ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : P\' Film
ใต้ร่มต้นไม้ต้นใหญ่ มีม้าหินอ่อนเรียงรายเป็นแนวอยู่หลายสิบโต๊ะ หนึ่งในจำนวนนั้นมีกลุ่มนักเรียนหญิงชั้นม.5/2นั่งอยู่ด้วย พวกเธอมีกันทั้งหมด 4 คน
ช่วงเวลาพักกลางวันอาจจะเป็นเวลาที่อิ่มอร่อยกับมื้ออาหารของหลายๆคน แต่สำหรับแป้งแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้น เพราะเธอมัวแต่นั่งคิด คิด แล้วก็คิด ถึงบุคคลปริศนานามว่านาย “เคน” ผู้ที่คุยกับเธอทางMSNนั่นเอง
หญิงสาวนั่งเอามือท้าวคางสายตาเหม่อลอยออกไปถึงไหนๆแล้วก็ไม่รู้
“ แป้ง” เพื่อนในกลุ่มเรียกเธอเพราะเห็นนั่งนิ่งซะจนจะกลายเป็นรูปปั้นอยู่แล้ว
“ยัยแป้ง” เพื่อนเธอเรียกอีกเป้นครั้งที่สอง แต่แป้งก็ยังคงนั่งท้าวคางตาลอยอยู่ต่อไปและแอบมียิ้มน้อยๆที่มุมปากด้วย
“อย่างนี้ต้องใช้ไม้นี้” เพื่อนคนหนึ่งของแป้งพูดเธอเป็นคนที่ผมสั้นที่สุดในกลุ่มและหน้าตาก็ออกหม๊วยหมวยมากๆ
“พี่ฟิล์มสุดเท่ห์มาแล้ว” ยัยหมวยคนนั้นตะโกนซะดังลั่นจนโต๊ะข้างๆหันมามอง และดูเหมือนว่ามันจะใช้ได้ผล
“ว๊ายยยยยยย....” แป้งร้องออกมา มือที่ท้าวคางอยู่หลุดออกทำให้หน้าลงไปเกยบนโต๊ะม้าหินอ่อนอย่างจัง
เพื่อนๆในกลุ่มที่เหลืออีกสามคนต่างหัวเราะชอบใจ ในขณะที่แป้งนั้นรู้สึกว่าเซ็งสุดๆที่โดนเพื่อนแกล้ง
“ยัยคุณหนูเป็นอะไรจ้ะ เห็นนั่งเหม่อมาตั้งนานสองนานแล้วเนี่ย” เพื่อนสาวคนหนึ่งถาม เธอซอยผม(ห้ามบอกอาจารย์นะ) ซึ่งยาวประมาณหัวไหล่ แล้วทั้งกลุ่มเธอน่าจะเป็นคนที่แต่งหน้าจัดจ๊านมากที่สุด
“ไม่มีไรอ่ะ ก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย” แป้งพยายามทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนๆจะรู้ทัน
“แน่............ คิดถึงใครบางคนหรือป่าว” เพื่อนเธอถามด้วยสีหน้าอยากรู้สุดขีด
“จะคิดถึงใครละ ฉันไม่ใช่เธอนะ ยัยโบลิ่ง” แป้งแกล้งแหย่กลับไป
“บร้าน่า...” โบลิ่งคนที่แต่งหน้าจัดๆตอบกลับมา
“เอ....หรือว่าแป้งจะคิดถึงพี่ฟิล์มกันน๊า........” เพื่อนหน้าหมวยที่สุดในกลุ่มพูด
“ช่ายๆ ฉันเห็นด้วยกับยัยมิ้วเลย เธอต้องแอบกิ๊กกะพี่ฟิล์มแน่ๆ ใช่มั้ยจ้ะคนสวย” เพื่อนอีกคนที่มัดผมแล้วรวบไว้หน้าขาวๆของเธอที่มีคิ้วสีดำเข้มคงจะดูโดดเด่นที่สุด
“พอๆเลย ยัยแยม ฉันจะไปกงไปกิ๊กอะไรกับเค้า” แป้งส่ายหน้าอย่างไม่สบอารมณ์
“แหมก็พี่ฟิล์มออกจะทั้งหล่อ ทั้งเท่ห์ แล้วก็บ้านรวยมากๆขนาดนั้น เป็นใครๆก็หลงนะ” มิ้วพูดในขณะที่เธอทำหน้าอินสุดขีดราวกับว่านายคนนี้เป็นเจ้าชายมาจากพระราชวัง
“พวกเธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบเค้า” ดูเหมือนคำปฏิเสธของแป้งจะไม่เป็นผลเมื่อเพื่อนๆทุกคนต่างทำสีหน้าราวกับว่าที่เธอพูดมาเมื่อกี้มันไม่เป้นความจริง
“พูดไม่ทันไรก็มาซะแล้ว กิ๊กของยัยแป้ง” โบลิ่งแซวพร้อมกับส่งสายตาเป็นเชิงให้มองไปที่โต๊ะถัดไปอีกสองตัวและแล้วทั้งกลุ่มก็หันหน้าไปพร้อมกัน
