สะกิดรัก ที่รอยต่อพิภพ

เนื้อเรื่อง

ณ ดินแดนห้วงแห่งเวลา......

       "ข้าว่า...มันไม่ทันการแล้วแน่ๆ" องครักษ์ผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างวิตกกังวล
       
       "ทำไม...ไม่ทันอย่างไร" เสียงอีกเสียงหนึ่ง พูดโต้ตอบกับองครักษ์

       "ก็...ท่านดูเองแล้วกัน ข้าไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว"องครักษ์พูดขึ้นอย่างระอาใจ

       "เจ้านี่ พูดอะไรมิค่อยกะจ่างเลย ไหน ลองพูดแบบง่ายๆชัดๆสิ"ชายหนุ่มสั่ง

       "ก็...หมายความว่า เกิดรอยแยกระหว่างโลกมนุษย์ กับ ดินแดนแห่งห้วงเวลา
หนะสิ ท่านนี่ก็..."องครักษ์พูดขึ้นแล้วหยุดลงกระทันหัน ทำให้ชายหนุ่มอีกผู้หนึ่ง
ซึ่ง กำลังตั้งอกตั้งใจฟัง หันมามองด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะพอใจสักเท่าไหร่นัก

       "เจ้านี่ ไม่ค่อยฟังคำสั่งขะ--- เฮ้ย! แผ่นดินไหว!"ชายหนุ่มร้องขึ้น ก่อนจะร่วงลงไปในรอยแยก 
       "อ้ากกกกกก!!!!!"
       "เฮ้ย! องค์ชายยยย!!!"องค์รักษ์หนุ่มร้องสุดเสียง ก่อนจะรีบก้มคว้ามือชายหนุ่มไว้ ด้วยเวลาอันเฉียดฉิว

       "ดึงข้าขึ้นไปเร็ว!!!"เมื่อได้ยินดังนั้นองครักษ์หนุ่มก็รีบดึงคนที่ตนเรียกว่าขนานนามว่า เจ้าชาย ขึ้นมา

       "ท่าน ระวังหน่อยสิ ถ้าข้าดึงท่านขึ้นมาไม่ทัน ข้ามีหวังหัวขาดแน่ๆ เพราะทันพระราชายิ่งปรามๆท่านอยู่ว่าอย่าลงไปโลกมนุษย์ เพราะ...."องครักษ์พูดอย่าง
เพลอๆแล้วรีบตะครุบปากตนเองไว้ ในฐานที่เข้าใจได้ว่า ความลับๆ    

      "นี่เจ้า..มีลับลมคมในกับข้าตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ"ชายหนุ่มพุดพลางมองหน้าไปที่องครักษ์ อย่างเย็นชา

      "ก็..ก็ ตั้งแต่พระราชาบอกความลับเรื่องนี้แหละ ข้า...ก็มี...."แล้วองครักษ์หนุ่มก็เงียบไปอีกครั้ง พร้อมกับสะดุ้งว่า... ไม่น่าเลยเรา

      "งั้น ก่อนที่พ่อข้าจะตัดหัวเจ้าได้ ข้าคงได้ตัดก่อนแน่"ชายหนุ่มพูด พลางหยิบดาบคู่ใจออกมา
     
      "เฮือก! งะ-งะ-งั้น ถ้าข้าบอก ท่านสัญญากับข้าได้มั้ยว่าจะไม่บอกท่าราชา"

      "ได้"ชายหนุ่มพูดขึ้น แต่ก็ไม่วายที่จะเก็บดาบ

      "ถะ-ถะ-ถ้างั้น ท่านเก็บดาบลงไปก่อนได้มั้ย"องครักษ์พูดขึ้นอย่างหวาดๆ

      "อะ-เออ โทษที ลืมๆ แหะๆ"

      "งั้น...ข้าจะเริ่มเล่าเลยแล้วกัน  ก็ ท่านพระราชาห้ามท่านลงไปโลกมนุษย์ก็เพราะว่า ท่านราชากลัวว่าท่านจะประสบอันตราย เพราะที่โลกมักมีอะไรแปลกมากมาย และท่านราชาก็กลัวว่า ท่านจะหลงกับสิ่งผิดๆ ที่อยู่บนโลกมนุษย์มากมายอีกด้วย..."องครักษ์สาธยายยาว จนชายหนุ่มถึงกับเรียกหาวได้  

      "แต่ก็นะ ยิ่งห้าม ก็เหมือนยิ่งยุ"

      "มะ-มะ-หมายความว่า........"องครักษ์กล่าวขึ้น พร้อมกับมองชายหนุ่ม

      "ก็ บนโลกมนุษย์ มีสิ่งที่สามารถปิดรอยนี้ได้ เจ้าจะเอามั้ยหละ ที่วันๆ จับมนุษย์ที่กระโดข้ามห้วงเวลามาทุกวี่ทุกวัน ถ้าเจ้าทนได้ข้าจะไม่ลงไป"ชายหนุ่มพูดจบ แล้วหันไปมองหน้าองครักษ์เพื่อเค้าคำตอบออกมา

      "............."

      "งั้น...เอางี้ ถ้าพ่อเจ้าจะทำอะไรเจ้า เดี๋ยวข้ารับผิดชอบเองเอามั้ยหละ" 

      "ไม่ได้นะองค์ชาย ถ้าท่านเป็นอะไร ใครจะขึ้นครองราชต่อหละ"

      "ก็ค่อยว่ากันทีหลัง ถ้าข้าจาตายจริงๆ"

      "งั้น...ข้าก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วเหมือนกัน"องครักษ์พูดขึ้นอย่างระอาใจอีกครั้ง

      "ก็เจ้า มีหน้าที่ปกป้องข้าอยู่แล้วไม่ใช่รึ..."ชายหนุ่มถามก่อนจะโดดลงไปในรอยแยก

       "งั้นเอาไงเอากัน"องครักษ์หนุ่มพูดขึ้น ก่อนจะกระโดดลงไปตามองค์ชาย


      

       ณ โลกมนุษย์

       "ฮ้าวววว!!! เช้าแล้วหรือเนี่ย ไอเราก็ขี้เกียจตามเคย"หญิงสาวบิดขี้เกียจก่อนจะถกผ้าห่มออกจากตัวแล้วพบว่า.....

       "เฮ้ยยยย! กรี๊ดดดดดดด!!!!!!!!"หญิงสาวหวีดร้อง แต่มันก็ไร้ประโหยดเพราะ เธออยู่บ้านคนเดียว!!!!! หญิงสาวรีบเอามือขยี้ตาทันที แล้วมองใหม่

       "ม่ายน้าาาาาา!!!!!! แก ออกปายยยยยยย!!!!!"หญิงสาวผลักบุรุษที่ตนไม่เคยเห็นตกจากเตียง แต่เค้าก็ยังไม่ตื่น

       "โอ้ม่ายยยย! ทามมายช้านต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยยยยย!"หญิงสาวหวีดร้องอีกครั้งแล้วมองไปที่เตียงแล้วยังพบว่า ยังมีผู้ชายอีกคนด้วย

        "โอ้พระเจ้าจอร์ช ช่วยอิซเบลล่าด้วย!!!!!!"

        "นี่ พระเจ้าอะไรตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"ชายหนุ่มถามขึ้น

        "แล้ว แล้ว นา--นายเข้าบ้านฉันมาได้ไง"หญิงสาวพูดอย่างหวาดๆ

        "เฮ้ย!!!!"ชายหนุ่มส่งเสียงร้อง พลางมองรอบห้องของหญิงสาว
        
        "นาย ข่มขืนช้านนน!!!!!!"

