คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : MMR CH 2 - จุดเปลี่ยน
:: MEMORIZE CH 2 จุดเปลี่ยน ::
ชายหนุ่มวัย22ปีที่มีใบหน้าและขนาดตัวที่ดูเด็กกว่าอายุกำลังง่วนกับการถักนิตติ้งสีน้ำเงินเข้มมือเล็กจับไหมพรมสอดใส่ไม้นิตด้วยความชำนาญ แม้ตอนแรกจะต้องแก้เข้าแก้ออกอยู่หลายรอบ เมื่อไหมพรมที่เขาถักเรียงตัวกันได้ไม่ถูกใจ แต่ความพยายามก็ทำให้ฝีมือพัฒนาขึ้นไปอย่างรวดเร็ว แม้จะมีเพียงหนังสือเล่มบางที่ไหว้วานชานยอลให้ไปซื้อมาให้ คอยเป็นอาจารย์แค่เล่มเดียวก็ตาม
เขาเรียนรู้ด้วยตัวเองจากหนังสือ และตลอด2อาทิตย์ที่ผ่านมาเขาก็ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการนั่งถักนิตติ้งอยู่บนเตียง จนตอนนี้กแทบไม่ต้องใช้คู่มืออีกต่อไปแล้ว
คยองซูหลับตาปี๋ ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อคลายความเมื่อยล้าที่ตา หันไปมองชานยอลที่เปิดประตูเข้ามาพอดีและทักทายคนเข้ามาใหม่ด้วยรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะหันไปตั้งใจถักนิตติ้งในมือต่อ ชานยอลเดินเข้ามาใกล้ และนั่งลงบนขอบเตียง คนสูงกว่ามองท่าทางตั้งใจของคนตัวเล็กก็ยิ้มออกมา
แม้เวลาจะผ่านมาหลายปี คยองซูก็ยังคงเป็นคยองซูคนเดิม เป็นผู้ชายตัวเล็กที่น่ารักในสายตาของเขาเสมอ
"อ้าว เปลี่ยนสีละหรอ เมื่อวานเห็นเป็นขาวครีมอยู่เลย" ชานยอลพูดยิ้มๆก่อนจะลุกไปเปิดม่านให้มองเห็นอากาศข้างนอก หิมะกำลังโปรยปราย พื้นถนนถูกคลุมด้วยหิมะสีขาว เขาไม่อยากให้คยองซูต้องเห็นแต่ห้องสี่เหลี่ยมนี้ทั้งวัน
"อืม อันสีขาวเสร็จไปแล้ว อันนี้อันใหม่" คยองซูตอบ และทันทีที่เงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะมองหน้าคนถาม
คนตัวเล็กก็ทำตาโต พร้อมส่งเสียงอุทานออกมาเหมือนเด็กๆ
"โหวววววว หิมะตกเยอะขนาดนี้ละหรอ" มือเล็กวางไม้นิตลงทันทีก่อนจะเรียกชานยอลอย่างเร่งรีบ
"ชานยอล! มานี่ๆ" มือเล็กกวักชานยอลให้เข้าไปหา พลางชี้นิ้วซ้ำๆไปที่รถเข็น ชานยอลยิ้มรับพร้อมทำตามสิ่งที่อีกคนต้องการ เข้าไปพยุงคยองซูให้นั่งลงอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเข็นรถมาอยู่ใกล้หน้าต่าง
คยองซูยกมือแนบกับหน้าต่าง ตากลมมองไปรอบๆอย่างสนอกสนใจ เนื่องจากคยองซูพักอยู่ชั้น5ของโรงพยาบาล ทำให้มองเห็นวิวทุกอย่างชัดเจน ผู้คนมากมายตัวเล็กนิดเดียวกำลังเดินขวักไขว่บนทางเท้า ต่างคนก็สวมเสื้อเสวตเตอร์กันคนละตัว บนหลังคาของร้านค้าอาคารต่างๆก็ถูกปกคลุมด้วยหิมะสีขาวโพลน ผู้คนข้างล่างต่างก็กอดตัวเองเดินฝ่าลมหนาว เพื่อไปทำหน้าที่ของตน บ้างก็คงกำลังเดินทางไปทำงาน บ้างก็เป็นเด็กนักเรียนที่กำลังพากันจูงมือข้างถนน คยองซูยิ้มบางๆให้กับภาพที่เห็น แม้นัยต์ตากลมจะเจือด้ความเศร้าหมองเมื่อเขามองกลับมาที่ตัวเองที่ทำได้มากสุด แค่นั่งๆ นอนๆอยู่ที่โรงพยาบาล
