2PM (NICHKHUN MINHO) ลิขิตรักนิรันดร

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีค่ะทุกท่าน

ขออภัยที่หายหน้าหายตาไปนาน

วันนี้น้องหนูก็ได้เอา


เรื่องนี้มาค่ะ

ลิขิตรักนิรันดร

ยังไงก็ฝากไว้ด้วยนะคะ

อย่างที่เขาว่ากัน

อย่าปล่อยอะไรให้สายเกินไป

เนื้อเรื่อง

ลิขิตรักนิรันดร

                คุณเคยรักเพื่อนหรือเปล่า ?

ผมเป็นคนหนึ่งที่รักเพื่อนของผมและตั้งใจจะบอกรัก.....

                “นิชคุณสุขสันต์วันเกิด” ผมยื่นกล่องของขวัญสีสวยให้เขาคนนั้น ตอนวันเกิดอายุ 10 ขวบของเขา ร่างบางมองอย่าง งง งง ก่อนจะเปิดกล่องออกมา มันเป็นพวงกุญแจดาวตกที่ผมตั้งใจเก็บเงินค่าขนมทั้งเดือนเพื่อซื้อให้

                ร่างบางหยิบมันขึ้นมาก่อนแก้มจะแดงระเรื่อ ปากเล็กๆอ้าคลี่ยิ้ม เอะ...นั่นใช่ยิ้มแน่เหรอ

                “นายซื้ออะไรมาน่ะมินโฮ เชยชะมัดเลย” ร่างบางทำปากบู่เลยเมินหน้าหนี

                “ถ้างั้นเอาคืนมา” ผมแบมือออกไป ไม่คิดว่าร่างบางจะยื่นมาให้ผมจริงๆ น้ำตาของเด็กอายุ 10 ขวบไหลมาเป็นทาง เมื่อนิชคุณเดินออกไป ผมก็ขว้างมันทิ้งอย่างไม่ไยดี

ถึงจะเป็นเด็กแต่ผมก็มอบหัวใจใส่ดวงดาวที่เขาชอบ.....ตอนนั้นผมคิดว่าผมทิ้งหัวใจไปพร้อมกับมัน

                ตอนนั้นถ้าใจกล้าสักนิดคงไม่ต้องมานั่งเสียใจตอนนี้...

แล้วก็คงไม่ทำให้เธอเสียใจอีก.....

....

..

.

.

.

“เรื่องที่สภานักเรียนแจ้งให้ทราบมีแค่นี้ครับ เหลืออีก 10 วันก็จะปิดเทอมแล้วขอให้ทุกคนรักษาสุขภาพด้วยครับ” ร่างบางพูดด้วยเสียงเจื้อยแจ้วปานนกแก้วนกขุนทอง

ฮ้าววววววววววววววววววว   เสียงหาวหวอดๆทำเอานิชคุณต้องหันไปมอง

“นิชคุณ ห้อง 2 – A ทำไมถึงชอบทำหน้างัวเงียแบบนี้ตลอดเลยล่ะ” ร่างบางพูดผ่านไมค์โครโฟนพลางเหล่ตา ทำเอาคนที่ถูกด่าถึงกับสะดุ้ง พร้อมกับเสียงโฮ่จากคนข้างเคียง

นิชคุณโตขึ้นเป็นหนุ่มน้อยน่ารัก พร้อมกับควบตำแหน่งสภานักเรียน ส่วนผมเหรอ ชีวิตอย่าง      เชว มินโฮ  เรียนก็ไม่เก่ง กีฬาก็แย่ ตัวก็สูงเอาๆ จนถูกชวนให้เป็นนักบาสอย่างว่าผมมันไม่เก่ง ขอตามนิชคุณแบบนี้ก็สุขแล้วล่ะ...

