Start From Kanhomkrok

ข้อมูลเบื้องต้น

  จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อนางเอกกับพระเอกเดินไม่มองทางจนทำให้ขนมครกที่นางเอกถือจะไปให้ลูกค้าไปโดนเสื้อของพระเอก  ซึ่งแม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆแต่พระเอกก็ไม่ยอมจะปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ พระเอกจะตามล้างแค้นนางเอกได้อย่างไรกันนี่?

เนื้อเรื่อง

           
          

       ณ  ตลาดแห่งหนึ่ง  ในช่วงตอนเช้าตรู่ของวันหยุด

กะทิ  “ขนมครกจ้า  ขนมครกอร่อย ๆ จ้า  20  บาทจ้า   แม่ค้าก็สวยขนมครกก็อร่อยซื้อไปฝากที่บ้านให้ลองชิมกันสักกล่องไหมจ๊ะ  รับรองอร่อยถูกปากแน่นอนจ้า”

ลูกค้า  “งั้นเอา  3  กล่องจ้า  ช่วยเดินไปส่งที่โต๊ะร้านโจ๊กตรงนั้นที่นะ”

กะทิ  “ได้เลยค่ะ  รอสักครู่นะคะ  เดี๋ยวรอร้อน ๆ เลยค่ะ”

ในระหว่างที่กะทิกำลังเดินเอาขนมครกไปส่งลูกค้าก็เดินชนเข้ากับผู้ชายรูปร่างดีคนหนึ่งจนทำให้ขนมครกเลอะไปโดนเสื้อของผู้ชายคนนั้น

ด้านเชน  ผมรีบหนีลงมาจากรถเบนซ์คันหรูที่พ่อกับแม่ได้ให้คนขับรถพาผมไปดูตัวผู้หญิงแต่เช้า  ซึ่งผมไม่ชอบที่ให้ใครมาเลือกคู่ชีวิตให้ผม  ผมเลยแอบหนีลงมาจากรถในตอนที่คนขับรถลงไปซื้อน้ำเต้าหู้  ปาท่องโก๋ให้กับแม่ของผม  และผมก็รีบเดินเลยไม่ได้มองทางจึงไปชนกับผู้หญิงคนหนึ่งแล้วของในมือเธอก็ลอยมาโดนเสื้อสูทสุดหรูของผม  ผมจึงโมโหมากที่เธอทำชุดผมเลอะ

ด้านกะทิ  ตอนที่ฉันกำลังเอาขนมครกไปให้ลูกค้าก็ไม่ได้มองทางเท่าไหร่ จึงทำให้ไปชนกับผู้ชายคนหนึ่งเข้าและขนมครกในมือฉันก็ลอยไปโดนเสื้อที่ดูราคาแพงของเขา

เชน/กะทิ  “โอ๊ย!”

เชน  “นี่เอเดินยังไงไม่มองทางเลย  ดูดิชุดฉันเลอะหมดเลย  เธอรู้ไหมว่าชุดนี้มันแพงมากน้ำหน้าอย่างเธอจะมีปัญญามาซื้อใช้ฉันไหม”

กะทิ  “นายก็เหมือนกันแหละเดินไม่มองทาง  ทางมีให้เดินตั้งเยอะแยะมาเดินชนฉันทำไม  และมาโทษฉันคนเดียวไม่ได้หรอกนะ”  กะทิพูดด้วยความโมโห

เชน  “เธอว่าฉันหรอห๊ะยัยบ้า  แทนที่เธอจะขอโทษฉัน”

กะทิ  “เอ้า!  นายนี่มีตามีสมองป่ะเนี่ยก็เห็นอยู่ว่าฉันพูดกับนาย  ฉันคงว่าแมวมั้งถ้างั้นอ่ะ  หน้าตาก็ไม่ดียังจะถามอะไรโง่ ๆ อีก”  กะทิพูดติดกวนนิด ๆ

เชน  “เธอนี่มัน...  ฉันไม่รู้จะว่าอะไรกับพวกแม่ค้าจน ๆ  แถวนี้ดี  สายตาก็ไม่ดีมองยังไงฉันไม่หล่อห๊ะ   สาว ๆ ทุกคนเขาก็หลงในความหล่อของฉัน  แถมฉันยังรวยมากอีกด้วย” 