        "เฮ้ย! ใครข่มขืนเธอ บ้ารึปล่าว"

        "มะ ม่ายงั้นนายจะมาอยู่ในห้องนี้ได้ไง"

        "ฉะ- - -ฉันก็ไม่รู้"ชายหนุ่มหน้าจ๋อยลง เพราะไม่รู้ว่า ตนเอง ได้มาอยู่ในห้องนี้ได้อย่างไร

        "ไหนนายลองอธิบายมาสิ"หญิงสาวถามขึ้น ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะมองไปที่ชายหนุ่มอีกคน

        "ไม่รู้ว่าฉันเล่าไปเธอจะเชื่อรึปล่าวนะ แต่ จริงๆแล้ว ฉันเป็นเจ้าชาย ชื่อ ยากามินะ ชิน......"ชายหนุ่ม เริ่มเล่าถึงเหตุการณ์ที่เขาและองรักษ์มาสำรวจพื้นที่ ตามพระบรรชา ของพระราชา ว่า มีรอยแยกเกิดขึ้นระหว่างดินแดนแห่งห้วงเวลา กับ โลกมนุษย์ และ ชายหนุ่มก็ได้กระโดลงมาในรอยแยก แล้วมาถึงห้องของหญิงสาว ซึ่งหญิงสาว ฟังแล้วมันก้เหมือนเรื่องเหลือเชื่อ แต่ทำให้เธอนึกถึงอะไรบางอย่าง ซึ่งทำให้ตัวเธอเองนั้น เชื่อที่ชายหนุ่มพูด

       "ฉันเชื่อเธอ"หญิงสาวกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าสงบ
 
       "จริงหรอ"ชายหนุ่มถามขึ้นแสดงท่าทางดีใจ

       "ที่ฉันเชื่อ ก็เพราะว่า...."หญิงสาวหยุดเล่า แล้วเดินไปที่โตะของเธอ พลางหยิบกล่อง ซึ่งเธอใส่ของบางอย่างไว้

       "นี่ของนายรึปล่าว"หญิงสาวหยิบของที่อยู่ในกล่องออกมา แล้วมันก็คือ สร้อย!!! ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าได้มาจากไหน

       "สร้อยจันทร์....เธอเอามาจากไหน"ชายหนุ่มถามขึ้น แต่ไม่ทันได้คำตอบก็มีเสียงเรียกมาขัดจังหวะ

       "องค์ชาย.....หา!!!ท่านเจอสร้อยแล้วหรอ"องครักษ์ถามขึ้นพร้อมกับมองไปที่สร้อยนั่น

       "แล้ว สร้อยนี่ มันเกี่ยวอะไรกับนายหละ"หญิงสาวถามขึ้นอย่างงๆ

       "ก็ มันเป็นของฉัน"ชายหนุ่มมองไปที่สร้อย แล้วสวมมันกลับไป

       "แล้วเธอได้มันมายังไงหละ"องครักษ์ถามขึ้น
 
       "ก็ วันนั้น มันตกลงมาจากไหนก็ไม่รู้ แล้วฉันก็เก็บมันไว้ในกล่องแบบนั้นแหละ"หญิงสาวตอบขึ้น

       "อ๋อ ฉันลืมแนะนำตัว ฉันชื่อ นากามิเนะ เซเรียว"หญิงสาวแนะนำตัวเอง

       "ส่วนนี่องครักษ์ข้า ชื่อ เออาชิว่า เคนตะ"ชายหนุ่มแนะนำตัวแทนองครักษ์

       "เอาหละ ข้าจะลองซ่อมส่วนหนึ่งดูจากสร้อยนี่ละกัน"ชายหนุ่มพูด พร้อมกับร่ายคาถา ซึ่งหญิงสาวก็ไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่าอะไร

        แล้วรอยต่อ ก็ปรากฎบนเพดานของหญิงสาว แต่เมื่อชายหนุ่มร่ายเวทย์มนตร์จบ รอยต่อพวกนั้นก็ปิดไปถึงครึ่ง

        "แล้ว.....เราจะทำยังไงให้มันปิดจนหมดหละ"หญิงสาวถามขึ้น

        "เธอพอจะรู้จัก คนที่มีสร้อยแบบนี้บ้างไหม"ชายหนุ่มถามขึ้น ทำให้หญิงสาวคิดอยู่นาน ก่อนจะตอบออกมาอย่างงายดาย

        "มีสิ รู้สึกจะมีอยู่คนนึง"หญิงสาวพูดพร้อมกับเดินหันเข้าไปในห้องน้ำ

        "แล้วเธอจะไปไหนหนะ - - "ชายหนุ่มถามขึ้น

        "ฉันขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ อ่าคือ... ถ้าไปชุดนอนนี่มันก็แปลกๆช่ายม้า"หญิงสาวตอบขึ้น พร้อมกับไม่ทันสนใจเสียงเรียกของชายหนุ่ม

        ณ บ้านของ เซนิกามิ อัน...

        กริ๊งงงง....

       "ค่ะ สักครู่ค่ะ" เสียงของอันตอบกลับมา พร้อมกับเปิดประตูต้อนรับ

       "อ้าว เซจัง เข้ามาสิ แต่ เอ๋ นั่นใครอ่ะ"อันถามพลางชี้ไปที่ข้างหลังของเซเรียว

      
       "อ๋อ คือว่า...."หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบ ชายหนุ่มก็แทรกขึ้นมา 

       "เป็น ญาติห่างๆครับ"

       "2คนเลยหรอ"อันถามขึ้นพร้อมมอง สักครูเธอก็เอ่ยชวนให้ทั้งสามเข้ามา

       "คือว่า อัน... ฉันรู้ว่าเรื่องนี้เธอ...."หญิงสาวพูดไม่ทันจบอันก็แทรกขึ้นมา

       "ดื่มชาก่อนสิ อิอิ แต่ ตะกี้เธอจะถามว่าอะไรหรอ"อันถามขึ้น พร้อมมองไปที่เซเรียว

      "คือว่า ฉันรู้ว่าเรื่องนี้เธอไม่ชอบให้ใครยุ่ง แต่ฉันจำเป็นต้องถามเธอ"หญิงสาวถามขึ้นพร้อมมองไปที่หน้าของบุรุษทั้งสอง

      อันมีสีหน้าที่ขรึมขึ้น ก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อย พร้อมกับให้คำตอบที่เซเรียว ต้องการที่จะรู้มากที่สุดบัดนี้

      "ชิน กะ เคนตะ ไม่ใช่คนที่นี่ใช่ไหม"อันถามขึ้น ทำให้บุรุษทั้งสองมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะยอมรับ

      "ใช่แล้ว พวกเราไม่ใช่คนที่นี่หรอก พวกเราเป็นคนอีกโลกหนึ่ง ซึ่งบัดนี้ พวกเรากำลังตามหา สิ่งที่สามารถปิดรอบต่อที่แตกระหว่างโลก กับ มิติเวลา"ชินตอบขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้

      "งั้น ถ้าพวกนายทั้งสองต้องการสิ่งที่สามารถปิดผนึกรอยต่อได้..."อันหยุดพูด ก่อนจะมองหน้าเซริว

      "ไม่มีสิ่งใดที่สามรถปิดรอยต่อนั้นได้ นอกจาก คน2คน ให้ความอบอุ่น มานะ พยายาม และรักกัน"อันพูดขึ้นก่อนมองที่หน้าเซเรียวอีกครั้ง

      "เซเรียว ฉันมีซิกส์เซนต์ ฉันรู้ว่าเอทำได้"อันพูด ก่อนจะเดินหายไป ทิ้งให้คน3คน นั่งนึกถึง สิ่งที่อันพูดมา

      "ฉันว่า มันยากนะ ที่จะหาได้"หญิงสาวพูดขึ้น ก่อนจะทำหน้าท้อแท้

      "แต่เราก็ไม่ควรท้อไม่ใช่หรอ เราควรพยายามด้วยกันนี่"ชินพูดขึ้น

      "ใช่แล้ว เราอุส่าห์พยายามด้วยกันตั้งแต่เช้าแล้วนี่"เคนตะพูดขึ้น พร้อมส่งรอยยิ้มมาให้หญิงสาว

