The Hope Garden

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นที่กลั่นออกมาจากจินตนาการของไรท์เตอร์ล้วนๆเลยนะคะ
เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรก ยังไงก็ติชมกันได้ค่ะ
อ่านสบายๆไม่เครียดนะ :))

เนื้อเรื่อง

               The hope garden

                   “ ยินดีด้วยนะแก ไหนบอกจะแต่งคนสุดท้ายไง แซงหน้าฉันได้ไงยะ “ กุพชกาเดินเข้าไปกอดแสดงความดีใจกับเพื่อนสนิทในกลุ่ม ที่ตอนนี้กำลังจะออกเรือนเป็นคนสุดท้ายของกลุ่ม ถ้าไม่นับเธอ…

                 “ แหม ถ้าฉันรอแกฉันคงได้เหี่ยวตายก่อนพอดียัยโรส แต่งได้แล้วมั้งแก ในกลุ่มเราก็เหลือแกคนเดียวเนี่ย “ กุ๊กไก่ เจ้าสาวในวันนี้บอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง

                  “ แกก็พูดง่ายนะ จะให้ฉันแต่งกับใครเล่า แฟนยังไม่มีเลย “ เพื่อนเจ้าสาวทำหน้าบูดบึ้งขัดกับใบหน้าและชุดหวานๆที่แต่งเหลือเกิน

                   “ หาสิยะ มัวแต่ทำงานมันจะได้แต่งไหม ออกไปเจอโลกบ้างนะคะคุณนายโรส เงินน่ะเยอะแล้ว ใช้มันบ้าง “ เจ้าสาวพูดแล้วตบไหล่เพื่อนเบาๆ

                    “ ไอ้โรสมันจะได้แต่งปีนี้แหละ ฉันดูดวงให้มันแล้ว ไม่พลาด! ตัดชุดรอไปงานมันได้เลย “ ฟ้า หมอดูประจำกลุ่มโพล่งขึ้นมาแล้วยิ้มแป้นแล้นให้เพื่อนสาวอีกสองคน

                    “ จริงเหรอแก ฉันเชื่อแกนะ เดี๋ยวเสร็จงานยัยกุ๊กฉันจะรีบหาชุดรองานยัยโรสเลย “ พาฝัน เพื่อนสาวอีกคนในกลุ่มพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นแล้วหันไปมองกุพชกาตาปริบๆ คล้ายจะบอกว่าเธอรองานแต่งของสาวเจ้าอยู่นะ!

                     ไฟในบ้านมืดสนิท ยกเว้นที่เดียวที่ที่หญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่เงียบๆคนเดียว ในมือถือสมุดเก่าๆเล่มหนึ่ง นิ้วเรียวไล่เปิดดูเบาๆทีละหน้า ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาเรื่อยๆ ก่อนจะค่อยๆหายไปเมื่อหยุดอ่านอยู่หน้าหนึ่งในสมุดเล่มนั้น …ไดอารี่เมื่อสมัยเธอเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน

                     “ ปีนี้ครบปีที่ 15 หรือเปล่านะ “ เธอพึมพำกับตัวเองแล้วรีบปรี่ไปเปิดดูปฏิทินลับของเธอในลิ้นชักโต๊ะทำงานส่วนตัว ตัวเลขของปีบอกให้เธอรู้ว่า ใช่แล้ว ปีนี้ครบปีที่ 15 พอดี กุพชกาเดินกลับมาที่เดิม และก็ยังเปิดอ่านไดอารี่ของตน ความทรงจำครั้งสำคัญก็กลับเข้ามา…

15 ปีที่แล้ว…

                     แสงแดดอันอบอุ่นในช่วงฤดูร้อนของยุโรป กับหญ้าเขียวๆและดอกกุหลาบหลายสีสันที่กำลังบานสะพรั่งในสวนแห่งความหวังแห่งนี้ ช่างเป็นภาพที่งดงามและดึงดูดให้สาวเอเชียนามว่า ‘กุพชกา’ สาวน้อยนักเรียนแลกเปลี่ยนอายุสิบเจ็ดปี ต้องเดินเข้ามาถ่ายรูปและนั่งเล่นเพลินๆในวันที่อากาศดีแบบนี้

