Academy Secrets [::HUNHAN//CHANBAEK]

ลำดับตอนที่ #1 : I N T R O

© themy  butter

 

II N T R O

พิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัยแห่งชาติ  ในสวนโซลแกรนพาร์ค

“เอาล่ะ นักศึกษาทุกคนอีกสองชั่วโมงมาเจอกันที่เดิมห้ามเลทเด็ดขาด เข้าใจนะจ๊ะ…”

อาจารย์สาววัยอายุราวๆ 25ปีต้นๆ ได้ทำการนัดหมายกลุ่มนักศึกษาคณะสถาปัตย์ ปี3 ของมหาลัยชื่อดังอย่างเช่นทุกครั้งที่มาทัศนาศึกษาในสถานที่ต่างๆเพื่อให้เกิดแรงบันดาลใจในการสร้างผลงานแต่ล่ะชิ้นของตนเอง

เมื่อเธอพูดจบนักศึกษาทั้งชายหญิงก็ต่างพากันเดินชมผลงานภาพวาดระดับประเทศที่ต่างนำมาโชว์ไว้อยู่บนผนังกำแพงอย่างมีระเบียบเพื่อให้บรรดานักท่องเที่ยวที่มาเยี่ยมชมได้ดูอย่างสะดวก  งานศิลปะที่จัดแสดงในพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ล้วนเเต่เป็นผลงานทัศนศิลป์ จากศิลปินหลายรุ่น ซึ่งทุกๆ ผลงานถือว่าเป็นงานระดับชั้นครูทั้งสิ้น จึงทำให้พิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัยแห่งชาติแห่งนี้ เป็นที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวได้เป็นอย่างดีและยังมีผลงานศิลปะสมัยใหม่มากกว่า 800 ชิ้นที่นำมาจัดแสดงนิทรรศการ  ส่วนด้านนอกนั้นจะมีสวนประติมากรรมที่นักท่องเที่ยวทั้งในประเทศและต่างประเทศจะให้ความสนใจมากเป็นพิเศษไม่แพ้ด้านไหนเลยก็ว่าได้

“ ลู่หาน นายชอบภาพนี้เหรอฉันเห็นนายยืนมองมันอยู่นานแล้วนะ”

เสียงใสของคนตัวเล็กแก้มยุ้ยเอ่ยถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นเพื่อนชายหน้าหวานยืนจ้องภาพวาดของเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ท่ามกลางพายุขนาดใหญ่ซึ่งมันออกจะดูลึกลับและซับซ้อนอย่างบอกไม่ถูกแน่นอนว่าคงไม่มีใครเข้าใจความหมายของภาพนี่เท่าไหร่ว่าศิลปินที่วาดนั้นต้องการที่จะสื่ออะไรจากภาพนี่กันแน่เพราะมันไม่มีคำบรรยายใดๆเลยแม้แต่ชื่อภาพ และชื่อของตัวศิลปินเองก็ยังไม่มีบันทักไว้เลย มันดูแปลกๆชอบกลแต่ถึงอย่างนั้นภาพนี่ก็สามารถดึงดูดสายตาของบรรดาแขกผู้เยี่ยมชมได้เป็นอย่างดีโดยเฉพาะ ‘ลู่หาน’

“ฉันว่ามันสวยดี”

คนถูกถามตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแววตาก็ยังไม่ละจากภาพวาดยิ่งมองลึกลงไปมันก็เหมือนกับมีพลังงานบางอย่างกำลังวิ่งไปมาอยู่ในร่างกายของเขาเหมือนกำลังรอการปลดปล่อย...

“แต่ภาพอื่นก็สวยเหมือนกันหนิ”

“หมิน นายเข้าใจภาพนี่ว่ายังไง” ลู่หานละสายตาจากภาพวาดแล้วหันมามองเพื่อนตัวเล็กของเขาพร้อมกับเอียงคอให้เชิงถาม

“ทุกคนล้วนแต่มีพลังอยู่ในตัวเองกันทั้งนั้นเพียงแต่เราจะจัดการพลังนั้นยังไงที่จะไม่ให้พลังนั่นหันมาทำร้ายตัวเองและคนรอบข้าง”

.