"อยากเล่นหิมะล่ะสิ ปีนี้ตกเยอะเลย" ชานยอลพูดขึ้นทำลายความเงียบ ซึ่งอีกคนก็หันมายิ้มเศร้าๆ
"ก็ทำได้แค่อยากละนะ"
ชานยอลหรี่ตามอง ด้วยความเห็นใจเพื่อนตัวเล็ก มือหนายกขึ้นวางเบาๆลงบนไหล่แคบอย่างให้กำลังใจ ก่อนจะชวนคยองซูคุยอีกครั้งเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศให้อะไรๆมันดีขึ้น
"ผ้าพันคอสีขาวนั่นไปไหนล่ะ แล้วนี่ถักใหม่หรอ"
"สีน้ำเงินนี่ถักให้ชานยอลไง" คยองซูพูดยิ้มๆ เรียกรอยบุ๋มตรงข้างแก้มของคนตัวสูง ก่อนจะเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินประโยคถัดไป "ส่วนอันสีขาวเสร็จแล้วน่ะ..ของแบคฮยอน อยู่ในลิ้นชักนู่น"
ชานยอลพยักหน้าเบาๆ โดยที่คยองซูไม่ได้สังเกตว่าเพื่อนตัวสูงของเขากำลังเม้มปากแน่นเพื่อเก็บกลั้นอารมณ์เอาไว้
มือหนากำจนเจ็บ ตาคมมองไกลออกไปนอกหน้าต่าง
ชานยอลไม่ปฎิเสธว่าเขากำลังรู้สึกแย่ ทั้งๆที่เขาต้องทั้งเรียนและทำงาน ชานยอลเป็นเจ้าของนิตยสารซึ่งเป็นธุรกิจสืบทอดของครอบครัว ทั้งๆที่ยังเรียนมหาลัยชั้นปีที่สี่ ควบคู่ไปด้วย เหนื่อยมากแค่ไหนแต่ก็จะหาเวลามาดูแลคยองซูอยู่เสมอ แต่คยองซูก็มักจะมองหาใครอื่น ที่ไม่ใช่เขา แม้รู้ว่าจะต้องปวดใจทุกครั้งที่มา แต่เขายอมทนที่จะได้ยินอีกคนพูดถึงแบคฮยอนซ้ำๆ เพื่อที่อย่างน้อยเขาจะได้มั่นใจ ว่าคยองซูยังปลอดภัยดีภายใต้การดูแลของเขา
"วันนี้แบคฮยอนยังไม่มาเลย มึงโทรเรียกมันให้กูหน่อยได้ไหม" คยองซูพูด พลางใช้มือเล็กหมุนล้อรถเข็นสำหรับคนพิการ...ให้เคลื่อนที่กลับไปที่เตียง พยายามที่จะพยุงตัวเองขึ้นเตียงด้วยขาที่เหลือเพียงข้างเดียว..โดยที่ชานยอลก็รี่เข้ามาช่วยพยุง
"มือถือกูแบตหมด เพิ่งชาร์ตเลย มึงโทรเรียกให้กูหน่อยนะ”
พูดจบคนตัวเล็กก็จ้องมองไปที่ประตู และคนมาใหม่ก็ทำให้คยองซูคลี่ยิ้มกว้างออกมา ใบหน้าน่ารักดูสดใสขึ้นทันตา แต่กลับทำให้ชานยอลที่มองอยู่ต้องเบือนหน้าหนีด้วยความเจ็บปวด
"คนแถวนี้ คิดถึงกูอีกละ" แบคฮยอนเดินเข้ามาพร้อมกับตะกร้าผลไม้ในมือก่อนจะวางลงบนโต๊ะเล็กๆข้างเตียง มือเรียวยกขึ้นบิดจมูกคนตัวเล็กกว่าด้วยความหมั่นเขี้ยว ก่อนจะลุกไปปลอกผลไม้ที่ซื้อมาที่ซิ้งล้างจาน คยองซูใช้โอกาสนั้นยื่นมือไปเปิดลิ้นชักและหยิบผ้าพันคอสีขาวครีมมาซ่อนไว้ใต้หมอนทันที คนตัวเล็กตีหน้านิ่งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมือแบคฮยอนเดินกลับมาพร้อมกับแอปเปิ้ลที่ปลอกแล้วเต็มจาน ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง ยื่นจานนั้นให้คนบนเตียงพร้อมหยิบแอปเปิ้ลชิ้นหนึ่งเข้าปากแล้วทำหน้าเหมือนสิ่งที่กินไปนั้นอร่อยสุดๆ
