ในเมื่อคนอย่างเขายังกำไผ่เหนือกว่าอยู่
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
ภายในห้องนอนสะอาดตา ร่างบางนั่งมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองนิ่งเพราะตลอดเวลา 1 อาทิตย์ที่ไม่ได้อยู่แตะมันข้อความจำนวนไม่น้อยเด้งขึ้นมาหลังจากเปิดเครื่องพอกับสายที่ไม่ได้รับ
นิ้วเรียวสวยเลื่อนหน้าจอไปยังหมายเลขที่โทรเข้ามาล่าสุด ก่อนจะกดต่อสายทันที
“ค่ะพี่ยูรา...”
“อะไรเนี้ยะ เกิอะไรขึ้นทำไมเธอถึงหายไปอีกล่ะ?” ปลายสายตอบกลับมา น้ำสียงฟังดูเป็นห่วง
“ขอโทษค่ะ พอดี...ฉันไม่ค่อยสบายและก็มีธุระนิดหน่อย....” ครั้งที่สองแล้วที่คุณโกหกยูรา แล้วคุณจะบอกยูราได้ยังไงว่าคริสพาคุณไปขังไว้แล้วทรมารคุณทั้งร่างกายและจิตใจอยู่เป็นอาทิตย์ แถสมภาพลักษณ์ของเขาก็สุดแสนจะอ่อนโยน
ใครเขาจะเชื่อ....
“ไม่เป็นไรๆ แล้วนี้เสร็จธุระรึยัง?”
“ออ...ค่ะ”
“งั้นวันนี้แวะมาที่ตึกด้วยล่ะ เด็กๆต้องถ่ายรายการพอดีผู้ช่วยพี่ป่วย เรามาช่วยพี่หน่อยนะ”
“เออคือ....” คุณตั้งใจจะปฏิเศษเพราะรู้ว่าเด็กๆ ที่ยูราหมายถึงนั้นรวมไปถึงคริสด้วย เพราะยูราเป็นสไตลิสประจำให้กับหนุ่มๆ Exo และโดยที่คุณไม่รู้เผลอรับปากจะทำงานกับเธอเมื่ออาทิตย์ก่อน มันคือข้อผิดผลาดที่ทำให้คุณเจอคริสในอีกมุมที่ไม่มีใครได้เจอ
ในตอนนี้คุณไม่ต้องการที่จะเจอเขาเลยจริงๆ
“ถือซะว่าพี่ขอร้องนะ ช่วยพี่หน่อย”
“ค่ะ” พูดออกไปทั้งที่กัดฟันตัวเองไว้ ใจก็หวั่นกลัวกับสิ่งที่จะเจอถ้าหากคุณได้เจอกับเขาอีก
ทำยังไงดี...
"มาตอนนี้เลยนะ เด็กๆจะไปที่สตูดิโอแล้ว เราจะไปรถสต๊าฟจะออกอีกครึ่งชั่วโมง รีบมาล่ะ" พูดจบไม่รอให้คุณตอบกลับสักคำปลายสายก็ตัดทิ้งไปแทบจะทันที ส่วนคุณน่ะเหรอ...วิ่งเป็นเจ้าเข้ารีบร้อนไปอาบน้ำแต่งตัว ไม่ถึง10นาทีก็ตรงดิ่งมาที่ตึก ถือว่าโชคดีที่อพาเม้นที่คุณอยู่ไม่ไกลจากตึกมาก และทางที่เร็วที่สุดในการมาถึงนี้ก็คือ...วิ่ง!
คุณหอบตัวโยนตอนมาถึงทางเข้าด้านหลังตึก ไม่แปลกใจเลยที่เวลาแบบนี้ก็ยังมีเหล่าแฟนคลับมายืนรอไอดอลของตัวเองที่ด้านหน้าตึก ถ้าไม่มีสิแปลก
ว่าแต่...คุณจะเข้าไปได้ยังไง ในเมื่อไม่มีบัตรผ่านประตู....
