คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Love Again 8
ควอนยูลส่งยิ้มให้ดาจอง แต่ดาจองกลับเอามือตีไปที่ตัวของควอนยูล
“นี่แน่ะ คนอะไรเจ้าเล่ห์จริงๆ ”
“โอ๊ย” ควอนยูลร้องลั่นพร้อมกับเอามือซ้ายจับที่หน้าอก หลังจากที่ดาจองตีไปที่ตัวของเค้า
แต่คราวนี้ดาจองทำเป็นไม่สนใจและหันหน้าไปทางอื่น
“โอ๊ย ฉันเจ็บจริงๆ นะดาจอง เหมือนโดนที่แผลเลยตรงนี้เมื่อคืนโดนไม้เบสบอลตีตรงนี้จังๆเลย โอ๊ย” แล้วควอนยูลก็ร้องอีกครั้งแล้วเอามือชี้ที่อกตัวเอง ดาจองจึงรีบหันหน้ามาดู
“เจ็บจริงๆ หรอคะ ไหน ขอฉันดูหน่อย” ดาจองรีบหันกลับมาเพราะรู้สึกผิดที่ตีควอนยูลไป ดาจองกำลังก้มหน้าและเอามือจับดูที่แผลที่น่าอกควอนยูล เป็นรอยช้ำจริงๆ ระหว่างที่ดาจองกำลังดูอยู่นั้น จู่ๆ ควอนยูลก็ยื่นหน้าขึ้นมาหอมแก้มดาจองทันที
ดาจองตกใจหันหน้าไปมองควอนยูล แล้วเอามือจับแก้มตัวเองหน้าแดงขึ้นมาทันที และเอามาจะตีควอนยูลอีกครั้งแต่ควอนยูลรีบเอามือซ้ายจับไว้ทันที
“ผู้ชายฉวยโอกาส” ดาจองบอก
ควอนยูลยิ้มหวาน “จะตีคนเจ็บอีกแล้วหรอ” ควอนยูลถาม
ดาจองแบะปากใส่ ทำหน้าบึ้ง
ควอนยูลเห็นท่าไม่ดีเลยเปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อเห็นดาจองเริ่มจะโกรธจริงๆ
“นัมดาจอง ฉันหิวแล้ว ฉันอยากกินคิมบับแล้วก็น้ำผลไม้ไปซื้อให้ฉันกินหน่อยนะ” ควอนยูลทำเสียงอ้อน และทำสายตาเว้าวอน
ดาจองมองหน้าควอนยูลที่กำลังยิ้มให้เธออยู่ สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องใจอ่อนให้กับความขี้อ้อนของเค้า
“ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปซื้อมาให้นะคะ” ดาจองบอกเสียงแข็งๆนิดนึง
พูดจบดาจองก็เดินออกจากห้องไป ควอนยูลมองตามแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข
ดาจองหายไปสักพักก็กลับมาพร้อมกับคิมบับ และน้ำผลไม้ที่ควอนยูลต้องการ มาถึงดาจองก็จัดใส่จานและมาวางตรงหน้าควอนยูล
ควอนยูลมองหน้าดาจอง
“ป้อนหน่อยสิ” ควอนยูลบอกแล้วก็ทำท่าอ้าปาก
“กินเองสิคะ ในเมื่อมีแรงแกล้งคนอื่นก็ต้องมีแรงกินเองด้วย” ดาจองบอก
“จะกินได้ยังไงล่ะ ดูมือฉันสิ” ควอนยูลชูแขนขวาที่เข้าเฝือกอยู่ให้ดาจองดู แล้วทำหน้าเศร้าๆ ใส่ดาจอง ดาจองถอนหายใจ นี่เค้าแพ้ควอนยูลอีกแล้วหรอเนี่ย สุดท้ายดาจองก็ต้องคีบคิมบับเพื่อป้อนควอนยูล ควอนยูลก็อ้าปากรับคิมบับเหมือนลูกนกรอแม่เอาอาหารมาป้อนยังไงยังงั้น
