คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ออนไลน์แบบงงๆ
บทที่ 1
ออนไลน์แบบงงๆ
ทิวที่กำลังเดินผิวปากเข้ามาในห้องต้องอุทานเสียงดัง...
“เฮ้ยยย...แฮปปี้...นิวเยีย เองสองตัว...” ทิวตะโกนดังลั่นเมื่อเปิดประตูเข้ามาก็ต้องพบสุนัขสองตัวกำลังจิ๊มิจิ๊มิกันอยู่บนตียงนอนของเขา
“ลงไปเดี๋ยวนี้นะ” ทิวรีบวางกล่องลงก่อนวิ่งเข้าไปผลักสุนัขทั้งสองลงจากเตียงนอนของเขา
“ไอบ้า แกทำอย่างนี้มันหยามกันนี่หว่า...ฉันน่ะ...ฉันน่ะ” ทิวทรุดนั่งลงที่ขอบเตียงอย่างเศร้าๆ น้ำตาเริ่มครอเบ้า เขาก้มหน้าลงมองเจ้าแฮ๊ปปี้และเจ้านิวเยียที่กำลังคลอเคลียอยู่ที่ขาทั้งสองของเขาคล้ายจะปลอบโยนให้กับผู้เป็นนาย
“ฉันน่ะ...” น้ำตาหยดหนึ่งล่วงลงบนฝ่ามือของทิวที่ยกขึ้นมารองไว้พอดี...
“ฉันน่ะ...ยังไม่เคยได้ทำอย่างพวกแกเลยนะเวิ่ย...ฉันซิงน่ะเข้าใจไหม” สิ้นประโยคสุดท้ายที่ทิวตะโกนออกมาอย่างอัดอั้น สุนัขทั้งสองก็เผ่นไปอยู่มุมห้องด้วยความตกใจจากนั้นแต่แล้วก่อนที่ทิวจะได้เล่นบทดราม่าต่อเขาก็เหลือบไปเห็นกล่องเกมส์ที่วางอยู่บนพื้น
“เออ...ลืมไปได้ไงวะนี่...วันนี้เรามีนัดพิเศษนี่หว่า” ทิวลุกขึ้นไปหยิบกล่องเกมส์กลับมาที่เตียงก่อนจะฉีกกล่องอย่างไม่เหลือชิ้นดี...
“ยังไงไอนี่ก็ไม่สำคัญอยู่แล้ว จะฉีกมันมากอีกนิด...อีกนิด...อีกนิด...นั่นแหละ...ฉีกอีกสักนิด...สักนิ...สักนิด...นั่นแหละ” ทิวร้องเพลงออกมาพร้อมกับมือที่ฉีกกระชากแหวก ทะลวง กระซวก เพื่อจะเอาของภายในออกมาให้ได้
“เย่...ได้แล้วสามหมื่นของฉัน...” ทิวจ้องุปกรณ์เล่นเกมส์ตาลอย...เครื่องเล่นเกมส์มีลักษณะคล้ายหน้ากากอนามัย แต่มันจะปิดแค่จมูกถึงคิ้วเท่านั้น วัสดุที่ใช้ผลิตทำมาจากอะไรไม่มีใครทราบ เพราะว่ามันคือความลับที่ไม่มีใครล่วงรู้นอกจากคนผลิตและตัว ดร. เอง แต่ที่รู้ไม่ใช่ของหาง่ายแน่ๆ มันคือเครื่องสะกดนิทรานั้นเอง หน้าที่ของมันก็คือ สะกดให้หลับโดยเชื่อมต่อกับสมองโดยตรงผ่านหว่างคิ้วจากนั้นก็จะปล่อยก๊าสทำให้ร่างกายผ่อนคลาย จากนั้นจึงจะเชื่อมต่อเข้าสู่เซิฟเวอร์ของtronfa online อย่างสมบูรณ์
เมื่อทิวอ่านคู่มือเสร็จเขาก็สวมเครื่องสะกดนิทราทันที...เมื่อเสร็จสิ้นกระบวนการโลกที่เขามองเห็นก็ค่อยๆ มืดลงจนในที่สุด...มันก็มืดสนิท
ผ่านไปไม่นานทุกอย่างก็เริ่มสว่างขึ้นอีกครั้ง...ตอนนี้เขาอยู่ในห้องสีขาวและเขาก็นอนอยู่บนเตียงคนไค่อีกต่างหาก...
“โรงพยาบาล เฮิ่ยนี่เราทำอะไรผิดพลาดไปหรอวะ...เอออ เราก็ทำตามคู่มือการออนไลน์ทุกอย่างแล้วนี่หน่า...” ทิวคิดหนัก แต่ก่อนจะพูดอะไรต่อประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดจากนั้นร่างหมอสาวในชุดกราวก็เดินตรงมาหาเขาพร้อมสมุดบันทึกในมือ...