                     รูปปั้นหญิงสาวผู้หนึ่งตั้งตระหง่านอยู่กลางสวนท่ามกลางดอกกุหลาบสีชมพูหวานล้อมรอบ มีความเชื่อกันว่าถ้าผู้ใดมาอธิษฐานแล้วมีกลีบกุหลาบลอยอยู่รอบๆตัว นั่นแสดงว่าจะสมปรารถนาแน่นอน กุพชกายังไม่เคยลอง เพราะมันช่างยากเกินจะเชื่อ…แต่วันนี้เธอกำลังคิดว่าเธอจะลอง เพราะอีกไม่กี่วันข้างหน้าเธอก็จะได้ไปจากที่แห่งนี้แล้ว เธอจะกลับบ้านแล้ว…

                    “ อีกไม่นานหนูก็จะกลับแล้ว งั้นหนูขอพรเลยนะคะ “ กุพชกาเอามือประสานกันแล้วหลับตาพริ้ม สักพักสายลมเย็นๆก็พัดมากระทบผิวกาย เธอจึงลืมตาขึ้นแล้วพบว่า กลีบกุหลาบสีหวานนั้นได้ลอยอยู่รอบๆตัวเธอ!

                     กุพชกาเงยหน้าสบตารูปปั้นนั้นอย่างสงสัย ก่อนจะยิ้มให้แล้วหันหลังเดินออกมาที่ม้านั่งตัวหนึ่งของสวน แต่ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำเอาเธอแทบไม่เชื่อสายตา ผู้ชายคนหนึ่งที่คุ้นหน้ากันดียืนอยู่ตรงนั้นหันหน้ามาหาเธอ และในมือถือดอกกุหลาบสีแดงสดอยู่ดอกหนึ่ง มันเป็นไปได้อย่างไร ก็เมื่อกี๊เธออธิษฐานว่า…ถ้ามีใครแอบรักหนูจริงๆก็ขอให้เขาเผยตัวเร็วๆด้วยนะคะ…

                    “ สวัสดี เธอชื่อโรสใช่ไหม เรา ดานิเอล นะ “ ผู้ชายตัวสูง ผมรองทรงสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งสวยรับกับปากบางสีชมพูของเขานั้นกำลังแนะนำตัวเองอยู่ต่อหน้ากุพชกา วินาทีนั้นคล้ายกับว่าเธอไม่ได้ยินเสียงเขาเลย เธอเห็นแต่หน้าเขาและริมฝีปากของเขากำลังขยับ นี่เธอฝันอยู่หรือเปล่านะ

                    “ เราชอบเธอนะ พักหลังๆที่เราทำเหมือนไม่สนใจเธอเพราะว่าเราสับสนกับความรู้สึกของตัวเองอยู่น่ะ เราแค่อยากแน่ใจว่าเราชอบเธอจริงรึเปล่า แต่ตอนนี้เราแน่ใจแล้ว เธอ…รับดอกกุหลาบดอกนี้ไว้ได้ไหม “ นี่เธอกำลังโดนสารภาพรักใช่ไหม แล้วทำไมใจเต้นแรงขนาดนี้นะ กุพชกาพูดอะไรไม่ออก ทำได้เพียงยื่นมือสั่นๆของตนออกไปรับดอกกุหลาบดอกนั้นไว้ตามที่เจ้าของมันขอร้อง

                     “ ขอบใจนะ “ กุพชกาน้ำตาคลอนิดๆ ไม่คิดว่าคนที่เธอเคยมองในแง่ลบไว้มากมายจะมาพูดอะไรแบบนี้กับเธอ เธอมองเขาผิดไปจริงๆ

