คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : คลั่ง 8
ผมยังคงหลับตาปี๋ รู้สึกตื่นเต้นแบบบอกไม่ถูก
/
/
/
/
“แสตมป”
“แสตมป”
“แสตมป”
เสียงพี่ก้องเรียกผม ผมสะดุ้งลืมตาขึ้นมา
เห็นพี่ก้อง กำลังจ้องหน้าผมอยู่ แล้วพี่ก้องก็ทำหน้างงๆ
“แสตมป์เป็นอะไรหรือเปล่า ?” พี่ก้องถามผม
ผมยังคงนิ่ง กำลังงงว่าเมื่อกี้มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า
“เมื่อกี้ หัวผมชนกับพี่ก้องหรือเปล่าครับ” ผมถาม
“ชนสิ นายเจ็บหรือเปล่า พี่เห็นนายหลับตาปี๋ “
พี่ก้องบอกพร้อมกับเอามือมาจับที่หัวผม
“แล้วพี่ก้องได้ทำอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถามอีก
พี่ก้องคิ้วขมวดทำท่าคิด “ทำอะไรหรอ”
“คือไม่ครับ หลังจากที่หัวชนกันพี่ก้องได้........”
“อ้อ พอหัวชนกันพี่ก็เจ็บน่ะสิ แล้วพอพี่จะถามนายว่าเป็นอะไรไหม
ก็เห็นนายนั่งหลับตาซะงั้น” พอผมได้ยินพี่ก้องอธิบาย เท่านั้นแหละ
ผมรีบหันหน้าไปอีกทางแล้วบ่นกับตัวเอง
“แสตมป์นี่นาย คิดไปเองหรอเมื่อกี้เนี๊ย
บ้าไปแล้วแน่ๆ นี่นายคิดว่าพี่ก้องจะจูบนายใช่ไหม
นายคิดแบบนั้นได้ไง นี่แน่ะ” แล้วผมก็ลืมตัวเขกหัวตัวเองไปอีกที
“ทำอะไรน่ะแสตมป์” พี่ก้องถาม
“ป่าว ครับ ผมแค่ลองดูว่ายังเจ็บอยู่ไหม” ผมบอก
“แล้วเมื่อกี้นายหลับตาปี๋เลย คิดอะไรหรือป่าว” พี่ก้องถามยิ้มๆ
“ป่าวครับ ป่าว ผม........คงเจ็บเลยหลับตา” ผมตอบพี่ก้องไป
ในใจรู้สึกว่ามันเป็นเหตุผลที่ห่วยมากอ่ะสำหรับผมนะ
พี่ก้องยิ้มหวานใส่ผม ก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้ๆผม คราวนี้พี่ก้องยื่นมาจริงๆนะ
ผมไม่ได้มโนแน่นอน ผมตัวเกร็งตัวแข็งทื่อ เบี่ยงตัวหลบนิดนึง
/
/
/
“หรือว่า...... เมื่อกี้นายคิดว่าพี่จะจูบนาย?” พี่ก้องถาม แล้วก็ทำเป็นยักคิ้วใส่ผม
ผมทำหน้าแหยๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร เพราะรู้สึกว่าตัวเองอายมาก
แล้วก็รีบหันหน้าหนีพี่ก้อง สตาร์ทรถขับออกไปทันที
แล้วพี่ก้องก็หัวเราะดังลั่นรถ เหมือนสะใจมากที่ทำให้ผมรู้สึกอาย
“นี่นายเขินหรอ” พี่ก้องยังไม่เลิกแหย่ผม
“ป่าวครับ” ผมตอบ
“ป่าว แล้วทำไมหน้าแดงจังเลย” พี่ก้อง ยิ้มมุมปากแบบกวนๆ
“คือผมว่าอากาศมันร้อนๆ อ่ะครับ หน้าผมเลยแดง” ผมแถอีกจนตัวถลอกหมดแล้ว
“อ้อหรอ งั้นเดี๋ยวพี่เพิ่มแอร์ให้นะ” พี่ก้องบอกแล้วก็เอามือไปปรับแอร์แบบเย็นสุด
เปิดแอร์จนเย็นไม่พอ พี่ก้องยังเปิดวิทยุ พอเพลงดังก็ร้องตามอีก
เหมือนจะแกล้งผมยังไงไม่รู้ แถมยังตีกลองโดยใช้ขาตัวเองอีก
ผมนิ่งมาตลอดทางเพราะยังคงเขินอยู่ ส่วนพี่ก้องก็ไม่ได้คุยกับผม
เพราะมัวแต่เมามันกับการตีกลองบนขาตัวเองตามเพลง ที่ดังมาจากวิทยุ
“แสตมป์” แล้วจู่ๆพี่ก้องก็เรียกชื่อผมอีก
“ครับพี่”
“พี่หิวอ่า เราแวะหาอะไรกินกันก่อนไหม” พี่ก้องเสนอ
แต่ผมยังไม่ทันได้ตอบอะไรเลย พี่ก้องก็พูดต่อมาอีก
“แสตมป์ๆ เดี๋ยวจอด ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างหน้านะ ร้านนี้อร่อยมาก จอดเลย จอดเลย”
ผมคิดในใจอีก *แล้วพี่จะถามผมทำไมเนี่ย*
ผมจอดรถข้างทางหน้าร้านก๋วยเตี๋ยว
ก่อนเข้าหมู่บ้านพี่ก้องตามที่พี่ก้องบอก
พอรถจอด พี่ก้องก็รีบลงไป หาโต๊ะว่างทันที แล้วก็รีบๆสั่ง
ผมเห็นท่าทางพี่ก้อง ก็อดยิ้มไม่ได้ สงสัยจะหิวจริงๆ
ผมเดินตามมานั่งที่โต๊ะ
“พี่ก้องชอบทานร้านนี้หรอครับ” ผมถาม
“ใช่ ร้านนี้อร่อยมากๆเลย ราคาก็ไม่แพง”
“ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ดารามาดคุณชายแบบพี่
จะชอบทานก๋วยเตี๋ยวข้างทาง” ผมบอกยิ้มๆ
“จริงๆแล้วพี่ชอบ กินอะไรที่ง่ายๆ หรือไม่ก็ทำอาหารกินเอง
เพราะพี่ไม่ค่อยชอบออกไปกินตามห้างคนเยอะเกินไป”
พี่ก้องอธิบาย
“มาพอดี” พี่ก้องรับก๋วยเตี๋ยวจากพ่อค้า ที่เหมือนกันมาสองชาม
“พี่ก้องจะกินสองชามเลยหรอครับ”
พี่ก้องส่ายหัว “ป่าว ชามนี้ของพี่ ส่วนชามนี้ของนาย”
พี่ก้องบอก แล้วหยิบอีกชามให้ผม
“พี่ก้องยังไม่ถามผมเลยนะครับว่าผมจะกินแบบไหน”
“ไม่ต้องหรอก พี่เดาว่านายต้องชอบกินคล้ายๆ พี่” พี่ก้องบอก
แล้วก็ก้มหน้าก้มตาคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวในชาม
ผมมองพี่ก้อง แล้วก็อดขำไม่ได้ คือ ผู้ชายคนนี้จริงๆเล๊ย
แล้วผมก็ก้มหน้าลงไปกินบ้าง
“โห อร่อยจริงๆครับ” ผมบอก
“เห็นไหมพี่บอกแล้ว เอานี่พี่ให้” พี่ก้องบอกแล้วคีบลูกชิ้นยื่นให้ผม
“ขอบคุณครับ” ผมขอบคุณก่อนจะ เอาช้อนไปรับ
แต่......... พี่ก้องกลับส่ายหน้า แล้วก็ยื่นลูกชิ้นที่คีบอยู่ มาใกล้ๆปากผม
ผมมองซ้ายมองขวา ก่อนจะอ้าปากรับลูกชิ้นจากพี่ก้อง
แล้วก็เคี้ยวๆ ส่วนพี่ก้องก็นั่งมองผมเคี้ยวลูกชิ้นไปยิ้มไป
ตอนนี้ผมมโนไปเองอีกแล้ว จริงๆนะ มันเหมือนแฟนกันมาก
แล้วทำไมผมต้องให้พี่ก้องป้อนลูกชิ้นผมด้วย
ผมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำอะไรลงไป
หลังจากกินก๋วยเตี๋ยวเสร็จ
/
/
/
/
/
ผมก็ขับรถมาส่งพี่ก้องที่บ้าน
“ขอบคุณมากนะครับ” พี่ก้องบอก
“ไม่เป็นไรครับ”
“แล้วนายจะเข้าไปดื่มอะไรที่บ้านพี่ก่อนไหม” พี่ก้องถาม
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากครับ”
“ไม่ดื่มอะไรซักหน่อยหรอ” พี่ก้องถามย้ำ
แล้วส่งยิ้มหวานให้ผม
ผมรีบหลบสายตาพี่ก้อง ทำหน้าคิด
/
/
/
/
/
“ก็ได้ครับ” แล้วผมก็ตอบตกลง จะให้ผมทำไงได้ล่ะ
ก็พี่ก้องยิ้มหวานซะขนาดนั้นผมปฏิเสธไม่ลงจริงๆ
ผมและพี่ก้องเดินเข้ามาในบ้าน
“นายนั่งรอก่อนนะเดี๋ยวพี่เอาน้ำมาให้” พี่ก้องบอกผมแล้วก็เดินเข้าไปในครัว
ผมนั่งลงบนโซฟา นึกถึงวันที่เคยมานอนที่นี่ ก็ทำให้ผมยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
