คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คลั่ง 7
วันนี้ผมมาถึงสตูดิโอแต่เช้า ที่นี่ยังค่อนข้างเงียบมีเจ้าหน้าที่อยู่ไม่กี่คน
ผมคิดว่าผมมาถึงคนแรกแน่ๆ แต่พอผมเปิดประตูเข้าไป
กลับเห็นพี่ก้องนั่งไขว่ห้าง อ่านหนังสือพิมพ์และจิบกาแฟอยู่
พี่ก้องพอได้ยินเสียงประตู ก็หันมามองพอเห็นว่าเป็นผมก็ส่งยิ้มให้
“สวัสดีครับพี่ก้อง” ผมทักขึ้น
“หวัดดีแสตมป์ นี่นายมาแต่เช้าเลยนะ”
“พอดีเมื่อคืนนอนแต่หัวค่ำครับ ว่าแต่พี่ก้องล่ะมาแต่เช้าเลย
แต่ เอ..... ผมไม่เห็นรถพี่ก้องนี่ครับ”
“อ้อ พอดีรถพี่เสียตั้งแต่เมื่อวาน ตอนนี้นอนพักอยู่ที่อู่”
“แล้วพี่ก้องมายังไงครับ”
“พี่ก็เรียกแท็กซี่มา ดีนะมาแต่เช้ารถไม่ติดเท่าไหร่”
ผมพยักหน้ารับรู้ทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย
“แล้วตอนเย็นพี่กลับยังไงครับ” ผมถามต่อ
“พี่ก็ต้องเรียกแท็กซี่กลับเหมือนเดิม
แต่ถ้ามีคนใจดีไปส่งพี่ที่บ้านคงจะดีนะ” พูดจบพี่ก้องก็ยิ้มที่มุมปากนิดๆ
ผมใจเต้นแรง ผมจะไปส่งพี่ก้องดีไหมนะ ผมทำหน้าคิดอยู่แปปนึง
/
/
/
/
“งั้นผมไปส่งพี่ก้องเองครับ” ผมบอก
พี่ก้องยิ้มกว้างงงงงงง
“ไม่เป็นไรหรอก พี่เกรงใจนาย”
“ไม่ต้องเกรงใจผมหรอกครับ พี่ก้องยังเคยไปส่งผมเลย
แถมให้ผมไปนอนบ้านด้วย ให้ผมตอบแทนพี่บ้างนะครับ”
พี่ก้องนิ่งไปแปปนึง แล้วสายตาผมกับพี่ก้องก็สบกันอีก
สายตาที่พี่ก้องมองมาที่ผม ช่างอบอุ่นมันทำให้ใจผมเต้นแรง
/
/
/
/
/
/
“อืม เอางั้นก็ได้ ขอบใจนะ” พี่ก้องบอกก่อนจะยื่นมือมาขยี้หัวผมเบาๆ
ผมก็ยืนยิ้มเหมือนเด็กน้อย ทำตาตี่ๆ ใส่พี่ก้อง
รู้สึกว่าตอนนี้ใจผมละลายกองเต็มพื้นแล้วล่ะ
“สองคนนั้นทำอะไรกันน่ะ” เสียงพี่คิ้มดังมาจากด้านหลัง
ผมรีบหันไปดู แล้วก็ยิ้มให้แบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อ้าวมาแล้วหรอ” พี่ก้องรีบชิงทักพี่คิ้มก่อน
“แล้วพี่โจ้ล่ะครับ” ผมถามต่อ
พี่คิ้มยังคงจ้องหน้าเราสองคน
“มีพิรุทนะเนี่ย สองคนนี้น่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมกับพี่ก้องคุยกันอยู่”
“คุยกัน แล้วทำไมก้องต้องเอามือลูบหัวแกด้วยล่ะ”
“อ้อ ก็เมื่อกี้ผมกวนประสาทพี่ก้องครับ
พี่ก้องก็เลยเอามือมาตีหัวผมสั่งสอน
เล่นๆ กันครับไม่มีอะไรหรอก ใช่ไหมครับพี่ก้อง” ผมหันมาถามพี่ก้อง
พี่ก้องทำหน้ามึนๆ ก่อนจะร้องอ๋อขึ้นมา
“ใช่ๆ เมื่อกี้แสตมป์เค้ากวนเราน่ะ เราก็เลยตีสั่งสอนนี่ไงแบบนี้ไง”
พี่ก้องพูดจบก็เอามือมาตีหัวผม
“โอ๊ย” ผมร้องขึ้น ก่อนจะแอบกระซิบพี่ก้อง
“นี่พี่ตีจริงเลยหรอ” พี่ก้องไม่พูดอะไรได้แต่แอบขำ
พี่คิ้ม ยังคงมองเราสองคนแปลกๆ
“ไม่มีก็ดีแล้วล่ะ ก้องเรานึกว่าก้องชอบผช.ด้วยกันแล้วนะเนี่ย
พี่คิ้มพูดจบก็เดินไปเกาะแขนพี่ก้องทันที
แล้วเรา 3 คนก็ หัวเราะขึ้นพร้อมกัน
“หัวเราะอะไรกันอยู่หรอครับ” พี่โจ้เดินเข้ามาพอดี
“ก็ฉันนึกว่า ก้องกับแสตมป์กิ๊กกันอยู่น่ะสิ สองคนนี้มีอะไรแปลก” พี่คิ้มรีบบอกพี่โจ้
“อ่า ใช่สิ วันนั้นแสตมป์ยังไปนอนบ้านพี่ก้องเลย” พี่โจ้บอก
“อ่า ใช่ๆ “ พี่คิ้มรีบสมทบทันที
“ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ” ผมรีบแก้ตัว
ขณะที่ผมและพี่ก้องกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากอยู่
/
/
“ถ้าโค้ชพร้อมแล้วก็เตรียมตัวได้แล้วนะครับ”
ทีมงานเดินเข้ามาบอกให้พวกเราเตรียมตัวพอดี ผมและพี่ก้องรอดอย่างหวุดหวิด
พี่คิ้มและพี่โจ้เดินออกไปแล้ว
“เฮ้อ” ผมแอบถอนหายใจอยู่คนเดียว
พี่ก้องเดินเข้ามาตบบ่าผม “ถอนหายใจเป็นคนแก่ไปได้”
พูดเสร็จพี่ก้องก็เดินยิ้มแล้วเดินผ่านผมไป
นี่พี่ก้องไม่รู้สึกอะไรเลยหรอเนี่ย ผมยืนเกาหัวแบบงงๆ
จริงๆ แม้ผมกับพี่ก้องจะไม่ได้เป็นอะไรกันแบบที่พี่คิ้มกับพี่โจ้คิด
แต่ด้วยความที่เราสนิทกันเกินไป มันก็อาจจะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้นะ
แล้วผมจะทำไงต่อไปเนี่ย ?