                      ไม่ใช่ว่ากุพชกาไม่คิดอะไรกับเขาเลย เธอเคยมีความรู้สึกดีๆให้กับเขาเมื่อครั้งตอนที่ห้องของเธอและเขาได้ไปเที่ยวต่างเมืองด้วยกันถึงห้าวันเต็มๆ ความรู้สึกดีก่อตัวขึ้นเมื่อเขาชอบมาวนเวียนอยู่ใกล้เธอในระยะที่สามารถรับส่งความรู้สึกกันได้ ตอนนั้นเธอก็ค่อนข้างมั่นใจว่าเขามีใจให้เธอ ความรู้สึกดีๆเลยผุดขึ้นมาทำให้หัวใจของเธอพองโตไปหลายวัน แต่ครั้นเมื่อกลับมาจากการไปเที่ยวครั้งนั้น เขาก็เปลี่ยนไปจนไม่น่าเชื่อ เขาไม่มองมาที่เธอแม้สักวินาทีเดียว กลับเป็นเธอที่คอยมองเขาแล้วคอยถามตัวเองว่า มันคืออะไร? ทำไมฉันไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้? หลังจากนั้นเธอก็อคติกับเขามาโดยตลอด เธอไม่ยอมมองเขาเหมือนกัน จนกระทั่งวันนี้

                        “ เราขอโทษ “ กุพชกายืนก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าเงยหน้าสบตาผู้ชายข้างหน้า

                        “ ทำไม “

                        “ เราขอโทษที่เคยด่าเธอในใจ…เราไม่ได้ตั้งใจ” กุพชกาเงยหน้ามองเขาแล้วทำตาปริบๆ เธอรู้สึกผิดจริงๆ

                        “ ช่างมันเถอะนะ ไม่เป็นไร “ ชายหนุ่มยิ้มละมุนให้หญิงสาว …ยิ้มแล้วน่ารักจัง

                        เวลาเริ่มคล้อยบ่าย แต่แสงแดดก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกร้อน กุพชกาและดานิเอลยังนั่งอยู่ในสวนแห่งความหวังนี้ด้วยกัน ในมือถือไอติมไว้เหมือนกัน และดอกกุหลาบสีแดงสดก็ยังวางอยู่ข้างๆกุพชกา…

                        “ โรสชอบเราไหม “ คำถามที่ทำเอากุพชกาแทบสำลักไอติม สิ้นคำถามกุพชกาได้แต่นิ่งเงียบ ได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเองที่เต้นรัวขึ้น เธอรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน ไม่มีอะไรเคลื่อนไหวนอกจากหัวใจของเธอ

                        “ เธอไม่จำเป็นต้องตอบเราตอนนี้ก็ได้ แต่สัญญาได้ไหมว่าอีก 15 ปีข้างหน้า เธอจะกลับมาตอบคำถามเรา มาที่นี่ เวลานี้ แล้วก็วันที่นี้ “ ดานิเอลจ้องเข้ามาในดวงตาของกุพชกา ใบหน้าเขาดูจริงจัง กุพชกาไม่เก่งเรื่องจ้องตา เธอจึงรีบหลบสายตาแล้วมองไปทางอื่นแทน

                      “ อื้ม “ กุพชกาพยักหน้าหงึกหงัก แล้วหยิบเอากุหลาบก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วบอกลาดานิเอล ดานิเอลรั้งมือเธอไว้ก่อนจะสวมกอดเบาๆแล้วกระซิบข้างหูว่า “ มานะ “ ก่อนเขาจะผละออกแล้วยิ้มบางๆให้กุพชกา กุพชกาส่งยิ้มให้เขากลับ แล้วเดินออกมาช้าๆ ด้วยใจที่สับสน…

                        “ ฮะ อะไรนะ แกจะกลับไปยุโรป! “ กุ๊กไก่ ฟ้าและพาฝัน ถามขึ้นเป็นเสียงเดียวกัน

                        “ พวกแกจะตกใจทำไมเนี่ย อยากให้ฉันไปเปิดหูเปิดตาไม่ใช่หรือไงยะ “ กุพชกาสวนกลับทันที

