คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Love again 9
เช้าวันต่อมา
หน.คังมารับควอนยูลแต่เช้า
“อ้าว เมื่อคืนคุณดาจองนอนที่นี่หรอครับ” หน.คังถาม เห็นดาจองกำลังช่วยเก็บของให้ควอนยูลอยู่
“ใช่ค่ะ” ดาจองบอก แล้วหน.คังก็หันไปถามควอนยูล
“เป็นยังไงบ้างครับ ดีขึ้นไหม”
“อืม ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ แต่แขนที่เข้าเฝือกนี่สิพาให้รำคาญจะทำอะไรก็ไม่ได้” ควอนยูลบอกปนบ่นเล็กน้อย
“แล้วเรื่องคนร้ายล่ะไปถึงไหนแล้ว” ควอนยูลถามต่อ
“ตอนนี้ตำรวจกำลังเชคกล้องวงจรปิดอยู่ครับ วันนี้ช่วงบ่ายผมจะไปที่สถานีฯ” หน.คังรายงาน
ควอนยูลพยักหน้ารับรู้
“แล้ว ที่บ้านมีคนดูแลคุณควอนยูลหรือเปล่าครับ” หน.คังถาม
“ไม่มีหรอกพอดี เด็กๆ เปิดเทอมแล้วก็ไปญี่ปุ่นกันหมดแล้ว พอเด็กๆไม่อยู่ฉันก็เลยอนุญาติให้ป้ายองซุนกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด”
“อ้าวแล้ว อย่างนี้ใครจะดูแลคุณล่ะครับตั้ง 2 อาทิตย์”
“นาย ไม่ต้องห่วงหรอก นัมดาจองเค้าอาสาจะดูแลฉันแล้วล่ะ” ควอนยูลบอกพร้อมกับหันไปหาดาจอง ดาจองทำหน้างง
“ใช่ไหมนัมดาจอง” ควอนยูลถาม
“อะ อะไรนะคะ ฉันไปบอกคุณตอนไหน” ดาจองถามกลับ
“เธอก็ยังไม่แก่ซะหน่อยทำไมลืมง่ายจัง เมื่อคืนเธอยังบอกฉันอยู่เลยว่าจะดูแลฉัน”
พอดาจองกำลังจะพูดต่อ หน.คังก็ขัดขึ้น
“ดีเลยครับคุณดาจองอย่างนี้ผมจะได้หายห่วง” หน.คังรีบตัดบท
ปล่อยให้ดาจองยืนหน้างง ปากหว๋อ
“นัมดาจอง ช่วยพยุงฉันหน่อยสิ” ยืนทำหน้าอะไรแบบนั้นน่ะ
ดาจองเลิกคิ้ว “ห๊ะ...ทำไมฉันต้องพยุงคุณด้วยล่ะคะ คุณเจ็บแขนนะไม่ได้เจ็บขา แล้วดูคุณก็น่าจะเดินเองได้ด้วย” ดาจองบอก
ควอนยูลมองหน้าดาจอง แล้วทำหน้างอลๆใส่ แล้วก็ลุกขึ้นจากเตียง แต่เค้าก็แกล้งทำเป็นลุกขึ้นมาเซๆ แล้วจะล้ม เหมือนเดินไม่ไหว
“คุณควอนยูลไหวไหมครับ” หน.คังรีบเข้ามาจะประคอง
ควอนยูล สะบัดแขนข้างไม่เจ็บออกจาก หน.คัง โดยมีดาจองยืนดูอยู่
“ไม่เป็นไรหรอกฉันเจ็บแขน ไม่ได้เจ็บขาเดินไหวอยู่แล้ว” ควอนยูลพูดแล้วก็เหลือบตามองดูดาจอง ดาจองทำเป็นหันหน้าหนีไม่สนใจ
“แต่ถึงไม่ไม่เจ็บขาแต่คุณ โดนตีน่วมมาทั้งตัวเลยนะครับ เดี๋ยวผมช่วยดีกว่า” หน.คังบอก