“ โอ๊ยๆๆๆ ผมๆๆผมขอโทษครับๆๆ อย่าทำอะไรผมเลยนะครับพี่ ” นักเรียนชายคนหนึ่งซึ่งเป็นรุ่นเดียวกับพวกแป้ง หน้าตามอมแมม ชุดนักเรียนนั้นยับ มีรุ่นพี่คนหนึ่งกระชากคอเสื้อไว้พร้อมกับกำหมัดที่พร้อมจะปล่อยออกไปใส่หน้านายคนนี้
“เฮ้ย......... อย่า” ใครหนึ่งหนึ่งกล่าวห้ามพร้อมกับเอามือรั้งหมัดของรุ่นพี่คนนั้นเอาไว้
“ครับพี่ฟิล์ม” รุ่นพี่คนนั้นพยักหน้าพร้อมกับปล่อยมือจากนักเรียนชายคนที่เกือบจะถูกต่อยปากเอาเมื่อสักครู่ พร้อมกับพูดว่า...
“ทีหลังถ้าเอ็งเดินไม่ดูตาม้าตาเรือมาชนพี่ฟิล์มอีก เอ็งได้เจ็บหนักกว่านี้แน่” รุ่นพี่คนนั้นพูดด้วยแววตาเย็นชาเป็นเชิงข่มขู่ เหมือนกับจะรู้ทันที นักเรียนคนนั้นพยักหน้ารับและรีบวิ่งออกไปให้พ้นรัศมีรุ่นพี่กลุ่มนี้ให้เร็วที่สุด
“พี่ฟิล์มมาห้ามผมไว้ทำไมพี่ ผมกะจะซัดมันซักหน่อย”รุ่นพี่คนนั้นถามราวกับนี่ไม่ใช่นิสัยส่วนตัวของพี่ฟิล์ม
“เอ็งไม่เห็นน้องแป้งที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะนั้นหรือไงวะ” นักเรียนชายคนหนึ่งกล่าว ดูเหมือนว่าเค้าจะเป็นคนที่ดูโดดเด่นมากที่สุดในกลุ่มๆนี้ ทั้งรูปร่างสูงโปร่งแบบนักกีฬา ผิวที่ขาวเนียนแบบแมนๆ หน้าตาที่คมสัน ปากสีชมพูดูน่ารัก จนสาวๆทั้งโรงเรียนกรี๊ดตามเป็นแถวๆ
“ อ๋อพี่ฟิล์มจะให้ผมไปอัดน้องแป้งแทนใช่มั๊ยครับ” รุ่นพี่ที่ดูเหมือนลูกน้องพี่ฟิล์มพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขากำมัดในมือและกำลังจะเดินตรงไปยังโต๊ะที่พวกแป้งนั่งอยู่ หากแต่นายฟิล์มเอามือข้างหนึ่งรั้งไว้
“ เฮ้ย ไอ้เอกจัดการทีสิวะ ” นายฟิล์มพูดก่อนที่จะเดินไปหาแป้ง และรุ่นพี่อีกคนท่าทางดูเหมือนพวกฮิปฮอปพร้อมกับพวกอีกสองคนก็ลากรุ่นพี่ดวงซวยคนที่จะมาจัดการแป้งเข้าไปในมุม ไม่บอกก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“ว้าว......... พี่ฟิล์มเดินมาทางโต๊ะพวกเราด้วยละ” โบลิ่งยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งไม่ผิดอะไรกับคนอื่นๆยกเว้นเพียงแต่แป้งซึ่งตอนนี้ทำหน้าเซ็งสุดขีดราวกับว่าเธอเพิ่งสอบตกต้องเรียนซ้ำชั้นหรือไม่ก็บ้านไฟไหม้มาสดๆร้อนๆ
นายฟิล์มเดินมาถึงโต๊ะของกลุ่มแป้ง ในขณะที่สาวๆที่โต๊ะตัวอื่นมองตามกันเป็นแถว เขาเดินผ่านเพื่อนๆที่ยิ้มแฉ่งที่สามของเธอก่อนที่จะมาหยุดยืนอยู่ข้างๆเก้งอี้หินอ่อนที่แป้งนั่งอยู่
“ขอพี่นั่งด้วยคนได้ไหมครับ” น้ำเสียงอันสุภาพบุรุษสุดขีด จนทำให้หลายๆคยเคลิ้มตามอย่างชวนฝัน แต่แป้งกลับแตกต่างออกไป เธอทำหน้าเหมือนกับว่ามีรถไฟขบวนด่วนพิเศษแล่นผ่านไปข้างๆตัวเธอแปบห่างไม่ถึงเมตร
“ถ้ามีตาก็รู้นะค่ะว่าไม่มีป้ายห้าม” แป้งตอบอย่างประชดประชันพร้อมกับสะบัดหน้าหนีไปอีกทางหนึ่ง
“งั้นพี่ขอนั่งด้วยคนนะครับ” นายฟิล์มค่อยๆย่อตัวลงและนั่งลงบนหินอ่อนอันเดียวกับแป้งเขาเบียดเธอเสียจนเสียการทรงตัว แป้งรีบเถิบออกห่างราวกับว่าใครกำลังจะเอาสิ่งสกปรกมาแตะต้องตัวเธอ
“วันนี้น้องแป้งดูน่ารักจังครับ” นายฟิล์มชมพร้อมกับส่งยิ้มอันหวานเยิ้มให้
“อู๋ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย.....” เพื่อนๆทั้งสามคนของแป้งร้องออกมาพร้อมกัน ด้วยสีหน้ากินอารมณ์สุดขีด
แป้งไม่ตอบอะไร เธอลุกขึ้นยืนและก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว
“มีธุระแค่นี้ใช่มั๊ย” แป้งทำท่าหยิบกระเป๋านักเรียนและเพื่อนๆของเธอที่กำลังงงๆอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็รีบลุกตาม
เมื่อแป้งหันหลังแล้วกำลังจะเดินออกไปนั้น นายฟิล์มก็เอามือขวาของเขาไปฉุดมือเธอเอาไว้ก่อน
“ปล่อยนะ........” แป้งสะบัดมืออกอย่างแรง
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ แป้งไม่ชอบ” ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะเลวร้ายสุดขีด หน้าของแป้งบูดเสียยิ่งกว่าครั้งไหนๆ และเพื่อนๆก็รู้ว่าเธอโกรธจริงๆ แล้วทั้งกลุ่มก็เดินออกมา เหลือแต่นายฟิล์มคนเดียวที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ
ลูกน้องทั้งสี่คนของนายฟิล์มเดินมาที่โต๊ะ มีคนหนึ่ง(คนที่กระชากคอเสื้อรุ่นน้องม.5เมื่อกี้)หน้าตาปูดโปนเหมือนโดนอะไรกระแทก
“เล่นตัวดีนัก.... แบบนี้สิข้าชอบ” ฟิล์มพูดอย่างมีเลศนัยโดยที่ใครไม่อาจจะรู้ทันได้นอกจากเอกซึ่งเป็นทั้งเพื่อนและลูกน้องคนสนิทของเขา
“ไปเว้ยพวกเรา....” นายฟิล์มเดินนำขบวนไป และสาวๆโต๊ะถัดมาๆ ก็เริ่มกรี๊ดกร๊าดกันเป็นแถวอีกเช่นเคย
คาบบ่ายคาบแรกเป็นวิชาสังคมศึกษา ซึ่งในเทอมนี้เรียนกันถึงเรื่องประวัติสาสตร์ไทย ยิ่งชวนให้ใครๆหลับเอาได้ง่ายๆยิ่งนัก แต่แป้งก็ไม่อาจจะหลับลงไปได้ เพราะเสียงสะท้อนที่ก้องกังวานของคุณครูวัยทองผู้ซึ่งกำลังบรรยายถึงความเป็นมาของชนชาติไทยอย่างถึงพริกถึงขิง ให้นักเรียนส่วนน้อยนิดที่ตั้งใจฟังซึ่งนั่งอยู่ด้านหน้าห้อง กลับอีกกว่าครึ่งห้องที่นั่งหลับบ้าง แอบอ่านการ์ตูนบ้าน คุยกันแบบกระซิบกระซาบบ้าง โชคดีหน่อยวิชานี้ที่ครูคนนี้แกสายตาสั้นมากๆ แต่แกไม่ยอมใส่แว่น หูแกยังตึงอีก ที่สำคัญแกใจดีซะด้วยเพียงแค่มีคนไม่กี่คนสนใจเรื่องที่แกพูดอยู่นั้นแกก็สามารถบรรยายเรื่องไปได้จนจบชั่วโมงโดยไม่สนใจนักเรียนกลุ่มที่เหลืออยู่เลย
แป้งนั่งอยู่ที่ท้ายห้องริมประตูเหมือนเดิม เธอชอบที่จะนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยทั้งๆที่มีสายลมเย็นๆพัดผ่านเอื่อยๆแบบนี้
ตอนนี้ในหัวของเธอดูเหมือนจะกลุ่มใจเกี่ยวกับเรื่องของ”นายฟิล์ม”ที่มาตามจีบเธอซะเหลือเกิน และเรื่องของ “นายเคน” ผู้ซึ่งเวลานี้ยังไม่รู้เลยว่าคือใครอยู่ห้องไหน แต่ไม่รู้เพราะอะไรถึงทำให้เธอต้องแอบมาคิดอะไรคนเดียวแบบนี้ก็ไม่รู้
“ มุมอย่างนั้นเหรอ เฮ้อ.....” แป้งถอนหายใจ และค่อยๆซบหน้าลงบนแขนของเธอเอง
และแล้วการเรียนในบ่ายของวันนั้นก็สิ้นสุดลงและผ่านไปอีกวันหนึ่ง
หลังจากกลับจากโรงเรียนและผ่านกิจกรรมภายในครอบครัวตอนเย็นจนเสร็จสิ้นทุกอย่าง เวลาสามทุ่มแป้งก็พร้อมอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์เครื่องโปรดของเธอ
โปรแกรมmsnถูกเปิดขึ้นทันทีเมื่ออินเทอร์เน็ตเริ่มทำงาน
มีข้อความบอกจำนวนอีเมลล์ที่ส่งมาถึงแป้งและกรอบสีเทาซึ่งมีคนแอดเมลล์เธอมาอีกแล้วเหมือนคราวของนายเคน
แป้งไม่ค่อยแน่ใจนักว่าจะกดรับดีหรือไม่ เธอลังเลอยู่สักครู่ก่อนที่จะคลิ๊กส์ที่ปุ่มOK
และแล้วเมลล์ใครคนนั้นก็ขึ้นมาพร้อมกับสถานะออนไลน์
แทบจะในทันทีทันใดนั้นกรอบสีส้มก็กระพริบที่ด้านล่างของจอพร้อมเสียงเตือน เพื่อนใหม่พร้อมที่จะสนทนากับแป้งแล้ว
R0CK !\\!’ R0!! : หวัดดีครับ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ดี
R0CK !\\!’ R0!! : ไมไม่พูด “ ค่ะ” ด้วยละครับ ไม่น่ารักเลยนะ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ....... :(
R0CK !\\!’ R0!! : โธ่ๆ คนดีของพี่หน้าบึ้งซะแล้ว
R0CK !\\!’ R0!! : ยิ้มนะครับ คนดี :)
แป้งชะงักชัวคราว เธอละมือจากคีย์บอร์ด พยายามพิจารณาข้อความที่ตอบกลับมา
“คงไม่ใช่อย่างที่คิดนะ” แป้งเริ่มมีสีหน้าตึงเครียด
R0CK !\\!’ R0!! : เงียบ ... เป็นอะไรไปครับ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : นั่นใครเหรอค่ะ
แป้งภาวนาในใจ เธอหวังอย่างยิ่งว่าคงจะไม่ใช่คนเดียวกับที่เธอคิด คงจะไม่ใช่อันธพาลสุดหล่อประจำโรงเรียน ผู้ซึ่งเธอบล็อกเมลล์ไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว
R0CK !\\!’ R0!! : คนคุ้นเคยนะครับ พี่ฟิล์มไง
R0CK !\\!’ R0!! : :o
“ใช่จริงๆด้วย.....” แป้งพูดเบาๆเหมือนกับลมที่พัดผ่านออกมาจากปากเธอ
“คงไม่มีประโยชน์ที่จะต้องหนีอีกต่อไป” แป้งคิดในใจ
เธอตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าคราวนี้จะไม่บล็อคเมลล์ของเค้า และก่อนที่แป้งจะพิมพ์อะไรลงไปเพื่อโต้ตอบกับอีกฝ่ายนั้น กรอบสีส้มอีกอันหนึ่งก็ปรากฏขึ้นที่ด้านล่างของจอตำแหน่งถัดจากอันแรกพร้อมๆกับเสียงเตือนที่ดังเช่นเคย
SupeR l< EN : หวัดดียามค่ำคับ คุณหนูแป้ง
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ดีค่ะ
SupeR l< EN : ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกแป้งครับ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ??? มีไรก็ว่ามาสิ
SupeR l< EN : คือว่า เอ่อ...โปรแกรมเครื่องเคนมีปัญหาอ่ะครับ กว่าจะเอารูปลงได้ก็คงเป็นอีกสองอาทิตย์
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : แค่นี้อ่ะเหรอ
SupeR l< EN : เหอๆ แป้งไม่โกดผมเหรอคับ
SupeR l< EN : ;)
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : อืม เพราะชั้นก็ไม่ได้หัวงว่าจะได้ดูรูปอะไรจากพวกขี้โม้ตั้งนานแล้วหล่ะ
SupeR l< EN : แป่ววววว
SupeR l< EN : เหอๆ อย่าคิดอย่างนั้นสิคร๊าบบบ ผมสันยานา.......... ว่าถ้าลงรูปได้เมื่อไหร่จะให้แป้งดูได้เป็นคนแรก
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : เรื่องของนายซิ
SupeR l< EN : ว้า ดูเหมือนแป้งไม่ค่อยอยากพูดกับผมเลยแหะ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : รู้ด้วยเหรอ
SupeR l< EN : แง่ววววววววว
SupeR l< EN : :\'(
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ร้องไห้ทำไม
SupeR l< EN : โดนคนน่ารักรังเกียจ เสียใจฮับ.....
SupeR l< EN : :\'(
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ก้อ .. เอ่อ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ก้อไม่ได้รังเกียจอะไรหรอก เพียงแต่ว่าตอนนี้อารมณ์ม่ะดีเท่านั้นเอง
SupeR l< EN : หง่ะ เป็นไรอ่าคับ ใครทำรายแป้งป่าว บอกเคนได้นะ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ถึงรู้ไปก็ไม่ใช่เรื่องของนาย อย่าทำตัวเป็นฮีโร่หน่อยเลย
SupeR l< EN : มีเรื่องอะไรไม่สบายใจบอกซุปเปอร์เคนได้นะคับ บริการความช่วยเหลือทุกลมหายใจ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : แหวะ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : นายเป็นโดราเอม่อนหรือไง ถึงมีกระเป๋าวิเศษอ่ะ จะได้ช่วยเราได้
SupeR l< EN : หง่ะ ว่าคนหล่อๆอย่างเราเป็นแมวอีก
SupeR l< EN : แต่แมวตัวนี้หล่อนะคร๊าบบบบ ชอบแป้ง......แป้งทอดด้วยละ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ท่าทางจะอาการหนักนะนาย
SupeR l< EN : อ่ะฮ่ะ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ตั้งแต่ไอ้รูปหน้ากากสไปเดอร์แมนแระ
SupeR l< EN : 55555555+
SupeR l< EN : เคนว่ามานจะดีนะ ถ้าแป้งในรูปอ่ะใส่หน้ากากเซเลอร์มูนหรืออาราเล่
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ไอ้บร้าชั้นเลิกดูการ์ตูนแล้วย่ะ สิบโมงชั้นก็ออกจากบ้านแล้ว
SupeR l< EN : เหอๆ ไหนบอกไม่ได้ดูไงครับ แล้วรู้ได้ไงว่าการ์ตูนมีตอนสิบโมง
SupeR l< EN : :p
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : นายนี่มันกวนประสาทดีจริงๆนะ
SupeR l< EN : เอ่อแป้งคับ อย่าเคืองผมนะ ถ้าจะถามอะไรแป้งบางอย่าง
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : จะถามอะไรก็ว่ามาสิ แต่ถ้าเป็นเรื่องน้ำหนักหรือว่าเรื่องใต้เสื้อผ้าละก้อ... รับรองเราได้คุยกันเป็นครั้งสุดท้ายแน่ๆ
SupeR l< EN : แง่ววว ม่ะช่ายค๊าบบบบบ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : มีอะไรก็ว่ามา อย่าทำให้ชั้นต้องเสียเวลา
SupeR l< EN : คือว่า....