                        “ นี่อย่าบอกนะว่าจะกลับไปเพราะสัญญาสิบห้าปีที่สวนแห่งความหวังน่ะ ใช่มั้ยไอ้แม่หมอ “ กุ๊กไก่หันมาถามกุพชกาแล้วรีบหันไปถามแม่หมอประจำกลุ่มต่อ

                         “ เอ๊ะ ไม่รู้แฮะ แต่ดูท่าทางน่าจะใช่ ใช่ป่ะไอ้โรส “ แม่หมอเอานิ้วมาจิ้มจึ้กๆ ที่ไหล่ของกุพชกา

                         “ เออน่า อยากเที่ยวด้วยแหละ พวกแกก็ “

                         “ แต่ฝันว่าชัวร์เลย ดูสิหลบหน้าหลบตางี้ แน่ๆ ไปเพราะสัญญาแน่ๆ “

                         “ ก็ฉันสัญญากับเขาไปแล้ว ไม่ไปก็ผิดสัญญาสิ ฉันไม่อยากผิดสัญญากับใคร กับพวกแกฉันยังไม่เคยผิดสัญญาเลยนะ “ กุพชกาพูดแล้วทำหน้าบึ้งใส่เพื่อน

                          “ จ้าๆ พวกฉันก็แกล้งแหย่แกไปอย่างนั้นแหละ แล้วนี่ไปจะไปตอบเขาว่าอะไร “ กุ๊กไก่ถามขึ้นมาอีกรอบ

                          “ นั่นสิ แกว่าฉันควรจะตอบเขาว่าอะไรดี “

                          “ แหม ทำมาเป็นถามพวกฉัน ฉันว่าหัวใจแกรู้อยู่แล้วล่ะว่าจะตอบว่าอะไร กลับมาเล่าให้พวกฉันฟังด้วยนะ “

ปีที่ 15…

                           สายลมเย็นๆพัดมากระทบกายหญิงสาวที่กำลังเดินไปตามทางที่คุ้นเคยเมื่อสิบสี่ปีที่แล้ว เวลาผ่านไปก็นาน หากแต่ที่นี่ก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปมาก มีแค่ตึกบางตึกและบ้านบางหลังที่ดูใหม่กว่าเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปแน่ๆก็คือผู้คน เธอกำลังเดินไปโรงเรียนเก่าของเธอ โรงเรียนที่ทำให้เธอได้พบเพื่อนผมทองทั้งหลายและยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาจนถึงทุกวันนี้ ความทรงจำดีๆเคยเกิดขึ้นที่นี่

                           “ ขอเข้าไปได้ไหมคะ “ กุพชกาถามหญิงวัยกลางคนที่กำลังไขกุญแจประตูไม้บานใหญ่อยู่

                           “ ได้สิจ๊ะ มาทำอะไรน่ะหนู เขาปิดเทอมกันแล้วนะ “ หญิงวัยกลางคนตอบด้วยความเป็นมิตร ก่อนจะผายมือให้เธอเดินเข้าไปก่อน

                           “ กลับมาเยี่ยมโรงเรียนค่ะ ไม่ได้มานานแล้ว “

                            กุพชกาเดินสำรวจโรงเรียนไปเรื่อย เธอเดินดูตามห้องต่างๆ จนกระทั่งมาถึงห้องที่ใช้เรียนภาษาละติน วิชาที่เธอเกลียดมากที่สุดในตอนนั้น แต่ก็ต้องเข้ามานั่งทุกคาบไป ภาพครูตัวอ้วนที่ชอบพูดเสียงดังคล้ายตะคอกตลอดเวลาลอยเข้ามาในหัว ทำให้กุพชกายืนหัวเราะอยู่คนเดียว พลันสายตาก็ไปสะดุดกับที่นั่งของใครบางคนที่เธอพอจะจำได้ โต๊ะของดานิเอล