“ขอบใจมากนะ หน.คัง แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันเดินเองได้เชื่อสิ” พูดจบควอนยูลก็พยายามจะลุกขึ้นเดิน แต่เดินไปได้หน่อยก็เหมือนจะล้มอีก หน.คังจะเข้าไปพยุงอีก แต่คราวนี้ดาจองเดินเข้ามา
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันเอง” ดาจองบอก
หน.คังมอง แล้วก็ยิ้มดีเลยครับ
ดาจองเดินเข้ามาจับแขนพยุงควอนยูลขึ้น ควอนยูลมองหน้าดาจองนิดนึงแล้วทำเป็นพูดประชด
“ฉันเดินเองได้ อย่างที่เธอบอกนั่นแหละฉันเจ็บแขนไม่ได้เจ็บขาซะหน่อย”
“ตกลงจะเดินเองใช่ไหมคะ งั้นฉันไม่ช่วยพยุงก็ได้” ดาจองพูดทำท่าจะปล่อยมือ แต่ควอนยูลรีบจับไว้
“ฮึ่ม” คอวนยูลกระแอมนิดหน่อย “ฉันล้อเล่นน่ะ”
ดาจองเห็นควอนยูลแสดงท่าทางแบบนั้นก็ยิ้มออกมา
*คนอะไรทำนิสัยเหมือนเด็ก* ดาจองแอบบ่นในใจ
“นี่เธอบ่นฉันหรอ” ควอนยูลแอบได้ยิน
“ป่าวนี่คะ” ดาจองบอก
“งั้นไปกันเถอะครับ” หน.คังรีบตัดบท เมื่อเห็นสองคนตั้งท่าจะทะเลาะกัน
/
/
/
ที่บ้านควอนยูล
พอถึงบ้านควอนยูลก็ค่อยๆ ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงทันที
“เหนื่อยจังเลย ในที่สุดก็ได้กลับมานอนบ้าน” ควอนยูลพูดกับตัวเอง
“งั้นเรียบร้อยแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ” หน.คังลา ดาจองกับควอนยูล
“ขอบใจนายมากๆนะ ยังไงฉันต้องรบกวนนายช่วยสะสางงานให้ฉันด้วยนะ” ควอนยูลบอก
“ไม่ต้องห่วงครับ”
“งั้นเดี๋ยวฉันออกไปส่งนะคะ” ดาจองบอก
“นัมดาจอง ฉันหิวน้ำจังเลย” อยู่ๆ ควอนยูลก็พูดแทรกขึ้นมา
หน.คัง หัวเราะเบาๆ “ไม่เป็นไรหรอกครับ ดูแลคุณควอนยูลดีกว่านะครับ ผมออกไปเองได้แค่นี้เอง” พูดจบ หน.คังก็เดินออกไป
พอหน.คังเดินออกไป ดาจองก็หันมามองควอนยูลที่นอนอยู่บนเตียง ทำตาดุๆ ใส่ แล้วก็เดินหันหลังไปเอาน้ำมาให้
ควอนยูลรับน้ำมาดื่มไปมองดาจองไป จ้องอยู่นานจนดาจองรู้สึกเขิล
“คุณจะจ้องฉันอีกนานไหมคะ” ดาจองถามออกไปแก้เขิล
ควอนยูลยักไหล่ แล้วก็หัวเราะออกมา
“ว่าแต่วันนี้ เราจะทำอะไรกันดีล่ะ” ควอนยูลถาม
ดาจองตกใจกับคำถาม “ทำอะไรคะ” ดาจองรีบถาม
“ตกใจอะไรของเธอ”
“ก็คุณถามว่าเราจะทำ.....อะไรกันดี”
“นี่เดี๋ยวนะ เธอกำลังคิดอะไรอยู่ฉันหมายถึง เราจะดูหนัง อ่านหนังสือ หรือทำอะไรกันดี” ควอนยูลบอก
ดาจองค่อยๆ ยิ้มออกมา “แฮะๆ ฉันก็หมายถึงแบบนั้นแหละค่ะ” ดาจอแถ
“งั้นวันนี้เราทำอะไรก่อนดีล่ะ”
ดาจองทำท่าคิด “งั้นดูหนังไหมคะ ฉันเห็นที่ห้องนั่งเล่นคุณมีดีวีดีเพียบเลย” ดาจองบอก
“โอเคร แต่เดี๋ยวก่อนจะไปดูหนังฉันอยากอาบน้ำก่อน” ควอนยูลบอก
“อ้อ ค่ะงั้นฉันจะออกไปรอข้างนอกนะคะ”
“อ่ะฮึ่มมมม” ควอนยูลกระแอม ดาจองหันมามอง ควอนยูลก็อ้าแขนซ้ายค้างไว้
“ช่วยฉันถอดเสื้อก่อนสิ” ควอนยูลบอก
“อะไรนะคะ” ดาจองถามทำตาโต
“ก็แค่ถอดเสื้อเอง เธอดูมือฉันสิ” ควอนยูลบอก
ดาจองหน้าเสียเล็กน้อย
แล้วควอนยูลก็ลุกขึ้นจากเตียงมายืนอยู่ข้างหน้าดาจอง
“เอาสิถอดเสื้อให้ฉันก่อน ฉันจะได้อาบน้ำ” ควอนยูลย้ำ
ดาจองไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยค่อยๆยื่นมือไปแกะกระดุมเสื้อให้ควอนยูลที่ละเม็ดทีละเม็ด โดยที่ดาจองก้มหน้าตลอดเวลาที่แกะ พอแกะหมด
“ถอดด้วย” ควอนยูลบอก
“อะไรนะคะ” ดาจองเผลอลืมตัวเงยหน้ามาเห็นหน้าอกขาวๆของควอนยูลอยู่ตรงหน้าเธอ
แล้วหน้าดาจองก็แดงขึ้นมาเธอเลยต้องรีบเอามือปิดตาตัวเอง
ควอนยูลขำ
“ก็รีบถอดสิถ้าเธอไม่อยากเห็นน่ะ ฉันก็อายเหมือนกันนะ” ควอนยูลบอก
ดาจองเลยรีบถอดเสื้อให้ควอนยูลอย่างไว แล้วก็หยิบผ้าเช็ดตัวให้
“เสร็จแล้วฉันไปรอข้างนอกนะคะ” พูดจบดาจองก็รีบวิ่งออกจากห้องไป
/
/
/
พอควอนยูลอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาที่ห้องนั่งเล่น เห็นดาจองกำลังนั่งเลือกหนังอยู่
“นัมดาจองเธออยากดูเรื่องอะไรก็เลือกเลยนะ ฉันดูได้หมด” ควอนยูลบอก
“อ้อ แล้วพอเปิดหนังเสร็จแล้วก็เข้าไปในครัวหยิบน้ำกับขนมมาด้วยนะ” ควอนยูลสั่งต่อ
“ได้ค่ะ คุณควอนยูล” ดาจองบอก น้ำเสียงเชิงประชดแล้วเดินเข้าไปในครัว ควอนยูลมองดาจองแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข ระหว่างที่ดาจองกำลังเข้าไปหาของกินในครัว จู่ๆ ก็มีสายเข้ามาที่โทรศัพท์ของดาจอง
--- คุณมยองวาน ----
ควอนยูลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
“เหอะๆ หมอนี่ตามตื้อดาจองอยู่นั่นแหละก็เห็นอยู่แล้วว่าเค้ามีแฟนแล้ว” ควอนยูลบ่นใส่โทรศัพท์แต่ไม่ได้รับ
“ใครโทรมาคะ” ดาจองเดินมาพอดี