นิ้วเรียวกดโทรศัพท์ยิกๆโทรหายูราทันที แต่ก็มีเพียวเสียงปลายสายให้ได้ยินเท่านั้น
"รับสายสิพี่ยูรา...โอ้ะ! รอด้วยค่ะ!" คุณตะโกนบอกใครคนนึงที่กำลังจะเข้าทางประตูหลัง ร่างสูงหันมามองคุณวิ่งมาที่ประตูพร้อมรอยยิ้มที่ใบหน้า
"ขอบคุณค่ะ..." คุณโค้งให้กับคนสูงกว่าก่อนจะเดินเข้าไปก่อน ไม่สนใจหน้าหล่อภายใต้ผ้าปิดปากสีดำสักนิด
ตาคมจับจ้องมองร่างบางที่วิ่งเร็วๆเข้าไปนิ่ง ก้อนเนื้อที่อยู่ใต้ผิวหนังข้างซ้ายคล้ายจะหยุดเต้นไปชั่วขณะก่อนจะเต้นรัวเร็วขึ้น เรียวตาเล็กเบิกกว้างค้างอย่างคาดไม่ถึงว่าจะเจอคุณอยู่ที่นี้ ทั้งที่คิดว่ายูราอาจจะโกหก
เท้าใหญ่ก้าวตามร่างบางที่วิ่งอยู่ข้างหน้า แต่ก้าวไปได้เพียงก้าวเดียวเท่านั้น เขาก็หยุดชะงักค้าง....
'สวัสดีค่ะ'
'นูน่า...'
'โอ้ะ? นั้นใครค่ะ?'
'นูน่า ผมเองครับ เซฮุน...'
'เซฮุน?...คุณ...อาจจะโทรผิดนะค่ะ'
'ครับ?'
แผ่นหลังเล็กกำลังจะหายไปจากทางเดิน ตาคมจ้องมานิ่งระหว่างประตูกระจกที่กำลังจะปิดลง ร่างสูงขบคิดถึงการสนทนาจากปลายสายเมื่อวาน จนกระทั่ง....
ปึก!!
ประตูกระจกปิดกระแทกไหล่กว้างให้คนตัวสูงเซน้อยๆ เสียงหัวเราะดังเบาๆจากทางด้านหลัง
"บ้าเหรอ? ยืนให้ประตูหนีบอ่ะ?" ดีโอที่เพิ่งเดินลงจากรถเงยหน้าขึ้นถาม ปากหยักสวยอมยิ้มกลั่นหัวเราะน้อยๆ
“รึว่าเห็นใคร?”
“ออ...เปล่า” เซฮุนลูบแขนตัวเองก่อนจะเดินนำดีโอเข้าไปในตึก หน้าหล่อหันซ้ายขวาหาร่างบางที่วิ่งเข้ามาเมื่อกี้ แต่ตามทางเดินกลับไม่พบใครสักคน
-----------------------------------------------------------------------------
“พี่ยูรา...”
เสียงใสเรียกหญิงสาวร่างระหงส์ที่ยืนวุ่นวายกับกองเสื้อผ้าตรงหน้าคนเดียว หน้าขาวที่แต่งแต้มสีสันเป็นเอกลักษณ์หันมามองเห็นคนเรียกก็ถึงกับยิ้มกว้าง
“โอ้พระเจ้า...พี่คิดว่าเธอจะไม่มาแล้วซะอีก ขอบใจนะที่มาช่วย” ยูราพูดทำหน้าตาซึ่งกับน้ำใจสุดๆพร้อมกอดคนตรงหน้าแน่น
“ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่ให้ฉันช่วยอะไรบ้าง” คุณวางกระเป๋าแล้วเข้าไปใกล้กองเสื้อผ้าที่วางอยู่
“เข็นพวกนี้ไปที่รถได้เลยจ้ะ เดี๋ยวพี่จะเอาที่เหลือไป” ยูราชี้ไปที่กล่องใส่ของ 2 ใบที่วางอยู่ที่รถเข็นเรียบร้อย ก่อนที่ตัวเองจะเดินไปประจำรถเข็นอีกอัน
“ป่ะ”
ยูราเข็นนำคุณไปก่อน ส่วนคุรก็กำลังภาวนาอยู่ในใจว่าขอให้ไม่เกิดอะไรขึ้น และคุณจะพยายามเลี่ยงที่จะเจอคนใจร้ายนั้นให้ได้
“ทำไรอยู่ มาเร็ว เดี่ยวไม่ทันนะ” ยูราที่สังเกตเห็นคุณยังไม่ออกไปก็กลับเข้ามาเรียกอีกครั้ง