                           ‘ Rose ‘ ตัวหนังสือที่ถูกเขียนด้วยดินสออยู่ที่ริมซ้ายของโต๊ะ ข้างๆกันนั้นมีรูปวาดดอกกุหลาบจากดินสอเช่นกัน…กุพชกามองแล้วน้ำตาเริ่มปริ่มๆที่ขอบตา เธอยิ้มให้กับมันแล้วหยดน้ำตาก็ร่วงลงมาเปรอะเปื้อนใบหน้างามในทันที เธออยากเจอเขาเสียแล้วสิ หวังว่าความรู้สึกของเธอคงไม่ช้าเกินไปนะ…

                             อากาศยามเช้าของวันนี้ดูสดใสกว่าทุกวันที่ผ่านมา กุพชกาตื่นมาด้วยความรู้สึกที่ยากจะบอก เธอตื่นเต้นหรือเธอกำลังกลัวกันแน่ วันนี้สินะที่เธอจะได้จัดการกับความรู้สึกที่ค้างคาใจมานานหลายปี เธอหวังเหลือเกินว่าเขาจะไม่ลืมสัญญา …อย่าทำร้ายฉันด้วยการลืมสัญญาเลยนะดานิเอล…

                            กุพชกาเดินเล่นมาเรื่อยๆจนมาถึงสวนแห่งความหวัง เธอตัดสินใจเดินเข้าไปแล้วตรงไปยังรูปปั้นหญิงสาวผู้นั้นทันที ขณะนี้ดอกกุหลาบสีชมพูหวานแหววก็ได้ออกดอกอวดโฉมกันเต็มไปหมด กุพชกาลูบไล้นิ้วเรียวลงไปบนกลีบกุหลาบแล้วก็นึกถึงใครบางคน วันนี้เขาจะมาไหม กุพชกาถามคำถามเดิมกับตัวเองไปมาตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งตอนนี้

                             “ ฉันจะคอยเก้อรึเปล่าหนอเจ้ากุหลาบ “ กุพชกานั่งลงคุยกับดอกกุหลาบ สายตาเปลี่ยนไปมองท้องฟ้าสีฟ้าจัด แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

                             “ หรือฉันควรอธิษฐานอีกสักครั้งนะ “ สายตาของกุพชกาหันกลับมามองที่รูปปั้นอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมเอามือประสานกันแล้วลองอธิษฐานอีกครั้ง แต่ทว่าได้ยินเสียงเรียกของใครบางคนขึ้นเสียก่อน

                             “ สวัสดีโรส “ สิ้นเสียงนั้น กุพชกาก็รีบหันหน้ามาทันใด ภาพผู้ชายตัวสูงตรงหน้าทำให้เธอยิ้มออกมา เขามา… เขาดูตัวสูงกว่าเมื่อก่อนเยอะ หน้าตายังคงเค้าโครงเดิม แต่ดูดีขึ้นมาก ใบหน้าขาวสะอาดไม่มีหนวดเคราใดๆให้รกหูรกตา วันนี้เขามาในชุดสบายๆ เสื้อยืดสีกรมท่า กางเกงขาสั้นสีดำ และรองเท้าผ้าใบสีดำ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี เธอก็ยังได้กลับมาเห็นเขาใส่ชุดสีเดิมๆเหมือนครั้งเคยเจอกันก่อนหน้านี้ สีประจำตัวสินะ เสื้อผ้าสีเข้มๆยิ่งขับให้ผิวของเขาขาวมากขึ้น กุพชกายิ้มให้คนตรงหน้า ความดีใจปิดไม่มิด มันเผยออกมาทางรอยยิ้มไปหมด ตอนนี้หน้าของเธอคงจะบานยิ่งกว่าดอกกุหลาบในสวนสินะ

                              “ สวัสดีดานิเอล สบายดีไหม “ กุพชกาเดินเข้าไปหาดานิเอลแล้วถามออกไป ตอนนี้ใจเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาข้างนอกแล้ว

