คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คลั่ง 2
หลังจากที่ผมออกไปกินข้าวกับพี่โจ้พี่คิ้ม
เสร็จแล้วเราทั้ง 3 คน ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
พอถึงบ้านก็แทบอยากจะทิ้งตัวลงนอนทันทีเพราะวันนี้เหนื่อยมาก
ไม่ใช่เหนื่อยเพราะต้องนั่งทั้งวันหรอกนะ
แต่เหนื่อยตอนเลือกผู้เข้าแข่งขันเข้าทีมนี่สิ
แถมไปเหนื่อยหนักอีกก็ตอนที่ต้องแย่งลูกทีมกับโค้ชนี่แหละ
และคนที่ทำผมเหนื่อยสุดก็คือ “พี่ก้อง” พอคิดถึงพี่ก้อง
ก็ทำให้ผมคิดถึงเรื่องวันนี้ขึ้นมาทันที คำพูดของพี่ก้อง
รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ สายตาที่อบอุ่น
/
/
/
/
“พี่ชอบแนวเพลงของนายมากเลยนะ พี่เอาน้ำมาให้ อย่าลืมกินเผื่อพี่ด้วยนะ”
โอ๊ยยยยยยย ผมเป็นอะไรของเนี่ย ทำไมอยู่ๆ ก็นอนเพ้อถึงพี่ก้องล่ะ
ผมนอน กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนที่นอน แล้วก็เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้
“ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด”
ผมงัวเงียตื่นเอามือจับโทรศัพท์มาดู พี่โจ้ส่งข้อความมา
“อยู่ไหนแล้ว เค้าใกล้จะถ่ายกันแล้วนะ”
เฮ้ย ผมกระเด้งจากที่นอนทันที รีบถือผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำ
เมื่อคืนผมเผลอหลับ ไม่ได้อาบน้ำโหโคตรเน่าเลยแตมป์ ผมอดบ่นตัวเองไม่ได้
ผมรีบแต่งตัวออกจากบ้านใช้เวลาไม่ถึง 15 นาที
เป็นครั้งแรกที่ผมทำทุกอย่างเสร็จเร็วขนาดนี้
/
/
/
/
ผมมาถึงสตูดิโอ แต่มันก็ยังสายอยู่ดี ผมวิ่งกระหืดกระหอบไปที่ห้องแต่งตัว
////// พรึ่บ /////
ผมเปิดประตูเข้าไป พี่โจ้ พี่คิ้ม และพี่ก้อง ทั้ง 3 มองมาที่ผม
“ขอโทษครับพี่ๆ ผมขอโทษที่มาสายพอดีผมตื่นสาย” ผมรีบชิงขอโทษทันที
“เมื่อคืน แยกกันแล้วไปไหนต่อหรอ หรือว่าแน่ะๆ ไปหาสาวที่ไหนมา” พี่โจ้แซวผม
“ป่าวครับ ป่าว พอแยกกับพวกพี่ๆ ผมก็กลับบ้านเลย”
“แล้วทำไม ตื่นสายล่ะ” พี่คิ้มถาม
“คือ เมื่อคืนผมมีเรื่องต้องคิดเยอะ
คิดไปคิดมาก็เผลอหลับเพลิน นาฬิกาก็ไม่ได้ตั้ง” ผมอธิบาย
