ความสำเร็จในกำมือ

ข้อมูลเบื้องต้น

ความสำเร็จทั้งหมดของตัวเรา...

ขึ้นอยู่กับตัวใคร?

เนื้อเรื่อง

  "เฮ้ย...ไอ้พาย ไอ้นัก ไอ้ยุ ไอ้เขม...ขอโทษทีว่ะ รถมันติดข้าเลยมาสาย" เสียงปนความเหนื่อยของภูติชาติที่กล่าวขอโทษเพื่อนๆ เพราะเค้ามาช้ากว่าเวลานัดเกือบชั่วโมง "แล้วนี้พวกเอ็งซ้อมกันไปถึงไหนแล้ววะ" ภูติชาติถามพลางคล้องสายกีต้าร์
 "จะซ้อมอะไรล่ะ ก็ตอนพวกข้ามาถึงก็พากันรีบเช็กเครื่องดนรี แต่ที่ไหนได้อุตส่าห์รีบเช็กแต่เอ็งกลับมาซะสาย พวกข้าก็เลยลงไปนอนกันอยู่ตรงพื้นรอเอ็งเนี้ย" นักรบตอยน้ำเสียงโวยวาย แต่ท่าทางการนั่งกลับสบายๆ แผ่นหลังพิงกับลำโพง ขายาวยีดตรง แล้วลุกอย่างว่องไวเดินไปยังเคื่องดนตรีของตน "ไอ้ยุ ไอ้พัด ไอ้เขม ลุกๆ ท่านนักกีต้าร์สายบัวมาแล้ว เร็วๆ"
 ภูติชาติ นักรบ สิรายุ เขมรินทร์ พายพัด ห้าหนุ่มเพื่อนซี้ที่รักใคร่ ผูกพันกันเพราะดนตรี มาสนิทกันได้เพราะดนตรี มีความฝันอย่างเดียวกันคือดนตรี และกำลังจะสานฝันด้วยการลงประกวดวงดนตรี
 "โอ๊ย...เมื่อยจังเลย" เขมรินทร์ยืดหลังตรง ชูมือที่ถือไม้กลองขึ้นสูงบิดซ้ายที ขวาที
 "วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันข้าจะพาไปไหว้พระเอาฤกษ์เอาชัย" พายพัดนักร้องนำร่างโปร่งนัดแนะกับสมาชิกในวง "อ่อ...ไอ้ยุแกเวลาเล่นมีสมาธิหน่อยนะ" พายพัดติงสิรายุสีหน้าเรียบ- -ที่พายพัดทำสีหน้าเรียบไม่ใช่เพราะโกรธหรือเครียด นายคนนี้หน้าตายเป็นที่สุด มาดขรึม พูดน้อย ไม่เอาใจใคร แต่นี้แหละกลับทำให้สาวๆ มากมายหลงเสน่ห์
 

 - - - เช้าวันรุ่งขึ้น - - -

 
 "แหมไอ้ชาติ กลัวไม่ได้มารึไงรีบมาคนแรกเลยนะ" เขมรินทร์แซวพลางตบบ่าเบาๆ เป็นการทักทาย
 "วันนี้เราจะไปไหว้พระที่ไหนกันดีวะ" สิรายุถามหน้าทะเล้น
 "ข้าว่านะ...คนเราเนี้ยจะทำบุญทำกุศลไม่ควรจะเลือกวัดหรอก"นักรบพูดสีหน้าจริงจัง แต่แล้วก็เผยยิ้มทะเล้นก่อนจะพูดขึ้น "ข้าว่าไปวัดไหนก็ได้ที่มีนางรำแก้บนสวยๆ น่ะเว้ย"
 "เอ็งจะไปไหว้พระหรือไปจีบนางรำแก้บนวะ...พูดกันมากเดี๋ยวก็ไม่ได้ไปหรอก" พายพัดพูดคิ้วขมวดแล้วก้าวยาวนำไป

 โพธิ์ต้นใหญ่ลำต้นดูมั่นคงด้วยขนาดหลายคนโอบ ใบที่แผ่ออกราวกับเป็นร่มธรรมชาติให้ร่มเงาแก่ลาดวัดกว้าง ฝั่งตรงข้ามเป็นโบสถ์หลังไม่ใหญ่มากนัก หน้าหนุ่มเดินออกมาด้วยท่าทีสงบ
 รถิดแน่นขนัดบนทางด่วนที่ตัดหลายสายจนบางทีกลัวมันจะพันกันเข้า หนึ่งในรถหลายคันที่ติดแน่นขนัดอยู่คือ รถโตโยต้าฟอร์จูนเนอร์ สีเทาดำของพายพัด ในรถห้าหนุ่มกำลังคุยกันอย่างออกรสออกชาติ
 "ไอ้พาย เอ็งนี้เจ๋งว่ะ" นักรบพูดหน้าระรื่น
 "เจ๋ง?" พายพัดทวนคำ เอียงคอสงสัย
 "ก็พระวัดนี้ชื่อเสียงของท่านดังมากเลยนะเว้ย ใครบนบานอะไร สำเร็จผลหมดทุกราย" สิรายุยื่นหน้ามาจากเบาะหลัง เอ่ยจบก็ยกมือพนมขึ้นท่วมหัว แต่แล้วก็หงายกลับจนติดเบาะด้วยแรงดึงของเขมรินทร์
 "แล้วเอ็งมั่นใจหรอวะ ว่าพระท่านจะช่วยพวกเรา" เขมรินทร์ยื่นหน้ามาแทนที่สิรายุ
 "ข้าไม่ได้คิดว่าพระท่านจะช่วยพวกเรา หรือดลบันดาลให้พวกเราเข้ารอบเว้ย" พายพัดตอบสีหน้าเรียบ "แต่ที่ข้าพวกเรามาไหว้พระเนี้ยเพื่อทำให้มีความมั่นใจมากขึ้น ไม่ว่าจะทำอะไรเรื่องความมั่นใจมันสำคัญไม่ใช่หรอวะ"
 "ถูกต้องนะคร๊าบ..."ภูติชาติตะโกนลั่น แล้วปรับระดับเป็นเสียงปกติ "จริงอย่างที่ไอ้พายมันพูดนะ ถ้าพวกเรามีความมั่นใจพวกเราก็จะทำมันออกมาได้ดี"
 "สาธุ..." นักรบ สิายุ และเขมรินทร์ประสานเสียงแล้วพนมมือท่วมขึ้นสูง แววตามุ่งมั่น
 ไม่ว่าวงดนตรีของพวกเขจะชนะหรือไม่ มันขึ้นอยู่กับตัวของะวกเขาแล้ว ถ้าพวกเข้าสามารถแสดงมันออกมาอย่างสุดฝีมือก็อาจจะเป็นไปได้ที่พวกเขาจะประสบความสำเร็จ