กั๊กรัก(เพื่อน)

'คีย์' 

"เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะแพรว..."

'แพรว'

"คีย์คือเพื่อนที่ดีที่สุดของแพรวเลยนะ..."

*บุคคลในภาพดังกล่าวไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับนิยายเรื่องนี้ทั้งสิ้น

**************************************

-15ปีที่แล้ว-

"ขอบคุณมากนะที่ช่วยเหลือกัน ขอบใจจริงๆ"

แม่ของฉันโผเข้ากอดคุณน้าตรงหน้าด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง โดยที่ฉันเองนั่งมองท่านอยู่ที่พื้นห่างๆ

"แล้วนั่นหนูแพรวหรอพี่นุช น่ารักน่าชังจังเลยลูก"

คุณน้าคนสวย กวักมือเรียกฉันให้เข้าไปหา

เมื่อฉันเดินเข้าไปหา ท่านก็ยกมือขึ้นบีบแก้มฉันด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"สวัสดีค่ะคุณน้า"

ฉันยกมือขึ้นไหว้สวัสดีท่านด้วยท่าทีอ่อนน้อม

"น่ารักจริงๆนะพี่นุช ดาอยากมีลูกสาวน่ารักๆแบบนี้มาตั้งนานแล้ว"

ท่านยกตัวฉันให้ขึ้นไปนั่งบนตักของท่าน และกอดฉันไว้

คุณแม่ของฉัน ท่านเหลือบมามองที่ฉันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาที่อาบหน้าอยู่ แล้วจึงพูดขึ้น

"อยู่กับน้ากานดา ไม่ดื้อ ไม่ซนนะลูกนะ"

"พี่นุชไม่ต้องห่วงนะ ดาจะเลี้ยงหนูคนนี้ให้เหมือนลูกดาอีกคนดาสัญญา"

ฉันในวัยห้าขวบ งงงวยกับคำพูดของท่านทั้งสองเป็นอย่างมาก

"แม่..แล้วทำไมแม่ไม่วางกระเป๋าของแม่ลง"

"อะ..อ๋อ..แม่ ต้องไปหยิบของที่เหลือ เดี๋ยวแม่รีบมานะลูก"

ท่านไม่ได้ตอบในสิ่งที่ฉันถาม

 และคำพูดนั้นของแม่ ก็เป็นคำพูดสุดท้าย

ที่ท่านว่าจะกลับมา  ความจริง คือท่านไม่กลับมาหาฉันแล้วต่างหาก

***********************************

"เรียกว่าแม่สิแพรว ลองเรียกสิลูก"

น้ากานดา พยายามสอนฉันให้เรียกท่านว่าแม่ให้ได้ แต่จะให้ฉันเรียกท่านแบบนั้นได้อย่างไร ในเมื่อฉันก็มีแม่ของตัวเองอยู่แล้ว

"นะ..น้า.."

"เอ่อ..ถ้ายังไม่พร้อมไม่เป็นไรนะลูกนะ"

ท่านโผเข้ากอดฉัน แล้วใช้ฝ่ามือของท่านลูบที่หลังของฉันไปมาเหมือนต้องการจะปลอบโยน

แต่ในขณะนั้น ฉันก็รู้สึกได้ถึงแรงดึงจากด้านหลังอย่างแรง จนตัวของฉัน ปลิวไปทางด้านหลังทันที

"ตาคีย์ ทำไมทำหนูแพรวแบบนั้น"

"แม่ไปกอดยัยมอมแมมนี่ทำไม"

เด็กชายวัยไล่เลี่ยกับฉัน  แต่ตัวสูงกว่าฉันพอสมควร บวกกับการแต่งตัวและหน้าตาผิวพรรณ ฉันก็พอจะเดาได้ว่าเขาคงจะเป็นลูกน้ากานดาอย่างแน่นอน

"หนูไม่เป็นไรค่ะคุณน้า"

ฉันลุกขึ้นยืนปัดกระโปรงของตัวเองเบาๆ และเงยหน้ามองคนที่เพิ่งมาอย่างเป็นมิตร

แต่กลับกันเขากลับมองมาที่ฉัน ด้วยสีหน้าคาดแค้นซะงั้น

"คีย์ ไม่น่ารักเลยนะลูก นี่หนูแพรว จะมาอยู่กับเรานะลูก"

"ทำไมต้องมาอยู่ด้วย ยัยนี่เป็นอะไรกับเรา"

เขาเอามือกอดอก แล้วเชิ่ดหน้าขึ้นมองทางคุณน้ากานดา ด้วยท่าทางเอาเรื่อง

"เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะนะ"

ฉันยิ้มกว้างให้คนตรงหน้า และยื่นมือไป หวังจะจับมือกับเขา แต่กลายเป็นว่าเขาปัดมือของฉันออกอย่างแรง ก่อนจะรีบวิ่งหนีออกไป

"แพรว..."