“นี่ คุณเมื่อไหร่นายจะเลิกชีหน้าด่าฉันต่อหน้าคนอื่นสักที” ผมบ่นพลางนั่งมองร่างบางทำงาน

“นายผิดเองนี่มินโฮ หาวเสียงดังขนาดนั้นอ่ะ ทั้งๆที่ฉันพูดอยู่”

“ก็ฉันง่วงนี่นา” ผมบ่น

“เอ้าเอาไปให้อาจารย์ประจำชั้นด้วย” ร่างบางเอาเอกสารมาวางไว้ตรงหน้าผม

“ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ”

“หนวกหูน่า ก็เรากลับรถเมล์ด้วยกันนี่ถือว่าทำฆ่าเวลาก็แล้วกันนะ”

ผมมองเอกสาร เอะ..นี่มัน

“แบบสอบถามการเรียนต่อ? ไม่ได้นึกถึงเลยแฮะ” ใช่สิอนาคตผมก็ตามนายต้อยๆนั่นแหละ

“นี่ มิโน”

ผมเงยหน้าขึ้น

“ตอนนี้มิโนรักใครอยู่หรือเปล่า?”

“หา” ผมร้องเสียงหลง

“ฉันน่ะ-”

“คุณ” เสียงหนึ่งดังออกมาขัดจังหวะ

“ประธาน มีอะไรหรือเปล่าค่ะ”

“ถ่ายเอกสารเสร็จหรือยัง ไปเถอะจะเริ่มประชุมแล้ว” ประธานสุดหล่อสำหรับทุกคน(ยกเว้นผมอ่ะ) แทคยอน เรียกนิชคุณออกไป

“คุณ นาย  เรื่องที่ถามเมื่อกี้” ผมรั้งคุณไว้ ผมจะหวังได้หรือเปล่าว่า......

“เอาไว้ก่อนเถอะ” ร่างบางรีบวิ่งออกไป

“เห็นอยู่กับมินโฮ ตลอดเลยแฟนนายเหรอ”

“เปล่าครับมินโฮเป็นเพื่อนสมัยเด็กบ้านอยู่ติดกัน”

….. ผมพูดไม่ออก เฮ้อ ใจเย็นๆนะเจ้ามินโฮ สารภาพรักเมื่อไหร่ก็บอกได้ ...

...

..

.

.

ณ รถประจำทาง

“นี่มิโน วันเสาร์ว่างหรือเปล่า”

“ทำไมเหรอ”

“ประธานชวนฉันไปดูหนังบอกว่าวันเสาร์เป็นวันเกิดฉันก็เลยชวน”

“…..”

“แล้วเขายังบอกอีกว่าถ้าไม่อยากไป 2 คน ให้ชวนนายไปด้วยก็ได้” ร่างบางยื่นตั๋วหนังให้ผม

นิชคุณคงมีใจให้กับไอ้แทคเหี่ยวนั่นแต่คงไม่กล้าไป 2 คน ก็เลยมาชวนเรา ถึงจะไม่อยากไปแต่ว่า..

“นายไปกับเขา 2 คนก็ได้นี่” ผมเมิณหน้าออกทั้งๆที่ใจอยากจะบ้าตาย นี่เราบ้าไปแล้วหรือเปล่า ปล่อยให้ไปได้ยังไง ไอ้บ้ามินโฮ ไอ้โง่

“งั้นก็ไม่ไป” ผมหันหน้าไปมอง เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ

“ไม่มีมินโฮ ฉันคงเซ็งแย่” ร่างบางทำเสียงเศร้า

“อ่า..คุนนี่”

สถานีต่อไปXXXผู้ที่จะลงกรุณากดปุ่ม~

ผมรีบลุกขึ้นในขณะที่รถเคลื่อนตัวทำให้หัวไปโขกกับกระจกผู้โดยสาร เจ็บชะมัดเลย ฮือ

“ถนนสายนี้เป็นหลุมเป็นบ่อ จำไม่ได้เหรอนายนี่ เอาหัวมานี่” ร่างบางเป่าเบาๆที่ผ้าเช็ดหน้าแล้วเอามาโปะหัวของผม

“หัวโนเลยฮ่าๆ ”

ผมนึกไปถึงสมัยเด็ก

ผมมัวแต่มองคุณจนตัวเองเดินชนเสาไฟฟ้า

“เซ็ง ทำไมนายต้องหกล้มทุกที เวลาเดินหัดมองข้างหน้าบ้างสิ”

ฮะฮะ ก็มีนายคอยช่วยอยู่แล้วนี่ ทำไมฉันจะต้องสนด้วยล่ะ.....

