คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 ชีวิตเรื่อยเปื่อยในโลกจริง
บทที่ 6
ชีวิตเรื่อยเปื่อยในโลกจริง
“หาอะไรกินก่อนดีกว่า” หลังจากผู้เป็นแม่ได้เดินออกไปแล้วทิวเองก็ไม่ได้ขยับตัวแต่อย่างไร เขาเอาแต่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวแต่ด้วยความหิวทิวจึงคว้าผ้าเช็ดตัวที่กองอยู่บนเตียงเดินผิวปากเข้าห้องน้ำไปอย่างมีความสุข
(ไม่ได้หาของกินนะครับ) ยังไม่ทันได้ทำอะไรเสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้นเสียก่อน
“แหละยังคิดถึงเธอ...น้าอ๊า อ๊า อ๊า อ๊า...ชีวิตที่มีเธอ...” เสียงเพลงที่เขาตั้งไว้สร้างความขุ่นมัวในใจไม่น้อย
“ไอเพน” ทิวกระซิบเบาๆก่อนจะกดรับสาย
“Hi how are you...ยูสบายดีไหมวะไอผู้ดีอิงริช” ทิวกรอกเสียงใส่อีกฝ่ายทันที
“แหมไม่เจอนานปากบ๊อบบี้ไม่เปลี่ยนเลยนะ” อีกฝ่ายตอกกลับอย่างเจ็บแสบ
“เอ๊ย...เจ็บหึ...เจ็บจี๊ดดด”
“อย่ามาสำออยเลยไอทิว เข้าเรื่องเลยนะ คือตอนนี้ฉันจบโทแล้วและก็อยู่เมืองไทยแล้วด้วยเลยอยากจะนัดรวมญาติซะหน่อย” ทิวเงียบไปครู่หนึ่ง
“ต้องมานะเวิ่ยทุกคนตกลงหมดแล้วเหลือแต่แกคนเดียวนะเฟิ่ย...” ทิวยิ้ม
“สาวเยอะเปล่าวะ” ปลายสายเงียบไปก่อนจะ
“55555 ก็ต้องเยอะสิวะ ไหนๆท่านเจ้าพ่อจะมาทั้งทีพวกลูกกระจ๊อกอย่างพวกผมก็ต้องมีหน้าที่จัดหาให้อยู่แล้วแหละครับ” อีกฝ่ายเหมือนจะรู้ว่าทิวไม่ได้ปฏิเศษจึงอารมณ์ดีกว่าปกติ...แต่
“55ที่ไหนวะ...”
ทิววางสายเพื่อนรักสมัยมัธยม เขายิ้ม
“งานเริ่มหกโมง กว่าจะไปถึงก็” พูดจบทิวก็เดินเข้าห้องน้ำอีกครั้ง และเขาหวังว่าจะได้อาบน้ำจริงๆแล้วนะ...
15 นาฬิกาตรงเป๊ะๆ ชายหนุ่มรูปหล่อไม่ได้ชมนะครับแต่มันหล่อจริงๆ ยิ่งวันนี้จากเสื้อผ้าที่สวมก็ทำให้รู้แล้วว่าเป็นชุดติดแบลนด์ และวันนี้เขาไม่ได้คว้ากุญแจมอร์เตอร์ไซด์คู่ใจแต่เขากับเลื่อนลิ้นชั๊กข้างเตียงคว้าพวงกุญแจขึ้นมาหลายพวง
“ขออวดไอเพื่อนยากหน่อยแล้วกันเวิ้ย” พูดจบทิวก็เลือกกุญแจมาพวงหนึ่งก่อนจะวางที่เหลือเข้าที่เหมือนเดิม
“หล่อยังวะเรา” ก่อนออกจากห้องทิวเดินตรงไปที่กระจกเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะเป็นจึดสนใจของสาวๆในงานมากกว่าไอเพนเพื่อนยาก