"ไม่เป็นไรค่ะคุณน้า แพรวไม่โกรธหรอกค่ะ ไม่โกรธเลยสักนิด"

"โธ่...แพรวเอ๊ย"

***********************************

ฉันเดินตามรอยรองเท้าเล็กๆมาทางริมสวนของตัวบ้าน ก่อนจะพบกับคีย์ ลูกชายของน้ากานดา ที่นั่งลงเอาเท้าหย่อนลงไปในสระว่ายน้ำ

ฉันชั่งใจอยู่พักใหญ่ ก่อนจะตัดสิน เดินไปนั่งลงใกล้ๆเขา

"คีย์...นายชื่อคีย์ใช่ไหม"

เขาหันมามองฉันด้วยท่าทางหงุดหงิด แถมยังทำท่าจะลุกขึ้นหนี แต่ฉันคว้าแขนของเขาเอาไว้เสียก่อน

"แพรว..เราชื่อแพรวนะ..แพรวก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมแพรวต้องมาอยู่ที่นี่.. แต่แพรวไม่ได้จะมาแย่งน้ากานดาไปจากคีย์นะ"

เขามีท่าทีอ่อนลงทันที ที่ได้ยินคำพูดของฉัน

"จริงหรอ.."

"จริงสิ.."

"แล้วเมื่อไหร่จะไป"

"พรุ่งนี้มั้ง แม่แพรวน่าจะมารับพรุ่งนี้"

ฉันตอบเขาไป โดยที่ไม่รู้เลยว่า

พรุ่งนี้ที่ว่า....มันไม่มีจริง....

************************************

5ปีต่อจากนั้น

"แม่ฮืออออ...แม่จ๋า..แม่อย่าทิ้งหนูไป"

ฉันกอดร่างอันไร้วิญญาณของแม่บนเตียงของโรงพยาบาล

ตลอด5ปีที่ผ่านมา ฉันได้คุยกับแม่บ้างเป็นครั้งคราว ท่านบอกว่าต้องไปทำงานที่ต่างประเทศ เพื่อส่งเงินมาให้กับฉัน

(ครอบครัวของเรา มีแค่ฉันกับแม่แค่สองคน

แม่เล่าว่าพ่อเสียชีวิต ด้วยอุบัติเหตุ ก่อนฉันจะลืมตาดูโลกได้เพียงแค่1สัปดาห์)

จนกระทั่งเช้าวันนี้ น้ากานดา พาฉันนั่งรถมาที่โรงพยาบาลแห่งนี้ และทันที ที่เปิดเข้ามา

ฉันก็เห็นเพียงแค่ร่างอันแน่นิ่ง ที่ชีพจรได้หยุดเต้นไปแล้ว

แม่ของฉันเปลี่ยนไปมาก จนแทบจะไม่เหลือเค้าโครงเดิม

ศีรษะที่ปราศจากเส้นผม

ผิวที่ทั้งดำ และแห้งกร้านนั้น ทำเอาฉันอดจินตนาการไม่ได้เลยว่าท่านต้องผ่านอะไรมาบ้าง

"อย่าร้องไห้แพรว"

คีย์ดึงตัวฉันแล้ว โอบไหล่ของฉันไว้หลวมๆพูดขึ้น

"นะ..น้ากานดา..ทำไมแม่เป็นแบบนี้คะ"

"แม่ขอโทษนะแพรว ...แม่ก็เพิ่งรู้ข่าวเมื่อวันก่อนเอง นุช ไม่เคยพูดให้แม่ฟังเลย ว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย"

แม่ฉันเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายงั้นหรอ ทำไมที่ผ่านมาแม่ไม่เคยบอกกับฉันเลยหล่ะ...

"คีย์...แม่แพรวจากไปแล้ว ท่านไม่กลับมาฮึก..อีกแล้ว"

ฉันโผเข้ากอดคีย์ เมื่อได้ยินคำตอบของน้ากานดา

คีย์กอดตอบฉันเหมือนต้องการจะปลอบใจ  แล้วกระซิบข้างหูของฉันเบาๆ

"ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไร..เธอยังมีฉันอยู่ทั้งคน"

"ฮึก..ขอบคุณนะคีย์..คีย์คือเพื่อนที่ดีที่สุดของแพรวเลยนะ..."

************************************

สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่าน??’?

เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องที่สามของเราแล้ว

หลังจากที่เรื่องที่แล้วหนักหน่วงมามากแล้ว

เรื่องนี้สัญญาว่าจะไม่หนักแบบเรื่องที่แล้วแน่นอน 

เรื่องนี้พระเอกสายซึน นางเอกสายซึนยิ่งกว่า

หวังว่าเพื่อนๆทุกคนจะชอบกันนะคะ

ฝากติดตามเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะคะ