ตราบาปเปื้อนฝุ่น(นันหงหยก)

“เราจะไปไหนกันล่ะพ่อ มันเลยร้านมาแล้วหนิ” ถามเพราะอยู่ๆคนเป็นพ่อก็สั่งให้คนขับรถขับเลยร้านที่จะมาฉลองวันเกิดอายุครบสิบห้าปี

“ไอ้ชารีบขับสิว่ะ”เจ้าสัวเกรียงไกรสั่งลูกน้องให้ขับรถให้เร็วขึ้นเพื่อหนีรถคันหลังที่ไล่ตามมาติดๆ

ปัง!!ปัง!!ปัง!!ปัง!! เสียงปืนดังมาจากรถคันหลังทำให้สัญชาตญาณความเป็นพ่อจำเป็นต้องกดหัวลูกสาวลงต่ำเพื่อป้องกันหางเลขจากลูกตะกั่วที่กระหน่ำยิงเข้ามาจนต้องจอดรถเข้าข้างทาง

“ตำรวจตามเรามาทำไมล่ะพ่อ”

“ป๊อกดูแลลูกสาวฉันด้วยด้วย” พลักลูกสาวให้กับบอดี้กาดร่างใหญ่แล้วเปิดประตูรถออกไป

“พ่อจะไปไหน” ร่างเล็กในชุดนักเรียนจะพุ่งตัวออกไปแต่หากถูกป๊อกดึงเอาไว้

“ไม่ได้ครับคุณเล็ก คุณท่านสั่งผมให้คุ้มกันคุณเล็ก” ยิงสกัดให้นายน้อยขณะที่พาเดินออกนอกรถ

“ปล่อย ปล่อยเล็ก” สะบัดตัวจนหลุดออกจากแขนแข็งแรง ขายาววิ่งเข้าไปในดงลูกกระสุน ตาคู่สวยมองหาคนเป็นพ่อ

“พ่อ!!!”เด็กสาวในชุดนักเรียนวิ่งเข้าไปจะหาคนเป็นพ่อ

“นันระวังลูก” เกรียงไกรกระโดดเข้ามาใช้ตัวเป็นเกาะป้องกันลูกสาวตนเองเอาไว้

ปัง!!ปัง!!ปัง!!ปัง!!ปัง!!ปัง!!ปัง!! เลือดที่กระเด็นออกมาเปรอะเสื้อนักเรียนขาวสะอาดจนกลายเป็นสีแดงสด

'เลือดของพ่อเธอเอง'

ภาพตรงหน้าทำเอาเด็กสาววัยสิบห้าปีเข่าอ่อนทรุดตัวลงกับพื้น

“พ่อ พ่อตื่นขึ้นมาคุยกับนันก่อน” เขย่าร่างที่นอนจมกองเลือดอย่างบ้าคลั่ง

“พ่อ ตื่นสิพ่อ” น้ำตาหยดเล็กเริ่มไหลออกมาอาบแก้มสวยของเด็กน้อยวัยสิบห้าปี

'นี่หรือของขวัญวันเกิดอายุครบสิบห้าปี'

“สะ..สุขสันต์ วะ...วะวันเกิดนะนายท่านคนใหม่ ขะ...ขอ...ของแซ่ยู” คำอวยพรสุดท้ายออกจากปากบิดาก่อนจะสิ้นลมหายใจ

“พ่อออออ!!!!!!!!!!”กรีดร้องออกมาด้วยความบ้าคลั่ง แขนเล็กโอบกอดร่างไร้วิญญาญของพ่อไว้แนบอก

“คุณเล็ก” ป๊อกที่วิ่งตามมาดึงร่างเล็กให้ลุกขึ้นแล้วยัดเข้าไปในรถเก๋งกลางเก่ากลางใหม่ที่จอดรออยู่

“ออกรถพัตร” รถเก๋งออกตัวอย่างรวดเร็วผ่านฝูงจราจลของตำรวจเกือบทั้งโรงพัก

ตากลมที่เปื้อนน้ำตาจ้องมองบุคคลในชุดสีกากีด้วยสายตาที่อยากจะจดจำใบหน้าคนของคนที่ลั่นไกรปืนใส่พ่อของเขาแบบไม่กลัวหมดแม็ก มันช่างเลือดเย็นและอำมหิตเกินกว่าจะเป็นตำรวจ

'เราจบกันเท่านี้แหละ พลเอก วิฑูร กิตติวัฒนากร' นึกขึ้นในใจพร้อมขบกรามแน่น

พ่อต้องตายต่อหน้าต่อตาด้วยฝีมือของคนที่กล้าเรียกตัวเองว่าผู้พิทักษ์สันติราษฎร์และยังเป็นเพื่อนรักของพ่ออีก แล้วอย่างนี้จะให้เขาไปญาติดีอะไรกับตระกูล กิตติวัฒนากรได้อีก

สุนันทา ยูรนิยม (นินัน แซ่ยู)

ผ่านไปสิบห้าปีความแค้นที่มีก็ไม่เคยจางหาย

“การสูญเสียมันน่ากลัวมากกว่าที่ผู้กองคิดไว้หลายเท่า”

ร้อยตำรวจเอกหญิง จันษกร กิตติวัฒนากร (ผู้กองหงหยก)

เธอเป็นตำรวจและเขาเป็นคนร้าย

“มีอะไรก็มาทำฉันนี่ อย่ายุ่งกับคุณพ่อของฉัน”

สวัสดีครับ

     คืออยากอ่านฟิคนันหงหยก แต่คนแต่งหายไปแล้วและเททิ้งกันไปหลายเรื่อง แต่รับประกันว่าเรื่องนี้ไม่หนีไม่เทแน่นอน

ติติงท้วงทวงได้ทุกเมื่อนะครับ :)

#รูปภาพนำมาเพื่อการประกอบฟิคเฉยๆหาได้มีเจตนาทำให้ศิลปินเสื่อมเสียไม่