“ทุกคนเลยงั้นเหรอ?” ลู่หานเลิกคิ้วอย่างสงสัย

“ก็ไม่เชิงทุกคน” มินซอกยักไหล่ให้พร้อมกับยิ้มบางๆให้พื่อนตรงหน้า

และนายก็เป็นหนึ่งในนั้น....

“ชั่งเถอะถึงพูดไปฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี” ว่าพลางส่ายหน้าอย่างสับสนกับตัวเองดวงตากลมโตคู่สวยก็กลับไปมองภาพนั้นอีกครั้งยิ่งมองนานๆเขาก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างกำลังขยับอยู่ในภาพ ได้ยินไม่ผิดหรอก มันกำลัง ขยับ !!

“เอ๊ย!” ลู่หานร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อ รูปเด็กหนุ่มในภาพวาดกำลังแสย้งยิ้มมาให้เขาก่อนที่จะถูกพายุขนาดใหญ่รอบตัวดูดกลืนหายไปต่อหน้าต่อตา!!!

“เป็นอะไร ลู่หาน” มินซอกเอ่ยถามด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆคนที่ยืนอยู่ข้างๆก็ร้องขึ้นมาซะดังทำเอาบรรดานักศึกษาคนอื่นต้องหันมาดูด้วยความสงสัยกับเสียงร้องที่ดังนั้น

“เอ่อ...ปะ..ป่าว” มือเรียวรีบยกขึ้นมาขยี้ตาตัวเองอย่างแรงเพื่อแน่ใจว่าเขาไม่ได้ตาฟาดไปแต่พอลืมตาดูอีกครั้งภาพนั้นก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเสียแล้ว ไม่มีมีอะไรเเปลกไปจากเดิม  เด็กหนุ่มก็อยู่ในภาพดีทุกอย่างและเขาก็ไม่ได้ยิ้มด้วย

รึจะตาฝาดไป….แต่ก็เห็นๆกันอยู่ว่าเด็กหนุ่มในรูปนั้นกำลังยิ้มให้

“แน่ นะ ?”

“แน่สิ ฉันโอเคร” ลู่หานยิ้มแห้งๆให้แต่สีหน้ากับซีดเผือกอย่างเห็นได้ชัดหัวใจกลับเต้นแรงขึ้นจนถึงขั้นรั่วเลยก็ว่าได้นี่เขาไม่เคยตกใจอะไรมากขนาดนี่มาก่อนแม้กระทั่งรุ่นน้องผู้ชายมาบอกรักเขายังไม่ตกใจเท่านี้เลยด้วยซ้ำ

ปึก!!! รูปภาพขนาดใหญ่หล่นลงมาจากกำแพงอย่างไร้สาเหตุเมื่อลู่หานละสายตาก้มหน้าต่ำมองพื้น ภาพวาดขนาดใหญ่เมื่อตกกระทบพื้นทำให้เกิดเสียงดังไปทั่วห้องพิพิธภัณฑ์สร้างความสนใจให้กับนักศักษาและบรรดานักท่องเที่ยวเป็นอย่างดี สายตานับสิบต่างจ้องมองมาที่ลู่หานเป็นตาเดียวด้วยความสงสัยและตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซึ่งก็ไม่แตกต่างอะไรกับลู่หานที่ยืนแข็งทื่อเป็นหินถูกสาปอยู่นานก่อนที่จะถ้อยหลังห่างออกจากภาพที่ตกลงมาอย่างอัติโนมัติด้วยความหวาดกลัว

“ลู่หานไม่เป็นไรนะ” มินซอกที่ยืนอยู่ข้างๆก็เอื้อมมือมาแตะบ่าของลู่หานเบาๆด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนสนิทดูไม่ดีเท่าไหร่นัก

