เล่ห์ร้าย กลายรัก (ตอนจบแล้วจ้า)

ลำดับตอนที่ #54 : เพื่อนกับแฟนแทนกันไม่ได้

ภีมภัทรและธัญวลัยอยู่กลางตลาดซึ่งเป็นแหล่งของฝากที่ใหญ่ที่สุดของจังหวัด ธัญวลัญและภีมภัทรช่วยกันเดินหาซื้อของฝากให้กับคนที่บ้านและใกล้ชิด ธัญวลัยเดินไปก็แวะชิมอาหารที่แม่ค้าร้องเรียกให้ชิมอาหารก่อนจะซื้อ มิรึที่คนอย่างธัญวลัยจะปฏิเสธ ทั้งซื้อทั้งช็อปเปรมเสียจริง ๆ  ภีมภัทรเห็นก็นึกสงสัย คนอะไรกินได้ตลอดไม่รู้เอาอาหารไปยัดไว้ตรงไหนบ้าง ตลอดเวลาไม่ว่าจะเดินเข้า-ออก ร้านไหนธัญวลัยไม่เคยปฏิเสธอาหารที่พ่อค้า แม่ค้าต่างหยิบยื่นให้ชิมสักราย บ่อยครั้งที่ภีมภัทรมองธัญวลัยอยากจะทักท้วง แต่ธัญวลัยกลับบอกว่า “ในเมื่อเขาเสนอ เราไม่สนอง เดี๋ยวเขาจะเสียใจ” นี่คือเหตุผลที่ภีมภัทรได้ยิน ถึงกับลอบส่ายหน้ากับเหตุผลที่ดูยังไงก็ฟังไม่ค่อยจะขึ้นเสียจริง ๆ

ไม่นานเสียงโทรศัพท์ของภีมภัทรดังขึ้น “ฮัลโหลครับ..กำลังจะกลับแล้วครับ..ตอนนี้เลือกซื้อของฝากก่อนครับ..ห๊า!!!..ได้ครับ” ภีมภัทรเหลือบมองธัญวลัยที่ยังดูเพลิดเพลินกับการซื้อของฝาก โดยไม่รู้เลยว่าต่อจากนี้ไปจะเกิดชะตากรรมอย่างไรกับเธอ เมื่อธัญวลัยซื้อของเสร็จ ภีมภัทรก็ชักชวนให้ธัญวลัยกลับบ้านเขา เพราะแม่ของเขานั้นต้องการพบเธอ ธัญวลัยไม่ปฏิเสธ กลับยินดีด้วยซ้ำ เพราะถือโอกาสเอาของฝากไปให้ด้วยตนเอง

ตอนกลับธัญวลัยอาสาเป็นคนขับรถเพราะเห็นว่าภีมภัทรนั้นมีอาการปวดหลัง จากวีรกรรมความหื่นเมื่อคืน ธัญวลัยฉวยกุญแจรถมาไว้ในมือเปิดประตูประจำที่นั่งคนขับแล้วสตาร์ทเครื่องทันที ปล่อยให้ภีมภัทรยืนเหวอ พอธัญวลัยเคลื่อนรถ ภีมภัทรไม่รอช้าเปิดประตูนั่งข้างคนขับ กลัวว่าธัญวลัยจะไม่รอเขากลับพร้อมกัน  ไม่นานนักภีมภัทรที่นั่งเคียงข้าง กลับผล็อย เพราะฤทธิ์ยาแก้ปวดหลัง ที่ธัญวลัยแวะซื้อให้ที่ร้านขายยาแถวตลาดของฝาก

                --------------------------------------------------------------

“โธ่...แกยัยพริม...แกจะเป็นอะไรนักหนาเนี่ย ฉันว่าแกควรไปปรับความเข้าใจกับสามีให้ดีก่อนดีกว่านะ ฉันว่าแกก็ทำเกินไป” ตาแป๋วเพื่อนสนิทของพริมรตาบ่น เมื่อได้ฟังเรื่องราวจากเพื่อนซี้

“แกไม่เป็นฉัน แกไม่รู้หรอก” พริมรตาบ่นอย่างน้อยใจที่เพื่อนของเธอกลับไม่เข้าข้างซะงั้น