ควอนยูลยื่นโทรศัพท์ให้
“ดูเอาเองสิ” ควอนยูลบอก
เสร็จก็หยิบขนมที่ดาจองเอามา ใส่ปากเคี้ยวอย่างโมโห
“งั้นเดี๋ยวฉันไปรับโทรศัพท์ก่อนนะคะ” ดาจองบอก
“ตามสบายเลย” ควอนยูลพูดประชด
ดาจองไม่พูดอะไร แล้วก็เดินออกไปรับ ส่วนควอนยูลก็ชะเง้อมองเมื่อเห็นดาจองยืนคุยโทรศัพท์นานเกินไป
“คุยอะไรกันนักกันหนานะ” ควอนยูลเริ่มบ่น
สักพักดาจองก็เดินกลับมา ควอนยูลก็แกล้งทำเป็นนั่งดูหนังไม่สนใจ
พอดาจองมานั่งลงใกล้ๆที่โซฟา
“ทำไมคุยกันนานจัง” ควอนยูลอดถามไม่ได้
“ก็คุยเรื่องงานนิดหน่อยค่ะ” ดาจองบอก
“เรื่องงานหรอ อืม...ก็ดีแล้วล่ะ” ควอนยูลบอกแค่นั้นแล้วดูหนังต่อ
“หรือว่า...คุณหึงฉันคะ” ดาจองแกล้งแหย่
ควอนยูลหันมามอง กัดปาก แล้วก็เงียบไปนิดนึง
-
-
-
“ใช่ ฉันหึง โดยเฉพาะกับหมอนั่นฉันยิ่งหึงไม่อยากให้เธอสนิทกับเค้ามากเกินไป” ควอนยูลบอกออกมาตรงๆ
ดาจองยิ้มอย่างพอใจ
“เวลาคุณหึงนี่ก็..........” ดาจองพูดได้แค่นั้น ควอนยูลก็รีบพูดแทรกขึ้น
“ดูหนังต่อสิ” ควอนยูลรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วหันไปดูหนังทันที
ระหว่างดูหนัง ควอนยูลก็พยายามก่อกวนและหาเรื่องแกล้งดาจองตลอด ทั้งให้หยิบขนมให้กินหยิบน้ำ เดินไปหยิบโน่นหยิบนี่จนดาจองดูหนังไม่รู้เรื่อง
“นี่คุณอยากได้อะไรทำไมไม่บอกทีเดียวคะ” ดาจองเริ่มบ่นเพราะทนไม่ไหว
“เธอโกรธหรอ” ควอนยูลถาม
ดาจองนิ่ง
“ป่าวค่ะ แต่ฉันก็แค่อยากนั่งดูหนังเฉยๆ เนี่ยคุณชวนฉันดูหนังแต่คุณก็ใช้ฉันตลอดจนดูหนังไม่รู้เรื่องแล้วเนี่ย”
ควอนยูลทำหน้านิ่ง
“งั้นก็นั่งสิ” ควอนยูลบอกพร้อมกับเอามือตีบนโซฟาให้ดาจองมานั่งใกล้ๆตัวเอง
พอดาจองมานั่งดูหนังไปได้สักพัก ควอนยูลก็ค่อยๆ เอียงหัวไปซบที่ไหล่ของดาจอง
ดาจองเหลือบตามองนิดนึง
“นี่คุณอย่ามาแกล้งหลับนะ” ดาจองบอกแล้วก็หันไปเขย่าตัวควอนยูล
แต่ควอนยูลก็ไม่ตื่น
“นี่เค้าหลับจริงๆ หรือเนี่ย”
*เวลาหลับเนี่ยน่ารักกว่าตอนตื่นเยอะเลยนะ หมดฤทธิ์ซักที* ดาจองแอบบ่นเล็กน้อย
แต่ก็ยิ้มเมื่อเห็นควอนยูลหลับ แต่พอนึกถึงตอนที่เธอกำลังถอดเสื้อให้ควอนยูหน้าเธอก็แดงขึ้นมาในทันที แล้วดาจองก็นั่งดูหนังต่อ ปล่อยให้ควอนยูลนอนซบไหล่ของเธออยู่อย่างนั้น
ความคิดเห็น