..

..

.

.

คืนนั้นผมนอนไม่หลับจึงเปิดหน้าต่างไปสูดอากาศสักหน่อย กลับเห็นคุนนี่นั่งเหม่ออยู่

“คุณ? จะบ้าเหรอเปิดหน้าต่างกลางดึกได้ไงเดี๋ยวก้ไม่สบายหรอก”

ร่างบางสะดุ้งพลางรีบซ่อนบางอย่าง

“นะ  นายเห็นมั๊ย”

“หือ เห็นอะไร ”

“ช่างเถอะ ฉันดูดาวอยู่น่ะ”

“จำตอนเด็กได้หรือเปล่า ตอนนั้นเราเห็นดาวตกก็รีบวิ่งไปเก็บกัน จากนั้นเราก็หลงทาง”ผมเอ่ยขึ้น

“ใช่ตอนนั้นฉันบ้ามาก แต่มิโนก็บ้ากว่า 55+”

“พวกเราก็เลยอดทั้งดูดาวตกแล้วก็อดขอพรจากดาวตกเลย”

“นี่คุณ ถ้าวันเกิดนายฉันจะเสกดาวตกให้นายเอง” ผมพูด ไม่ว่ายังไงก็จะทำให้ตกให้ได้ พระเจ้าฮะโปรดช่วยผมด้วย ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม

“คราวนี้อย่าลืมขอพรอีกล่ะ”

“แน่นอน ทำให้ได้ก็แล้วกัน” ร่างบางขว้างบางอย่างมาทางผม ฮะฮะ มันก็คือยาหม่องตราลิงถือถ้วยทองแดง ล้อผมอีกแล้ว

...

..

.

“นี่มันอะไรกันประธาน”  ผมมองกองเอกสารเรียนต่อของคุณ

“นายไม่รู้เหรอว่าคุณจะไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยในโซล พอเรียนจบก็ตั้งใจจะออกจากบ้าน ”

“ฉะ ฉันไม่รู้”

“อ้อแล้วอีกอย่างฉันก็จะไปกับเค้าด้วย”

“อะไรกัน” ผมอึ้งกับสิ่งที่ได้รับ

“นายเป็นเพื่อนกับเขาไม่ใช่เหรอทำไมถึงไม่รู้ล่ะ”

“ฉัน ฉะ..ฉัน”

อะไรกันคุณจะจากผมไป โดยที่ผมไม่รู้ตัวเลย ผมยังต้องรออะไรอีก ผมทนไม่ไหวแล้ว

“อ้าวมิโน นายมาทำอะไรที่นี่มาช่วยงานเหรอ ไม่ต้องช่วยแล้วกลับกันเถอะ”

“กลับบ้านดีดีนะ คุณแล้วเรื่องที่ฉันพูด...”

“ผมขอโทษครับประธาน ผม...”

คุณไม่พูดให้จบก็วิ่งฝ่าฝนออกมาทำให้ผมต้องรีบวิ่งตาม พอดีกับที่รถเมล์มา

“ฮ้า ฝนตกหนักจังแต่ก็ดีที่เรายังขับมาได้”

“อ้าว มิโนไม่สบายเหรอ”

“เปล่า” ผมปัดความหวังดีของนิชคุณ

ร่างบางชะงัก และเงียบไปทำให้ผมรู้ว่าผมผิดมหันต์

เฮ้อ ไอ้บ้ามินโฮแกทำอะไรลงไป จะอ้างว่าไม่กล้าพูดอีกหรือเปล่านะเรา ไม่ เราต้องพูด

“คุณนี่ฉันคิดมานานแล้วว่า...เฮ้ย”

                รถโดยสารขับมาโดยที่ไม่รู้ว่ามีจราจรมาปิดป้ายระวังหินถล่มอยู่ ทำให้ รถกระแทกกับป้ายไหล่ทาง การกระแทกนั้นทำให้ร่างบางที่มักนั่งติดหน้าต่างร่างออกจากรถ ผมรีบกระโดดลงไปตาม ชั่ววินาทีนั้นผมอยากบอกพระเจ้าว่า หยุดก่อน ขอเวลาผมอีกแค่ 1 วินาทีเท่านั้น 

...

