หวนหารัก

มิรินปรายตามองพร้อมกับพยายามบังคับขาตัวเองเดินให้ตรงทาง อย่างน้อยก็ให้พ้นแขกทั้งสองคนเพื่อไม่ให้ขายหน้า เมื่อเดินมาถึงบันไดร่างบางกลับมองมันนิ่ง

“เป็นอะไร” เสียงทุ้มและใบหน้าเบลอ ๆ ของคนก้าวลงไปก่อนสอขั้นทำให้เลขาสาวต้องเพ่งมอง

“เอ่อ บะ บันไดมัน...แกว่ง” คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากันเพราะเธอได้ยินเสียงหัวเราะของเขา สักพักจึงรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างดึงเอวให้เดินตามลงไป จนกระทั่งเข้ามานั่งในรถจึงได้รู้ว่านั่นคือวงแขนของเขา

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวหลับตาลงถอนหายใจ

โคตรมึนหัวเลย

พรุ่งนี้นะ พรุ่งนี้เธอต้องคุยกับเขา