“มะ...ม่ะ ...ไม่เปน ไร”ชายหนุ่มหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ  แต่สีหน้ากับการกระทำของเขานั้นขัดกับคำพูดอย่างไม่น่าให้อภัย

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมรูปถึงตกได้ล่ะ”

“ไม่รู้สิ แต่ฉันเห็นลู่หานยืนดูรูปนั้นอยู่นานแล้วจู่ๆรูปก็ตกลงมาเฉยเลย”

“อะไรของเธอเนี่ย แค่ยืนดูเฉยๆ  รูปจะตกลงมาได้ยังไงกัน"

“แต่จริงๆนะ ฉันเห็นลู่หานมองรูปนี่นานมักมากๆๆเลยล่ะ”

“เขาไม่ได้มีพลังจิตนะที่จะทำให้รูปนั้นตกลงมาได้นะ รูปออกจะแข็งแรง”

“นั้นสิ”

ไม่นานก็มีเสียงซุบซิบดังขึ้นมาจากนักศึกษาหญิงกลุ่มหนึ่งที่เห็นเหตุการณ์ก็เริ่มเมาท์กันอย่างเมามันส์บรรดาแขกผู้มาเยี่ยมชมงานก็ต่างเดินเข้ามามุงดูชายหนุ่มและภาพที่ตกอยู่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ฉันไม่ได้ทำๆๆ”

ลู่หานเริ่มจะสติหลุดไปชั่วขณะเมื่อตอนนี้เขาเป็นจุดเด่นเด่นแทนภาพวาดที่นำมาโชว์ไปเสียแล้วร่างบางได้แต่พรึมพรำกับตัวเองเพียงคำๆเดียวพร้อมกับส่ายหัวไปมาเหมือนคนไร้สติ

พลึบ!  และเมื่อลู่หานหันไปมองรูปภาพอีกมุมหนึ่งรูปนั้นก็กลับตกลงมาโดยที่ไม่มีใครได้ไปแตะรึสัมผัสมันเลยด้วยซ้ำแต่ทำไมมันถึงตกลงมาได้ล่ะ?

กรี๊ด !!!!~~~~

บรรดาแขกและนักศึกษาที่ยืนดูผลงานของศิลปินต่างๆ  ก็กรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อภาพวาดหล่นลงมาอย่างปริศนาอีกครั้งและครั้งนี่ก็ดูจะร้ายแรงกว่าด้วยทุกคนจึงพร้อมใจกันนั่งมอบลงกับพื้นพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างกำบังศีรษะตัวเองเอาไว้ราวกับเกิดแผ่นดินไหวกลางใจรัฐ

“อะไรกันเนี่ย” ลู่หานพรึมพรำกับตัวเองอย่าง งงๆ ไม่ว่าเขาจะมองไปทางไหนภาพวาดเหล่านั้นก็เป็นอันตกลงมาหมด ใครกำลังแกล้งเขาอยู่กันแน่

รึทั้งหมดเป็นเพราะเขาเป็นคนทำกันเเน่...

ปึ๊กกก!! ปึ๊กกก!! ปึ๊กกก!! ปึ๊กกก!!

รูปภาพที่จัดทิทรรศการโชว์อยู่ก็เกิดหล่นลงมาเป็นเวปอย่างต่อเนื่องเมื่อร่างบางกวาดสายตามองไปทั่วบริเวณรอบๆตัวเขาทุกอย่างลางตาไปหมดไม่ว่าจะมองไปทางไหนทุกอย่างก็ต้องหล่นลงมาและเมื่อลู่หานเคลื่อนไหวร่างกายตัวเองวัสดุเหล่านั้นก็จะเคลื่อนย้ายไปตามเขาด้วย