ตลอดทางเดินในตอนเช้าแบบนี้ยังเงียบเชียบ แทบไม่มีคนเดินนอกจากเหล่าสต๊าฟที่ง้วนอยู่กับงานของเหล่าไอดอล ยูราพาออกมาทางประตูหลังทางเดิมที่คุณเข้า มีรถตู้สีดำกับสีขาวจอดอยู่ มีสต๊าฟผู้ชายยืนรออยู่ที่หน้ารถสีดำที่ประตูรถเปิดไว้ ยูรากับคุณเข็นของไปที่รถคันนั้นทันที
“เฮ้อ....โชคดีนะที่มีแค่หนุ่มๆ ฝั่ง m เท่านั้น ไม่งั้นของจะเยอะกว่านี้อีก” ยูราบ่นน้ำเสียงคล้ายโล่งอก แต่สำหรับคุณแล้วคงจะใช้น้ำเสียงแบบนั้นไม่ได้ ถ้าจะให้โล่งอกไปเลยก็คือไม่ต้องเจอหน้าเขา แต่จะทำยังไงได้คุณดันรับงานและรับปากยูราไปแล้ว คุณใช่คนที่จะผิดคำพูดสะที่ไหน
คุณและยูราช่วยกันยกของขึ้นรถในขณะที่หนุ่มๆ EXo m ออกมาจากทางประตูหลัง คุณไม่สนใจที่จะหันไปมอง พยายามที่จะโฟกัสกับงานอย่างเดียว ทำงานเสร็จจะได้รีบกลับบ้านเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจอกับคริส แต่...
“ลูห่านฮยอง...ลืมโทรศัพท์” เสียงๆ หนึ่งที่แสนคุ้นเคย เสียงที่แสนอบอุ่น...เสียงของเด็กหนุ่มที่แสนน่ารัก เสียงของคนๆนึงที่คุณไม่เคยแม้จะตอบข้อความของเขา
และถึงแม้จะนานมากแล้วแต่เสียงนั้นก็ทำให้คุณละสายตาไปมองจนได้...
ถึงแม้จะผ่านไป 2 ปีแล้ว แต่ร่างสูงที่กำลังเดินไปหาลูห่านนั้นยังเหมือนเดิม ผิวขาวๆที่คุณเคยได้เห็นเป็นประจำ ใบหน้านิ่งๆที่ดูแล้วคล้ายคนเย็นชาก็ยังเหมือนเดิม แต่กระนั้นเขาก็ดูหล่อเหล่ามากกว่าในข่าวทีวีหรือโลกอินเตอร์เน็ตที่คุณได้ติดตามเสียอีก
เซฮุน....
หน้าสวยแย้มรอยยิ้มมองคนที่ยืนคุยอยู่กับลูห่านนิ่งโดยไม่ได้สังเกตเลยด้วยซ้ำว่ามีสายตาหนึ่งจับจ้องมองผ่านกระจกรถสีดำ คริสมองที่คุณสลับกับมองไปทางเซฮุนและลูห่าน แล้วกลับมาจ้องมองใบหน้าสวยที่ยืนยิ้มนิ่งอยู่ที่รถสต๊าฟที่จอดอยู่ใกล้ๆ คริสนั่งอยู่ในรถตั้งแต่แรก หลังจากที่เขาส่งแม่เรียบร้อยก็กลับมาขึ้นรถที่หอและเพราะต้องตื่นแต่เช้า เขาจึงไม่เข้าไปกับคนอื่นๆ และเลือกที่จะนอนพักในรถแทน และเขาเห็นคุณตั้งแต่เข้าไปในตึกแล้ว...
หึ! เป้าหมายต่อไปจะเป็นใครกันนานา เซฮุนหรือลูห่าน?
สตูดิโอ.....
เสียงเพลงดังก้องสตูเพื่อสร้างบรรยากาศให้เหล่านายแบบผ่อนคลายแข่งกับเสียงกดชัตเตอร์ที่รัวยิกๆของช่างภาพ หนุ่มๆ Exo m แต่ล่ะคนโพสท่าทางตามสบายเพราะความเป็นกันเองและความขี้เล่นของพวกเขาทำให้บรรยากาศไม่ตรึงเครียด จะมีก็เพียงร่างบางตัวเล็กที่พยายามไม่เดินเข้าใกล้ฟอลล์ถ่ายรูปสักนิด แถมยังพยายามยืนหลบมุมมืดให้มากที่สุด แล้วเหมือนคุณจะคิดอะไรขึ้นมาได้
ห้องเก็บเสื้อผ้าส่วนตัวของพวกเขา...
แวบนึงในความคิดของคุณ กล้องวีดีโอของคริสที่ถ่ายฉากรักระหว่างคุณกับเขาไว้อาจจะอยู่ในห้องนั้นด้วย อย่างน้อยถ้าไม่มีวีดีโอนั้น คุณอาจจะเป็นอิสระจากเขาจริงๆ และในเวลาแบบนั้นเป็นที่รู้กันว่าห้องนั้นเข้าได้เฉพาะสต๊าฟเท่านั้น
และวันนี้คุณคือสต๊าฟ...
คูณรอจนกระทั่งยูราไม่มีอะไรให้ช่วยและใช้โอกาสที่ทุกคนวุ่นวายอยู่กับการถ่ายแบบ รีบเดินเข้าไปในห้องเก็บเสื้อผ้าทันทีเพื่อไม่ให้เสียเวลา โดยที่ไม่รู้เลยว่าคริสเองก็จับจ้องร่างเล็กๆของคุณอยู่
"โอเค...พักได้!" เสียงช่างภาพตะโกนบอกหลังจากถ่ายเซ็ดแรกเรียบร้อย เหล่านายแบบต่างพากันแยกย้ายไปพักเพื่อเตรียมตัวถ่ายเช็ดสองมีเวลาอีก 30 นาที
"ฉันจะไปเข้าห้องน้ำนะ" เสียงเข้มหันไปบอกเพื่อนๆ ที่นั่งพักดื่มน้ำ ก่อนจะเดินมาอีกทางที่เขาเห็นคนตัวเล็กเดินหลบเข้าไป
ทางเดินไปห้องเก็บเสื้อผ้าโล่งและปลอดคนตามคาดเพราะสตูดิโอนี้พวกเขามาถ่ายแบบนับครั้งไม่ถ้วน เสื้อผ้าส่วนตัวของพวกเขาจะถูกเก็บไว้ในห้องนั้น ร่างสูงเดินตรงลิ่วหน้านิ่งมาหยุดที่หน้าประตู ตาคมมองลอดผ่านกระจกใสบานเล็กเข้าไปพอเห็นคนตัวเล็กก้มๆ เงยๆ เหมือนหาอะไรสักอย่างก็ถึงกับแย้มยิ้มมุมปากก่อนจะพลักบานประตูเข้าไป
ปัง!!
เสียงปิดประตูทำเอาร่างเล็กสะดุ้งสุดตัว หน้าสวยเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อหันมาเห็นคนตัวสูงที่ทางเข้า
“คริส...”
ร่างสูงค่อยๆทอดกายเข้าไปใกล้ ตาคมมองกระเป๋าใบใหญ่ของตัวเองในมือคนตัวเล็ก
“มายุ่งอะไรกับกระเป๋าฉัน?” เอ๋ยถามเสียงเรียบพร้อมกับก้าวเข้าไปหาคนเตี้ยกว่าทีละก้าว
“คือ...คือ...” คุณวางกระเป๋าลงอย่างเก่า พร้อมหันซ้ายขวาอย่าทำอะไรไม่ถูก
ซวยแล้วไง.....
“ไง? จะหากล้องงั้นเหรอ?” คริสถามหน้านิ่ง ไม่ได้สนใจกระเปาราคาแพงที่หล่นลงพื้นสักนิด
“ใช่!”
“นี้เธอคิดว่าฉันจะโง่เอามาด้วยงั้นเหรอ?”
“ใครจะรู้!”
คุณจงใจตอบกลับเขา และคำพูดของคุณทำให้ร่างสูงที่หยุดนิ่งแล้วเดินเข้ามาใกล้อีก
“นี้!!”
