คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : CHAPTER 28
“ฮึๆ” ฮยอนจุงหัวเราะกับความคิดของยองแซงก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ตัวเองรู้สาเหตุที่ทำให้ยองแซงต้องทำแบบนี้
“ไอ้บ้าเอ๊ย ยังไม่ร็อีกรึไงนะ” ยองแซงบ่นทันทีที่ฮยอนจุงเดินเข้าห้องไป
“นี่ยองแซง นายทำอะไรของนายเนี่ย” คังตะเดินเข้ามาทักยองแซง ทำเอาทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นต้องหันมามองเป็นตาเดียว
“เอ่อ...ฉันอยากทำอะไรแปลกๆดูน่ะ” ที่ยองแซงบอกว่าแปลกก็คือ ยองแซงใส่หน้ากากทำงาน แถมยังมีที่ปิดตาอีก(เอาไว้ตอนจุงเรียก)
“ฉันว่ามันแปลกไปนะยองแซง”
“555++ เอาไว้นายก็ทำบ้างสิ สนุกๆน่ะ” ยองแซงแค่นหัเวราะ
“เอาเถอะ ตามสบายเลย ฉันไปทำงานก่อนนะ” คังตะลายองแซงออกไปทำงาน
“เฮ้อ เพราะนายคนเดียวเลยฮยอนจุงให้ตายสิ ฉันอยากฆ่านายที่สุดเลย ไอ้ตาสวย ไอ้ตาหวาน ไอ้ตามีเสน่ห์ ไอ้...โถ่เว้ย นึกไม่ออกแล้ว” ยองแซงสบถก่อนจะหันมาทำงานต่อ
แต่มันก็ไม่สงบสุขอย่างที่ยองแซงคิด เพราะว่าวันนี้ทั้งวัน ฮยอนจุงเรียกหาแต่เค้าตลอดแทบจะทุกๆ10นาทีด้วยซ้ำ ตอนกลางวันยังพาเค้าออกไปกินข้าวทั้งๆที่ที่อยู่ในสภาพนั้น พอกลับมาก็ยังเรียกใช้แล้วก็ให้เดินไปนั่นไปนี่ทั่วชั้นเลย
“ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ” ยองแซงหมดความอดทนจึงเลิกที่จะหลบหน้าแล้วเดินเข้าไปหาเรื่องกับ
ฮยอนจุง
“มีอะไรหรอครับ คุณเลขา” ฮยอนจุงต้อนรับยองแซงด้วยน้ำเสียงที่หวานผิดปกติจนยองแซงจับสังเกตได้
“นายรู้ใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงทำอย่างนี้”
“ไม่รู้สิ ฉันไม่ใช่นายนี่นา อีกอย่างนายก็ไม่บอกฉันด้วยอ่ะ ฮันก็อยากรู้เหมือนกันนะว่านายนึกคึกอะไรมาใส่หน้ากากกับที่ปิดตาอย่างนี้อ่ะ” ฮยอนจุงทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“นายมันกวนประสาท”
“หรอ แต่ถึงนายจะพูดอย่างนั้นฮันก็ยังไม่รู้อยู่ดี ว่านายคิดอะไร” ฮยอนจุงพยายามคาดคั้นให้ยองแซงพูดออกมา
“นายก็รู้ดีนิ”
“ฉันไม่รู้”
“แน่ใจนะ”
“แน่”
“โอเค ถ้านายมั่นใจ ฉันก็จะพูดให้นายรู้ตัวไว้เลยนะ ว่านายมันตาสวยโคตรเลย”
“นายชมชั้นหรอ”
“เปล่า”
“ปากแข็ง”
“รู้แล้วมาถามทำไมล่ะ-///-”
“ก็อยากรู้จากปากนายเองอ่ะ”
“รู้แล้วก็เลิกแกล้งกันได้แล้วนะ ฉันโคตรอายคนอื่นเคาเลยอ่ะตอนที่ใส่หน้ากากพวกนั้นทำงาน โดยเฉพาะตอนที่ออกไปข้างนอกนะ ฉันอยากจะมุดแผ่นดินหนีจริงๆ”
“ฮ่าๆๆๆ มาอายอะไรตอนนี้ยองแซง มันจะเลิกงานแล้วนะ” ฮยอจุงพูด แต่ก็ยังไม่อยุดหัวเราะซักที ทำเอาคนถูกหัวเราะถึงกับหน้าขึ้นสี
“เอาน่า ถือว่าวันนี้นายทำให้ฉันหัวเราะได้นาน ฉันจะให้นายกลับบ้านก่อนเวลา โอเคไหม คุณเลขาสุดสวย” ฮยอจุงพูด แต่ก็ยังไม่วายแซวรรางบางจนได้
“กลับหรอ ก็ดีเหมือนกัน ฉันอยากพักผ่อน”
“งั้นลงไปรอที่รถเลยแล้วกันนะ เดี๋ยวฉันตามลงไป”
“อืม ก็ได้” ยองแซงรับปากแล้วลงไปรอที่รถทันที ฮยอจุงที่เก็บเอกสารเสร็จก็เดินออกมาจากห้องก็เจอกับคยูจงที่กำลังมาหาตัวเงอพอดี
“ว่าไงวะ วันนี้ผีเข้าหรอ ถึงเข้าบริษัท” ฮยอจุงถาม
“เปล่า ที่ฉันมาแค่อยากจะมาเจอเลขานายหน่อยอ่ะ ปกติ เข้ามาวันแรกฉันก้ต้องได้ทำความรู้จักอย่างลึกซึ้งแล้ว แต่นี่ 2-3 วันได้แล้วมั้ง ฉันยังไม่เห็วแววเลขาคนสวยของแกเลย” คยูจงบอเป้าหมายของการเข้าบริษัทครั้งนี้
“แกนี่มันจริงๆเลยว่ะ เดี๋ยวฉัยถามเค้าก่อนละกันว่าเค้าอยากไปรึเปล่า เพราะดูท่าทางแล้ว เค้าคงอยากพักผ่อนท่กกว่าที่จะออกไปไหนอ่ะนะ” ฮยอนจุงพูดพรางนึกถึงสภาพของร่างบางในตอนนี้
“หึๆ พักผ่อน แสดงว่าเมื่อคืนหนักล่ะสิท่า ถึงขนาดหมดแรงเนี่ย” คยูจงแซว
“บ้าอะไรของแกวะ เมื่อคืนอดเว้ย” ฮยอจุงแก้ตัว
“หรอ แสดงว่าเมื่อเช้า” คยูจงยัง(หน้าด้าน)ถามต่อ
“เปล่า” อยอจุงยังยืนยังคำจอบเดิม
“งั้นก็เที่ยง”
“ยัง”
“งั้นก็แสดงว่า...” คยูจงพยักหน้าเข้าใจ
“เออ เข้าใจซักที” ฮยอนจุงพูดอย่างเซ็ง
“เฮ้ย แกเล่นเค้าก่อนฉันขึ้นมาเนี่ยนะ”
“เฮ้ย! ไอ้บ้านี่นิ ฉันหมายถึงว่ายังโว้ย ไอ้บ้านี่นิ สมองคิดแต่เรื่องย่างนี้เนี่ยนะ”
“555++”
“เออ เรื่งสถานที่น่ะ เรีบยร้อยแล้วนะ เยซองมันโอเคแล้ว แกอย่าลืมไปบองจอมฃงมินมันนะเว้ย มันยิ่งบ้าๆของมันอยู่”
“ถ้าไม่ลืมล่ะก็นะ ฉํนจะเตือนให้” คยูจงพูดแล้วเดินออกไป
“ไอ้บ้าเอ๊ย” ฮยอนจุงสบถก่อนจะเดินออกไปหายองแซง
“อ้าว หลับซะงั้น” ฮยอจุงลงมาถึงก็เห็นยองแวงงหลับอยู่ในรถแล้ว
“นาย...ร้องไห้อีแล้วหรอยองแซง” ฮยอนจุงสังเกตเห็นแรขนตาที่ยังหลงเหลือคราบน้ำตาของร่างบางไว้อยู่
ความคิดเห็น