Prince Summer รักกุ๊กกิ๊กของยัยแสบกะส์หนุ่มสุดฮ๊อต

1

[ วันแห่งความโชคร้าย ]

                อ๊ายยยย!!...ตึกๆๆ โคร๊มมม!!   เสียงอึกทึกดังมาจากชั้น2ของตึกเรียน

                ฮือๆๆๆๆๆ ...เจ็บจัง  

                555+  ยัยเซ่อเอ้ย  บันไดแค่นี้เดินยังไงตกลงมาได้เนี่ยย   ยัยไทม์เพื่อนแสนสนิทของฉันหัวเราะ    เยาะเย้ยฉันอย่างสะใจ

                จะยืนพูดอีกนานไหมย่ะ!!! ช่วยกันหน่อยก็ไม่ได้  ฉันเริ่มมีน้ำโหแล้วนะ

                จ้าๆๆๆ ช่วยจ้า และแล้วยัยไทม์ก็หุบปากและยื่นมือมาช่วยฉันทันที

                แม่งโว้ยย  ซวยแต่เช้าเลยวันนี้ ฉันสบถออกมา

                คิดมากไปได้ แค่ตกบันได ป่ะ!!ไปเรียนกัน

                อ่ะ...อืมมม  และแล้วจากที่ยืนคุยกันอยู่นานฉันและยัยไทม์ก็รีบวิ่งไปเข้าห้องเรียนกัน

IN CLASS

ทดสอบ เก็บคะแนน 100 คะแนน วิชาคณิตศาสตร์ 

  O O   ผ่าง

  = =     ผ่าง!

  T o T   ผ่าง!!

@_@   ผ่าง!!!

>>>>>>>> และนั้นคือสายตาของเด็กนักเรียนทุกคนที่จับต้องไปที่บนกระดานที่มีตัวอักษรเขียนอยู่ <<<<<<<<

และแน่นอนก็รวมทั้งฉันด้วย

TTTTT o TTTTT  เพียงแต่ว่าหนักกว่าใครเขาเท่านั้นเอง

เฮ้ย!! ซัมเมอร์แกจะเอ่ออีกนานไหม? เป็นไรไปว่ะ...แค่สอบเอง

ใช่เซ่!!! แค่สอบสำหรับแก แต่ฉัน นรกชัดๆเห็นไหม  ฮือๆๆๆ ตกแน่ๆเลยช้านนน พูดมาได้แค่สอบนะยัยเต้าหู้ แกTOPคณิตประจำนี่...แต่ฉันมันแค่เกร1 จะให้เป็นแบบแกได้ไงยัยบ้าเอ้ยย ---(แอบด่าในใจ)

                และแล้วมันก็ดำเนินไปตามนั้น ฉันตกคณิตจริงๆด้วย เต็ม100คะแนน ฉันได้แค่49คะแนนเองอีกแค่คะแนนเดียว ก็ผ่านแล้วแท้ๆ

                เห็นไหม...ฉันบอกเธอแล้วว่าวันนี้มันวันซวยของฉัน ฉันหันไปตัดพ้อกะส์ยัยเพื่อนซี้ของฉัน

                เฮอะๆ ก็คงจะเป็นงั้นมั้ง

                ฮือๆๆ จะมีไรซวยมากกว่านี่ไหม  เนี่......ย  อ๊ากกกก!!! พูดยังไม่ทันขาดคำอยู่ๆก็มีอุกาบาตลูกบาส หล่นลงมาใส่หัวของฉันดัง ตุ๊บ!!

                ฮึก...ฮือ  ใครฟ่ะ!? บังอาจโยนลูกบาสใส่หัวช้านนน!!! ฉันตะโกนเสียงดังลั่นทั่วสนามบาสเพื่อหาผู้กระทำความผิดอันใหญ่หลวงกับหัวอันน่ารักของฉัน

ฉันเอง  ขอโทษ ชายหนุ่มหน้าตาดีคิ้วเข้ม ผมยาวปรกหน้าสีน้ำตาลเข้ม ผิวขาวเนียนอย่างกับเทวดาลงมาจากสวรรค์ วิ่งกระหืดหระหอบมาหาฉัน มันคงเป็นผลข้างเคียงจากการโดนลูกบาสตกใส่หัวเมื่อกี้นี้แน่ๆเลย คนไรฟ่ะ หล่อมากมาย  หล่อเหลือเกิน  หล่อจนหาที่ใดเทียบเทียมไม่  โอ้แม่เจ้า!!!

                  นี่!! เธอ

                ............

                เธอ!!

                ............

