ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    The Guitar of Love รักชุลมุนป่วนอลเวง 2

    ลำดับตอนที่ #33 : Chapter 33 : หยุดซักทีเถอะ..

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 236
      2
      11 เม.ย. 56

    ( Naw : Talk )
    " จะให้พี่พอยังไง.. ในเมื่อใจพี่มันยังสั่งให้ทำต่อไป.. " พี่เฟมพูดก่อนจะเดินออกมาฉันค่อยๆหันไปมองก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมา มากกว่าเดิม
    " กลับมาทำไม ฮึก กลับมาทำไมตอนนี้ ฮึก "
    " พี่ขอโทษ.. "
    " บอกแล้วไงว่าให้เลิกพูดคำนี้! ฮึก ถ้าไม่เคยรักกันก็เลิกพูดคำนี้ซะที .. ฮึก มันไม่มีค่าอะไรอีกต่อไปแล้ว ฮึก " ฉันพูดก่อนจะปาดน้ำตา
    " ให้โอกาสพี่เถอะน่ะ ให้โอกาสพี่.. อีกซักครั้งเถอะน่ะ " พี่เฟมเดินมานั่งย่อตัวลงข้างๆฉัน
    " ฮึก โอกาสของพี่ มันหมดไปตั้งแต่สามปีที่แล้ว แล้วหล่ะ " 
    " ได้โปรดเถอะ .. " น้ำตาพี่เฟมค่อยๆไหลลงมา
    " นาวทำร้ายเค้าไม่ได่หรอก ฮึก นาวทำร้ายจิตใจผู้ชายคนนั้นไม่ได้หรอก " ฉันค่อยๆลุกขึ้นยืนก่อนจะคว้ากระเป๋า
    " .... "
    " ปล่อยนาวไปซักทีเถอะ " ฉันพูดก่อนจะรีบเดินออกมาแล้วขึ้นรถอย่างรวดเร็ว ฉันปล่อยให้น้ำตาที่อัดอั้นอยู่ในหัวใจมาสามปีไหลลงมาไม่หยุด.. กำแพงที่ฉันพยายามสร้างมันมาอย่างดี สุดท้าย.. มันก็ต้องพังทลายลงเพราะคนที่ทำให้ฉันต้องสร้างมันขึ้นมา.. 
     
    # ทางด้านเฟม
    " เฟม.. " แครอลเดินไปแตะไหล่เฟมที่กำลังนั่งคุกเข่าร้องไห้อยู่กับพื้น
    " โธ่เว้ย! " เฟมกำหมัดก่อนจะทุบลงพื้นอย่างแรง
    " ไอเฟม พอเหอะว่ะ!! "
    " ใครกันแน่ที่ทำร้ายใครก่อน " เนมเดินออกมาหลังจากที่บินมาด่วนเพราะรู้ข่าวแต่งงานของน้องสาวไม่แท้ที่เปรียบเสมือนน้องสาวของตน
    " ฉันไม่อยากให้นาวต้องมาจมปรักกับฉัน ฉันไม่อยากให้เขา ต้องมาจมปรักกับผู้ชายที่มันต้องพึ่งไอขาเทียมบ้าๆเนี่ย!!! " เฟมตะโกนก่อนจะเลิกขากางเกงขึ้นมา เผยให้เห็นขาเทียมทั้งสองข้างของเขา ใช่.. เขาตัดสินใจ เพราะเขาไม่สามารถกลับมาเดินได้ด้วยกายภาพบำบัด วิธีสุดท้ายก็คือต้องตัดขาทั้งสองข้างออก แล้วใส่ขาเทียมแทน .. เขาเลือกที่จะทำแบบนั้น เพราะเค้ารู้ ว่าเค้า 'ไม่มีทาง' จะกลับมาเดินได้อีก ทุกคนได้แต่มองด้วยความเศร้าสร้อย
    " งั้นก็ไป.. "
    " ไปไหนเนม " แครอลถามงงๆ
    " บุกบ้านยัยตัวแสบของเราไง " เนมไม่พูดเปล่าคว้ากุญแจโยนให้โซ่กับซี
    " เราจะไปแย่งยัยตัวแสบของเราคืน! " 
     
