คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Love again 1
*ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด*
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น นัมดาจอง ค่อยๆ เอื้อมมือไปปิดเสียง ทั้งๆที่ที่ตายังปิดอยู่
“อ๊า ////// เสียงดังน่ารำคาญจริงๆ”
ดาจองบ่นเล็กน้อย ก่อนจะเอาหน้าซุกหมอนแล้วก็พยายามจะหลับอีกครั้ง
/
/
/
ผ่านไป ประมาณ 10 นาที
ดาจองสลืมสลือตื่นขึ้นจากที่นอน หยิบนาฬิกามาดู ก่อนจะอุทานเสียงดัง
“ตายแล้ววววว สายแล้วหรอเนี่ย” เธอพูดได้แค่นั้นก็รีบกระเด้งจากที่นอน
ตรงไปที่ห้องน้ำทันที
******************************************************************************
“คุณควอนครับ” หัวหน้าคังเรียกหนุ่มใหญ่ที่ยืนหันหลังให้
พอได้ยินเสียงเรียกหนุ่มใหญ่ก็หันหน้ามา พร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กน้อย
ควอนยูล ผู้ลงสมัครชิงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีสมัยนี้ จริงๆ แล้วเค้าเคยเป็นนายกมา 1 สมัยแต่ได้ลาออกไป ซึ่งเค้าก็กลับมาเตรียมพร้อมที่จะลงชิงเก้าอี้นายกอีกครั้ง ซึ่งหลายๆคนก็ต่างเชียร์ให้เค้าลงสมัครแย่งเก้าอีประธานาธิบดีแทน แต่เค้าคิดว่ามันยังไม่ถึงเวลาสำหรับเค้า........
“ว่าไงหัวหน้าคัง” ควอนยูล
“อีก 10 นาทีจะต้องประชุมมติพรรคแล้วนะครับ” หัวหน้าคัง
“อืม” ควอนยุลพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะพูดต่อ “เดี๋ยวฉันตามออกไป”
“ครับ แล้วก็......” หน.คังหยุดไว้แค่นั้น
“มีอะไรอีกหรือเปล่า” ควอนยูลเลิกคิ้วถาม
“คือ ว่า....” หน.คังยังคงอึกอัก ก่อนจะพูดต่อ
“วันนั้นเจอคุณดาจองเป็นยังไงบ้างครับ”
ควอนยูล นิ่ง....... ก่อนจะยิ้มออกมา
“อ่ะ ก็ดูเธอสบายดีนี่ ดูท่าจะกลายเป็นนักเขียนที่โด่งดังในไม่ช้า” ควอนยุลบอกนิ่งๆ
“แล้วคุณ ไม่คิดที่จะ” หน.คังพูดได้แค่นั้นก็โดนควอนยุลตัดบทเสียก่อน
“อ่ะ ใกล้ได้เวลาแล้วนี่ เดี๋ยวนายออกไปเตรียมเอกสารให้พร้อมนะเดี๋ยวฉันตามออกไป”
หน.คัง ส่ายหัวก่อนจะยิ้มเล็กน้อยเพราะเค้ารู้ดีว่าควอนยูลรู้สึกยังไง
พอหน.คัง เดินออกจากห้องไป เค้าก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์คนๆ นึง
จ้องอยู่นานแล้วก็เก็บเข้ากระเป๋าไปเหมือนเดิม
****************
3 วันก่อน
ทั้งสองคนได้เจอกันเป็นครั้งแรกในรอบ 1 ปี หลังจากดาจองได้ออกเดินทางไปเที่ยวตามที่ต่างๆ
และกลับมาอีกครั้งและได้ขอสัมภาษณ์ควอนยูล เพื่อที่เธอจะเขียนหนังสือเรื่องใหม่
หลังจากที่สัมภาษณ์เสร็จ ทั้งคู่ก็เดินคุยกันในสวนสาธารณะ
“คุณได้อ่านหนังสือของฉันแล้วใช่ไหมคะ” นัมดาจองถาม
“ หนังสือ....หนังสือะไรหรอ? ” ควอนยูล ถามกลับทำหน้าตาเหมือนไม่รู้เรื่อง