                ยัยเบื๊อกเอ้ย!!!!! ชายหนุ่มตะโกนเรียกด้วยความรำคาญ

                อ๊ายย!! รู้แล้ว เรียกอยู่นั่นแหละ

                แล้วเธอมัวทำเอ๋ออยู่ทำไมเล่า คนเรียกตั้งนานก็ไม่มีการตอบรับเลย

                ฉัน...ฉะ...เออ...ฉัน จะบอกได้ไงเล่าว่าเราหลงเสน่ห์ของเขาอยู่อ่า

                ช่างเถอะ...มัวฟังยัยเบื๊อกอย่างเธอเสียเวลาปล่าวๆ ไปล่ะ และแล้วชายหนุ่มก็เดินจากไปยัง  สนามบาสเช่นเดิม ส่วนฉันน่ะหรอยืนเอ๋ออยู่ตรงนั่นนั่นแหละ พอได้สติฉันก็เอ่ยคำด่าขึ้นมาทันที

อะไรนะ!! นายหาว่าคุยกับฉันแล้วมันเสียเวลายังนั้นหรอ ไอ้...ไอ้มนุษย์หน้ากิ้งกือ  เอ๊ะ!! กิ้งกือหน้าตามันเป็นไงหว่า...ไม่รู้อ่าคิดได้แค่นี้อ่า ขอด่าไปก่อน

                เธอ หา ว่า ฉัน เหมือน อะไร น่ะ!! เขาย่างเท้าเพียงสามก้าวเท่านั้นก็มาถึงฉันได้แล้วอ่า พอได้มาดูใกล้ๆแบบนี้อีกครั้ง ตานี่สูงเป็นบ้าเลย ฉันสูงเพียงแค่ไหล่เขาเท่านั้นเองอ่า

                ได้ยินแล้วนี่ ไอ้หน้ากิ้งกือ

                ปากดีนักนะเธออออ.... แย่แล้ว!!ตายแน่ๆเลยช้านน เขากำมัดขึ้นมาแล้ว พ่อจ๋าแม่จ๋า  S.J.จ๋า  ดงบังจ๋า ช่วยฉันที  ช่วยด้วย!!!  ฉันหลับตา เตรียมพร้อมรับชะตากรรม

                พริ้นซ์...พริ้นซ์โว้ยยย!! จะเล่นไหมว่ะ พวกเรารอแกอยู่น่ะโว้ย..    ไชโย รอดแล้วเรา

                  ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยงั่ง

                อย่าลืมมาเอาคืนนะจ๊ะ... น้านไม่เข็ด ยังยียวนเขาอีก

นายนั่นหันมามองฉันด้วยสายตาอาฆาต แล้วเดินไปที่กลุ่มเพื่อนๆของเขาที่สนามบาสทันที

ยัยเพื่อนตัวแสบของฉันเขกหัวฉันแรงๆด้วยกำปั้นอันอวบๆของเธอ

                โอ๊ยย...ยัยบ้าเขกหัวฉันทำไม?

                ยัยโง่เอ้ย  แกไม่รู้จักพริ้นซ์รึไง...ห่ะ!?

                พริ้นซ์ไหนว่ะ???   อ่อ ตากิ๊งกือนั่นน่ะหรอ

โป๊กกกกกกกกก!!!! (อีกรอบ)

                ยัยงั่ง  งั่งสมชื่อจริงๆ....พริ้นซ์อ่า เขาเป็นเจ้าชายของโรงเรียนเราเลยนะโว้ยย แกไม่รู้จักเขารึไง

                เอ๋!! ตานั่นน่ะหรอ  ไม่จริงมั้ง โรงเรียนเรามีอะไรแบบนี้ด้วยหรอ ไม่แปลกหรอกที่ตานั่นเป็นเจ้าชายของโรงเรียนอ่า หล่อซะขนาดนั้น เสียแต่ว่าปากจัดไปหน่อย

แกเนี่ย...ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนมาถึงไม่รู้  เออใช่สิวันๆเอาแต่จมปลักอยู่แต่ SJ และดงบังอยู่นั้นอ่านะ ถึงได้ไม่รู้อะไรมั้งเลย

                อ้าวเฮ้ย...อย่ามาว่า SJ และ ดงบังของช้านนนะย่ะ

                อีบ้า!! เลิกบ้าซะที มีที่ไหนเขาตะโกนด่าเจ้าชายของโรงเรียนกันล่ะห่ะ

                อ้าว..ไม่ดีหรอ 1ในล้านเชียวนะแก

                เฮ้ออ แกนี่

                แกนั่นแหละ ที่ควรเลิกบ้าสักที ฉันกลับล่ะ รำคาญ แบร่!!! ( : P ) พอพูดจบฉันก็รีบแบกกระเป๋าอันหนักอึ้งและวิ่งหนีกลับบ้านทันที โดยไม่รอฟังคำขัดค้านของยัยไทม์เลยสักนิด
__________________________________________________________________________________________________________
PS. em>แหะๆๆ...มือใหม่หัดเขียนอ่านะ ยังไงก็ฝากด้วยน่ะค่ะ.........อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะ