I don’t I don’t smoke

But I’ll go outside with you

“ บุหรี่หน่อยมั๊ย??”

เพราะภายในงานเลี้ยงที่บริษัทมันน่าเบื่อเกินไป ซนแชยองจึงต้องปลีกตัวออกมาสูบบุหรี่แก้เบื่อ แต่ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องที่น่าสนุกมากกว่าสูบบุหรี่เสียแล้วสิ แชยองเอ่ยถามหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงกันข้ามด้วยน้ำเสียงห้าวเสมือนปลุกให้อีกฝ่ายต้องตื่นจากภวังค์ และดูเหมือนว่าเจ้าหล่อนกำลังพยายามทำตัวให้เป็นปกติ หลังจากที่เผลอยืนมองตนอย่างไม่วางตาอยู่นานสองนาน

“ ฉันไม่สูบบุหรี่ค่ะ” สาวสวยคนนั้นปฏิเสธ ราวกับตลอดทั้งชีวิตที่เกิดมาเธอไม่แม้แต่จะพิศวาสมันเลย คนที่ได้ฟังจึงได้แต่แค่นยิ้ม

“ กระแ-ะ” คำพูดสั้น ๆ และน้ำเสียงที่ดูไม่จริงจังเปรียบเหมือนเจ้าตัวกำลังพูดถึงฝนฟ้าอากาศ ทำเอาคนฟังถึงกับไปไม่เป็นที่จู่ ๆ ก็ถูกยัดเยียดคำนั้นมาให้ ใบหน้าสวยราวกับรูปปั้นชั้นเลิศเชิดขึ้นมาเพียงเล็กน้อย ริมฝีปากบางของเธอเม้มเอาไว้โดยไม่รู้ตัวราวกับจะกดความรู้สึกขุ่นเคืองที่อยู่ภายใน

“ เอ้า!!!ฉันพูดอะไรผิดเหรอ?? ก็เห็นคุณเอาแต่มอง เลยนึกว่าอยากจะสูบบ้าง ถ้าไม่สนใจบุหรี่แล้วคุณสนใจอะไรล่ะ?? หรือว่าสนใจฉัน??” เห็นท่าทีไม่ค่อยพอใจของเจ้าหล่อนแล้ว แชยองจึงพูดต่อเพื่อขยายความ แต่ก็คงไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกดีขึ้น

“ ดูท่าทางอายุของคุณจะยังไม่มากเท่าไหร่ เอาเป็นว่าฉันจะไม่ถือสาก็แล้วกัน” น้ำเสียงหวานตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มที่สุภาพ แต่นั่นสร้างความขุ่นเคืองให้กับซนแชยองอยู่ไม่น้อยเลย เพราะเหมือนกับกล่าวหาว่าตัวเธอเป็นเด็กจึงไม่ถือสาหาความ

“ นี่คุณเป็นใครกัน ถึงได้กล้ามาพูดแบบนี้กับฉันได้” รอยยิ้มที่ดูจะไม่ยี่หระจากสาวสวยยิ่งทวีความโกรธกรุ่นให้กับแชยองได้เป็นอย่างดี เธอเดินเข้าไปชิดร่างสมส่วนที่ยืนพิงกรอบหน้าต่าง พร้อมกับดวงตากลมโตพยายามเค้นเอาคำตอบ หากเพียงคนถูกถามกลับไม่ได้ตอบอะไร แต่หัวเราะออกมาเบา ๆ ซนแชยองพยายามจะกดเสียงให้ต่ำลงเพื่อเพิ่มความน่าเกรงขาม

“ หัวเราะทำไม...”