คุณวิ่งมาหลบหลังราวผ้าที่แขวนไว้แต่มันก็ใช่ว่าจะพ้น คริสดันราวผ้าที่ขวางทางออกใหเพ้นหน้า ก่อนเขาจะนึกอะไรขึ้นมาได้
“ออ...นึกอะไรขึ้นมาได้” คริสพูดหยุดยืนนิ่งมองหน้าสวยที่แสดงออกถึงความตื่นกลัวพร้อมยิ้มมุมปากน้อยๆ
“นี้เธอก็คิดล่อเด็กอย่างเซฮุนด้วยเหรอ? ฉันเพิ่งรู้น่ะเนี้ยะ ว่าชอบเด็ก”
“พูดบ้าอะไรของนาย”
“ก็เห็นยิ้มระรื่นเชียวตอนเห็นหน้าเซฮุน รึไม่จริง อยากจะกินเด็กรึไง?” หล่อพูดพลางสาวเท้าเข้ามาใกล้จนคนตัวเล็กต้องถอยหลังอย่างหวาดๆ ครั้งแต่ปากก็โตกลับอย่างไม่กลัวสักนิด
“นายมันปากเสียคริส! ฉันกับเซฮุนเราสนิทกันมาก่อน” เท้าเล็กหยุดชะงักเมื่อแผ่นหลังชนกับกำแพงสุดทางให้ถอย ตาคู่สวยกรอกไปมาหาทางจะออก แต่ช่างไร้ประโยชน์เมื่อประตูเข้าออกจากห้องเก็บเสื้อผ้านี้มีทางเดียว แล้วอยู่ด้านหลังของคนตัวสูงตรงหน้าที่สาวเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“อ้าวเหรอ?...แต่ทำไมดูเหมือนเซฮูนไม่รู้จักเธอเลยล่ะ? เขาไม่ทักเธอเลย” คริสพูดเสียงเรียบ หน้าหล่อยิ้มน้อยๆคล้ายกำลังสนุกที่เห็นคูณดูตื่นกลัวเขาแบบนี้
“ก็....” คุณกำลังจะอ้าปากตอบว่าเซฮุนยังไม่เห็นคนด้วยซ้ำ แต่เสียงเข้มก็ขัดขึ้น
“เธอน่ะ....รู้จักแค่ฉันก็พอ....มานี่!!”
มือหนากระชากแขนเรียวเข้าใกล้ตัว ร่างเล็กๆของคุณกระแทรกคนตัวสูงกว่าอย่างจัง คุณเซจนเกือบล้ม แต่มือใหญ่ก็คว้าเอาไว้ทันและตอนที่หันกลับมาริมฝีปากของคุณกับเขาสัมพัสกันโดยบังเอิญ
“จงใจจะล้มเพื่อยั่วฉันสินะ” คริสยิ้มกวนให้คุณ
“พูดบ้าอะไร นายดึงฉันเข้ามาเอง ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!!” คุณตวาดเขาและออกแรงพลักคนตัวใหญ่กว่าออก แต่ไม่เป้นผลสักนิด แถมแขนแกร่งยังโอบรอบเอวคุณไว้แน่น อีกมือก็จับสะโพกกลมเข้ามาแนบชิดกายแกร่งส่วนกลาง
“เดี๋ยว....คริส!...อย่านะ!! อืออออ...” เสียงหวานหายไปทันทีที่คนตัวสูงโน้มหน้าลงกดจูบปากสวย แผ่นหลังเล็กของคุณแนบชิดพนัง ส่วนด้านหน้าก็ถูกร่างใหญ่บดเบียนจนร่างแทบจะรวมกันเป็นหนึ่ง มือเล็กยกขึ้นดันไหล่กว้างอย่างแรง แต่ด้วยพื้นที่ที่ยืนอยู่ตอนนี้แทบไม่มีที่ให้ขยับตัว ไม่ต้องพูดถึงคนอีกคนที่เอาเปรียบอาศัยที่ตัวใหญ่กว่าบนเบียดจนไม่มีทางให้ขัยบหนี
“อือออ...” เสียงใสร้องประท้วง แต่ใช่ว่าเขาจะสน มือหนาบีบคางมนไว้แน่นไม่ให้หน้าสวยหันหนีและเผยปากออกให้ลิ้นร้อนได้เข้าไปตวัดหยอกเหย้าปลายลิ้นนุ่มของคุณจนได้ ส่วนอีกมือจับมือเล็กที่ออกแรงทุบลาดไหล่จนรู้สึกเจ็บไว้แน่นหนา
“อืออ...” คุณส่งเสียงร้องพร้อมดิ้นขัดขืนสุดแรงเท่าที่จะทำได้ แต่มันช่างไร้ประโยชน์เพราะคนตรงหน้านั้นแรงเยอะกว่าหลายเท่า สิ่งที่ทำได้อีกอย่างตอนนี้คือหลับตาลงกลั้นใจพร้อมๆกับน้ำตาที่ร่วงลงจากตาสวยสองข้าง
คริสหยุดชะงักตอนหยดน้ำตาใสๆไหลลงกระทบแก้มขาว เขาพละออกมองหน้าคนตัวเล็กที่ถูกดันติดกำแพง หน้าสวยหลับตานิ่งไม่มองเขากลับมา ปากที่บวมเจ่อยังคงมีรอยแผลที่เขาทำไว้ให้เห็นอยู่ น้ำใสๆค่อยๆไหลจากเรียวตาคู่สวยไปตามแก้มเนียน ใจเขาวูบไหวกับน้ำใสๆตรงหน้าไปชั่วครู่
เพียะ!!
