Missed Fortune {FIC TS9} อ้นเชอรีนดิวแบมบี้ตั้ม

ลำดับตอนที่ #3 : Missed Fortune Number.3 : 13.13 [ 30 July 2013 ]

ความตาย.. หากมีคนถามว่าเจ็บมั้ย?

มันเจ็บ.. ที่ต้องรู้ว่าคนที่เรารักจากไป

มันเจ็บ.. ที่เรารู้.. แต่รักษาเขาไม่ได้

และเจ็บยิ่งกว่า.. ถ้าเราช่วยอะไรเขาไม่ได้

 

 Missed Fortune Number.3 : 13.13 [ 30 July 2013 ] 

 

25 กรกฎาคม 2556

 

" มาแล้วค่า~ " เสียงณัฐจารีเปิดประตูเข้ามาทำเอาอีกสี่คนหันมามองกันแบบงงๆ

" อารมณ์ดีมาจากไหนเนี่ยเชอรีน " วราวุธถามอย่างขบขัน

" ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ว่าแต่วันน้ีจะเริ่มลุยงานรึยังค่ะ " ณัฐจารีถามด้วยน้ำเสียงสดใส เพราะเมื่อคืนเธอได้นอนพักเต็มที่ แถมเธอกับนัทธพงศ์ก็ได้สนิทกันไปโดยปริยาย

" โห ฟิตน่ะเนี่ย " นัทธพงศ์แซวก่อนจะเดินไปหยิบอุปกรณ์เตรียมงาน

" เริ่มลุยงานกันเถอะ " สิรินโสพิศและวราวุธพยักหน้าก่อนจะเดินนำไป ส่วนกรกฏได้แต่จ้องไปทางณัฐจารี ในหัวเขาก็ยังคงมีคำถามเดิมๆวนเวียนอยู่.. ณัฐจารีเป็นใครกันแน่? 

" พี่อ้นไม่ไปช่วยเตรียมงานหรอค่ะ " ณัฐจารีถามอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น

" เธอ.. เป็นใครกันแน่.. " 

" เบื่อรึเปล่าค่ะที่ต้องถามคำถามนี้? เชอรีนก็เป็นเชอรีนสิค่ะ ถามอะไรแปลกๆ " เธอพูดก่อนจะเดินนำไป ปล่อยให้นัทธพงศ์ที่ยืนฟังอยู่ถึงกับงง

" คงเรื่องนั้นสิน่ะ.. " เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินนำไป เมื่อมาถึงสถานที่จัดงาน คนงานรับจ้างบางส่วนก็มาช่วยเคร้าโครง แต่รายละเอียดภายในคนในบริษัททั้งหมดกลับเป็นคนจัดด้วยตัวเอง พวกเขาจัดงานถึงประมาณบ่ายสองก็ต้องวางมือลง

" พักก่อนเถอะ เรายังมีเวลาอีก 5 วัน " นัทธพงศ์พูดก่อนจะยื่นน้ำให้ณัฐจารี

" ขอบคุณค่ะ " เธอรับน้ำมาดื่มก่อนจะปาดเหงื่อบนใบหน้าออก ร้อนจริงๆประเทศไทย เห้อ..เธอได้แต่ถอนหายใจเบาๆ แต่แล้วอยู่ๆก็มีลมเย็นพัดผ่านเธอไป ทำเอาณัฐจารีถึงกับสะดุ้ง

' อย่าลืมหน้าที่ของเธอ.. ' เสียงอิสริยะดังข้างหูเธอก่อนที่ลมเย็นนั้นจะหายไป

" เป็นอะไรรึเปล่าเชอรีน " วราวุธถามเธอด้วยความเป็นห่วง

" ไม่เป็นไรค่ะพี่ตั้ม สบายมาก " เธอยิ้มยืนยันว่าเธอไม่เป็นอะไร วราวุธได้แต่พยักหน้าก่อนจะนั่งที่เก้าอี้ข้างๆณัฐจารี

