Fic [Kakashi x sakura] รักเเรกพบ

ข้อมูลเบื้องต้น

ณ อคาเดมี่ โรงเรียนที่สอนนินจารุ่นใหม่ในหมู่บ้านโคโนฮะ

คาบเรียนวันนี้ก็ยังคงน่าเบื่อเหมือนเคย ทำให้เด็กสาววัย7ขวบ เจ้าของเรือนผมสีชมพูอ่อนราวกับลูกหวาดเเเสนหวานได้เเต่นั่งเท้าคางมองกระดานดำอย่างไม่ตั้งใจเท่าไหร่ ถึงดวงตากลมโตสีมรกตคู่งามจะจับจ้องอยู่หน้าห้องก็ตาม เเต่ในใจของเธอตอนนี้กลับเหม่อออกไปไกลยากจะเรียกคืน

ติ๊ง...ต๊อง~

เสียงบางอย่างที่คุ้นหูดังขึ้น นักเรียกเกือบทั้งหมดต่างดีใจกับเสียงนี้เพราะมันเป็นเสียงบอกเวลาเลิกเรียน หากเเต่เด็กสาวเรือนผมสีชมพูยังคงนั่งอยู่ท่าเดิมไม่ไหวติ่งเเต่อย่างใด

"ซากุระ.."

"ซากุระ..!"

"ซากุระ!!"

"เฮือก!..."

เสียงเรียกจากเพื่อนสนิทดังขึ้นสร้างความตกใจให้ซากุระ เด็กสาวสดุ้งเฮือกก่อนจะหันไปมองหน้าเจ้าของเสียง

"อิโนะจัง.."

ซากุระเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนสนิทของเธอพร้อมกับหันไปมอง ยามานากะ อิโนะ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของซากุระ เธอนั้นมีเรือนผมสีบอลด์เเละดวงตาสีฟ้าเข้มอมเขียวเป็นเอกลักษณ์ เป็นคนที่มีนิสัยตรงข้ามกับซากุระโดยสิ้นเชิงในตอนนี้ เเต่ทั้งคู่ก็ยังเป็นเพื่อนที่รักกันมาก รวมถึงริบบิ้นสีเเดงที่ผูกไว้กับศรีษะของซากุระนั้นยังเป็นของของอิโนะอีกด้วย

"เป็นอะไรน่ะ เหม่อเชียว นี่เลิกเรียนเเล้วนะ"

เด็กสาวอีกคนเอ็ดเพื่อนเบาๆ อิโนะนั้นถึงจะเป็นคนที่ดูห้าวๆไปหน่อยเเต่ก็ใจดีเเละเป็นมิตรมาก

"อ่าวหรอ...ขอโทษทีนะ ฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อย"

เด็กสาวตัวเล็กเกาหัวเบาๆ เรียนมาทั้งวันเเต่บทเรียนก็ไม่เข้าหัวเธอเลยสักนิด ทำให้ซากุระรู้สึกเหนื่อยใจกับตัวเองเหมือนกัน

"คิดอะไรอยู่หรอ ถึงได้ไม่มีสมาธิเรียนเลย?"

อิโนะเอียงคอถาม ซึ่งอาจจะเป็นคำถามที่จี้ใจเด็กสาวเพื่อนสนิทไปสักหน่อย

"ก็...เรื่องทั่วๆไปน่ะ..;"

ซากุระเลี่ยงที่จะตอบ อาจเพราะสิ่งที่เธอคิดมันไม่ค่อยจะเหมาะสมกับวัยอย่างเธอเท่าไหร่นัก

"ฮั่นเเน่~ เรื่องของซาสึเกะคุงใช่หม้า~"

เพื่อสาวขยายมุมปากยิ้มขึ้นมาทันที อิโนะนั้นรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับซากุระเเละรู้ด้วยว่าซากุระชอบใคร

"อะ...เอ๋!//// ทะ...ทำไมถึงรู้ได้ละ!"

เด็กสาวหน้าเเดงขึ้นมาทันที ฮารุโนะ ซากุระ นั้นชอบ เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่วัยเดียวกันนั่นก็คือ อุจิฮะ ซาสึเกะ เด็กหนุ่มผู้มีเส้นผมสีดำขลับเช่นดียวกับดวงตา มีนิสัยเคร่งขลึมเล็กน้อยเเต่ก็ดูมีเสน่ห์มากเเถมยังเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆหลายคน นั่นรวมถึงอิโนะเมื่อก่อนด้วย

"ความคิดของซากุระน่ะ ฉันรู้หมดนั่นเเหละ"

อิโนะตอบด้วยความภูมิใจ

"ทำไมหรอ? มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึป่าวเธอถึงได้เหม่อขนาดนี้"

"อื่ม……"

ซารุกะก้มหน้าลงเล็กน้อยซ่อนความเขิลอายของตัวเอง เเต่มันก็ไม้พ้นสายตาของเพื่อนสนิทอย่างอิโนะไปได้

"หรือว่า! สภาพรักไปเเล้วน่ะ!!"

เด็กสาวพูดเสียงดังจนคนที่เหลืออยู่ในห้องหันมามองเป็นตาเดียว

"ปะ...ป่าวนะ! ยะ...อย่าพูดเสียงดังสิอิโนะจัง"

ดรุณีร้อนรนขึ้นมาทันที 

"อ่าวไม่ใช่หรอ? เเล้วอะไรละ"

"กะ...ก็"

"หืม??"

ซารุกะก้มหน้าลงอีกครั้ง พร้อมกับขยับมือไปมาราวกลับไม่รู้จะเอามันไปไว้ที่ไหน

"ซาสึเกะคุงดูจะไม่สนใจฉันเลยน่ะสิ.."

รอยเเดงจางๆบนใบหน้าของเด็กสาวหายไป สิ่งที่อยู่ในเเววตามรกตคู่งามมีเพียงความเศร้าใจเท่านั้น

"อ๋อ เรื่องนั้นเองหรอ นึกว่าเรื่องอะไร"

อิโนะตอบเเบบผ่านๆเหมือนมันเป็นเรื่องปกติอยู่เเล้วสำหรับเด็กชายอุจิฮะ ซาสึเกะ

"เเต่ว่า…"

"ซาสึเกะคุงก็ไม่สนใจใครอยู่เเล้วละน่า ช่างเค้าเถอะ…"

"อื่ม….."

คำพูดของเพื่อนสาวเหมือนเเทงใจดำเพื่อนตัวน้อยคนนี้ไปเสียเเล้ว ซากุระก้มหน้าลงมากกว่าเดิมซะอีก

"เอาน่า~"

"...."

"จริงสิ! วันนี้ฉันได้ยินมาว่าจะมีคนจากหน่วยลับมาตรวจโรงเรียนเราด้วยนะ~อาจจะมีคนหล่อๆมาด้วยก็ได้~"

อิโนะพูดด้วยท่าทางดีใจ เเต่จริงๆก็เเค่ไม่อยากให้เพื่อนของตนต้องสลดไปมากกว่านี้เท่านั้นเอง

เมื่อก่อนอิโนะก็ชอบซาสึเกะไม่เเพ้กัน เเต่เพราะความหยิ่งเเละเย็นชาของเค้าเลยทำให้เจ้าตัวถอดใจไปง่ายๆ เเถมเมื่อรู้ว่าซากุระเองก็ชอบซาสึเกะคุงเหมือนกัน คนเป็นเพื่อนสนิทอย่างเธอก็ต้องถอยสถานเดียว ไม่มีใครอยากเสียเพื่อนเพราะผู้ชายคนเดียวหรอกจริงมั้ย?

