คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 8
8
ผมับแฮยอนมาถึอนโโยสวัสิภาพ และมียุฮยอับเโล่ห้อยท้ายมา้วยเพราะพัห้อ้าๆ ัน ีวิผมเหมือนะปินะ แ่มัน็แปลว่าปิทุทีที่ผ่านมาลอเือบยี่สิบปีเหมือนัน พวุลอนึภาพนะ าทุทีลับบ้านับมันสอน บ้านนละหลั แ่อนนี้ลายเป็น ลับบ้านับมันแล้ว้อห้อยเโล่ับยุฮยอมา้วย บ้าน.. เอ้ย!! ห้อเียวัน
“วันนี้มีารบ้านมั้ย?”
“มีฮะ”
“ั้นะสอนารบ้าน่อน แล้ว่อยิว” ยุฮยอุยับเโล่สอนในลิฟ์โยไม่สนใหน้าใรทั้ที่มีผมับไอ้แฮยอนอยู่้วยั้สอน!! ส่วนมันน่ะเหรอ.. โทรศัพท์อีแล้วรับ
“ถ้าฮยอะูแลนานี้ทำไมไม่ให้เโล่นเสื้อผ้ามาอยู่้วยทุวันเลยล่ะ อนวันเสาร์ไปส่ลับบ้านไอ้หมู อนเย็นวันันทร์ไปรับที่โรเรียนไ ่ายี เพราะทุวันนี้็เหมือนะแย่หลานรัอป้ายูริมาอยู่ละ” ปามัน็พู มือมัน็โทรศัพท์รัวๆ อีามเย มันไม่รู้้วย้ำนะน่ะว่าผมิาใส่น่ะ
“เอาแบบนั้นมั้ยล่ะเโล่? มันน่าะสะว่อาริวนะ”
“ห้ะ? เอ่อ..ผมว่ามันไม่ีมั้ฮะ ุป้าไม่ยอม” ยุฮยอ็นะ.. ันไปเื่อ้อเสนออไอ้แฮยอนะั้น เโล่็เหมือนอ้ำๆ อึ้ๆ เพราะไม่รู้ะพูอะไรยัไ ผมเลยะโหน้าไปมอหน้าอโทรศัพท์มันอีรั้หนึ่
(-HYOSUNG-)
‘อยู่ที่อนโรอละนะุ๊บๆ เรื่อสำันานี้’
JUNGDAE-?
‘โอ.เ. ะเรียมน้ำให้ 55555’
(-HYOSUNG-)
‘อีสเ้แทนไ้ปะ’
JUNGDAE-?
‘ายะเถอะที่รั -_-+’
(-HYOSUNG-)
‘แบบนี้.. เลิันเถอะอ!’
ผมรีบละสายาออาอโทรศัพท์มันทันที ผมรู้สึร้อนๆ รอบา รู้สึเหมือนน้ำาะไหล มันอมยิ้มับอโทรศัพท์นผมรู้สึน้อยใเียบๆ ทำไมเวลาอยู่ับผมมันไม่่อยยิ้มล่ะ ทำไมับผู้หินนี้ถึยิ้มเอายิ้มเอา
ิ๊!
เมื่อประูลิฟ์เปิ พวเรา็เินไปที่ห้ออัวเอ แ่สายาอผม็เห็นผู้หินหนึ่หุ่นเอ็์มายืนโทรศัพท์รหน้าห้ออผม พอหล่อนหันมาแ่นั้นล่ะใ่เลย!! ผู้หิทีุ่ยับมันในมือถือั้แ่เ้าอวันนี้น่ะแหละ!!
“อ๊ายยยยยยยยยย!! อแ!!” เธอนนั้นวิ่เ้ามาพวผมพร้อมับระโออแฮยอนเ็มรันมันยัเไป้าหลั สำหรับพวผมทุนยเว้นแฮยอนือ..อึ้!!
“มาถึั้แ่เมื่อไหร่?”