“อืม อร่อยจังเลย” ควอนยูลบอก พร้อมกับเคี้ยวคิมบับเต็มปาก
“แค่ก แค่ก” ดูเหมือนคิมบับจะติดคอควอนยูล
ดาจองรีบเอาน้ำให้ “ค่อยๆเคี้ยวสิคะ” ดาจองแอบดุนิดนึง
“ก็มันอร่อยนี่ อีกอย่างฉันก็หิวด้วย”
ระหว่างที่ดาจองกำลังป้อนคิมบับควอนยูลอยู่นั้น หน.ซอและหน.คังก็เข้ามาพอดี
“อ้าว หน.ซอ หายดีแล้วหรอ” ควอนยูลทัก
“ค่ะดีแล้ว แต่ดูเหมือนรุ่นพี่จะเจ็บหนักนะคะ”
“ไม่หรอก นิดหน่อยแค่หัวแตก แล้วก็ช้ำตามตัว ไม่เป็นอะไรมากหรอก”
“แล้วตกลงคุณควอนยูล เห็นหน้าคนร้ายไหมครับ”
ควอนยูลส่ายหน้า “มันมืดมากและพวกนั้นก็ปิดหน้ากันหมด รู้แต่ว่ามากัน 3 คน”
“แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมแจ้งความไปเรียบร้อยแล้ว ถึงไม่เห็นหน้า แต่บริเวณนั้นพอจะมีกล้องวงจรปิดอยู่ คงจะหาตัวคนร้ายได้ไม่ยาก” หน.คังบอก
“ขอบใจนายมากนะ และก็ฝากช่วยดูแลงานที่พรรคด้วย เพราะหมอให้ฉันพักอีก 2 อาทิตย์จนกว่าจะถอดเฝือกได้”
“อย่าห่วงเลยครับ ผมจะดูแลให้เอง”
“เดี๋ยวฉันเอาของไปเก็บก่อนนะคะ แล้วก็ขอออกไปธุระข้างนอกก่อนเย็นๆจะแวะมาใหม่” ดาจองบอก พร้อมกับจะเดินออกจากห้องไป
“เดี๋ยวสินัมดาจอง” ควอนยูลเรียกไว้
“มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ”
ควอนยูลยิ้มๆ ส่ายหัวเล็กน้อย “รีบมาไวๆนะ” ควอนยูลบอก ดาจองไม่พูดอะไรแต่พอเดินออกมาก็ยืนยิ้มอยู่คนเดียว
หน.ซอ มองเห็นท่าทีของควอนยูลก็พอจะเดาออก
“นี่รุ่นพี่กับดาจองกำลังเดทกันอยู่หรอคะ” หน.ซอถาม
ควอนยูลหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แต่ก็ไม่ตอบ หน.ซอเลยได้แต่ยิ้ม
“เดี๋ยวนี้รุ่นพี่เปลี่ยนไปเยอะเลยนะคะ” หน.ซอกบอกต่อ
“เปลี่ยนหรอ ก็คงจะใช่นะ”
หน.คังยิ้ม “ความรักมักจะทำให้คนเปลี่ยนไปแบบนี้แหละครับ” จู่ๆ หน.คังก็พูดขึ้นมา
ควอนยูลหันมามองหน้า
“ผมว่า เราให้คุณควอนยูลพักผ่อนดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมจะได้กลับไปที่พรรคเพื่อเคลียร์งานให้” หน.คังรีบตัดบททันที
หน.ซอมองหน้า หน.คังอีกครั้ง
“ก็ดีเหมือนกันนะ ฉันไปก่อนนะคะรุ่นพี่” หน.ซอ หันมาบอก
“ตอนเช้าพรุ่งนี้คุณออกจากโรงพยาบาลเดี๋ยวผมมารับนะครับ” หน.คังบอกก่อนจะออกไป
ควอนยูลพยักหน้า “อืม..... โอเคร ”
/
/
