คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : คลั่ง 11
ผมยังคงยืนนิ่ง พยายามไม่สบสายตากับพี่ก้อง
แล้วพี่ก้องก็เอามือทั้งสองข้างมาจับไหล่ผมไว้และบีบแน่น
มันคงถึงเวลาแล้วใช่ไหมที่ผมต้องตัดสินใจ
พี่ก้องยังจ้องหน้าผม และกำลังรอคำตอบอยู่
ผมก้มหน้าเล็กน้อยขมวดคิ้ว กำลังคิดหนัก ไม่ได้คิดหนักอะไรหรอกนะ
แต่คิดหนักที่ว่าผมจะตอบยังไงดี......
ผมนิ่งไปนาน
/
/
/
/
“คือผม............” ผมกำลังอึกอักอยู่
พี่ก้องก็ยื่นหน้าเข้ามา ทำตาโตใส่
“คือผม.........”
“หรือว่า.....นายไม่ได้ชอบพี่” พี่ก้องเห็นผมอึกอักเลยถามผมต่อ
“ถ้านายไม่ได้ชอบพี่ก็บอกพี่ได้นะพี่ไม่โกรธหรอก
ไม่เป็นไรพี่ขอโทษที่พี่คิดไปเอง” พี่ก้องพูดย้ำ แล้วทำท่าจะหันหลังไป
“ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่” ผมรีบบอก
“จริงๆแล้ว ผม.........
/
/
/
/
/
ก็ชอบพี่ก้องเหมือนกัน” ผมสารภาพเสียงอ่อยๆ
พี่ก้องได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มหวานทันที.......
“แล้วตกลงนายจะตอบคำถามพี่ได้หรือยัง”
“ถ้านายไม่ตอบพี่จะถือว่านายตกลงนะ โอเครไหม?” พี่ก้องรีบรวบรัด
ผมไม่รู้จะทำไงเลยพยักหน้านิดหน่อยด้วยความเขิน
ตอนนี้หน้าผมแดงไปหมดแล้ว
“พยักหน้านี่คือหมายความว่าไง ไม่เอาพยักหน้าสิ ตอบพี่มา” พี่ก้องบังคับ
ผมนิ่งไปอีกที ก่อนจะตัดสินใจพูดไป
/
/
/
/
/
“ตกลงครับ ผมจะคบกับพี่ก้อง” ผมบอกแต่เบามาก
พี่ก้องมองแล้วก็ยิ้มหวานนนนนน
“พูดดังหน่อยสิ พี่ไม่ค่อยได้ยินเลย” พี่ก้องแกล้งผมอีก
ผมมองหน้าพี่ก้องอีกครั้ง พี่ก้องยักคิ้วให้ แล้วทำหน้ากวนๆ
“ตกลงครับ ผมจะคบกับ” ผมพูดได้แค่นั้น
พี่ก้องก็ยื่นหน้ามาจู๊บที่ปากของผม
ผมยืนค้าง เอามือมาจับที่ปากตัวเอง ส่วนพี่ก้องก็ยืนยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
วันนี้ผมโดนพี่ก้องจูบไป 2 ทีแล้วนะ
“ขอบคุณนะที่จะคบกับพี่ และนี่ถือเป็นของขวัญชิ้นแรกในการคบกัน”
พี่ก้องบอก ก่อนจะยิ้มหวาน ตอนนี้ผมรู้สึกตัวเองเสียเปรียบสุดๆ
เพราะเป็นฝ่ายถูกกระทำตลอด
“พี่ไปนอนแล้วนะสงสัยยาจะออกฤทธิ์ รู้สึกง่วงมากมายเลย”
พี่ก้องรีบตัดบท
แล้วพี่ก้องก็ทำท่าจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา
มีหรือว่าคนอย่างแสตมป์จะยอมเสียเปรียบฝ่ายเดียว
ผมก็รีบฉวยโอกาส ยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่ก้องบ้าง
พี่ก้องทำท่าตกใจน่าดู
“อันนี้ก็เป็นของขวัญจากผมเช่นกัน” พูดจบผมก็รีบเดินหนีขึ้นห้องทันที
ผมขึ้นมาถึงห้องก็ทิ้งตัวลงนอน เอามือแตะที่ปากตัวเองอีกครั้ง
นอนนึกถึงภาพที่ผมและพี่ก้องจูบกัน จู่ๆ หน้าผมก็แดงขึ้นจนผมรู้สึกได้
แล้วคืนนี้ผมจะนอนหลับไหมเนี่ย ยิ่งคิดว่าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาผมจะทำตัวยังไง
เมื่อเจอพี่ก้องในตอนเช้า ผมจะทำตัวถูกไหม ผมนอนพลิกไปมาบนเตียง
“ครืด ครืด”
ระหว่างที่ผมนอนกลิ้งไปมาบนที่นอนเสียงข้อความจากโทรสัพก็ดังขึ้น
ผมรีบหยิบขึ้นมาดู แล้วก็บ่นเล็กน้อย
“ใครส่งข้อความมาป่านนี้นะ” ตอนแรกก็บ่นหรอก
แต่พอเห็นข้อความและชื่อคนส่งเท่านั้นแหละ
เปลี่ยนจากบ่นเป็นยิ้มแก้มปริแทน
/
/
/
/
“Sweet dream na krub......”