คยองซูทำหน้ามุ่ย พร้อมหันหน้าไปทางอื่น และวินาทีที่หันไปสบตากับชานยอล นัยต์ตากลมก็หมองลงเมื่อเขาเห็นความปวดร้าวภายใต้ดวงตาคู่คมของชานยอล ร่างสูงที่ยืนพิงหน้าต่างเม้มปากแน่น คิ้มได้รูปขมวดเข้าหากัน และมองคนบนเตียงด้วยสีหน้าสลด ก่อนจะสาวเท้าเดินออกจากห้องไปในที่สุด
คยองซูหันกลับไปมองแบคฮยอน ปากอิ่มอมยิ้มเล็กๆก่อนจะรีบตีหน้าเคร่งขรึม
"สรุปแอปเปิลนี่เอามาเยี่ยมกู หรือเอามากินเอง " คยองซูพูดเสียงนิ่ง
"ขอโทษคร้าบคุณคยองซู แกล้งเล่นเฉยๆน่า" แบคฮยอนแค่นหัวเราะ มือเรียวหยิบแอปเปิ้ลในจานแล้วป้อนให้คนตัวเล็กกว่าอย่างว่าง่าย
คยองซูอ้าปากรอ และสุดท้ายแอปเปิ้ลชินนั้นก็ถูกส่งเข้าปาก...เข้าปากแบคฮยอน
คนขี้แกล้งหัวเราะเอิ้กอ้าก แต่นั่นก็ยิ่งทำให้คยองซูหงุดหงิดเข้าไปอีก
"ไม่ป้อนละยังจะกวนตีนอีก เอามากูกินเองก็ได้"
"อ่าๆๆๆ ป้อนๆ อ้าปาก"
"ป้อนดีมีรางวัลนะ บอกไว้ก่อน"
"หืม รางวัลหรอ" แบคฮยอนยิ้ม "รางวัลแบบนี้ใช่ไหม"
แบคฮยอนไม่รอช้ารีบหยิบแอปเปิ้ลส่วนนึงเข้าปาก ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกคน ดวงตาของทั้งคู่ประสานกัน คยองซูหน้าขึ้นสีก่อนจะแก้เขินด้วยการหัวเราะออกมาเบาๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จนระยะห่างของทั้งคู่ร่นลงมาเรื่อยๆ และ ฉับ!! ฟันขาวกัดแอปเปิ้ลส่วนนึง ทิ้งให้แอปเปิลอีกส่วนยังค้างบนปากแบคฮยอน ไม่มีการสัมผัสใดๆเกิดขึ้น มีก็แต่เสียงหัวเราะของคนตัวเล็กเข้ามาแทน
"ฮ่าๆ รางวัลแบบนี้ที่ไหนล่ะแบคฮยอน"
แบคฮยอนเคี้ยวแอปเปิ้ลส่วนที่เหลือแบบเซ็งๆ แต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่ออีกคนหยิบผ้าพันคอไหมพรมสีครีมขาว มาคล้องคอให้
"นี่ต่างหาก รางวัล" คยองซูพูดด้วยรอยยิ้ม "นั่งถักทั้งวัน ปวดมือมากรู้ไหมเนี่ย"
แบคฮยอนก้มมองสิ่งที่คนตัวเล็กสวมให้อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ในเมื่อสมัยเด็กๆ ในคาบวิชาการงานฯ คยองซูเกลียดงานฝีมือยิ่งกว่าอะไรดี เวลาครูสั่งให้ทำอะไร คนตัวเล็กก็จะไปจ้างให้พวกผู้หญิงทำให้ทุกครั้ง แต่ครั้งนี้คยองซูถักมันให้เขา
มือเรียวเอื้อมไปจับมือคนตัวเล็กมาจับหน้าของตนไว้ แบคฮยอนรักคยองซูมากจริงๆ และหัวใจพองโตทุกครั้งที่คยองซูทำอะไรเล็กๆน้อยๆให้ แต่กว่าที่จะได้รักกันแบบนี้ก็มีความทรงจำที่ทั้งดีและไม่ดีมากมายเต็มไปหมด
***MEMORIZE***
ในบ่ายวันหนึ่งของเดือนมีนาคม เพื่อนรักทั้งสามคน ชานยอล คยองซู แบคฮยอน กำลังนั่งปั่นงานอยู่ตรงม้านั่งในมหาลัย ทั้งสามคนสอบติดมหาลัยเดียวกัน โดยคยองซูเลือกเรียนต่อคณะอักษรศาสตร์ ส่วนชานยอลเรียนบริหาร และแบคฮยอนเรียนสถาปัตย์
แต่ละคนมีงานกองอยู่บนโต๊ะ ทั้งเอกสารที่ตั้งเป็นปึกๆของชานยอลและคยองซู และโมเดลแบบบ้านของแบคฮยอน เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นพักๆ ชานยอลสลับปล่อยมุกกับแบคฮยอน คนตัวเล็กก็เอาแต่นั่งขำจนแทบจะเขียนหนังสือไม่ได้
แบคฮยอนไม่ได้แย่งคยองซูมาจากชานยอลอย่างที่พูดไว้ และ คยองซูกับชานยอล ยังเป็นแฟนกัน
มีทั้งผู้หญิงและผู้ชายมากมายเข้ามาหาเดือนคณะอย่างแบคฮยอน
แต่เขาก็ไม่คิดที่จะเปิดรับใครอีกคนเข้ามาทั้งนั้น หรือถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ เขาไม่คิดว่าจะรักใครพร้อมกันสองคนได้ ในหัวใจของเขามีคนคนหนึ่ง ที่รักอยู่แล้ว..รักมากๆ......แม้จะใช่คำว่า'เพื่อน'บังหน้าก็ตาม
"ใครอยากกินหนมอะไรไหม เดี๋ยวกูไปซื้อให้"แบคฮยอนพูดพลางหักนิ้วตัวเอง บิดตัวไปมาให้กระดูกลั่นกรอบๆ เพื่อคลายความเมื่อยล้าจากการนั่งเพ่ง เกร็งมือ เกรงหลัง ต่อโมเดลบ้านจนเสร็จ
"กูเอา คุกกี้ห่อนึง..ช็อคชิพนะ" ชานยอลตอบทั้งๆที่ยังเพ่งหน้าจอโน๊ตบุคสลับกับชีทที่เต็มไปด้วยตัวหนังสืออ
"คยองซู..แล้วมึงอ้ะ" ชานยอลถามอีกคนที่กำลังเขียนอะไรยุกยิกลงบนกระดาษรายงานอย่างเคร่งเครียด
"เดี๋ยว...อีกบรรทัดเดียวจะเสร็จแล้ว..เดี๋ยวกูไปด้วย" คยองซูพูดจนสุดท้ายก็กระเด้งตัวออกจากเก้าอี้ ลุกยืนขึ้นเต็มความสูงแม้จะไม่สู
เท่าไหร่ก็ตาม
"โอยย เมื่อยโว้ยยยย" ปากอิ่มตะโกนลั่น จนนักศึกษาโต๊ะอื่นหันมามอง ชานยอลส่ายหน้าให้กับความเปิ่นของคนตัวเล็ก แต่ถึงต่อให้คยองซูจะทำตัวเปิ่นๆมากกว่านี้อีกกี่เท่า คยองซูก็ยังน่ารักที่สุดในสายตาเขา
คยองซูกับแบคฮยอนเดินออกมาด้วยกันและแวะที่ร้านกาแฟร้านหนึ่งตรงหัวมุมตึกคณะบริหาร คนตัวเล็กรีบวิ่งเข้าไปในร้านก่อนที่แบคฮยอนจะเดินตามเข้าไป
"เอาคุกกี้ชอกโกแลตชิพครับ ละก็โกโก้เย็นไม่ปั่น"
แบคฮยอนนั่งลงกับเก้าอี้ มองคนตัวเล็กที่เขย่งสุดปลายเท้า เพื่อเท้าแขนบนเคาเตอร์ แบคฮยอนหัวเราะกับท่าทางเหล่านั้น มือเรียวหยิบสมารทโฟนขึ้นมา กดถ่ายรูปคนตัวเล็กเสียยกใหญ่ ไม่ได้เพราะว่ามันชวนตลกอะไรมากมายหรอกนะ แบคฮยอนแค่มองว่ามัน 'น่ารักดี' ก็เท่านั้น
คยองซูหันกลับมาหาแบคฮยอนพร้อมเลิกคิ้วถาม "มึงไม่สั่งหรอ? ชวนมาแท้ๆ"