“แกมีเรื่องต้องคิดอะไรเยอะฮะ” พี่คิ้มถามผมอีก
ผมเหลือบไปมองพี่ก้องนิดนึง เห็นพี่ก้องนั่งอมยิ้มมองผมอยู่
“คิด เรื่อง เรื่อง ไม่มีอะไรครับ”
“อ้าว ไอ้นี่ อะไรของมัน” พี่โจ้บ่น
“ไปแต่งหน้าแต่งตัวได้แล้วช่างแต่งหน้ารออยู่ เดี๋ยวจะสายมากไปกว่านี้”
เสียงพี่ก้องดังขึ้น ผมหันไปยิ้มให้พี่ก้องบ้าง พี่ก้องยิ้มกว้างให้ผม
ผมแทบจะทรงตัวไม่อยู่ยืนนิ่ง เมื่อเห็นรอยยิ้มของพี่ก้อง
มันช่างเป็นรอยยิ้มที่แสนจะสดใสจริงๆ
“อ้าวยืนจ้องอะไรอยู่ไปสิ ไปแต่งหน้าแต่งตัว” เสียงพี่โจ้ไล่ผม
“ไอ้นี่ หมู่นี้ทำตัวแปลกๆ” ผมได้ยินเสียงพี่โจ้บ่นผม ผมก็ได้แต่ยิ้มๆไม่ได้พูดอะไร
/
/
/
/
และก็ได้เวลาอัดรายการต่อ วันนี้มีแต่ผู้เข้าแข่งขันเสียงดีๆ
และก็เหมือนเช่นเคย ผมหันมาเจอกับพี่ก้องบ่อยมาก
แล้วทุกครั้งก็ต้องพ่ายแพ้พี่ก้องไปตลอด แต่ก็มีบางครั้งนะที่ผมชนะพี่ก้อง
ผมก็แอบยิ้มภูมิใจกับตัวเองนิดหน่อย
แต่ผมก็อดสังเกตไม่ได้ว่าทุกครั้งที่ พี่ก้องได้ผู้เข้าแข่งขันมาร่วมทีม
พี่ก้องจะต้องกอดทุกคน ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย
แล้วพอผมเห็น ผมก็เกิดความรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาในใจ
หลังจากถ่ายไปได้สักพัก พอเที่ยงเราก็พักกินข้าวกัน
พวกเราทั้งหมด กลับมาเข้ามาที่ห้องพัก แล้วแต่ขาดไปคนนึง
“อ้าวนี่พี่ก้องหายไปไหนหว่า” พี่โจ้ทักขึ้น
“นั่นสิ คุณชายของชั้นหายไปไหนแล้ว” พี่คิ้ม
ส่วนผมก็ทำหน้าเหว๋อๆ
“แสตมป์ทำหน้าเหว๋อทำไม เดินออกไปตามพี่ก้องหน่อย” พี่คิ้มบอกผม
ผมเอามือชี้ตัวเอง “ผมหรอ”
“ก็เออน่ะสิ” พี่คิ้มกับพี่โจ้พูดพร้อมกัน
“คร๊าฟ” พูดจบผมก็เดินออกจากห้องไป
พยายามเดินหาพี่ก้อง พอเดินมาเจอทีมงานก็ถามทีมงานซะเลย
“เห็นพี่ก้องไหมครับ”
“เมื่อกี้เห็นเดินไปทางห้องน้ำนะครับสงสัยเข้าห้องน้ำ”
“อ้อ ขอบคุณมากนะครับ”
ผมขอบคุณทีมงานแล้วก็เดินมาที่ ห้องน้ำ แต่ก็มีโทรศัพท์เข้ามาพอดี
ผมเดินกดโทรศัพท์อยู่ ใครส่งข้อความมานะ
ผมก็เดินกดมาเรื่อยๆ จนจะถึงห้องน้ำ
แต่ด้วยความที่ผมไม่ได้มองทาง.....
/
/
/
/
/
/
“โอ๊ยยยยย เจ็บจัง “ ผมเอามือจับหัวตัวเอง แล้วเงยหน้ามองคนที่เดินชนกับผม
พี่ก้อง !!!!!!! ผมเห็นพี่ก้องก็เอามือจับหัวตัวเองเหมือนกัน
ผมหน้าซีดเลย รีบเข้าไปถาม “พี่ก้องเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
พี่ก้องยิ้ม “พี่ไม่เป็นไรหรอกว่าแต่ แสตมป์ล่ะเจ็บมากไหม เห็นร้องซะลั่นเลย”
“แฮะ แฮะ ผมก็ไม่เจ็บมากหรอกครับ ที่ผมร้องดังเพราะผมตกใจ”
“ไม่เจ็บจริงหรอ” พี่ก้องถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
แล้วก็ ยื่นมือมาจับที่หน้าผากผม ผมตกใจหันมองหน้าพี่ก้องทำตาโต
ทั้งๆ ที่ตาผมก็ไม่ได้มีให้โตซักเท่าไหร่หรอก
“ไหนๆขอพี่ดูหน่อย” พี่ก้องไม่พูดเปล่า
นอกจากจะเอามือมาจับหน้าผากผมยังไม่พอ ยังยื่นหน้ามาดูใกล้อีก
ตอนนี้หน้าผมและหน้าพี่ก้องใกล้กันมาก
ผมใจเต้นแรง รู้สึกแปลกๆบอกไม่ถูก
แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองพี่ก้อง
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นหน้าพี่ก้องใกล้ๆ แบบนี่
คือ.... พี่ก้อง หล่อมาก จมูกโด่ง ตา ปาก เข้ารูป
องค์ประกอบทุกอย่างบนใบหน้า ของพี่ก้องเพอร์เฟกมาก
ขนาดผมเป็นผู้ชายนะเนี่ยผมยังรู้สึก หน้าร้อนๆ ใจเต้นแรง
เหมือนใจมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวยังไงก็ไม่รู้
ขณะที่ผมกำลังเคลิ้มกับการมองหน้าพี่ก้อง ผมก็ต้องเรียกสติตัวเองกลับมา
“อ้อ พี่ก้องครับ พี่โจ้กับพี่คิ้มให้มาตามไปกินข้าวครับเดี๋ยวจะได้ถ่ายต่อ”
อยู่ๆผมก็พูดขึ้นมาเสียงดัง พี่ก้องมองหน้าผมแล้วก็ขำเบาๆ
รีบเอามือออกจากหน้าผากผม แล้วเราสองคนก็แยกออกจากกัน
“ไปสิ งั้นไปกินข้าวกัน” พี่ก้องพูดจบก็เดินนำหน้าผมไป
ผมก็เดินตาม และไม่รู้อะไรดลใจผมให้ถามพี่ก้อง
“พี่ก้องครับ พี่ก้อง”
พี่ก้องหันมามอง “ว่าไง”
“คือ ผมอยากรู้”
“อยากรู้อะไรหรอ”
“คือผมอยากรู้ว่า ทำไมพี่ก้องต้องกอดผู้เข้าแข่งขันทุกคนเลยล่ะครับ”
“อ้อ เรื่องนั้นน่ะหรอ” พี่ก้องพูดแล้วก็หัวเราะขึ้นมา
“นี่นายไม่ได้สังเกตหรอกหรอ ส่วนมากเค้าอยากกอดพี่เองตังหากล่ะ
โดยเฉพาะผู้เข้าแข่งขันผู้หญิง” พี่ก้องบอกยิ้มๆ
ผมนิ่ง *นึกในใจ* ใช่ซิ๊ก็พี่หล่อขนาดนี้สาวๆ ที่ไหนก็อยากกอดเป็นธรรมดา
/////////
“นี่แสตมป์เชื่อพี่ด้วยหรอ พี่ล้อเล่นน่า ที่พี่ต้องกอดก็เพราะ
เหมือนแสดงความยินดีไงล่ะ จริงๆ ไม่มีอะไรหรอกเราก็แค่แสดงความยินดีกับเค้า”
“อ้อ” ผมพยักหน้า
“ว่าแต่แสตมป์ถามพี่ทำไมหรอ หรือว่า.... นายอยากกอดพี่มั่ง”
พี่ก้องถามแล้วก็จ้องหน้าผมอมยิ้มกวนๆ