ผมยิ้มอยู่คนเดียวในความมืดเหมือนคนบ้า
ก่อนจะกดโทรศัพท์
“ตึด ตึด ตึด”
“ฮัลโลลลลลลลลลลล” ปลายสาย *ลากเสียงกวนๆ*
“ทำไมไม่บอกตั้งแต่เมื่อกี้ครับ” ผมถาม
“ถ้าบอกเมื่อกี้แล้วจะเซอร์ไพรซ์หรอ” ปลายสายกวนกลับ
“แล้วไหนคนป่วยบอกจะนอนแล้วไงครับทำไมยังไม่นอนอีก”
“ก็คนป่วยนอนไม่หลับนี่ครับ รู้สึกแปลกๆ สงสัยจะแปลกที่เลยนอนไม่หลับ”
“อยากให้ลงไปนอนเป็นเพื่อนไหมครับ” ผมแกล้งถาม
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าได้มานอนที่นี่บ่อยๆ เดี๋ยวก็คงชิน” ปลายสายตอบกลับมา
“อยากมานอนบ่อยๆ หรอครับ”
“ใช่สิครับ”
“ถามเจ้าของบ้านหรือยังครับ”
“เจ้าของบ้านแฟนผม ไม่ต้องถามหรอกครับเค้าไม่ว่าอยู่แล้ว”
พอ ผมได้ยินคำว่าเจ้าของบ้านแฟนผม นี่ทำเอาผมยิ้มไม่หุบเลย
ผมก็เพิ่งรู้เนี่ยแหละ ว่าอาการเขินมากๆเ ป็นแบบนี้นี่เอง
ผมรู้สึกดีมากอ่ะ เราคุยโทรศัพท์กันทั้งๆ ที่อยู่ใกล้กัน
คนนึงอยู่ข้างบนอีกคนอยู่ข้างล่างต่างกวนกันไปกวนกันมา
ผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ นะ
มันเป็นอะไรที่แปลกใหม่ นอนคุยโทรศัพท์ไป ยิ้มไปเหมือนคนบ้า
/
/
/
/
“ผมว่าคนป่วยไปนอนได้แล้วนะครับ” ผมไล่ปลายสายไปนอน
“เบื่อจะคุยกับผมแล้วหรอ” ปลายสายทำเสียงอ้อน
“ไม่ได้เบื่อครับ แต่เป็นห่วง กลัวจะไม่หายเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำงานไม่ได้นะครับ”
“ก็ได้ งั้นผมนอนแล้วนะครับ”
“ดีมากครับ ฝันดีนะครับ” ผมบอก
“แน่นอนครับ ผมฝันดีแน่นอน แล้วคุณก็อย่าลืมฝันถึงผมด้วยล่ะ”
ปลายสายย้ำก่อนจะวางสายไป พอวางสายเสร็จผมเขินจนจิกหมอนขาด
คือผมเขินมากกกกกกกก ตอนนี้ผมไม่ใช่แสตมป์คนเดิมอีกแล้ว
เพราะตอนนี้ผมกำลังอินเลิฟแบบสุดๆ อยากให้ถึงพรุ่งนี้เช้าไวๆ จัง
/
/
/
/
เช้าวันต่อมา
ผมตื่นแต่เช้า ล้างหน้า แปลงฟันเรียบร้อย แล้วก็รีบลงมาข้างล่าง
วันนี้ไม่มีถ่ายเดอะว๊อย ผมจะได้หยุดอยู่บ้านบ้าง แต่พี่ก้องมีถ่ายละครนี่สิ
พอผมลงมาถึงข้างล่าง มองหาพี่ก้องก็ไม่เห็น พอเดินมาที่โต๊ะอาหาร
