คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Love Again 10
ผ่านไปเป็นเวลานาน ดาจองยังคงให้ควอนยูลนอนซบอยู่อย่างนั้น จริงๆแล้วเธอก็เผลอหลับไปด้วยนั่นแหละ
สักพักควอนยูลก็สะดุ้งตื่นขึ้น
“นัมดาจอง” ควอนยูลเรียกแล้วก็เอียงคอไปมองเป็นดาจองเองก็หลับเหมือนกัน
“หึหึ” ควอนยูลหัวเราะในลำคอ แล้วควอนยูลก็ค่อยๆขยับตัวไม่ให้ดาจองตื่น แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะดาจองสะดุ้งตื่นทันทีที่ควอนยูลขยับตัว
“ตื่นแล้วหรอคะ” ดาจองถาม
“ฉันว่า ฉันควรจะถามเธอมากกว่านะ” ควอนยูลย้อน
ดาจองหน้าบึ้งใส่ “ตื่นมาก็กวนเลยนะคะ” ดาจองว่าเหน็บ
“เฮอะๆ” ควอนยูลยักไหล่
“นี่ดาจอง ฉันหิวแล้วทำอะไรให้ฉันกินหน่อยสิ” ควอนยูลบอก
“แต่ในบ้านคุณไม่มีอะไรเลยนะคะมีแต่รามยอน ถ้าคุณอยากกิกนอย่างอื่นคุณต้องรอก่อนเดี๋ยวฉันจะออกไปซื้อที่ซุปเปอร์ฯ” ดาจองบอก
ควอนยูลทำหน้าคิด ......
/
/
“งั้นฉันไปด้วย” ควอนยูลบอก
“คุณจะไปได้ยังไงคะ แขนคุณยังเจ็บอยู่เลย” ดาจองถาม
“ซุปเปอร์ฯอยู่ใกล้ๆ นี่เอง ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว” ควอนยูลบอกแล้วทำหน้าเศร้า
ดาจองมองหน้าควอนยูลแล้วก็คิดเล็กน้อย
“แล้วจะไปยังไงคะ” ดาจองถาม
“เธอก็ขับรถให้ฉันนั่งก็แล้วกัน เธอก็ขับเป็นนี่” ควอนยูลบอกพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปหยิบกุญแจรถมาแล้วก็ยื่นให้ดาจอง
“อ่ะ”
ดาจองรับกุญแจรถมาอย่างเซ็งๆ
“นี่ฉันมาเป็นคนดูแลคุณแล้วยังต้องมาขับรถให้ด้วยหรอคะเนี่ย” ดาจองอดบ่นไม่ได้
“จริงๆ แล้วฉันก็อยากจะใช้เธอมากกว่านี้แหละนะ อย่างเช่นอาบน้ำ แล้วก็.......” ควอนยูลพูดแล้วก็หยุดแค่นั้น ค่อยๆ เดินเข้าไปหาดาจองใช้สายตามองดาจองตั้งแต่หัวจรดเท้า ดาจองรีบเอามือผลักอกควอนยูล
“ไปกันเถอะค่ะ คุณหิวไม่ใช่หรอ” ดาจองรีบเปลี่ยนเรื่อง แล้วเดินออกไปทันที
ควอนยูลได้แต่ยิ้มแล้วเนตามออกไป
/
/
/
/
อีกด้านหนึ่งระหว่างที่ หน.คังกำลังจัดการเรื่องที่สำนักงานอยู่นั้น จู่ๆ ตร.ก็โทรมา
“อ๋อ จริงหรอครับ ผมจะรับไปเดี๋ยวนี้แหละ” หลังจากวางสาย หน.คังก็รีบตรงไปที่สถานีตำรวจทันที แต่ก็ไม่ลืมที่จะโทรบอกควอนยูล
ควอนยู – “อ่อ ว่าไง หน.คัง”
หน.คัง – “ตอนนี้ผมกำลังจะไปที่สถานีตำรวจนะครับ พอดีตำรวจโทรมาบอกว่าจับภาพคนร้ายจากกล้องวงจรปิดได้แล้ว”