..

.

.

“คุณฟื้นสิ คุณ” ผมพยุงตัวเองลุกขึ้น พยายามอุ้มร่างบางขึ้นมา

โอ๊ย ผมรู้สึกเจ็บที่ท้ายทอยอย่างมาก ผมคงกระแทกกับอะไรบางอย่างตอนที่ตกลงมา แต่ความเจ็บก็หายไปพลันเมื่อเห็นคนตรงหน้ายังไม่ฟื้นขึ้น

กริ๊ง~ มีอะไรบางอย่างหล่นลงมาจากมือของคุณ เอะ!...นั่นมัน

และแล้วผ่านเมื่อตอน 10 ขวบก็ถาโถมเข้ามาหาผมในตอนนี้ ภาพที่ผมร้องไห้และขว้างเจ้าสิ่งนี้ทิ้ง และภาพต่อมาเหมือนมาจากภาพความทรงจำของนิชคุณ หนุ่มน้อยตัวเล็กที่วิ่งไปเก็บเจ้าสิ่งนี้กลับมาและพกติดตัวไว้ ตลอดหลายปีโดยที่ผมไม่รู้เลย

จริงสิ คุณกำลังรอผมอยู่ รอมาตลอดเวลา

  “คุณฟื้นสิ คุณ” ผมพยายามเข่ยาตัวอีกครั้งในที่สุดร่างบางก็เปิดตาขึ้น

“คุณ ฉันขอโทษ”

“มินโน ขอโทษฉันเหรออะไร” ร่างบางพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

“นายเป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหนมั๊ย”

“คุณ ตอนนี้ เที่ยงคืน 12 นาที อาจจะเป็นวันเกิดที่เลวร้ายสักหน่อย ยินดีกับอายุ 17 ปีนะ”

“ละ แล้วดาวตกล่ะ”

“อืม ใกล้จะมาแล้วล่ะ” ผมมองขึ้นไปบนฟ้า ฝนซาแล้ว

ผมหยิบพวงกุญแจดาวตกสวมไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของคุณ

“นายอยากจะขอพรอะไร”

“ฉันเหรอ ขอให้มีใจตรงกันกับนาย มินโฮ”

“ฉันก็เหมือนกัน ฉันรักนาย...มานานแล้ว”

น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงบนใบหน้าสวยของเด็กหนุ่มนามว่านิชคุณ ร่างบางสะดุ้งขึ้นก่อนจะพบว่ามันคือน้ำฝนที่หล่นลงมา เขาหันไปหาชายด้านข้างก็พบว่าร่างนั้นได้แน่นิ่งไปพร้อมกับลมหายใจของเขา ที่ศีรษะมีเลือดมากมายไหลอยู่ ร่างนั้นจะไม่มีวันอยู่ข้างกายเขาอีกแล้ว จะไม่มีผู้ชายที่คอยหาวเวลาเขาพูดอีกแล้ว

ไม่มีผู้ชายที่ชื่อ เชว มินโฮ อีกแล้ว

“มินโฮ นายตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ” ร่างบางเขย่าร่างที่เย็นเฉียบนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย

“มินโฮ ถ้าคิดจะมาบอกรักฉันในฝันล่ะก็ ทำไมไม่ยอมบอกฉันให้เร็วกว่านี้”

“บ้า มินโฮบ้า ฮือๆๆๆๆ บ้าจริงๆๆ” ร่างบางกอดร่างนั้นเผื่อให้ร่างชายผู้เป็นที่รักได้รู้สึกถึงการเต้นของหัวใจของเขา ฉันรักนาย เชวมินโฮ

แล้วคุณยังรออะไรล่ะครับ  รีบเถอะครับ รีบบอกคนที่คุณรัก ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป