ลำดับตอนที่ #33
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : Chapter 33 : หยุดซักทีเถอะ..
( Naw : Talk )
" จะให้พี่พอยังไง.. ในเมื่อใจพี่มันยังสั่งให้ทำต่อไป.. " พี่เฟมพูดก่อนจะเดินออกมาฉันค่อยๆหันไปมองก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมา มากกว่าเดิม
" กลับมาทำไม ฮึก กลับมาทำไมตอนนี้ ฮึก "
" พี่ขอโทษ.. "
" บอกแล้วไงว่าให้เลิกพูดคำนี้! ฮึก ถ้าไม่เคยรักกันก็เลิกพูดคำนี้ซะที .. ฮึก มันไม่มีค่าอะไรอีกต่อไปแล้ว ฮึก " ฉันพูดก่อนจะปาดน้ำตา
" ให้โอกาสพี่เถอะน่ะ ให้โอกาสพี่.. อีกซักครั้งเถอะน่ะ " พี่เฟมเดินมานั่งย่อตัวลงข้างๆฉัน
" ฮึก โอกาสของพี่ มันหมดไปตั้งแต่สามปีที่แล้ว แล้วหล่ะ "
" ได้โปรดเถอะ .. " น้ำตาพี่เฟมค่อยๆไหลลงมา
" นาวทำร้ายเค้าไม่ได่หรอก ฮึก นาวทำร้ายจิตใจผู้ชายคนนั้นไม่ได้หรอก " ฉันค่อยๆลุกขึ้นยืนก่อนจะคว้ากระเป๋า
" .... "
" ปล่อยนาวไปซักทีเถอะ " ฉันพูดก่อนจะรีบเดินออกมาแล้วขึ้นรถอย่างรวดเร็ว ฉันปล่อยให้น้ำตาที่อัดอั้นอยู่ในหัวใจมาสามปีไหลลงมาไม่หยุด.. กำแพงที่ฉันพยายามสร้างมันมาอย่างดี สุดท้าย.. มันก็ต้องพังทลายลงเพราะคนที่ทำให้ฉันต้องสร้างมันขึ้นมา..
# ทางด้านเฟม
" เฟม.. " แครอลเดินไปแตะไหล่เฟมที่กำลังนั่งคุกเข่าร้องไห้อยู่กับพื้น
" โธ่เว้ย! " เฟมกำหมัดก่อนจะทุบลงพื้นอย่างแรง
" ไอเฟม พอเหอะว่ะ!! "
" ใครกันแน่ที่ทำร้ายใครก่อน " เนมเดินออกมาหลังจากที่บินมาด่วนเพราะรู้ข่าวแต่งงานของน้องสาวไม่แท้ที่เปรียบเสมือนน้องสาวของตน
" ฉันไม่อยากให้นาวต้องมาจมปรักกับฉัน ฉันไม่อยากให้เขา ต้องมาจมปรักกับผู้ชายที่มันต้องพึ่งไอขาเทียมบ้าๆเนี่ย!!! " เฟมตะโกนก่อนจะเลิกขากางเกงขึ้นมา เผยให้เห็นขาเทียมทั้งสองข้างของเขา ใช่.. เขาตัดสินใจ เพราะเขาไม่สามารถกลับมาเดินได้ด้วยกายภาพบำบัด วิธีสุดท้ายก็คือต้องตัดขาทั้งสองข้างออก แล้วใส่ขาเทียมแทน .. เขาเลือกที่จะทำแบบนั้น เพราะเค้ารู้ ว่าเค้า 'ไม่มีทาง' จะกลับมาเดินได้อีก ทุกคนได้แต่มองด้วยความเศร้าสร้อย
" งั้นก็ไป.. "
" ไปไหนเนม " แครอลถามงงๆ
" บุกบ้านยัยตัวแสบของเราไง " เนมไม่พูดเปล่าคว้ากุญแจโยนให้โซ่กับซี
" เราจะไปแย่งยัยตัวแสบของเราคืน! "
#กลับมาทางด้านนาว
ฉันกลับไปที่บริษัทพี่ธันวาก่อนจะล้างหน้าล้างตา แล้วเดินไปหาพี่ธันวา ปรากฏว่าพี่ธันวาเพิ่งทำงานเสร็จพอดี
" จมูกแดงเชียว เป็นอะไรรึเปล่า "
" เปล่าค่ะ แค่เพลียๆ " พี่ธันวาลูบหัวฉันเบาๆก่อนจะจูงมือฉันไปที่ลานจอดรถแล้วมุ่งกลับบ้าน
" เอ่อ.. คุณหนูนาวค่ะ "
" ค่ะป้าออ? "
" มีคนมาขอพบค่ะ "
" ใครหรอค่ะ "
" เอ่อ.. คือ.. "
" พวกพี่เอง " พี่เนมเดินออกมาพร้อมทุกคน
" พี่เนม " ฉันอุทานเบาๆ คนที่เปรียบเสมือนพี่สาวฉันอีกคน มาพร้อมกับทุกๆคน
" นาว.. "
" ยังให้นาวเจ็บไม่พอใช่มั้ย .. " ฉันถามขึ้นเบาๆ
" พี่ขอโทษ " พี่เฟมยังคงพร่ำพูดคำเดิมๆ ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อกลั้นน้ำตา
" หยุด พูด คำนี้ซักที " ฉันพูดย้ำทีล่ะคำ
" พี่.. ขอโทษ "
" หยุดพูดซักที!!! เมื่อไหร่จะหยุดพูดคำนี้? พูดแล้วมันจะย้อนกลับไปได้รึไง!? " ฉันตะโกนอย่างหมดความอดทน พี่ธันวาจับมือฉันไว้เบาๆเพื่อให้ฉันใจเย็นขึ้น
" ถ้าย้อนกลับไปได้ แล้วเราไม่เลิกกัน.. "
" หยุดพูดซักทีเถอะ .. อย่าทำร้ายกันไปมากกว่านี้เลย " ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาๆลงก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาอีกครั้ง
" งั้นนาวดูนี่ซะก่อน เหตุผลที่แท้จริงที่เฟมบอกเลิกนาวเมื่อสามปีก่อน " พี่เนมพูดก่อนจะเดินไปเลิกขากางเกงพี่เฟมทั้งสองข้างขึ้น (อย่าคิดมากน่ะแจ้ะ -3-) เผยให้เห็นอะไรบางอย่าง..
" หมายความว่าอะไร " ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ
" เฟมเค้ารู้อยู่แล้วว่ายังไงก็เดินไม่ได้ เค้ารู้อยู่แล้วว่าให้ตายยังไงการกายภาพบำบัดก็ช่วยเข้าได้แค่ตอนที่เข้ามีราวเดินเท่านั้น เฟมเค้าตัดสินใจตัดขาทั้งสองข้างออก ก่อนจะใส่ขาเทียมเข้าไปแทน " พี่แครอลพูดจบ ฉันเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะเลิกขากางเกงขึ้นอีกที ก่อนจะแตะมือลงบนขาเทียมเบาๆ
" .... "
" เข้าใจคำว่าขอโทษของพี่รึยัง "
" .... "
" เข้าใจคำว่าไม่อยากให้นาวต้องมาทนกับพี่รึยัง "
" ... "
" เข้าใจคำว่าพี่รักนาวรึยัง .. "
" พอเถอะ " ฉันลุกขึ้นก่อนจะเดินไปหาพี่ธันวา
" อนาคตของนาว นาวเลือกไว้แล้ว นาวเลือกที่จะอยู่กับคนรักคนปัจจุบันของนาว.. ขอโทษน่ะค่ะทุกคน แต่นาวขอให้หยุดทุกอย่างไว้แค่นี้เถอะค่ะ ก่อนที่ต่างคนต่าง 'เจ็บ' ไปมากกว่านี้ " ฉันพูดก่อนจะเดินขึ้นมาบนห้อง .. ครั้งนี้.. ไม่มีแม้แต่น้ำตาซักหยด มีแต่ความเงียบที่ครอบคลุมแทน
" ก๊อกๆ พี่เข้าไปได้มั้ยค่ะ "
" ค่ะ " ฉันตอบเบาๆ พี่ธันวาเดินเข้ามาก่อนจะมานั่งข้างๆฉัน
" พี่ไม่ว่าน่ะค่ะ ถ้านาวจะยังรักผู้ชายคนนั้น " ฉันยื่นมือไปปิดปากพี่ธันวาเบาๆ
" เขาเป็นแค่อดีตค่ะ นาวไม่อยากให้ใครมาทำลายอนาคตของเรา "