“ คุณน่ารักดี ฉันสารภาพก็ได้ว่าชอบ” ดวงตาพราวระยับจากหญิงสาวเหมือนเป็นน้ำเย็นที่มาดับความร้อนจากความโมโห ซนแชยองมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจเมื่อหญิงสาวสวยหลับตาลงช้า ๆ ก่อนจะย่อตัวลงมาใกล้กับใบหน้าของเธอเอง

“ กลิ่นบุหรี่ของคุณก็ด้วย...” สาวสวยตรงหน้าช้อนสายตาขึ้นมาสบตาเจ้าของกลิ่นบุหรี่ที่เธอกำลังหลงใหลได้ปลื้ม อดไม่ได้ที่จะยอมรับว่ากลิ่นหอมเย็น ๆ ที่มาจากคนตัวเล็กนั้นไม่ได้น่ารังเกียจเลยแม้สักนิด ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นอาการประหม่าของซนแชยอง เธอจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนขึ้นมาซับเหงื่อที่ผุดขึ้นมาตามไรผมให้อีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน

“ ไม่ต้อง...” เสียงห้าวปฏิเสธเธอแบบไม่เต็มเสียงเท่าไหร่ หญิงสาวสวยจึงยัดผ้าเช็ดหน้านั้นใส่มือของแชยอง ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้คนตัวเล็กกว่ามองร่างงามงอนเดินห่างเธอออกไปจนสุดสายตา ถึงแม้อย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้เสียงหัวใจของเธอแผ่วแรงเต้นลงเลยแม้แต่นิด

‘หึ...’

ซนแชยองยิ้มมุมปากกับตัวเองด้วยความรู้สึกขื่นขัน คุณอ่านไม่ผิดหรอก มันจะขื่นขมหรือก็ไม่เชิง ขำขันในโชคชะตาเวลานี้ก็คงไม่ใช่มั้ง แต่เพราะหญิงสาวที่ทำให้ใจเต้นแรงคนนั้นคือแฟนของ ยูจองยอน พี่สาวของเธอนี่สิ

พี่สาวต่างมารดาที่แม้จะเกิดจากภรรยานอกสมรสของคุณพ่อ แต่ทุกคนในตระกูลก็ดูจะเห็นดีเห็นงามไปด้วยกับจองยอนทุกอย่างตั้งแต่เด็กจนโต นั่นเพราะหล่อนมีความเป็นผู้นำ พากำไรมาสู่บริษัทเป็นกอบเป็นกำ ส่วนซนแชยองคนนี้น่ะเหรอ...

“ เราน่ะไม่ต้องมายุ่งกับงานที่นี่ดีแล้ว ปล่อยจองยอนเขาคุมไปเถอะ” คุณพ่อของเธอพูดต่อหน้าเหล่าธารกำนัลที่มาร่วมรับประทานอาหารในบรรยากาศบนตึกสูงเสียดฟ้าของตระกูลซน ซึ่งหนึ่งในนั้นมีผู้หญิงสวยคนนั้นรวมอยู่ด้วย

ชารอน โรเจอร์

รู้สึกเสียหน้าชะมัด

“ โธ่...คุณพ่อ ให้น้องมาฝึกงานบริหารก่อนก็ยังได้” ท่าทางสายตาและคำพูดของคนที่มีศักดิ์เป็นพี่มันแฝงนัยยะของการเย้ยหยันอยู่ในที แชยองไม่สามารถทนฟังคนเหล่านี้พูดคุยกันต่อไปได้อีกแล้ว เธอลุกขึ้นยืนอย่างไม่พอใจ

ก็ไม่ได้อยากจะทำสักหน่อย...

“ จะไปไหนล่ะ??” คนเป็นพ่อถาม ซนแชยองมองทุกคนบนโต๊ะอาหาร ก่อนจะสบตากับคนที่ถามเธอ

“ ปวดอึ...” คำตอบสั้น ๆ พร้อมกับเจ้าตัวที่เดินตัวปลิวออกไปอย่างไม่ใยดี เหล่าบรรดาผู้รากมากดีบนโต๊ะอาหารต่างมองหน้ากันอิหลักอิเหลื่อ แม้แต่ท่านประธานซนเองก็ตาม