ตกเย็น
หลังจากถ่ายรายการเสร็จ พี่คิ้มและพี่โจ้ก็เตรียมตัวจะกลับบ้าน
“นี่ก้อง กลับยังไงอ่ะ เห็นบอกรถเสียไม่ใช่หรอ” พี่คิ้มถาม
“พอดี เดี๋ยว.....”
“อ้อ พอดีวันนี้ผมจะไปทำธุระแถวบ้านพี่ก้องครับ เลยอาสาไปส่ง” ผมรีบบอกตัดหน้าพี่ก้อง
“ไปทำธุระแถวบ้านก้อง” พี่คิ้มถามย้ำ
“อืม ครับ” ผมพยักหน้า
“ธุระไรของแก” พี่โจ้ถาม
“อ้อ พอดีแถวบ้านพี่ มีร้านกีต้าร์เปิดใหม่ แล้วพี่เล่าให้แสตมป์ฟัง
เค้าก็เลยบอกอยากไปลองดูซักหน่อย” พี่ก้องช่วยอธิบาย
“อ้า ใช่ๆ จริงๆ ผมว่าจะไปหลายวันแล้วล่ะ
แต่ยังไม่มีเวลาไป พอดีวันนี้พี่ก้องไม่มีรถเลยถือโอกาสไปดูกีต้าร์
แล้วก็แวะส่งพี่ก้องเลย” ผมพูดพลางยิ้มเสมือนว่าที่พูดมาคือจริงทุกอย่าง
ส่วนพี่คิ้มกับพี่โจ้ก็มองหน้าผมกับพี่ก้อง แบบสงสัยอยู่แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“อ้อ งั้นก็ดีแล้ว ก้องจะได้ไม่ต้องนั่งแท็กซี่กลับ” งั้นพี่ไปก่อนนะ ไปก่อนนะก้อง
พี่คิ้มบอกก่อนจะเดินไปขึ้นรถตัวเอง
“งั้นผมก็ไปเหมือนกันดีกว่า” หวัดดีครับพี่ก้อง
“ไปและนะ แสตมป์” พี่โจ้บอก และก็เดินขึ้นรถไป
พอสองคนนั่นขับรถออกไปแล้ว ผมกับพี่ก้องก็หันมามองหน้ากัน
“ทำไมนายต้องโกหกสองคนนั้นด้วย” พี่ก้องถาม
“ก็ผมไม่อยากให้ พี่สองคนนั้นเข้าใจเราสองคนผิดไงครับ
ถ้าผมบอกว่าผมอาสาไปส่งพี่ก้องเอง
เดี๋ยวสองคนนั้นก็ต้องถามเยอะกว่านี้แน่นอน” ผมบอก
“แต่ถ้าบอกไปตรงๆ ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนี่
ถ้าสองคนนั้นจะคิดก็ปล่อยเค้า ถ้าเราไม่ได้คิดอะไร
แต่ เดี๋ยวนะ หรือว่า........ .........
/
/
/
/
นายคิด?” พี่ก้องถาม
ผมสะดุ้ง ใจเต้นแรง
“ผม ผม คิดอะไรหรอครับ” ผมถามตะกุกตะกัก
“ก็คิด ว่า........ “ ไม่มีอะไรหรอกพี่แหย่นายเล่น ไปเถอะกลับบ้านกัน”
พี่ก้อง ไม่ยอมบอกต่อ ก่อนจะเดินไปที่รถ ส่วนผมก็ยืนนิ่งนึกถึงคำที่พี่ก้องพูด
“แสตมป์ครับ เปิดรถหน่อยครับ พี่ยืนรอเมื่อยแล้วครับ”
เสียงพี่ก้องดังมา แบบประชดผมนิดๆ
เรียกสติผมกลับมาอีกครั้ง “อ้อๆ ขอโทษครับพี่” ผมรีบกดรถให้พี่ก้องทันที
พี่ก้องเข้าไปนั่งในรถฝั่งข้างคนขับ ผมก็ตามขึ้นไป
ความคิดเห็น