คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : คลั่ง 14
เช้าวันต่อมา..............................................
ผมยังงัวเงียอยู่บนที่นอน หันไป กะว่าจะเอามือไปกอดพี่ก้อง แต่...
*ว่างเปล่า* ไม่มีพี่ก้องอยู่บนที่นอน *หายไปไหน?*
ผมรีบกระเด้งตัวขึ้นทันทีแม้ตาจะยังลืมไม่ขึ้นก็ตาม
ผมพยายามลืมตาแล้วมองไปรอบๆ ห้อง เห็นเหมือนพี่ก้องยืนแต่งตัวอยู่
แล้วกำลังส่งยิ้มมองมาที่ผม
-
-
“อ้าว ตื่นแล้วหรอ จริงๆ นายยังนอนต่อได้นะ ยังไม่ถึงเวลาตื่นเลย” เสียงพี่ก้องดังมา
“พี่ก้องจะไปไหนแต่เช้าครับ” ผมถาม แต่สภาพคือยังสลืมสลืออยู่
“พี่ว่าจะแวะไปเอาของที่บ้านหน่อย พอดีคืนนี้พี่มีเล่นดนตรีตอนดึก
กะว่าเสร็จจากเดอะว๊อยก็จะเลยไปเลย” พี่ก้องบอกพร้อมกับเดินมาหาผมที่เตียง
ผมพยักหน้าเข้าใจ แม้ว่ายังจะไม่ตื่นดีก็ตาม
“นายนอนต่อไปก่อนนะ พี่ตั้งนาฬิกาปลุกไว้แล้วไม่ต้องกลัวจะสาย”
พี่ก้องยิ้มนิดนึงแล้วก็เอามือมายีหัวหัว
ก่อนจะพูดต่อไปอีกว่า “เจอกันที่ สตูดิโอนะครับ”
พี่ก้องพูดจบก็หันหลังเตรียมจะเดินออกไป
แต่ผมดึงมือพี่ก้องไว้ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วจูบไปที่ปากของพี่ก้อง
ทั้งๆ ที่ตาก็จะลืมไม่ขึ้น พี่ก้องดูท่าจะตกใจเล็กน้อย
“morning kiss ครับ” ผมบอกยิ้มๆ แล้วก็ทิ้งตัวลงบนที่นอน
แต่ยังไม่หลับ จนได้ยินเสียงพี่ก้องปิดประตูห้องนั่นแหละผมถึงได้หลับต่อ
/
/
/
/
/
/
*สตูดิโอ
ผม พี่คิ้ม พี่โจ้ และพี่ก้อง ตอนนี้เราก็มากันครบแล้ว
แต่ตอนนี้มันเป็นรอบ น๊อคเอ๊า พวกบรรดาโค้ชก็ต้องแยกย้ายไปเตรียมตัวกับ
กับลูกทีมของตัวเอง ผมกับพี่ก้องเลยได้เจอกันแปปเดียว
แต่ก็ดีแล้วล่ะจะได้ไม่มีใครสงสัยเราสองคน
ผมเองก็พยายามทำตัวให้ปกติที่สุดเวลาเจอพี่ก้อง
ส่วนพี่ก้องเนี่ยไม่ต้องพูดถึง เนียนซะยิ่งกว่าผมอีก
/
/
/
/
/
/
วันนี้การแข่งขันผ่านไปได้ด้วยดี
พอถ่ายเสร็จผมก็มองหาพี่ก้อง แต่ก็ไม่ยักเห็น
“แสตมป์ แกมองหาอะไรอยู่ ชะเง้อคอยาวเป็นจิงโจ้เลย” พี่โจ้เดินเข้ามาเห็นพอดี
“นั่นน่ะสิ มองหาอะไรเนี่ย” พี่คิ้มเสริม
“ปะ เปล่าครับ ไม่มีอะไร ผมก็มองหาพวกพี่นั่นแหละ” ผมแก้ตัว
“หรอ” พี่คิ้มกับพี่โจ้พูดขึ้นพร้อมกัน
“เออนี่ พี่คิ้ม พี่ก้องกลับไปแล้วหรอ” พี่โจ้ถาม
ผมทำเป็นนั่งกดโทรศัพท์ แต่หูก็ยังฟังสองคนนั้นคุยกัน
“อ้อ พอดีก้องเค้ามีงานต่างจังหวัดต่อเลยต้องรีบไป” พี่คิ้ม
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” ผมลืมตัวพูดออกมาเสียงดัง
“อ๋อ อะไรของแกแสตมป์” พี่คิ้มถาม
ผมสะดุ้งเล็กน้อย พยายามทำหน้าให้ปกติ