“มาถึ่อนอแอเ้าไ้ประมาห้านาทีเอ”
“นลุว่ะเ้” มันแะมืออผู้หินนั้นออาอัวเอ ส่วนพวผม่าพาันทำอะไรไม่ถู ผมเลยแอบปลีัวไปับยุฮยอและเโล่แทน และปล่อยให้มันับยัยนนั้นอยู่ันสอนพอ
Daehyun’s Part
ผมมอามยอแที่เินไปยุฮยอและเโล่เ้าห้ออยุฮยอไปอย่าหัวเสีย่อนะหันลับมามอหน้าพี่สะใภ้อัวเออย่าเ็ๆ ฟัไม่ผิหรอ.. นี่ือพี่สะใภ้อผมเอ เมียอพี่ายอผม
อนฮโยอือื่อเ่าอเธอ แ่ื่อปัุบัน็ืออฮโยอ เป็นเมียอพี่ายผมริๆ และอย่าแปลใว่าทำไมยอแถึไม่รู้ัหรือเยเห็นหน้า เพราะนาิาน่วน้อบินไปอิาลี่เลยไม่สามารถมาร่วมานไ้ และทุรั้ที่ยอแมาบ้านอผม นาับพี่ายผม้อไปัารธุระลอเลย
“นูน่าอย่าทำแบบนี้อีนะ ูิ เมียผมอนไปนู้นแล้ว”
“อุ๊ยาย นไหนล่ะ มีผู้ายั้สามน แ่นูน่าว่าไอ้นหัวสีเพลิไม่ใ่เมียแแน่ล่ะอแ ออะล่ำะนานั้น”
“ไอ้หมูยอแ”
“เอ่อ.. นอ้วนๆ อวบๆ ปะ?” ผมพยัหน้าให้เหมือนเป็นารอบที่ี ฮโยอนูน่าทำหน้ารุ้มริ่มเหมือนมีเลศนัยสุๆ ผมไม่่อยอบรอยยิ้มเ้แเลยนะอสารภาพ
“นนี้นี่เอ ที่ทำให้แไม่อยายุ่ับเบื้อหลัธุริทาบ้านน่ะ”
“เ้าห้อผม่อนเถอะ เรื่อนี้ใรรู้ไม่ไ้ แม้แ่ยอแเอ” ผมลาแนฮโยอนูน่าเ้ามาในห้อรห้อรับแอย่าหัวเสียที่เ้แับุอ่อนผมไ้ เพราะยอแือเหุผลที่ทำให้ผมไม่อยายุ่ับเบื้อหลัอรอบรัวยู รอบรัวผม และรอบรัวอน
เพราะไม่ใ่ว่าผมไม่รู้ว่าเบื้อหลัารแ่านอผมับพี่ายที่ถูับหมั้นับนสอระูลนี้เพื่ออะไรัน และเพราะพวท่านทั้หนเป็นเพื่อนรัเพื่อนร่วมเป็นร่วมายันมา่อน แ่ผม็มีเหุผลอผมที่ไม่อยาแ่ทั้ที่รัยอแมานานั้นน่ะ
ไม่อยาให้ยอแมีอันราย
Zelo’s Part
ผมนั่ทำารบ้านไปพลาๆ ยุฮยอ็สอนไปพร้อมับิวไปในัว แ่ผมว่าผมะมีสมาธิมาว่านี้ถ้ามันไม่มีแบล็ราวน์เป็นเสียร้อไห้สะอึสะอื้นปานะาใายเหมือนหนัผีน่ะ
“ฮึ..ฮืออออออออ”
“้อนี้เป็นสมารใ่มั้ย?”
“ฮะ.. หัว้อือ 2X = 25”
“แ้สมารเป็นนะ?”
“ฮะ”
“ฮึ..ฮืออออออออ ไอ้เลววว!! ไอ้นหลายใ!! ฮึ..” ทุนเห็นหรือยั? นี่ล่ะรับแบล็ราวน์ที่ผมบอ ยอแฮยอเามาปล่อยโฮทันทีั้แ่ที่เ้ามาในห้อนี้ละล่ะ
ผมับยุฮยอหันไปมอามพื้นห้ออย่าเอือมๆ ระาษทิู่โนึมาับน้ำานะหมม้วนอยู่แล้ว็ยัไม่เลิร้อไห้เลย ร้อห่มร้อไห้สะอื้นฮัๆ มาพัหนึ่แล้ว เรื่อแฮยอนฮยอน่ะแหละ ผม่อน้าเ้าใแฮยอนฮยอนะว่า้อมีอะไรแน่ๆ ที่ไม่ยอมบอยอแฮยอ แ่สิ่หนึ่ที่ผมไม่เ้าใือ.. ยัยเ้นั่นเป็นใรัน? ทำไมแฮยอนฮยอยอมให้อัวเอ่อหน้าภรรยาัวเอ้วย
“ไอ้มืใำ!! ำทั้ัวทั้ใ!! อำมหิ!! ฮือออออออออ”
“เอ่อ..ยอแฮยอ”
“ไอ้มือ!! ันะหย่าับแ๊!! ฮึ..ฮือออออ!! มีนรัแล้วมาแ่านับันทำไม!!”
“ยอแฮยอฮะ”
“ันมันเป็นแ่เมียในนามใ่มั้ย!! ฮือออออออ!! ไปายะ!!” ยอแฮยอร้อไห้อย่าหนัโยไม่สนใเสียที่ผมเรียบ้าเลยอ่ะฮืออออออออ สนใแ่แฮยอนฮยอ ไม่สนใน้อายแบบผมบ้าเลยยยย ฮืออออออออ
ป้าบ!!
