Secret of Spiker [เพชรxสิงห์]

ลำดับตอนที่ #2 : เพชรxสิงห์:02

ผมโผล่มาโรงเรียนในสภาพตัวแรคคูนแฮงก์เหล้าก็ไม่เชิง เพราะเมื่อคืนหลังจากคนๆนั้นทักมาก็ทำเอาผมตาค้าง กว่าจะหลับลงก็ล่อซะเกือบตีสี่ นี่หลังจากหมดพักเที่ยงผมก็หนีมาอยู่ที่โรงยิมก่อนจะหาหลืบที่จะได้นอนงีบเหมาะๆ จนเจอกับห้องเก็บอุปกรณ์ที่อากาศถ่ายเทพอใช้ได้

แล้วมันก็จะคล้ายหนูสร้างรังอยู่หน่อยๆ เพราะผมแอบลากแผ่นโฟมปูพื้นมารองแล้วก็เอาม้วนผ้าที่ใช้ผูกในโรงยิมเวลามีงานมากางคลุมและหนุนหัวก่อนจะลองทิ้งตัวลงนอน ก็กะจะงีบยาวตลอดบ่ายเลยก็ว่าได้ ผมจัดการพิมพ์ส่งไลน์บอกเพื่อนให้ช่วยบอกครูและเก็บกระเป๋าลงมาให้ด้วยตอนเลิกเรียนแล้ววางโทรศัพท์ไว้ข้างหัวนอน

แต่กำลังจะเคลิ้มๆ เสียงไลน์ร้องแจ้งเตือนขึ้นมา ผมจึงหยิบมาดูเผื่อจะเป็นเพื่อนพิมพ์ตอบกลับมา
แต่ไม่ใช่
เขาเป็นคนที่ทำให้ผมต้องตาค้างไปทั้งคืนต่างหาก
เจ้าสิงห์

[ดีครับเพชร]
[ผมอยากรู้ข้อมูลเกี่ยวกับทีมโรงเรียนเซนต์เซบาสเตียน เห็นว่าทีมชาติหลายคนก็มาจากโรงเรียนนี้ด้วย]

[อ๋อ ครับ]
[ก็ โรงเรียนเราเน้นเรื่องกีฬาโดยเฉพาะ ก็มีบาส กับวอลเล่ย์บอลเป็นหลักน่ะครับ]
[ผมว่าสิงห์น่าจะย้ายมานะ นายมีแววดีมากเลย ถ้าได้ร่วมทีมกับเรา
นายน่าจะพัฒนาฝีมือไปได้ไกลเลยล่ะ]

[ผมก็กำลังคิดอยู่ครับ 55]

[ครับ ทีมเรายินดีตอนรับเสมอ]
[หวังว่าเราจะได้ร่วมทีมกันนะครับ]

ผมพิมพ์ตอบพลางหาวหวอดใหญ่ไปสองที ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงที่อก ผมไม่รู้ว่าอีกคนพิมพ์ตอบอะไรต่อ เพราะหลังจากนั้นไม่ถึงนาทีผมก็เผลอวูบหลับไปแล้วเรียบร้อย

เสียงโทรศัพท์ร้องดังลั่นปลุกผมให้ตื่นขึ้น เมื่อดูเวลาก็เกือบจะ4โมงเย็นเข้าไปแล้ว วันนี้มีซ้อมซะด้วยสิ
'ว่าไง มีไรวะ'
'มึงอยู่ไหนวะ ไอ้กวินเอากระเป๋ามึงมาให้แต่มึงหาย โค๊ชเขาเรียกหามึงเนี่ย' เสียงไอ้ซีปลายสายที่พูดโวยวายใส่
'กูหนีมานอนที่โรงยิมว่ะ เมื่อคืนกูแทบไม่ได้นอนเลยเหี้ยแม่ง'
'มึงรีบไปหาโค๊ชเลยนะสัส ให้ไวเลย' มันพูดก่อนจะตัดสายไปดื้อๆ

เฮ้อ.. ชีวิตศิษย์โปรดโค๊ชใครว่าสบายวะเนี่ย..