" แน่ใจน่ะค่ะ "
" แน่ใจค่ะ " ฉันพูดก่อนจะยิ้มเพื่อเป็นการยืนยัน
" โอเคค่ะ แล้วช้าวเย็นพี่จะให้คนยกเข้ามาให้ล่ะกัน ดูท่าทางน้องนาวจะเหนื่อย "
" ขอบคุณน่ะค่ะพี่ธันวา ที่ไม่เคยปล่อยมือจากนาวเลย ^^ "
" ค่ะ ^^ สองปีที่ผ่านมาพี่ได้พิสูจน์ทุกอย่างแล้ว.. ว่าพี่รักน้องนาวจริงๆ " พี่ธันวาดึงมือฉันไปจูบอย่างแผ่วเบาก่อนจะเดินออกไป คำพูดของเขาเค้ามาแทงใจดำของฉัน ใช่.. เขาพิสูจน์แล้วตลอดสองปี มีแต่ฉันนี่แหล่ะ.. ที่ไม่ได้พิสูจน์ตัวเอง
( Jeff : Talk )
วันนี้ผมมาถ่ายแบบที่ร้านน้ำค้าง ผมรู้แค่ว่ามันเกิดเรื่องอะไรซักอย่างขึ้นที่บ้าน แต่ผมไม่ได้สนใจ เพราะความรักมันเป็นเรื่องของ 'คนสองคน' ผมนึกพลางเปลี่ยนกลับเป็นเสื้อยืดกางเกงยีนส์ พอออกมาก็เห็นน้ำค้างยืนรอพร้อมขวดน้ำเปล่าในมือ
" อ่ะ! เดี๋ยวพาไปเลี้ยงข้าว "
" ที่ไหนอ่ะ "
" คอนโดฉันสิ เห็นน้ำขิงบ่นๆว่าอยากเจอนาย "
" อ่อ.. " ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินนำไปที่รถผม พอซักพักก็มาถึงคอนโดน้ำค้าง กินกับข้าวหอมตลบอบอวนไปหมด
" ไงพี่เจฟ " น้ำขิงทักทายผมอย่างเป็นกันเอง ตั้งแต่น้ำขิงผ่าตัดทุกอย่างก็ค่อยๆดีขึ้น น้ำค้างก็เลิกกับไอบ้าเพชรไปเรียบร้อย สถานะของผมกับน้ำค้างหรอ..? ไม่รู้สิ
" ไงไอตัวแสบ " ผมเดินไปคล้องคอไอตัวแสบก่อนจะยีหัวอย่างสนุกสนาน
" เจฟกับขิงหรออยู่นี้แหล่ะ เดี๋ยวไปยกข้าวมาให้ " ผมพยักหน้าก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว
' กริ้งงง ' ผมกดรับโทรศัพท์ผมงงๆ
" ว่าไงไอนิว "
[ นาวกับไอเฟมเป็นไงบ้างว่ะ -0-!!! ต่างคงต่างกลับด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีเลย ]
" ไม่รู้ว่ะ แต่รู้แค่ว่าคงไม่ดีเท่าไหร่ ลองโทรหาไอโซ่ดูดิ "
[ เออๆ ขอบคุณมาก ] ไอนิวพูดก่อนจะกดวางสายไป
" เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าเจฟ "
" จำผู้หญิงที่เธอเจอเมื่อวันก่อนหน้าบ้านฉันได้มั้ย " น้ำค้างพยักหน้าเบาๆ
" คนนั้นเป็นแฟนเก่าไอเฟมที่ได้ข่าวว่าเลิกกันไม่ค่อยดี "
" หา..? "
" ฟังไม่ผิดหรอก "
" ผู้หญิงคนนั้นทิ้งเฟมหรอ? " น้ำค้างพูดก่อนจะขมวดคิ้ว
" ไม่ใช่ เฟมต่างหากที่ทิ้งผู้หญิงคนนั้น แล้วผูัหญิงคนนั้นก็เป็นน้องไอโซ่ไอซี "
" แล้วฉันจะสงสารใครดี -0-! " น้ำค้างพูด ผมเลยได้แต่ส่ายหน้าเบาๆกับความติ๊งต๊องของน้ำค้าง.. คนอะไร.. เป็นห่วงแต่คนอื่น ไม่เคยห่วงตัวเอง .. แล้วจะไม่ให้ผมตกหลุมรักได้ไงหล่ะ?