ควอนยูล – “อ้อ งั้นหรอ ... งั้นก็ดีเลย”
หน.คัง – “งั้นถ้ามีอะไรคืบหน้าผมจะรีบโทรมารายงานนะครับ”
ควอนยูล – “อืม... ขอบใจนายมากนะ”
/
/
/
หลังจากวางสายแล้วดาจองก็หันมาถามควอนยูลทันที
“หน.คังโทรมาหรือเปล่าคะ”
“อืม... โทรมาบอกว่ากำลังจะไปสถานีตำรวจ เพราะว่าตำรวจสามารถจับภาพคนร้ายจากกล้องวงจรปิดได้แล้ว” ควอนยูลบอก
“ว๊าววว ดีจริงๆ เลยอีกไม่นานคงจะจับคนร้ายได้แล้วสินะ” ดาจองบอกพร้อมกับยิ้มออกมา
“เธอดีใจขนาดนั้นเลยหรอ” ควอนยูลเห็นท่าทางดาจองแล้วก็อดถามไม่ได้
“แล้วคุณไม่ดีใจหรอคะ จะจับคนที่ทำร้ายคุณได้แล้ว คุณจะได้รู้ไงว่าทำไมพวกนั้นถึงต้องมาทำร้ายคุณ” ดาจองถาม
“ก็ใช่นะ ฉันก็อยากจะถามเหมือนกันว่าทำไมอยู่ๆก็มาร้ายฉัน อ้อ นัมดาจองฉันว่าไม่อยากกินข้าวที่บ้านแล้วอ่ะ เดี๋ยวเราไปหาอะไรอร่อยๆกิน กันที่ร้านดีกว่า” ควอนยูลบอก
นัมดาจองหันมามองหน้า “นี่คุณไม่อยากกินฝีมือฉันหรอคะ” ดาจองถาม
“มันไม่ใช่อย่างนั้น ฉันหมายถึงมื้อค่ำนี้เราก็ไปกินที่ร้าน แล้วขากลับเราก็แวะมาซื้อของที่ซุปเปอร์ฯไว้ทำกินพรุ่งนี้ไง” ควอนยูลอธิบาย
“งั้นก็ได้ค่ะ ว่าแต่คุณอยากกินอะไรล่ะคะ”
“อืม...ฉันให้เธอเลือก” ควอนยูลบอกยิ้มๆ
“งั้นเราไปกิน บิบิมบับ กันดีกว่าค่ะฉันรู้จักร้านอร่อยอยู่ร้านนึง” ดาจองบอก
“โอเคร ตามใจเธอแล้วกัน”
/
/
/
ที่สถานีตำรวจ
“เป็นยังไงบ้างครับเห็นหน้าคนร้ายชัดไหม” หน.คังรีบถามทันที
“แน่นอนครับ แม้ว่าตอนที่คนร้ายมาทำร้ายคุณควอนยูลเนี่ยจะปิดหน้าไว้ก็จริง แต่ ก็มีกล้องอีก 2 ตัวที่จับภาพได้ก่อนที่คนร้ายจะใส่หน้ากาก เพราะเรายืนยันจากเสื้อผ้าและลักษณะรูปร่าง นี่ครับหน้าตาคนร้าย” ตร.นายหนึ่งพูดจบก็ยื่น ภาพถ่ายที่ปริ๊นออกมาให้หน.คัง
หน.คังพิจารณาดู “ยังดูเป็นวัยรุ่นอยู่เลยนะครับ”
“ใช่ครับ ตอนนี้เรากำลังให้เจ้าหน้าที่ตามจับอยู่ คงจะได้ตัวเร็วๆนี้แหละครับ”
“ขอบคุณมากๆ นะครับ” หน.คังบอก
“ถ้าได้ความคืบหน้ายังไง ทางเราจะแจ้งไปอีกนะครับ”
“ได้ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” หน.คังลา ตร.นายนั้น แต่ระหว่างที่กำลังเดินไปที่รถก็นึกถึงหน้า 3 คนร้าย
*ทำไมเหมือนเคยเห็นหน้าที่ไหนนะ* หน.คัง ยังคงพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก
/
/
/
ที่ร้าน บิบิมบับ
ควอนยูลและดาจองกำลังนั่งกินบิบิมบับกันอยู่ แต่จู่ๆ ความบังเอิญก็เกิดขึ้นเมื่อ มยองวานเดินเข้ามาในร้านพอดี และเค้าก็เห็นเค้าทั้งคู่ด้วย
“อ้าว คุณดาจอง” มยองวานทักขึ้นเมื่อเห็นดาจอง แล้วก็หันไปยิ้มให้ควอนยูล
“อ้าวคุณมยองวานมาทานที่นี่เหมือนกันหรอคะ” ดาจองถาม
“ครับ ผม “ มยองวานตอบ
“แล้วมาคนเดียวหรอคะ” ดาจองถามต่อ
“ใช่ครับ หนุ่มโสดอย่างผมไม่มีใครมาทานด้วยหรอกครับ” มยองวานตอบแล้วก็โปรยยิ้มให้ดาจอง ควอนยูลแอบเห็นดาจองเคลิ้มไปรอยยิ้มของมยองวาน
“อ่ะ แฮ่มมม อึมมมมม คุณดาจองไม่ได้มาคนเดียวนะครับ” จู่ๆควอนยูลก็แทรกขึ้นมา
“อ้อ หวัดดีครับคุณควอนยูล ว่าแต่หายดีแล้วหรอครับถึงได้ออกมาข้างนออกได้” มยองวานถาม
“ครับ พอดีผมมีคนดูแลดีครับ” ควอนยูลบอกแล้วก็ยิ้มที่มุมปาก
“อ้อ คุณมยองวานนั่งด้วยกันสิครับ เห็นบอกว่ามาคนเดียวถ้าไปนั่งกินคนเดียวเดี๋ยวจะเหงา” ควอนยูลชวนมยองวานร่วมโต๊ะ
“ขอบคุณมากนะครับ” มยองวานบอกพร้อมกับจะนั่งลงข้างๆดาจอง
“นัมดาจองเธอมานั่งข้างฉันสิ” ควอนยูลเรียกดาจอง
ดาจองทำหน้างง “ทำไมฉันต้องไปนั่งข้างคุณด้วยคะ” ดาจองถาม
“ก็เธอต้องป้อนฉันด้วยไง” ควอนยูลบอก พร้อมกับชูแขนข้างที่เจ็บให้ดาจองดู
“แต่เมื่อกี้คุณยัง....” ดาจองพูดได้แค่นั้นควอนยูลก็แทรกขึ้น
“คุณมยองวานอยากกินอะไรก็สั่งเลยนะครับ ผมเลี้ยงเอง” ควอนยูลบอก
สุดท้ายแล้วดาจองก็เดินมานั่งทางข้างซ้ายของควอนยูล
ควอนยูลยิ้มอย่างพอใจ
“คุณ 2 คนนี่เป็นคู่ที่น่ารักดีนะครับ” มยองวานบอก
“อ้อ ขอบคุณมากนะครับ” ควอนยูลรีบขอบคุณทันทีเมื่อเห็นดาจองอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง
“ผมล่ะอิจฉาคุณจริงๆ มีแฟนที่ทั้งสาว ทั้งสวยและน่ารักแบบนี้” มยองวานบอกและหันไปส่งยิ้มให้ดาจอง ควอนยูลเห็นแบบนั้นก็เลยเอาแขนขาซ้ายโอบดาจองไว้แล้วหันไปยิ้มให้มยองวาน
“นี่คุณเอามือออกเดี๋ยวนี้นะ” ดาจองกระซิบควอนยูล
แต่แทนที่จะเอามือออกควอนยูลกลับดึงมากอดไว้แน่นกว่าเดิมอีก
“จริงๆแล้วเรายังไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกนะคะ” ดาจองรีบปฏิเสธและจับมือควอนยูลออกจากไหล่ตัวเอง
ควอนยูลหันไปมองหน้าดาจองทันที
“อ้าวแต่ผมเห็นคุณทั้งคู่.......”