"หน่วยลับหรอ? ต้องน่ากลัวมากๆเเน่เลย..”

ซากุระตอบไปอย่างกล้าๆเกร็งๆ

"ไม่หรอกน่า~ พวกเค้าไม่ทำอะไรเราหรอก~"

"จะ...จริงหรอ?"

"เอาเถอะ! ยังไงก็เลิกเรียนเเล้ว เรากลับกันเถอะ!"

"อื้อ~"

การคุยกับใครสักคนมันช่วยเยียวยาจิตใจได้จริง ยิ่งคนคนนั้นเป็นเพื่อสนิทด้วยเเล้วละก็

 เด็กสาวผมสีดอกซากุระได้เผยยิ้มออกมา รอยยิ้มที่สดใสราวกับดวงตะวัน สดใจจนไม่น่าไปอยู่กับดวงอาทิตย์สีดำอย่างซาสึเกะได้

……………

"เร็วๆสิ~ ซากุระ…"

เด็กสาวเรือนผมสีบลอนด์ยืนตะโกนเรียกเพื่อนสาวที่ชักช้าจนไม่น่าให้อภัย เธอยืนรออยู่ลานกว้างทางเข้า-ออกของอคาเดมี่

"รอด้วยสิ! อิโนะจัง~"

ซากุระพยายามวิ่งในทันเพื่อน อาจเป็นเพราะขาเธอสั้นเลยทำให้ช้าไปหน่อยในการลงบันไดจากห้องเรียนมายังชั้นล่าง

.

.

.

ตุ๊บ..!

"อ๊ะ!.."

"ซากุระ!!"

"ระวัง..!"

ดรุณีเรือนผมสีลูกกวาดที่พยามหลับหูหลับตาวิ่งอยู่ เธอกลับไปชนคนคนึงเข้าอย่างจังเเบบไม่ตั้งใจ เเละด้วยขนาดของร่างกายที่เเตกต่างทำให้เด็กสาวมึนจนร่างเล็กเซไปข้างหลังทำท่าจะล้ม เเต่ในขณะเดียวกันนั้นท่ามกลางทัศนียภาพที่พลิกผัน ก็มีเสียงทุ้มโทนหวานดังขึ้นมาจากบุลคลปริศนาตรงหน้า ก่อนที่จะมีมือหนาที่นิ้วเรียวบางดูมีเสน่ห์ เอื้อมมาคว้าเเขนเธอเอาไว้ได้ทันท่วงทีตอนจะล้มลงไป

.

.

"......"

ซากุระๆค่อยลืมขึ้นมองสถานการณ์อีกครั้ง ในตอนที่จะล้มเธอหลับตาเเน่นเพราะความหวาดกลัวตามประสาเด็ก

"ไม่เป็นไรนะ…"

เสียงทุ้มโทนหวานเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เรียกให้เด็กสาวเรือนผมสีชมพูต้องเงยหน้ามอง 

ภาพที่ปรากฏในดวงตาสีเขียวมรกตก็คือ ภาพของชายร่างสูงโปร่งคนหนึ่ง ที่มีเส้นผมสีเงินระยับดูมีเอกลักษณ์ หากเเต่ใบหน้าเกือบทั้งหมดถูกปกปิดด้วยหน้ากากจิ้งจอกปริศนา เเต่ตอนที่เค้าก้มลงคว้าเเขนเธอเมื่อกี้ทำให้หน้ากากปริศนานั่นเปิดออกเล็กน้อย พอจะให้เห็นดวงตาสีดำทมิฬราวกับท้องฟ้าในยามรัตติกาล ถึงรูปตาจะดูเหมือนปลาตายซากก็ตาม เเต่มันกลับดู มีเสน่ห์มากๆ 

"มะ….ไม่เป็นไรค่ะ.. "

เด็กสาวอั้มๆอึ้งๆตอบคนตรงหน้า ด้วยใบหน้าที่ดูลึกลับกับดวงตาสีทมิฬนั่นทำให้ซากุระเริ่มหน้าเเดงขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล 

"ซากุระ..! เป็นอะไรรึป่าว..!!"

อิโนะวิ่งหน้าตั้งมาดูเพื่อนทันที

"เธอชื่อ ซากุระ หรอ? ชื่อเพราะดี ฉันจะจำเอาไว้.."

"เอ๊ะ…”

ทันทีที่ร่างโปร่งพูดจบเค้าก็กระโดดหายวับไปทันทีทิ้งให้ซากุระยืนสตั้นกับคำพูดของเค้า เด็กสาวยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนเพื่อนรักอย่างอิโนะวิ่งมาถึงตัว รอยเเดงจางๆบนใบหน้าของเด็กสาวปรากฏขึ้นชัดเจนจนเพื่อนสนิทเป็นต้องเอียงคอสงสัย

"เป็นอะไรรึป่าวซากุระ.."

อิโนะเอ่ยด้วยความเป็นห่วง เเต่คำถามกลับถูกตอบด้วยคำถามเเทน

"อิโนะจัง...คนคนนั้น...เป็นใครหรอ?"

"หืม..?"

ซากุระยังคงยืนค้างอยู่อย่างนั้น 

"เหมือนจะเป็นคนจากหน่วยลับนะ ทำไมหรอ?.."

อิโนะตอบ

"หน่วยลับหรอ?.."

ดรุณีหันไปมอง

"อื่มใช่…คนจากหน่วยลับมักจะสวมหน้ากากเเบบนั้นกันน่ะ"

'งี้นี่เอง…'

รอยเเดงบนใบหน้าถูกทาบทับด้วยดวงอาทิตย์สีเเสดที่กำลังเคลือบท้องฟ้าสีครามให้เป็นเป็นสีส้ม ตอนนี้เริ่มเย็นมากเเล้ว เป็นเวลาที่เด็กดีควรจะกลับบ้าน เเต่เหมือนว่าวันนี้ เด็กสาวตัวน้อยจะได้ความรู้สึกบางอย่างกลับไปด้วย

 รักเเรกพบ

……………

5 ปีผ่านไป

เด็กสาวตัวเล็กในวันนั้น ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นเกะนินตัวน้อย ด้วยวัย 12-13 ปี เส้นผมสีซากุระเช่นชื่อนั้นเริ่มยามสลวยตามกาลเวลาที่ผันผ่านจนตอนนี้มันยาวถึงหลังของเธอเเล้ว หากเเต่ดวงตาสีเขียวมรกตยังคงกลมโตเหมือนเดิม

ตลอดเวลา5 ปีที่ผ่านมา หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น เธอก็ไม่สนใจอุจิฮะ ซาสึเกะอีกต่อไป เฝ้าเเต่คำนึงนึกถึงชายร่างโปร่งที่ดึงเเขนเธอเอาไว้ตอนนั้น เเถมการที่เธอเมินซาสึเกะจนทำให้สาวๆหลายคนสงสัยรวมถึงเจ้าตัวที่เคยถูกชอบด้วย เเต่พวกคนเหล่านั้นก็ไม่ได้ติดใจอะไรเท่าไหร่ ดีเสียด้วยซ้ำที่ศัตรูหัวใจหายไปหนึ่งคน ยกเว้นอุจิฮะ ซาสึเกะ ที่ตอนเเรกเค้าเริ่มสนใจเด็กสาวคนนี้ขึ้นมามากกว่าใครๆ เเต่การที่โดนเธอเมินเเบบนี้มันพาให้เค้าไม่ชอบใจเท่าไรนัก 

"นี่ๆ ซากุระ~ เธออยากอยู่ทีมเดียวกับใครหรอ~?"

