กลรักยัยแก้มใสกับนายสุดฮอต1

1  ตอนเช้าอันสงบฉันได้นั่งอยู่ริมหน้าต่างของห้องชมรม ชมรมนี้มีชื่อว่า ชมรมหนังสือพิมพ์ ชื่อมันอาจจะดูไม่ค่อยพิเศษ
"นี่ยังมน...ฉันมีเรื่องอยากให้เธอช่วย"นั่นไม่ใช่เสียงของใครเป็นเสียงของเหมียวเพื่อนสนิทของฉันเองแล้วมนนั่นคือชื่อของฉันชื่อเต็มของฉันคือ มนมาริจัง 
"นี่ยัยมนอ่ะ...นี่เป็นงานที่เธอต้องทำ"ยัยเหมียวส่งซองสีน้ำตาลให้ฉัน
"ออ....แล้วงานอะไรล่ะ"ฉันรีบเปิดซองออกทันทีก็พบว่า....
"ยัยบ้า!!!นี่มันหนุ่มสุดฮอตของโรงเรียนเราที่แทบจะไม่มีใครอยากยุ่งหนิเป็นคนที่เย็นชา...ฉันไม่ทำหรอกนะงานนี้หนะมันหนักเกินไป"ในซองนั้นมีรูปของชายหนู่มทั้ง2คนแรกมีชื่ีอว่าเคลม..หนุ่มเงียบขรึมไม่พูดไม่จาเก็บตัวอยู่แต่บนดาดฟ้า อีกคนมีชื่อว่านีเอล..เป็นหนุ่มที่รวยมากมีพ่อเป็นนักธุรกิจพันล้านที่ครองหุ้นอยู่กับผ.อโรงเรียนฉัน
"แต่เธอต้องทำฉันฝากหน้าที่นี้ไว้ที่เธอแล้วนะ"
"แล้วทำไมต้องฝากไว้ที่ฉัน"ฉันโยนซองสีน้ำตาลลงกับพึ้นแล้วหันไปด่าเหมียว
"นี่แล้วทำไมต้องด่าด้วยฮ่ะ!!ฉันอุส่ามาขอร้องดีๆนะ...ถ้าเธอไม่ทำระวังจะโดนผ.อไล่ออกจากชมรม"ยัยเหมียวมองหน้าฉันอย่างกับจะฆ่าฉัน
"ก้อได้ฉันตกลง...ฉันจะทำมันเอง"ฉันรับงานนี้ไว้แล้วฉันได้เตือนเหมียวไว้ว่า
"ถ้าฉันทำไม่สำเร็จฉันจะยอมให้ผ.อไล่ฉันออกจากชมรม"เหมือนเหมียวจะสะอึกแล้วเดินออกไปจากห้อง
"นี่ฉันหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้วใช่ไหม"ฉันบ่นพึมพัมอยู่คนเดียวแล้วเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าเพื่อที่จะไปหาเคลม
ณ ดาดฟ้า
"ไม่มีใครอยู่สินะ"ฉันรีบเดินไปตรงที่มีมุมให้ซ่อนมากที่สุดเพื่อที่จะแอบและค่อยส่องจ้องมองเคลม
กึก กัก กึก กัก นั่นเป็นเสียงเหมือนฝีเท้าของคนฉันเลยรีบวิ่งไปข้างๆถังขยะ(มันเป็นที่เดียวที่ซ่อนได้)ฉันหันไปข้างหนังพบว่าไม่มีรั้วกั้นมองลงไปข้างล้างก็พบสระน้ำที่อยูตรงกลางฉันได้แต่นั่งกลืนน้ำลายและมองคนตรงหน้า
เขามีสีผมดำสนิทในตาสีทองอร่ามช่างเป็นคนที่มีเสน่ห์ฉันเพ้อไปเรื่อยมองไปอีกทีเห็นเขามายืนตรงหน้าฉัน
"เห็นฉันได้ยังไง"ฉันพูพร้อมแสยะยิ้มเล็กน้อยแล้วรีบลุกแต่ฉันมันดันก้าวเท้าพลาดแวบนึงฉันคิดว่าฉันคงต้องตายฉันลับตาไปและสลบไปชั่งขณะฉันตื่นขึ้นมาอีกที
"เอ๋....นี่มันสวรรค์ใช่ไหม"ฉันบ่นพึมพำอยู่คนเดียวพอลืมตาขึ้นมาฉันพบว่าเคลมยืนอยู่ตรงหน้าฉัน
"นี่เธอคือเคลมใช่ไหม"
"....."
เขาเงียบใสฉันเหมาะมากกับการที่ได้ฉายาว่านายขรึม
"กลับไปซะ"
เสียงที่เข้มพูดไล่ฉันให้ออกไปแต่ฉันยังไม่ออก
"นี่ฉันมาจากชมรมหนังสือพิมพ์ฉันอยากให้...."
"ออกไปซะ"
เสียมารยาทฉันพูดไม่ทันจบเขาก็ไล่ฉัน เสียมารยาทที่สุด
"เสียมารยาทที่สุด"ฉันบ่นพึมพำ
ตอนนั้นเองเขาดึงมือฉันไปอยู่ตรงกรงเหล็กดาดฟ้าเหมือนจะผลักให้ฉันตกลงไป
"นี่ทำอะไรของนายน่ะ"
"......."
ได้ยินแต่เสียงของลมหายใจของเคลมเท่านั้น
"ถ้าเธอยังไม่ออกไปฉันจะโยนเธอลงไป"
"ก็ได้ฉันจะไปแต่ต้องสัญญาฉันก่อนว่าจะไปถ่ายแบบให้ฉัน"
"........"
ฉันได้แค่เสียงลมหายใจเขาดึงมือฉันและลากฉันออกไปปิดประตูดาดฟ้าอย่างแรงฉันเลยเดินลงมาและคิดว่าฉันคงต้องไปทำภารกิจของนีเอลแทนแล้วเก็นภารกิจของเคลมไปก่อน