“เออ.ใช่...ฉันไม่เป็นแก. ฉันไม่รู้...แต่!!ฉันก็รู้นิสัยแกดี หึงอะไรไม่เข้าท่า  เฮ้อ!” ตาแป๋วถอดหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย นี่เป็นครั้งที่ร้อยแล้วมั้งที่เพื่อนสาวมักจะปรึกษาเรื่องของครอบครัวกับเธอ ทั้ง ๆ ที่ตัวเธอนั้นไม่มีประสบการณ์เรื่องของความรักเอาเสียเลย

“งั้น..ฉันควรทำยังไงดีล่ะ” พริมรตาเสียงเริ่มอ่อนลง รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป

“ไม่ยาก ขอโทษไง แต่อย่าทำแค่เพียงลมปากล่ะ แกต้องปฏิบัติด้วย จึงจะเห็นผล” ตาแป๋วเสนอ

“อืม..ก็ได้ฉันจะลองดู”

“เอาล่ะ.ขอให้แกโชคดีนะ..เพราะอีกไม่นาน ก็จะเห็นหน้าลูกแกแล้ว แกต้องมีสตินะ ไม่งั้นจะกระทบถึงลูก แม่เป็นไงลูกจะเป็นอย่างนั้นนะเพื่อน” ตาแป๋วแหย่แบบเตือนสติ พริมรตาเพราะรู้ดีว่า หากไม่พูดเช่นนี้ พริมรตาคงไม่มีทางลืมความฟุ้งซ่านของตัวเองเป็นแน่ สิ่งเดียวที่ตอนนี้พริมรตาทุ่มเทที่สุดคือ “ลูก”

“อีกเรื่องนะ พี่ชายแกก็กำลังจะแต่งงานกับคนที่แกคิดว่าเป็นก้างขว้างชีวิตคู่ของแก และเท่าที่แกเล่ามาเนี่ยนะ ฉันประเมินว่า พี่ภีมเขาน่ะ มีใจแล้วชัวร์ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ว่าคนคนนั้นจะกลับมาหาสามีแก เพราะพี่ภีมคงไม่ปล่อยให้ ยัยนั่นทำแบบนั้นแน่นอน เชื่อฉัน” ตาแป๋วพูดเสริมความมั่นใจให้กับพริมรตา เพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่านมากไปกว่านี้

“โอเค ฉันเชื่อแกยัยแป๋ว.ฉันไม่กวนแกแล้วล่ะ เดี๋ยวจะรีบไปง้อสามีก่อนนะ บายจ๊ะ” พริมรตามีสีหน้าที่สดใสขึ้นหลังจากปรับทุกข์กับเพื่อนสาวเป็นเวลานาน

“อืม..บาย ดูแลตัวเองด้วยล่ะ” ตาแป๋วกล่าวลาก่อนวางสาย

                เมื่อธัญวลัยและภีมภัทรกลับมาถึงบ้านรังสิตสกุล ภรณ์พรรณและเป็นใหญ่ที่นั่งอยู่ห้องรับแขกอย่างใจจดใจจ่อ รู้สึกตื่นเต้น เมื่อเห็นว่าภีมภัทรและธัญวลัยนั้นกลับมาจากการเที่ยวประจำปีของบริษัท

                “เป็นไงบ้างลูก เที่ยวสนุกมั้ย?” ภรณ์พรรณกล่าว

                “ค่ะ/ครับ” ทั้งธัญวลัยและภีมภัทรกล่าวตอบพร้อมกันโดยไม่นัดหมาย ทั้งคู่มองหน้ากันยิ้ม ๆ ด้วยความเขิน เสียงขานตอบของคนทั้งคู่ ทำเอาเป็นใหญ่และภรณ์พรรณ ยิ้มอย่างเป็นปลื้ม เมื่อสถานการณ์ของคนทั้งคู่เริ่มคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น

                “มะ มะ เข้ามานั่งพักกันก่อน ขับรถกันมาเหนื่อย ๆ” เป็นใหญ่กล่าวเชื้อเชิญ

          เมื่อทั้งคู่มาถึงยังห้องรับแขก ธัญวลัยก็คว้าถุงของฝาก มาแจกจ่ายให้แต่ละคน ธัญวลัยไล่เรียงไปตั้งแต่เป็นใหญ่ ภรณ์พรรณ ป้าเย็น พริมรตาแล้วก็แฮม ธัญวลัยหันซ้ายหันขวามองหาเจ้าตัวทั้งคู่ ก็ไม่เห็น ป้าเย็นจึงตอบให้หายสงสัย ก่อนที่ธัญวลัยจะเอ่ยปากถามเสียอีก
                
