ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 12 รางวัล 7 ห้อง?
ณ เรียวกัง ถนน 1827 ซอย 8059 สาย 10069 สาขา 8751 จังหวัด XS BF RL
Sawada Tsunayoshi Mode
"ซาวาดะ ตื่นได้แล้ว-_-" ฮิบาริซังพูดขณะเขย่าตักตัวเอง เพื่อทำให้ผมรู้สึกตัว อื้อ~ ยังไม่อยากตื่นอ่ะ ขออีกนิด
นึงน้า~
"ซาวาดะ-_-" ฮิบาริซังพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังและหงุดหงิดกว่าเดิม
"อืม~ ขออีกนิดนึงน้า~" พูดจบก็เอาใบหน้าถูๆไถๆกับตักไปมา
"ถ้ายังไม่ตื่นฉันจะจูบนายนะ..." เขาพูดขณะพ่นลมหายใจรดใบหูผมที่ซ่อนอยู่ใต้ผมสีน้ำตาลเข้าฟูๆยุ่งๆนั่น ทำเอา
ผมขนลุกเลยอ่ะ แง้ อย่าแกล้งกันสิTOT
"เหวอ...ตื่นแล้วครับ>O<"
"ลงได้แล้ว หรือถ้าอยากโดนจูบ ฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ" รู้สึกตั้งแต่ 'คืนนั้น' เขาก็จะเริ่มลามกกับผมขึ้นเรื่อยๆ
แล้วอ่ะ>O<;; ผิดกับเมื่อก่อนลิบลับเลย ชิ -3-
"อ้าว มาถึงคู่สุดท้ายเลยนะเนี่ย:)" แรมโบ้ซังพูดขณะโบกมือไปมา
"แอบไปทำอะไรมารึเปล่าน้า~" เบียคุรันซังพูดก่อนจะทำหน้าระรื่น ผมไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย จริงๆนะTOT
"ขอรบกวนเวลาหน่อยครับ คือ...เรามาพักที่นี่-_-" สปาน่าซังหันไปถามพนักงานสาว ที่ใส่ชุดรัดรูปเกินจะบรรยาย
แถมหน้าตายังเซ็กซี่มากๆด้วย
"ขออภัยค่ะ ตอนนี้เราเหลือห้องพัก 'แค่ 7 ห้อง' ค่ะ:)"
"ไม่พอหรอกค่ะ พวกคุณ 'มีตั้ง 14 ' คน~"
"ถ้าสนใจมาพักกับ 'พวกเรา' ก็ได้นะคะ>O<"
" 'พวกเรา' ว่างเสมอค่ะ~"พนักงานสาวคนแรกพูดและเดินนวยนาดไปหาฮิบาริซังและดึงแขนเสื้อเบาๆให้โน้มตาม
ลงมาหาเธอ ไม่อยากจะบอกว่าพนักงานสาวอีก 6 คนก็เดินไปหายามาโมโตะคุง เบียคุรันซัง รีบอร์นซัง ซันซัสซัง
เบลซัง สปาน่า อย่างกับยั่วพวกเขาเลยแฮะ(เดี๋ยวแฟนเขาหึงขึ้นมาแล้วจะหนาว) ความจริงก็คิดไปงั้นๆแหละ
เหมือนผมไม่ได้งอน(ฮิบาริซัง?) แต่ความจริงผมกำลังโกรธและงอนเลยต่างหาก ผมเบ้ปากใส่หล่อนด้วยความ
หมั่นไส้
"เอากุญแจมานี่เลย!" พูดจบก็คว้ากุญแจจากมือเรียวยาวไปคนละดอก รวมถึงผมด้วย ฮิบาริซังมีพนักงานหญิงคน
นั้นแล้วนี่ เชอะ-^-
ณ ห้องของผม(สุ่มเลือกเอาตอนคว้ากุญแจมา-.-)
"ไปอาบน้ำดีกว่า" ผมพูดกับตัวเองเสียงเบาและคว้าชุดยูคาตะเข้าห้องน้ำไป ในห้องน้ำเป็นห้องแบบเดี่ยว(มีรวม