ดาจองยิ้มกว้าง “ก็หนังสือการผจญภัยที่น่าตื่นเต้นของเจ้ากบไงคะ” ดาจองบอก
ควอนยูลทำท่าคิด....อยู่นานก่อนจะเอ่ยออกมา
“อ้อ เล่มนั้นนั่นเอง ฉันเห็นผ่านๆ ที่ร้านหนังสือแต่ยังไม่ได้ซื้อมาอ่านหรอก
มันเป็นหนังสือเด็กเกินไปไม่เหมาะกับฉัน” ควอนยูลบอก
ดาจองหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าควอนยูล ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก พยักหน้ารับรู้
“อืมมมมมม..... ///// อ่า คุณนี่นิสัยไม่เปลี่ยนเลยนะ//// ” ดาจองแกล้งแซว
“นี่เธอว่าฉันหรอ” ควอนยูล ถาม แล้วก็จ้องหน้าดาจอง
ดาจองยิ้ม “ฉันต้องขอตัวก่อนนะคะ พอดีมีนัดต้องไปอีกที่นึง” ดาจองกำลังจะกล่าวลา
“เดี๋ยวสิ” ควอนยูรีบพูดขึ้นมา
“มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ” ดาจองถาม
“แล้วเราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่” ควอนยุลถามแบบไม่เต็มเสียงเท่าไหร่นัก
แถมมองไปทางอื่นไม่มองหน้าดาจองตรงๆอีกด้วย
ดาจองยิ้มอีกครั้งไม่ตอบ แต่หยิบกระดาษแผ่นเล็กออกมาจากในกระเป๋ายื่นให้ควอนยูล
ควอนยูลมองกระดาษที่ดาจองยื่นมาให้ก่อนจะรับมา
“ขอบคุณสำหรับการให้สัมภาษณ์วันนี้นะคะ ที่ฉันให้ไปนั่นคือนามบัตรของฉันนะคะ”
ดาจองบอกก่อนจะเดินจากไป
ควอนยูลมองตามดาจองจนดาจองเดินหายไปจนลับตาแล้ว เค้าก็ก้มมองกระดาษที่อยู่ในมือ
*********
ที่สำนักงานสแคนเดิลนิวส์
“พี่ดาจองครับ หนังสือการผจญภัยที่น่าตื่นเต้นของเจ้ากบพี่ที่เอาไปเสนอเพื่อจะพิมพ์เพิ่มเนี่ย ตอนนี้สำนักพิมพ์ตอบตกลงมาแล้วนะครับ ดูท่าเรื่องนี้อีกไม่นานต้องขายดีแน่ๆเลย อีกหน่อยพี่ก็จะกลายเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงแล้วนะ” นข.ปาร์ครีบมารายงาน
“นี่ นข.ปาร์คเดี๋ยวนี้จะเลิกเป็นนักข่าวแล้วมาตามนักเขียนแล้วหรอ” โคทัลพโยหัวหน้าสแคนเดิลนิวส์ทักขึ้น
“โถ่ หัวหน้า พี่ดาจองเค้าเขียนหนังสือ แล้วหนังสือดีๆแบบนี้เราก็ต้องช่วยสิ” นข.ปาร์ค
“อย่าไปว่า นข.ปาร์คเลยค่ะ ฉันขอให้เค้าช่วยเอง” ดาจองรีบช่วย
“เอาเถอะๆ จะทำอะไรก็ทำกันเถอะ แต่อย่าลืมงานที่บ.แล้วกัน
แล้วเรื่องรับพนักงานใหม่ไปถึงไหนแล้ว” หน.โคถามต่อ
“อีก 3 วันจะเรียกมาสัมภาษณ์ครับ” นข.ปาร์คบอก
“อืมดีแล้ว งั้นเดี๋ยวฉันออกไปข้างนอกก่อนนะ” หน.โคทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากห้องไป
“เป็นไงบ้างพี่ ได้เจอคุณควอนยูลแล้วสิ” นข.ปาร์คถามทันที ที่อยู่ 2 คนกับดาจอง
“นี่ นายอยากได้คำตอบอะไรจากฉัน จะเอาไปเขียนข่าวหรือไง” ดาจองถาม
“โถ่ววววว /// พี่ก็เห็นผมเป็นเหมือน หน.โค หรอ ผมก็แค่อยากรู้ว่าพี่สองคนจะกลับมาคืนดีกันไหมก็เท่านั้นเอง”
“คืนดีกันไหมน่ะ หรอ” ดาจองทวนคำถาม แล้วก็ทำท่าคิด..............