“ ปัดโธ่เว้ย!!!” มือเล็กเหวี่ยงทั้งบุหรี่ทั้งซองและไฟแช็คซิปโป้ออกไปให้พ้นหูพ้นตา เพราะความโมโหจนมือไม้สั่นไปหมดไม่สามารถจุดบุหรี่สูบได้ เธอค่อย ๆ หลับตาแล้วสูดลมหายใจเข้าออกเพื่อเรียกสติ แต่ทำไมภาพในหัวถึงได้นึกถึงแต่จองยอนกับผู้หญิงคนนั้นคุยกันกระหนุงกระหนิงไปได้

แค่คุยกันไม่ถึงห้านาทีเลย ทำไมถึงมีอิทธิพลต่อใจได้ถึงขนาดนี้ก็ไม่รู้...

“ เพิ่งรู้ว่าที่นี่คือห้องน้ำ...” เสียงหวานจากใครบางคนทำเอาแชยองลืมตาขึ้นมามอง สายตาพราวระยับของอีกฝ่ายทำให้หัวใจสูบฉีดขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ซนแชยองเหลือบไปเห็นซองบุหรี่และไฟแช็คที่เธอเพิ่งเขวี้ยงทิ้งไปเมื่อสักครู่ บัดนี้มันอยู่ในมือของคุณชารอน

“ ขอบใจที่เก็บให้” คนตัวเล็กกว่ากำลังจะรวบสองสิ่งนั้นจากมือเรียวสวย แต่ชารอนกลับไม่ยอมคืนให้แต่โดยดี หญิงสาวสวยส่งยิ้มหวานให้กับแชยองที่ตอนนี้มองเธออย่างไม่เข้าใจ

“ ให้ฉันจุดบุหรี่ให้คุณดีกว่า...” ข้อเสนออันน่าตื่นเต้นมาพร้อมกับสายตาที่มีความหมายบางอย่างแฝงอยู่ส่งผลให้คนฟังยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะยินยอมให้สาวสวยหยิบบุหรี่จากซองขึ้นมาจรดบนปากอิ่มของตน เธอปล่อยให้นิ้วเรียวสวยของอีกฝ่ายไล้วนอยู่กับไฝเสน่ห์ที่ประดับอยู่บริเวณริมฝีปากล่างอย่างอ้อยอิ่ง

ไม่มีวินาทีไหนที่ทั้งคู่จะละลายตาจากกันได้เลย

กริ๊ก!!!

เปลวไฟน้อย ๆ จากไฟแช็คซิปโป้ที่จุดโดยชารอนกำลังเผาไหม้ปลายบุหรี่เพื่อรอให้อีกฝ่ายได้เสพสม ไม่ต่างจากไฟแห่งราคะที่กำลังรอเวลาลุกโชนเผาไหม้สำนึกผิดชอบชั่วดีให้กลายเป็นจุณ ร่างงามพาตัวเองเข้ามาเบียดกับซนแชยองจนแทบจะเป็นคนเดียวกัน ควันบุหรี่จากคนตัวเล็กกว่ากำลังกระจายตัวอย่างอิสระ กลิ่นหอมเย็นจากมันช่างน่าหลงใหลราวกับถูกมนต์สะกด

“ จะทำอะไรน่ะ?? คุณไม่คิดจะเกรงใจจองยอนบ้างเหรอ??” ประโยคที่ดูเหมือนจะเตือนสติจากแชยอง หากแต่มือข้างที่ว่างนั้นกลับตวัดมาโอบเอวบางอย่างไม่เกรงใจใครอย่างที่ปากพูด

“ ชู่วววว” คนถูกท้วงติงยิ้มน้อย ๆ พร้อมกับส่ายหน้าราวกับต้องการให้คนตัวเล็กเลิกพูดถึงคนอื่น และถือโอกาสถูจมูกโด่งกับคนขี้สงสัยอย่างนึกมันเขี้ยว ก่อนที่สายตาของเธอจะหลุบมองเรียวปากอวบอิ่มของอีกฝ่ายอย่างจงใจ

และในเสี้ยววินาทีต่อมา ชารอน โรเจอร์ประทับริมฝีปากของเธอลงในตำแหน่งเดียวกันกับอีกฝ่ายอย่างห้ามใจไม่อยู่ สารนิโคตินกำลังออกฤทธิ์อาละวาดอยู่ในห้วงอารมณ์แห่งความหวามไหวของคนทั้งคู่ หากเปรียบเป็นบทเพลงแล้วคนหนึ่งก็คงจะเป็นคำร้อง ส่วนอีกคนก็จะเป็นทำนองที่สอดรับกันอย่างลงตัว แชยองตัดสินใจทิ้งบุหรี่ลงกับพื้นแล้วเหยียบมันด้วยรองเท้าหนังชั้นดี เพราะตอนนี้คงไม่ใช่บุหรี่ที่ทำให้เธอผ่อนคลายได้หรอก

แต่เป็นแฟนของยูจองยอนต่างหาก!!!

“ หนาวมั๊ย??? ไปหาที่อุ่น ๆ คุยกันเถอะ” น้ำเสียงแหบพร่าจากแชยองทำเอาคนฟังใจสั่นสะท้าน ก่อนจะยินยอมให้อีกฝ่ายจูงมือเธอออกไปข้างนอกด้วยกัน

I know what you wanna do
We’ll make out and let our bodies speak
I’ll light that cigarette for you
Promise me that you will keep this between us

‘ แชงแชงร้องไห้ทำไมเหรอ??’

‘ พี่จองยอน...ฮึก...เค้าแกล้งหนู...’

‘ โอ๋...ไม่ร้องนะคะแชงแชง ต่อไปนี้แชงแชงต้องเข้มแข็งนะคะ อย่าร้องไห้ให้จองยอนเห็นอีก เพราะเขาต้องการให้เราร้องไห้ไงถึงได้แกล้ง...แชงแชงต้องสู้กลับบ้างนะ...’

‘ หนูกลัวพี่จองยอนจะเกลียดมากกว่าเดิม...ขนาดพูดดีด้วยยังแกล้งขนาดนี้เลย...ฮึก’

‘ ฟังพี่นะคะ...ระหว่างทำดีได้ชั่ว กับทำชั่วได้ชั่ว อันไหนเจ็บน้อยกว่า ก็เลือกอันนั้นแหละ...’

“ ตื่นได้แล้วค่ะ...” เสียงหวานกระซิบเบา ๆ ข้างหูให้ซนแชยองสะดุ้งตื่น แปลกที่เช้านี้ความรู้สึกแรกที่ลืมตาคือความรู้สึกปวดหัวอย่างไม่รู้สาเหตุ เธอลืมตามองเจ้าของใบหน้าหวานด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในใจพลันนึกถึงใครบางคนในอดีตที่กำลังมารื้อฟื้นความรู้สึกบางอย่างของเธอจากความฝันเมื่อสักครู่

คนเพิ่งตื่นมองไปรอบ ๆ ห้องที่เธอไม่คุ้นเคย

“ เป็นอะไรไปเหรอ?? ดูคุณรู้สึกจะไม่ค่อยดีนะ เมื่อคืนคุณใช้แรงมากไปหน่อยล่ะสิ” เจ้าของห้องเอ่ยเย้าอีกฝ่ายก่อนจะโอบกอดคนที่เพิ่งตื่นด้วยท่าทีออดอ้อน แชยองเอื้อมมือขึ้นมาลูบศีรษะคนขี้อ้อนพร้อมกับส่งยิ้มให้

“ คงงั้นแหละมั้ง...ก็ดูคุณสิ...สู้คนขนาดนี้ จะไปมีแรงเหลือได้ยังไง แถมตื่นแต่เช้ามาแต่งตัวสวยยั่วกันแบบนี้แล้วด้วย...” พูดจบประโยคไม่ทันไร ก็ถูกหมัดน้อย ๆ จากชารอนทุบเข้าที่ต้นแขนอย่างไม่จริงจังมากนัก...

“ โอ๊ย!!!” ความรู้สึกปวดหัวแล่นเข้ามาเป็นระลอก ก่อนที่จะหายไปภายในไม่กี่วินาที ชารอนตกใจรีบสอบถามอาการจากแชยองทันทีด้วยความเป็นห่วง

“ ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ สงสัยจะหิว”

“ ฉันทำอาหารเตรียมไว้ให้แล้วค่ะ คุณอาบน้ำก่อน แล้วเราจะได้ไปทานกัน” มิสโรเจอร์เอ่ยขึ้นก่อนจะออกไปรอแชยองที่โต๊ะอาหาร เมื่ออยู่เพียงลำพัง ร่างเล็กมองซ้ายแลขวาเพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง บนหัวเตียงนั้นเป็นรูปของชารอนกับครอบครัวชาวอังกฤษ คงจะถ่ายเอาไว้หลายปี และเค้าโครงหน้าของชารอนในรูปถ่ายนั้นคับคล้ายใครบางคนที่เธอรู้จัก

ซนแชยองเปิดลิ้นชักก็พบอัลบั้มรูปเล่มหนึ่งอยู่ในนั้น เธอหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่มืออันสั่นเทาจะหยิบมันขึ้นมาเปิดดู ภายในใจของเธอภาวนาเหลือเกินว่ามันจะไม่ใช่ในสิ่งที่เธอสงสัย

แต่พระเจ้าไม่เข้าข้างเธอเลย

“ พี่มินะ...” ภาพจำสุดท้ายที่เธอเห็น คือเด็กสาววัยสิบสามปี ซึ่งเป็นคน ๆ เดียวกันกับรูปในอัลบั้มนี้ ซนแชยองทรุดตัวลงไปกับพื้น สายตาของเด็กผู้หญิงคนนั้นในวันสุดท้ายที่เจอกัน ยังคงติดอยู่ในใจไม่มีวันเลือนหาย และมันทำให้เธอเจ็บปวดหัวใจทุกครั้ง...

เมื่อความเครียดเข้ามาครอบงำ ซนแชยองจึงเดินหาบุหรี่เพื่อสูบแก้เครียด เธอกระวนกระวายจนมือไม้สั่นไปหมด จนกระทั่งร่างบางเปิดประตูเข้ามา

“ หาเจ้านี่อยู่เหรอคะ???” แน่นอนว่าสิ่งที่เธออยากได้ตอนนี้ไปอยู่ในมือของชารอน หรือในอดีตคือพี่มินะ พี่สาวข้างบ้านสมัยยังเยาว์วัย แชยองยืนตัวแข็งทื่อมองคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ด้วยใจที่เต้นระรัว ความรู้สึกผิดยังคงมีอยู่มาก มากเสียจนไม่กล้าสู้หน้าอีกฝ่ายได้เลย

“ ต่อไปนี้ถ้าเราอยู่ด้วยกัน...ฉันจะจุดบุหรี่ให้คุณเองนะ” เสียงหวานเอ่ยอย่างอารมณ์ดี รอยยิ้มบนใบหน้าสวยช่างดูเข้ากันไปเสียหมด มิสโรเจอร์ในเวลานี้บรรจงจุดบุหรี่ที่ถูกคาบไว้ด้วยเรียวปากสวย แน่นอนว่าในเวลาต่อมาฤทธิ์ของมันทำให้ซนแชยองผ่อนคลายมากขึ้นกว่าเดิม

“ สบายดีมั๊ย??” เธอตัดสินใจเอ่ยถามชารอนทันทีที่เรียกสติกลับมาได้

“ คะ???” คนถูกถามมองคนตัวเล็กกว่าด้วยความไม่เข้าใจ ซนแชยองอัดสารนิโคตินเข้าเต็มปอด ก่อนจะเบี่ยงหน้าออกเพื่อระบายควันแห่งความเครียดนี้ออกไปแล้วจึงทำการดับบุหรี่ให้เรียบร้อย เธอกันมาสบตากับชารอน