ด้วยนะ) เป็นบ่อน้ำร้อนที่มีหินเกาะอยู่รอบๆขอบบ่อธรรมชาติ ไอหมอกทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก ผม
จุ่มเท้าลงไปในบ่อช้าๆ พอลงไปในน้ำถึงช่วงระดับแผ่นอก ผมก็พิงหัวยุ่งๆฟูๆกับหินที่ขอบบ่อและเงยหน้ามองดาวบน
ท้องฟ้ายามราตรีด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
"เชอะ! ไปหาพนักงานคนนั้นให้พอใจแล้วกัน" พูดจบก็ฟาดมือลงกับผิวน้ำแรงๆอย่างระบายอารมณ์ และบ่นไป
เรื่อยๆ ไหนเขาบอกว่าเรียวกังเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจไง ไม่เห็นจะจริง! ฝ่ายนู้นล่ะสิไม่ว่า ผมกัดริมฝีปากอิ่ม
ด้านล่างแรงๆ ก่อนจะคว้าถ้วยชาเขียวเย็นๆขึ้นมายกดื่มอย่างหัวเสีย
"เฮอะ คนอะไรก็ไม่รู้ นิสัยไม่ดี ดื้อ ซน ลามก ชอบทำอะไรตามใจตัวเอง ไหนบอกว่ารักผมไง..." ว่าจบก็ฟาดน้ำ
เข้าไปอีกที
"หืม...?บ่นอะไรคนเดียวน่ะ" จู่ๆก็มีอ้อมแขนตวัดเอวผมขึ้นจากน้ำ ลมหายใจร้อนๆก็อยู่แถวหลังคอผมด้วยอ่ะ มือ
ไม้ก็พยายามซนตามต้นขาผมด้วย ไม่ได้ๆ ต้องใจแข็งเข้าไว้>///<!
"อ...อ๊ะ! ปล่อยผมนะ ปล่อยสิ!" ผมดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนแข็งแกร่งนั้นไปมา จนไปสัมผัสกับ 'ส่วนนั้น' เข้า ผมจึง
หยุดลงและปล่อยให้ฮิบาริซังลวนลามอยู่อย่างนั้น
"เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ" ร่างสูงเอ่ยพลางใช้ลิ้นไล้เลียใบหูจนมาถึงสันคอ และพ่นลมหายใจร้อนๆรดต้นคอจนผมเสียว
วูบวาบไปหมด
"อ๊ะ...ผมไม่ได้พูดอะไรซักหน่อย" ผมยังคงใจแข็งทั้งๆที่ในใจกับอ่อนยวบและสลัดอ้อมกอดของคนลามก ก่อนจะวิ่ง
ไปคว้าชุดยูคาตะเดินออกมาจากออนเซ็น และใช้ผ้าห่มคลุมโปงหัวตัวเอง
'ชิ...คนอะไรก็ไม่รู้ มือซนเป็นบ้า' ผมต่อว่าฮิบาริซังในใจ ก่อนจะขดตัวเข้าหากัน ที่นี่หนาวจังแฮะตัวผมสั่นพั่บๆไป
หมดทั้งตัวแล้วเนี่ย อยู่ๆ ผมก็รู้สึกได้ว่าฮิบาริซังล้มตัวนอนลงกับฟุตงของผม ฟุตงอีกผืนก็มีนี่นา ผมทำแก้มพองขึ้น
เมื่ออ้อมแขนแกร่งรัดเอวซะแน่น มือเรียวยาวก็เริ่มสอดเข้าไปใต้ยูคาตะแล้ว ผมขยับตัวนิดนึง แต่ร่างสูงก็ยังขยับ
ตามมา ตัวของผมแทบจะสัมผัสกับเสื่อทาทามิเย็นๆแล้ว
"อืม..." ฮิบาริซังครางในลำคอเสียงต่ำๆ ก่อนจะซุกหน้าลงกับกลุ่มผมสีน้ำตาลไหม้ฟูๆนั่น และเลื้อยมายังซอกคอ
คนอะไร ฉวยโอกาสเก่งเป็นบ้า!
"ฉันสัญญาว่าวันนี้ฉันจะไม่ทำอะไรนาย เพราะฉะนั้นอย่าดิ้น อย่าดื้อ เพราะฉันกำลังง้อนายอยู่ "
"-///-" คนบ้า ใครเค้าให้พูดอะไรตรงๆแบบนี้เล่า!
Gokudara hayato Mode
ให้ตายเถอะ! ผมหงุดหงิดจนแทบจะบ้าอยู่แล้ว มือเล็กหยิบซองบุหรี่ที่วางอยู่ตรงโต๊ะขึ้นมาคาบไว้ตรงปาก ก่อนจะใช้
ซิปโปจุดไฟ แต่แก๊สมันดันหมดก่อนซะนี่!
"จะมาหมดอะไรตอนนี้วะ..." ผมพูดกับตัวเองอย่างฉุนๆ และเปิดลิ้นชักของโต๊ะ เพื่อหาไม้ขีดไฟ มันคงพอจะมีแหละ
น่า ก็ที่นี่น่ะ นิยมของญี่ปุ่นมากเลยใช้ตะเกียงมากกว่าหลอดไฟ ควันสีขุ่นๆของบุหรี่มันคงจะช่วยให้คลายเครียดมั้งสิ
น่า!
ครืด
"โย่ว! ยังไม่นอนอีกเหรอโกคุเทระคุง"
"หา..." ผมครางในลำคอด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง ก่อนจะตวัดสายตาไปมองร่างสูงๆที่กำลังอยู่ในเสื้อผ้า 'หลุดลุ่ย' นิด
หน่อย...เฮอะ! ยามาโมโตะเดินเข้ามาใกล้ผม ก่อนจะทรุดนั่งและถือวิสาสะแย่งบุหรี่ที่อยู่ในปากผมไปคาบสูบเอง
หน้าตาเฉย
"เอาคืนมานะเฟ้ย!"
"น่า...ขอมวนเดียว อย่าหงุดหงิดน่า...โกคุเทระ~"
"ชิ...ถ้าอยากได้ก็ช่วยไปสูบไกลๆหน่อยนะ ฉันไม่ชอบกลิ่นน้ำหอม" ผมเบือนหน้าหนีไปเท้าคางอีกฝั่ง และต้องหน้า
ซีดลงเมื่อสัมผัสได้ว่ายามาโมโตะถอดเสื้อที่เขาสวมอยู่ออกไปแล้ว ไอ้บ้าเอ๊ย!
"ที่นี่ก็ไม่มีกลิ่นน้ำหอมแล้ว..." ร่างสูงกอดเอวผมไว้จากด้านหลัง ก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่บาง "ตอนนี้มีแต่กลิ่น
หอมๆของนายเท่านั้น" ชิ ผมแพ้ความเนียนของหมอนี่ทุกทีเลย
"เฮอะ ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีหรอก" ผมพูดเมื่อยามาโมโตะพลิกตัวผมให่คร่อมร่างของเขา มือเรียวยาวประคองหน้า
ผมให้เข้ามาใกล้ ก่อนจะก้มลงจูบที่ริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยน
"วันนี้ฉันจะยอมให้นานอยู่ข้างบนแล้วกัน ถือซะว่าเซอร์วิสพิเศษ" ผมเหยียดยิ้มกับคำพูดนั้น ก่อนจะรั้งกลุ่มผมสีดำ
ให้เงยขึ้น เวลาหมอนี่มองผมตอนกลางคืนนี่...เซ็กซี่ชะมัด ผิดกับรอยยิ้มหวานๆที่กำลังประดับอยู่บนริมฝีปากบาง
นั่น
"เอาล่ะ! ฉันอุตส่าห์ให้นายอยู่ข้างบนแล้ว...เพราะฉะนั้นนายต้องหายงอนฉันนะ"
"ฉันงอนแกตั้งแต่เมื่อไหร่...หือ?"
"ฮะๆ ฉันคงจะคิดไปเองมั้ง แต่...วันนี้เซอร์วิสสุดๆเลยนะ-3-"
"เฮอะ...อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน" จบคำนั้นผมก็ประทับริมฝีปากตัวเองลงกับริมฝีปากอุ่นร้อนนั่น
Bel Mode
ครืด
"จะพาเจ้าชายมาทำอะไรล่ะ ชิชิชิ" ผมพูดเมื่อผู้หญิงคนนั้นพาผมมาที่สวนแบบญี่ปุ่น จะพาเจ้าชายมาทำอะไรน้า?