*********
อีกด้านหนึ่ง
“ประชุมเสร็จแล้ว คุณจะไปที่ไหนต่อหรือเปล่าครับ” หน.คังถาม
ควอนยูล หยุดคิดนิดนึง ก่อนจะบอก หน.คัง
“ฉันอยากไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะแถวบ้านซะหน่อยนายกลับไปได้แล้วล่ะ ขอบคุณมากสำหรับวันนี้”
หน.คังทำหน้าสงสัย ก่อนจะบอกต่อ “ถ้าอยากให้ผมไปด้วยก็บอกได้นะครับ”
“อ่า ไม่ล่ะ ไม่เป็นไร ฉันอยากอยู่คนเดียวน่ะ” พูดจบ ควอนยูลก็ขึ้นรถแล้วขับออกไป
ปล่อยให้หน.คังยืนทำหน้าสงสัยอยู่อย่างนั้น “อะไรของเค้านะ ปกติไม่เคยคิดจะไปเดินเล่น”
หน.คังแอบบ่นเล็กน้อย ก่อนจะไปขึ้นรถตัวเองแล้วขับออกไปเช่นกัน
***********
ด้านดาจอง หลังจากแยกจาก นข.ปาร์ค เธอเองก็มาเดินเล่นบนถนนที่เธอเคยมาเดินกับควอนยูล ถนนแห่งนี้เต็มไปด้วยความทรงจำของทั้งคู่
“ทำไมอากาศมันเย็นอย่างนี้ล่ะ นี่ดาจองเธอจะออกมาเดินแบบนี้ทำไมเนี่ย” ดาจองบ่นกับตัวเองแล้วก็เอามือล้วงไปในกระเป๋าเสื้อแล้วเดินต่อไปเรื่อยๆ แต่แล้วเธอก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเธอเห็นคนที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีกำลังยืนอยู่ตรงหน้าหน้าเธอ
ควอนยูลกำลังจ้องมาที่เธอด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ ไม่ต่างกับดาจอง เธอเองก็ประหลาดใจเหมือนกัน ทั้งคู่ยืนจ้องกันอยู่เป็นเวลานาน ก่อนที่ควอนยูลจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาดาจอง
“นัมดาจองเธอมาเดินเล่นหรอ” ควอนยูลถาม ด้วยท่าทีที่ กุกๆ กักๆ
“ค่ะ แล้วคุณก็มาเดินเล่นเหมือนกันหรอคะ” ดาจองถามกลับ
“ป่าว ฉันแค่เดินออกมาหาคนทานมื้อค่ำด้วยก็เท่านั้น” ควอนยูลบอกแล้วก็จ้องหน้าดาจองแล้วเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อเป็นการแก้เขิน
ดาจองยิ้มก่อนถามต่อ “หาคนทานมื้อค่ำด้วย ฮ่า ฮ่า ฮ่า แล้วเจอไหมคะ”
ควอนยูลเห็นดาจองขำเลยรู้สึกเขินมากกว่าเดิมอีก เลยรีบตอบกลับไป
“ไม่เจอ แล้วก็ไม่หิวแล้วด้วย” พูดจบก็ทำเป็นหันหน้าไปทางอื่น
ดาจองยิ้มอีก “ไม่หิวแล้วหรอคะ ว๊า.....แย่จังฉันก็กำลังหาคนทานมื้อค่ำด้วยเหมือนกัน แต่ถ้าคุณไม่หิวแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะ” ดาจองบอกแล้วก็ทำท่าจะเดินจากไป
“เดี๋ยวสิ” ควอนยูลเรียกไว้ ดาจองหยุดแล้วก็แอบยิ้มก่อนจะหันมาหาควอนยูล
“งั้นฉันจะไปทานมื้อค่ำกับเธอเอง”
ดาจองได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้างแต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ แล้วก็เดินนำหน้าควอนยูลไป
ควอนยูลรีบวิ่งตามไปเดินข้างๆ ดาจองเห็นแบบนั้นก็อดยิ้มไม่ได้
“ท่าน ส.ส. อยากทานอะไรคะ” ดาจองถาม
ควอนยูลได้ยินแบบนั้นก็ขำออกมา “นี่จะเรียกแบบนี้จริงๆหรอ เรียกควอนยูลก็ได้”
“เอางั้นหรอคะ ก็ได้ค่ะ” ดาจองบอก
ควอนยูลยิ้มตอบ “งั้นไปกินร้านที่เธอเคยพาฉันไปกินก็ได้นะ”
“ร้านที่เป็นเต้นท์น่ะหรอคะ” ดาจองถาม
ควอนยูลพยักหน้า “อืม ก็ใช่น่ะสิ”
“อ่า อยากกินอาหารแบบนั้นอีกก็ได้ค่า”
แล้วทั้งคู่ก็ไปกินร้านที่ดาจองเคยพาควอนยูลไป
/
/
/
ที่ร้านอาหาร
