ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 พิธีต้อนรับ
สามทุ่มโดยประมาณ...
~I wanna feel real good
I need to feel real good
I wanna feel real good
Cause I've been reeally bad,bad~*
(เพลง Dr.feel good ศิลปิน Rania)(P.S ถ้าเปิดเพลงๆนี้จะได้อรรถรสมาก แต่ไม่เปิดไม่เป็นไรค่ะ>_<~)
Sawada tsunayoshi Mode
ผมที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้-O-^^ อยู่ๆเสียงเพลงตูมๆก็ดังเข้ามาในโสตประสาท ผมเลยตื่นอ่า
นะ เมื่อผมเดินออกมาข้างนอกห้องก็ปรากฏสู่สายตาว่า ห้องโถงแบบคลาสสิครวมกับวินเทจเมื่อกลางวัน ตอนนี้
กลายเป็นผับแบบย่อมๆไปแล้ว!-O-;; นี่พวกเขาเอาจริงเหรอเนี่ย(ก็ตอนแรกนึกว่าพูดล้อเล่นนี่นา-^-)
"อ้าว! สึนะ มาเร็ว ทางนี้ๆ^O^/"ยามาโมโตะซังที่สังเกตเห็นผมคนแรกกวักมือเรียก ซึ่งผมก็เดินเข้าไปหาอย่างว่า
ง่าย
"เรียกผมทำไมเหรอครับ(' ' )"ผมพูดขณะเงยหน้าขึ้นมองยามาโมโตะซัง ให้ตายสิ! ตัวเขาสูงชะมัด!T^T
"มาเล่นเกมกันเถอะ^^"
"เกม(' '?)"ผมพูดทวนคำและมองอย่างสงสัย
"ช่าย มานั่งนี่สิ"ยามาโมโตะซังพูดก่อนที่จะพามานั่งโซฟาตรงกลางห้องโถงและหยิบขวดแอลกอฮอล์เปล่ามาวางไว้
บนโต๊ะที่ล้อมรอบไว้ด้วยโซฟาแบบยาวและสั้น
"เอามาทำไมเหรอครับ?"
"เดี๋ยวก็รู้ เฮ้~ ใครจะเล่นเกมใหม่ที่เบลคิดขึ้นมาบ้าง~^^/"
"ฉัน!"
"ฉัน!!"
"ฉัน!!!"
และซักพักโซฟาทั้งหมดก็มีคนมานั่งกันจนเต็ม บางคนถึงกับต้องยืนพิงโซฟาหรือนั่งที่วางแขน ส่วนผมนี่ แทบจะไป
เกยกับตักฮิบาริซังอยู่แล้วT-T(เขามานั่งก่อนผมน่ะ)
"สรุป เกมอะไรเหรอครับ"ผมถามยามาโมโตะซังที่ยิ้มอย่างมีเลศนัย
"รู้แล้วไม่มีสิทธิ์ลุกน่า คือ...ถ้าฉันหมุนขวดไปทางไหน คนนั้นก็จะต้องเลือกว่า จะถอดหรือดื่ม^^"อะไรนะ ไม่เอาอ่ะ
เปลืองตัวแล้วถ้าผมเมาล่ะ ความแฮงค์มันก็จะคอยติดตามหลอกหลอนผม(จิอ๊อตโต้เคยบอกผมไว้น่ะY-Yคนอย่าง
ผมเนี่ยนะจะเคยแฮงค์ไม่มีทางหรอก!) ซวยล่ะสิ!