( Naw : Talk )
# 2 สัปดาห์ผ่านไป
ฉันยืนมองตัวเองในกระจก ... ชุดแต่งงานเกาะอกสีชมพูพาสเทลอ่อนๆ ท่อนบนมีลูกไม้ประดับเล็กน้อย กระโปรงเป็นผ้าไหมแก้วจับกอกันข้างหลังมีดอกกุหลาบไหมแก้วสีชมพูอ่อนประดับ ผมฉันถูกดัดเป็นลอนอ่อนๆ ก่อนจะใส่เป็นคาดผมเพชรแท้จากตระกูลของพี่ธันวา และเครื่องเพชรของคุณแม่
" ลูกแม่สวยจริงๆเลย ^^ "
" ขอบคุณค่ะแม่ " ฉันกอดกับแม่เบาๆ
" แม่!!! "
" อะไรกันลูกชายสองคนนี้ " แม่ด่าพี่ปาล์มพี่ปันในใจแน่ๆ ฉันมั่นใจที่สุด -..-
" ป๊าบอกว่าสูทหลวมเกิน ไปดูให้ป๊าหน่อย "
" ย่ะ " แม่พูดขำๆก่อนจะเดินออกไป พี่ปาล์มพี่ปันเลยเดินมาหาฉัน
" ไงตัวเล็ก " พี่ปาล์มลูบหัวฉันเบาๆ ส่วนพี่ปันก็เดินไปหยิบโค้กมาดื่มก่อนจะเดินมาหาฉัน
" ห้ามทำเสื้อนาวเลอะน่ะพี่ปัน "
" รู้แล้วหน่า ไม่งั้นแม่ก็ฆ่าฉันดิ "
" รู้ก็ดี " ฉันหัวเราะเบาๆก่อนจะเอนไปซบที่ปาล์ม
" ขอบคุณพี่ปาล์ม พี่ปันน่ะ ที่ไม่เคยทิ้งนาวเลย พี่ปาล์มเป็นพี่ชายที่นิ่งๆ แต่อบอุ่นที่สุด พี่ปันอาจจะอยู่บ้าๆบอๆ แต่ก็เป็นคนที่สามารถสร้างรอยยิ้มให้นาวได้ตลอด " พี่ปันวางโค้กลงก่อนจะมานั่งกอดกันสามพี่น้อง
" จำไว้น่ะ .. ถึงนาวจะแต่งงาน แต่นาคทองเพชร ก็คือนาคทองเพชร " พี่ปาล์มพูด ฉันพยักหน้าเบาๆ พอไม่นานพิธีก็เริ่มขึ้น เป็นพิธีตามศาสนาคริสต์เพราะพี่ธันวาเป็นคริสต์
" มีใครจะคัดค้านการแต่งงานครั้งนี้มั้ย.. หากมีให้ส่งเสียงใดๆออกมา "
" .... " ฉันกับพี่ธันวาจับมือกันไว้แน่น ถามว่าฉันกลัวหรอ? .. ใช่ ฉันคิดว่าฉันรู้จักพวกพี่ๆในระดับนึง แต่ถ้ามันจะเกิด มันก็ต้องเกิด
" แอ๊ด.. แห่กๆ ผมขอคัดค้านครับ .. "
_____________________________________________
กลับมาแล้ววว ไม่รู้จะพรรณนาอะไร ไรท์หิวข้าว -0-
ถ้านาวจะใจแข็งขนาดนี้ แงงง พี่เฟมยอมหลายอย่างแล้วน่ะเฟ้ยย
พอๆ ไรท์บ้าล่ะ อย่าลืมน่ะ เม้นท์ไม่ขึ้น ไรท์ไม่ลง -3-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น