     
    #กลับมาทางด้านนาว
    ฉันกลับไปที่บริษัทพี่ธันวาก่อนจะล้างหน้าล้างตา แล้วเดินไปหาพี่ธันวา ปรากฏว่าพี่ธันวาเพิ่งทำงานเสร็จพอดี
    " จมูกแดงเชียว เป็นอะไรรึเปล่า "
    " เปล่าค่ะ แค่เพลียๆ " พี่ธันวาลูบหัวฉันเบาๆก่อนจะจูงมือฉันไปที่ลานจอดรถแล้วมุ่งกลับบ้าน
    " เอ่อ.. คุณหนูนาวค่ะ "
    " ค่ะป้าออ? "
    " มีคนมาขอพบค่ะ "
    " ใครหรอค่ะ "
    " เอ่อ.. คือ.. "
    " พวกพี่เอง " พี่เนมเดินออกมาพร้อมทุกคน
    " พี่เนม " ฉันอุทานเบาๆ คนที่เปรียบเสมือนพี่สาวฉันอีกคน มาพร้อมกับทุกๆคน
    " นาว.. "
    " ยังให้นาวเจ็บไม่พอใช่มั้ย .. " ฉันถามขึ้นเบาๆ
    " พี่ขอโทษ " พี่เฟมยังคงพร่ำพูดคำเดิมๆ ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อกลั้นน้ำตา
    " หยุด พูด คำนี้ซักที " ฉันพูดย้ำทีล่ะคำ
    " พี่.. ขอโทษ "
    " หยุดพูดซักที!!! เมื่อไหร่จะหยุดพูดคำนี้? พูดแล้วมันจะย้อนกลับไปได้รึไง!? " ฉันตะโกนอย่างหมดความอดทน พี่ธันวาจับมือฉันไว้เบาๆเพื่อให้ฉันใจเย็นขึ้น
    " ถ้าย้อนกลับไปได้ แล้วเราไม่เลิกกัน.. " 
    " หยุดพูดซักทีเถอะ .. อย่าทำร้ายกันไปมากกว่านี้เลย " ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาๆลงก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาอีกครั้ง
    " งั้นนาวดูนี่ซะก่อน เหตุผลที่แท้จริงที่เฟมบอกเลิกนาวเมื่อสามปีก่อน " พี่เนมพูดก่อนจะเดินไปเลิกขากางเกงพี่เฟมทั้งสองข้างขึ้น (อย่าคิดมากน่ะแจ้ะ -3-) เผยให้เห็นอะไรบางอย่าง..
    " หมายความว่าอะไร " ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ
    " เฟมเค้ารู้อยู่แล้วว่ายังไงก็เดินไม่ได้ เค้ารู้อยู่แล้วว่าให้ตายยังไงการกายภาพบำบัดก็ช่วยเข้าได้แค่ตอนที่เข้ามีราวเดินเท่านั้น เฟมเค้าตัดสินใจตัดขาทั้งสองข้างออก ก่อนจะใส่ขาเทียมเข้าไปแทน " พี่แครอลพูดจบ ฉันเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะเลิกขากางเกงขึ้นอีกที ก่อนจะแตะมือลงบนขาเทียมเบาๆ
    " .... "
    " เข้าใจคำว่าขอโทษของพี่รึยัง "
    " .... "
    " เข้าใจคำว่าไม่อยากให้นาวต้องมาทนกับพี่รึยัง "
    " ... "
    " เข้าใจคำว่าพี่รักนาวรึยัง .. "
    " พอเถอะ " ฉันลุกขึ้นก่อนจะเดินไปหาพี่ธันวา
    " อนาคตของนาว นาวเลือกไว้แล้ว นาวเลือกที่จะอยู่กับคนรักคนปัจจุบันของนาว.. ขอโทษน่ะค่ะทุกคน แต่นาวขอให้หยุดทุกอย่างไว้แค่นี้เถอะค่ะ ก่อนที่ต่างคนต่าง 'เจ็บ' ไปมากกว่านี้ " ฉันพูดก่อนจะเดินขึ้นมาบนห้อง .. ครั้งนี้.. ไม่มีแม้แต่น้ำตาซักหยด มีแต่ความเงียบที่ครอบคลุมแทน
    " ก๊อกๆ พี่เข้าไปได้มั้ยค่ะ "
    " ค่ะ " ฉันตอบเบาๆ พี่ธันวาเดินเข้ามาก่อนจะมานั่งข้างๆฉัน
    " พี่ไม่ว่าน่ะค่ะ ถ้านาวจะยังรักผู้ชายคนนั้น " ฉันยื่นมือไปปิดปากพี่ธันวาเบาๆ
    " เขาเป็นแค่อดีตค่ะ นาวไม่อยากให้ใครมาทำลายอนาคตของเรา "
    " แน่ใจน่ะค่ะ " 
    " แน่ใจค่ะ " ฉันพูดก่อนจะยิ้มเพื่อเป็นการยืนยัน
    " โอเคค่ะ แล้วช้าวเย็นพี่จะให้คนยกเข้ามาให้ล่ะกัน ดูท่าทางน้องนาวจะเหนื่อย "
    " ขอบคุณน่ะค่ะพี่ธันวา ที่ไม่เคยปล่อยมือจากนาวเลย ^^ "
    " ค่ะ ^^ สองปีที่ผ่านมาพี่ได้พิสูจน์ทุกอย่างแล้ว.. ว่าพี่รักน้องนาวจริงๆ " พี่ธันวาดึงมือฉันไปจูบอย่างแผ่วเบาก่อนจะเดินออกไป คำพูดของเขาเค้ามาแทงใจดำของฉัน ใช่.. เขาพิสูจน์แล้วตลอดสองปี มีแต่ฉันนี่แหล่ะ.. ที่ไม่ได้พิสูจน์ตัวเอง
     