“...” รอยยิ้มกระชากใจปรากฏบนใบหน้าก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับปิดล็อกห้องอย่างรีบร้อย
มุมมองของทิว
“อ่าวหนูทิว แต่งตัวหล่อวันนี้จะไปหาสาวที่ไหนหลอคะ” ทิวหันไปยิ้มให้กับหญิงวัยกลางคนซึ่งเป็นแม่บ้านทำความสะอาดตึกนี้
“ป้านิดนี่เอง ผมตกใจหมดนึกว่าสาวที่ไหน” ป้าแกถึงกับหัวเราะลั่น
“ผมจะออกไปหาเพื่อนซะหน่อยครับ ป้าจะเอาอะไรไหมครับเดี๋ยวผมซื้อมาฝาก” ผมยัดกุฯแจห้องลงไปในกระเป๋าหนังที่ถือออกมาด้วย
“งั้นป้าเอา..โอ่งมังกร” ผมนี่ถึงกับอึ้งเลย ก็ป้าแกเล่นมุกนี้ถึงกับอดยิ้มแห้งๆไม่ได้เลยแหละครับ
“55555ป้าล้อเล่นจะ หนูทิวก็ ไปเถอะจะ ป้าไม่รบกวนหรอก เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ” ป้านิดยิ้มกว้างอย่างเอนดูในตัวผม ก็แน่ล่ะแกอยากมีลูกเขยนี่
“ครับ...งั้นถ้ามีอะไรก็โทรหาผมได้ตลอดนะครับ” ผมยิ้มตอบป้าไปอย่างเคารพ
“จ้า ถ้ามีอะไรจะให้ยายส้มมันโทรไปนะจ๊ะ” ทิวยิ้มแห้งกว่าเดิม ก็ส้มน่ะเป็นลูกป้าแกไง แล้วป้าแกก็พยายามที่จะเป็นแม่สื่อให้ผมกับน้องส้มคนนั้น ดูลูกแกก็มีใจให้ผมนะ แต่ผมเห็นว่าเป็นลูกของคนที่ผมเคารพหรอกนะเลยไม่จัดซะ
“ครับ” ผมไม่รู้จะพูดต่อยังไง เจอแบบนี้ไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“งั้นผมไปก่อนนะครับ” ผมเดินก้มหัวผ่านป้านิดตรงไปยังลิฟเพื่อจะลงไปชั้นล่างทันที
เมื่อผมเดินมาถึงราณจอดรถส่วนตัวซึ่งผมได้เอาเงินฟาดหัวไปคนละนิดคนละหน่อยก็ได้เป็นอย่างกับเทวดาแล้ว เงินเท่านั้นที่ครองโลก เพราะว่าผมแค่ให้เศษเงินนิดหน่อยแค่ประมาณเดือนละแสน เจ้าของตึกก็รีบวิ่งหน้าตาตื่นมาดูแลเจ้านายคนนี้อย่างกับพระเจ้าเลยทีเดียว
ทึบ...ผมปิดประตูก่อนจะเสียบกุญแจบิดทันที
เสียงเครื่องยนต์คำรามขึ้นแต่มันเบามากเพราะรถคันนี้ก็พึ่งจะไปถอยมาเมื่อเดินที่แล้วนี้เอง...ปกติผมก็ไม่ได้จนหรอกนะแต่ไม่รู้ทำไมเวลาปกติผมไม่อยากรวยอะ ไม่รูด้ดิแต่ความรู้สึกนี้มันจะมาเป็นพักๆอะเอาเป็นว่าอย่าไปสนใจเลยตอนนี้ผมมองหน้าปัดความเร็ว ก็ยังไม่เกิน ผมขับมาได้สักพักแล้ว ชึดีที่วันนี้ถนนโล่ง การจราจรไม่ติดนานทำให้ผมอารมณ์ดีแต่แล้วเสียงไอมือถือเฟรนก็ดันดังขัดใจผม
“หนาววว...ใจจะขาด” ผมกดรับสายเบอร์ที่โชอยู่ทำให้ผมรู้ว่าไอบ้าเพนเป็นคนโทรมา