                "คุณพริมพักผ่อนอยู่ข้างบนน่ะคะ ส่วนคุณแฮมป้าเห็นเมื่อครู่ เดินออกไปทางหน้าบ้านค่ะ" ป้าเย็นกล่าวเสร็จก็ขอตัวไปเตรียมขนมมาให้สมาชิกในบ้านได้ทานกัน

                  ธัญวลัยพยักหน้ารับรู้  “งั้น หนูขอตัวไปตามแฮมก่อนนะคะ” ธัญวลัยกล่าวเสร็จก็ผลุนผลันจะออกไปตามแฮม ไม่ลืมที่จะหยิบถุงขนมของชอบแฮมติดมือไปด้วย แต่ยังไม่ทันจะขยับ ภีมภัทรก็รั้งแขนไว้ 

“เดี๋ยวธัญ..คุณจะไม่ดูรูปถ่ายของเราหน่อยเหรอ? ภีมภัทรน้อยใจทันที รู้สึกธัญวลัยจะดูเป็นห่วงถามหาแฮมมากกว่าจะสนใจในตัวเขาเสียอีก ภีมภัทรคำรามในใจ ให้ถึงวันแต่งงานเสียก่อนเหอะจะจัดคอร์สพิเศษให้ทันที จะจัดให้ชนิดไม่พูดถึงชายอื่นอีกเลย 
 

“ไม่อ่ะ..เพราะฉันมั่นใจว่าฉันสวย” ธัญวลัยยิ้ม ๆ อย่างหลงตัวเอง ภีมภัทรที่น้อยใจในตอนแรก กลับส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู นึกขำธัญวลัยที่กล้าพูดออกไปเช่นนั้น ทำเอาทั้งเป็นใหญ่และภรณ์พรรณนึกขำปนเอ็นดูในตัวลูกสะใภ้

          ธัญวลัยเดินมาที่สนามหญ้าหน้าบ้านก็เห็นแฮมยืนหันหลังรดน้ำต้นไม้ ธัญวลัยจึงค่อย ๆ เดินย่อง ๆ เข้าหาอย่างช้า ๆ และประชิดตัวแฮมจากด้านหลัง ก่อนค่อย ๆ ใช้เข่าตัวเอง กระแทกที่เข่าของแฮมทำให้ตัวแฮมนั้นเซ เสียการทรงตัวเล็กน้อย ในใจของเขาดันไปนึกถึงสาวแสนงอน ที่ป่่านนี้คงสำนึกผิดคงอยากจะมาแหย่เขาเพื่อขอโทษแหง ๆ แต่เมื่อหันมาแฮมถึงกับตกใจ เสียความรู้สึกเล็กน้อย เมื่อคนที่มากลับไม่ใช่คนที่เขาคิด  

              แฮมเผยยิ้มออกมาอย่างดีใจ “กลับมาแล้วเหรอ” ธัญวลัยพยักหน้าและยื่นของฝากซึ่งเป็นของโปรดของแฮม “อ่ะนี่...ของฝากฉันรู้ว่าแกชอบ ปลาหมึกอบกรอบสามรส” แฮมเห็นก็ยิ้มแก้มแทบปริ “นี่แกยังไม่ลืมเลยเหรอเนี่ยว่าฉันชอบอะไร”แฮมกล่าวอย่างตื่นเต้นและดีใจมาก ที่ธัญวลัยไม่เคยลืมเพื่อน พาลนึกเปรียบเทียบพริมรตากับธัญวลัย ซึ่งผิดกันลิบลับ สาวนั้นก็แสนงอนเชื่อในความคิดของตนเอง อีกคนก็ห้าว ๆ ไม่ค่อยเป็นหญิงสักเท่าไร แต่จริงใจกับทุกคน นึก ๆ หากให้เวลาย้อนกลับไปได้ ให้เขาเลือกธัญวลัยมันคงจะแปลกพิลึก

                   ธัญวลัยตีที่ไหล่ของแฮมเบา ๆ “ไอ้บ้า..ฉันกับแกเป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ทีแกยังจำได้เลยว่าฉันชอบอะไรไม่ชอบอะไร”

 “เฮ้อ..ถ้าเมียฉันนะ รู้ใจฉัน เข้าใจฉันเหมือนแกก็คงดีนะ” สีหน้าแฮมที่ดูร่าเริง กลับหมองไปในทันทีเมื่อพูดถึงคู่ชีวิต ดูเหมือนอย่างปลง ๆ กึ่งน้อยใจ ธัญวลัยจับสังเกตของแฮมจึงทำให้เดาได้ไม่ยาก