" พี่ตั้มมีอะไรจะถามเชอรีนรึเปล่าค่ะ " ณัฐจารีถามขึ้นเมื่อเห็นวราวุธมีท่าทีอึกอัก

" เปล่าหน่ะ แค่สงสัย.. เหมือนรู้สึกว่าเคยรู้จักเชอรีนมาก่อน " ณัฐจารีสะดุ้งก่อนจะยิ้มเหยๆตอบไป ในหัวของเธอมีเรื่องเยอะแยะเต็มไปหมด เธอมีเวลาอีกแค่ 5 วัน สำหรับการรักษาชีวิตของวราวุธไว้ 30 กรกฎาคม 2556 เป็นวันที่วราวุธ โดนใครคนนึง.. ฆ่าตาย

" เชอรีนจะกลับเลยมั้ย " นัทธพงศ์เดินมาถามเธอ เธอพยักหน้าเบาๆก่อนจะเก็บข้าวของใส่กระเป๋า

" เชอรีนกลับก่อนน่ะค่ะพี่ตั้ม.. ระวังตัวด้วยน่ะค่ะ " เธอพูดก่อนจะเดินไปยังรถของนัทธพงศ์ วราวุธที่ฟังอยู่ก็ถึงกับงงกับคำว่า 'ระวังตัวด้วย' ของณัฐจารี

" คงไม่มีอะไรหรอก " เขาพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินไปที่รถของเขา..

 

# 5 วันผ่านไป [ 30 กรกฎาคม 2556 ]
 

          หลายวันที่ผ่านมานัทธพงศ์สังเกตเห็นถึงท่าทางกระวนกระวายใจของณัฐจารีที่ดูเหมือนจะเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งตอนนี้ ณัฐจารีก็ยังคงกระวนกระวายไม่หาย

" เป็นอะไรเชอรีน " นัทธพงศ์แตะไหล่ณัฐจารีเบาๆก่อนที่เธอจะสะดุ้ง

" ปะ เปล่าค่ะ พี่ตั้มอยู่ไหนหรอค่ะ " เธอขมวดคิ้วก่อนจะสอดสายตาหาวราวุธ

" เห็นว่าไปดูความเรียบร้อยของงานอีกทีน่ะ แต่แบบงานของเชอรีนก็สวยมากเลยน่ะ สมจริงๆที่.. กลับมา " นัทธพงศ์พูดล้อเลียน แต่เมื่อเห็นใบหน้าณัฐจารีไม่ยิ้มแย้มเหมือนเก่าเขาก็ต้องหุบยิ้มลง

" มีอะไรรึเปล่า หน้าเครียดเชียว "

" คือ.. " ณัฐจารีทำหน้าลังเลซักพัก

" มีอะไรรึเปล่า " กรกฏที่มองดูอยู่ห่างๆซักพัก ก็เห็นท่าทางแปลกๆของณัฐจารีจึงเดินเข้มาถาม

" ไม่ใช่พี่อ้นงั้นหรอ ..... " เธอพึมพำเบาๆ แล้วสิรินโสพิศหล่ะ!?

" ว่าไงเชอรีน เกิดอะไรขึ้น มีอะไร " กรกฏถามด้วยใบหน้ายุ่งเหยิง เมื่อได้ยินณัฐจารีพึมพำว่าไม่ใช่เขา.. ณัฐจารีพยายามสอดสายตามองหาสิรินโสพิศ แต่กลับไม่มีแม้แต่'เงา'ของเธอ

" ช่วยเชอรีนตามหาพี่ตั้มก่อนเถอะค่ะ ขอร้องน่ะค่ะ คุณก็ด้วย ถือว่าฉันขอร้อง แล้วฉันจะบอกคุณ ว่าฉันเป็นใคร " ณัฐจารีหันไปหากรกฏด้วยใบหน้าที่กระวนกระวาย

" เธอพูดเองน่ะ " ณัฐจารีพยักหน้าก่อนจะมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง 12.58 จะไม่มีเวลาแล้ว.. ณัฐจารีก่อนจะย้อนคิดไปในอดีต

