เล่ห์ร้าย กลายรัก (ตอนจบแล้วจ้า)

ลำดับตอนที่ #21 : ง้อเมีย

ส่วนแฮมหลังจากคิดว่าจะง้อเมียจึงรีบดิ่งตรงไปที่ห้องนอนทันที และปรากฏว่าประตูล็อกแฮมจึงพยายามเคาะเรียก

“พริม พริมจ๋า เปิดประตูมาค่อยกันก่อนได้ไหมจ๊ะ พริม” แฮมใช้ลูกออดอ้อนพริมรตาหวังให้เมียเห็นใจ

“พริม มีเรื่องอะไรเราคุยกันก่อนดีไหมจ๊ะ คือผมไม่ชอบคุยกันแบบนี้เลย มัน....มันเจ็บคอนะ ที่ต้องตะโกนคุยกันแบบนี้นะ แค่ก แค่ก แค่ก แฮ่ม” แฮมงัดกลยุทธ์ทุกอย่างหวังเพียงให้เมียเห็นใจ

ไม่นานพริมรตาก็เปิดประตูออกมา แฮมยิ้มรับดีใจที่พริมรตายอมออกมาคุยด้วยดี ๆ  “เมียจ๋า” แต่ไม่ทันที่แฮมจะพูดได้มากไปกว่านี้ เสื้อผ้า ที่นอน หมอนถูกโยนมาทิ้งไว้ที่หน้าห้องโดยที่พริมรตาไม่พูดอะไรเลยสักคำ แฮมเห็นดังนั้นก็ตกตะลึง เพราะขัดใจกันยังไงพริมรตาก็ไม่เคยให้เขาต้องนอนนอกห้องเลยสักครั้ง

“พริม เดี๋ยวพริม โอ๊ย!!!!” พริมรตากำลังจะปิดประตู แต่แฮมดันเอามือสอดเข้ามาเพื่อจะกั้นไม่ให้พริมรตาปิดประตูหวังจะเจรจาด้วยสันติวิธี

พริมรตาเมื่อเห็นดังนี้ก็เปิดประตูให้กว้างขึ้น และเข้าไปดูมือแฮมอย่างห่วงใย

“เป็นไงบ้าง เจ็บมากไหม”

“ไหนดูซิ เดี๋ยวรอแป๊ปนึงนะ พริมไปเอาน้ำเย็นมาประคบให้ก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยทายา” พริมรตารีบเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อที่จะปฐมพยาบาลให้กับสามีที่โดนมือหนีบประตูด้วยฝีมือเธอเอง

แฮมเห็นว่าเป็นโอกาสอันดี จึงรีบเดินตามพริมรตาเข้าห้องทันทีและจัดการเสื้อผ้า เครื่องนอนต่าง ๆ ด้วยเท้า เขาเตะทุกสิ่งอย่างที่กองอยู่หน้าห้องให้กลับเข้าห้องด้วยความเร็ว และกดล็อกประตูหน้าห้องทันที

พริมรตาที่มัวง่วนอยู่กับหายามาทาให้กับแฮม จึงไม่ได้สังเกตุสามีตัวดีว่าตอนนี้มาประชิดถึงตัวแล้ว

“พริมครับ ผมไม่เจ็บเท่าไรหรอก แต่ผมเจ็บที่ใจมากกว่าที่เมียไม่ยอมให้นอนห้องด้วย” แฮมออเซาะพริมรตาและคว้าเอวพริมรตาไว้

“พริม โกธรอะไรผมเหรอ เราคุยกันได้นะคนดี” แฮมพยายามเกลี้กล่อมให้เมียสาวใจอ่อน

“นี่แน่ะ” พริมรตาใช้มือฟาดเข้าไปที่มือที่เจ็บของแฮม

“โอ๊ย!!! พริมผมเจ็บนะอู๊ย ซู๊ด” แฮมถึงกับครางซู๊ดที่ปากด้วยความเจ็บ

“ดีสมน้ำหน้า” พริมรตาเย้ย

“ทำไมเมียเราใจร้ายอย่างนี้นะ” แฮมพึมพำ

“ก็อยากนอกใจพริมทำไมล่ะ” พริมรตากล่าว

แฮมได้ยินถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก ทวนคำที่พริมรตากล่าวหาเขา “นอกใจ ผมนอกใจคุณเมื่อไร หาพริม”

“ไม่ต้องมาทำมึนเลยนะ คุณน่ะยังเป็นห่วงคุณธัญอยู่ใช่ไหมล่ะ ถ่านไฟเก่ามันคงจะคุขึ้นมาอีกล่ะสิ”

“โธ่เอ้ย...พริม ผมกับธัญเพื่อนกันจริง ๆ นะ เอาผมไปสาบานที่ไหนก็ได้” แฮมออดอ้อนยืนยันมือทำสัญลักษณ์ลูกเสือ

“แล้วทำไมคุณต้องไปขอร้องให้พี่ภีมเลิกกับคุณธัญด้วยล่ะ” พริมรตาถามด้วยความน้อยใจ

“คุณได้ยินด้วยเหรอพริม”

“ใช่ พริมรู้นะว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา คุณ คุณน่ะ....” น้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นมา เมื่อทุกครั้งที่พริมรตานึกถึงคำพูดของสามีที่พูดกับเพื่อนทางโทรศัพท์และพูดกับพี่ชายของเธฮ

“พริม คุณได้ยินอะไรมา” แฮมเดินเข้าไปช้า ๆ เช็ดน้ำตาที่ตอนนี้ไหลอาบแก้มนวลของภรรยาของเค้าอย่างเบามือ

“เปล่า” พริมรตาปฏิเสธ

“พริม ผมขอบอกเลยนะว่า ไม่ว่าพริมจะได้ยินอะไรมา ผมขอยืนยันว่า ผมมีคุณเพียงคนเดียว ส่วนธัญเป็นแค่เพื่อนผมจริง ๆ ผมยอมรับนะว่าเมื่อก่อน ผมกับธัญเราเคยคบกันจริง แต่เราเหมาะที่จะเป็นเพื่อนกันมากกว่า ผมสาบาน” แฮมกล่าวด้วยความจริงใจ และจริงจัง

“ผมว่าคุณเลิกคิดมากจะดีกว่านะ มันจะทำให้ส่งผลเสียมากกว่าผลดีนะที่รัก” แฮมกล่าวและโอบกอดพริมรตาเอาไว้

พริมรตาตะลึงไปชั่วขณะ ผละจากอ้อมกอดของสามี เพราะไม่แน่ใจกับสิ่งที่ได้ยินจึงถามซ้ำ “เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ”

แฮมจึงย้ำอีกครั้งว่า “ผมไม่อยากให้คุณคิดมาก ผมเป็นห่วงคุณนะ ”

“ไม่ใช่ ที่คุณพูดเมื่อกี้ คุณเรียกฉันว่าอะไรนะ” พริมรตาต้องการฟังให้ได้ยิน ชัด ๆ อีกครั้ง เพื่อเป็นการยืนยันว่าเธอไม่ได้หูฝาด หรือคิดเข้าข้างตนเอง

            แฮมกล่าวอย่างช้า ๆ และชัด ๆ กับพริมรตา ตามที่เธอต้องการ “ผม-เป็น-ห่วง-คุณ นะ ที่-รัก”

พริมรตาถึงกับร้องไห้โหออกมา เมื่อได้ยินที่แฮมพูดว่า “ที่รัก” จนแฮมถึงกับตกใจ

“พริม คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ผมขอโทษนะ” แฮมกล่าวอย่างร้อนตัว เพราะกลัวว่าภรรยาจะแปลความหมายผิด

“เปล่า คุณรู้ไหม สิ่งที่พริมรอคอยมาตลอดคือ ความว่า “รัก” ออกจากปากของคุณ”

“โธ่..คนดี” แฮมถึงกับยิ้มออกมาได้ และโอบกอดพริมรตาอีกครั้ง

“ผมรักคุณนะพริม แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมยังไม่พร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้ากับคุณ ผมก็แค่คนธรรมดา พ่อแม่ก็เป็นแค่ชาวสวนต่างจังหวัด มันอาจจะดูแปลก ที่จู่ ๆ ผมก็ได้แต่งงานกับเจ้าหญิง แต่ส่วนตัวผมก็เป็นเพียงแค่คนกระจอก ๆ คนหนึ่ง ผมรู้สึกว่าตัวผมไม่เหมาะกับคุณเท่าที่ควร ตลอดเวลาผมพยายามทุ่มเทให้กับงาน เพื่อพิสูจน์ว่าผมมีความสามารถและก็คู่ควรกับคุณ จึงทำให้ใส่ใจคุณน้อยเกินไป จนอาจทำให้คุณเข้าใจผมผิด ผมเสียใจนะพริม” แฮพูดด้วยความน้อยใจในชะตาตนเอง แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้เพราะเมื่อเขามีสิ่งที่มีค่าอยู่ในมือ เขาก็จะพยายามรักษาสิ่งที่ดีที่สุดให้นาน และต้องทำตัวให้เหมาะกับสิ่งที่มีนั้นด้วย

พริมรตาเมื่อได้ยินในสิ่งที่สามีพูดออกมาจากความจริงที่มีอยู่ในใจจนหมดสิ้น ถึงกับอึ้ง และคิดว่าตนเองงี่เง่ามาก พริมเริ่มมีน้ำตาเอ่อมาอีกครั้งและพยายามที่จะเช็ดน้ำตา จนแฮมค่อย ๆ กอดปลอบภรรยาลูบหลังเบา ๆ

“ไม่เลยคะ ที่รัก พริมไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยนะ พริมรักคุณ พริมสัญญาต่อไปนี้ พริมจะไม่คิดมาก พริมจะเชื่อใจคุณ ไม่งอแงกับคุณอีกพริมสัญญา”

 -----------------------------------------------------------------------------------
มาอัพให้แล้วนะจ๊ะ ช่วยกันเม้นต์และโหวตด้วยนะจ๊ะ คนเขียนจะได้มีกำลังใจค่ะ