“ ฉันรู้แล้วนะ ว่าคุณคือพี่มินะ” คำพูดที่ดูจริงจัง เจือปนไปกับความรู้สึกผิดต่อมินะ ทำเอาคนมองแค่นยิ้ม

“ ฉันต้องการให้เธอรู้นั่นแหละ ไม่เจอกันนานเลย ดีใจมั๊ย???” ท่าทีของมินะเปลี่ยนไปทันที สายตาที่อ่อนโยนกลับกลายเป็นเหยียดหยัน

“ โอ๊ยยย” จู่ ๆ เธอก็ปวดศีรษะขึ้นมาอีก แต่คราวนี้เริ่มจะหนักมากยิ่งขึ้น สลับกับเห็นคนตรงหน้าหัวเราะอย่างสะใจ ชารอน โรเจอร์ ผลักคนตัวเล็กกว่าไปที่เตียงนุ่ม ก่อนที่ร่างงามของเธอจะโน้มตัวตามลงไปเพื่อสบตากับคนใต้ร่าง

“ ตอนนี้ฉันสบายดีแชงแชง แต่ถ้าก่อนหน้านี้...ฉันเหมือนตกนรกทั้งเป็น ตั้งแต่วันนั้นไง...ที่เราเล่นซ่อนแอบเธอเป็นคนซ่อนแล้วฉันเป็นฝ่ายต้องหาเธอ...เสียดายจริงๆ  ที่ฉันเห็นเธอแล้ว แต่พ่อของเธอดันจับฉันไปขายเสียก่อน” สายตาอาฆาตจากหญิงสาวที่เจือไปด้วยความเจ็บปวดได้ส่งผ่านมาเป็นกำลังกายที่ออกแรงบีบต้นแขนของแชยองจนรู้สึกเจ็บไปหมด

ซนแชยองในวันนี้รู้ดี ว่าบริษัทของท่านประธานซนเป็นเพียงกิจการบังหน้า ที่เบื้องหลังเต็มไปด้วยธุรกิจค้ามนุษย์อย่างครบวงจร แต่เธอยังคงขี้ขลาดไม่กล้าคัดค้านการกระทำของบิดา เหมือนที่วันนั้น...

เธอสบตากับมินะ...ในขณะที่มินะกำลังขอความช่วยเหลือจากเธอ แต่เด็กหญิงซนแชยองก็เลือกที่จะนั่งอยู่ในหลืบใต้โต๊ะที่ตัวเองซ่อนเอาไว้อยู่อย่างนั้นด้วยความหวาดกลัว ปล่อยให้คนของคุณพ่อพาตัวมินะไปอย่างง่ายดาย

“ ผ่านมาสิบห้าปี ในที่สุดตอนนี้ฉันก็จับเธอได้แล้ว...โป้ง!!!” เสียงหวานหัวเราะลั่นห้องทั้งที่ยังคร่อมอยู่บนตัวของแชยอง คนใต้ร่างรู้สึกเหมือนอวัยวะในร่างกายทำงานไม่เป็นระบบ ความเจ็บปวดทรมานถาโถมเข้ามาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“ บุหรี่ที่เธอสูบเมื่อคืนกับเมื่อกี๊นี่...มันไม่ใช่ซองที่เธอเขวี้ยงทิ้งหรอก แต่มันเป็นของฉันเอง ฉันใส่ของเล่นเพื่อเพิ่มความสนุกน่ะ แต่อาจจะเกินขนานไปนิด...อดทนเอาหน่อยนะแชงแชง” มินะกระซิบลงบนซอกคอขาว พร้อมกับสูดกลิ่นบุหรี่จากคนตัวเล็กที่เธอชื่นชอบ ในขณะที่เลือดสีข้นไหลออกมาทางจมูกของแชยองพร้อมร่างกายเล็กที่แข็งเกร็ง

“ พะ...พี่มินะ...ฉันขอ...โทษ” แชยองพยายามรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายเพื่อบอกเธอ

ลิปสติกสีแดงเบอกันดีจากมินะเปรียบเสมือนพู่กันที่คอยวาดไล้ไปตามลำคอและใบหน้าของคนใต้ร่างราวกับปลอบประโลมจนวินาทีสุดท้ายที่ซนแชยองหมดลมหายใจ นั่นแหละ...