ธัญวลัยกอดคอแฮมอย่างสนิทใจ เหมือนดังเคยทำสมัยเรียน “นี่..ไอ้แฮม..เรื่องบางเรื่องนะ แฟนก็ทำไม่ได้เหมือนอย่างเพื่อน และในขณะเดียวกัน เพื่อนก็ไม่สามารถทำได้อย่างเหมือนแฟนเข้าใจ๋” ธัญวลัยสอนมวยแฮมอย่างติดตลก

แฮมพยักหน้าน้อย ๆ พอเข้าใจในความหวังดีของธัญวลัย แฮมคว้าธัญวลัยมากอดด้วยความซึ้งใจ ธัญวลัยชะงักเล็กน้อย แต่ก็ไม่ขัดขืนปล่อยให้แฮมกอดอยู่อย่างนั้น “ธัญ..ฉันดีใจนะโว๊ยที่มีแกเป็นเพื่อน” ธัญวลัยเรียกสติตัวเอง แล้วค่อย ๆใช้มือทั้งสองโอบกอดแล้วตบที่บ่าเบา ๆ อย่างปลอบโยน เพื่อหวังจะปลอบใจเพื่อน แม้จะไม่รู้ว่าเพื่อนของเธอไปเจอกับอะไรมา แต่ก็คงเดาได้ไม่ยาก

 ภีมภัทรเห็นว่าธัญวลัยนั้นออกมาหาแฮมนานแล้ว ภีมภัทรจึงอาสาออกมาตามหาแต่ต้องอึ้งเมื่อมาเจอภาพของทั้งคู่กอดกันอย่างแนบแน่น ภีมภัทรขบกรามแน่นด้วยความโกรธ ในใจอยากจะกระชากแฮมออกมาแล้วชกเพื่อสั่งสอนว่าอย่ามายุ่งกับผู้หญิงของเขา!!!  แต่หากเขาทำอย่างนั้น ยิ่งจะเป็นการทำให้สถานการณ์ระหว่างเขากับธัญวลัยที่กำลังไปได้ด้วยดีต้องล่มลงเป็นแน่ อุตส่าห์วางแผนสานสัมพันธ์จะให้มาล้มง่าย ๆ แบบนี้ ไม่มีทาง!! "ธัญ!!!" ภีมภัทรตะโกนเรียกธัญวลัย 

ธัญวลัยผละออกจากแฮมอย่างเร็ว หันไปทางต้นเสียง “คะ..คุณภีม” ภีมภัทรสาวเท้าเข้าหาทั้งสองอย่างรวดเร็ว ฉวยข้อมือธัญวลัยให้เข้าบ้านโดยอ้างว่ามารดาของเขาเรียกหา ธัญวลัยได้แต่พยักหน้าอย่างเหวอ ๆ เดินเข้าไปในบ้านอย่างง่ายดาย ภีมภัทรอาศัยจังหวะโอบไหล่ธัญวลัย ประกาศว่าธัญวลัยต้องเป็นของเขาเพียงคนเดียว ภีมภัทรปล่อยให้ธัญวลัยเดินนำเข้าบ้าน แล้วเขาก็หันมาชี้หน้าปรามแฮมอย่างเอาเรื่องที่บังอาจมากล้าแตะธัญวลัย ทั้ง ๆ ที่ในใจของภีมภัทรแอบอิจฉาปนน้อยใจอยู่ลึก ๆ ที่แฮมนั้นมีโอกาสได้สัมผัสธัญวลัย ทั้ง ๆ ที่เขานั้นแถบไม่เคยได้สัมผัสธัญวลัยแบบนั้นเลย
 
              ส่วนแฮมได้แต่เกาศรีษะ นึกขำในท่าทางความขี้หึงของภีมภัทร บ่นเบา ๆ กับตัวเอง "ยัยธัญเอ๋ย...แกเจอคนจริงซะแล้วว่ะ"

             แฮมส่ายหน้าพยายามนึกภาพของคนทั้งคู่ เมื่อใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมันจะเป็นอย่างไงล่ะเนี่ย...แฮมคิดพลางแกะห่อปลาหมึกอบกรอบสามรสที่ธัญวลัยซื้อมานั่งกินที่ชิงช้าสนามหญ้าหน้าบ้านอย่างสบายใจ