     
    ( Jeff : Talk )
    วันนี้ผมมาถ่ายแบบที่ร้านน้ำค้าง ผมรู้แค่ว่ามันเกิดเรื่องอะไรซักอย่างขึ้นที่บ้าน แต่ผมไม่ได้สนใจ เพราะความรักมันเป็นเรื่องของ 'คนสองคน' ผมนึกพลางเปลี่ยนกลับเป็นเสื้อยืดกางเกงยีนส์ พอออกมาก็เห็นน้ำค้างยืนรอพร้อมขวดน้ำเปล่าในมือ
    " อ่ะ! เดี๋ยวพาไปเลี้ยงข้าว "
    " ที่ไหนอ่ะ "
    " คอนโดฉันสิ เห็นน้ำขิงบ่นๆว่าอยากเจอนาย "
    " อ่อ.. " ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินนำไปที่รถผม พอซักพักก็มาถึงคอนโดน้ำค้าง กินกับข้าวหอมตลบอบอวนไปหมด
    " ไงพี่เจฟ " น้ำขิงทักทายผมอย่างเป็นกันเอง ตั้งแต่น้ำขิงผ่าตัดทุกอย่างก็ค่อยๆดีขึ้น น้ำค้างก็เลิกกับไอบ้าเพชรไปเรียบร้อย สถานะของผมกับน้ำค้างหรอ..? ไม่รู้สิ
    " ไงไอตัวแสบ " ผมเดินไปคล้องคอไอตัวแสบก่อนจะยีหัวอย่างสนุกสนาน
    " เจฟกับขิงหรออยู่นี้แหล่ะ เดี๋ยวไปยกข้าวมาให้ " ผมพยักหน้าก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว
    ' กริ้งงง ' ผมกดรับโทรศัพท์ผมงงๆ
    " ว่าไงไอนิว "
    [ นาวกับไอเฟมเป็นไงบ้างว่ะ -0-!!! ต่างคงต่างกลับด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีเลย ]
    " ไม่รู้ว่ะ แต่รู้แค่ว่าคงไม่ดีเท่าไหร่ ลองโทรหาไอโซ่ดูดิ "
    [ เออๆ ขอบคุณมาก ] ไอนิวพูดก่อนจะกดวางสายไป 
    " เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าเจฟ "
    " จำผู้หญิงที่เธอเจอเมื่อวันก่อนหน้าบ้านฉันได้มั้ย " น้ำค้างพยักหน้าเบาๆ
    " คนนั้นเป็นแฟนเก่าไอเฟมที่ได้ข่าวว่าเลิกกันไม่ค่อยดี "
    " หา..? "
    " ฟังไม่ผิดหรอก "
    " ผู้หญิงคนนั้นทิ้งเฟมหรอ? " น้ำค้างพูดก่อนจะขมวดคิ้ว
    " ไม่ใช่ เฟมต่างหากที่ทิ้งผู้หญิงคนนั้น แล้วผูัหญิงคนนั้นก็เป็นน้องไอโซ่ไอซี "
    " แล้วฉันจะสงสารใครดี -0-! " น้ำค้างพูด ผมเลยได้แต่ส่ายหน้าเบาๆกับความติ๊งต๊องของน้ำค้าง.. คนอะไร.. เป็นห่วงแต่คนอื่น ไม่เคยห่วงตัวเอง .. แล้วจะไม่ให้ผมตกหลุมรักได้ไงหล่ะ?
     