ยอแฮยอหน้าะมำูบพื้นไปแล้วเรียบร้อยโยฝีมืออยุฮยอ ผมหันไปมอมืออยุอยอ็้อผะเพราะในมือน่ะมันือำราเมีเล่มโรหนาที่เยีหัวผมเบาๆ แ่อยอแฮยอฟาลไปอย่าแรถึับะมำูบพื้นแบบนั้นน่ะ!!
“เลิบ้าสัที ถ้าอยาปลปล่อยไม่เห็น้อมาวนสมาธิเโล่อนทำารบ้านเลยนี่”
“ฮึ..ฮยอูรุ่นน้ออฮยอสิ! มันทำับผมไ้ยัไ! มีเมียน้อย!”
“แล้วมันไ้บอยัว่าเมียน้อยน่ะ?”
“เอ่อ.. ยุฮยอฮะ ใระโ่บอเมียว่ามีบ้านเล็ล่ะฮะ” ผมแทรึ้นมาเล็น้อยเมื่อไ้ยินประโยที่ไม่น่าะใ่นเ่วิาเมีพูเท่าไหร่ พี่แถึับหัวเราะออมาเบาๆ ึ่ผิับยอแฮยอที่เอาแ่ร้อไห้สะอึสะอื้นสุฤทธิ์
“ถ้าอยาปลปล่อยริๆ ็ะพาไป!”
อนนี้พวเราสามนพาันมาถึผับแห่หนึ่ในย่านันัม ยอแฮยอโทรศัพท์โทรไปวนเพื่อนๆ ร่วมเมเอร์และ๊วนมา้วย ทำให้ผมเอฮิมานฮยอ ออบฮยอ และ็พี่สาวฝาแฝอย่าฮโยยอนูน่าับฮวายอนูน่าอยู่้วย เหมือนียอนนูน่า็มา้วย สารภาพเลยว่าผมไม่รู้ับรรานูน่าเลยสันิ แ่็พอะรู้ัาารแนะนำัวนี่แหละ ทุนพาันสั่อมึนเมามาันเ็มโ๊ะนลืมไปหรือเปล่าว่าผมอายุยัไม่ถึน่ะ
ทุนโูอย่าับน้ำเปล่าริๆ นบนโ๊ะมีวโูเปล่าๆ อยู่ราวๆ สิบว ส่วนผม็นั่ินน้ำผลไม้มอไปเียบๆ ไม่ล้าพูอะไร ยอแฮยอ็เอาแ่ินโูไปนั่นนสายาผมไป๊ะเอ๋ับผู้ายนหนึ่ ใบหน้า่อน้าะหล่อเอียไปทาสวยำลัลี่ยิ้มอย่ามีเลศนัยนผมเสียวสันหลัวาบเลยทีเียว แ่เา็เินเ้ามาหาพวเราที่โ๊ะเพียนเียวน่ะนะ
“ไยูยอแ อนั่้วยไ้มั้ย?”
“หือออ.. รายยยย?”
“โอเฮุน”
“อ๋อออ..เฮุนเหรอออออ มาๆ มาื่มัน” เฮุนนั่ลร่วมโ๊ะอพวเราทันที ไม่รู้ว่าทำไมนะ แ่ผมไม่่อยอบหมอนี่เลย ูร้ายลึยัไ็ไม่รู้
ผม็นั่มอยอแฮยอที่เอาแ่ินโูอย่าับน้ำอย่าห่วๆ ใบหน้าอยอแฮยอแ่ำมา ผมว่าผมัอยา่ายุฮยอละสิที่พายอแฮยอมาปลปล่อยไ้แย่มา!!
ผมรู้สึห่วเินะเอ่ยมาเป็นำพูแล้วเพราะูเหมือนะเมามาเินไป ผมึลุหนีไปหาที่เียบๆ แล้วโทรศัพท์หาแฮยอนฮยอให้มารับเมียัวเอลับบ้าน่วน ่อนะสิผับนลายเป็นัวอะไรสัอย่าแน่ๆ ในืนนี้
[ว่าไเโล่]
“มารับยอแฮยอที่ผับ XX หน่อยสิฮะ”
[นี่พาไอ้หมูไปผับันหรือไ!? แล้วแ็อายุไม่ถึนะเโล่!!]
“โธ่ฮยอ ยุฮยอพามาหรอน่า แ่มารับยอแฮยอทีเถอะ เมามาละ มีผู้ายที่ื่อเฮุนอะไรนั่นมานั่ินับยอแฮยอ้วยล่ะ”
[ห้ะ!? มันอยู่ที่นั่น้วยเหรอ!? เออๆ อีรึ่ั่วโมเอัน.. แม่! ถึห้อละเอาให้ไม่เห็นเือนเห็นะวันเลย ู๊..]
แฮยอนฮยอวาสายไปแล้ว ประโยหลัเาไม่ไ้บอผมหรอนะ เาบ่นพึมพำแ่มันันเ้าโทรศัพท์นผมไ้ยินเ้า แล้วเาะทำอะไรยอแฮยอหรือเปล่านะ?
ความคิดเห็น