คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คลั่ง 4
เช้าวันต่อมา ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา
ลืมตามองภายในห้องแล้วก็กลับมามองบนที่นอน
ผมก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อ เห็นพี่ก้องนอนยิ้มมองมาที่ผมอยู่
และที่น่าตกใจกว่านั้นคือ............
/
/
/
/
/
/
/
มือผมพาดอยู่บนตัวพี่ก้อง
ไม่ได้พาดเปล่านะหน้าผมกับพี่ก้องงี้ใกล้กันมาก
ผมกระเด้งตัวจากที่นอนทันที ส่วนพี่ก้องก็นอนขำอยู่บนที่นอน
“นี่ตกใจอะไรขนาดนั้น” พี่ก้องทักขึ้น
“ก็ผม....” ผมพูดไม่ออก
“ที่นายนอนกอดพี่น่ะหรอ”
ผมพยักหน้าเจื่อนๆ
“อ๋อๆ อย่าซีเรียส พี่รู้ว่านายคิดว่าพี่เป็นหมอนข้างแน่ๆ
เพราะเมื่อคืนนายทั้งเอามือพาดพี่ ขานายก็ก่ายพี่อีก”
“ผมทำขนาดนั้นเลยหรอครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“แล้วทำไมพี่ไม่ปลุกผมล่ะครับ”
“ก็พี่เห็นนายนอนสบายอย่างนั้นใครจะกล้าปลุก” พี่ก้องบอก
มันยิ่งทำให้ผมอยากจะเอาหน้ามุดหนีมาก ทั้งอายทั้งเขิล
นี่ผมนอนกอดพี่ก้องทั้งคืนเลยหรอเนี่ย แตมป์เอ๊ยแตมป์
“นายไปอาบน้ำได้และ เดี๋ยวจะไปสายวันนี้เค้านัดถ่ายไวด้วย
แล้วเดี๋ยวพี่โทรตาม ช่างไปซ่อมรถให้นะ” พี่ก้องบอก
แล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรตามช่างซ่อมรถ
ส่วนผมก็รีบหยิบผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที
“แสตมป์นายเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมอยู่ๆถึงไปนอนกอดพี่ก้องแบบนั้น”
ผมยืนบ่นกับตัวเองหน้ากระจก แล้วพอผมนึกภาพที่ผมนอนกอดพี่ก้อง
แล้วพี่ก้องยิ้มให้ผมอีก อยู่ๆหน้าผมก็ค่อยๆแดงขึ้นมาทีละนิดๆ
นี่แน่ ผมเอามือตีหน้าตัวเอง ทำไมผมต้องหน้าแดงด้วยล่ะเนี่ย
ตอนนี้ผมกำลังจะเสียสติเพราะพี่ก้องแล้วล่ะ
/
/
/
/
ในที่สุดเราก็มาถึงสตูดิโอ
ระหว่างที่พี่ก้องกำลังจอดรถ พี่โจ้ก็ลงมาจากรถพอดี
“อ้าวทำไมสองคนนี้มาด้วยกันเนี่ย” พี่โจ้ทักขึ้น
เมื่อเห็นผมและพี่ก้องลงมาจากรถพร้อมกัน
“พอดีเมื่อคืนรถผมเสียอ่ะพี่” ผมรีบบอก
“รถเสียไม่พอแถมยังลืมกุญแจไว้ในรถอีกสุดท้ายก็ต้องไปนอนบ้านพี่”
พี่ก้องเสริมขึ้นมา ผมหันขวับไปทำตาปริบๆ เพราะผมไม่ได้อยากบอกว่าผมไปนอนบ้านพี่ก้อง
“ห๊ะ ไปนอนบ้านพี่ก้อง” พี่โจ้เสียงดังขึ้นมาทันที
“ข่าวใหญ่นะเนี่ย” พี่โจ้ไม่เลิกแซว
“ไปเถอะเข้าไปข้างในกันได้และ อ้อแสตมป์เดี๋ยวอีกสักพักช่างจะมาดูรถให้นะ”
“ขอบคุณครับพี่ก้อง”
“โหถึงขนาดเรียกช่างมาซ่อมให้ด้วย ยังไงกันแน่นร๊าสองคนนี้”
“หยุดเลยๆ พี่โจ้ พี่แซวผมซะจนผมจะเอาหน้ามุดดินหนีและนะ”
พูดจบผมก็กระโจนเข้าไปรัดคอพี่โจ้ทันทีแบบอยากจะกัดหูมาก
แล้วผมกับพี่โจ้ก็เดินกอดคอเข้าไปข้างในกับพี่โจ้
โดยมีพี่ก้องเดินตามหลังเข้ามา
แต่พอเข้ามาถึงห้องแต่งตัว พี่โจ้ก็บอกเรื่องผมกับพี่คิ้มทันที
“พี่คิ้มเมื่อคืนแสตมป์ไปนอนค้างบ้านพี่ก้องมาด้วยแหละ”
“เห้ย จริงดิ” พี่คิ้มอุทานเสียงสูง
“พี่ก้อง พี่ก้องของน้องเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” พี่คิ้มรีบเข้าไปหาพี่ก้อง
แล้วจับตามร่างกายทันที “แสตมป์ทำอะไรพี่ก้องหรือเปล่าเนี่ย”
“โถ่พี่คิ้มครับผมจะทำอะไรล่ะครับก็แค่ไปนอนค้างเฉยๆ” ผมบอกทำหน้าเศร้าๆ
“โอ๋ๆ ผมว่าเราเลิกแซวแสตมป์เหอะครับพี่ดูดิจะร้องไห้อีกและ” พี่โจ้พูดพลางเดินมาปลอบ
ส่วนพี่ก้องก็ไม่ช่วยอธิบายอะไรเล๊ยได้แต่นั่งขำอย่างเดียว
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองโดนรังแกมากอ่ะ มีแต่คนแกล้งผม
และตลอดเวลาที่ถ่ายกันอยู่ ผมก็มักจะโดนแกล้งตลอด
อาจเพราะผมเป็นน้องเล็กที่สุดล่ะมั้งเห้อ
/
/
/
/
วันนี้เราถ่ายรายการเสร็จเร็ว คนอื่นก็ขอตัวกลับไปก่อน
เหลือแต่ผมที่ยังกลับไม่ได้เพราะรถยังไม่เสร็จ
ผมก็เลยมาแอบหลับเอาแรงในห้องแต่งตัวซะหน่อย
แต่หลับไปได้สักพักก็เหมือนมีวัตถุเย็นๆ มาสัมผัสที่แก้มของผม
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็เห็นพี่ก้องยืนถือกระป๋องโค้ก ยื่นมาให้
ส่งสายตาและรอยยิ้มอันอบอุ่นมาให้ผมอีก
จากที่ผมง่วงๆอยู่ก็ตาสว่างขึ้นมาทันที
“มาแอบหลับอยู่นี่เอง” พี่ก้องเอ่ยขึ้น
“อ่อ ครับ พอดีรถยังไม่เสร็จแล้ว..... พี่ก้องยังไม่กลับหรอครับ”
ผมถามพลางหยิบกระป๋องโค้กมาจากพี่ก้อง
“ก็เห็นว่ามีเด็กอยู่คนนึงรถก็ยังซ่อมไม่เสร็จก็เลยอยากอยู่เป็นเพื่อน”
พอจบประโยคผมใจเต้นแรง เขิลมากกกก เด็กที่พี่ก้องหมายถึงนี่คือผมใช่ไหม
แต่ด้วยความอยากแน่ใจ ผมก็เลยลองถามดูอีกที
“เด็กที่พี่ก้องหมายถึงนี่ใครหรอครับ”
“ก็แถวนี้มีเด็กกี่คนกันล่ะ หึ๊? พี่ก้องถาม แล้วจ้องหน้าผม
คราวนี้ผมเหมือนล่องลอย ตัวเบาหวิวยิ่งเจอสายตาของพี่ก้องที่จ้องผมอีก
“แฮะ แฮะ ขอบคุณนะครับที่อยู่เป็นเพื่อนผม จริงๆ
ผมก็อยู่คนเดียวได้นะครับพี่ก้องกลับก่อนก็ได้”
“ฮ่า ฮ่า จริงหรอ อืม แต่ดูท่ากว่ารถจะเสร็จคงค่ำแล้วพอค่ำที่นี่ก็จะมืด
แล้วพอมืดที่นี่ก็อาจมีบางอย่าง ที่น่ากลัวก็ได้นะ
นายไม่กลัวใช่ไหมล่ะ งั้นพี่กลับก่อนก็ได้” พี่ก้องพูดจบก็ทำท่าจะลุกขึ้น
แต่ผมก็รีบเอามือจับแขนพี่ก้องทันที
พี่ก้องหันมามองหน้าผมก่อนจะก้มลงมองมือของผมที่จับแขนพี่ก้องอยู่
แล้วก็ยิ้ม กวนๆ
“มีอะไรหรอ”
“คือ.... ผมล้อเล่นอ่ะครับ พี่ก้องอยู่เป็นเพื่อนผมก่อนนะ”
ผมพูดเสียงอ่อยๆ
พี่ก้องแอบขำผมเบาๆ “ก็ได้” พี่ก้องพูดจบก็นั่งลงข้างๆผม
ผมยิ้มให้พี่ก้องเหมือนเด็กน้อยที่กำลังดีใจสุดๆ
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงอยากให้พี่ก้องอยู่เป็นเพื่อนผม