' คุณวราวุธเสียชีวิตในเวลา 13.13 น. ครับ ขอแสดงความเสียใจด้วย ' เสียงคุณหมอก้องอยู่ในหัวณัฐจารี

" ไปตามหาพี่ตั้มสิ! มีแค่ 15 นาทีเท่านั้น!! เร็ว!! " ณัฐจารีตะโกนก่อนจะเริ่มวิ่งตามหาวราวุธ ทั้งที่ที่เธอเจอศพเขา ทุกที่ในงาน เธอก็ไม่เจอแม้แต่เงาของวราวุธ หรือแม้แต่สิรินโสพิศก็ด้วย เธอยกข้อมือขึ้นมาเพื่อดูนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลา 13.12 น. .. 

" ไม่มีเวลาแล้ว ..... " เธอพึมพำก่อนจะรีบวิ่งออกตามหาวราวุธ ไม่ว่าจะเป็นสภาพที่เขายังมีลมหายใจหรือไม่..

" กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!! " เสียงผู้หญิงคนนึงดังขึ้น ณัฐจารีได้แต่ชะงักเท้าด้วยความตกตะลึง เธอเงยหน้ามองนาฬิกาที่บอกเวลา 13.13 น. ก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆไหลลงมา

" ฮึก.. ไม่ทันจนได้สิน้ะ " ณัฐจารีทรุดตัวลงก่อนจะปาดน้ำตา

" ไอตั้ม!!!!! "

" ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลที!!!!! " เสียงของกรกฏและนัทธพงศ์ดังขึ้นมา ณัฐจารีพยุงตัวเองขึ้นก่อนจะรีบวิ่งไปยังที่เกิดเหตุ ร่างของวราวุธชุ่มไปด้วยเลือด แววตาเหมือนกำลังตกใจอะไรซักอย่าง ที่หน้าท้องของวราวุธมีมีดด้ามยาวปักอยู่ น้ำตาของณัฐจารีค่อยๆไหลลงมาอีกครั้ง ภาพในอดีตค่อยๆวนไปวนมาในหัวสมองของเธอ ไม่นานนักรถพยาบาลก็มาถึงที่เกิดเหตุ ผู้เห็นเหตุการณ์ต้องไปยังโรงพักเพื่อสอบปากคำ ณัฐจารี นัทธพงศ์ และกรกฏไปถึงโรงพยาบาลด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

" เล่าให้ฉันฟังได้รึยัง.. ว่ามันเกิดอะไรขึ้น " กรกฏพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบสงัด น้ำตาของณัฐจารีไหลลงมาก่อนจะค่อยยิ้มบางๆอย่างขมขื่น

" เชอรีน.. ฮึก ตายไปแล้ว " แค่เพียงคำๆเดียวก็ทำให้กรกฏเงียบไปนัทธพงศ์เป็นเพียงคนเดียวที่เหมือนจะไม่ใส่ใจกับคำพูดที่ว่าณัฐจารีตายไปแล้ว

" หมายความว่าไง .. " กรกฏถามด้วยความไม่เข้าใจ 

" ฉัน.. " อยู่ๆก็มีลมเย็นพัดผ่านตัวณัฐจารี เผยให้เห็นร่างของอิสริยะที่ทำแววตาไม่ค่อยพอใจกับการที่เธอจะเล่าเรื่องของเธอให้ใครฟัง

' เธอคงไม่อยากทำให้ชีวิตเธอมันสั้นลงหรอกน่ะ ' เสียงอิสริยะดังขึ้น ณัฐจารีก้ำกลืนคำพูดของอิสริยะลงไป ก่อนที่จะตัดสินใจเล่าต่อ

" ฉันย้อนอดีตกลับมา.. "

" .... "

' ฉันเตือนเธอแล้ว ' อิสริยะพูดก่อนที่ร่างของเขาจะจางหายไป

" ฉันตายวันที่ 23 ตุลาคม 2556 "

" นั้นมัน... " กรกฏทำท่าจะเอ่ยปากถาม แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสายตาของณัฐจารี 