ภายในห้องจัดนิทรรศการถูกปกคลุมไปด้วยกลุ่มควันสีดำซึ่งไม่รู้ว่ามันมาจากที่ไหนและมาได้ยังไงแต่ที่แน่ๆมันทำลายทัศนียภาพในการมองเห็นของทุกคนที่อยู่ในนี้ได้เป็นอย่างดี

“ตั้งสติ ลู่  นายอย่าไปสนใจรึแพลงกับภาพวาดพวกนั้นสิ” มินซอกตะโกนเตือนสติลู่หานแข่งกับเสียงกรี๊ดที่ดังจนแสบแก้วหูไปหมด

“ฉันเป็นอะไรทำไมฉันควมคุมตัวเองไม่ได้เนี่ย ” ชายหนุ่มเริ่มจะเกิดความสับสนและหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้เขาไม่ต่างจากคนเสียสติที่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไม่พบกับแสงสว่างและปลายทางออกข้างหน้าแต่กับเจอปัญญาพายุขนาดใหญ่ที่กำลังพัดโหมกระหน่ำใส่เขาอย่างบ้าคลั่งต่างหาก

“ตั้งสติสิ ลู่!! ฉันรู้ว่านายเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนและนายก็จัดการมันได้ด้วยตัวนายเอง”

“ฉันทำไม่ได้ ทุกอย่างมันสับสนไปหมด” มือเรียวยกขึ้นป้องหูตัวเองทั้งสองข้างเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงกรีดภายนอกที่จะทำให้เขาสติแตกไปมากกว่าเดิม

“เกิดอะไรขึ้นครับ ทำไมห้องจัดนิทรรศการถึงเป็นแบบนี้....” ตำรวจหนุ่มผู้ดูแลความเรียบร้อยของห้องจัดนิทรรศการถามด้วยหน้าตาตื่นเมื่อเห็นสภาพห้องจัดนิทรรศการในตอนนี้ที่เมื่อก่อนเคยสวยงามมาก่อนแต่ในตอนนี้ทุกอย่างดูเละไปหมดซึ่งไม่ว่าจะมองไปทางไหนมุมไหนก็ต้องพบกับภาพวาดกองเกลื่อนกลาดเต็มพื้น และยังมีเศษแก้วของโคมไฟกระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด

บรรดานักท่องเที่ยวที่มาเยี่ยมชมผลงานต่างก้มมอบลงกับพื้นเพื่อป้องกันตัวเองจากวัสดุที่อาจจะตกลงมาอีก  อย่างจาระหวั่นตำรวจหนุ่มไม่เคยเจอเหตุการณ์ลักษณะนี้มาก่อนในชีวิตที่มันจะพังยับเยินขนาดนี่ใครมันชั่งกล้าทำลายภาพวาดพวกนี้ได้ลงคอตั้งแต่พิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยแห่งชาติ  ได้ก่อตั้งขึ้นมาเขาก็ยังไม่เคยเจอเคสที่ทำลายผลงานระดับชาติเลยสักครั้ง

“อย่าเข้ามาใกล้ผม...” ลู่หานเอ่ยปากเตือนตำรวจหนุ่มเสียงแผ่วเมื่อร่างสูงกำลังเดินข้ามาหาเขา

“ใจเย็นๆก่อนนะค่อยพูดค่อยๆจากันก่อน  ไม่มีใครเขาจะทำร้ายนาย ฉันเข้าใจว่านายคงเครียดเรื่องการเรียนมากถึงขนาดต้องมาอาละวาดอยู่ที่นี้...” คนตัวสูงเจรจาอย่างใจเย็นพร้อมกับสาวเท้าเขาไปใกล้ลู่หานมากขึ้นกว่าเดิมถึงแม้คนตัวเล็กจะห้ามแล้วเขาก็ยังคงเดินหน้าต่อไปอย่างไม่มีวันหยุด