"คุณคือเจ้าชายเบลเฟกอลรึเปล่าคะ? ฉันชื่อสึบาสะนะคะ" ผู้หญิงคนนั้นถามผมและแนะนำตัวเองไปด้วย
"ใช่ ชั้นนี่แหละเจ้าชาย ชิชิชิ"
"ดีล่ะ เราได้เจอเป้าหมายแล้ว" สึบาสะพูดและยกโทรศัพท์ขึ้นมา ซักพักเธอตัดสายและเดินมาทางผม อะไรเนี่ย กล้า
เป็นศัตรูกับเจ้าชายง้านหรอยังงี้ต้องกำจัดสินะ
ขวับ
"จงตายด้วยมือของเหยี่ยวสายลม 'สึบาสะ' คนนี้ซะเถอะ" เธอพูดและหยิบเคียวติดโซ่ขึ้นมาก่อนจะเหวี่ยงใส่ผม ผม
เอี้ยวตัวหลบไปนิดเดียวก็พ้นแล้ว แต่โซ่กลับมาพันขาของผมไว้ ผมว่ายัยนี้ออกแนวจิตๆแฮะ(แกก็เหมือนกันแหละ)
"ประมาทไปแล้ว!" สึบาสะพูดขณะใช้เคียวเหวี่ยงมาทางผม
"ชิชิชิ ถึงจะขยับตัวไปไหนไม่ได้ แต่มือก็ยังขยับได้นี่" ผมพูดก่อนจะหยิบมีดสุดรักขึ้นมาปาใส่เธอ
ฟ้าว ฉึก ฉึก
โดนเต็มๆ สึบาสะนิ่งไป แต่กลับมีหมอกมายาปรากฏขึ้นข้างๆตัวเธอ และอยู่ๆภาพของผู้หญิงนั่นก็แตกสลายไป เจ้า
กบสินะ มารับเจ้าชายถึงที่นี่เลย แต่...ฝีมือมันแหงมๆ
"ไงครับ คุณเจ้าชายตกกระป๋อง-_-" กบน้อยทักด้วยท่าทางเย็นชาสุดๆ
"ชิชิชิ อยากโดนรึไง ฝีมือแกสินะ"
"ครับ ก็อยากให้รุ่นพี่ลองแบบญี่ปุ่นมั่งอ่ะครับ เห็นเจอแต่อิตาลี่-_-" (ส่วนใหญ่จะมีพวกอิตาลี่มาตามฆ่าหรือลอบ
สังหารเจ้าชายบ่อยมาก เพราะตอนที่อยู่อิตาลี่ไปก่อวีรกรรมไว้เยอะ แต่ตอนนี้มาอยู่โรงเรียนที่ญี่ปุ่นเหตุเพราะ 'ก็ที่
อิตาลี่ทีแต่คนอ่อนๆนี่นา' แต่พวกที่ตามมาก็ยังมีบ้างประปรายอ่ะนะ)
"แกเองก็ต้องโดนแบบญี่ปุ่นเหมือนกันนั่นแหละ" ผมพูดก่อนจะอุ้มฟรานไปที่ห้อง
"ปล่อยผมนะครับ รุ่นพี่-///-" กบน้อยพูดพลางหน้าแดงเหมือนลูกแอปเปิ้ลทำให้ดูน่ารักน่าเชือด ผมจึงประกบริมฝี
ปากแรงๆลงไปบนริมฝีปากบางน่าสัมผัสนั่นและคร่อมกบน้อยไว้
"อื้อ~"
Reborn Mode
"งืม~" ร่างบางที่ซุกตัวอยู่ในฟุตงหนานุ่มร้องครางเบาๆ ผมมองแรมโบ้ที่หลังสนิทแวบหนึ่งก่อนจะเดินไปที่ออนเซ็น
ซึมซับกลิ่นเทียนหอมอ่อนๆที่ปะปนไปทั่วห้อง เมื่อแช่น้ำได้ซักพักก็ลุกขึ้น และเดินพลางเช็ดกลุ่มเส้นผมสีดำสนิทที่
เปียกหมาดๆออกมานอกออนเซ็น และเดินไปจัดท่านอนให้ร่างบาง ก็เล่นนอนพาดตัวกับฟุตงทั้งสองฝืนน่ะสิ
"อืม...รีบอร์น" แรมโบ้ละเมอออกมาเบาๆและดึงชายชุดคลุมอาบน้ำไว้ ผมก้มหน้าลงมองใบหน้าหวานๆ ก่อนจะ
ประทับริมฝีปากตัวเองลงกับริมฝีปากอิ่มของแรมโบ้ นัยน์ตากลมโตปรือขึ้นช้าๆเมื่อผม 'เผลอ' สอดปลายลิ้นเข้าไป
ในโพรงปากอ่อนนุ่ม "มีอะไรเหรอรีบอร์น..." ไอ้วัวบ้าลุกขึ้นนั่งก่อนจะขยี้ตาสองสามที และซุกหน้าลงกับตักของผม
ไอ้ท่าทางงัวเงียแต่น่ารักสุดๆนี่มัน...ทำเอาผมแทบบ้า!
