ลำดับตอนที่ #32
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : Chapter 32 : ถ้าไม่รักกันแล้ว ก็หยุดพูดคำนี้เถอ
( Naw : Talk )
@ สนามบินเชียงใหม่
" หนาวจัง " ฉันบ่นก่อนจะเอาผ้าคลุมไหล่มาคลุม
" น้องนาวทางนี้! " พี่ฟ้าตะโกนขึ้น ฉันยิ้มก่อนจะลากกระเป๋าไปหาพี่ฟ้า
" สวัสดีค่ะพี่ฟ้า มานานรึยังค่ะ "
" ไม่นานหรอก แต่เดี๋ยวต้องรอใครอีกคน "
" ใครค่ะ? "
" อ่าวฟ้า.. นั่นใครหรอ " ฉันหันไปมองตามต้นเสียงก็ต้องชะงักเมื่อเจอร่างสูง ใบหน้าที่อยากที่จะลืมตลอดสามปี .. เขามาที่นี้ทำไม? ฉันเฝ้าถามตัวเอง สิ่งที่ฉันพยายามหนีมาตลอด ..
" พี่เฟม.. "
" นาว.. " ฉันมองพี่เฟมอย่างทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะกดโทรออกหาพี่โซ่
[ ฮาโหลลล ]
" พี่โซ่! ทำไมพะ พี่เฟมมาอยู่ที่นี้อ่ะ "
[ ก็มันบอกมันจะไปพัก -0- ]
" พี่โซ่!! "
[ อะไรอีกห้ะ ไอตัวเล็กงอแงแล้ว ]
" เออๆ ยอมแค่วันเดียวเท่านั้นแหล่ะ " ฉันพูดก่อนจะกดตัดสาย
" เจอพี่ถึงกับโมโหขนาดนั้นเลยหรอ "
" ใครกันแน่ที่เคยบอกว่า 'อย่ามาให้พี่เห็นหน้าอีก จะเป็นการดีมาก' " ฉันพูดทวนประโยคที่มันอยู่ในหัวฉันมาตลอดสามปี ฉันจะทุกประโยคได้แม่น ฉันจำทุกอย่างได้ดี.. ดีมากๆซะด้วยหล่ะ
" ... "
" เอ่อ.. ฟ้าว่าเราไปที่บ้านฟ้าดีกว่าเน่อะ ^^;; " ฉันพยักหน้าก่อนจะลากกระเป๋าขึ้นรถ ฉันเข้าไปนั่งหลัง พี่เฟมพี่ฟ้านั่งกันข้างหน้า พอมาถึงบ้านพี่ฟ้า พี่ชายกับเพื่อนพี่ชายพี่ฟ้าก็นั่งคุยอะไรกันไม่รู้อยู่หน้าบ้าน พี่เฟมกับพี่มินทร์ก็ยังเหมือนเดิมแห่ะ..
" ไงยัยตัวเล็ก " พี่มินทร์เดินมาขยี้หัวฉัน ส่วนพี่ชายพี่ฟ้า เรียกงี้ล่ะกัน ไม่มึน
" ก็ดีน่ะ เออใช่ " ฉันยืนการ์ดแต่งงานให้พี่ๆคนละใบ
" แต่งกับไอเฟมหรอ " คำถามนี้เล่นเอาฉันชะงักไปก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ พี่ๆมองหน้ากันก่อนจะเปิดดูก่อนจะอ่านขึ้นพร้อมกัน
" นารดา นาคทองเพช& ธันวา บุญกุลประเสิรฐ "
" นั่นมันนามสกุลคนดังเลยหนิ -0-!!!! "
" หรอ.. ไม่รู้สิ " ฉันยิ้มบางๆ
" ฟ้าว่าเราเข้าบ้านเหอะ ฟิวส์อยู่ไหนอ่ะพี่เฟม "
" หลับไปแล้ว " พี่ฟ้าพยักหน้าก่อนท่ีพวกเราจะเดินเข้าบ้าน พอฉันเข้าห้องนอนของฉันก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พี่ธันวาโทรมา
" ฮัลโหล .. "
[ ถึงบ้านพักรึยังค่ะ ^^ ]
" ถึงแล้วค่ะ พี่ธันวาเป็นยังไงบ้าง "
[ ก็ดีค่ะ เดี๋ยวน้องนาวจะกลับวันไหนค่ะ ]
" คงเป็นพรุ่งนี้เย็นๆน่ะค่ะ "
[ โอเคค่ะ ที่เชียงใหม่คงอากาศหนาว ดูแลตัวเองด้วยน่ะค่ะ ]
" รับทราบค๊าา พี่ธันวาก็เหมือนกัน "
[ งั้นพี่ไม่กวนแล้ว นอนพักเถอะค่ะ ]
" ค่า ฝันดีค่ะ " ฉันพูดก่อนจะกดวางสายแล้วค่อยๆหลับตาลง .. ใครก็ได้.. เอาความทรงจำบ้าๆนี่ออกไปเสียที ..