กะทิ  “โอเค ๆ  ฉันยอมล่ะ  พ่อคุณชายสุดหล่อ  หล่อม๊ากมาก  หล่อจนสุนัขยังเห่าใส่เลยจ้า55555  ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ  ขอตัวก่อนค่ะพอดีต้องเอาของไปให้ลูกค้าใหม่”  กะทิพูดตัดความรำคาญ

เชน  “เธอคิดว่าจะทำแบบนี้แล้วจะไปง่าย ๆ หรอ   ห๊ะ!  ชุดฉันเลอะเพราะเธอนะ  แค่ขอโทษมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ”  เชนพูดจบก็คว้าเชนของกะทิ  แต่ก็โดนกะทิเหยียบเท้าแล้วใช้ศอกกระแทกที่ท้องอย่างแรงจนเชนตัวงอด้วยความเจ็บและจุก จึงปล่อยแขนกะทิไป  และกะทิก็ถีบเชนจนล้มไปทับกองผักเน่า ๆ ที่พ่อค้าแม่ค้าทิ้งไว้ตรงจุดนั้น

กะทิ  “แบร่”  กะทิแลบลิ้นใส่เชนและรีบวิ่งหนีไปด้วยความสะใจ

เชน  “ยัยบ้าเอ๊ย  อย่าให้เจออีกนะ  ไม่งั้นเธอโดนแน่”  เชนพูดด้วยความโมโห  และคนขับรถที่ออกตามหาเชนก็ดันมาเจอเข้าจึงช่วยพยุงเจ้านายไปที่รถและโทรบอกคุณนายหญิงหรือแม่ของเชนถึงสภาพของเชนตอนนี้  ท่านเลยให้พากับบ้าน

            มหาวิทยาลัยเฮฟลอส

กะทิ  “นี่แกฉันมีอะไรจะเล่าให้ฟัง  เมื่อวันก่อนฉันไปผู้ชายคนหนึ่ง........บลา ๆ ”

กะทิเล่าเหตุการณ์ที่เจอให้เพื่อนฟังร่ายยาวเหยียด

กะทิ  “แกคิดดูดิถ้าแกเป็นฉันแกจะโมโหมากเลยอ่ะ  คนแบบนั้นก็มีด้วย  นายนั้นก็ไม่ได้มองทางเหมือนกัน  จะโทษฉันคนเดียวก็ไม่ถูก”  กะทิบ่นให้เพื่อนสาวฟัง

ไอโฟน  “เอาเหอะแกฉันเข้าใจแก  ไม่ต้องคิดอะไรแล้วปวดสสองเปล่า ๆ   พอ ๆ  รีบไปเรียนกันเหอะนี้จะบ่ายโมงล่ะ”  ไอโฟนพูดปัดไม่ให้เพื่อนคิดมาก

กะทิ  “อื้ม ๆ  ขอบใจแกนะที่ยอมรับฟังเรื่องของฉัน  รักแกที่สุด”

ไอโฟน  “แกเพื่อนฉันนะ  มีอะไรก็มาระบายได้เสมอ  รักแกเหมือนกัน  ว่าแต่เย้นนี้แกว่างป่ะ?  ไปห้างเป็นเพื่อนหน่อยสิฉันจะไปหาซื้อของขวัญวันเกิดให้แฟนอ่ะ”

ไอโฟนพูดและทำสีหน้าอ้อนวอน

กะทิ  “ว่าง ๆ  ได้เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน  แต่แกต้องเลี้ยงข้าวฉันด้วยนะ555”

ไอโฟน  “ได้เลยไม่มีปัญหา  ขอบคุณนะเพื่อนกะทิ”

ทั้งสองสาวพูดคุยถึงเรื่องตอนเย็นวันนี้กันอย่างสนุกสนานและไอโฟนก็ขอไปเข้าห้องน้ำ  จึงให้กะทิเดินนำไปก่อนไป  และในระหว่างนั้นกะทิก็เดินไปเจอกับเชนคู่กรณีของกะทิเข้าด้วยความบังเอิญ

ด้านกะทิ  ในระหว่างที่ฉันพูดคุยอย่างสนุกสนานกับเพื่อนรักก็ดันไม่สบอารมณ์เข้าเพราะเหมือนจะเจอกับคู่กรณีที่มีเรื่องกันที่ตลาด  ต้องเป็นหมอนั่นแน่ ๆ