/
ที่ร้านกาแฟ
“อ้าวคุณนัมดาจองเชิญนั่งครับ” มยองวานทักทายดาจองอย่างอารมณืดี
“ขอบคุณค่ะ ว่าแต่อยากพบฉันมีอะไรหรอคะ”
“พอดี สำนักพิมพ์ที่ผมรู้จักเค้าอยากจะรู้ว่าเมื่อไหร่หนังสือเล่มใหม่ของคุณจะออกครับ เพราะตอนนี้ เรื่องการผจญภัยของเจ้ากบกำลังเป็นหนังสือขายดีมากๆ ทุกคนก็เลยตั้งหน้าตั้งตารอเรื่องใหม่อยู่ครับ”
“อ้อ เรื่องหนังสือนี่เอง ฉันก็กำลังเขียนอยู่นะคะ อีกไม่นานคงจะเสร็จถ้าเสร็จแล้วฉันจะบอกคุณมยองวานนะคะ”
“ดีเลยครับถ้าเสร็จแล้วผมจะได้ ไปบอกที่โรงพิมพ์”
“คุณมยองวานมีอะไรกับฉันอีกไหมคะ”
“อ่า คือ ผม....เย็นนี้คุณดาจองว่างไหมครับ ผมอยากจะเลี้ยงฉลองให้คุณสักหน่อย”
“เย็นนี้หรอคะ คงจะไม่ได้ค่ะพอดีฉันมีธุระแล้วค่ะ ฉันต้องขอโทษจริงๆนะคะ” ดาจองบอก
มยองวานหน้าเสียเล็กน้อย แต่ก็ฝืนยิ้มออกมา
“ไม่เป็นไรครับไว้วันหลังก็ได้” มยองวานบอกเสียงอ่อยๆ
“งั้นคราวหน้าให้ฉันเลี้ยงคุณนะคะ” ดาจองบอกยิ้มๆเพื่อเป็นการปลอบใจเมื่อเห็นมยองวานทำหน้าเหมือนผิดหวังกับการปฏิเสธของเธอ
“ก็ได้ครับ” มยองวานบอกแต่สีหน้ายังคงดูออกว่ารู้สึกผิดหวัง
“ถ้าคุณมีเรื่องจะบอกฉันแค่นี้ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” ดาจองบอกลา
“งั้นให้ผมไปส่งนะครับ” มยองวานอาสา
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันกลับเองได้”
“ว๊า........ แย่จัง วันนี้ผมต้องโดนปฏิเสธถึงสองครั้งเลยหรอ” มยองวานพูดลอยๆออกมา
ดาจองมองหน้ามยองวาน ก่อนจะตัดสินใจ “งั้นก็ได้ค่ะ” ดาจองบอก
แล้วมยองวานก็ยิ้มออกมา
“ขอบคุณนะครับที่ไม่ยืนยันที่จะปฏิเสธผมอีกครั้ง”
/
/
/
แล้วดาจองก็ให้มยองวานมาส่งเธอที่บ้าน
“เดี๋ยวนะครับ ไหนคุณดาจองบอกมีธุระแต่ทำไมให้ผมมาส่งที่บ้าน” มยองวานถาม
“พอดีฉันกลับมาเอาเสื้อผ้าและก็จะเคลียร์บางอย่างที่บ้านค่ะ” ดาจองตอบ
“เอาเสื้อผ้าคืนนี้คุณดาจองไม่ได้นอนที่บ้านหรอครับ”
“อ้อ พอดีมีเรื่องนิดหน่อยค่ะฉันต้องไปนอนที่โรงพยาบาล 1 คืน”
“คุณดาจองเป็นอะไรหรอครับ ไม่สบายหรือเปล่า” มยองวานถามด้วยความเป็นห่วง
“ฮ่า ฮ่า เปล่าค่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร แต่คนที่เป็นคุณควอนยูลต่างหาก วันนี้ฉันต้องไปนอนเฝ้าเค้าค่ะ” ดาจองบอก
พอได้ยินว่าไปนอนเฝ้าควอนยูล มยองวานก็รีบถามต่อ “คุณควอนยูลเป็นอะไรหรอครับ”
