คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6 แม่ของทิว
บทที่ 5
แม่ของทิว
ทิวดึงเครื่องเกมส์ออกจากหัวก่อนจะยันตัวขึ้นจากเตียง ตาทั้งสองกระพริบถี่ๆเพื่อปรับให้ชินกับสภาพในปัจจุบัน...
“ตีสี่งั้นเหลอ” ทิวพึมพำเบาก่อนจะลดสายตาลงจากนาฬิกามองกวาดไปทั่วห้องแล้วเขาก็เห็น เจ้าแฮ๊ปปี้และเจ้านิวเยียสุนัขพันชิวาว่าสองตัวนอนอุตุอยู่บนโซฟาของเขา
“เดี๋ยวแม่ก็มารับแกสองตัวกลับแล้วแหละวันนี้น่ะ” ทิวลุกขึ้นเดินตรงไปยังตู้เย็น
“วันนี้คงต้องออกไปซื้อของมาแช่ซะแล้วสิ ดูท่าจะหมดแล้ว” เขาหยิบขวดน้ำขึ้นกรอกปากเอื้อกๆก่อนจะเดินไปที่โต๊ะคอมเพื่อค้นหาข้อมูลเกมส์อย่างละเอียดเหมือนที่เขาตั้งใจ
นั่งอยู่นานสิ่งที่เขาได้มามันช่วยแก้ข้อสงสัยได้ไม่น้อย ตอนแรกเขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเกมส์นี้บังคับออฟไลน์ด้วยถ้าครบสิบชั่วโมงในโลกจริงอะนะ อีกอย่างเมืองทั้งหมดมีแค่ 7 เมือง และนั่นคือพื้นที่หนึ่งในสิบของพื้นที่ทั้งหมดแล้วอีกอย่าง เมืองทั้งเจ็ดปกครองโดยผู้เล่นด้วยกัน ยกเว้นเมืองเริ่มต้น
เรื่องอาชีพก็มีมากมายแค่ได้รับการยอมรับจากผู้มอบอาชีพ หรือก็คือการทำพาระกิจนั่นเอง ที่เหลือก็รายละเอียดนิดหน่อย ทิวปิดคอมแต่เขายังคงนั่งนิ่งอยู่กับที่ ความคิดของเขาตอนนี้มันยังคงเบลอๆ แต่ไม่นานข้อมูลก็ถูกย่อยจนหมด
“เอาล่ะ...” ทิวลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอน
“ไหนๆก็ไหนๆและ ขอนอนก่อนแล้วกัน กว่าแม่จะมาก็บ่ายๆ แล้วก็นะ ฉันก็คงจะตื่นสัก...สิบเอ็ดโมงแล้วกัน” พูดจบเขาก็ปิดตาลงแต่ตัวเขาเองยังไม่สามารถหลับได้ในทันที ภาพเกมส์ออนไลน์ยังคงวนเวียนจนเขาเองก็เกือบจะลุกขึ้นไปคว้าเกมส์มาออนไลน์อีกครั้งแต่ทิวเองพยายามอดกลั้นไว้ให้ได้ ในที่สุดม่านนิทราก็ขลี้คลุมลงมาจนกืนเขาเข้าไปยังห้วงหลับไหลโดยที่ทิวเองก็ยยังไม่รู้เลยว่าเมื่อเขาได้เข้าเกมส์ อะไรจะเปลี่ยนไปขนาดไหน
ตี๊ดดดๆ ตี๊ดๆ
เสียงนาฬิกาที่ทิวตั้งไว้ดังลั่นขึ้นเพื่อที่จะปลุกผู้เป็นนายของมันตามหน้าที่
“อ๊ากกก” แต่ทิวเองก็ยังต้องการที่จะพักผ่อน เขาพยายามหลับหูหลับตาไม่สนใจเสียงนาฬิกา ในฝันของเขา เขาได้เป็นถึงเจ้าเมือง เป็นกษัตริย์ที่มีคุณธรรม ปกครองราสดรด้วยความยุติธรรม แต่ในที่สุดสัญญาณเตือนก็ดังขึ้นในวันหนึ่ง...
ทหารองคลักษณ์คนสนิทวิ่งเข้ามาอย่างแตกตื่นก่อนจะคุกเข่าโครมลงสร้างความแตกตื่นให้กับขุนนางน้อยใหญ่ในห้องโถงยิ่งนัก
“ทูลองค์กษัตริย์ ตอนนี้เราถูกบุกจากทัวสารทิษ ตอนนี้ฆ่าศึกบุกมาจากประตูเมืองทั้งสี่ เกรงว่าไม่นานเมืองทิวเวรอนของเรา คงจะต้องจบสิ้นกันแล้ว พระองค์ทรงหนีไปเถิด ทางนี้พวกกระหม่อมจะต้านไว้ให้อย่างสุดความสามารถ”
“ไม่...ข้าจะไม่ยอมทิ้งราสดรที่ข้ารักเอาตัวรอดเพียงลำพังหรอก หากเมืองนี้จบสิ้น ข้า ก็ต้องจบสิ้นเช่นกัน” ตรัสจบกษัตริย์แห่งเมืองทิวเวรอนก็ลุกขึ้นคว้าดาบแล้วรีบวิ่งนำออกจากห้องโถงไปในทันที สร้างความปลื้มปิติแก่ผู้คนในห้องโถงจนน้ำตาแทบหลั่งไหล
เมื่อทุกคนวิ่งมาถึงกำแพงเมืองก็ปรากฏฆ่าศึกที่กำลังปีนกำแพงอย่างคมักเขม้น โดยที่ผู้ป้องกันไม่สามารถที่จะทำสิ่งใดได้เลย
“ม่ายยย” ผู้นำแห่งทิววารอนคำรามก้องอย่างโกรธแค้น ดาบในมือสั่นไหว พร้อมกับไล่สังหารฆ่าศึกที่พยายามปีนกำแพงขึ้นมาจนหมด แต่แล้วเขาก็ถูกธนูจากหอสูงยิงเข้าที่กลางอกสิ้นใจตายอย่างไม่เต็มใจ
จบตำนานทิววารอน
“ต้องตื่นแล้วสินะ ไหนๆ ก็ตายแล้วนี่หว่า” ทิวยันตัวขึ้นนั่งกระพริบตาถี่ๆจากนั้นจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวรอผู้เป็นแม่ที่จะกลับมาจากการดูงานที่อังกฤษ ไม่อยากจะอวดหรอกนะ แม่ผมน่ะ เป็นเจ้าของบริษัทเครื่องสำอางที่ดังติดระดับโลก แล้วก็นะ ถึงจะบอกว่าไปดูงานก็เถอะ ที่จริงก็แค่ไปเที่ยวเฉยๆนั่นแหละ แม่บอกว่าการดูงานของแม่ก็คือการตรวจตลาดโดยลงพื้นที่ด้วยตนเอง ไอเราก็เก็บมาคิดว่ามันต่างจากไปเที่ยวตรงไหน
แต่คิดยังไงมันก็เที่ยวอยู่ดีแหละว้า ชั่งเถอะ เอาเป็นว่าแม่ผมน่ะ รวยสุดๆเลยแล้วกัน
‘เอ...แม่บอกว่าเครื่องจะลงประมาณสองโมงก็รวมเวลาตรวจ ต.ม. เอากระเป๋าอีกทั้งการจราจรที่แสนจะแน่นแฟ้นอาจจะบวกไปอีกเกือบๆ สองชั่วโมงเลยทีเดียว แล้วนี่ก็...’ ทิวเหลือบมองนาฬิกาก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงไปยังโซฟาที่เจ้าสองตัวกำลังยึดครองอยู่
“สามโมงพอดี เหลือเวลาอีกราวๆ หนึ่งชั่วโมงหึๆ” ทิวยิ้มกว้างโดยที่เจ้าสองตัวเองไม่ได้รับรู้ถึงความหน้าสะทึงที่กำลังย่างกายเข้ามาช้าๆ ตาทั้งสองยังคงปิดสนิท
“ยังหลับ” ทิวกระซิบแผ่วก่อนจะเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวคลุมหัวแล้วจึงเดินไปเปิดประตูอย่างเบาที่สุดก่อนปิดลงเสียงดัง
อี๊ดดดปัง
“เฮ้ย...แอ้มมม...ฤ” เพียงเท่านั้นทั้งสองตัวถึงกับสะดุ้งสุดตัว มันเห่าลั่นแต่ทิวเองยังไม่ยอมแพ้
“เฮ้ย...”