ด้านเชน  ในระหว่างที่ผมเลิกเล่นฟุตบอลกับเพื่อนก็จะกลับบ้าน  แต่ก็ดันไปเจอผู้หญิงหน้าตาคุ้น ๆ  เหมือนเคยเจอที่ไหนสักทีในไม่กี่วันมานี้  จึงลองทักไป

เชน  “นี่เธอหน้าตาคุ้น ๆ  นะ  เหมือนเคยเจอที่ไหน”  เชนพูดและใช้ความคิด

กะทิ  “แต่ฉันจำนายได้แม่นเลย  นายที่หาเรื่องฉันเมื่อวันก่อนที่ตลาด”

เชน  “อ๋อ  ฉันนึกออกล่ะ  ยัยบ้าที่ทำขนมครกเลอะชุดฉันนิ   ไม่นึกว่าจะได้เจอกันอีกนะ  หึหึ”  เชนพูดด้วยความแค้น

กะทิ  “ไม่นึกและไม่อยากนึกเหมือนกันว่าจะได้เจออีก  ไอ้หน้าตี๋”

เชน  “ฉันชื่อ  เชน  ไม่ใช่ ไอ้หน้าตี๋  คราวนี้ถึงตาฉันแก้แค้นบ้างแหละ  เธอทำกับฉันไว้แสบมาก”  เชนคว้าแขนกะทิแล้วดึงร่างให้มาประชิดตัวไว้แน่น

กะทิ  “เห้ย!  ปล่อยฉันนะ  นายจะทำอะไรฉัน  ปล่อยดิเว้ย”  กะทิโวยวาย

ทางด้านไอโฟน  หลังจากที่เข้าห้องน้ำเสร็จจึงเดินตามกะทิมา  และก็เห็นผู้ชายรัดตัวเพื่อนของตนไว้อยู่จึงรีบวิ่งเข้ามาจะช่วยเพื่อน

ไอโฟน  “นายทำอะไรเพื่อนฉันอ่ะ  ปล่อยเพื่อนฉันนะ”  ไอโฟนวิ่งมาทุบตี  และแกะมือเชนให้ปล่อยจากตัวเพื่อนของตนออก

เชนทนเจ็บไว้ไหวเลยปล่อยมือออกจากกะทิข้างหนึ่ง  จึงทำให้กะทิมีช่องทางออกมากจากตัวเชน  กะทิเลยกัดไปที่แขนอีกข้างของเชนและเหยียบเท้าเชนอย่างแรง  จนหลุดออกจากตัวเชน  และเตะเข้าไปที่เป้าของเชนอย่างจัง  และคว้ามือไอโฟนให้วิ่งหนีไปพร้อมตนเอง

เชน  “ยัยบ้าเอ๊ย  ฝากไว้ก่อนเหอะ” เชนเดินพยุงตังเองไปขึ้นรถด้วยความลำบาก

           ตกเย็นของวันนั้นเชนนึกแผนการล้างแค้นออกจึงสั่งให้ลูกน้องไปจับตัวกะทิมาแล้วให้นำตัวมาหาตนเพราะพ่อกับแม่เชนได้ไปดูงานที่ต่างประเทศด้วย

           ระหว่างทางหลังจากที่กะทิกับไอโฟนไปห้างเสร็จ  ไอโฟนพ่อโทรตามเลยรีบกลับจึงไม่ได้มาส่งกะทิ  กะทิที่กำลังเดินเข้าซอยบ้านแต่รู้สึกแปลก ๆ เหมือนมีคนเดินตาม  และก็มีผู้ชายปรากฏตัวใส่ชุดดำดูดี  2  คนเข้ามาประชิดตัวและโปะยาสลบกะทิจนสลบไป  พอกะทิตื่นมาก็พบว่าตัวเองได้สบตากับเชนอยู่เป็นเวลานาน  เมื่อเชนรู้สึกตัวจึงรีบเอาหน้าออกและทั้งคู่ก็หน้าร้อนผ่าวด้วยความเขิน

เชน  “ตื่นแล้วก็ดี  เธอต้องชดใช้ที่ทำกับฉันไว้  ฉันจะให้เธอเป็นทาสของฉัน”  เชนพูดและสั่งให้กะทิรีบอาบน้ำแต่งตัวและให้รีบตามลงไปชั้นล่าง