ผลั่ว! แรงมหาศาลถูกปล่อยออกมาจากฝ่ามือเล็กอย่างปริศนาทำเอาบรรดาคนที่เห็นเหตุการณ์ต้องอึ่งไปตามๆกันบางคนก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาอัดวิดิโอไว้เพื่อเป็นหลักฐานและบางส่วนก็อัดลงโลกโซเชียลเน็ตเวิร์ค

ชายหนุ่มไม่ได้ตั้งใจที่จะทำลายตำรวจที่ยืนอยู่ตรงหน้าเลยเพียงแค่จะยกมือขึ้นมาห้ามไม่ให้เขาเดินเข้ามาใกล้ตัวเขาก็เท่านั้นเองแต่ผลที่ตามมากับร้ายแรงซะงั้น

“โอ๊ย! “ตำรวจหนุ่มร้องด้วยความเจ็บปวดไปทั่วร่างกายเมื่อเขาถูกผลักไปกระแทกกับภาพวาดที่กองอยู่บนพื้นเบื้องล่างอย่างแรงจึงทำให้ภาพวาดนั้นหักเพราะทนรับแรงกระแทกมหาศาลไม่ไว้

“ผะ..ผะ..ผม ไม่ได้ตั้งใจนะ..” น้ำสียงที่สั่นเครืออย่างชัดเจนดวงตากลมโตเริ่มคลอไปด้วยน้ำใสๆเพราะความหวาดกลัวกับทุกสิ่งที่อยู่รอบข้าง

ตั้งแต่ที่เขาอายุครบ16ปีจนถึงตอนนี้ ก็มีแต่เรื่องแปลกๆเกิดขึ้นมากมายไม่ว่าเขาจะมองไปทางไหนรึแค่วาดมือไปมาของทุกอย่างก็เคลื่อนย้ายตามเขาไปด้วยแต่ครั้งนี้มันดูหนักและร้ายแรงกว่ามากเขาไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อไปดีเพื่อที่จะไม่ให้เหตุการณ์นี้มันกลับมาอีก

“ขอกำลังเสริมมาที่นี้ด่วนตอนนี้กำลังมีปีศาจบุกมาอาระวาดอยู่ที่ห้องจัดนิทรรศการร่วมสมัย”  ตำรวจหนุ่มรีบวอวิทยุเพื่อเรียกกำลังเสริมมาจากหน่วยงายโดยด่วนเพราะกำลังเพียงเขาคนเดียวคงจะจัดการชายหนุ่มน่าหวานนี่ไม่ได้แน่

“ผมไม่ใช่ปีศาจนะครับ..” ร่างบางยังคงยืนกรานว่าเขาไม่ได้เป็นปีศาจอย่างที่คุณตำรวจเขากล่าวหามาแต่ตอนนี้คงไม่มีใครเขาเชื่อในคำพูดของลู่หานแน่นอน ขนาดนักศึกษาที่เรียนคณะเดียวกันยังมองเขาด้วยสายตาแปลกๆเลยถึงแม้ลู่หานจะเป็นเดือนคณะก็ตามแต่ตอนนี้ตำแหน่งเดือนคณะก็คงช่วยเขาให้พ้นจากคำขรหาว่าเป็นปีศาจไม่ได้

“ไปกันถอะลู่ ถึงพูดไปพวกเขาก็ไม่เข้าใจ”มินซอกที่เห็นท่าทีจะแย่ลงกว่าเดิมเลยรีบฉุดข้อมือของลู่หานแล้วเดินออกจากพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยแห่งชาติ ไปโดยเร็วเพราะพวกเขาคงอยู่ที่นี้ต่อไปไม่ได้แล้วก็เล่นทำลายงานศิลปะจนพังป็นแถวๆขนาดนี้ขืนอยู่ต่อไปคงได้ไปนอนเล่นในคุกแน่

“เเล้วเราจะไปไหนกันล่ะ” เมื่อวิ่งออกมาจากพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยแห่งชาติ ได้สำเร็จโดยที่ไม่มีใครสงสัยลู่หานก็เปิดประเด็นถามเป็นอันดับแรก