ปรากฏว่ามีอาหารเช้าจัดเตรียมไว้เรียบร้อย ผมยืนมองโต๊ะอาหารอยู่
ผมก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อย เพราะจู่ๆ
ก็มีมือหนาๆ มากอดผมจากด้านหลัง ผมหันหน้าไปมอง
ปรากฏเป็นพี่ก้อง พี่ก้องส่งยิ้มให้ผม
ก่อนจะจูบที่ปากผมทันที แล้วกระซิบที่ข้างหูผมเบาๆ
“Morning Kiss krub”
เจอดอกนี้เข้าไป ทำเอาผมไปไม่เป็นแต่เช้าเลย
“เล่นอะไรแต่เช้าครับเนี่ย” ผมถาม
“ไม่ได้เล่นอะไรเลยนะ” พี่ก้องบอกหน้าตาย
“ก็เล่นจูบผมแบบนี้แต่เช้า ผมก็อายเป็นนะครับ”
“ไม่เห็นต้องอายเลย คนเป็นแฟนกันเค้าก็ทำแบบนี้ทั้งนั้นแหละ” พี่ก้องบอกยิ้มๆ
“แล้วนี่หายดีแล้วหรอครับ ถึงได้ลุกมาเตรียมอาหารเช้าเนี่ย”
“ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ สงสัยได้คนดูแลดี”
“มากินอาหารเช้ากันเถอะ เดี๋ยวจะเย็นหมด” พี่ก้องบอก
แล้วผมกับพี่ก้องก็ทานอาหารเช้าด้วยกัน
นี่คือมื้อแรกที่เรากินอาหารเช้าในฐานะแฟน
“เดี๋ยววันนี้พี่มีถ่ายละครนะ” พี่ก้องบอก
ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะถามต่อ
“แล้วพี่ก้องเลิกกี่โมงครับ”
“ก็ดึกอยู่นะวันนี้ ถ่ายหลายคิวมาก”
“ว๊า..................................แย่จัง”
“เป็นอะไรไปหรอ”
“ป่าวครับ ผมนึกว่าพี่ก้องจะเลิกไว จะได้ออกไปกินข้าวข้างนอกกัน”
พี่ก้องยิ้ม “จะชวนพี่เดทหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“ป่าวครับ แค่ไปกินข้าว” ผมบอก
“แต่วันนี้พี่เลิกดึกอ่ะสิ ไว้วันหลังดีกว่า ว่าแต่วันนี้พี่มานอนบ้านนายได้ใช่มะ”
“มานอนบ้านผม”
“ก็ใช่น่ะสิเอาเป็นว่าตามนั้นนะ” พี่ก้อง เออ ออ ไปเอง ทั้งๆที่ผมยังไม่ได้พูดอะไร
“เดี๋ยวพี่ไปทำงานก่อนนะครับ มืดๆเจอกัน”
พี่ก้องพูดจบก็ลุกขึ้นแต่ก่อนจะลุกจากโต๊ะ
พี่ก้องก็ยื่นมือมาหยิกแก้มผมหนึ่งที แล้วก็เดินผิวปากออกไปอย่าสบายใจ
ผมก็ได้แต่มองตามหลังพี่ก้องไปอย่างยิ้มๆ
เฮ้อ เวลามีแฟนมันดีแบบนี้นี่เอง ต่อไปนี้ผมคงไม่ต้องเหงาอีกต่อไปแล้ว
ความคิดเห็น