เสียงใสของอิโนะดังขึ้นมาข้างๆเธอ เรียกความสนใจของเด็กสาวให้หันไปมอง เพื่อนสนิทของซากุระตอนนี้ก็ยังคงเป็น ยามานากะ อิโนะ เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเเปลง เเถมพอเธอตัดสินใจจะไว้ผมยาวอิโนะก็เลือกที่จะไว้ผมยาวเป็นเพื่อนเธอ ตอนนี้พวกเค้าทั้งสองมีผมยาวที่เท่าๆกัน เว้นเเต่อิโนะจะมัดรวบเอาไว้ ส่วนซากุระก็ปล่อยยาวอิสระ ที่เธอทำเเบบนี้ก็หวังว่าคนคนนั้นจะจำเธอได้ตอนที่อาจจะพบกันครั้งต่อไป เค้าเคยบอกดรุณีไว้ว่า จะจำชื่อของเธอ เเละชื่อก็เธอก็เหมือนกับดอกไม้สีชมพูอ่อนเช่นเดียวกับสีผม ดอกซากุระ

"กับใครก็ได้~"

ซากุระตอบเสียงเหนื่องๆ เธอไม่สนใจว่าจะได้อยู่กับใคร เพราะจะอยู่กับใครก็ได้ยังไงก็ไม่ต่างกันเธอไม่ได้สนใจใครอยู่เเล้ว เเต่ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะอยู่กับอิโนะ เพื่อนสนิทที่รักมากที่สุด

"เเหม! ตั้งเเต่ที่เธอเลิกสนใจซาสึเกะ พวกสาวๆในห้องก็พากันสงสัยหมดเลย เเถมยังเปิดโอกาศให้หนุ่มที่ชอบเธอมาสภาพรักกับเธอไม่เว้นวันอีก นี่! หาคนที่ชอบได้เเล้วมั้งง ซากุระ ฉันขี้เกียจมารอเธอปฏิเสธหนุ่มๆที่มาบอกรักเธอเเล้วนะ"

อิโนะพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย ทุกเย็นที่เรียนอยู่ที่อคาเดมี่ เธอต้องมาคอยเพื่อนรักอย่างซากุระบอกปฏิเสธรักกับเหลาหนุ่มๆผู้น่าสงสารหลายคน จนเธอเบื่อเต็มทีเเล้ว

"ฮี่ๆ ฉันได้ยินเเล้วนะ~ ซารุกะจังยังไม่มีคนที่ชอบหรอ~"

ขณะที่เพื่อนรักสองคนคุนกันอยู่ จู่ๆก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างโต๊ะ อุซึมากิ นารุโตะ ค่อยๆโผล่หน้าขึ้นมาด้วยท่าทางกวนตีน 

"หว๋า!! เจ้าบ้านารูโตะ ตกใจหมดเลย"

อิโนะสดุ้งเฮือกทันที เเต่ซากุระกลับนิ่งเฉยเพียงเเค่หันไปมองนิ่งๆเท่านั้น

"ถ้าอย่านั้น! มาคบกับฉันเอาหม้า!~"

นารูโตะยืดตัวยืนเต็มความสูงพร้อมกับทุบโต๊ะ เสียงดังจนเรียกความสนใจของคนในห้อง ทั้งหมดรวมถึงซาสึเกะด้วย

"ฝันไปเถอะย่ะ! ขอบใจ￣︿￣"
 

ซารุกะตอบไปเเบบนิ่งๆ ก่อนจะยกมือกดหัวนารูโตะลงไปอย่างเดิม ส่วนเจ้าตัวเรือนผมสีเหลืองก็ได้เเต่หงอยเเล้วลอยกลับไปนั่งที่ดุจวิญญาณ

"ฮ่าๆ! อย่างนายน่ะนะนารูโตะ มีหน้าไปขอคบกับซากุระ ฝันไปเถอะ~เจ้างั่งเอ๋ย~ฮ่าๆ"

"โฮ่งๆ~"

คิบะที่นั่งมองดูสถานการณ์ก็หลุดขำออกมาก่อนจะตามด้วยเสียงเห่าของสุนัขคู่ใจอย่างอากามารุ ดังขึ้นเป็นเชิงเห็นด้วย

"หน่อย! คอยดูเถอะ!คิบะ ฉันจะเอาซากุระมาเป็นเเฟนให้ได้!"

นารูโตะพูดเสียงเข้มเเละหันไปชี้หน้าชายผมสีน้ำตาลเข้มอย่างคิบะ 

"ไม่มีวันซะล่ะ! ฮ่าๆ!"

คิบะตอบ การโต้เถี่ยงกันของทั้งคู่มันทำให้ซากุระเป็นอารมณ์เสีย เธอลุกขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะทุบโต๊ะดัง

ปัง!

สร้างความตกใจให้กลับทุกคน รวมถึงอิโนะที่นั่งอยู่ข้างๆด้วย

"บอกไว้ก่อนเลยนะ! ฉันมีคนที่ชอบอยู่เเล้ว! เเละไม่ใช่หนึ่งในพวกนายด้วย!"

เด็กสาวพูดเสียงเข้มสร้างความตะลึงในทุกคนไม่น้อย 

"ซะ...ซากุระ.."

อิโนะที่เอ๋อรับประทานได้เอ่ยเรียกชื่อของเพื่อนสนิทของตน เธอไม่คิดว่าเพื่อนสาวคนนี้จะกล้าขนาดนี้ ต่างจากเด็กตัวเล็กๆเมื่อก่อนเป็นอย่างมาก

เเถมคำที่เธอพูดออกไป มันยังทำให้หนุ่มในห้องหลายคนที่เเอบชอบเธอเป็นต้องหงอยไปตามๆกันนั่นรวถึงเจ้าของเรือนผมสีเหลืองอย่างนารูโตะด้วย

"งั้น...เธอชอบใครกันละ.."

เสียงเข้มของอดีตคนที่ซากุระเคยเเอบชอบ อุจิฮะ ซาสึเกะ ดังขึ้นสร้างความประหลาดใจให้คนทั้งห้องอีกครั้ง ซาสึเกะผู้ที่ไม่สนใจใคร กับสนใจคนที่เด็กสาวผมสีลูกกวาดเเอบชอบซะอย่างงั้น 

"ไม่เกี่ยวกับนาย.."

ซากุระตอบพร้อมหันหน้าหนีก่อนจะนั่งลงที่เดิม ซึ่งการกระของเธอนั้นทำให้คนถามไม่พอใจเป็นที่สุด!

"อะไรน่ะ! ซากุระ! ไม่เห็นต้องพูดเเบบนั้นเลยนิ!"