เธอถึงได้ร้องไห้ออกมา...

‘ หนูไม่อยากมีพี่แบบจองยอน...หนูอยากมีพี่ใจดีแบบพี่มินะ’

‘ คุณพ่อให้แบ่งขนมให้พี่จองยอน...หนูไม่ให้หรอก หนูเอามาให้พี่มินะ’

‘ หนูไม่ชอบคนที่บ้านเลย พี่มินะ...ถ้าเราโตขึ้น เราไปอยู่ด้วยกันสองคนมั๊ย หนูมีพี่มินะคนเดียวก็พอแล้ว’

น้ำเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กหญิงซนแชยองในสมัยยังเป็นเด็กดังขึ้นมาในโสตประสาท ประโยคแล้วประโยคเล่าที่บ่งบอกว่าเธอนั้นสำคัญกับซนแชยองมากแค่ไหน เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นหลายครั้งติดต่อกัน มินะเดินไปหยิบโทรศัพท์ด้วยท่าทีเลื่อนลอย แล้วกลับมานั่งยังตำแหน่งเดิม

“ สำเร็จมั๊ยมินะ...มันตายหรือเปล่า???” เสียงยูจองยอนเอ่ยถามด้วยความกังวลใจ

“ อืม...” เสียงหวานตอบกลับไปสั้น ๆ ในขณะที่เอื้อมมือข้างที่ว่างไปหยิบวัตถุบางอย่างที่ลิ้นชักตรงหัวเตียง สายตาว่างเปล่าของเธอมองไปยังร่างไร้วิญญาณของซนแชยองที่นอนอยู่ข้าง ๆ เธอเอง มิสโรเจอร์วางโทรศัพท์เอาไว้บนหัวเตียง แล้วใช้มือนั้นจับมืออันเย็นชืดของแชยอง เธอปล่อยให้คนปลายสายพูดไปเรื่อยๆ

“ เธอทำดีมากที่รัก...ต่อไปนี้เราจะได้ครอบครองธุรกิจนี้ได้อย่างเต็มตัว ไม่มีซนแชยองแล้วทุกอย่างจะเป็นของฉันหมดแต่เพียงผู้เดียว ต้องขอบคุณพรหมลิขิตที่ฉันได้เจอกับเธอแล้วช่วยเธอออกมากจากนรกมาได้...แม้มันจะสายไปเสียหน่อยและเธอเองคงจะทนทุกข์มาหลายปี...แต่จากนี้ไปเราสองคน...”

ปัง!!!!

เสียงปืนดังสนั่นจากฝีมือของมินะที่ปลิดชีวิตตัวเองอย่างที่ใจของเธอต้องการ มินะรู้เสมอว่าสุดท้ายแล้วมันจะต้องจบลงที่การสูญเสีย แต่เมื่อเธอเลือกแล้วก็ต้องเดินหน้าต่อไป และมันเป็นไปอย่างที่เด็กหญิงแชยองเมื่อสิบห้าปีก่อนอยากจะให้เป็น

‘ พี่มินะ...ถ้าเราโตขึ้น เราไปอยู่ด้วยกันสองคนมั๊ย หนูมีพี่มินะคนเดียวก็พอแล้ว’

หญิงสาวใช้เฮือกสุดท้ายของชีวิตสูดความหอมของกลิ่นบุหรี่จากซนแชยอง กลิ่นบุหรี่ที่เธอรังเกียจมาทั้งชีวิตของการเป็นผู้หญิงขายบริการ แต่เธอกลับหลงใหลอย่างง่ายดายเมื่อมันมาจากคนข้างตัว ความรักมันเป็นแบบนี้เองสินะ มินะกระชับมือเล็กเอาไว้แน่นก่อนที่เธอเองจะหมดลมหายใจ

But I don’t I don’t mind now
Cause I am here with you

I am here with you