                             “ ผมสบายดี โรสล่ะ เป็นยังไงบ้าง หาที่นั่งคุยกันก่อนไหม “ ดานิเอลไม่พูดเปล่า แต่มือของเขายังเอื้อมมาแตะหลังของกุพชกาให้เดินนำไป

                            “ ผมดีใจที่คุณมานะโรส “ ดานิเอลพูดแล้วจ้องตากุพชกา ดวงตาสีน้ำตาลของเขาในวันนี้น่ามองยิ่งนัก มันมีความจริงใจและความดีใจอยู่ในนั้น ปกติกุพชกาไม่ชอบจ้องตากับใครนัก หากแต่วันนี้เธอตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่หลบสายตาคู่นี้อีกต่อไป

                             “ ฉันก็ดีใจที่คุณมา คุณดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ หล่อขึ้น “ กุพชกาพูดชมแล้วส่งยิ้มจริงใจไปให้ผู้ชายตรงหน้า

                             “ ขอบคุณครับ แต่คุณดูไม่เปลี่ยนไปเลยนะ …สวยเหมือนเดิม “ กุพชกาได้ยินดังนั้นแล้วถึงกับพูดอะไรไม่ออก สมองไม่สั่งการใดๆ อึ้ง…นี่เล่นชมกันแบบนี้เลยเหรอ

                             “ ขอบคุณค่ะ “ กุพชกาตอบแล้วก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตาชายหนุ่มตรงหน้า จนกระทั่งเขาถามเข้าประเด็น เธอจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาอีกครั้ง

                             “ วันนี้คุณพร้อมจะตอบคำถามผมแล้วหรือยังโรส “ ดานิเอลเข้าสู่โหมดจริงจังอีกครั้ง ใบหน้าของเขาไม่มีรอยยิ้ม ดวงตาของเขามีแววของความประหม่าและความกลัวอยู่ในนั้น กุพชกาเห็นดังนั้นจึงแอบยิ้มในใจ ครั้งนี้ เธอจะทำให้ดีที่สุด…

                              “ พร้อมสิคะ คุณให้เวลาเตรียมคำตอบตั้งนานนี่นา “ กุพชกายิ้มทะเล้นให้คนตรงหน้า ก่อนที่จะเอื้อมมือไปกุมมือเขาแล้วบีบมือเขาเบาๆ

                             “ ฉันชอบคุณค่ะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเรื่องของคุณมันวนเวียนอยู่ในหัวของฉันตลอดเวลา ฉันทบทวนความรู้สึกกับตัวเองหลายครั้ง ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงคุณ ความรู้สึกมันมีแต่เพิ่มขึ้นจนมันจะระเบิดออกมา วันนี้ฉันมั่นใจแล้วจริงๆ “ กุพชกาพูดจบดานิเอลก็รั้งร่างบางเข้าไปไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะกดจมูกโด่งๆลงบนเรือนผมนุ่มของกุพชกา

                            “ วันนั้นผมอาจจะชอบคุณ แต่วันนี้ผมก็แน่ใจแล้วเหมือนกันว่าผมรักคุณ ผมรักคุณนะโรส “ ชายหนุ่มพูดแล้วจ้องตาส่งผ่านความรู้สึกทั้งมวลผ่านทางดวงตาคู่สีน้ำตาลคู่นี้ให้กับหญิงสาว กุพชกาได้ยินดังนั้นก็ถึงกับน้ำตาไหล เธอไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ วันที่เธอถูกใครสักคนบอกรัก…

                            “ ขอบคุณจริงๆดานิเอล “ กุพชกาพูดเสร็จก็เข้าโผกอดชายตรงหน้าทันที

                      ดานิเอลพากุพชกามายืนอยู่หน้ารูปปั้นก่อนจะเด็ดดอกกุหลาบสีหวานมอบให้เธอ ณ บัดนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มละไมที่ใครเห็นก็ต้องชื่นชอบแน่