           เหตุการณ์ของสองชายที่เกือบจะห่ำหันกัน ไม่พ้นสายตาอีกคู่หนึ่งที่อยู่ด้านบนระเบียงของบ้าน พริมรตามองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ ถึงกับน้ำตาไหลพรากอย่างกลั้นไม่อยู่ ทรุดตัวอยู่ตรงระเบียบตรงนั้น ร้องไห้อย่างน่าสงสาร “ยัยธัญ...แกต้องไม่รอดแน่คอยดู ในงานแต่งงานของแก ฉันไม่ปล่อยให้แกลอยนวลได้อย่างนี้หรอก!!!คอยดูเถอะ” พริมรตากล่าวอาฆาตทั้งน้ำตา

เมื่อทั้งคู่เดินกลับเข้ามาที่ห้องรับแขกอีกครั้ง ทั้งเป็นใหญ่และภรณ์พรรณก็กล่าวถึงเรื่องงานแต่งงานของคนทั้งคู่ ทั้งภีมภัทรและธัญวลัยก็ตอบไปตามความเป็นจริง ภีมภัทรทิ้งท้ายแอบเซอร์ไพร์ส ทำให้ทั้งเป็นใหญ่และภรณ์พรรณมองหน้ากันอย่างงง  ส่วนธัญวลัยนั้นยิ้มแห้ง ๆ พยายามหลอกถามภีมภัทร แต่ภีมภัทรไม่ตอบกลับนิ่ง บอกว่าเมื่อถึงเวลาก็จะรู้เอง ทำเอาธัญวลัยได้แต่ค้อน

--------------------------------------------------------------

และแล้วเมื่อถึงวันแต่งงานของทั้งสองมาถึง ธัญวลัยถูกปลุกตั้งแต่ตีสาม เพื่อมาแต่งตัว หน้าทำผม ให้ทันกับฤกษ์แต่งงาน ธัญวลัยแต่งตัวเสร็จก็นั่งหาวหวด ๆ รอช่างแต่งหน้าทำผม จนมาม้าต้องคอยตี เพื่อปลุกให้ธัญวลัยนั้นมีสติ เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเริ่มงานแล้ว

“มาม้า..หนูเจ็บนะ ตีอยู่ได้ คนนะม้าไม่ใช่วัว ควาย ตีปุปทำงานปับน่ะ” ธัญวลัยบ่นหน้าง้ำไม่พอใจ พลางใช้มือถูไปมาตามรอยที่ถูกมาม้าตี

“นี่..ธัญ เราน่ะจะแต่งงานอยู่แล้วนะ ทำเป็นเด็ก ๆไปได้”

ไม่ทันที่มาม้าจะบ่นได้มากกว่านี้ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น มาม้าเดินไปที่ประตูอย่างตื่นเต้น “เชิญค่ะ..เข้ามาเลยค่ะ”

“ใครน่ะม้า” ธัญวลัยสงสัย

“ช่างแต่งหน้าน่ะสิ” มาม้าหันมาบอกธัญวลัยที่ยังนั่งสัปหงกโงกเงกอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มาม้าหันมายิ้มพลางเชิญเชื้อให้ช่างแต่งหน้า มาจัดการธัญวลัยที่ยังคงนั่งเท้าคาง พยายามถ่างตาตัวเองไม่ให้หลับ

“ตายแล้ว..เจ้าสาวฉ้านนนน” ช่างแต่งหน้าถึงกับตกใจเมื่อเห็นธัญวลัยฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะเครื่องแป้ง

“ไอ๋หยา” มาม้าหันมาเห็นก็ร้องเสียงหลงเมื่อเห็นลูกสาวนั้นหลับสนิท ทั้งมาม้าและช่างแต่งหน้า ทำผมที่ถูกส่งมา หันมองหน้ากันอย่างหนักใจ ว่าจะจัดการกับธัญวลัยอย่างไรดี สักพักมาม้าและช่างแต่งหน้าที่เรียกมาพยักหน้าอย่างรู้กันแล้วมะรุมมะตุ้มไปที่ธัญวลัยที่นั่งหลับไม่รู้เรื่องราว

-----------------------------------------------------------------------
อัพให้แล้วจ้า ขอบคุณทุก ๆ ข้อความส่งมาให้กำลังตะหลอด ๆ ๆ ๆ ๆ ปลื้มสุด ๆ ^ ^
รักคนอ่านมากมาย กลับเข้ามาแก้ไขค่ะ แต่งสด ไม่รู้ถูกใจรึเปล่า