#เช้าวันรุ่งขึ้น
ฉันตื่นชึ้นมาก็ทำภารกิจตอนเช้าตามปกติก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง พี่ฟ้าก็กำลังป้อนข้าวเจ้าตัวเล็กหรือน้องฟิวส์นั้นเอง ส่วนพี่นิวก็นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
" อ่าว.. ตื่นแล้วหรอ ทานข้าวเช้ามั้ย? " พี่ชายพี่ฟ้าเดินมาถามฉัน ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะไปนั่งที่เก้าอี้ว่าง
" นาวคงกลับคืนนี้น่ะ "
" อ่าว.. " พี่ฟ้าร้องงงๆแต่ก็ไม่ถามอะไร
" แล้วนี่หายไปไหนมาสามปี เขาตามหากันให้วุ่นเลย "
" ก็อยู่ในกรุงเทพนั้นแหล่ะ เผอิญไม่อยากเจอใครบางคนเท่านั้นเองพี่นิว "
" ... " แล้วทุกอย่างก็เขาสู่ความเงียบ ฉันคิดว่าทุกคนเข้าใจดีว่ามันเกิดอะไรขึ้นระห่างฉันกับพี่เฟม มันก็เหมือนจิ๊กซอ ที่ต่อให้ตาย ก็ไม่เข้ากัน..
" ทานข้าวก่อนเถอะ เพื่ออารมณ์จะดีขึ้น "
" ขอบคุณค่ะ " ฉันรับข้าวต้มมาทานเงียบๆ พอทานเสร็จฉันก็ออกมาเดินเล่นข้างนอก อาการปวดหัวหนึบๆก็เกิดขึ้นอีกครั้ง
" เห้ออ แทนที่จะมาพักกับเป็นไมเกรนหนักกว่าเดิมซะอีก.. " ฉันบ่นก่อนจะเดินไปนั่งจุ่มเท้าในแม่น้ำใกล้ๆอย่างผ่อนคลาย
" นั่งด้วยคนสิ.. " ฉันหันไปมองตามต้นเสียงก่อนจะลุกขึ้นใส่รองเท้าแล้วเดินหนี
" หมับ!! " พี่เฟมคว้าข้อมือฉันไว้ก่อนจะดึงฉันให้ไปปะทะตัวเอง
" ขนาดต้องหนีหน้าพี่เลยหรอ "
" พี่พูดอะไรไว้ก็น่าจะจำได้ดีหนิค่ะ "
" พี่ขอโทษ.. " ฉันชะงักไปก่อนจะตีหน้าเรียบเหมือนเดิม
" มาพูดตอนนี้.. มันไม่สายไปหน่อยหรอค่ะ " ฉันพูดโดยพยายามกลั้นน้ำตาอย่างสุดความสามารถ
" พี่ขอโทษ "
" พี่เลิกพูดคำนี้ซะทีเถอะ!!! " ฉันตะโกนออกมาอย่างหมดความอดทน ก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมา
" ถ้าไม่รักกันแล้ว ก็หยุดพูดคำนี้เถอะ .. " ฉันปาดน้ำตาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านแล้วรีบเก็บกระเป๋าแล้วโทรเปลี่ยนเป็นไฟล์ทบ่ายสามแทน พี่นิวเลยต้องกุลีกุจอพาฉันไปส่งสนามบินตอนบ่ายสองของวันนี้แทน พอฉันกลับถึงกรุงเทพฉันก็รีบมุ่งหน้าไปยังบริศัทพี่ธันวาก่อนจะเอากระเป๋าใส่ที่รถพี่ธันวาแล้วเดินไปที่ห้องทำงาน
" อ่าว นาวกลับมาแล้วหรอ " พี่น้ำหนึ่งเลขาของพี่ธันวากล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง
" ค่ะพี่น้ำหนึ่ง ^^ พี่ธันวาติดงานอะไรอยู่รึเปล่าค่ะ "
" ไม่จ้าา.. เข้าไปได้เลย บอสก็ทำท่าลุกลี้ลุกลนอยากจะรับน้องนาวจะตายล่ะ " พี่นเำหนึ่งพูดขำๆ ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้อง
" ก๊อกๆ "