                        “ วันนี้ไม่มีกุหลาบแดงให้ รับกุหลาบสีชมพูนี้ไว้ได้ไหมครับ “ กุพชกาไม่รอช้า พยักหน้าหงึกหงักแล้วรีบรับกุหลาบสีหวานนั้นมาทันที …ผู้ชายอะไร น่ารักจัง

                        “ คุณเคยอธิษฐานกับรูปปั้นนี้หรือเปล่า “ กุพชกาถามดานิเอล

                        “ เพิ่งอธิษฐานไปวันนี้แหละ แต่ไม่รู้จะได้ผลไหม “ ดานิเอลตอบกุพชกาแล้วยิ้มมีเลศนัย คนสงสัยเลยถามต่อตามสเต็ป

                         “ อธิษฐานว่าอะไรเหอ “ คนตัวเล็กจ้องตาคนตัวสูงตรงหน้า อยากรู้อยากเห็นสุดๆ

                         “ แต่งงานกับผมนะโรส “ หญิงสาวถึงกับผงะกับประโยคเมื่อตะกี๊ที่ออกจากปากของชายตัวสูง

                         “ ฮะ ว่าไงนะ “ กุพชกาลืมตัว ถามออกไปอย่างตกใจ

                         “ แต่งงานกับผมนะโรส ผมรักคุณ “ ชายหนุ่มยื่นกล่องผ้ากำมะหยี่สีแดงให้หญิงสาว ก่อนเขาจะค่อยๆบรรจงเปิดมันออก แหวนทองคำขาวหัวแหวนรูปดอกกุหลาบนอนอวดโฉมอยู่ในกล่อง

                         “ ค่ะ “ กุพชกาตอบรับแล้วอายม้วน ก้มหน้าไม่กล้าสบตาดานิเอล เขาจึงนั่งลงแล้วสวมแหวนวงนั้นให้กับกุพชกา ก่อนจะจุมพิตเบาๆที่นิ้วมือแล้วลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

                         “ คุณยังอยากรู้ไหมว่าผมอธิษฐานว่าอะไร “

                         “ คะ อยากสิคะ “ กุพชกาเงยหน้ามองดานิเอลอีกครั้ง ตอนนี้ใบหน้าของดานิเอลช่างน่ามองเหลือเกิน รอยยิ้มมันทำให้เขาดูหล่อขึ้นเป็นกอง เธออยากมองใบหน้าของเขาที่ประดับรอยยิ้มตลอดเวลา เธอจะไม่หลบหน้าเขาอีกแล้ว ต้องทำให้ได้

                         “ ผมก็อธิษฐานให้คุณตอบตกลงไง “

                         ชายหนุ่มรั้งเอวบางของหญิงสาวให้เข้ามาแนบตัวก่อนจะประทับริมฝีปากบางลงบนริมฝีปากนุ่มนิ่มของหญิงสาว กุพชกาหลับตาพริ้มรับรสจูบอันแสนหวานจากดานิเอล ผู้ชายที่เธอไม่คาดคิดว่าจะมายืนจูบเธอในวันนี้…

                         สายลมเย็นๆพัดมาเป็นระลอกๆ กลีบกุหลาบสีหวานลอยอยู่รอบตัวของทั้งคู่ กุพชกาและดานิเอลมองกลีบกุหลาบเหล่านั้นแล้วยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ก่อนที่ดานิเอลจะกอดกุพชกาเอาไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง พร้อมกระซิบประโยคที่หวานเสียจนคนได้ยินเขินจนต้องมุดหน้าลงกับอกแข็งแรงของเขา

                        “ คุณรู้ไหมว่ากุหลาบสีสวยทั้งสวนนี้ยังสวยไม่เท่ากับกุหลาบที่ผมกำลังกอดอยู่ "

                                           -The end -

 

 ปล.ชื่อนางเอกอ่านว่า กุบ-ชะ-กา นะคะ แปลว่า ดอกกุหลาบ ค่ะ :)