"ครับโค๊ช มีอะไรหรอครับ" ผมเดินเข้ามานั่งที่ประจำ ก่อนจะสังเกตว่ามีกระเป๋านักเรียนที่ปักตราโรงเรียนเทพปัญญาพิงอยู่ที่ข้างประตู
"กว่าจะมาได้นะไอ้คุณเพชร" โค๊ชยักษ์ส่ายหัวเอือมๆให้ "มีคนเขาจะมาหามึง แต่เขาไปเข้าห้องน้ำอยู่ เดี๋ยวก็มา"
"ใครมาหรอครับโค๊ช?"
"เซตเตอร์มือหนึ่งของเทพปัญญา!"
โค๊ชพูดตอบเรียบๆ ธรรมดาๆ แต่มันกลับทำผมรู้สึกหัวใจเต้นแรง
และทันทีที่โค๊ชพูดจบ เจ้าตัวก็เดินกลับเข้ามาในห้องอย่างพอดิบพอดี
"อ่าว! สวัสดีครับเพชร"
และผมก็ได้เพียงแค่ส่งยิ้มแห้งๆเขินๆให้กับผู้มาเยือน...

ที่สิงห์มาวันนี้ก็เพราะเรื่องย้ายทีม ตัวสิงห์กับโค๊ชไม่ได้คุยเนื้อหาสาระอะไรกันมาก เพียงแค่บอกว่าทางโรงเรียนเซนต์เซบาสเตียนเองก็กำลังสนใจในตัวสิงห์กับปืนเช่นกัน และก่อนปิดเทอมนี้ทางโรงเรียนก็จะส่งจดหมายเชิญมาร่วมทีมไปยังโรงเรียนเทพปัญญา ซึ่งถ้าหากสิงห์หรือปืนสนใจ ทางโรงเรียนก็จะรับเข้ามาทันทีโดยไม่มีเงื่อนไข และไม่ต้องเสียตังสักบาท ดังนั้นสิ่งที่สิงห์ต้องทำก็คือรอและรอ

"มึงแน่ใจหรอวะสิงห์ ว่าจะมาเข้าทีมกูจริงๆ" ผมนั่งมองเด็กเทพปัญญาแปรพักษ์ที่กำลังหันอ่านป้ายเมนูที่แปะอยู่รอบๆร้านข้าวหลังโรงเรียนผม ก่อนจะเอ่ยปากสั่งกับป้าที่กำลังยืนรอจดรายการ
"แน่ใจดิ่ กูไม่รู้ว่าคนในทีมกูจะจริงจังรึเปล่า แต่กูจริงจังมาก" คงไม่ต้องอธิบายสีหน้า แค่เห็นสายตาก็รู้แล้วว่าคนตรงหน้าจริงจังตามที่พูดจริงๆ
"อ๋อ.." ผมพยักหน้าแล้วเงยมองคนตรงหน้าอีกรอบ "งั้นไว้ว่างๆ มาลองเล่นกับกูไหมล่ะ?" สิงห์ที่กำลังมองผมเปลี่ยนมาทำหน้าแปลกใจ ผมจึงรีบพูดต่อ "คือ ก็.. เผื่อมึงได้เข้าทีมมาคู่กับกูจริง กูจะได้รู้ทางมึงไง!!"
"อ๋อ.. งั้นก็เอาดิ!" รอยยิ้มแรก ที่สิงห์ยิ้มให้กับผม โดยที่ไม่ใช่ตามมารยาท

"แต่.. เรื่องที่ทีมกูจะส่งจดหมายไป มึงไม่ต้องบอกใครนะ"
"อื้อ ได้" สิงห์พยักหน้ายิ้มรับ
"แต่มีแค่มึงคนเดียว ก็เกินพอ.."