"เปล่า..." ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะลูบเส้นผมสีดำนิ่มๆนั่นเล่นอย่างเพลินมือ
"รีบอร์น...ขอพูดอะไรหน่อยได้มั้ย" ร่างบางเอ่ยพลางเงยหน้าขึ้นมองผม
"ว่ามาสิ"
"ฉันหวงนายนะ...ฉันเห็นแก่ตัวใช่มั้ย" คำพูดของไอ้วัวบ้าทำเอาผมเกือบกลั้นยิ้มไม่อยู่เลยแฮะ
"ไม่หรอก...นายมีสิทธิ์ในตัวฉัน ฉันก็มีสิทธิ์ในตัวนาย เพราะฉะนั้นมันก็เท่าเทียมกัน นายหวงฉันน่ะน่าดีใจจะตาย
ปกติฉันต้องหวงนายสิ"
"คิก...ตอนนี้รีบอร์นพูดยาวสุดๆไปเลยแฮะ" ได้ทีก็ล้อใหญ่เลยนะไอ้บ้านี่ แต่ถึงอย่างนั้น มันก็คุ้มค่าพอที่จะเห็นรอย
ยิ้มกว้างๆของไอ้วัวบ้านี่ ปกติก็เห็นอยู่บ่อยๆหรอกนะ แต่ไม่รู้สิ! การที่เห็นรอยยิ้มหรือท่าทางมีความสุขของมัน
ทำเอาผมใจสั่นไปหมดและผมก็ชอบรอยยิ้มนั่นมากด้วย ถึงผมจะเป็นคนยิ้มไม่เป็น แต่ไอ้การเห็นรอยยิ้มของคนรัก
ตัวเองนี่มันรู้สึกดีสุดๆไปเลยแฮะ
"รีบอร์น...ขอเหอะ วันนี้ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันง่วงนอน" แรมโบ้ร้องห้ามเมื่อผมพลิกตัวมันลงให้ตกอยู่ในอ้อมกอดของ
ผม ผมไม่พูดอะไรแต่กลับก้มลงสัมผัสลมหายใจอุ่นๆและรสชาติหวานๆจากริมฝีปากของแรมโบ้ ถึงอากาสภายนอก
จะหนาวแต่ร่างคนในอ้อมกอดผมนี่ตัวอุ่นสุดๆไปเลยแฮะ ผมยิ้มออกเมื่อได้แกล้งคนตัวเล็ก ก่อนที่จะพลิกตัวลงนอน
กับฟุตงเดียวกับแรมโบ้และดึงร่างบางมาเป็นฮีตเตอร์ส่วนตัว ผมซุกหน้าลงกับซอกคออุ่นและเป่าลมหายใจเล่นเพื่อ
ให้คนตัวเล็กกระสับกระส่ายเหมือนคนเป็นไข้ "วางใจได้...วันนี้ฉันจะไม่ทำอะไรนายหรอกนะ แต่ถ้าอดทนไม่ไหวก็
อย่าว่ากันนะ"
"รีบอร์นบ้า!>///<"
Rokudo Mukuro Mode
ครืด
ผมเปิดประตูห้องออนเซ็นออกด้วยความหงุดหงิด(พาล) แต่ความหงุดหงิดที่มีมันหายไปหมด เมื่อเจอกับบุรุษผม
ขาว นัยน์ตาสีอเมทิสต์และรอยสักใต้ตานั่งรอผมอยู่ตรงโต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆนั่น
"ไง มุคุโร่คุง^^" เบียคุรันซักทักผมอย่างไม่รู้สึกอะไร(ไม่เคยรู้สึกอะไรอยู่แล้วนี่)