" เข้ามาได้ " สิ้นเสียงพี่ธันวาฉันก็เปิดประตูเข้าไป
" คุณมีเอกสารอะไรให้ผมเซ็นต์.. อ่าว น้องนาว กลับมาเมื่อไหร่ค่ะ " พี่ธันวามองที่ฉันงงๆ
" เพิ่งกลับมาถึงน่ะค่ะ นาวมากวนรึเปล่า? "
" ไม่หรอกค่ะ แล้วทำไมไม่โรบอกพี่ค่ะ? พี่จะได้ไปรับ "
" เพราะรู้ว่าป่านนี้คนบางคนเข้ายังทำงานไม่ยอมเลิกอยู่ไงค่ะ " ฉันหัวเราะขำๆก่อนจะไปนั่งที่เก้าอี้ตรงกันข้ามกับพี่ธันวา
" เหนื่อยล่ะสิ " ฉันพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ
" เดี๋ยวนาวจะไปไหนรึเปล่า? พี่ต้องอยู่เคลียร์งานอีกตรึมเลย เอารถพี่ไปก่อนก็ได้ พี่ค่อยให้ลุงเกียรติมารับ "
" เดี๋ยวขอดูอีกทีล่ะกันค่ะ ยังเพลียๆอยู่ "
' ตะดึ้ง ' เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น ฉันหยิบขึ้นมาเปิดดูงงๆ เพราะมันเป็นเบอร์ของเขาคนนั้น..
' มาเจอกันหน่อยได้มั้ย? ครั้งสุดท้ายก็ยังดี ถ้าได้มาเจอกันที่บ้านไอโซ่น่ะ - พี่เฟม ' ฉันก้มลงมองก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
" งั้นนาวขอออกไปข้างนอกหน่อยน่ะค่ะ เดี๋ยวจะกลับมาหา "
" โอเคค่ะ ^^ " พี่ธันวายิ้มให้อย่างอ่อนโยน ฉันเดินกลับไปที่รถก่อนจะมุ่งหน้าไปยังบ้านพี่โซ่ พอฉันเดินเข้าไปในบ้านพี่โซ่ทุกอย่าวก็เงียบสนิท ฉันมองไปตรงบันได มีรูปภาพขนาด 1 ตารางเมตรที่เคยหักเป็นสีส่วนถูกประกอบขึ้นมาเหมือนเดิม น้ำตาฉันค่อยๆไหลลงมาอีกครั้ง
" ฮึก.. พอซักทีเถอะ ฮึก พอซักที " ฉันพูดก่อนจะค่อยๆทรุดลงไปกับพื้น
" ... "
" ฮึก นาวรู้ว่าพวกพี่ได้ยิน.. ฮึก แต่ช่วยพอซักทีเถอะ .. ฮึก นาวเจ็บมามากพอแล้วกับเขาคนนั้น ฮึก ปล่อยให้นาวได้มีชีวิตใหม่ กับคนที่เขารักนาวจริงๆเถอะ " ฉันร้องไห้ก่อนจะพูด ฉันรู้ว่าทุกคนอยู่ไหนบ้าน แค่ไม่รู้ว่า 'ที่ไหน' ก็เท่านั้นเอง
" จะให้พี่พอยังไง.. ในเมื่อใจพี่มันยังสั่งให้ทำต่อไป.. "
___________________________________________________
ฟิคนี้จบไม่เกิน 50 ตอนน้า อาจจะจบที่คู่ของนาวว่ามันจะอกหักดังโป๊ะหรือจะเป็นยังไง
รีดยังอยู่กันมั้ยเนี่ย =___=;; ไรท์ชอบหายตัวแบบนานๆ แต่สัญญากับแตง(มั้ยว่ะ?)
ว่าจะลงอาทิตย์นี้ ก็มาลงล่ะ เม้นท์ขึ้นด้วย บอกแล้วว่าถ้าเม้นท์ขึ้นไรท์ลง -0-
แค่ลงช้าแค่นั้นเอง แห่ะๆๆๆ ก็ไรท์อยู่โหมดขี้เกียจอ่ะตอนนี้ ทำไงได้
เรื่องนี้จะพยายามให้จบก่อนกลับไทย เพราะกลับไทยไรท์บ่มีเวลา เง้อๆ
ก็แค่ยี้แหล่ะ เม้นท์ขึ้นแล้วเดี๋ยวลง จุ้บๆ -3-
ปล.ไรท์รีบลงยังไม่เช็คคำผิดทีน้าา
ปล.ไรท์รีบลงยังไม่เช็คคำผิดทีน้าา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น