ไม่เป็นไร! เดี๋ยวก็เช้าแล้ว

เนื้อเรื่อง

ไม่เป็นไร! เดี๋ยวก็เช้าแล้ว

    บอกตัวเองด้วยคำนี้กี่ครั้งแล้ว ก็คร้านจะนับ
 เฮ้อ! รู้หรอกน่าว่าอีกเดี๋ยวก็เช้าแล้ว 
แล้วก็รู้อีกด้วยว่าแสงสีทองอ่อน ๆ 
ที่ฉายออกมาตอนเช้า ๆ น่ะ 
มันช้วยขับไล่ความมืด ความหนาวเย็นได้เด็ดขาดนัก
 เอ้า...บอกให้อีกก็ได้ว่า...อดทนไว้
   
    แต่...ใครก็ได้ช่วยที ทำไมตอนนี้มันมืดจังเลย 
แล้วนี่! น้ำค้างกลางดึกหรือไร 
ทำไมมาขังเอ่อที่ตานี่ด้วย มันพร่าพรางไปหมดแล้ว 
เสียงสะท้อนขึ้นลงถี่ ๆ จากอกจนไหล่ไหวนี่อีกล่ะ
 เมื่อไหร่จะหยุดเสียที แล้วไม่มีใครบอกเอาไว้ด้วยหรือว่า 
ตอนที่มันมืด ๆ อยู่น่ะ อยู่ยังไง ทำอะไรดี 
ถึงจะทนจากความทรมานที่แทรกซึมทุกรู้ขุมขนอยู่นี้
 ความทรมานที่ว่า มิได้แตะต้องผิวกายใดเลย
 หากแต่มันอยู่ที่ข้างใน "หัวใจ" นี้ต่างหาก
    
     ล้าแล้ว! ขาที่ยืน แขนที่กาง
 อยากมีไม้สักอันไว้ค้ำยันกันไม่ให้ล้มจัง 
มีคนทำไว้ขายหรือเปล่านะ 
จะได้ซื้อหาไว้สักห้าหกอัน...จะค้ำยันไว้ให้รอบตัวเลย

   หรือว่า? 
ที่กำลังประจันหน้าอยู่จะจะในขณะนี้
 ที่แท้มันก็เป็นแค่ความฝันนะ ใช่ซิ อาจจะฝันก็ได้นะ 
ฝันใช่ไหม ฝันแน่ ๆ  
แต่...นานแล้วนะ เมื่อไหร่จะตื่นเสียทีล่ะ 
ตื่นเถอะ! ใครก็ได้ช่วยปลุกที ปลุกให้ตื่น ให้หลุดจากเรื่องราวนี้ทีนะ นะ

   เฮ้อ! ช่างเถอะ มันจะจริงหรือจะฝัน 
ไม่อยากรู้คำตอบแล้ว ในเมื่อจะจริงหรือจะฝัน 
สุดท้ายก็ได้พบเจอมันอยู่ดี  แต่ตอนนี้กำลังตั้งใจคลำหาทางออกอยู่ 
 มันต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งแหละน่า
  ใคร? ใครเอามันไปซ่อนกันนะ ถึงได้หายากหาเย็นอย่างนี้ 
หนาว หนาวเหลือเกิน 
ใครที่ไม่เคยอยู่ในความมืด ความหนาวที่ทรมานจับใจ 
คงไม่มีทางรู้หรอกว่า 
แสงแรกในตอนเช้ามันสว่างและอบอุ่นขนาดไหน  
ไม่เป็นไร! เดี๋ยวก็เช้าแล้ว
 จะรอ "เช้า" วันนั้นนะ
                                           
                                                                   
                                                                     ใครสักคนที่ยังคงหนาว