คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : คลั่ง 15
หลังจากที่พี่ก้องกลับไปแล้วผมก็เดินคอตกถือถุงขนมเข้ามาในบ้าน
“อ้าวแสตมป์ ไปไหนมาแต่เช้า แล้วถืออะไรมาเต็มเลย” เสียงพี่โจ้ทักขึ้น
“อ้อ ขนมครับพี่พอดี....................... อ้อ เพื่อนบ้านซื้อมาฝากครับ” ผมโกหก
พี่โจ้พยักหน้ารับรู้ ตอนนี้ทุกคนตื่นกันหมดแล้ว ดีนะที่ไม่มีใครเห็นพี่ก้อง
“เดี๋ยวพี่ต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านแล้วก็จะไปส่งพวกนี้ด้วย” พี่โจ้บอก
“ครับพี่ แล้วจะกลับเลยหรอครับ”
“เดี๋ยวให้ล้างหน้าล้างตากันก่อน สภาพดูไม่ได้สักคน ฮ่า ฮ่า” พี่โจ้พูดไปก็หัวเราะไป
ส่วนผมตอนนี้รู้สึกแย่มากๆ ในหัวคิดถึงแต่เรื่องพี่ก้อง
พอพี่โจ้และลูกทีมพี่โจ้กลับไปกันหมด ผมก็ยืนนิ่งในหัวมีเรื่องมากมาย
“พี่แสตมป์ครับ พี่แสตมป์”
“ครับ ห๊ะ ว่าไงครับ” สติผมกลับมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกดังขึ้น
ผมหันไปหาอ๊อฟ
“พี่แสตมป์ จะออกไปส่งผมไหมครับ ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะครับเดี๋ยวผมออกไปเอง”
“อ้อ ช่ายสิ ตอนแรกพี่นึกว่านายออกไปพร้อมพี่โจ้” ผมบอกพร้อมเกาหัว
“งั้นเอางี้ เดี๋ยวนายรอพี่ 10 นาที พี่ขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
ผมบอกก่อนจะรีบขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
หลังจากที่ผม อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ก็ขับรถพาอ๊อฟมส่งที่บ้าน
“เดี๋ยวพี่ไปส่งนายให้ถึงบ้านเลยนะ” ผมบอก
“ไม่ดีกว่าครับ ส่งผมแถวบีทีเอสก็ได้ ผมนั่งไปแปปเดียวเอง”
“เอางั้นหรอ งั้นก็ได้ แต่เดี๋ยวเราแวะหาอะไรกินก่อนนะ พี่หิวมากเลย” ผมบอก
ส่วนอ๊อฟก็พยักหน้ารับรู้ ผมขับรถมาจอดที่หน้าร้านโจ๊กเจ้าอร่อยหน้าหมู่บ้าน
เช้าๆ แบบนี้ก็ต้องกินของเบาๆ แบบนี้แหละ
“อยากกินอะไรสั่งเลยนะพี่เลี้ยงเอง” ผมบอกยิ้มๆ
“พี่แสตมป์ครับ นี่ร้านโจ๊กนะครับ ไม่มีอะไรนอกจากโจ๊กหรอกครับพี่”
“อ่อ เออใช่เนอะ พี่ถ้าจะบ้า 55555+ ” ผมหัวเราะแก้เขิล
ก่อนจะนึกขึ้นได้ ลองโทรหาพี่ก้องหน่อยดีกว่า
“ตึด ตึด ตึด” ติดนะ แต่พี่ก้องไม่รับ สงสัยยังไม่หายโกรธ
“พี่แตมป์โทรหาใครหรอครับ ดูพี่กระวนกระวายจังเลย” อ๊อฟถาม
“ห๊ะ พี่กระวนกระวายหรอ ป่าวซะหน่อย ไม่มีอะไรหรอกนายรีบกินเถอะ” ผมปฏิเสธ
แต่ในใจผมตอนนี้มันกระวนกระวายจริงๆแหละ วันนี้ก็ไม่ได้เจอพี่ก้องด้วย
หรือผมจะไปหาพี่ก้องที่บ้านดีไหม เฮ้อ ผมถอนหายใจออกมาดังมากแบบลืมตัว
“พี่แตมป์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ป่ะ ป่าว ไม่มีอะไรหรอก นายอิ่มแล้วใช่ไหมงั้นไป” ผมรีบตัดบท
“แต่พี่แตมป์ยังกินไม่หมดเลยนะครับ ไหนบอกว่าหิว”
“ตอนนี้พี่ไม่หิวแล้วล่ะ ไป เดี๋ยวพี่ไปส่งนายก่อน ตอนสายพี่มีงาน” ผมโกหกอีก
/
/
/
/
/
หลังจากผมส่งอ๊อฟเรียบร้อยแล้วผมก็ ขับรถไปหาพี่ก้องที่บ้าน
ขับวนหน้าบ้านอยู่ 3 รอบ แม้จะไม่มีรถพี่ก้องอยู่ก็เหอะ ผมก็ขับวนอยู่นั่นแหละ
เฮ้ย ผมจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย โทรไปก็ไม่รับ ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ
สุดท้ายผมต้องขับรถกลับบ้านมาตั้งหลัก กะว่าเย็นจะมาดักรอพี่ก้องใหม่
วันนี้จริงๆแล้วผมมีงานที่บริษัท แต่ออกลูกเกเร โทรไปลาบอกไม่สบาย
เฮ้อ ถ้าวันนี้ผมไม่ได้คุยกับพี่ก้องผมต้องอกแตกตายแน่
ผมนั่งคิดวิธีง้อพี่ก้องสารพัด ตั้งแต่เช้าจนเย็น ก็นึกไม่ออก
สงสัยเจอหน้าพี่ก้องผมคงต้องทำแบ๊วๆใส่พี่ก้อง เผื่อจะช่วยได้
ผมมองนาฬิกา นี่ก็ห้าโมงกว่าและ ผมจึงรีบขับรถออกไปบ้านพี่ก้องอีกครั้ง
/
/
/
/
ผมมาถึงบ้านพี่ก้องเกือบทุ่ม เพราะรถติด ผมจอดรถอยู่ฝั่งตรงข้าม
พี่ก้องยังไม่กลับ ผมจอดรออยู่สักพัก รถปอเช่สีขาวก็เข้ามาจอด
ผมเห็นพี่ก้องกำลังลงจากรถเดินไปเปิดประตูรั้ว
ผมรีบลงจากรถเดินตรงไปหาพี่ก้อง
“พี่ก้องครับ” ผมเรียกก่อนจะจับมือพี่ก้องไว้
พี่ก้องหยุด หันมามองผมก่อนจะมองมือผมที่จับมือพี่ก้องอยู่
ส่วนผมก็ฉีกยิ้มเต็มที่ทำหน้าแบ๊วสุดๆ แต่ไม่ได้ผล
“แสตมป์มีอะไรหรอ” พี่ก้องถามน้ำด้วยเสียงราบเรียบใบหน้านิ่งไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม
ก่อนจะแกะมือผมที่จับมือเค้าไว้ออก
ผมรู้ว่าพี่ก้องยังไม่หายโกรธผมแน่ๆ ผมหุบยิ้มทันที
*ยิ้มเก้อหรอเนี่ย*
“ทำไมพี่ก้องไม่รับสายผมครับ หรือว่าวันนี้พี่ถ่ายละครยุ่ง
เลยไม่มีเวลารับครับ ” ผมถามแบบเข้าข้างตัวเองสุดๆ
“ป่าวหรอก พี่ไม่ยุ่งขนาดนั้นหรอก แต่พี่ไม่อยากรับเพราะพี่ยังไม่อยากคุยกับนาย” พี่ก้องตอบ
คำตอบนี้ทำเอาผมแทบทรุด แต่พยายามข่มใจไว้เพราะผมรู้ว่าผมผิด
และผมต้องเป็นฝ่ายง้อ และก็ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อจะให้พี่ก้องหายโกรธ
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่พี่ก้องกินอะไรมาหรือยังครับ
ไปกินข้าวข้างนอกไหม ผมเลี้ยงเอง”
พี่ก้องชำเลืองมองผมเล็กน้อย ทำหน้านิ่งเหมือนเดิม
“พี่กินมาแล้ว นายมีเรื่องจะพูดกับพี่แค่นี้ใช่ไหม”
“งั้น พี่เข้าบ้านก่อนนะ นายก็กลับบ้านได้แล้วดูเหมือนฝนจะตกด้วยนะ รีบกลับบ้านซะ”