และผมก็รู้สึกดีมากๆ ที่มีพี่ก้องอยู่ข้างๆ ไม่รู้สึกกลัวเลย
ตอนนี้ต่อให้ซ่อมจนดึกผมก็ไม่หวั่น
ระหว่างนั่งรอ ผมเห็นพี่ก้องกำลังอ่านหนังสืออยู่
ส่วนผมก็นั่งเล่นเกม เล่นไปซะพักชักเบื่อ เลยกะว่าจะชวนพี่ก้องเล่นด้วย
“พี่ก้องช่วยเล่นเกมนี้หน่อยสิครับ ผมเล่นตั้งนานไม่ผ่านสักทีพี่ก้องช่วยผมหน่อยครับ
แล้วเดี๋ยวพอซ่อมรถเสร็จเดี๋ยวผมเลี้ยงมื้อเย็นพี่เองนะครับ” ผมบอกพี่ก้องแต่พอหันไปอีกที
พี่ก้องก็นั่งพิงโซฟาหลับไปซะแล้ว นี่ผมพูดคนเดียวหรอเนี่ย เห้อ
ผมถอนใจแต่ก็อดยิ้มไม่ได้ กะว่าจะหันไปเล่นเกมต่อ
แต่ผมก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างดลใจผม
ให้ผมยื่นหน้าเข้าไปดูหน้าพี่ก้องใกล้ๆ
ผมยื่นเข้าไปช้าๆ
ใกล้อีก
ใกล้อีก
ใกล้อีก
ใกล้อีก
ตอนนี้ใกล้มาก จนผมต้องกลั้นหายใจเพราะกลัวพี่ก้องจะรู้ตัว
นี่เป็นอีกครั้งที่ผมได้มองหน้าพี่ก้องใกล้ๆ ทำไมผมรู้สึกอยากจะมอง
หน้าพี่ก้องแบบนี้ไปตลอดนะ ผมกำลังจินตนาการไปไกล
“โอ๊ะ” จินตนาการของผมหายไปทันทีเมื่อพี่ก้องตื่นขึ้นมา
พี่ก้องลืมตาขึ้น และทำท่าจะลุกขึ้นแต่..... พอลุกขึ้นมา
/
/
/
/
/
/
จมูกผมกับพี่ก้องชนกัน
ผมรีบลุกขึ้น ตอนนี้ผมทำหน้าไม่ถูกไม่กล้าสบตาพี่ก้อง
เพราะผมกลัวจะโดนพี่ก้องดุ แต่ผมคิดผิด !!!!!
“แสตมป์ เมื่อกี้นายจะทำอะไร จะลักหลับพี่หรอ” พี่ก้องถามยิ้มๆ ทำหน้ากวนๆ
“ห๊ะ อะไรนะครับ ป่ะ ป่าวนะ” ผมรีบปฏิเสธ
“แล้ววววววว นายเอาหน้ามาใกล้หน้าพี่ทำไม” พี่ก้องถามย้ำลากเสียงสูง
“คือ เอ่อ คือ ว่า อ้อ เมื่อกี้มันเหมือนมีอะไรติดจมูกพี่อ่ะครับ
ผมก็เลยลองเข้าไปดูว่าอะไรติดอยู่” ผมแก้ตัวแบบขอไปที
พี่ก้องจะเชื่อผมไหมเนี่ย....... ระหว่างที่ผมกำลังจะแย่
โทรศัพท์ก็ดังมาช่วยชีวิตผมทันที
หลังจากรับโทรศัพท์เสร็จ ผมก็หันมาบอกพี่ก้องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“รถเสร็จแล้วครับพี่ ไปกันเถอะครับ” พูดจบผมกำลังจะเดินออก
“เดี๋ยวสิแสตมป์” พี่ก้องเรียกผมไว้
“ว่าไงครับพี่” ตอนนี้ผมรู้สึกเสียงสั่นๆ หน้าชาๆ
หรือว่าพี่ก้องยังไม่ลืมเรื่องเมื่อกี้
พี่ก้องยิ้ม “ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะ”
พี่ก้องพูดจบกลับเดินนำหน้าผมออกไป
/
/
/
ผมเดินมาที่รถ พี่ก้องก็เดินตามผมมาด้วย
“ขับรถกลับบ้านดีๆ นะ” พี่ก้องโบกมือก่อนจะเดินกลับไปที่รถตัวเอง
ส่วนผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ได้บอกลา ไม่ได้ขอบคุณ
แต่ผมก็รู้สึกดีขึ้นมาทันทีที่พี่ก้องไม่ถามเรื่องนั้นอีก
เพราะผมทั้งอายทั้งเขิล ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลยนะ
พี่ก้องเป็นคนแรกที่ทำให้ผมใจเต้นแรงเวลาอยู่ใกล้ หรือว่าผม ?????
ผมจะชอบพี่ก้องเข้าแล้ว
ความคิดเห็น