“เด็กๆ เป็นยังไงบ้างคะ” ดาจองถาม ขณะที่ควอนยูลกำลังจะคีบเนื้อย่างใส่ปาก
“อ้อ เด็กๆ น่ะหรอ สบายดี อูรี กับ นารา ฉันส่งเค้าไปเรียนที่ญี่ปุ่น่ะ ส่วนมันเซก็อยู่กับฉัน” ควอนยูลตอบ
“ญี่ปุ่นเลยหรอคะ คุณนี่เป็นพ่อที่แย่จริงๆเลยนะ ส่งลูกไปอยู่ที่ไกลๆแบบนั้นได้ยังไง” ดาจองต่อว่า
ควอนยูลจ้องหน้าดาจอง “ที่ฉันส่ง 2 คนนั้นไปเพราะมันเป็นความต้องการของทั้ง 2 คน ฉันไม่ได้บังคับ ที่สำคัญ เค้าอยากเรียนอะไรก็ตามใจเค้า” ควอนยูลบอกแล้วก็กำลังจะคีบเนื้อใส่ปากแต่ดาจองก็ขัดขึ้นอีก
“แล้วภรรยาคุณล่ะเค้าว่ายังไงบ้าง” ดาจองถาม
พอควอนยูลได้ยินคำถามเท่านั้นแหละถึงกับสำลักเลย
“นี่คุณนัมดาจองเรียกให้ถูกหน่อย ภรรยาเก่า ไม่ใช่ภรรยา” ควอนยูลรีบแก้
“อ่า โอเคร แฮะๆ ฉันลืมไป ว่าแต่เธอไม่ว่าอะไรหรอที่คุณส่งเด็กๆ ไปต่างประเทศ”
“ไม่นี่ เธอก็อยากตามใจเด็กๆเหมือนกัน” ควอนยูลบอก
“แล้วมันเซล่ะเป็นไงบ้างคะ โตขึ้นไหม” ดาจองถามต่อ
“นี่ตกลงเธอเป็นนักข่าวหรือนักเขียนเนี่ย ตั้งแต่มาถามไม่หยุดเลยนะ” ควอนยูลถามกลับ
“แฮะ แฮะ คุณก็ ก็ฉันไม่ได้อยู่เด็กๆ เป็นปี ก็ต้องคิดถึงพวกเค้าเป็นธรรมดาสิ” ดาจองบอก
ควอนยูลเอามือประสานกันวางบนโต๊ะ แล้วก็จ้องหน้าดาจอง
“ตกลงอยากรู้แค่เรื่องของเด็กๆ งั้นหรอ” ควอนยูลถาม
ดาจองเงียบไป แล้วก็ก้มหน้าคีบเนื้อบนเตาใส่ปากเคี้ยวๆ เหมือนไม่ได้ยินอะไร
ควอนยูลเลยพูดต่อ “มันเซคิดถึงเธอมากนะ ถามกับฉันทุกวันว่าเธอไปไหนเมื่อไหร่จะกลับ เค้าติดเธอมากเลยล่ะ ฉันก็ได้แต่บอกว่าเดี๋ยวป้าก็มา เดี๋ยวป้าก็มาอยู่ทุกวัน” ควอนยูลพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
“แต่ไม่แค่มันเซหรอก อูรีกับนาราก็ถามถึงเธอเหมือนกัน” พูดจบควอนก็ก้มหน้าหลบตาดาจอง
ดาจองมองควอนยูล แล้วก็นึกในใจ *1 ปีที่ผ่านมา เค้าคงจะเหนื่อยมากสินะ”
“แล้วคุณล่ะคะ เป็นยังไงบ้าง” ดาจองถาม
ควอนยูลเงยหน้ามอง “เธอคิดว่าฉันสบายดีใช่ไหมล่ะ” ควอนยูลถาม
“ฉันก็คิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น” ดาจองบอก ทั้งๆที่ในใจเธอรู้ดีว่าเค้าคงไม่ได้สบายอย่างที่เค้าจะพูด
“เธอคิดผิด” ควอนยูลบอก แล้วก็จ้องหน้าดาจองเขม็ง
“1 ปีที่ผ่านมาฉันทรมาณมาก เพราะอะไรรู้ไหม” ควอนยูลถามยังไม่ทันจบ
“คุณป่วยหรอคะ” ดาจองถามแล้วทำตาโต
พร้อมกับวางตะเกียบแล้วก็ลุกขึ้นยื่นมือไปจับตามตัวของควอนยูล
ควอนยูลจับมือดาจองออกจากตัวเค้าแล้วจับให้เธอนั่งลงที่เก้าอี้เหมือนเดิม
ก่อนจะถามต่อ
“นี่เธอไม่รู้อะไรเลยจริงๆหรอ” ควอนยูลถามซ้ำ
ดาจองส่ายหัว แล้วก็หยิบตะเกียบคีบเนื้อย่างใส่ปากแล้วเคี้ยวต่อ
"ถ้าคุณไม่ป่วยแล้วเป็นอะไรหรอคะ?"
ควอนยูล เงียบไป.........แต่ก็ยังคงจ้องดาจองอยู่ด้วยสายตาที่อบอุ่นแต่ก็เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความเจ็บปวด........ แล้วควอนยูลก็ถอนใจก่อนจะพูดต่อ
/
/
/
/
/
“สาเหตุที่ฉันทรมาณ ก็เพราะ
***** เพราะ
***** เพราะ
***** เพราะ
“ เพราะฉันคิดถึงเธอมาก นัมดาจอง เหตุผลที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอ”
ความคิดเห็น