ณ โมงยาม

เนื้อเรื่อง

ลาก่อน กาลพร

ลาก่อน เจษฎา

หนุ่มสาวสองคนกล่าวคำบอกลากันอย่างเป็นกันเอง

หลังจากที่กาลเวลาพาทั้งสองคนออกเดินทาง

ไปยังที่ที่ไกลแสนไกลด้วยกัน

____________________________

สวัสดีครับ

ผมทักทายเธอและเธอก็ทักทายผมตอบด้วยประโยคเดียวกัน

ไม่ทราบว่าที่นี่คือที่ไหนครับ

เธอตอบผมว่า ไม่รู้

ในขณะนี้ผมอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ซึ่งที่นี่มีอยู่แต่ผมกับเธอเท่านั้น

และมันดูมืดมิดไปหมด

แต่ผมรู้สึกว่าผมเริ่มเห็นอะไรรางๆขึ้นมาแล้วล่ะ

สวัสดีค่ะ

ฉันทักทายเขากลับเมื่อเขาทักทายฉันด้วยประโยคเดียวกัน

เขาถามฉันว่าที่นี่คือที่ไหน

ฉันตอบเขาไปว่า ไม่รู้

ฉันก็ไม่รู้จริงๆว่าที่นี่คือที่ไหน

มันดูมืดมิดไปหมด

และที่นี่มีอยู่แต่ฉันกับเขาเท่านั้น

แต่ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกว่าฉันเห็นอะไรรางๆขึ้นมาแล้วล่ะ

ผมเห็นหอนาฬิกาขนาดใหญ่

ผมสังเกตเห็นว่าเข็มนาฬิกาหมุนทวนกลับ

แต่สักพักมันก็หมุนตามปกติ

แล้วก็หมุนทวนกลับอีก

เป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ

จนมันระเบิดออก

ทันใดนั้นที่ที่ผมยืนอยู่ก็เต็มไปด้วยแสงสว่าง

ผมรู้สึกตาพร่าและหมดสติล้มลง

ฉันเห็นลูกตุ้มนาฬิกา

ฉันสังเกตเห็นว่าในตอนแรกมันแกว่งตามปกติ

แต่สักพักมันก็แกว่งเร็วขึ้น

จนกลายเป็นหมุนควงอย่างรวดเร็ว

และมันก็ระเบิดออก

ทันใดนั้นที่ที่ฉันยืนอยู่ก็เต็มไปด้วยแสงสว่าง

มันสว่างเสียจนทำให้ฉันตาพร่า

และหมดสติล้มลง

ผมลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียก

ตอนแรก ผมคิดว่ามันเป็นเสียงของเธอ

แต่ไม่ใช่

มันเป็นเสียงของสิ่งที่เรียกตัวเองว่า กาลเวลาหมายเลขสอง

กาลเวลาหมายเลขสอง บอกกับผมว่า ถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องมีคนรัก

ซ้ำกาลเวลาหมายเลขสองยังบอกกับผมอีกว่า คนรักของผมคือ

กาลพร

ฉันลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียก

ตอนแรก ฉันคิดว่ามันเป็นเสียงของเขา

แต่ไม่ใช่

มันเป็นเสียงของสิ่งที่เรียกตัวเองว่า กาลเวลาหมายเลขหนึ่ง

กาลเวลาหมายเลขหนึ่ง บอกกับฉันว่า ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องมีคนรัก

ซ้ำกาลเวลาหมายเลขหนึ่งยังบอกกับฉันอีกว่า คนรักของฉันคือ

เจษฎา

ฉันถามกาลเวลาหมายเลขหนึ่งว่า ทำไมฉันถึงจะต้องมีคนรักตอนนี้ด้วย

กาลเวลาหมายเลขหนึ่งตอบฉันว่า

ฉันจะต้องตายในหกนาทีหลังจากที่ฉันกลับไปยังโลกมนุษย์แล้ว

หลังจากที่กาลเวลาหมายเลขสองหายไปแล้ว

ผมก็พบว่าตัวเองยืนอย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางแสงสว่าง

ผมไม่รู้ว่าเธอหายไปไหน

แต่ผมต้องหาเธอให้เจอ ก่อนที่ผมจะตาย

เพราะกาลเวลาหมายเลขสอง บอกผมว่า

ผมต้องตายในอีกหกนาทีพร้อมกับคนรักของผม

หลังจากที่ผมกลับไปยังโลกมนุษย์แล้ว

ฉันไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน

แต่ฉันต้องหาเขาให้เจอ ก่อนที่ฉันจะตาย

พลันนั้น ขณะที่ฉันตามหาเขาอยู่

ฉันก็พบว่าเขาเดินเข้ามาหาฉัน

และฉันก็รู้สึกขึ้นมาว่าเขาคือเจษฎาหรือเปล่า

ฉันถามชื่อเขา

เขาตอบว่า เขาคือเจษฎา

ผมเดินตามหาเธอจนเจอ

ทันทีที่ผมเห็นหน้าของเธอ

ผมก็คิดว่าเธอคือกาลพรหรือเปล่า

ผมถามชื่อเธอ

เธอตอบผมว่า กาลพร

ผมเดินเข้าไปใกล้เธอ

ผมเห็นใบหน้าที่เศร้าหมองของเธอชัดเจนยิ่งขึ้น

ทันใดนั้น

เธอก็สวมกอดผม

ผมกอดเธอตอบ

ฉันเห็นเขาชัดเจนยิ่งขึ้น

โดยเฉพาะใบหน้าที่แสนเศร้าของเขา

ฉันสวมกอดเขา

เขากอดฉันฉันตอบ

พลันนั้นเอง ความมืดก็เข้าปกคลุม

และความมืดก็เริ่มจางหายไปเรื่อยๆ

กลายเป็นแสงสว่าง เริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆ

สว่างขึ้นๆ

จนที่ที่ฉันอยู่ กลายเป็นที่ที่ฉันจากมา

ฉันนั่งอยู่บนเครื่องบินที่กำลังมุ่งหน้าไปนิวยอร์กซิตี้

ฉันหนีพิธีหมั้นที่น่ากลัวมา

ซึ่งคู่หมั้นของฉันชื่อว่า เจษฎา

หลังจากที่แสงสว่างเข้าปกคลุมตัวผมแล้ว

ผมก็พบว่าสถานที่ที่ผมอยู่กลายเป็นเครื่องบิน

เครื่องบินที่กำลังจะมุ่งหน้าไปยังนิวยอร์กซิตี้

ผมหนีพิธีหมั้นที่น่ากลัวมา

ซึ่งคู่หมั้นของผมชื่อว่า กาลพร

เสียงระเบิดดังกึกก้อง

ผู้โดยสารทุกคนบนเครื่องบินมองหน้ากันอย่างตกใจกลัว

เจษฎาหันหน้าไปหาที่นั่งด้านข้าง

กาลพรก็หันหน้าไปหาที่นั่งด้านข้างเช่นเดียวกัน

ทั้งสองคนพบหน้ากันอีกครั้งบนโลกมนุษย์

เครื่องบินบินดิ่งลงเรื่อยๆ

ทั้งสองจับมือกันแน่น

ไฟเริ่มลุกท่วมเครื่องบิน

ทั้งสองยิ้มให้กันและกล่าวคำบอกลาสั้นๆแก่กัน

ลาก่อน กาลพร

ลาก่อน เจษฎา

หนุ่มสาวสองคนกล่าวคำบอกลากันอย่างเป็นกันเอง

หลังจากที่กาลเวลาพาทั้งสองคนออกเดินทาง

ไปยังที่ที่ไกลแสนไกลด้วยกัน

______________________________