“นั่งยิ้มอะไรอยู่หรอ” พี่ก้องทักขึ้น
ผมสะดุ้ง
“ครับ ครับ”
“ว่าไงนั่งยิ้มอะไรอยู่” พี่ก้องถามแล้วก็นั่งลงข้างๆ
พร้อมกับวางแก้วน้ำ 1 แก้ว แก้วนมอีก 1 แก้ว
“ผมนั่งคิดอะไรไปเพลินๆ อยู่ๆครับ”
“อ้อ งั้นดื่มนมกับน้ำซะ กลับไปบ้านจะได้ไม่ต้องดื่มอีก
ไปถึงก็อาบน้ำนอนได้เลย”
“ขอบคุณมากเลยครับ ดีจังเลยที่บ้านผมไม่มีนมให้ดื่มด้วย”
ผมบอกแล้วก็ยกแก้วนมขึ้นดื่ม
“งั้นนายก็มาดื่มนมที่บ้านพี่ทุกวันสิ”
ประโยคนี้เล่นเอาผมสำลักนมออกมาเลย
นมหกเลอะกางเกง และเลอะปากผมด้วย
“เป็นอะไรหรือเปล่าแสตมป์” พี่ก้องถาม แล้วก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ผม
“เช็ดปากก่อน ค่อยๆกินสิ” พี่ก้องบอกแล้วก้มมองที่กางเกงผม
“กางเกงนายเลอะหมดแล้วทำไงดี”
“ไม่เป็นไรครับ พี่เดี๋ยวก็กลับบ้านแล้ว”
“เอาอย่างงี้ดีกว่า นายรอแปปนะ” พี่ก้องพูดจบก็เดินหายขึ้นไปข้างบน
นี่พี่ก้องไม่รู้เลยหรอเนี่ย ว่าที่ผมสำลักนมก็เพราะคำพูดพี่เค้านั่นแหละ
ทำไมพี่ก้องชอบพูดเล่นแบบนี้ตลอดเลยนะ แล้วผมก็ชอบเก็บไปมโนคนเดียวด้วยสิ
เฮ้อ ผมถอนหายใจออกมา
พี่ก้องหายไปแปปนึงก็กลับมาพร้อมกับกางเกงขาสั้น
“เอานี่ กางเกงพี่นายใส่กางเกงพี่ไปก่อนนะ
ส่วนตัวนี้ก็ทิ้งไว้นี่แหละเดี๋ยวพี่ค่อยซักให้ ” พูดจบก็ยืนกางเกงมาให้ผม
ผมรับกางเกงมางงๆ ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนกางเกงที่ห้องน้ำ
“ใส่ได้พอดีเลยนี่ แสดงว่าเราสองคน หุ่นพอๆกันเลยนะเนี่ย”
“เดี๋ยวผม เอากางเกงไปซักเองครับไม่รบกวนพี่ก้องดีกว่า
แล้วเดี๋ยวผมกลับเลยละกันนะครับ” ผมบอก
“เอางั้นหรอ”
ผมพยักหน้า
“อืมเอางั้นก็ได้ไปเดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่รถ”
พี่ก้องเดินมาส่งผมที่รถ พอผมขึ้นไปบนรถสตาร์ทรถเสร็จก็เปิดกระจก
“บ๊ายบาย ขับรถดีๆนะ ขอบคุณที่มาส่งพี่อีกครั้ง” พี่ก้องบอกแล้วก็โบกมือให้ผม
ผมยิ้มเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ออกรถซะที กระจกก็ไม่ยอมปิด
ผมจะพูดดีไหมนะ จะพูดดีไหม
ระหว่างที่ผมกำลังจะคิดอะไรบางอย่างอยู่ พี่ก้องก็ถามขึ้นมา
“มีอะไรหรือเปล่า”
“คือ......... คือ.......... มันติดอยู่ที่ปากผมเนี่ย ทำไมมันพูดไม่ออกนะ
คือ
คือ
/
/
/
/
/
/
“ฝันดีนะครับพี่ก้อง ผมไปและ” ในที่สุดผมก็กล้าพูด พอผมพูดจบก็เหลือบมองหน้าพี่ก้อง
แล้วกำลังจะขับรถออกไป และก็กำลังจะปิดกระจก พี่ก้องก็พูดขึ้นมาก่อน
“ฝันดีเช่นกันครับ แสตมป์”
ผมยิ้มให้พี่ก้องอีกครั้ง ก่อนจะปิดกระจกรถแล้ว ก็ขับออกไป
ก่อนจะแอบมองกระจกหลัง เห็นพี่ก้องยืนโบกมือให้อยู่
ทำเอาผมยิ้มแก้มปริ ไม่ลืมที่จะก้มมองกางเกงที่ผมใส่อยู่
แล้วผมก็ขับรถไปยิ้มไปตลอดทางเหมือนคนบ้า
ความคิดเห็น