“ห๊ะ ห๊ะ อะไรนะครับ ป่ะ ป่าวนะครับ ผมก็แค่อยากรู้” ผมบอก แล้วก็ยิ้มให้หน้าเหว๋อๆ
แล้วผมก็รีบเดินนำหน้าพี่ก้องแทน
“ถ้านายอยากกอดพี่ก็ได้นะ” เสียงพี่ก้องตะโกนตามหลังผมมา
ผมเป็นอะไรเนี่ย แค่ผมได้คุยกับพี่ก้องก็เหมือนไม่ใช่ผมคนเดิม ทำไมนะ ทำไม
/
/
/
/
“อ้าว มาและ โหแสตมป์นายไปตามพี่ก้องถึงเชียงใหม่เลยหรอ” พี่โจ้แซว
“โหพี่โจ้ แรงนะเนี่ย” ผมบอก แล้วทั้งพี่คิ้มและพี่โจ้ก็ขำขึ้นพร้อมกัน
“พอดี เราเดินคุยกันมา เลยช้า” เสียงพี่ก้องดังขึ้น
“มาครับพี่ก้องมากินข้าว” พี่โจ้เรียกพี่ก้อง
“มาเลยคุณชายมานั่งข้างบ่าวนี่มา” แล้วพี่คิ้มก็เรียกพี่ก้องไปนั่งข้างๆ
ส่วนผมก็ไปนั่งข้างพี่โจ้ หลังจากเสร็จพักเบลคช่วงกลางวันแล้ว
ช่วงบ่ายเราก็ถ่ายกันต่อ กว่าจะเสร็จก็ค่ำเหมือนเดิม
/
/
/
คราวนี้ทั้งพี่คิ้มและพี่โจ้ มีงานต่อพอเสร็จปุ๊ปก็สลายตัวไปเร็วมาก
ส่วนผมเก็บของเสร็จก็เดินไปที่รถ พอขึ้นรถสตาร์ทเท่านั้นแหละงานเข้าเลย
เฮ้ยเป็นอะไรเนี่ย ผมพยายามสตาร์ทแล้วสตาร์ทอีกก็...ไม่ติด
ผมเลยต้องลงมาเปิดฝากระโปรงดู ผมก็ไม่ใช่คนซ่อมรถเก่งนะ
พอเปิดมาก็ยืนงง เอามือไปจับดูที่เครื่องโหทำไมมันดำแบบนี้เนี่ย
แต่ก็ทำได้แค่นั้นแหละ เพราะไม่รู้อยู่ดีว่ามันเป็นอะไร
แล้วขณะที่ผมกำลังยืนมืดแปดด้านอยู่ จู่ๆ ก็มีเสียงสวรรค์ดังขึ้น
“รถเสียหรอแสตมป์” พี่ก้องทักผมขึ้น
ผมหันไปมอง “ใช่ครับพี่ ไม่รู้เป็นอะไรผมก็ไม่รู้เรื่องรถสักเท่าไหร่”
แต่แล้วอยู่ๆ พี่ก้องก็หัวเราะขึ้นมา
ผมงง พี่ก้องหัวเราะอะไรเนี่ย
แล้วผมก็ต้องตกใจ กว่าเดิม เมื่ออยู่ดีๆ พี่ก้องก็เอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดแก้มผม
ใจผมเต้นแรงอีกแล้ววววววววว เลยต้องใจถามพี่ก้องไป
“ทำอะไรอะครับพี่”
“ก็ดูนายสิ หน้าดำเลยสงสัยเอามือดำๆไปป้ายโดยหน้าตัวเองล่ะสิ”
ผมนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้แน่ๆ เลย เลยยิ้มให้พี่ก้องกลับไปแบบแก้เขิล
“อ่ะ เอาไปเช็ดต่อเดี๋ยวพี่ดูรถให้” พี่ก้องพูดจบก็เดินมาดู
ผมเห็นพี่ก้องเอามือจับโน่นจับนี่สักแปป
ก็หันหน้ามาบอกผม “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แฮะ แฮะ สงสัยจะเป็นหนัก”
“โห พี่ผมก็นึกว่าพี่ดูเป็น”
“แต่พี่รู้อย่างนึงนะ นายทิ้งรถไว้นี่แหละเดี๋ยวพี่ไปส่งนายเอง”
“ไปส่งผม จะดีหรอครับ”
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ “ พี่ก้องพูดจบก็มาคว้ากระเป๋าที่มือผมไปถือ
แล้วก็เดินนำผมไปที่รถ ทิ้งให้ผมยืนนิ่ง อยู่คนเดียว พี่ก้องจะไปส่งผมที่บ้านจริงๆ หรอเนี่ย?
ความคิดเห็น