    ( Naw : Talk )
    # 2 สัปดาห์ผ่านไป
    ฉันยืนมองตัวเองในกระจก ... ชุดแต่งงานเกาะอกสีชมพูพาสเทลอ่อนๆ ท่อนบนมีลูกไม้ประดับเล็กน้อย กระโปรงเป็นผ้าไหมแก้วจับกอกันข้างหลังมีดอกกุหลาบไหมแก้วสีชมพูอ่อนประดับ ผมฉันถูกดัดเป็นลอนอ่อนๆ ก่อนจะใส่เป็นคาดผมเพชรแท้จากตระกูลของพี่ธันวา และเครื่องเพชรของคุณแม่
    " ลูกแม่สวยจริงๆเลย ^^ "
    " ขอบคุณค่ะแม่ " ฉันกอดกับแม่เบาๆ
    " แม่!!! "
    " อะไรกันลูกชายสองคนนี้ "  แม่ด่าพี่ปาล์มพี่ปันในใจแน่ๆ ฉันมั่นใจที่สุด -..-
    " ป๊าบอกว่าสูทหลวมเกิน ไปดูให้ป๊าหน่อย "
    " ย่ะ " แม่พูดขำๆก่อนจะเดินออกไป พี่ปาล์มพี่ปันเลยเดินมาหาฉัน
    " ไงตัวเล็ก " พี่ปาล์มลูบหัวฉันเบาๆ ส่วนพี่ปันก็เดินไปหยิบโค้กมาดื่มก่อนจะเดินมาหาฉัน
    " ห้ามทำเสื้อนาวเลอะน่ะพี่ปัน "
    " รู้แล้วหน่า ไม่งั้นแม่ก็ฆ่าฉันดิ "
    " รู้ก็ดี " ฉันหัวเราะเบาๆก่อนจะเอนไปซบที่ปาล์ม
    " ขอบคุณพี่ปาล์ม พี่ปันน่ะ ที่ไม่เคยทิ้งนาวเลย พี่ปาล์มเป็นพี่ชายที่นิ่งๆ แต่อบอุ่นที่สุด พี่ปันอาจจะอยู่บ้าๆบอๆ แต่ก็เป็นคนที่สามารถสร้างรอยยิ้มให้นาวได้ตลอด " พี่ปันวางโค้กลงก่อนจะมานั่งกอดกันสามพี่น้อง
    " จำไว้น่ะ .. ถึงนาวจะแต่งงาน แต่นาคทองเพชร ก็คือนาคทองเพชร " พี่ปาล์มพูด ฉันพยักหน้าเบาๆ พอไม่นานพิธีก็เริ่มขึ้น เป็นพิธีตามศาสนาคริสต์เพราะพี่ธันวาเป็นคริสต์
    " มีใครจะคัดค้านการแต่งงานครั้งนี้มั้ย.. หากมีให้ส่งเสียงใดๆออกมา "
    " .... " ฉันกับพี่ธันวาจับมือกันไว้แน่น ถามว่าฉันกลัวหรอ? .. ใช่ ฉันคิดว่าฉันรู้จักพวกพี่ๆในระดับนึง แต่ถ้ามันจะเกิด มันก็ต้องเกิด
    " แอ๊ด.. แห่กๆ ผมขอคัดค้านครับ .. "
     
     
    _____________________________________________
     
    กลับมาแล้ววว ไม่รู้จะพรรณนาอะไร ไรท์หิวข้าว -0-
    ถ้านาวจะใจแข็งขนาดนี้ แงงง พี่เฟมยอมหลายอย่างแล้วน่ะเฟ้ยย
    พอๆ ไรท์บ้าล่ะ อย่าลืมน่ะ เม้นท์ไม่ขึ้น ไรท์ไม่ลง -3-

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×