"ใช่ๆ!"

"ซาสึเกะอุสาถามดีๆนะ! ถึงเธอไม่ชอบเค้าเเล้วก็ไม่ควรตอบเเบบนั้น!"

"ใช่เเล้วๆ!"

"หรือว่าเธอยังชอบซาสึเกะอยู่กันเเน่ถึงไม่ยอมตอบน่ะ!"

สิ้นคำของเด็กสาว ก็มีเสียงของผู้หญิงคนอื่นๆในห้องดังขึ้น ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นก็เหล่าสมาชิกเเฟนคลับของซาสึเกะนั่นเเหละ หมอนั่นป๊อบเเละมีคนเเอบชอบมากมาย หากใครพูดไม่ถูกใจเข้าหน่อยคนพวกนี้ก็พร้อมจะรุมประนามได้ทุกเมื่อ

"ไร้สาระ…"

ซากุระบอกปัดๆ

"ว่าไงนะ! ซากุระ!"

เหมือนคำพูดของเด็กสาวจะไปจี้จุดความอดทนต่ำของพวกนี้เข้าเเล้ว

"นี่พวกเธอ! พอได้เเล้ว! ซากุระบอกเเล้วไงว่าไม่สนใจผู้ชายในห้องน่ะ! เลิกหาเรื่องสักทีจะได้มั้ย!"

"..อะ...อิโนะ"

เพื่อนสาวผู้ทนไม่ไหวพูดขึ้นเสียงดังจนพวกสาวๆตกใจกลัว หากซากุระเเละอิโนะร่วมมือกัน พวกหล่อนเหล่านั้นก็เป็นไม่ได้เเม้เเต่คู่มือซ้อม

"ฮี่ๆ คนที่ซากุระชอบเป็นใครกันนะ  งั่มๆ"

อะคิมิจิ โจจิ พูดขึ้นขณะเคี้ยวขนมไปด้วย 

"ต้องเป็นคนที่โตกว่าเเน่ๆเลย ฉันฟันธง.."

ชิกามารุ พูดด้วยน้ำเสียงเบื่อๆตามสไตล์ของเจ้าตัว

"จะใช่หร-*"

"อ่าว เงียบๆกันหน่อย"

ยังไม่ทันทีโจจิจะพูดจบ ประตูหน้าห้องก็เปิดออกเผยให้เห็นครูประชั้นอย่าง ครูอิรุกะ เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกระดานพกในมือที่มีกระดาษสีขาวเเปะติดอยู่ 

"วันนี้ครูจะมาประกาศทีมนะ.." 

ครูพูดพร้อมกับยืนอยู่หน้าห้อง ทุกคนในห้องต่างเงียบเพราะต่อไปจะเป็นช่วงเวลาบอกอนาคต ว่าจะได้อยู่กับใคร เเน่นอนว่าสาวๆหลายคนอยากอยู่กับซาสึเกะ ส่วนหนุ่มๆอยากอยู่กับซากุระ

.

.

.

.

.

.

.

ใช้เวลาไม่นานสมาชิกทีมเเต่ละทีมก็ถูกประกาศชื่อจนหมดครบทุกคน ส่วนซากุระนั้นได้อยู่กับ นารูโตะเเละซาสึเกะ ซึ่งเจ้าตัวไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ต่างจากอีกสองคนที่เหลือ

ส่วนอิโนะนั้นได้อยู่กับ ชิกามารุเเละโจจิ ซึ่งเจ้าตัวไม่พอใจอย่างมาก

"ต่อไป จะมีโจนินผู้ควบคุมมารับน่ะ เพราะฉะนั้น รออยู่ในห้องเงียบๆละ"

ครูอิรุกะพูดจบก่อนจะเดินออกจากห้องไป

.

.

.

.

.

………………

เวลาผ่านไปนานพอสมควร โจนินของทีมอื่นๆก็พาลูกทีมของตัวเองไปกันหมดเเล้ว จะเหลือก็เเค่ทีมของซากุระที่ยังไม่มีใครมารับ

"ช้าจังเลย อาจารย์ของพวกเราน่ะ"

"เฮ้อ.."

นารูโตะพูดด้วยควาทเหนื่อยหน่าย ส่วนซากุระก็ได้เเต่ถอนหายใจ เเละอีกคนก็นั่งเงียบ

"ฮี่ๆ.."

เมื่อรอนานจนน่าเบื่อเด็กหนุ่มจอมทเลนส์คิดอะไรดีๆออก นารูโตะเดินไปหยิบเเปลงลบกระดาน ก่อนจะลากโต๊ะมาตรงประตู

"นี่...จะทำอะไรน่ะ นารูโตะ"

ซากุระเห็นท่าไม่ดี เเต่ก็ยืนนิ่งมองสถานการณ์

"มาช้าต้องโดนเเบบนี้~"

นารุโตะขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ ก่อนจะหนีบเเปลงลบกระดาษไว้กลับช่องหว่างประตู

"ฉันไม่รู้เรื่องด้วยนะ.."

ซากุหันหน้าหนี เธอไม่อยากรับกรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่อ ส่วนซาสึเกะก็เอาเเต่นั้งนิ่ง

"มาเเล้ว!.."

เสียงของนารุโตะ เรียกความสนใจของซากุระอีกครั้ง ถึงจะบอกว่าไม่สนด้วย เเต่เรื่องนี้ก็น่าสนุกซะเหลือเกิน

คลืดด~

ตุบ!...

 ไม่ทันขาดคำ ประตูห้องเรียนก็ถูกเปิดออก เผยโฉมหน้าของโจนินผู้ควบคุมทีม7ของซากุระ เเถม..มีเเปลงลบกระดานตกใส่หัวอย่างจัง

'เฉิ่มเบอะ..'

ซากุระคิดในใจ

'วะ..ไหวมั้ยเนี่ย..คนคนนี้..=='

ตามมาด้วยนารุโตะ

"อื่ม….จะว่ายังไงดีละ.."

หันที่เค้าเอ่ยปากพูด น้ำเสียงของเค้าทำให้เด็กสาวเบิกตากว้าทันที ดวงตาสีเขียวมรกตจับจ้องไปที่โจนินผู้ควบเธอ ถึงเเม้ตั้งเเต่คอจนถึงจมูกจะมีผ้าบางสีดำกั้นไม่ให้เห็นหน้า ถึงเเม้จะไม่ได้ใส่หน้ากากจิ้จอก เเละเเถมยังมีผ้าคาดหน้าผากสัญลักษณ์โคโนฮะพาดปิดตาซ้ายอยู่ก็ตาม

.

.

.

 เเต่ดวงตาสีดำทมิฬดวงนั้นเเละเสียงทุ้มหวานเเบบนี้...ซากุระยังคงจำได้ดี...เเม้จะผ่านมา5ปี เเล้วก็ตามเเต่เสียงเเบบนี้เด็กสาวยังจำไม่เคยลืม...เสียงของ..

.

หน่วยลับคนนั้น

.

"ความประทับใจเเรกที่พบกับพวกเธอก็คือ เหม็นขี้หน้า.."

"อจึ่ย…"

ซากุระสลดทันทีเมื่อได้ยินเเบบนั้น เเน่นอนว่าคนอื่นๆอีกสองคนก็ไม่ต่างกัน

"หืม…."

"........"

โจนินหนุ่มที่อายุจะเหยียบ3 เเต่ใบหน้าดูหนุ่มกว่าวัย ได้เหลือบมองเด็กสาวเรือนผมสีชมพูเล็กน้อย ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เธอเงยหน้ามองเค้าพอดี จนกลายเป็นสบตากันซะอย่างนั้น

.

.

.

.

.

"......"

"หืม…?"

ทั้งคู่มองหน้ากันสักพักใหญ่ๆจนสองหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกลับซากุระจะเริ่มเอะใจสงสัยขึ้นมา

"อะไรๆๆๆๆๆ...ครูอย่าจ้องซากุระจังของผมเเบบนั้นนะ.."

"อะ...เอ่อ../////"

ยังไม่ทันมีใครพูดอะไร อยู่ๆนารุโตะก็เข้ามาขวางกั้นระหว่างซากุระกลับโจนินผู้ควบคุมซะอย่างนั้น

'เกะกะจริง..หมอนี่==*'

เด็กสาวคิดในใจ

"ซากุระหรอ…"

โจนินหนุ่มทวนชื่อของเด็กสาวอีกครั้ง

"...."

ส่วนซารุกะก็ฉีดยิ้มหวานอัดหน้าเค้าทันที เธอค่อนข้างมั่นใจเลยว่าคนคนนี้คือคนจากหน่วยลับในตอนนั้น ทั้งน้ำเสียงนั่น ดวงตานั้น นิ้วมือเเบบนั้น...ทุกอย่างมันชัดเจนซะนึกว่านี่คืออดีตซะอีก

"...อะ.../////"

รอยยิ้มอันเเสนสดใสสะกิดให้ร่างหนาหน้าเเดงเล็กน้อย

"......"

ซาสึเกะที่มองอยู่ห่างๆได้เเต่ทำหน้าเคร่งซึ่งในตอนนี้ไม่มีใครสนใจเค้าเลย

"อะเเฮ่ม!..เอาละ...ตามฉันมา…"

เสียงทุ้มโทนหวานเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ขณะที่พยายามซ่อนรอยเเดงจางๆบนใบหน้าเอาไว้ก่อนจะเดินนำพวกเค้าไปยังที่เเห่งหนึ่ง

……………

ณ ด่านฟ้าของอคาเดมี่

"เอาละ มาทำความรู้จักกันก่อน อื่ม~นั่นสิ อย่างเช่น บอก ชื่อ เเล้วก็ของที่ชอบ ของที่เกลีด ความฝันในอนาคต"

โจนินผู้ควบคุมพูดขึ้น ตอนนี้พวกซารุกะนั่งอยู่บนพื้นต่างระดับโดยมีนารูโตะนั่งอยู่สูงสุด ส่วนโจนินผู้ลึกลับก็นั่งอยู่ตรงหน้าซึ่งเป็นจุดรวมสายตาพอดี

"เอ่อ….คือ."

ซากุระยกมือขึ้น

"หืม?"

"อย่างเเรกครูต้องเเนะนำตัวก่อนไม่ใช่หรอคะ..;?" 

เด็กสาวเอ่ยถามเพราะเป็นเป็นมารยาท เเถมเธอเองก็ยังอยากรู้เรื่องของเขามากเสียด้วยในตอนนี้ ก็เเหมรักเเรกพบทั้งที ใครจะปล่อยละ จริงมั้ย?

"เออ จริงด้วยๆ"

'อะไรกันเนี่ย ตาคนนี้'

นารูโตะคิดในใจ

"ครูชื่อ ฮาตาเคะ คาคาชิ ของที่ชอบก็มีเยอะเเยะ  ของที่เกลียดก็ อื่ม~ไม่รู้จะดีกว่า ความฝันในอนาคต รู้ไปก็ใช้เรื่อง เอ้า..ตาพวกเธอเเล้ว"

'สรุป== รู้อะไรนอกจากชื่อเขาบ้างเนี่ย'

ดรุณีคิดในใจ เธอค่อนข้างดีใจมากทีเดียวที่คนคนนี้มาเป็นโจนินผู้ดูเเล เเต่เธออยากรู้เรื่องของเขามากกว่านี้ ไม่ใช่เเค่ชื่อ

"ต่อไปใคร..?"

คาคาชิเอ่ย

"ผมๆๆๆๆๆๆๆ" 

นารูโตะเสนอตัวทันที

"ผมชื่อ อุซึมากิ นารุโตะ สิ่งที่ชอบคือ ราเมงถ้วย กับรางเมงร้านอิจิราคุ สิ่งที่เกลียดคือ เวลา3นาทีรอราเมงสุก ความฝันในอนาคต การเป็นโฮคาเงะ!"

นารุโตะพูดอย่างมุ่งมั่น การเป็นโฮคาเงะคือความฝันของเค้ามาตั้งเเต่เด็กๆเเล้ว เเต่หลายๆคนกลับบอกว่าไม่มีทางเป็นไปได้เเละมองเค้าเป็นตัวปัญหา อาจเป็นเพราะนารูโตะนั้นมีปีศาจอยู่ในตัว ปีศาจจิ้งจอก9หางที่เคยทำลายหมู่บ้านเมื่อครั้งก่อน เลยทำให้เด็กหนุ่มจอมทเลนส์คนนี้ไม่เป็นที่ยอมรับจากคนในหมู่บ้าน 

"อื่มๆ..ต่อไป"

อาจารย์พยักหน้าเบาๆก่อนจะให้คนต่อไปเเนะนำตัว

"ฉัน...อุจิฮะ ซาสึเกะ ของที่ชอบ ไม่มีสักอย่าง เเต่ของที่เกลียด ก็มีเยอะเเยะ ความฝันในอนาคตคือการได้สังหารคนคนนึง.."

ซาสึเกะพูดด้วบสีหน้าน่ากลัวต่างจากนารูโตะลิบลับ ในช่วงเวลา5ปีที่ผ่านมานั้น ได้เกิดการสังหารล้างตระกูล ซึ่งตระกูลที่ถูกสังหารก็คือ ตระกูลอุจิฮะ โดนคนที่ลงมือทำทั้งหมดคือ อุจิฮะ อิทาจิ พี่ชายเเท้ๆของซาสึเกะ เเละเป็นคนที่ซาสึเกะรักเเละเคารพมากที่สุด เเต่ในตอนนี้นั้นกลับไม่ใช่เเล้ว เค้าคือผู้เหลือรอดคนสุดท้ายจากเหตุการณ์สังหารหมู่ครั้งนั้น 

"หืม…"

คาคาชิเอะใจเล็กน้อย เค้าพอจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นมาบ้างเเล้ว เเต่ก็ไม่คิดว่าซาสึเกะคนนี้จะมีความเเค้นมากขนาดนี้ จากความรักผลิกผันกลายเป็นความเกลียดเพียงชั่วข้ามคืน 

"ต่อไป…"

"หนูค่ะ…"

ซากุระเอ่ยขึ้น เธอเเนะนำตัวเป็นคนสุดท้าย

"หนูชื่อ ฮารุโนะ ซากุระ ของที่ชอบคือ...ไม่สิคนที่ชอบน่ะ…////"

เด็กสาวหันไปสบตากับอาจารย์ผู้ควบคุม ก่อนจะฉีกยิ้มหวานให้พร้อมใบหน้าที่ขึ้นสีเเดงเล็กน้อย 

.

.

"อะ...เอ๊ะ…!"

คาคาชิสตั๊น เมื่อจู่ๆลูกทีมคนสุดท้ายก็หยุดพูดเเละหันมามองตนเเถมฉีกยิ้มให้ซะอย่างนั้น ทำให้เขามีรอยเเดงขึ้นบนเเก้มอีกครั้ง ไม่ต่างกันกับเด็กสาวเท่าไหร่ ถึงจะไม่ชัดนักเพราะผ้าปิดปากกับผ้าคาดหน้าผากที่ปิดตาอยู่ก็เถอะ

"...!!!!!?"

"!!!!!!!!!"

ส่วนสองคนที่ฟังอยู่ก็ชะงักก่อนจะหันควับมองทั้งคู่ทันที ภาพที่ปรากฏในสายตาพวกเค้าก็คือ ภาพของเด็กผู้หญิงเรือนผมสีซากุระยาวสลวย กำลังยิ้มหวานจนน้ำตาลเยิ้มให้กับโจนินผู้ควบคุมที่เพิ่งเจอกันครั้งเเรกเมื่อไปกี่นาทีก่อนหน้า เเถมยังเป็นรอยยิ้มที่ไม่มีใครได้รับมาก่อนเลยด้วย

"นายคิดเหมือนฉันมั้ย B1=="

นารูโตะพูดกับซาสึเกะขณะที่ตายังคงจ้องทั้งคู่อย่างไม่ลดละ

"นายคิดไปเอง B2 "

ซาสึเกะบอกปัด ถึงจะดูไม่สนใจเเต่เค้าก็ยังเล่นมุกกับนารุโตะ เเถมอยู่ๆก็มีหัวใจสีชมพูดดวงน้อยลอยมาตกใส่หัวพวกเค้าเเละเด้งออกไปเเบบงงๆ 

"อะ...เอ่อ…"

คาคาชิยังคงอยู่ในอาการสตั๊น เพราะเด็กสาวเอาเเต่จ้องหน้าเเล้วยิ้มอยู่อย่างนั้น

"ของที่เกลียด คือนารูโตะ ส่วนความฝันในอนาคตก็...ความลับ~♡"

"อ่าวเฮ้ย……"

ซากุระพูดต่อ เเต่ของที่เกลียดที่เธอบอกมันทำให้นารูโตะอุทานออกมาทันที

"~ล้อเล่นน่ะล้อเล่น~"

เด็กสาวยิ้มเเละหันไปมองเพื่อนร่วมทีม ตามจริงของที่เธอเกลียดตอนนี้นอกจากพวกเเมลงสาปก็ไม่มีอะไรเท่าไหร่ เเต่ที่พูดชื่อนารูโตะออกไปเพราะคิดอะไรไม่ออกเเค่นั้น

"ความลับหรอ..??"

คาคาชิเอียงคองง

"ค่ะ!~^^" 

เด็กสาวยังคงยิ้มร่า

'จะให้บอกได้ยังไงละ ว่าอยากอยู่กับอาจารย์น่ะ~'

ซากุระคิดในใจภายใต้รอยยิ้ม

"อะ...เอ่อ..งั้นพรุ่งนี้มารวมตัวกันที่สนามฝึก3 เวลาตี 5 อย่ามาสายละ...อ๋อ...เเล้วก็อย่ากินข้าวมาละ ไม่งั้นอ้วกเเน่.."

โจนินหนุ่มอายุจะเหยีบเลข3 ยิ้มเย็นให้กลับทั้งสามคน เเต่มีเเค่นารูโตะกับซาสึเกะที่สดุ้งเล็กน้อย ส่วนซากุระนั้นยังยิ้มร่าเหมือนเดิมทำเอาคาคาชิลำบากใจทีเดียว

"เเยกย้ายได้!.."

ว่าจบ ทั้ง4คนก็เเยกย้ายกันไปทันที

.

.

.

.

.

 ต่างคนต่างสถานที่ ส่วนซากุระนั้นเเวะไปหาอิโนะที่ร้านดอกไม้ก่อนจะทำอย่างอื่น

"จะกลับมารึยังนะ.."

เด็กสาวพึมพำเบาๆ ก่อนจะเดินอย่างช้าๆ ตรงไปหาบ้านของเพื่อนสนิท บ้านของอิโนะนั้นเป็นร้านขายดอกไม้ หากวันไหนๆว่างๆซากุระก็มักจะเเวะไปที่นั่นบ่อยๆ บางครั้งก็ไปหาอิโนะเพื่อหาเรื่องคุย บางครั้งก็ไปซื้อดอกไม้ เเต่ครั้งนี้เหมือนจะเป็นอย่างหน้ามากกว่า

'เเทบอดใจไม่ไหวเเล้ว ที่จะบอกอิโนะเรื่องนี้...เรื่องที่เจอคนคนนั้น เเถมยังมาเป็นอาจารย์ของฉันอีก'

ซากุระคิดในใจพรางยิ้มร่าตลอดทางสร้างความเเปลกใจให้ผู้ที่พบเห็น ดรุณีเดินมาเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงร้านของเพื่อนสาวอย่างอิโนะ  เเต่ก่อนที่จะเข้าไป ขาขาวบางก็หยุดชะงัก

"...เอ๊ะ…"

เด็กสาวอยู่ในอาการสตั๊นทันที เมื่อเห็นร่างหนาของโจนินหนุ่มผู้มีเรือนผมสีขาวราวหิมะ กำลังยืนอยู่หน้าร้านของอิโนะ ก่อนจะเดินเข้าไปโดยไม่สังเกตุเห็นเธอ

"ครูคาคาชิ…"

ซากุระตั้งสติกก่อนจะรีบเดินเข้าไปในร้าน

"อ่าว~ ซากุระ วันนี้มาดูดอกไม้หรอ"

ทันทีที่ก้าวขาเข้ามาในร้าน เสียงใสก็เพื่อนสาวก็ดังขึ้นต้อนรับทันที

"อิโนะ"

เด็กสาวเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนสนิท พร้อมกับหันไปมอง

"หืม~?"

อิโนะเอียงคอมองพร้อมรอยยิ้มบางๆ ซากุระยืนมองซักครู่ก่อนจะหันไปมองรอบๆร้าน จนกระทั่งพบกับเป้าหมายที่ตามหานั่นก็คือ อาจารย์คาคาชิที่ตอนนี้กำลังเลือกดอกไม้อยู่ในร้าน

"คนนั้น…"

เด็กสาวชี้นิ้วไปทางอาจารย์ของตน เรียกให้เพื่อนสนิทอย่างอิโนะมองตาม

"อ้อ คนคนนั้นน่ะหรอ? เค้ามาที่นี่ทุกอาทิตย์นั่นเเหละ เเต่บางอาทิตย์ก็ไม่มา น่าจะติดงานละมั้ง ว่าเเต่ ถามทำไมหรอ??"

"ทุกอาทิตย์? เอ๋!? เเต่? ฉันไม่เคยเจอเค้ามาก่อนเลย.."

ซากุระมาที่นี่เเทบทุกวัน เเต่เธอก็ไม่เคยเห็นชายคนนี้เลยสักครั้งตลอด5ปีที่ผ่านมา

"ก็นะ เค้ามักจะมาในช่วงที่เธอกลับไปเเล้วน่ะ เป็นเเบบนี้ตลอดนั่นเเหละ"

"จริงหรอ!?"

"ก็ใช่น่ะสิ เธอกับเค้าคาดกันประจำเเหละ.."

อิโนะอธิบาย ทำให้เด็กสาวชะงักไปทันที เธอเฝ้าหาเค้ามาตลอด5ปี เเต่กลับไม่เจอ ไม่คิดว่าจะเจอง่ายๆด้วยซ้ำ งั้น...ถ้าตลอด5ปีที่ผ่านมา เธออยู่เล่นกับอิโนะให้นานกว่านี้อีกเเปปนึง จะได้เจอเค้า...รึป่าวนะ

"ว่าเเต่ ถามทำไมหรอ?.."

อิโนะเอียงคองง

"กะ..ก็-*"

"ขอโทษนะครับ.."

ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงของบุคคลที่พูดถึงเมื่อกี้ก็เดินมาอยู่ข้างหลังของเด็กสาวเรือนผมสีชมพูซะเเล้ว

"เฮือก!!.."

ซากุระสดุ้งโหยงทันที่เมื่อเเผ่นหลังของเธอกำลังเเนบชิดกับหน้าท้องของชายร่างสูงโดยมีชุดเกาะของนินจาเป็นตัวกั้น ชายที่มีศักดิ์เป็นอาจารย์ เเถมคาคาชิตอนนี้ยังยื่นดอกไม้ให้อิโนะคิดเงินโดยใช้สองเเขนพาดบ่าของเด็กสาวอย่าละข้างจนดูเหมือนเค้ากำลังกอดเธออยู่เลย

ส่วนเด็กสาวใต้ร่างก็ได้เเต่ทำตัวไม่ถูก เเต่เเล้วภาพทั้งหมดถูกบันทึกโดนเพื่อนรักของซากุระอย่างอิโนะเข้าซะเเล้ว

"อ่าว~ซากุระ~ อยู่ด้วยหรอ.."

คาคาชิยิ้มหวาน ถึงจะไม่เห็นมุมปากเเต่ก็เดาได้จากดวงตาที่ยิ้มตาม 

'ขะ...ขี้โกงนิ อาจารย์ //////'

ซากุระคิดในใจ ตอนนี้เริ่มไม่เเน่ใจเเล้วว่าใครรุกใครรับกันเเน่ ตอนเเรกฝ่ายรุกคือซากุระ เเต่ตอนนี้ฝ่ายรุกกับเป็นอาจายร์คาคาชิซะอย่างนั้น

"สะ...สวัสดีค่ะ~"

เด็กสาวตอบกลับ ถึงเธอจะเกร็งนิดหน่อยเเต่ก็พยายามตอบให้นิ่งที่สุด เพราะเกมนี่!เธอต้องเป็นคนคุม

"หืม? รู้จักกันหรอคะ~"

อิโนะฉีกยิ้มขณะที่กำลังห่อช่อดอกไม้ให้กลับลูกค้าอย่างคาคาชิ 

"เค้าเป็นอาจารย์ของฉันน่ะ~"

ซากุระยิ้มหวานให้เพื่อน ก่อนจะจับมือทั้งสองข้างของคนที่เอาเเขนพาดเธออยู่ เเละดึงให้อีกฝ่ายเเนบชิดตนมากกว่าเดิม

"..////!"

ชายหนุ่มสตั๊น ไม่คิดว่าเด็กสาวผู้เเก่เเดดจะกล้าทำได้ขนาดนี้ 

"เนอะ~ ครูคาคาชิ~"

เด็กสาวยิ้มหวานอีกครั้งพร้อมเงยหน้ามองครูของตนเหตุเพราะความสูงที่เเตกต่างกัน เเถมตอนนี้ยังอยู่ใกล้กันมาอีก

"อะ...เอ่อ..อ่า../////"

ครูหนุ่มพอเจอรุกกลับก็ได้เเต่ยืนนิ่งอย่างหาทางไปต่อไม่ถูก 

"เเล้วซากุระ วันนี้อยากได้ดอกไม้เเบบไหนหรอ?"

ในตอนเเรก เด็กสาวก็เเค่จะมาเม้ามอยกับเพื่อนเท่านั้น เเต่เมื่อเหตุการณ์เป็นเเบบนี้เเล้วก็ช่วยไม่ได้

"งั้นขอ ดอกซากุระเเล้วกัน~" 

เด็กสาวยิ้มร่าอย่างเคย

"ได้สิ~"

อิโนะตอบ

"จะว่าไป ครูซื้อดอกไม้ให้ใครหรอคะ?"

ซากุระหันไปถาม ซึ่งเป็นขณะเดียวกันกับที่คาคาชิดึงมือเเละเเขนออกจากตัวเด็กสาว เพราะเค้าเองก็อายุจะเหยีบ30เเล้ว จะให้มากอดเด็กสาววัย12-13 ปีเเบบนี้ ในที่สาธารณะได้อย่างไร 

ซากุระเองพอคาคาชิปล่อยมือก็หน้าบูดลงเล็กน้อย

"อะ...อ๋อ ให้เพื่อนน่ะ?"

"เพื่อนหรอคะ?..."

"อื่ม...เพื่อนที่...ตายไปเเล้วน่ะ.."

คาคาชิทำหน้าเศร้าเล็กน้อย

"งั้นหรอ? จะไปที่สุสานสินะคะ?"

"อ่า...ทำไมหรอ? จะไปกับครูมั้ยละ?"

"ไปค่ะ!..."

โจนินหนุ่มชวยทีเล่นทีจริง เเต่เเล้ว คำตอบของเด็กสาวกลับทำให้เจ้าตัวชะงักจนเอ๋อรับประทานซะงั้น

.

.

.

……………

ณ สุสานของนินจาในหมู่บ้านโคโนฮะ

ตอนนี้ ณ ที่เเห่งนี้มีเพียงร่างของเด็กสาวเรือนผมสีชมพูกับร่างหนาของคาคาชิเท่านั้นที่ยืนอยู่ 

โจนินหนุ่มก้มตัวลงวางดอกไม้ไว้บนเเผ่นหินที่ด้านบนเขียนได้ชื่อของผู้ที่ล่วงลับไปเเล้ว

"โนฮาระ...ริน???"

ซากุระก้มมอง ก่อนจะอ่านชื่อที่สลักไว้บนป้ายหลุมศพ

"ใครหรอคะ??"

เด็กสาวหันมาถาม

"เพื่อนของครูเองน่ะ…"

"เธอตายตั้งเเต่เมื่อไหร่หรอคะ"

"ตั้งเเต่สงครามโลกครั้งที่สาม.."

"งั้นหรอ…"

ซากุระมองสักพักก่อนจะยกมือไหว้เป็นเชิงให้เกียรติเเก่ผู้ล่วงลับ คาคาชิที่เห็นดังนั้นก็หลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย

"ซากุระ? เธอมีธุระอะไรอีกรึป่าว.."

อาจารย์เอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

"หืม?..ก็ป่าวนะคะ.."

เด็กสาวเอ่ยตอบ

"ถ้างั้น ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนครูหน่อยได้รึป่าว??"

คาคาชิยิ้มออกมา ถึงจะเห็นเเค่ตาเเต่ก็พอจะเดาได้ว่ากำลังยิ้มอยู่

"หืม~ ได้สิคะ^^"

.

.

.

.

.

ว่าจบ ทั้งคู่ก็พากันเดินออกไปจากสุสาน เเละเดินเล่นไปเรื่อยๆ ซึ่งระหว่างทางนั้น ซากุระเป็นฝ่ายเข้าไปจับมือของคาคาชิเอง ส่วนร่างหนาก็ไม่มีท่าทีรังเกียจเเต่อย่างใด เค้าจับมือเธอกุมเเน่นด้วยความเต็มใจเสียด้วยซ้ำ

ท่ามกลางทางเดินไม่ว่าจะที่ไหนก็ย่อมมีคนสัญจรไปมาอยู่ หากเเต่ทั้งคู่กับคุยกันอย่างสนิทสนมเเละยิ้มให้กันเสมือนโลกนี้มีเพียงพวกเค้าสองคน เสียงหัวเราะดังออกมาเป็นระยะๆ เรียกให้คนที่อยู่รอบๆอดอมยิ้มตามไม่ได้กับคู่นี้ อาจเป็นเพราะคาคาชิหน้าเด็กกว่าวัยจนดูไม่ออกว่านี่จะเหยียบเลข3 เเล้วนอกจากคนที่รู้จักจริงๆ เเถมไม่มีใครสงสัยหรือมองว่าไม่ดีเลย พวกเค้ามองว่าเหมาะกันด้วยซ้ำ 

.

.

.

.

.

.

.

เวลาเเห่งความสุขมักผ่านไปไวเสมอ บัดนี้พระอาทิตย์สีชาดได้ไหลอาบย้อมทั่วท้องฟ้าสีครามให้กลายเป็นสีส้มซะเเล้ว สัญญาของธรรมชาติที่บอกว่านี่เย็นมาก

ปัจจุบันร่างของทั้งสองที่ความสูงต่างกันได้มาหยุดยืนบนหน้าผาที่สลักใบหน้าของโฮคาเงะรุ่นต่างๆเอาไว้

"ดูสิคะ! ครูคาคาชิ ท้องฟ้าสีส้มสวยเชียว~"

เด็กสาวยิ้มร่า ก่อนจะปล่อยมือคนข้างๆเเละกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปข้างหน้าเพื่อมองอาทิตย์อัสดงในยามนี้ให้ชัดเจน 

"อ่า...เห็นเเล้วละ"

คาคาชิยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินไปข้างๆเด็กสาว

.

.

.

.

.

"คือว่านะ….ครูคาคาชิ..////"

ซากุระก้มหน้าลงเล็กน้อย เรียกความสนใจของคนข้างๆให้หันไปมอง

"หนูชอ-*"

ดรุณีเรือนผมสีลูกกวาด กำลังเอ่ยคำสภาพรักที่เธอเก็บมานาน เเต่เเล้วก็ต้องหยุดชะงัก เมื่ออยู่ๆนิ้วชี้เรียวบางของคาคาชิมาจรดอยู่ที่ริมฝี่ปากของเธอ 

"ไม่ต้องพูดหรอก...ซากุระ..ฉันรู้ว่าเธอจะบออกไร"

คาคาชิค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้เด็กสาว

"โตขึ้นเยอะเลยนะ...ซากุระ...ต่างจากเด็กที่วิ่งชนฉันเมื่อวันนั้นจริงๆ…"

"เอ๊ะ!?...ครูจำได้!?"

"จำได้สิ...ก็บอกว่าจะจำนิ…ซากุระ"

'โตขึ้นจากเมื่อ5ปีก่อนเยอะเลยนี่น่า.น่าภูมิใจจริงๆ...เเม่ตัวน้อย..'

คาคาชิคิดในใจ เค้ายังจำเด็กสาวคนนี้ได้ จำได้ดีเลยด้วย ด้วยดวงตากลมโตคู่นั้น ไหนจะเรือนผมสีซากุระนั่นอีก ทุกอย่างมันเด่นชัดขึ้นมาทันทีตั้งเเต่วันที่เค้าเห็นเด็กสาวคนนี้ครั้งเเรกในตอนที่โฮคาเงะรุ่น3พาไปรู้จักกับสมาชิกทีม โดยที่ทั้งสามคนยังไม่รู้ตัว คาคาชิเคยบอกไว้ว่า เค้าจะจำชื่อของเธอไว้ เเล้วเค้าก็จำได้จริงๆ เเละตอนนี้เธออยู่ในการดูเเลของเค้าเเล้ว

"ถ้างั้น…/////"

"ไม่ต้องรีบหรอก...เรามีเวลาอยู่ด้วยกันอีกเยอะ..……"

เด็กสาวหน้าเเดงขึ้นมา เพราะอาจารย์ของเธอตอนนี้กำลังกระซิบเบาๆอยู่ข้างหูเธอ เล่นเอาลมอุ่นๆจากริมฝี่ปากได้ไหลผ่านมายังส่วนลึกหัวใจที่กำลังเต้นเเรงอยู่ตอนนี้ 

"ถ้างั้น...ตอนนี้หนูคงยังไม่ได้อะไรจากครูสินะคะ…"

ดรุณีกลั้นใจพูด ในตอนนี้พบเค้าครั้งเเรก เธอตัดสินใจไว้เเล้วว่าจะสารภาพรักกับคนคนนี้ให้ได้เเม้ว่าเค้าจะโตกว่าเธอมากก็ตามที หากถูกปฏิเสธ เธอก็อยากจะขอบางอย่างกับเค้าก่อนจะตัดใจ

"งั้น….เเค่นี้พอรึป่าว…"

คาคาชิค่อยๆถอดผ้าสีดำบางๆออกจากใบหน้า เผยให้เห็นเค้าโค้งหน้าอย่างชัดเจน โครงหน้าที่หวานเเต่ก็ดูเป็นผู้ใหญ่ ไหนจะใฝเล็กมุมปากอีก ทำให้เค้าดูมีเสน่ห์ทวีคูณ เเต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาสเเกนดูหน้าเค้าชัดๆเสียเเล้ว 

เพราะตอนนี้ ใบหน้านั่นอยู่ใกล้มาก ใกล้กับเด็กสาวที่กำลังยืนรอในสิ่งที่เธอใฝ่หามานานตลอด5ปี ซากุระยืนนิ่ง ก่อนที่ริมฝี่ปากของทั้งคู่จะประกบกันจนมิดไม่เหลือที่ให้เเม้เเต่ลมลอดผ่าน 

ตอนนี้ซากุระได้รับมันเเล้ว...จูบที่เเสนอ่อนโยนจากรักเเรกพบ 

'หึๆ...มันยังไม่จบเเค่นี้หรอกนะ...เราจะได้อยู่ด้วยกันอีกนาน...ซากุระ…'
 

-----จบ-----

ไม่เคยคิดว่าตัวเองเเก่เลยจนกระทั้งเจอนิยายที่เเต่งไว้เมื่อ 5 ปีที่เเล้ว

.

.