“อ้อ จริงๆ แล้ว..” ดาจองกำลังจะตอบ
“จริงๆ แล้วเรากำลังเริ่มเดทกันครับ พอเดทกันเสร็จก็จะแต่งงานเลย” ควอนยูลรีบแทรก
“แต่งงานคุณจะบ้าหรอ” ดาจองหันไปถาม
ควอนยูลไม่ตอบ ได้แต่หันไปยิ้มให้มยองวาน
“เพิ่งจะเดทกันทำไมจะแต่งงานกันแล้วล่ะครับ” มยองวานถามด้วยความสงสัย
“จริงๆ เรารู้จักกันมานานแล้วน่ะครับ อีกอย่างผมเป็นคนใจร้อนอยากจะแต่งงานไวๆ” ควอนยูลบอก
ส่วนดาจองก็นั่งทำหน้าไม่ถูก เพราะอยู่ดีๆ ควอนยูลก็พูดเรื่องแต่งงาน
มยองวานเองก็หน้าเสียเหมือนกันที่ได้ยินแบบนั้น และเค้าก็รู้สึกอารมณ์เสียและหมั่นไส้ควอนยูลมากขึ้นอีก
/
/
หลังจากกินมื้อค่ำกันเสร็จ ทั้ง 3 ก็ออกมาจากร้าน
“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะครับ” มยองวานบอก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยินดี” ควอนยูลบอกยิ้มๆ
“งั้นเราสองคนขอตัวก่อนนะครับ” ควอนยูลบอกลาทันที
พอถึงที่บ้าน ดาจองจอดรถเสร็จก็รีบเดินเข้าบ้านโดยไม่รอควอนยูล
“นี่นัมดาจอง นัมดาจอง” ควอนยูลเรียก
ดาจองหยุดและหันกลับมามอง
“ทำไมเมื่อกี้ไม่แวะซุปเปอร์ฯ” ควอนยูลถาม
“ฉันไม่อยากแวะ ฉันเหนื่อยและอยากพักผ่อน” ดาจองบอก
“นี่เธอโกรธอะไรฉันอีกเนี่ย” ควอนยูลถามอีก
“ทำไมคุณต้องบอกคุณมยองวานไปแบบนั้นด้วย” ดาจองถามกลับ
“บอกแบบนั้น ฉันบอกอะไรหรอ” ควอนยูลถามกลับทำหน้างง
“ก็บอกว่าอีกไม่นานเราจะแต่งงานกันไงคะ” ดาจองบอก
“อ้อ..............*ควอนยูลลากเสียง* เรื่องนั้นเอง”
“เราแค่เดทกันเท่านั้นยังไม่ได้ตกลงว่าจะเป็นแฟนกันเลย และจู่ๆคุณก็มาพูดเรื่องแต่งงาน”
ควอนยูลนิ่งไป
“งั้นฉันขอโทษก็ได้ ที่ฉันพูดไปเพราะเห็นหมอนั่นมันมองที่เธอแล้วมันน่าหมั่นไส้อ่ะ ฉันก็เลยอยากจะพูดให้หมอนั่นหงุดหงิดและจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับเธออีก” ควอนยูลบอก
“คุณแค่ไม่พอใจเค้าแล้วก็พูดเรื่องแต่งงานเพื่อที่จะทำให้เค้าอารมณ์เสียงั้นหรอคะ คุณแคร์แต่ความรู้สึกคุณเองแต่คุณไม่แคร์ความรู้สึกของฉันเลยว่าฉันจะรู้สึกยังไง ผู้หญิงที่ได้ยินเรื่องแต่งงานจากปากของชายที่เพิ่งจะเริ่มเดทกับเธอ ยังไม่ได้ขอเป็นแฟน แต่จู่ๆ ก็พูดเรื่องแต่งงานขึ้นมาเพราะว่าจะเอาชนะผู้ชายอีกคนนึงโดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของเธอ คุณว่าเธอจะรู้สึกยังไงคะ” ดาจองร่ายยาวด้วยความโมโห น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมา
ควอนยูลยังคงเงียบ เค้ารู้สึกผิดที่พูดแบบนั้นไป แต่จริงๆแล้วเค้าก็อยากจะแต่งงานกับเธอจริงๆ นั่นแหละ แต่เค้าก็ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงดี
“งั้น โอเคร งั้นเรามาเป็นแฟนกันเลยก็ได้ โอเครไหม จากนั้นเราค่อยแต่งงานกัน” ควอนยูลบอก
ดาจองมองหน้าควอนยูล ก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อยและหันกลับไปจะเดินเข้าบ้าน
แต่แล้ววววววววววววววววววววววววว
/
/
/
/
/
/
/
/
/
ควอนยูลก็เอามือซ้ายจับแขนดาจองไว้ก่อนจะดึงเข้ามาหาตัวเค้า
แล้วควอนยูลก็จูบดาจองอย่างแผ่วเบาโดยที่ดาจองเองก็ตกใจไม่น้อย...................
ความคิดเห็น