          เมื่อกะทิลงมา  เชนก็สั่งให้กะทิทำนู้น  ทำนี้  ทั้งวัน  ด้วยความฝืนใจเพราะจะหนีก็ไม่มีทางลอดแน่  และเชนก็ได้สั่งไม่ให้ใครช่วยกะทิไม่งั้นจะโดนลงโทษ  ทุกคนเลยกลัวจึงไม่มีใครกล้าช่วยกะทิ  ตลอด  24  ชั่วโมงที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกันมาหลายวัน  จึงทำให้ทั้งคู่ใกล้ชิดกันมากขึ้นและเริ่มมีความรู้สึกดี ๆ ต่อกัน 

ด้านไอโฟน  ที่รู้ว่ากะทิหายไปจึงให้ลูกน้องออกตามหาแต่ก็ไม่พบ  และทางบ้านของกะทิโทรมา  ไอโฟนจึงโกหกไปว่ากะทิทำโทรศัพท์ตกน้ำจึงติดต่อไม่ได้  และตอนนี้กะทิก็ได้มาอยู่กับตนเพราะทำรายงาน  ไอโฟนโกหกไปเพื่อความสบายใจของพ่อแม่ของกะทิ

ด้านเชน  เมื่อรู้ว่าพ่อแม่ตนกำลังกลับมาและต้องให้ตนไปดูตัวผู้หญิงอีก  จึงขอให้กะทิช่วยเล่นเป็นแฟนตน  ซึ่งพ่อแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังเอ็นดูกะทิอีกด้วย  กะทิขอเชนให้พาตนไปที่บ้านเพราะหายมาจากพ่อแม่หลายวันเดี๋ยวท่านเป็นห่วง

ด้านกะทิ  เห็นว่าตนหายตัวมาหลายวันจึงขอโทรศัพท์ไปหาเพื่อนให้ช่วยแก้ตัวกับพ่อแม่ตนให้และเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง  ไอโฟนเมื่อได้ฟังก็บอกไปว่าตนได้บอกพ่อแม่ของกะทิไปแล้วว่าอยู่กับตน  กะทิจึงโล่งใจ   กะทิได้เล่าเรื่องต่าง ๆ  ให้พ่อแม่ฟังและท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร 

ทั้งกะทิและเชนเล่นละครเป็นแฟนกับตบตาพ่อแม่เชนทุกวันจนทำให้ทั้งคู่รู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่การแสดงแล้ว  แต่มันเป็นมากกว่านั้น  วันหนึ่งเชนก็ได้สารภาพความจริงออกไปด้วยความรู้สึกที่แท้จริง

เชน  “กะทิ  ฉันมีอะไรจะบอกเธอ”

กะทิ  “นายมีอะไร?”  กะทิพูดด้วยความสงสัย

เชน  “ฉันว่า......ฉัน......ฉันชอบเธอจริงๆ”  เชนหลบหน้าด้วยความอาย

กะทิอึ้งจนพูดไม่ออกแต่ก็พูดออกไปด้วยความเขินเช่นกันว่า  “ฉัน..ก็ชอบนาย”

         ทั้งคู่จึงตกลงคบกับจริงจังและเชนก็เริ่มปรับนิสัยแต่ก่อนให้ดีขึ้น  ไอโฟนเมื่อรู้ข่าวก็แสดงความยินดีกับเพื่อนรักของตน จนกระทั่งจบปี  4  เชนได้ขอให้พ่อแม่ตนไปสู่ขอกะทิให้  และหาฤกษ์งานแต่งให้  กะทิโทรได้ไปหาไอโฟนให้มาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้  ไอโฟนดีใจมากที่เพื่อนจะแต่งงาน  จึงตอบตกลงและแสดงความยินดีกับกะทิ  ทั้งสองสาวคุยกันแล้วว่าไอโฟนก็ใกล้จะแต่งงานเหมือนกัน  จึงคิดไว้ว่าจะไปฮันนีมูลพร้อมกัน  และการไปฮันนีมูลที่มาถึงนี้ก็เต็มไปด้วยความสุข  รอยยิ้ม  เสียงหัวเราะของเพื่อนสาว  2  คนที่สนิทกันมากและแฟนของทั้ง  2  คน  ที่ก้องไปทั่วท่ามกลางทะเลผืนกว้างและหมู่ดาวนับล้านดวงบนท้องฟ้า