เพราะกลัวโดนจับได้เลยหันซ้ายหันขวาแล้วก็โชว์มือถือให้พี่คิ้มกับพี่โจ้ดู
“แฮะ แฮะ พอดีผมเล่นเกมส์อยู่อ่ะครับ แล้วพอผ่านด่านได้ผมก็เลยร้องอ๋อขึ้นมา”
ผมไปน้ำขุ่นๆ พี่คิ้มกับพี่โจ้มองหน้าผมแบบยังสงสัยอยู่เล็กน้อย
“แล้วนี่ยังไม่กลับหรอ” พี่คิ้มถามผม
“ก็ใกล้แล้วอ่ะครับ แล้วพวกพี่ล่ะ” ผมถาม
“ก็ว่าจะไปกินข้าวกับโจ้แล้วก็ลูกทีมโจ้ นายไปด้วยกันไหมล่ะ”
พี่คิ้มชวน ผมทำหน้าคิดนิดนึง
“อ้อ ไปสิครับไปกินร้านไหนกันอ่ะ”
“ก็ว่าจะไปกินร้านประจำ งั้นเราก็ไปกันเถอะ
ออกช้าเดี๋ยวรถติด เจอกันที่ร้านนะ” พี่โจ้ตัดบท ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ผมกับพี่คิ้มมองหน้ากันงงๆ
“เออไอ้นี่บทจะไปก็ไปเลยนะเนี่ยเอาใจมันยากจริงๆ” พี่คิ้มบ่นขำๆ แล้วก็เดินออกไป
ส่วนผมเดินตามพี่คิ้มออกมาผ่านห้องที่ผู้เข้าแข่งขันอยู่
“อ้าว ว่าไง อ๊อฟ ยังไม่กลับหรอ” ผมเจออ๊อฟลูกทีมของผม
“กำลังจะกลับครับ”
“แล้วกลับยังไงเนี่ย” ผมถามต่อ
“ผมกลับบีทีเอสครับ บ้านผมอยู่แถวลาดพร้าว”
“รีบหรือเปล่าเนี่ย”
“ป่าวครับ”
“งั้นไปกินข้าวกันก่อนจะได้คุยกันด้วย” ผมชวน
ผมเห็นอ๊อฟทำท่าอึกอัก เลยเดินเข้าไปกอดคอ
“ไป คิดอะไรมากโค้ชจะกินข้าวกับลูกทีมไม่ได้หรือไง”
ผมบอกพร้อมกับหันไปยิ้มใส่อ๊อฟ
/
/
/
/
ที่ร้านนอาหาร
พวกเรากินข้าวแถมด้วยของมึนเมากันอีกนิดหน่อย
พอเป็นพิธีพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
“ผมว่าไปต่อบ้านผมเถอะ” ผมเสนอ
“เอางั้นหรอ” พี่โจ้ถาม
“ก็ใช่น่ะสิครับ ไปต่อบ้านผมก็ได้ ยังไงพรุ่งนี้ก็ไม่มีถ่ายอยู่แล้ว
ถ้ากลับไม่ไหวก็นอนที่บ้านผมเลย” ผมบอกยิ้มๆ
“ว่าไงเจ้” พี่โจ้หันไปถามพี่คิ้ม
“พวกแกไปกันเถอะ พรุ่งนี้ฉันมีงานแต่เช้า” พี่คิ้มปฏิเสธ
“งั้นก็ได้ เดี๋ยวเชคบิลนะจะได้ไปต่อบ้านแตมป์กัน” พี่โจ้บอก
แล้วทุกคนก็พร้อมใจกันไปต่อบ้านผม
“เดี๋ยวไปบ้านพี่ก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยกลับบ้าน” ผมหันไปบอกอ๊อฟ
อ๊อฟพยักหน้ารับรู้ “ดีมาก” ผมบอกยิ้มๆก่อนจะกอดคออ๊อฟเดินไปที่รถ
/
/
/
/
ที่บ้านผม
ตกลงมีผมกับอ๊อฟแล้วก็ลูกทีมพี่โจ้อีก 3 คน รวมเป็น 6 คน
มันกลายเป็นปาร์ตี้ย่อยๆ ไปแล้ว พวกเราต่างพูดคุยกันเรื่องเพลง
ความชอบ สไตร์ของแต่ละคน แลกเปลี่ยนความคิดกันสนุก
ส่วนผมก็เอากีต้าร์มาเล่น โดยที่ผมไม่ต้องร้องเลย นักร้องเพียบ
พวกเราร้องเพลง พูดคุย กินกันอย่างสนุกสนาน
พวกเราคุยกัน ดื่มกัน มาดูนาฬิกาอีกทีก็ปาไปเกือบตี 1
ผมขนที่นอนและผ้าห่มมาให้ ลูกทีมของผมและลูกทีมของพี่โจ้ ส่วนพี่โจ้
ผมก็ให้เค้าไปนอนที่ห้องอีกห้องหนึ่ง พอขึ้นห้องผมก็อาบน้ำเตรียมจะนอน
แต่ก็มิวายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ปรากฏว่า....... สายไม่ได้รับ 20 สาย ข้อความอีกเพียบ
ผมรีบเปิดดู ผมว่างานเข้าผมแล้วล่ะ เพราะเบอร์ที่โทรมามีแต่เบอร์พี่ก้องทั้งนั้น
ผมยืนถือโทรศัพท์ เดินวนอยู่ที่เตียง ก่อนจะ รีบกดโทรกลับไป
/
/
/
“หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”
“หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”
“หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”
ผมโทรกลับไปประมาณ เกือบสิบครั้งแต่ก็เหมือนเดิม พี่ก้องปิดเครื่อง
ผมยืนอ่านข้อความที่พี่ก้องส่งมา แล้วก็ต้องเอามือกุมขมับ
ข้อความแรก
-----“แสตมป์ พี่ลืมบอกก่อนออกมาพี่มีงานที่ต่างจังหวัด
พรุ่งนี้เช้าจะรีบกลับมาหาแต่เช้าพร้อมขนมนะนะ”-------
ข้อความที่สอง
-----“ตอนนี้พี่ถึงแล้ว เดี๋ยวเล่นเสร็จพี่จะโทรหานะ คิดถึงจังเลย”------
ข้อความที่สาม
----“แสตมป์เป็นอะไรหรือเปล่า พี่โทรหาทำไมไม่รับ”-----
เฮ้อ ผมไล่อ่านข้อความลงมา มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่
ความจริงตั้งแต่กลับมาบ้านผมก็เอาโทรศัพท์ไว้ที่ห้อง แถมปิดเสียงไว้ด้วย
ผมไม่ได้บอกพี่ก้องด้วยว่าวันนี้มีปาร์ตี้ที่บ้าน ทำไงดี ทำไง
ผมคิดได้แค่นั้นก็ทิ้งตัวลงนอน
“พรุ่งนี้ค่อยคิดละกัน”
/
/
/
เช้าวันต่อมา
ผมลงมาข้างล่างเพื่อจะเก็บข้าวของที่เกลื่อนกลาดจากเมื่อคืน
ส่วนพวกนั้นยังคงหลับอยู่ พี่โจ้ก็ยังไม่ตื่น
ระหว่างที่ผมกำลังเก็บของก็มีเสียงที่คุ้นเคยเรียกชื่อผม
“แสตมป์”
ผมเงยหน้าขึ้นมามอง พี่ก้องงงงงงงงง
ผมยิ้มแห้งๆให้พี่ก้อง แต่พี่ก้องกลับทำหน้าบึ้งใส่
“นี่คือเหตุผลที่นายไม่รับโทรศัพท์พี่ใช่ไหม” พี่ก้องถามเสียงดุดุ
ผมตะกุตะกัก
“คือ คือ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ” ผมบอก
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอ นายรู้ไหมเมื่อคืนพี่โทรหานายตั้งกี่สายติดแต่นายก็ไม่รับ
พี่ก็เป็นห่วงกลัวนายจะเป็นอะไร อยากจะกลับมากรุงเทพตั้งแต่เมื่อคืน นอนก็ไม่หลับ
พอเช้าพี่ก็รีบมาดูว่านายไม่สบายหรือเปล่าหรือว่าเป็นอะไร
ที่ไหนได้..............(พี่ก้องมองไปรอบๆบ้าน) เมื่อคืนนายคงสนุกมากสินะ
สนุกจนลืมว่ามีคนเป็นห่วง” พี่ก้องพูดจบก็วางถุงขนมที่บอกว่าจะซื้อมาให้ผม วางลงหน้าบ้านก่อนจะเดินหันหลังไปที่รถ
ปล่อยให้ผมยืนนิ่ง รู้สึกสำนึกผิดขึ้นมาทันที ผมไม่เคยเห็นพี่ก้องโกรธขนาดนี้เลย
งานเข้าผมจริงๆแล้วล่ะทีนี้ ผมจะทำยังไงดี พี่ก้องท่าทางจะโกรธผมมากด้วย
ความคิดเห็น