      "งั้นเรามาพยายามหาวิธีอื่นด้วยกันเถอะ"หญิงสาวพูดขึ้น ก่อนที่จะยิ้ม

      "ไปเถอะ"หญิงสาวพูด แล้วเดินนำออกจากบ้านอันไป

      ชายหนุ่มผู้ซึ่งกำลังจะออกจากตัวบ้านของอัน ก้ได้ยินเสียงเรียกทักไว้ก่อน 

     "เดี๋ยว อย่าพึ่งไป"อันร้องทักห้ามไว้

     "มีอะไรหรอ"

     "ฉันมีอีกวิธีนึง"

     "อะไรหละ"

     "4โมงเย็นนี้ นายต้องจุพิตกับหญิงสาวที่นายรักมากที่สุด"

     "แต่ฉันไม่...."
 
     "ฉันดูออกนะ รีบไปเถอะ"

     "อะ-อืม"ชายหนุ่มพูดตะกุกตะกัก ด้วยความเขินอายก่อนจพวิ่งออกนอกบ้านตามอันและเคนตะไป

     3.55นาที.... ณ สวนสาธารณะ
 
     "เคนตะ ฉันขอเวลาส่วนตัวหน่อยได้ไหม"ชินถามขึ้น

     "ได้ขอรับ แล้วแต่จะบัญชา"แล้วเคนตะก้เดินจาไปจากตรงนั้น     

     3.56นาที....

     "เซเรียว ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ"ชินพูดขึ้น

     "อะไรหรอ"

     "คือว่า ตั้งแต่ที่เราพบกันมา ฉันก็รู้ว่าเธอไม่เหมือนคนอื่น"

     "ยังไงหละ"

     3.57นาที....

     "ฉันขอขอบคุณสำหรับสร้อยอันนั้นนะ ที่ทำให้ปิดรอยนั้นได้ ถึงแม้จะนิดเดียวก็ตาม"ชินพูดขึ้น

     "อืม ไม่เป็นไรหรอก"หญิงสาวพูดขึ้นด้วยความเขินอาย ก่อนจะเดินไปใกล้ๆชายหนุ่มมากขึ้น

     3.58นาที.... 

      "คือว่าฉัน.."ชายหนุ่มและหญิงสาวพูดขึ้นพร้อมกัน ก่อนทั้งสองจะหัวเราะออกมา

      "เอ้า นายก่อนเลย นายเป็นผู้ชาย พูดก่อนสิ"หญิงสาวพุดขึ้น พร้อมกับบิดตัวไปมาเล็กน้อย

     3.59นาที...

      "ฉันรักเธอ"และแล้วชายหนุ่มก็ดึงหญิงสาวมาจุมพิต
 
     4.00นาที   

      ทั้งสองจูบกันซักระยะหนึ่งก่อนที่หญิงสาวจะพูดคำที่ชายหนุ่มต้องการได้ยินมากที่สุด

       "ฉันก็รักนายนะ"หญิงสาวพูดจบ ก้เกิดแสง บริเวณท้องฟ้า มีรอยแยกที่กำลังจะปิดลง

       "เธอจะเลือกไปกับฉันหรืออยู่ที่นี่ ในเมื่อใจเราก็ตรงกันแล้ว"ชายหนุ่มถามขึ้น

       "ฉันจะไปกับนาย"แล้วทั้งสาม(รวมเคนตะ) ก็ขึ้นไปยังรอยต่อทันเวลาก่อนที่มันจะปิดลง

        หญิงสาวคิดในใจว่า...ถึงแม้ฉันจะกลับไปยังที่เดิมไม่ได้ แต่ขอแค่ทำตามที่หัวใจเรียกร้องก็พอ...

                                                จบ...