“สวัสดีคะคุณผู้เล่นใหม่...ฉันชื่อหมอคาเลนเป็นหมอประจำจุดกำเนิดคะ...” หมอสาวเดินมาหยุดที่ข้างเตียงก่อนจะดึงเก้าอี้จากใต้เตียงของเขาไปนั่งมองดูตัวเขาที่นอนสงบอย่างงุนงงอยู่บนเตียง
“...” ทั้งห้องเงียบสนิทแต่หมอคาเลนก็ยังส่งยิ้มให้เหมือนกับว่าเหตุการณ์นี้เคยเกิดมาหลายครั้งจนเธอชินแล้ว
“...” ผ่านไปอีกครู่ใหญ่รอยยิ้มของหมอสาวก็ยังไม่เปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย
“...” ผ่านไปอีกครู่ใหญ่ทิวก็ยังไม่พูดอะไร
“...” คุณหมอสาวก็ยังยิ้มไม่หุบ
“...” ถึงตอนนี้หมอสาวผุดลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไปจากห้องแต่
“อ่าวแล้วคุณหมอจะไปไหนอะครับ” ทิวที่นอนนิ่งๆ กลับพูดเร็วปรื๋อ
“ก็เห็นเงียบนึกว่าตายไปแล้วซะอีก นี่หมอก็กำลังจะไปเรียกสัปปะเหลอมาเก็บศพไปไว้ที่ห้องดับจิตแล้วน่ะสิ...” หมอคาเลนพูดโดยไม่ได้หันกลับมามองก่อนจะแกล้งเดินต่อไปอีก
“คุณหมอคร้าบบบ...” ทิวร้องเสียงหลงด้วยความกลัวสุดขีด ทำเอาคุณหมอยิ้มอย่างขบขันที่เห็นอาการกลัวผีสุดขีดของชายหนุ่มตรงหน้า
“หมอล้อเล่นค่ะ เกมส์นี่มีห้องดับจิตซะที่ไหนล่ะ ก็เห็นคุณแกล้งหมอ หมอก็เลยเอาคืนบ้างก็เท่านั้น” หมอสาวเดินกลับมานั่งที่เดิมก่อนจะค่อยกลางสมุดในมือออกพลิกไปจนในที่สุด
“เจอแล้ว เข้าเรื่องเลยนะคะ คุณต้องการใช้ชื่ออะไรในเกมส์คะ” หมอก้มลงจรดปากกาลงบนกระดาษ
“โอเมก้าสาม...” ทิวยิ้มอย่างนึกขันแต่เขาไม่คิดเลยว่าหมอสาวได้ขีดเขียนชื่อของเขาไปแล้วจริง
“ยืนยันไหมคะ...” เธอถามย้ำพร้อมกดยืนยันไปก่อนแล้ว
“ฮะ...ไม่เอา ผมไม่ชื่อโอเมก้าสามนะ...” ทิวแหกปากลั่น...แต่มันก็สายไปซะแล้ว
“ขอโทษด้วยค่ะคุณหมอได้ตอบตกลงให้เรียบร้อยแล้วค่ะ ถ้างั้นก็ตามนี้นะคะ คุณโอเมก้าสาม ขอให้มีความสุขนะคะ มีข้อสงสัยให้ไปถามที่อาคารเริ่มต้นได้ ที่นั่นจะมีอุปกรณ์เริ่มต้นมอบให้พร้อมกับลายละเอียดต่างๆที่พอจะบอกได้ในระดับเริ่มต้น หมดหน้าที่ของหมอแล้วนะคะ หมอขอตัว” หมอคาเลนพูดจบก็รีบเปิดประตูเดินจากไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้ทิวนอนงงอยู่ตามลำพัง
“อ่าว...ไปถึงไหนแล้วนั้น ฉันไม่ได้ฟังเลยนะ ยังงงๆอยู่เรื่องไอโอเมก้าสามอยู่เลย” ทิวค่อยๆ ยันตัวขึ้นจากเตียงช้าๆ เอาวะเดี๋ยวค่อยไปหาไอเท่มเปลี่ยนชื่อเอาทีหลังก็ได้ แต่ตอนนี้ต้องรีบไปอาคารเริ่มต้นอะไรนั่นก่อนเป็นอันดับแรก” พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไปเช่นเดียวกับมาสาวสุดสวยคาเลน
ทิวหรือโอเมก้าสามกำลังยืนงงอยู่หน้าโรงพยาบาลขนาดใหญ่ เขาไม่คิดว่าอาคารเริ่มต้นมันจะหายากขนาดนี้
“จะเริ่มจากตรงไหนดีล่ะนี่ ทำไมมันกว้างใหญ่จังวะ แล้วชาตินี้ฉันจะได้เล่นเกมส์ไหมนี่...” โอเมก้าสามยืนบ่นพร้อมกับสอดส่ายสายตามองหาเป้าหมาย ไม่นานเขาก็เจอป้ายบอกทางที่ติดอยู่หน้าประตูโรงพยาบาลว่า...อาคารเริ่มต้น...กว่าเขาจะออกมาจากไอตึกเขาวงกรดนี้ได้ก็เกือบชั่วโมงแล้วจะให้เขากลับเข้าไปอีกนี่นะ...ไม่มีวันถ้าไม่เห็นเขียนต่อไปว่า...อีกสองร้อยเมตร
“แฮะๆ ไอทิว ไอบ้า...” เขาทุบหัวตัวเองแก้เขินก่อนจะวิ่งไปยังเส้นทางหนึ่งโดยมีสายตาหลายคู่มองเขาเป็นตัวตลก...
“อ๊ากนี่มัน” โอเมก้าสามอ้าปากค้างที่มาเจอป้ายบอกว่า อาคารเริ่มต้น สี่ร้อยเมตร...โอเมก้าสามรีบวิ่งย้อนกลับไปทางเก่าอย่างเขินอาย...ก็ไม่รู้มันจะอายใครในเมื่อมีมันรู้เรื่องฮาๆ ขังตัวเองอยู่แค่คนเดียว
เมื่อมาถึงหน้าอาคารสีเขียวหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ติดถนนสรรจรซึ่งมีป้ายตัวโตเขียนว่า “อาคารเริ่มต้น” เขาก็รู้ในทันทีว่า...นี่แหละเป้าหมายที่ตามหาตั้งเกือบกิโล...(มันมั่วมันเองแท้ๆ) เขารีบแทรกตัวเข้าไปยังประตูอาคารก่อนที่จะถูกฝูงคนที่แน่นขนัดเป็นพิเศษในถนนช่วงนี้เบียดออกนอกเส้นทาง
(ติชมตามสบาย)
ความคิดเห็น