"ไม่ต้องมา ไง เลยครับ ออกไปเลยไป ผมจะนอนแล้ว" ผมพูดพลางล้มตัวลงนอนกับฟุตงแถวนั้น
"มุคุโร่คุง เธอหึงฉันใช่มั้ย" คนตัวสูงพูดก่อนจะมาคร่อมเหนือร่างผมไว้
"พ...อื้อ~" ยังไม่ทันที่จะพบใจ ริมฝีปากร้อนๆก็ประกบแนบลงมากับริมฝีปากบาง ลิ้นร้อนดุนดันเข้ามาในโพรงปาก
ผม แต่ผมเม้มริมฝีปากไว้ หึ คิดว่ามุกนี้จะได้ผลหรือไง ผมใช้นิ้วดันปลายคางร่างสูง เบียคุรันซังนิ่วหน้าอย่างขัดใจ
และขมวดคิ้วมุ่น
"ไม่ต้องมาใช้มุกนี้เลยครับ ผมชินแล้ว-_-" ผมพูดด้วยน้ำเสียงติดจะเรียบนิ่ง
"โห่...วันนี้ฉันก็ไม่ได้แอ้มเธอน่ะสิ มุคุโร่คุง" พูดออกมาได้หน้าด้านๆ
"งั้นก็...ราตรีสวัสดิ์ครับ" ผมพูดและพลิกตัวไปอีกฝั่งทั้งๆที่เบียคุรันซังยังคงคร่อมผมอยู่
"ไม่เอาน่า...มุคุโร่คุง" เบียคุรันซังเชยคางของผมขึ้นให้ไปสบตากับเขา
"อะไรอีกล่ะครับเบียคุรันซัง ผมง่วงนะเนี่ย ฮ้าว~" ผมแกล้งหาว(เพื่อความสมจริง)ร่างสูงจะได้ปล่อยผมซักที แต่ไม่
ได้พูดเฉยๆนะ ผมง่วงจริงๆครับ-_-
"น่า...มุคุโร่คุง ยกโทษให้ผมเถอะ" คนตัวสูงพูดอย่างออดอ้อน ทั้งการกระทำและสายตา
"ก็ได้ครับ...แต่คุณต้อง" ให้เบียคุรันซังทำอะไรดีเนี่ย อุตส่าห์ได้โอกาสทั้งที
"ต้องอะไร มุคุโร่คุง" ร่างสูงพูดเสียงกระตือรือร้น
"ต้อง...ห้ามเข้าห้องนอน ห้ามมานอนกับผมตลอดสามวันเต็ม" เมื่อผมพูดจบ เบียคุรันซังก็ยังคงยิ้มอยู่(แต่หน้าเริ่ม
ซีดแล้ว) "แล้วถ้าคุณดื้อล่ะก็..." ผมพูดพลางชี้หน้าคนตัวสูง "เตรียมตัวตายได้เลย!"
"เรื่องอะไรฉันจะสนเล่า~" ผมก็ไม่เคยคิดตั้งแต่ต้นหรอก! มือเรียวยาวค่อยๆลากมาที่สายคาดเอวของยูคาตะและ
ล
คลี่มันออก ก่อนจะย้ายริมฝีปากไปที่ใบหูและพ่นลมหายใจร้อนใส่เหมือนจะยั่วยังไงยังงั้น ผมขยุ้มเส้นผมสีขาวเต็ม
แรงเมื่อริมฝีปากอุ่นร้อนแนบชิดกับริมฝีปากของผมอีกครั้ง "อื้ม~" รสชาติหวานๆของมาชเมโล่ยังทำให้ผมรู้สึกชอบ
ของหวานขึ้นมากระทันหันทุกที "วันนี้ฉันขอกินมุคุโร่คุงให้เต็มที่ไปเลยแล้วกัน" ผมน่ะไม่เคยคิดที่จะห้ามคนอย่างคุณ
หรอก ก็คุณน่ะมัน...ดื้อด้านออกจะตายไป!
Irie shoichi Mode
ครืด
"โชอิจิ" สปาน่าเอ่ยเรียกผมทันทีที่เข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเนือยๆ
"หือ มีอะไรเหรอ" ผมตอบรับอย่างงอนๆ
"ภูเขาไฟฟูจิมีความสูงและเส้นรอบฐานเท่าไหร่"
"ถามทำไมเนี่ย นายก็น่าจะรู้นะ ภูเขาไฟฟูจิ มีความสูง 3,776 เมตร(สูงที่สุดในญี่ปุ่น)เส้นรอบฐาน
ยาว 126 กิโลเมตร" ผมตอบกลับโดยไม่ได้หันไปมอง และก้มลงอ่านหนังสือเล่มหนาในมือต่อและทำเป็นไม่สนใจ
สปาน่าที่เดินมาหาผม ชิ! จะกลับมาทำไมล่ะ ผมอยู่ของผมดีๆก็ได้ และอยู่ๆนึกบ้าอะไรก็ไม่รู้มานั่งถามคำถามที่ตัว
เองก็รู้นี่ เชอะ! ผมเม้มริมฝีปากแน่นและปิดหนังสือเล่มหนาในมือดังปึก
"จะนอนแล้วเหรอ..."
"เออ!" ผมกระแทกเสียงตอบก่อนจะล้มตัวลงนอนฟุตงที่ทางร้านจัดเตรียมไว้ให้ 'ไอ้บ้าเอ๊ย! ไอ้บ้าๆๆ'
ผมสบถด่าสปาน่าอยู่ในใจ ก่อนจะต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมือเรียวยาวของร่างสูงถือวิสาสะมาโอบเอวบางของผมให้ลอย
มานั่งตักของเขา ผมตวัดสายตาไปมองนัยน์ตาสีเขียวซีดอย่างหาเรื่อง
"ทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ!"
"เรื่องอะไรเล่า ถ้านายไม่หายงอนฉันจะกอดอยู่อย่างนี้แหละ"
"อึก..." ผมเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อมันเป็นเรื่องจริง ก่อนจะปล่อยให้แผ่นอกแกร่งเสียดสีกับแผ่นหลังเล็กของผมอยู่
อย่างนั้น ลมหายใจอุ่นๆที่ถูกพ่นด้วยริมฝีปากเฉียบรดอยู่แถวใบหูของผม เฮอะ! แต่อย่าคิดว่ามาง้อแบบนี้แล้วผมจะ
ยอม ไปซ่อมมอสก้าสุดที่รักนู้นเลยไป๊!
"กำลังคิดว่าจะให้ฉันไปซ่อมมอสก้าน่ะสิ"
"เออ! แล้วจะ...อื้อ~" ผมด่าสปาน่ายังไม่ทันจบประโยคดี ริมฝีปากเย็นชืดก็ทาบลงมากับริมฝีปากของผม ลิ้นอุ่น
เบียดแทรกผ่านระหว่างริมฝีปากผมไป ผมเคยคิดนะ ริมฝีปากของสปาน่าน่ะเหมือนน้ำแข็งเลย ในขณะที่ริมฝี
ปากนิ่มๆนั่นจะเย็นชืด แต่ลิ้นของเขากับอุ่นร้อนและหวานเหมือนของหวาน ผมถึงยอมแพ้เขาทุกครั้งแบบนี้ไง "อื้อ!"
ผมร้องครางประท้วงเมื่อลมหายใจเริ่มหมด
"ที่นี้หายงอนฉันรึยัง" ร่างสูงพูดพลางจ้องตามองผมในขณะที่เขากำลังดันตัวผมให้นอนราบกับฟุตง ผมถอดแว่นออก
และจ้องมองใบหน้าคมคายที่แม้จะเลือนลางแต่ผมก็หลงรักอยู่ดี
"ก็ไม่ได้งอนตั้งแต่แรกนี่นา" ผมโอบรอบคอร่างสูงไว้ก่อนจะแนบริมฝีปากซึ่งกันและกันอย่างยาวนาน
XUNXUS Mode
ผมถอนหายใจดังเฮือกเมื่อมาถึงห้อง ไอ้ฉลามหัวเน่าดันนอนหลับไปแล้ว ไอ้บ้านี่! เวลาคนเค้ามาเรียวกังกันต้องใส่
ชุดยูคาตะสิวะ! แต่ไอ้สคอลโล่ดันใส่เสื้อเชิ้ตตัวบางๆตัวเดียว และมันเป็นของผมด้วย เฮอะ ไอ้บ้านี่คงคิดว่าวันนี้
คงจะไม่กลับห้องเลยใส่ชุดสบายๆโดยที่ไม่กลัวว่าผมจะเอารัดเอาเปรียบทีหลัง(แอบเลว...) ผมย่อตัวลงมองใบหน้า
หวานใสที่แอบเถื่อนนิดๆภายใต้แสงจันทร์ที่สาดเข้ามาผ่านทางประตู ก่อนจะลูบเส้นผมสีเทานิ่มๆที่ระลงกับใบหน้า
และใช้นิ้วเกี่ยวให้ทัดกับใบหูเล็ก
"อืม...ไอ้ซันซัสบ้า" ดูมัน...ขนาดหลับยังละเมอด่าผมได้
ผมมองร่างเล็กที่นอนซุกตัวอยู่กับฟุตง แล้วเดินไปที่ออนเซ็นก่อนจะแช่ตัวเองลงอย่างผ่อนคลาย วันนี้ผมรู้สึกเหนื่อย
และปวดหัวชะมัด ไอ้ผอ.บ้านั่นดันให้ผมกับรีบอร์นซด Blue ไปเป็นขวดๆ
ผมตัดสินใจลุกขึ้นออกจากบ่อและเดินเช็ดเส้นผมเปียกๆนั่นออกมาจากออนเซ็น ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างเล็ก
ลุกขึ้นมานั่งกับฟุตงด้วยท่าทางมึนๆ
"อ้าว...ซันซัสกลับมาแล้วเหรอ"
"อือ แล้วนายตื่นขึ้นมาได้ไง" ผมเดินมานั่งข้างๆสคอลโล่และเหลือบตามองแวบนึง
"มันไม่คุ้นที่น่ะ แล้วก็...หนาวด้วย" พึ่งนึกได้ว่าไอ้บ้านี่ดันเป็นคนขี้หนาว ปกติเวลาเสร็จกิจก็จะต้องนอนกอดมันไว้
ทุกที ตัวนี่สั่นพั่บๆเลยแฮะ
"ถ้าแกหนาวแล้วจะใส่แต่เสื้อนอนทำไม"
"ก็มันสบายนี่นา...ช่วยไม่ได้นี่ วันนี้นอนกอดฉันหน่อยแล้วกัน"
"มันก็ต้องมีของแลกเปลี่ยนกันมั่งสิ"
"เรื่องอะไรอ่ะ วันนี้ฉันเหนื่อยมากๆๆ เพราะฉะนั้นขอเลื่อนไปต่อยอดวันพรุ่งนี้แล้วกัน"
"หึ...ขอจูบเดียวน่า" ผมเหยียดยิ้มและเขยิบเข้าไปใกล้สคอลโล่
"เออๆ เร็วๆด้วย" ร่างเล็กพูดพลางหลับตาแน่น ผมอมยิ้มขำ ก่อนจะประคองใบหน้าหวานๆที่ขึ้นสีแดงแข่งกับลูก
แอปเปิ้ล กดจูบที่ริมฝีปากอิ่มและสอดปลายลิ้นเข้าไปหาความหวานทั่วโพรงปากนุ่มและกอดรั้งเอวบางให้ขึ้นมานั่ง
เกยกับตัก และเริ่มกดจูบให้รุนแรงมากขึ้น จนลมหายใจของสคอลโล่เริ่มแผ่วเบา ผมจึงยอมถอนจูบออกด้วยความ
คิดที่แสนจะเสียดาย และยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะเปิดปากด่า ผมก็กดริมฝีปากตัวเองลงกับหน้าผากใสเบาๆ และล้มตัว
ลงนอนพร้อมกับดึงสคอลโล่ที่นั่งอึ้งให้เข้ามาในอ้อมกอดและซุกหน้าลงกับซอกคออุ่นเบาๆ "ราตรีสวัสดิ์
นะ...ไอ้ฉลามบ้าของฉัน"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น