คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 11 - 11 - 29 : ปรึกษาด่วน ๆ ครับ
29 พฤศจิกายน 2011
มาอัพเดตความคืบหน้าครับ
ก่อนอื่นเลยต้องขอบคุณทุก ๆ ความเห็นที่ห่วงใยผมนะฮะ ผมเริ่มรู้สึกมั่นใจในตัวเองขึ้นมาหน่อยแล้วล่ะ นั่นสินะ ผมจะมามัวแต่กลัวอย่างเดียวได้ยังไง ผมควรจะรักษาสิทธิของผมสิ!
ขอบคุณทุกกำลังใจมาก ๆ นะฮะที่ช่วยทำให้ผมกล้าตัดสินใจทำอะไรบ้างเพื่อเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ บางทียุนโฮเขาอาจจะแค่พยายามสนิทกับผมตามประสาคนห้องใกล้กันก็ได้ (แต่ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาถามทุกคนที่เดินผ่านหน้าห้องเขารึเปล่า เพราะผมไม่ได้เฝ้าดูพฤติกรรมเขาตลอดเวลา ผมกลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นคนโรคจิตมากกว่ายุนโฮฮะ) และก็อย่างที่หลาย ๆ คนในนี้เตือนผมนั่นแหละว่าอย่ามองคนแค่เปลือกนอก ถึงมองผ่าน ๆ แล้วเขาจะดูน่ากลัว แต่อันที่จริงผมก็แอบคิด ๆ อยู่เหมือนกันแหละว่าดวงตาของเขามันคมกริบเสียจนน่าอิจฉาเลยล่ะ บางทีที่ผมระแวงเขาก็คงเป็นเพราะเขาชอบจ้องผมตรง ๆ ตลอดเวลาที่คุยกันด้วยล่ะมั้ง ก็เลยทำให้ผมเกร็งยังไงก็ไม่รู้ (แต่ใครมาบอกว่าผมสวยกันเนี่ย พวกคุณเคยเห็นผมแล้วเหรอไง)
เข้าเรื่องดีกว่า รายงานสถานการณ์วันนี้เลยก็แล้วกันนะฮะ ผมรวบรวมความกล้าสุดชีวิตเพื่อเผชิญหน้ากับเขาเลยล่ะ (เวอร์ไปมั้ยเนี่ย)
เย็นที่ผ่านมา ยุนโฮเขาก็นั่งเล่นเน็ตอยู่ที่หน้าห้องตามเดิมนั่นแหละ (ผมแอบส่องตาแมวดู) ผมก็เลยกลั้นใจเปิดประตูออกไปจ๊ะเอ๋กับเขา ผมรู้สึกว่าเราเจอหน้ากันทุกวัน ถี่กว่าที่ผมเจอหน้าเพื่อนในมหาลัยแล้วนะเนี่ย และก็เป็นไปตามคาดครับ ยุนโฮเขาก็ถามผมด้วยสเต็ปเดิม ๆ ของเขานั่นแหละ แต่ด้วยคำแนะนำของเพื่อน ๆ ในนี้ (บวกกับการฝึกซ้อมหน้ากระจกของผมเองอีกหน่อย) ผมก็เลยชิงบอกเขาก่อนซะเลย
“ฉันจะลงไปมินิมาร์ท ยุนโฮจะเอาอะไรรึเปล่า”
นอกจากจะชิงตอบก่อนแล้ว ผมยังสวนคำถามกลับไปด้วยครับ และยุนโฮเขาก็ดูจะแปลกใจกับปฏิกิริยาที่แปลกออกไปจากเดิมของผมพอควรเลยล่ะ เขาจ้องหน้าผมอยู่ชั่วครู่ ในขณะที่ใจผมก็ตุ้ม ๆ ต่อม ๆ กลัวเขาเอาโน้ตบุ๊กฟาดหัวผมมากมาย
แต่ในตอนที่ผมกำลังลังเลว่าจะชิ่งหนีไปเลยดีมั้ย ยุนโฮก็ตอบออกมาครับว่า...
“งั้นฝากซื้อมาม่าหน่อย สามห่อ แล้วเดี๋ยวนายค่อยมาเอาเงินที่ห้องฉัน”
ผมอยากเถียงเขากลับไปมาก ๆ ว่ารู้จักคำว่าเกรงใจมั้ย ผมแค่ถามไปตามมารยาทเองนะ อะไรอย่างนี้ แต่พอเห็นเขาจ้องผมไม่วางตาตามสไตล์เขานั่นแหละ ผมก็พูดอะไรไม่ออกเลยเถอะ ทำได้แค่พยักหน้ารับผ่าน ๆ แล้วรีบเดินหนีออกมา
“เอ้อแจจุง!” แต่เขาก็ยังไม่วายตะโกนเรียกผมตามหลังอีกอ่ะ!