หน้าหล่อหันตามแรงที่ฝ่ามือเล็กส่งมา ถึงแรงจะไม่มากแต่เขาก็รู้ถึงความรู้สึกที่คนตรงหน้าถ่ายถอดออกมาได้เลย
ร่างเล็กยืนสั่นเทาอยู่ตรงหน้า มือเรียวกำแน่นอยู่ที่หน้าอกหลังจากฝาดผ่านอากาศใส่หน้าเขาเต็มๆ หน้าสวยแดงก่ำพอๆกับดวงตาที่ช่ำน้ำ
“นายมันโรคจิตคริส นายมันคนนิสัยไม่ดี นายมัน...”
“ฉันมัน...ทำไม?” คริสถามเสียงเย็น มือหนายกถึงถูมุมปากตัวเองที่เหมือนเต้นตุบๆเพราะถูกตบ ก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้ร่างบางที่ถดกายหนีไปด้านข้างพร้อมตวาดเสียงใส่
“คนอย่างฉันมันทำไม?!!!”
“นายมันเลวไง! นายมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย! ทำได้แม้กระทั่งผู้หญิงไม่มีทางสู้...”
“ผู้หญิงงั้นเหรอ?!!” คริสตวาดเสียงจนคุณที่หนีชิดมุมสุดทางแล้วถึงกับสะดุ้ง “ฉันเลิกมองเธอเป็นผู้หญิงไปนานแล้ว”
“ไม่! โอ๊ยยย...” คุณร้องลั่นตอนมือหนาดันไหล่เล็กติดพนังอีกครั้ง แรงกดจากมือใหญ่ทำเอากระดูกเล็กๆ แทบแตกเป็นเสี่ยง ก่อนปากหนาจะกดจูบรุนแรงอีกครั้ง
คริสบีบไหล่เล็กแน่นจนเขาเองยังเจ็บมือแต่แค่นั้นก็ยังหยุดอารมณ์ของเขาตอนนี้ไม่ได้ ความโกรธที่เขามีมันมากกว่าน้ำตาหยดเล็กๆ สองสามหยดเสีบอีก ความแค้นที่ถูกหลอกใช้มาโดยตลอดคับแน่นอยู่เหนือก้อนเนื้อที่เต้นตุบๆ รุนแรงไม่ต่างกับอารมณ์ที่ร้อนเป็นไฟของเขาในตอนนี้ ยิ่งคนตรงหน้าเจ็บปวดจากสิ่งที่เขาทำมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งพอใจมากเท่านั้น
“คริสอย่า...ได้โปรด...”
ร้องต่อไป...ร้องให้ดังที่สุด...เจ็บปวดให้ได้มากที่สุด...เพราะฉันไม่ปล่อยเธอง่ายๆแน่
“อยากคอแตกก็ร้องไป คิดว่าใครจะได้ยินกัน ก็รู้นี้ว่าไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะเข้ามาเดินเพ่นพ่านแถวนี้ นี้มันห้องส่วนตัว...อยากร้องก็ร้องเลย ร้องให้ดังๆนะ!!”
---ตัด---
สำหรับฉากตัดเข้าไปเจอกันที่ไบโอทวิตเตอร์
@ kusutomo
คริสส่งเสียงในลำคอก่อนจะปลดปล่อยอารมณ์ทั้งหมดเข้าไปในตัวคุณ ความอุ่นร้อนจากน้ำรักของเขาทำให้ตาสวยเบิกกว้าง
“ฉันไม่อยากให้กางเกงเลอะ เพราะฉันต้องถ่ายแบบต่อ” พูดจบร่างสูงก็พละออกลุกขึ้นยืนไม่สนใจร่างบางที่ต้องรั่งพนักพิงโซฟาแล้วพยุงตัวเองขึ้นนั่งสักนิด มือหนาจัดการเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าทีต่อที่คุณค่อยๆเปล่งเสียงพูด
“ทำไม...ทำไมนายถึงต้องทำแบบนี้คริส? ฮึก!...บอกฉันได้มั้ย?”
“หึ!” ร่างสูงย่อตัวนั่งลงตรงหน้าคุณที่มองเขาทั้งน้ำตา มือหนาดึงชายกระโปร่งลงปิดให้ก่อนจะแย้มยิ้มมุมปาก
“เพราะเธอคือนานาไง”
เพราะฉัน...คือนานางั้นเหรอ?
“นายหมายความว่ายังไง? ถ้าเพราะฉันคือนานา...แล้วทำไมนายถึงต้องทำกับฉันแบบนี้ ฉันคือคนที่นายบอกว่าจะระ...”
“หุปปาก!....” คริสพูดขัดเสียงดัง มือหน้าเอื่อมสัมพัสไรผมที่หลุดลุ่ยออกจากใบหน้าสวยก่อนจะเลื่อนลงต่ำมาที่ปลายคาง
“...ฉันเลิกคิดตั้งแต่วันที่เธอหลอกใช้ฉันแล้ว! อย่าเอาคำพูดพวกนั้นมาพูดกับฉันอีก”
“ไม่... ฉันไม่ได้หลอกใช้นาย...ฉันไม่เคย....”
“หยุดตอแหลได้แล้ว สำหรับฉัน...” คริสหยุดพูด ตาคมมองหน้าสวยที่แดงก่ำและเปียกปอนไปด้วยหยาดน้ำตานิ่ง
สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิตคือการได้เห็นน้ำตาของคุณ ไม่ว่าจะรูปแบบไหนก็ช่าง ใจเขาจะอ่อนไหวทุกครั้งที่เห็น แต่เพราะความแค้นจากสิ่งที่คุณทำเอาไว้มันก็เป็นแรงพลักดันให้เขาทำหยาบคายกับคุณตลอด และเขาเองก็มาสามารถจะหยุดมันได้เลยสักครั้ง
“เธอคือคนที่ฉันไม่รู้จัก”
100%
อ่ะฮี่...ครบ 100% แระ สุดท้ายก็มี NC จนได้
อิเฮียนี้ก็แบบ...นางเอกเราต้องยอมอ่ะเนาะ 5555
ยังไงนางเอกติดตามต่อด้วยนะ ไรท์จะพัก NC ให้นางเอกพักผ่อนสักหน่อยนึง (หน่อยนึงพอ) 5555
ตอนหน้าฮุนกับนางเอกจะเจอกันจังๆ สักทีมั้ยมาติดตามด้วยเน้อ...
อย่าลืมนะ เม้น + โหวต + FAV.
คุยกันต่อในทวิตฯ ติดแท็ก #ฟิคแค้นรักkrisyou
ปล. ขอบคุณสำหรับคอมเม้นที่ 146 ด้วย ไรท์จะปรับปรุงการเขียนให้ดีขึ้น จะไม่หลุดคำนั้นแล้ว ขอบคุณนะค่ะที่เตือน...ไรท์พิมพ์แบบนี้จนติดแล้วอ่ะ เสียนิสัยไปเลย55555 ยังไงขอบคุณมากนะค่ะที่แนะนำให้ ยังไงอย่าเพิ่งรำคาณจนเลิกอ่านนะ ติดตามต่อไปนะค่ะ
(พิมพ์ตก พิมพ์ผิด ยังไงไรท์ขอโทษด้วยนะค่ะ).....
ความคิดเห็น