" เชอรีนกลับมาเพื่อแก้ไขอดีต ให้ทุกคน.. ไม่ต้องตายเพราะเชอรีน "

" .... "

" ฮึก แต่เชอรีนก็ทำไม่ได้ " ณัฐจารีพูดพลางปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มตัวเอง

" แล้วทำไมถึงมีคนตายเพราะเชอรีน.. รวมไอตั้มด้วยงั้นหรอ!? " กรกฏถามขึ้นด้วยความมึนงง เขายอมรับว่าถ้าเป็นตอนที่เขาเจอณัฐจารี เขาคิดเพียงแค่ว่าเขาจะฟันแล้วทิ้งตามประสาเสือสาวอย่างเขา แต่มันไม่ใช่ สำหรับเขา.. ณัฐจารีสมควรจะมีค่ามากกว่านั้น ไม่ใช่แค่ของแก้เบื่อเหมือนคนอื่นๆ หรือแม้แต่กระทั่งสิรินโสพิศ

" ฮึก.. เพราะว่า.. คนๆนั้นเขารู้ว่าเขากำลังจะถูกฉันแย่งทุกคนมาจากเขา "

" แย่ง? " กรกฏขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ

" แบมบี้งั้นหรอ ... " นัทธพงศ์พูดพลางขมวดคิ้ว

" แย่งความรัก ฮึก แย่งความรักจากทุกคน ฮึก.. รวมทั้งพี่อ้น คนที่คนๆนั้นรัก "

" .... " 

" รู้อย่างนี้แล้ว.. ฮึก พี่อ้นเลิกรักเชอรีนได้มั้ยค่ะ " ณัฐจารีเงยหน้าขอด้วยใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา กรกฏมองอย่างตกตะลึง เขามั่นใจว่าเธอไม่ได้โกหก เพราะเธอรู้เรื่องที่เขา..รักเธอ

" ขอโทษน่ะ.. พี่เลิกรักเชอรีนไม่ได้หรอก.. " ณัฐจารีเงยหน้าเพื่อกลั้นน้ำตา ก่อนที่เธอจะรับรู้ได้ถึงหัวใจของเธอที่เต้นเร็วผิดปกติ เธอแค่นยิ้มกับตัวเองบางๆ

" ขอโทษน่ะค่ะพี่ดิว... สงสัยเชอรีนจะอยู่ไม่ถึงสามเดือนซะแล้ว " เธอยิ้มบางๆให้นัทธพงศ์ เมื่อนัทธพงศ์ได้ยินดังนั้นก็ต้องถึงกับตกใจ เมื่อกรกฏเห็นใบหน้าของณัฐจารีที่ซีดลงอย่างเห็นได้ชัดจึงต้องรีบเข้ามาประคอง ณัฐจารีค่อยๆหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า

" แฮ่กๆๆ พี่ดิว แฮ่กๆ "

" ชะ เชอรีนเป็นอะไร " นัทธพงศ์ถามด้วยเสียงสั่นๆ

" แฮ่กๆ .. อยู่ แฮ่กๆ อยู่เพื่อเชอรีนน่ะค่ะ แฮ่กๆ " ณัฐจารีพูดก่อนที่ตาเธอจะเบิกกว้าง ร่างของณัฐจารีร่วงลงไปกับพื้นก่อนจะเกิดอาการชัก

" หมอ!!!!!! พยาบาล!!!!!! ใครก็ได้ช่วยน้องผมด้วย!!!!!! " เสียงของนัทธพงศ์ตะโกนตามหมอและพยาบาล เป็นเสียงสุดท้าย ที่ณัฐจารีได้ยิน..





_________________________________________

กลับมาแล้ววววว !! เพิ่งว่างแต่ง แห่ะๆ ก็ คิดไว้ว่ามันคงจบไม่เกิน 20 ตอน
น้อยเน้อะ 555555 เผลอๆ ก็ 10 /โดนตบ
ก็เม้นท์เยอะๆน้าาาาาาา ขอร้องเถอะ ไม่มีกำลังใจเลย YY