หลังจากทางเซนต์เซบาสเตียนส่งจดหมายไปเชิญปืนกับสิงห์ ก็พบว่าสิงห์ก็รีบตอบกลับจดหมายมาแทบจะทันที แต่กับปืน ทุกอย่างกลับเงียบหายไปเหมือนสายลม ผมมองโค๊ชที่กำลังคุยโทรศัพท์กับครูที่ดูแลทีมเทพปัญญาเพื่อขอเอกสารของอีกฝ่าย ก่อนจะเดินออกมานั่งยิ้มเล็กยิ้มน้อยอย่างสบายใจ

"มึงนี่ก็เล่นดีนะ เซตสูงดีชิปหายเลยว่ะสิงห์ กูว่ากูต้องฝึกใหม่แล้วว่ะ"
"เฮ้ย! มึงตบดีอยู่แล้ว เดี๋ยวกูเซตให้เท่ามึงก็ได้"
"ไม่หรอกว่ะ กูเองยังทำไม่ได้เท่าปืนมันเลย"
"งั้นก็ได้ มา! อีกรอบ!"

เสียงลูกวอลเล่ย์ที่ตกกระทบกับพื้นไม้ของสนามดังเป็นจังหวะ ก่อนผมจะโยนให้อีกคนเซตกลับมา ลูกวอลเล่ย์ลอยขึ้นสูงละลิ่วก่อนจะเริ่มไล่ระดับลงต่ำ ผมกระโดดตัวลอยขึ้นพร้อมกับมือที่เหวี่ยงออกไปตบลูก

วันนี้แล้วสินะ ที่สิงห์จะมาซ้อมกับผมจริงจัง...

ไอ้ปืน กูชนะว่ะ...

ปั้งง!!

"เฮ้ย!! ไอ้สิงห์!!" ผมหันขวับไปมองบุคคลที่เดินเข้ามาในโรงยิมพอดีพร้อมยิ้มให้ แต่อีกคนกลับเพียงยิ้มรับกลับมาเท่านั้น "มึงเดี๋ยวกูมา" ผมหันพร้อมยกมือบอกเพื่อนร่วมทีมที่กำลังซ้อมอยู่ด้วยกัน ก่อนจะวิ่งออกไปหาคนที่กำลังนั่งหงอยนอยแดกอยู่ริมสนาม
"อ่าว.. ไม่ซ้อมหรอ?" สิงห์เงยหน้าขึ้นมองผม
"เป็นไรวะสิงห์ หงอยเป็นหมาเลย" ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆอีกคน "เปลี่ยนชุดแล้วมาซ้อมกับกูดีกว่ามั้ง"
"วันนี้กูขอบายก่อนว่ะเพชร" หงอยแดกจริงๆด้วย..
"ทะเลาะกับทีมเก่ามาหรอวะ?" ผมหันมองคนข้างๆที่ยังคงนิ่งอยู่ "ทะเลาะกับไอ้ปืน?"
"อื้อ.. ตั้งแต่กูออกมามันก็ไม่สนใจกูอีกเลยว่ะ" สิงห์หันมองผม "แต่มึงรู้ได้ไง?"
แข่งด้วยกันมาหลายเดือน กูดูพวกมึงหมดล่ะ" ผมกระตุกยิ้มแล้วส่ายหัว "แต่ตอนนี้มึงมีกูเป็นคู่แล้วไง ไม่ต้องคิดมาก" ผมยกมือขึ้นพลางแอบชะงักเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆจับแล้วบีบไหล่อีกคนเบาๆ
"ขอบใจนะมึง" สิงห์หันมายิ้มให้ผม
"อย่าคิดมาก! เต็มที่กับทีมเราดีกว่าว่ะ"
"เออ! กูซ้อมก็ได้!" สิงห์ยกแขนขึ้นโอบไหล่ผมกลับพลางโยกเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นไปเปลี่ยนชุด

แม้ในตามันจะยังเศร้าๆอยู่บ้าง
แต่รอยยิ้มของสิงห์ ก็คงพอบอกได้ว่ามันคงดีขึ้นบ้างแล้วล่ะ...

************************
HBD พี่โอบนิธิ
(อายุ23ปี)
2 สิงหาคม 2017
อายุ วรรณโณ สุขัง พลัง