ผมยืนอึ้ง เพราะโดนตัดบทอย่างแรง พี่ก้องทำท่าจะเดินไป
“เดี๋ยวครับ พี่ก้องยังไม่หายโกรธผมหรอครับ” ผมถามอีกครั้ง
พี่ก้องไม่พูด ก่อนจะเดินผ่านผมไปขึ้นรถแล้วขับเข้าบ้าน
ส่วนผมก็ยืนเหมือนร่างไร้วิญญาณ อยู่หน้าบ้านพี่ก้องก้าวขาไม่ออก
ผมต้องทำยังไง พี่ก้องถึงจะหายโกรธผม ผมยังคงยืนอยู่ตรงหน้าบ้านพี่ก้องเหมือนเดิม
ฝนค่อยๆ โปรยลงมา จากเบาก็ตกหนักขึ้น แต่ผมก็ยังไม่กลับไปขึ้นรถ
ไม่รู้สิ ผมก้าวขาไม่ออกจริงๆนะ พี่ก้องเย็นชากับผม ผมไม่ต้องการแบบนี้
ผมอยากให้พี่ก้องหายโกรธผม
/
/
/
/
/
/
/
ผมยืนตากฝนอยู่สักพัก ตอนนี้เริ่มหนาวและสั่นไปทั้งตัว
แล้วพี่ก้องก็เดินกางร่มออกมาดูผม
“นายทำบ้าอะไรของนายน่ะ ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก” พี่ก้องถามเสียงดัง
“ผมจะยืนอยู่ตรงนี้แหละ จนกว่าพี่ก้องจะหายโกรธผม” ผมบอก
“นายบ้าไปแล้วหรอ ฝนตกหนักขนาดนี้เดี๋ยวก็ไม่สบาย”
“ผมอยากให้พี่ก้องหายโกรธผม พี่ก้องบอกผมมาสิว่าผมต้องทำยังไง”
ตอนนี้ผมถามทั้งน้ำตา
พี่ก้องไม่ตอบ แสดงใบหน้านิ่ง ท่าทางเย็นชาเหมือนเดิม
“ถ้าพี่ยังโกรธผม ผมก็จะยืนอยู่อย่างนี้แหละ”
ผมยังยืนยันที่จะยืนอยู่ที่เดิมแม้ตอนนี้ปากจะสั่นไปหมดแล้วก็ตาม
“พี่บอกให้กลับบ้านไง เลิกทำตัวเหมือนเด็กได้แล้ว” พี่ก้องยังคงไล่ผม
ผมยืนนิ่ง ไม่พูด ไม่ขยับไปไหน แต่น้ำตาไหลพราก
พี่ก้องจ้องหน้าผมนิ่ง
“พี่บอกว่าให้กลับบ้าน นี่นายไม่ฟังพี่แล้วใช่ไหม”
ผมยังคงยืนนิ่ง
“พี่ก้องก็หายโกรธผมก่อนสิ ผมจะได้กลับ” ผมบอก
พี่ก้องนิ่งไปแปปนึง
/
/
“โอเครพี่หายโกรธนายแล้ว” พี่ก้องบอก
“ผมไม่เชื่อหรอก จะหลอกให้ผมกลับบ้านใช่ไหม” ผมถาม
ตอนนี้ฝนยังคงตกหนัก ผมเริ่มจะมองไม่ค่อยเห็นข้างหน้าเท่าไหร่
เพราะทั้งน้ำฝนทั้งน้ำตาไหลเต็มหน้า *ผมยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาทั้งน้ำฝน*
คราวนี้พี่ก้องไม่พูดอะไร
เดินมาเปิดประตู แล้วก็เดินตรงมาที่ผม
เอาร่มที่ถือมากางให้ผมด้วย ผมมองหน้าพี่ก้องอย่างสงสัย
ตกลงพี่ก้องหายโกรธผมแล้วจริงๆ หรอเนี่ย *ผมนึกในใจ*
พี่ก้องยังคงทำหน้านิ่ง
แล้วจู่ๆ พี่ก้องก็ใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ เชยคางผมขึ้นมา
แล้วก็จูบลงที่ปากผมอย่างรวดเร็ว โดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว
*ผมหลับตาพริ้ม* ร่างกายไร้เรี่ยวแรงเป็นเพราะผมไม่ได้กินข้าว
หรือว่าเคลิบเคลิ้มกับจูบของพี่ก้องกันแน่
พี่ก้องจูบค้างไว้อย่างนั้นเป็นเวลานาน
ก่อนจะถอนจูบ แล้วจ้องหน้าผมอีกครั้ง
“คราวนี้เชื่อหรือยังว่าพี่หายโกรธนายแล้ว”
ความคิดเห็น