“อะ... อะไร” ผมยังจำได้เลยว่าเสียงผมตอนนั้นมันแปร่งหูตัวเองขนาดไหน
“เดี๋ยวนายมานั่งกินห้องฉันเลยแล้วกัน”
วินาทีนั้นผมแทบจะกรีดร้องออกมาเลยล่ะฮะ แต่ผมก็รักษาภาพพจน์ไว้ด้วยการอ้าปากค้างแต่เพียงเท่านั้น ฮืออออ นี่ผมควรจะทำยังไงต่อไปดี ตอนนี้ก็เกือบจะเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว แต่ผมยังรวบรวมความกล้าเอาขนมปังไส้ช็อกโกแลตกับมาม่าอีกสามห่อกลับขึ้นหอพักไม่ได้เลยครับ นี่ผมมานั่งเล่นคอมหนีปัญหาอยู่ที่ร้านเน็ตใต้ตึกนะเนี่ย แถมตั้งแต่ที่ยุนโฮฝากซื้อมื้อดึกของเขาก็ปาเข้าไปครึ่งชั่วโมงแล้ว เขาคงต้องเริ่มสงสัยผมแล้วแน่ ๆ ว่าทำไมผมลงมานานจัง เขาอาจคิดด้วยว่าผมแกล้งเขาให้เขาหิวรอ ทั้งที่ความจริงแล้วผมกลัวการโดนเขาชวนเข้าห้องอ่า ที่จริงมันก็ต้องปฏิเสธใช่ไหมล่ะ แต่มองอีกแง่ ผู้ชายเหมือนกัน แถมแค่กินข้าวด้วยกันแค่นี้เอง ไม่เห็นมันจะเป็นเรื่องใหญ่โตตรงไหน ถ้าผมปฏิเสธ เขาอาจคิดว่าผมหยิ่งก็ได้ ทั้งที่จริงแล้วผมไม่ใช่คนแบบนั้นเสียหน่อย ผมชอบถูกคนอื่นคิดว่าผมหยิ่งอยู่บ่อย ๆ ล่ะครับ (ปมด้อยของผมเลยทีเดียว) คงเพราะผมเป็นพวกพูดน้อยด้วยล่ะมั้ง ยิ่งกับคนแปลกหน้านี่ผมแทบจะไม่พูดด้วยเลยนะ แต่ยังไง ๆ ผมก็ไม่อยากให้ยุนโฮคิดว่าผมหยิ่งนี่นา โอ๊ยยย ปวดหัวชะมัด ผมว่าผมเริ่มสับสนในตัวเองแล้วล่ะ
แจจุง
ขอฮาหน่อยเถอะ (เวลาใครอยากเม้นนอกเรื่องนอกบท ให้เม้นข้างล่างสุดของคอมเม้นโดยขีดเส้นคั่นไว้แบบที่อาซินทำนะคะ จะได้แยกประสาทออก) คือมันแบบ... พิมพ์ไปขำไป ฮ่า ๆ ๆ ๆ ไม่คิดว่าจะมีคนบ้าจี้เล่นตามเกมนี้จริง ๆ (ดูสันดานคนแต่ง) คือแบบ... มันน่าร๊ากอ๊า น่ารักแบบปัญญาอ่อน น่ารักแบบคนจิตว่าง น่ารว๊ากอะไรแบบนั้นเลย ทุกคนน่าร๊ากม๊ากกกกกค่า (คนอ่าน – เมิงอ่ะหุบปาก)
ขอบคุณที่ไม่ปล่อยให้อาซินโรคจิตอยู่คนเดียวค่ะ นี่ถ้าไม่ได้คลุกคลีกับอาซินมานาน คงทำกันไม่ได้แน่ ๆ อาจมีหลายคนกำลังเฟลกับมาม่าที่ดราม่าเหลือใจ ก็ถือเสียว่ามาเล่นอะไรขำขันกันนะคะ อย่าไปเครียด ๆ เดี๋ยวหน้าแก่เร็วเน้อ
เอาล่ะ เนื่องจากวันนี้อาซินกลับดึก ถึงบ้านก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว เลยมาอัพช้าไปหน่อย ถ้าเป็นไปได้ จะพยายามเข้ามาเล่นทุกวันนะคะ (ตราบใดที่คนอ่านยังไม่เบื่อ) เล่นกันขำ ๆ ฮา ๆ อย่าไปจริงจังมากนะเอ้อ เดี๋ยวอาซินจะหยุดหัวเราะไม่ได้ นี่เคยอ่านเม้นที่ตัวเองเม้นไว้กันบ้างรึเปล่า ถ้าจะให้ดี ต้องอ่านให้ครบทุกคอมเม้นนะคะ แล้วทุกคนจะรู้ว่าคนอ่านของอาซินเนี่ย... น่าลวักอ่ะห์! (วิบัติได้อีก)
ปล. รักคนอ่าน
ความคิดเห็น