“พอดี เมื่อคืนค่ะมีคนร้ายทำร้ายคุณควอนยูลตอนกลับบ้าน ไม่รู้ทำไมจู่ๆก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น” ดาจองก็เลยเล่าให้มยองวานฟัง
มยองวานแกล้งทำสีหน้าเป็นกังวล “งั้นผมฝากบอกคุณควอนยูลด้วยนะครับว่าขอให้หายไวๆ และก็ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรมาก”
“ขอบคุณมากๆนะคะ” ดาจองบอกก่อนจะลงจากรถและเดินเข้าบ้านไป
พอดาจองเข้าบ้านไป มยองวานก็เปลี่ยนสีหน้าทันที
/
/
/
ดาจองเก็บเสื้อผ้าและเธอก็นั่งเขียนหนังสือต่ออีกหน่อยจนเกือบมืดเธอก็ออกจากบ้านไปที่โรงพยาบาล
พอเธอกำลังจะเข้าไปในห้องที่ควอนยูลพักอยู่ ก็มีนางพยาบาลคนนึงเดินเข้ามาหาเธอ
“โทษนะคะ คุณเป็นญาติของคนไข้ที่ชื่อควอนยูลใช่ไหมคะ” พยาบาลถาม
ดาจองพยักหน้า
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” ดาจองถาม
“พอดี คนเจ็บไม่ยอมทานข้าวและก็ทานยาตาที่หมอสั่งค่ะ” พยาบาลบอก
“ห๊ะ” ดาจองอุทานออกมาเบาๆ
หลังจากแยกจากพยาบาลดาจองก็เข้ามาในห้อง เห็นควอนยูลนอนหันหลังอยู่
“ผมบอกแล้วว่าผมไม่อยากกิน ผมไม่หิว ไม่เข้าใจหรอ” เสียงดุๆ ของควอนยูล ดังออกมาเมื่อได้ยินเสียงปิดประตู
ดาจองแอบขำ
“คุณนี่ทำไมชอบทำตัวเป็นเด็กอยู่เรื่อยเลยนะ ถ้าคุณไม่ทานข้าวและทานยาคืนนี้ฉันจะไม่นอนเฝ้าคุณนะคะ”
พอดาจองพูดจบ ควอนยูลก็รีบลุกขึ้นและหันหน้ามาทันทีก็เห็นดาจองยืนส่งยิ้มหวานให้ และในมือก็ถือของกินอยู่
พอเห็นดาจอง ควอนยูลก็ทำหน้าบึ้งๆ ใส่ ทำเป็นแกล้งงอล
“นึกว่าจะปล่อยให้ฉันต้องอดตายและนอนซมอยู่คนเดียวซะแล้ว” ควอนยูลพูดประชด
“อ๊า ได้ยินแบบนี้พาอารมณ์เสียจริงๆ” ดาจองบ่นบ้าง
“เฮอะๆ คนอุตส่าห์รีบมา แถมซื้อของมาให้กินด้วยยังจะมาว่ากันอีก” ดาจองว่า
“รีบมาหรอ นี่มันมืดค่ำแล้วนะ มัวไปทำอะไรอยู่ที่ไหน ฉันบอกว่าให้มาเร็วๆ ไม่ใช่หรอ” ควอนยูลต่อว่า
พอควอนยูลว่าต่อ ดาจองชักจะโมโห
*ผู้ชายคนนี้จริงๆเลย นิสัยไม่เคยเปลี่ยน* ดาจองนึกในใจ
“ดูท่าคุณคงจะแข็งแรงมากแล้วใช่ไหมคะ ถึงได้บ่นเก่งเหมือนเดิม และก็ของพวกนี้ก็ไม่ต้องกินหรอกนะคะ ดูท่าจะไม่หิวเห็นบ่นเอาบ่นเอาทำอย่างกับคนแก่” ดาจองว่าคืนบ้าง
“นี่เธอว่าฉันหรอ” ควอนยูลถามกำลังจะว่าต่อ แต่แล้วเสียงท้องควอนยูลก็ร้องดังจนดาจองได้ยิน ควอนยูลรู้สึกเสียฟอร์มเล็กน้อย....