“ขับรถอยู่ ใกล้ถึงแล้วทำไมวะ จะโทรมาเร่งหรือไง แกจะเป็นคนจ่ายค่าปรับไหมล่ะ จะได้พุ่งไปเลย” ผมพูดกรอกไปเป็นชุดอย่างหมั่นไส้ ก็ดูมันสิพึ่งจะห้าโมงกว่าๆเองมันก็จะโทรมาเร่งผมซะแล้ว
“เปล่าเฟิ่ย...แหมไอนี่คิดเองเออเองจนฉันไม่ต้องอ้าปากเลยนะ แค่จะโทรมาบอกว่าไอฟ้าก็มาด้วย แล้วตอนนี้มาถึงแล้วด้วย...” มันทำเสียงแหบต่ำอย่างหน้าตื้บสุดๆ
“แล้ว...” ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึกอะไรหรอกนะแต่ผมไม่อยากเสียฟอมอะ ก็แหมไอฟ้าที่มันพูดน่ะ คือแฟนเก่าผมตอนมัธยมนะแล้วผมก็&^*&%%%ไปแล้วด้วย...ก็ไม่ใช่อะไรหรอกนะครับ จริงๆผมก็รักเธอนะ รักมากด้วยแต่เธอเองต่างหากที่เป็นคนเลิกกับผมไปคบไอหน้า...คนนั้นในที่สุดเธอก็โนหลอก...ผมอยากจะสมน้ำหน้าเธอแต่...ก็อยากจะรักษาฟอมอันดีต่อหน้าสตรีอื่นไว้เลยปรอบใจแต่ก็ปฏิเศษคนขอคืนดีของเธอไป...แหมก็ผมน่ะมันหล่อเลือกได้อยู่แล้ว ผมมีขติ...ถ้าไปให้ปล่อย ถ้าแค่อ่อยให้ด๊อทด๊อทด๊อทแล้วทิ้งเลย ...เอ่อออ ผมไม่ได้ชั่วใช่ไหมครับ
คิดไปคิดมาผมก็ไม่ได้ตอบคำถามไอบ้าเพนจนมันวางสายไปแล้วแหละ แล้วถ้าถามว่าทำไมผมจึงรู้สึกตัว ก็ผมหวุดหวิดเกือบบวกกับรถประจำทางขาโหดซึ่งเมื่อครู่บีบแตรยาวเหยียดใส่ผม กะให้ผมอายอะดิ แต่มันห้าๆๆๆๆ แล้วตอนนี้ยังขมุบขมิบปากด่าอะไรผมไม่รู้เพราะไม่ได้ยินอะผมเลยยิ้มให้อย่างกวนบาทา
ขับมีอีกสักพักรถเมล์คันนั้นก็ปาดหน้าผม...’กะจะเล่นกันอย่างนี้เหลอ’ ผมคิด ‘แต่ผมไม่เล่นด้วยหรอกนะ’ เพราะร้านเป่าหมายอยู่ตรงหน้าผมแล้ว ผมเลี้ยวเข้าไปในซอยท่ามกลลางความเจ็บใจของคนขับรถเมล์ ‘^^’ ผมยิ้มในใจก่อนจะดับเครื่องที่ซองจอดรถซึ่งว่างอยู่ผมรีบล็อกรถก่อนจะเดินไปยังร้านที่ไอเพนมันบอก
เมื่อผมย่างเท่สก้าวแรกผ่านประตูร้านเข้ามาก็ปรกฏใบหน้าไอเพื่อนยากยืนสลอนอยู่
“นี่แกเหมาหมดร้านเลยเหลอวะ” ผมถามอึ้งๆ มันไม่ตอบคำถามผมแถมยังยิ้มกวนๆอีก
“ตามฉันมา...ทุกคนเขารอจนเหงือกแห้งแล้ว” มันดึงแขนผมที่กำลังอึ้งเข้าไปในร้านโดยที่ผมเองยังติดสภาวะงุนงงอยู่เลย แต่ก็ขัดขืนไม่ได้เลยต้องจำใจปล่อยให้มันลักพา..เอ็ย..นำทางผมไป
(ติชมตามสบาย)
ตอนนี้ชักออกทะเล ยังไงอีกไม่เกินสองตอนทิวจะเข้าเกมส์ไปสร้างประวัติศาสตร์หน้าใหม่แล้วนะครับ...อดใจรอกันหน่อยน้า
ความคิดเห็น