คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : คลั่ง 9
ผมกลับมาถึงบ้าน เตรียมจะเอากางเกงที่เลอะนมมาใส่ตะกร้า
แต่จับๆ ดูที่กระเป๋าหลัง เหมือนมีอะไรตุงๆ อยู่ ผมจึงล้วงออกมาดู
“อ้าวนี่ ผ้าเช็ดหน้าพี่ก้อง ที่เอามาให้ผมเช็ดนมที่เลอะนี่”
ผมยืนจับผ้าเช็ดหน้าแล้วเอาขึ้นมาดู เห็นที่มุมผ้ามีตัว K ปักอยู่
“โห นี่ขนาดผ้าเช็ดหน้ายังต้องมีอักษรย่อเลยนะ” คุณชายจริงๆ
*ผมนึกในใจ* แล้วก็ได้แต่ยืนถือผ้าเช็ดหน้ายิ้มอยู่นั่นแหละ
ก่อนจะเรียกสติกลับมา แล้วเอาผ้าเช็ดหน้าไปซัก
/
/
/
/
/
ช่วงนี้ผมยุ่งมากๆ ต้องคอยสอน และช่วยฝึกลูกทีม
เพราะตอนนี้ กำลังจะเข้าสู่รอบ battle และผมก็ได้ลูกทีมครบแล้ว
เฮ้อช่วงนี้ผมคงไม่ค่อยได้เจอพี่ก้องแน่ๆ เลย
เพราะต่างคนก็ต้องดูแลทีมของตัวเอง กว่าจะได้เจอก็วันอัดรายการ
และก็อีกตั้งหลายวัน ว่าแต่.......... ทำไมผมต้องเศร้าด้วยเนี่ย?
ช่วงนี้ผมยุ่งจริงๆ ยุ่งทั้งงานนอก และงานในรายการเดอะว๊อย
ยิ่งคิดยิ่งเครียด รู้สึกแปลกๆ แต่ก่อนผมไม่เคยเป็นแบบนี้
/
/
/
/
3 วันต่อมา
ที่สตูดิโอ วันนี้เป็นวันแรก ของรอบ battle ผมมาถึงสตูแต่เช้า
ก็นั่งคุยนั่งติวกับลูกทีมอยู่ แต่สายตาของผมก็ไม่ลืมที่จะมองหาพี่ก้อง
“ยังไม่มาอีกหรอเนี่ย” ผมถามกับตัวเอง
พอถึงเวลาทีมงานก็เดินมาบอกให้ผมไปเตรียมตัวที่ห้องโค้ช
พอเข้ามาในห้องก็เห็นพี่คิ้ม พี่โจ้ อยู่ครบ ขาดแต่พี่ก้องคนเดียว
“หวัดดีครับ พี่คิ้ม พี่โจ้” ผมทักทายทั้งคู่
“แล้วนี่......” ผมยังไม่ทันพูดจบพี่โจ้ก็แทรกขึ้นมา
“แสตมป์แกจะถามหาพี่ก้องใช่ไหม”
“อ้อ ก็ช่ายสิครับ ใกล้ถึงเวลาแล้วยังไม่เห็นพี่ก้องมา
ปกติพี่ก้องไม่ใช่คนมาสายผมก็แค่สงสัย” ผมอธิบายยืดยาว
“ถามก็ถามสิ ไม่มีใครว่าอะไรเลย
ทำไมแกต้องอธิบายซะเยอะด้วย มีพิรุธ นะไอ้นี่” พี่คิ้มสมทบ
“ป่าวครับป่าว” ผมรีบปฏิเสธ
“พอดีก้องเค้าไม่ค่อยสบาย เค้าโทรมาว่าอาจจะมาเรตหน่อย
แต่เดี๋ยวก็คงใกล้มาแล้วล่ะ ไม่รู้ไปหาหมอหรือเปล่า” พี่คิ้มบอก
“อ่อ ไม่สบาย” ผมพยักหน้ารับรู้ แต่ในใจรู้สึกเป็นห่วงพี่ก้องขึ้นทันที
เรานั่งเตรียมตัวอยู่ในห้อง แล้วทีมงานก็เข้ามาอีก
“พี่ก้องยังไม่มาอีกหรอครับ” ทีมงานถาม
“ยังเลย เดี๋ยวพี่โทรถามให้ละกัน” พี่คิ้มบอก
“ครับ ครับ”
“ไม่ต้องโทรหรอกคิ้มเรามาละ” เสียงพี่ก้องดังมาจากข้างหลังทีมงาน
“อ้าวพี่ก้องมาพอดีงั้น เตรียมตัวครับเราจะถ่ายกันแล้ว” ทีมงานบอก
“พี่ก้องเป็นไงบ้างครับ” เสียงพี่โจ้ถามขึ้น
“นั่นสิ ดูสีหน้าเธอไม่ค่อยดีเลยนะ ไหวไหมเนี่ย” พี่คิ้มสมทบ
“ก็ไหวอยู่นะ ทุกคนไม่ต้องกังวลนะ” พี่ก้องบอก
“ไปงั้นไปกันได้และ” พี่คิ้มบอกก่อนจะเดินออกไปพร้อมพี่โจ้
ส่วนผมกับพี่ก้องเดินออกไปพร้อมกัน
“พี่ก้อง” ผมเรียก
“หืม” พี่ก้องหันมามองหน้าผม เลิกคิ้วขึ้น
“พี่ก้อง ไหวแน่นะครับผมเห็นหน้าพี่ซีดๆ ยังไงไม่รู้”
พี่ก้องยิ้มเล็กน้อย “นี่นายเป็นห่วงพี่ด้วยหรอ”
ผมทำหน้าเหวอๆ “ก็ต้องห่วงสิครับเราเป็นเพื่อนร่วมงานกัน
ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่เป็นห่วงพี่ก้อง
พี่คิ้ม พี่โจ้ ก็ห่วงพี่เหมือนกันนะครับ” ผมรีบเฉไฉ
ทั้งๆที่ใจผมรู้สึกเป็นห่วงพี่ก้องมากกว่าใคร
“เพื่อนร่วมงานเองหรอ เฮ้อเศร้าจัง” พี่ก้องพูดจบก็เดินนำหน้าผมไป
ทิ้งผมให้งงกับคำพูดของพี่ก้อง
“ทำไม พี่ก้องถึงพูดแบบนั้นล่ะ?”
/
/
/
/
หลังจากอัดรายการเสร็จ เราก็กลับเข้ามาเก็บของและนั่งพักกันที่ห้องแต่งตัว
วันนี้ผมแอบมองพี่ก้องทั้งวัน เพราะดูท่าพี่ก้องจะไม่สบายหนัก เห็นนั่งซึม
ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยมีมุข พอเข้ามาในห้องขณะที่พวกเรากำลังคุยกัน แซวกัน พี่ก้องก็นั่งนิ่ง
“ก้อง เป็นไงบ้าง จะกลับหรือยัง ขับรถมาเองหรอ” พี่คิ้มเดินเข้าไปถาม
“ใช่เราขับรถมาเอง แต่เดี๋ยวเรานั่งพักอีกสักหน่อย พวกคิ้มกลับกันก่อนเลยนะ” พี่ก้องบอก
“งั้นพวกเรากลับก่อน ว่าแต่ก้องไม่เป็นไรแน่นะ” พี่คิ้มถามย้ำ
พี่ก้องพยักหนักเล็กน้อย แล้วผมกับพี่โจ้ พี่คิ้มก็เดินออกมาจากห้อง
เพื่อไปที่ลานจอดรถ ผมเดินไปคิดไป เอาไงดีนะ
ผมจะทิ้งพี่ก้องให้นั่งอยู่คนเดียวแบบนั้นหรอ
พอถึงลานจอดรถ ผมก็หันหลัง เพื่อจะเดินกลับไปที่ห้องแต่งตัว
“อ้าวแตมป์ แกจะไปไหนล่ะนั่น” พี่โจ้ถามผม
“พอดี ผมลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้องอ่ะครับเดี๋ยวผมไปเอาก่อน” ผมโกหก
แล้วรีบเดินไปที่ห้อง พอเข้ามาในห้องผมก็ต้องตกใจเมื่อเห็นพี่ก้อง
ล้มกองอยู่กับพื้น “พี่ก้อง พี่ก้องครับ” ผมเรียก
แล้วลงไปจับที่ตัวพี่ก้องเขย่าก่อนจะจับหน้าผากพี่ก้อง
“ตัวร้อนจี๋เลย” ทำไงดีล่ะทีนี้ ผมมองซ้ายมองขวา
ก็ไม่เห็นมีใครที่ผมจะเรียกมาช่วยได้
ผมเลยพยุงพี่ก้องขึ้นไปนอนไว้บนโซฟา แล้วก็ยืนคิดจะทำไงดีเนี่ย
ผมจะพาพี่ก้องไปส่งที่บ้านพี่ก้องดีไหม แต่ถ้าไปส่งที่บ้านก็ไม่มีใครดูแลอีก
เอาไงดี เอาไง หรือว่า...............
“เอาวะ เอาไงเอากัน” ผมเปลี่ยนใจ แบกพี่ก้องขึ้นหลังเดินไปที่รถ
“โห ตัวหนักใช่เล่นนะเนี่ย” ผมแอบบ่นแต่ก็รู้สึกมีความสุขแบบบอกไม่ถูก
พอถึงรถ ผมเอาพี่ก้องลงจากหลังเพื่อที่ให้นั่งที่เบาะอย่างทุลักทุเล
กว่าจะได้เอานั่งได้เล่นเอาซะผมเหนื่อย
ผมเอื้อมมือไปคาดเข็มขัดให้พี่ก้อง พี่ก้องยังคงหลับแบบไม่รู้เรื่อง
แล้วผมก็แอบมองหน้าพี่ก้อง ใจผมสั่นขึ้นแบบไม่รู้ตัว
รู้สึกว่าพี่ก้องจะดึงดูดผมได้แม้กระทั่งกำลังหลับและไม่สบายอยู่
ขนาดไม่สบายพี่ก้องยังคงใบหน้าอันหล่อเหลาไว้ได้แบบไม่มีที่ติ
มันทำให้ผมคิดอยากจะจูบพี่ก้องขึ้นมา
“เฮ้ย แสตมป์นายคิดบ้าอะไรของนายอยู่เนี่ย” ผมเอามือตบหน้าตัวเอง
ก่อนจะขับรถออกไป ผมพาพี่ก้องมาที่บ้านผม แบกพี่ก้องลงจากรถ
เดินเข้าบ้าน และพาพี่ก้องไปนอนที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
แล้วผมก็รีบไปหาผ้าสะอาดชุบน้ำเพื่อจะมาเช็ดตัวให้พี่ก้อง
ผมค่อยๆ ถอดสูทพี่ก้องออก แต่....ถ้าผมจะถอดเชิ๊ตอีกตัวคงไม่ได้แน่ๆ
ผมส่ายหน้า “ไม่ได้ ไม่ได้ แสตมป์นายทำแบบนั้นไม่ได้” ดังนั้นผมจึงถอดแค่สูทออก
แล้วค่อยๆ เอาผ้าเช็ดลงใบใบหน้าของพี่ก้องอย่าเบาๆ เพราะผมกลัวพี่ก้องจะตื่น
แต่ระหว่างที่ผมกำลังเช็ดหน้าให้พี่ก้อง จู่ๆ พี่ก้องก็จับมือผม
แล้วก็ดึงผมเข้าไปหา หน้าผมกับพี่ก้องเกือบจะชนกัน
แล้วพี่ก้องก็ลืมตาขึ้น ผมกับพี่ก้องสบตากัน ใจผมเต้นรัว
พี่ก้องค่อยๆ ยื่นหน้าขึ้นมาหาผม ใจผมเต้นแรงหนักกว่าเก่า
แล้วก็เหมือนมีบางอย่างที่ทำให้ผมเองก็ยื่นหน้าเข้าไปหาพี่ก้องเหมือนกัน
แล้ว
................................................
พี่ก้องก็
ค่อยๆ
ค่อยๆ
ค่อยๆ
ค่อยๆ
ค่อยๆ
ค่อยๆ
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
จูบที่ปากผมอย่างแผ่วเบา
ผมหลับตาปี๋ หัวใจที่เต้นแรงเหมือนมันกำลังจะหยุดเต้น!!
ความคิดเห็น