“ก็ได้ ฉันขอโทษ” ควอนยูลบอกห้วนๆ
ดาจองมองหน้า “เวลาคุณขอโทษคนอื่น คุณพูดแบบนี้ด้วยหรือเปล่าคะ”
“พูดให้เพราะๆหน่อยสิคะ” ดาจองได้ทีเอาคืน
ควอนยูลกัดปาก ด้วยความโมโห แล้วก็ค่อยๆ สงบสติอารมณ์ตัวเอง
“นัมดาจอง ฉันขอโทษ” ควอนยูลบอกด้วยน้ำเสียงที่นุ่มกว่าเดิม
ดาจองยิ้มด้วยความพอใจ
*หึหึ ฉันยอมเธอก็แค่ตอนนี้แหละนัมดาจอง ฉันต้องเอาคืนเธอแน่ๆ* ควอนยูลคิดในใจและก็เผลอหัวเราะออกมา
“พูดดีๆก็เป็นนี่คะ” พูดจบดาจองก็ไปแกะอาหารมาให้ควอนยูล
หลังจากนั้นดาจองป้อนข้าวและให้ควอนยูลกินยาจนเสร็จเรียบร้อย
เธอก็ไปอาบน้ำ และให้ควอนยูลเข้านอน ส่วนตัวเธอนอนบนโซฟา
“นัมดาจอง” ควอนยูลเรียก
“นัมดาจอง หลับแล้วหรอ” ควอนยูลถามต่อ
“อ๊า....ทำไมคุณถึงยังไม่นอนอีกคะ คนป่วยอะไรกินยาควรจะหลับได้แล้วนะคะ ไม่ใช่มาชวนคนเฝ้าไข้คุย” ดาจองบ่น
“ขอบคุณมากนะสำหรับวันนี้” ควอนยูลบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ดาจองได้ยินประโยคนี้ถึงกับนอนนอนนิ่ง ทำไมจู่ๆ ควอนยูลถึงพูดแบบนี้ออกมานะ
/
/
/
“แต่......” ควอนยูลพูดต่อ
*ทำไมมีแต่ด้วยล่ะ* ดาจองนึกในใจ
“เธอต้องดูแลฉันไปแบบนี้อีก 2 อาทิตย์นะ” ควอนยูลบอก
“อะไรนะคะ” พอดาจองได้ยินก็ลุกจากโซฟาขึ้นมานั่งจ้องไปที่ควอนยูล
“ฉันก็มีงานที่ฉันต้องทำนะคะ คุณจะให้ฉันดูแลคุณตั้ง 2 อาทิตย์ได้ยังไง” ดาจองเริ่มโวยวาย”
“รีบนอนนะ พรุ่งนี้หมอให้ฉันกลับไปพักผ่อนที่บ้าน เดี๋ยว หน.คังจะมารับแต่เช้า ฝันดีนะ” ควอนยูลรีบตัดบททันที
ปล่อยให้ดาจอง นั่งงงอยู่กับคำพูดของควอนยูล
*นี่เค้าคิดจะทำอะไรของเค้าเนี่ย ให้ฉันดูแลเค้า 2 อาทิตย์เนี่ยนะ*
ความคิดเห็น