"ไม่เอานะครับTOT"ผมพูดก่อนจะลุกหนี ถ้าไม่มีใครมาจับไหล่ผมไว้
"บอกแล้วไงว่าไม่มีสิทธิ์ลุก-_-"รีบอร์นซังพูดก่อนจะปล่อยมืออกจากไหล่ผมให้นั่งลงกับที่ สุดท้ายก็หนีไม่ได้สินะ
อยากตายอ่ะT^T
ขวดแอลกอฮอล์เปล่าถูกหมุนด้วยฝีมือของยามาโมโตะซัง มันหมุนด้วยความเร็วและเอื่อยลง...เอื่อยลง...จนสุดท้าย
มาหยุดอยู่ที่...ผม!T^T
"ว้าว! สึนะคุงแฮะ^^"อิริเอะซังพูดก่อนจะปรบมืออย่างดีใจ แต่ผมไม่ดีใจนี่สิ โฮ~ ทำไมต้องเป็นผมด้วยอ่ะTOT
"อ้าว จะถอดหรือดื่ม-_-"สปาน่าซังที่นั่งข้างๆอิริเอะซังกำลังกดดันผม แง้ๆ และตอนนี้ผมก็กำลังใส่เสื้อเชิ้ตตัวเดียว
ไม่ถอดเด็ดขาดTOT
"ดื่มก็ได้ครับT^T" ยามาโมโตะซังรินแอลกอฮอล์ใส่แก้ว ก่อนจะยื่นให้ผม ผมรับมามองพลางกลืนน้ำลายด้วยความ
กลัว(เมา) น้ำสีอำพันมันจะล้นออกจากแก้วแล้วอ่ะT^T
"แค่วิสกี้เอาน่า ไม่เมาหรอก ดื่มๆไปซะ-_-+++"รีบอร์นซังที่ยืนค้ำหัวผมอยู่ ใช้มือผลักหัวผมจนหน้าแทบทิ่มกับแก้ว
พอหันไปรอบๆพบว่า...ทุกคนกำลังมองมาที่ผมทั้งหมดอย่างกดดัน ผมรีบกระดกวิสกี้(ตามที่รีบอร์นซังบอก)เข้าปาก
รวดเดียวหมดราวกับว่ามันเป็นน้ำเปล่า รสขมปร่าของมันทำให้ผมมึนเลยทีเดียว ยามาโมโตะซังจึงเริ่มหมุนขวด
แอลกอฮอล์ บางคนมองด้วยสีหน้าลุ้นระทึกมาก และสุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่...มุคุโร่ซัง
"อ้าว...มุคุโร่จะถอดหรือดื่ม^^"มือเรียวยาวของยามาโมโตะซังจรดแก้วแอลกอฮอล์ลงกับริมฝีปากตัวเองขณะที่พูด
"ถอดครับ"มือบางดึงเสื้อตัวนอกออกไปพาดไว้กับโซฟา เหลือไว้แต่เสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสีดำ
หมุนขวดครั้งที่สาม...โกคุเทระซัง = ดื่ม
หมุนขวดครั้งที่สี่...สคอลโล่ซัง = ถอด
หมุนขวดครั้งที่ห้า...ฟรานซัง = ดื่ม
หมุนขวดครั้งที่หก...อิริเอะซัง = ถอด
หมุนขวดครั้งที่เจ็ด...แรมโบ้ซัง = ดื่ม
หมุนขวดครั้งที่แปด...ผม = ดื่ม!
หมุนขวดครั้งที่เก้า...ผม = ดื่ม!!
หมุนขวดครั้งที่สิบ...ผม = ดื่ม!!!
"ครั้งต่อไปนะ"ยามาโมโตะ เริ่มจะหมุนขวดอีกรอบ แต่ร่างบางที่มึนๆอยู่ไปซบกับไหล่ฮิบาริและเลื้อยลงไปนอนบน
ตัก พลางใช้หน้าถูๆไถๆไปมากับตักฮิบาริอย่างไม่รู้ตัว จนคนที่นั่งข้างๆสึนะนอกจากฮิบาริลุกออกเพื่อให้ร่างบางได้
นอนสบายขึ้นและเอาเสื้อ(ใครไม่รู้ มั่วซั่วไปหมด- -;;)คลุมขาอ่อนร่างบางที่ไม่รู้เรื่องอะไร(กันหน้ามืด)เพราะมันเลิก
ออกมาพอที่จะเลือดกำเดากระฉูดได้ง่ายๆอ่ะนะ
hibari kyoya mode
ผมอุ้มเจ้าตัวเล็กเข้าไปในห้องหลังจากที่ปาร์ตี้เริ่มไปได้ประมาณครึ่งงาน ผมรู้สึกว่ามันรำคาญน่ะ ตามจริง...ผม
ไม่ใช่คนที่จะสุงสิงกับใครหรอกนะ แต่มันก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้เพราะคลาสสิบจัดเป็นประเภท เด็กมีปัญหาทุกทาง ทั้ง
โดดเรียน เล่นเกมในคาบ นอนหลับในคาบ แกล้งอาจาร์ยเป็นงานอดิเรก ปาร์ตี้เป็นงานประจำอะไรเทือกนั้น
แต่...กลับกันคลาสของเรากลับกลายเป็นคลาสที่ใหญ่และอาจจะมีทั้งเส้นและอิทธิพลในโลกมืด คนในโรงเรียนกลัว
เกรงเรา แต่เราไม่ค่อยสนใจอะไรมากมายหรอก ผมวางร่างบอบบางที่อุ้มเดินมาลงกับเตียงและจัดท่านอนให้อย่างดี
นั่งลงกับเตียงครู่นึง ห้องๆนี้เป็นห้องที่ไม่มีใครเคยอยู่มาก่อน แต่แค่เวลาไม่ถึงวันกลับมีแต่กลิ่นของสึนะลอยอบอวล
เต็มไปหมด ผมมองใบหน้าหวานที่ขึ้นสีจางๆเพราะฤิทธิ์แอลกอฮอล์ น่าจะบอกว่าไม่เคยดื่มจะได้ไม่ต้องลำบาก
มากมายขนาดนี้ อ้อ...ตอนที่พวกในคลาสออกไปซื้อของน่ะ ร่างบอบบางมานั่งข้างๆผม จนเกือบจะคุมอารมณ์ตัว
เองไม่อยู่ก็กลิ่นหอมๆของสึนะน่ะมันกำลังก่อกวนสติผมน่ะสิ แถมยังเอียงคอมองหน้าผมซะขนาดนั้น ใครไม่เห็นก็บ้า
แล้ว ผมตัดสินใจลุกออกจากเตียงเพื่อจะเดินกลับห้องและไม่ลืมที่จะปิดไฟให้
...ฝันดีนะ...เจ้าตัวเล็ก...
หลังปาร์ตี้
ทุกคนแทบจะเมาไปตามๆกันและมีแพลนในหัวว่าจะนอนตรงพื้นหรือโซฟานี่แหละ แต่กลับโดนเสียงของอิริเอะปลุก
เพื่อให้มาช่วยกันทำความสะอาด แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อทุกคนพร้อมใจกันเดินมึนๆเข้าห้องตัวเองไป และล็อคกลอน
อย่างรู้ทัน-_-;;
"เฮ้อ~"อิริเอะถอนหายใจกับความมึนของเพื่อนร่วมคลาสตน
"เอาน่า โชอิจิ พรุ่งนี้ค่อยทำความสะอาดก็ได้-_-v"สปาน่่าตบบ่าอิริเอะอย่างให้กำลังใจ
"อือ...ไอ้พวกนี้ก็เหลือเกิน เป็นอย่างนี้ทุกทีสิน่า-O-^
"อย่าคิดมากสิ นี่ตีสองแล้วนะ นอนกันเถอะ"ร่างสูงยิ้มให้กำลังใจอีกครั้ง ก่อนจะประทับริมฝีปากร้อนๆลงกับริมฝีปา
กนุ่มๆและอุ้มร่างบางขึ้นโดยทำเป็นไม่สนใจคนในอ้อมกอด
"ฮ...เฮ้ วันนี้ฉันเมานะ-///-"ยังไม่ทันที่อิริเอะจะพูดจบประโยคดีก็โดนริมฝีปากของคนตรงหน้าประกบลงมาอีกครั้ง
ในขณะที่ตนขึ้นมานอนบนเตียงเรียบร้อยแล้ว
Sawada tsunayoshi mode
"อื้อ~"ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการหนักหัวและปวดหัวสุดๆสงสัยเมื่อวานคงเมาแหงToTผมลุกออกจากเตียงและเดินไป
ทำธุระส่วนตัว ว่าแต่...ใครพาผมมานอนที่ห้องอ่ะ- -?
สามสิบนาทีต่อมา
ผมเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยแล้วล่ะ อย่างน้อยก็หายปวดหัวล่ะเนอะ^^;;
โครกคราก~ โครกคราก~
อึ๋ย เสียงท้องร้องประท้วง จริงสิ! เมื่อคืนเท่าที่จำความได้เรายังไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา โฮ่~ หิว ไปหาของกินดีกว่า
หลังจากที่เปิดประตูออกมาพบซากเหลือจากปาร์ตี้ทั้งบุหรี่ ขวดแอลกอฮอล์เปล่า บลาๆๆ ยังคงไม่มีใครเก็บสินะ เฮ้อ
ออกกำลังกายยามเช้าแล้วกัน-O-;;
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป...
"ฮ้า เสร็จซักทีื^^;;"ผมพูดก่อนจะปาดเหงื่อและเดินออกจากห้องเก็บของมาที่ตู้เย็น เมื่อเปิดออกก็พบแต่กระป๋อง
เบียร์เรียงกันเป็นตับเลยอ่ะ จริงสิ ใกล้ๆนี้มีซุปเปอร์มาร์เกตนี่นา ออกไปซื้อของดีกว่า หลังจากที่ผมกลับมาจากซุป
เปอร์ฯแล้ว ก็ยังไม่มีใครตื่น เอาเหอะ! ทำอาหารกินดีกว่า หิวแล้ว>_<~
ในขณะที่ผมกำลังทำอาหารอยู่ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น สงสัยจะตื่นกันแล้วมั้ง ผมละมือจากหม้อข้าวต้มและเดินออก
จากห้องครัวพลางใช้มือซับกับผ้ากันเปื้อนสีฟ้าลายสก็อตที่สวมอยู่
"อรุณสวัสดิ์สึนะ ทำเผื่อด้วยสิ^^"
"ผมทำไม่ค่อยอร่อยหรอกครับ(. . )"ความจริง...ผมเคยทำให้แค่จิอ๊อตโต้กินเท่านั้น แต่เขาไม่ได้บอกผมหรอกว่า
อร่อยหรือเปล่า แต่ผมสรุปเอาเองน่ะ-_-;;
"คลาสเราไม่ค่อยเลือกกินน่ะ นายจะทำไม่อร่อยก็แล้วแต่^^"อิริเอะซังนี่...ให้กำลังใจคนเก่งจังเลยเนอะ
"อ่า...งั้น...งั้นผมจะลองทำให้อร่อยที่สุดแล้วกัน"ผมเดินเข้าไปในครัวอีกครั้ง และตั้งใจจะทำให้ข้าวต้มหม้อนี้อร่อย
ที่สุด!
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
"ถ้าไม่อร่อนก็อย่าว่าผมนะ"ผมวางชามเซรามิกสิบสามใบลงบนโต๊ะ และเดินเข้าไปในครัวอีกครั้ง
"นายจะไปไหนน่ะ-_-"สปาน่าซังที่ใช้ช้อนตักข้าวต้มในชามเอ่ยเบาๆ
"ไปกินในครัวครับ"
"แล้วทำไมต้องไปกินในครัวล่ะ"ซันซัสซังเอ่ยขึ้นบ้าง เล่นผมไปต่อไม่ถูกเลย
"มานี่มา เดินไปเดินมาด้วยชุดนั้นระวังเสียตัวโดยไม่รู้ตัวนะครับ"มุคุโร่ซังพูดก่อนจะกวาดนัยน์ตาสองสีไปทั่ว
ร่างกายผม ผมได้แต่ยืนหน้าแดงอยู่อย่างนั้น ก็...ไม่เคยมีใครจ้องผมนานขนาดนี้นี่!
แถม...ฮิบาริซังยังมองผมด้วยอ่ะ>///< ให้ตาย...จะกินผมหรือไง!
"หึ...ในคลาสนี้ไม่มีใครกล้าใส่แบบสึนะคุงซักคนเลยนะ~"ผมก้มลงมองเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งที่สวมอยู่
มันไม่เห็นจะเปลือยหรืออะไรเลยนี่นา ก็แค่ให้เห็นต้นขานิดๆเท่านั้นเอง
"สรุปจะมากินได้ยัง-_-"ฮิบาริซังพูดขึ้นบ้าง ผมเลย(จำใจ)ไปนั่งลงที่ว่างๆซึ่งใกล้ๆกับฮิบาริซัง
"เดี๋ยวฉันไปตักมาให้ นายน่ะควรระวังตัวมั้งนะ เดี๋ยวโดนกินแล้วจะเสียใจทีหลัง~"ยามาโมโตะซังยิ้มอย่างอารมณ์ดี
และเดินเข้าไปในครัวแทนผม
"อื้ม~ ข้าวต้มนี่อร่อยดีนะ"อิริเอะซังที่พึ่งตักเข้าปากหันมาคุยกับผม
"ขอบคุณมากครับ^^"ผมยิ้มตอบกลับอย่างดีใจ ผมใช้นิ้มแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆและเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
"ไม่ไปเรียนกันเหรอครับ"ก็นี่มันปาเข้าไปตั้งบ่ายโมงแล้ว-_-;:
"พรุ่งนี้วันเปิดเทอมน่ะ-_-"รีบอร์นซังหันมาบอกกับผม ซึ่งผมก็พยักหน้าเบาๆเป็นเชิงรับรู้ และเอื้อมมือไปหยิบชามเซ
รามิกที่ยามาโมโตะซังที่ยื่นให้และกล่าวขอบคุณ
"ขอบคุณมากครับ"
"ไม่เป็นไรๆ นายทำความสะอาดโถงให้นี่นา^^"
"งั้นให้สึนะเป็นแม่บ้านไปเลยไง ชิชิชิ"เบลเฟกอลซังทำเอาผมเกือบพ่นข้าวออกมาจากปากแล้วอ่ะTOT
"อย่าพูดแบบนี้สิครับ เดี๋ยวสึนะซังก็เสียใจซะหรอกกับความหน้าด้านของรุ่นพี่!-_-"ฟรานซังหันมาตำหนิเบลเฟกอล
ซังเบาๆ
"ความคิดดีนี่เบล...แต่มันขึ้นอยู่กับสึนะ"โกคุเทระซังเอ่ยเสียงเรียบและหันมาจ้องผมครู่นึง
"ผม...ผมทำได้ครับ แต่อาจจะไม่ดีเท่าคนอื่นนะครับ"ผมเกาแก้มแก้เก้อ ก่อนจะหันไปกินข้าวต้มร้อนๆในชามของ
ตนเอง
"เย้~>_</"ทุกคนหันไปแทคมือกันอย่างสนุกสนาน ส่วนผมก็ยิ้มกว้างเลยล่ะ ทำไมคลาสนี้น่ารักขนาดนี้เนี่ย!>O<
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ผมล้างจานของทุกคนเสร็จก็เดินลิ่วๆไปพักที่โซฟาซึ่งอยู่ตรงห้องโถง และดูทีวีที่เบลเฟกอลซังกับฟรานซังกำลังเล่น
เกมแข่งรถกันอยู่
"เอ้อ...รีบอร์น ปืนที่นายให้เขาเอาไปขัดแล้วก็เช็คใหม่น่ะ เขาส่งมาให้แล้วนะ(' ' )"แรมโบ้ซังที่นั่งข้างๆรีบอร์นซังส่ง
กล่องสีดำให้กับร่างสูงข้างกาย มือเรียวหยิบปืนขึ้นมา...ฮะ...ปืนของจริงด้วย ดูสิ!
มันเป็นปืนสีดำเงาแบบพอดีมือ ผมใช่ว่าจะไม่รู้จักหรอกนะนั่นน่ะ'บาเร็ตต้า'เชียวนะ ที่ผมรู้เพราะGซังก็ชื่นชอบเกี่ยว
กับปืนเหมือนกันมันเลยซึมซาบเข้ามาในหัวนิดหน่อย(อ้างอิงจากอนิเมะเพราะGจะใช้ปืนในการสั่งหารศัตรูเมื่อพรีโม่
ขอร้องทางอ้อมแต่ถ้าพรีโม่ขอร้องด้วยตัวเองจะใช้ธนูที่โกคุเทระใช้สู้กับซาคุโร่ภาคศึกอวสารโลกอนาคต)
"กระสุนล่ะ-_-"รีบอร์นซังยื่นมือไปรับอีกกล่องและใส่ลูกกระสุนตรงรังเพลิง ผมนั่งอึ้งอยู่ซังพักและเอ่ยถามรีบอร์นซัง
ที่กำลังสอดนิ้วเข้าไปเกี่ยวตรงโกร่งปืน ไม่กลัวมันลั่นไกเหรอครับTOT!
"ฮะๆๆ ดูสิ! สึนะอึ้งใหญ่แล้ว นี่มันเรื่องธรรมดาน่ะ-v-"ยามาโมโตะซังตบไหล่ผมเบาๆเป็นเชิงปลอบ
แต่สติผมกระเจิงไปแล้ว!TOT มันคือบาเรตต้า บาเร็ตต้าาาา~>_<
"อ่ะ! ฉันให้ดูอาวุธฉันบ้าง ปกติเก็บไว้ในห้องน่ะ แต่วันนี้เอามาฝึก^O^"มือเรียวยื่นดาบสั้นสามเล่มกับดาบยาวอีก
นึงเล่มให้ ผมกลัวมันบาดนิ้วผมอ่ะT^T เมื่อผมดึงฝักดาบออก
ชิ้ง!
ง...เงาจัง ทำไมมันดูคมกริบเยี่ยงนี้ ข้าพเจ้าพึ่งรู้ว่าคลาสสิบชอบเล่นอะไรพิเรนท์ๆแบบนี้TOT
"มุราซาเมะ(ฝนนิคม) ตามตำนานบอกว่า...ถ้าฆ่าใครเลือดคนนั้นจะไม่กระเซ็นใส่ดาบและไม่มีเลือดปรากฏออกมา
จากร่างคนตาย แล้วถ้าคนถือดาบฆ่าใครตาย หยาดฝนจะตกลงมาเพื่อชำละล้าง จึงเป็นดาบที่เต็มไปด้วยความ
กรุณา ถึงได้ชื่อว่ามุราซาเมะยังไงล่ะะ อ๊ะ! จริงสิ ฉันมีอีกเล่มนึงด้วย เป็นของพ่อชื่อ ดาบคินโทคิ สำนักชิโงเระโซ
เอ็น"ยามาโมโตะอธิบายยาวยืด แต่พึ่งรู้นะเนี่ยว่า...ดาบก็มีที่มาที่ไปเหมือนกัน
"ว้า...ทำไมนายปาดหน้าเค้กแบบนี้ล่ะ-^- คนอื่นเขาก็อยากพูดมั้งเหมือนกันนะ>_<~"เบลเฟกอลซังพูดพลางหยิบ
มีดคมกริบเตรียมเจื๋อนยามาโมโตะซัง ท...ทำไมมีดมันดูประหลาดจัง?
ฉึก ฉึก ฉึก
"เฮ้~ รุ่นพี่ครับ ผมไม่ใช่เป้าของรุ่นพี่-_-"ฟรานซังดึงมีดที่ปักอยู่บนหัวและหักลงทิ้งกับพื้น คำถามก็คือ...ท...ทำไม
ฟรานซังถึงไม่มีเลือดออกมาซักหยดTOT
"ไล่เชือดคนอีกแล้วนะครับ ดูอย่างผมมั่งสิ~"ผมหันไปมองต้นเสียงหวานๆที่ติดจะเจ้าเล่ห์ พบสามง่ามสีเงินวาวดูคม
สุดๆ ส่วนตั้งแต่สามง่ามลงไปเป็นสีดำ แล้วก็สามง่ามตรงเกือบข้างล่างสุดมีลายอะไรซักอย่างด้วยแหละ
"ฉันไม่ใช่นายนี่ ขิชิชิ เล่นขี้โกงใช้ภาพมายา"
"มันกระทบถึงแฟนคุณด้วยนะ~"
"ชิชิชิ ไม่รู้ไม่สน"
อยากถามเหลือเกินว่าสองคนนี่คุยกันรู้เรื่องได้ยังไงกัน แต่...ตอนนี้ผมเห็นอาวุธของแต่ละคนแล้วล่ะ
ฮิบาริซังเอาทอนฟาขึ้นมาดูความเงาของมัน เบียคุรันซังคงไม่มีอาวุธแต่มีพลังด้วยตัวเอง สปาน่าซังเป็นหุ่นยนต์มอ
สก้าขนาดใหญ่ ซันซัสซังใช้ปืนที่มีสัญลักษณ์รูปเอกซ์ด้วย สรอลโล่ซังใช้ดาบเหมือนยามาโมโตะซัง ฟรานซังคงใช้
ภาพมายาเหมือนมุคุโร่ซัง แรมโบ้...อันนี้ผมไม่รู้แฮะ-_-;;
เอาเป็นว่า...พรุ่งนี้คือวันเปิดเทอม!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น