อี๊ด ประตูด้านหลังของทิวเปิดออก
“ทิว...แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าแกล้งน้อง” ร่างสมส่วนของหญิงวัยกลางคน ถ้าให้กะอายุคงคิดว่าสามสิบต้นๆ แต่ถ้าถามจริงๆแล้วปาไปห้าสิบกว่าแล้วกำลังยืนเท้าเอวส่งสายตาเขียวปั้ดจ้องมองเขาอยู่ ทิวเองที่เห็นดังนั้นรีบดึงผ้าเช็ดตัวออกจากหัวโยนไปบนเตียงทันที
“แม่จ๋า” ทิววิ่งเข้าไปกอดแม่ผู้เป็นที่รัก สุดารัตน์ ผู้เป็นแม่ได้แต่ยิ้มกับอาการอ้อนหนีความผิดของเข้าลูกชายตัวแสบ
“แล้วเราหางานได้หรือยัง” สุดารัตน์ลูบหังผู้เป็นลูกอย่างแอนดู
“เอ่อออ...” ทิวพูดไม่ออก
“แม่บอกแล้วว่าให้มาทำงานกับแม่ ลูกน่ะเก่ง แต่ดื้อมากๆ แม่บอกอะไรก็ไม่เคยยอมฟัง” สุดารัตน์พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนดังเดิม
“เดี๋ยวแม่เข้ามากินน้ำก่อนนะครับ” ทิวคลายอ้อมกอดก่อนจะนำผู้เป็นแม่เข้าไปในห้อง เจ้าแฮ๊บปี้นิวเยียที่คลอเคลียขาของสุดารัตน์อยู่ทำให้เธอยิ้มไม่หุบ
“ว่าไงไอสองตัว ดื้อเปล่าเราอะ” เมื่อทิวพาแม่มานั่งที่เก้าอี้แล้วเขาก็เดินไปยังตู้เย็นเพื่อเลือกขวดที่เขายังไม่ได้ยกซดมาเทใส่แก้วให้ผู้เป็นแม่ โดยระหว่างนั้นสายตาก็ยังจับจ้องที่ผู้เป็นแม่อย่างยิ้มแย้ม ยิ่งได้เห็นแม่เวลาที่ได้อยู่กับทั้งสองตัวแล้ว ได้เห็นรอยยิ้มของแม่ มันทำให้ทิวเองก็อดยิ้มไม่ได้
“แล้วแม่ไปหาพี่หลุยมายังอะ” ทิวถือแก้วน้ำเดินตรงเข้าไปหาผู้เป็นแม่อย่างยิ้มแย้ม
“ก็กะว่าจะมารับไอสองตัวนี้แล้วคงตรงไปเลยแหละ ไม่รู้ว่าไอหลุยมันจะว่างเปล่าอะดิ ฝั่งนั้นเขาเป็นถึงเจ้าของห้างหลุยค็อป ไม่รู้ว่าแม่จะไปรบกวนท่านประธานหรือเปล่า” แม่พูดยิ้มๆ
“งั้นแม่ก็ไม่ต้องไป อยู่นี่แหละ” ทิวนั่งลงข้างๆผู้เป็นแม่ก่อนจะใช้สายตาของลูกหมาหน้ารักจ้องมองอย่างหน้าสงสาร
“ไม่ได้จะ เดี๋ยวแม่ก็จะไปแล้วแหละ ขอบใจนะจ๊ะที่ดูไอสองตัวให้ แล้วถ้าหางานไม่ได้ก็วิทตาเคล็นของแม่ยินดีต้อนรับนะ ว่าที่ผู้บริหารคนใหม่”
“โห่แม่อะ...ทิวก็หางานได้นะ ไม่ต้องพึ่งแม่หรอก เดี๋ยวใครเขาจะหาว่าทิวใช้เส้นสาย แล้วมันจะเป็นผลเสียกับแม่นะ” สึดารัตน์ยิ้มก่อนจะลุกขึ้น
“เอาเถอะ ถ้าเปลี่ยนใจเมื่อไรก็โทรหาแม่แล้วกัน แล้วไว้เจอกันนะจ๊ะ ลุกรัก” พูดจบสุดารัตน์ก็เดินออกจากห้องไปโดยมีเจ้าสองตัววิ่งกระดิกหางตามไปอย่างซื่อสัตย์จนเขาเองก็พลอยยิ้มขึ้นมา
(ติชมตามสบาย)
ความคิดเห็น