แบคฮยอนส่ายหน้าเบาๆ เพราะ ตอนแรกเขาก็ตั้งใจมาหาซื้ออะไรให้คยองซูกินต่างหาก คยองซูขมวดคิ้ว
"ลืมเอากระเป๋าตังมาหรอ ยืมกูก่อนมา"
"ป่าว ไม่ได้อยากกิน ที่โต๊ะกูยังไม่หมดเลย แต่คิดว่าพวกมึงคงหิวน้ำ"
คยองซูอมยิ้ม แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
ระหว่างทางกลับไปที่โต๊ะ แบคฮยอนก็สังเกตเห็นผู้หญิงที่มาตามตื้อเขาตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา กำลังยืนคุยกับกลุ่มเพื่อนอยู่ตรงหน้าพอดี ซึ่งเรื่องนี้คยองซูก็รู้ เมื่อหันไปมองสีหน้าขยาดของแบคฮยอน คยองซูตัวป่วนก็คิดแผนการในใจได้อย่างฉับพลัน มือเล็กตบไหล่เพื่อนตัวเองเบาๆ
"เดี๋ยวกูจัดการเอง เขาจะได้รู้ว่ามึงไม่ชอบ " พูดจบคนตัวเล็กก็ซบลงกับไหล่กว้างของอีกคน ก่อนจะยื่นหน้าไปหอมแก้มแบคฮยอนเสียฟอดใหญ่ จากตอนแรกที่ผู้หญิงคนนั้นทำท่าทีจะเดินเข้ามา ก็รีบหยุดและหันหลังกลับทันที คยองซูที่สังเกตเห็นสีหน้าตกใจของหญิงสาวผู้น่าสงสาร ก็หัวเราะออกมาเบาๆ ในขณะที่แบคฮยอนตกใจตาค้าง คนตัวสูงทำตัวไม่ถูก ปางบางหุบลงฉับเมื่อรู้ว่าตัวเองอ้าปากหวอ ก่อนจะตีหน้านิ่ง พยายามควบคุมสติไม่ให้แตกกระเจิง
"ท..ทำอะไรน่ะ"
คยองซูหันไปยิ้มหวานเหมือนมีความสุขที่สุดในชีวิต พร้อมเหล่สายตามองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างผู้ชนะ
"เป็นไงตุ้ดสุดๆไปเลยกู แต่รับรอง เขาจะไม่มายุ่งกับมึงอีก" คยองซูพูดขึ้นเมื่อเดินพ้นจากตรงนั้น
ก่อนที่ขาเล็กจะรีบวิ่งออกไปหาชานยอลที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ ดูเหมือนคยองซูจะไม่รู้เลย...ว่าได้ทำอะไรกับหัวใจของแบคฮยอนไว้บ้าง
แบคฮยอนค่อยๆเดินตามจนสุดท้ายก็นั่งลงข้างๆชานยอลที่ดูมีสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถึงแม้คนตัวสูงจะยิ้มให้กับคยองซู แต่แบคฮยอนก็สังเกตความผิดปกติได้ น่าแปลกใจที่คยองซูกลับไม่เห็นมัน คยองซูคงคิดว่าเรื่องที่ทำไปเป็นเรื่องสนุกๆ ต่างกับชานยอล ที่รู้.....ว่าแบคฮยอนยังชอบคยองซูอยู่
ตกเย็นวันนั้นชานยอลกับคยองซูก็ทะเลาะกัน เพราะชานยอลไม่พอใจที่ไปหอมแก้มแบคฮยอน แม้ว่าคยองซูจะอธิบายไปหลายครั้งก็ไม่สามารถทำให้ชานยอลใจเย็นลงได้ ในเมื่อเขารู้ทั้งรู้ ว่าแบคฮยอนไม่ได้คิดกับคยองซูแค่เพื่อน อีกทั้งเขายังไม่มั่นใจ ว่าที่คยองซูตกลงคบกับเขานั่นมันเพราะ ชอบเขาจริงๆ หรือแค่ประชดใครบางคนกันแน่ เมื่อไม่มีใครยอมใคร ชานยอลก็ออกปากไล่คยองซูออกจากคอนโดด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคือง โดยที่ลืมคิดไปเลยว่า......คยองซูจะไปหาใคร...ถ้าไม่ใช่แบคฮยอน
คนตัวเล็กร้องไห้อย่างหนัก และก็ฉลองความเศร้าด้วยแอลกอฮอล์หลากสีสัน คยองซูไม่แน่ใจว่าที่ตัวเองต้องมาลงกับแอลกอฮอล์เป็นเพราะเสียใจหรือเพระาโกรธมากกว่ากัน แต่ที่รู้ เขาไม่ชอบมากๆ ที่ชานยอลไล่เขาเหมือนหมูเหมือนหมาออกมาอย่างนั้น อย่าว่าแต่เป็นแฟนเลย แม้แต่เป็นเพื่อนก็ไม่ควรทำกับเขาแบบนี้
"เมาแล้วนะ คยองซู"
"ใครเมา กูไม่เมา "
พูดไม่ทันขาดคำคยองซูก็ทำหน้าพะอืดพะอมเหมือนจะอาเจียน แบคฮยอนรีบวิ่งพรวดจับให้คนตัวเล็กอ้วกใส่ถุง แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรออกมา แบคฮยอนถอนหายใจ ก่อนจะพูดกับคยองซูช้าๆ
"เลิกกินได้แล้ว พรุ่งนี้มีเรียนหนิ"
"มึงจะไปนอนก่อน ก็ไปดิ" คยองซูพูดเสียงเบา ทว่ากลับเต็มไปด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง แบคฮยอนเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่านี่เขาเป็นเจ้าของห้องหรือเป็นผู้อาศัยกันแน่ คยองซูตอนเมา ดื้อเป็นสองเท่าของตอนปกติ แบคฮยอนชักอยากจะตุ๊ยท้องให้คนตัวเล็กสลบไปเลยจริงๆ ถ้าไม่ติดที่ว่าคนพูดคำนั้นเป็นคยองซูละก็ บางทีเขาคงโยนคนเมามารยาทแย่ออกไปจากห้องแล้ว
แบคฮยอนส่ายหน้าให้เพื่อนตัวเล็ก แล้วรีบไปคว้าขวดเหล้าจากมือเล็ก
"คยองซู พอ!!"
คยองซูตกใจ แบคฮยอนไม่เคยตวาดใส่เขามาก่อน มือเล็กค่อยๆวางแก้วลง ตากลมนั้นมองไปที่แบคฮยอนอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนกับพื้นโถงอย่าว่าง่าย แบคฮยอนเข้าไปช้อนตัวคนตัวเล็กแล้วเดินเข้าห้องไป วางคยองซูลงบนเตียง ก่อนจะเดินออกมาเก็บเศษขยะที่โถงห้องชุด ไม่นานนัก ก็เดินกลับมาที่ห้อง เห็นคนตัวเล็กที่คิดว่าน่าจะหลับไปแล้ว กำลังนั่งพิงพนักเตียงอยู่ไม่ยอมนอนซักที คนตาปรือกวักมือเรียกแบคฮยอนเข้าไปหา พร้อมตบลงบนเตียงให้มานั่ง
"ไม่หลับอีกหรอ"
"แบคฮยอน..."
"....."
"กูงี่เง่ามาก กูรู้ อยากขอโทษ ละก็ขอบคุณ"
แบคฮยอนส่ายหัว เขาไม่ได้ต้องการคำขอโทษหรือขอบคุณอะไรทั้งนั้น ที่เขาทำไปไม่ได้ต้องการสิ่งใดตอบแทนเลย
"ขอบคุณทั้งเรื่องวันนี้..และที่ดูแลกูมาตลอด ตั้งแต่เด็กๆ"
แบคฮยอนยกมือลูบหัวเพื่อนตัวเล็กก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงแหบพร่า
"ก็เพราะรักไง...."
ถึงมันจะเบาแต่คยองซูก็ได้ยินทุกถ้อยคำ คนตัวเล็กพยามถ่างตา หัวใจดวงน้อยเต้นรัว เขาอยากได้ยินมันอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้หูฝาด
"เมื่อกี้มึงพูดว่า..."
"......."
ปากอิ่มขยับช้าๆ
"มึงบอกว่ารักกูใช่ไหม"
"...."
"รัก...แบบไหน?" คยองซูรบเร้า
แบคฮยอนกำลังคิดว่าเขากำลังทำอะไรบางอย่างพลาดไป เขาไม่ควรพูดออกไปเลย ด้วยรู้ว่าตอนนี้คยองซูก็มีชานยอลอยู่แล้ว แต่จู่ๆปากมันก็พูดโพล่งออกไปอีกครั้ง เหมือนว่าหัวใจมันเอาชนะเหตุผลไปเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"แบบที่อยากจะดูแลไปตลอดชีวิต"
พูดจบแบคฮยอนก็เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ ปากบางทาบลงบนปากอิ่ม ค้างอยู่อย่างนั้นก่อนแบคฮยอนจะรีบผละตัวออกมา
"กูขอโทษ..กูไม่ควร..มึงกับชา.."
พูดไม่ทันจบ เสียงของแบคฮยอนก็ขาดหาย พร้อมกันกับที่คยองซูยื่นหน้าเข้ามาจูบ อีกคนก็ตอบรับทันที
มือเรียวจับใบหน้าหวานเชิดขึ้น พร้อมกดจูบลงไปอย่างหนักหน่วง ปากอิ่มอ้าออกแสดงความต้องการ ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดแลกเปลี่ยนความอบอุ่นให้แก่กัน ปากบางดูดดุนความร้อนชื้นเอาไว้ ส่งผลให้คนในอ้อมแขนร้องครางออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะดูดริมฝีปากอิ่มจนเกิดเสียงดัง ทั้งสองถอนหน้าออกจากกัน
ชั่วนาทีที่ดวงตาสองคู่ประสานกัน โดยที่แขนเล็กยังโอบรอบคอคนสูงกว่าเอาไว้
"ไม่เคยคิดเลย...ว่าจะได้พูดมันออกมาสะที" คยองพูดด้วยเสียงแหบพร่า "ว่ากูรักมึง แบคฮยอน"
"มึงไม่รู้หรอกว่าที่มึงคบกับพี่อึนจอง กูเจ็บแค่ไหน ฮึก..ตอนนั้นกูโกรธมึงมาก จนกูอยากประชดมึง โดยการคบชานยอล กูคิดว่าสักวัน กูจะเลิกรักมึงได้ พร้อมๆกับคิดว่าสักวันกูก็จะรักชานยอลได้ แต่พอมึงเลิกกับพี่อึนจอง...กูก็วนมาลูปเดิม "
คยองซูพูดทั้งน้ำตา ซบหน้าลงบนแผงอกกว้างของอีกคน แล้วใช้กำปั้นทุบไหล่อีกคนแรงๆ
"กูขอโทษ" แบคฮยอนกอดคยองซูเอาไว้ "ที่กูเลิกกับพี่อึนจอง ก็เพราะกูเพิ่งรู้หัวใจตัวเอง กูก็แอบมองมึงมาตลอด 2ปีที่ผ่านมา กูอยู่ในเงาของคำว่าเพื่อน มองมึงมีความสุขกับชานยอล ยิ้มให้พวกมึง ทั้งๆที่จริงๆแล้วกูแทบจะบ้า..."
พูดจบแบคฮยอนก็จับให้คยองซูเงยหน้าขึ้น
"กูก็รักมึง...คยองซู..รักมากยิ่งกว่าชีวิตกู"
ทั้งสองคนจูบกัน ความรักได้โอบล้อมพวกเขาเอาไว้ พร้อมกับการทำผิดศีลธรรม
NC CUT
@baekkyung_byks
available now go go 555
ชานยอลผู้ถูกแย่งคนรักไปโดยไม่รู้ตัว โดยเพื่อนที่สนิทที่สุด เหมือนโดนแทงข้างหลังทั้งที่เขาไม่ได้ผิดอะไรเลย และกำลังนึกเสียใจที่ไล่คยองซูออกจากคอนโดมาอย่างนั้น
ชานยอลยังคงอยู่ในคอนโดเพียงลำพัง
มืออีกข้างก็ถือสมาร์ทโฟนไว้ บนหน้าจอนั้น ปรากฎเป็นภาพของแอพลิเคชั่นสีเขียว ที่ในนั้นมีข้อความที่พิมพ์หาคยองซู
'กูขอโทษที่ไล่มึง....เพราะกูรักมึงมากเลยหวงมึงมาก....คืนดีกันนะ..คยองซู'
TBC
อีดิท รีไรท์ภาษา และปรับเนื้อหาบางส่วนให้ดีขึ้น
#ฟิคคิดถึงแบค
ความคิดเห็น