“บ้านนาย แต่ตอนนี้มองหาแท็กซี่กลับบ้านก่อนเถอะ” มินซอกบอกอย่างร้อนรนเมื่อเขาเห็นตำรวจกลุ่มหนึ่งกำลังเดินมาทางเขาและยังมีรถตำรวจอีกหลายคันที่มาจอดเทียบท่าอยู่หน้าพิพิธภัณฑ์ศิลปะนี่

“.อื้ม..”ร่างบางพยักหน้าอย่างเข้าก่อนจะมองซ้ายมองขวาหารถแท็กซี่ซึ่งทำไมตอนนี้มันถึงไม่ค่อยมีเลยว่ะเนี่ย

“นี่จะขนมาหมด ส.น เลยรึไงว่ะ” มินซอกสบถอย่างหัวเสียนี่มันไม่ต่างจากหนังฝรั่งที่ตำรวจากลกำลังตามล่าตัวอาญยากรรมที่ไปวางแผนเผ่าบ้านประธาธิปบอดีก็ไม่ปานไม่รู้ว่าจะขนกันมาเยอะอะไรนักหนาทั้งๆคนที่พวกเขากำลังตามหาเป็นเพียงเด็กหนุ่มธรรมดา?

“นั่นไง เด็กนั้นอยู่ตรงนั้น!” ตำรวจหนุ่มคนหนึ่งตะโกนขึ้นก่อนที่เขาจะวิ่งกรูมาทางนี้อย่างเร็วพร้อมกับอาวุธครบมือ

ให้ตายเถอะพระจ้า! สาบานว่าพวกตำรวจพวกนี่ไม่ได้มารบ

“ลู่หาน รถมายัง! พวกตำรวจแห่มาแล้วนะทั้ง ส.น เลยเนี่ย” มินซอกหันไปถามเพื่อนด้วยความรีบร้อนเขาต้องทำอะไรสักอย่างแล้วไม่งั้นพวกเขาทั้งสองคนต้องไปนอนเล่นในคุกสมใจแน่

“นั้นไงๆมาแล้วๆ” ลู่หานรีบชี้ไปยังรถแท็กซี่ที่กำลังผ่านมาพอดี ดีนะที่คนว่างไม่งั้นคงเเย่ลู่หานไม่รอช้าที่จะโบกรถแท็กซี่ก่อนจะก้าวขายาวๆขึ้นไปอย่างเร็ว

“ Frozen ground !! ”

มินซอกวาดมือไปยังพื้นก่อนที่จะมีพลังบางอย่างปล่อยออกมาจากฝ่ามือของเขาแล้วพื้นปูนทั่วบริเวณก็กลายเป็นพื้นน้ำแข็งอย่างรวดเร็ว

“โชคดีนะครับ” ชายหนุ่มร่างเล็กส่งยิ้มให้กลุ่มตำรวจหลายสิบนายที่กำลังวิ่งกรูมาทางเขาแต่เมื่อเจอพื้นน้ำแข็งเข้าตำรวจหลายคนที่วิ่งตรงมาทางเขาก็ต้องลื่นล้มอย่างไม่เป็นท่าไม่ว่าจะมาด้วยท่าวิ่งที่สง่างามขนาดไหนก็ตามเจอพื้นน้ำแข็งไปก็คงไม่รอดเมื่อเห็นผลลับที่เป็นไปตามคาดมินซอกจึงฉวยโอกาศนี้วิ่งขึ้นรถแท็กซี่โดยเร็ว

“มินซอก นายทำได้ยังไง...”

“ทำอะไร?” เพื่อนตัวเล็กถามตาโต

“ก็พื้นน้ำแข็งไง"

“อ่อ...เงียบไว้แล้วฉันจะเล่าให้นายฟังทีหลัง”



#เย่เฮ้ทจบไปแล้วสำหรับintro
ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ
ถ้าชอบก็เม้นโหวตแอดเเฟ๊บลยนะจ๊ะ