SupeR l< EN : คือ.....
SupeR l< EN : คือ... เอ่อ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): กินเซโรงังมาหรือไงยะ เอ่อๆ คือๆ อยู่นั้นแหละ ถ้าท้องเสียนะ ก็ไปห้องน้ำเลยไป
SupeR l< EN : คือว่า... วันนี้เพื่อนเคนบอกว่าเห็นแป้งคุยอะไรกับไอ้ฟิล์ม
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): แล้วเกี่ยวอะไรกับนายด้วย
SupeR l< EN : แป๋ววววววว
SupeR l< EN : ไอ้เกี่ยวนะ มันก็ไม่เกี่ยวหรอกครับ แต่เป็นห่วงน่ะ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): ไม่ต้องอ่ะ ชั้นดูแลตัวเองได้
SupeR l< EN : รู้ครับ แต่เพื่อนเคนมานบอกว่าเห็นพวกไอ้ฟิล์มมันมาเกาะแกะกับแป้งบ่อยๆ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): นี่เพื่อนนายเป็นนักเรียนหรือนักข่าวเนี่ย รู้ดีจริงๆ
SupeR l< EN : เรื่องนั้นช่างมานเถอะครับ แต่ว่าแป้งอ่ะ รู้ใช่มั๊ยว่าไอ้ฟิล์มมันเป็นคนยังไง
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): ขอโทดนะ ถ้านายคิดว่าชั้นเป็นประเภทเดียวกับพวกงี้เหง้าที่เอาแต่กรี๊ดๆแบบไม่ลืมหูลืมตา ขอบอกว่าชั้นไม่ใช่
SupeR l< EN : งั้นก็ดีแล้วคับ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): แต่ถึงชั้นจะเป็นยังไง มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายอยู่แล้วนี่
SupeR l< EN : ผมขอโทษครับ ถ้าการที่ผมหวังดีแล้วเกิดเป็นห่วงใครคนหนึ่งขึ้นมา แต่มันกลับทำให้เค้าคนนั้นรำคาญใจ ผมต้องขอโทษด้วยครับ
SupeR l< EN : ผมน่าจะเจียมตัวแต่แรกว่าไม่ควรจะไปยุ่งเรื่องคนอื่นเค้า
แป้งอึ้งไปเลย เธออ้าปากกว้าง ตาค้างจ้องมองคำพูดของเคนผ่านโปรแกรมmsn มือค้างอยู่ที่คีย์บอร์ดนั้น...
“ตาบ้าเอ้ย...... เราจะขอโทษเค้ายังไงนะ” แป้งเพิ่งรู้สึกเสียใจกับคำพูดที่ไม่รู้จักคิดของตน
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก อย่าคิดมากน่า
SupeR l< EN : อ่ะคับ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): ยังไงก็ขอบใจนะที่ยังอุตส่าห์เป็นห่วง
SupeR l< EN : สำหรับแป้งไม่เป็นไรครับเรื่องแค่นี้
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): งั้นวันนี้แค่นี้นะ แป้งง่วงแล้วละ
SupeR l< EN : คับ ฝันดีนะคับ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): บายค่ะ
SupeR l< EN : บายครับ
ก่อนที่แป้งจะกดปิดหน้าต่างลงนั้น เธอก็อดคิดในใจไม่ได้ว่า เคน จะโกรธเธอมั้ยน่ะ ในเมื่อเขาเป็นห่วงเธอแท้ๆ แต่เธอกลับไปว่าเขาอย่างนี้
“ นี่เราทำอะไรลงไปเนี่ย คนเค้าอุส่าเป็นห่วงแท้ๆ ยัยแป้งเอ้ย”
แป้งส่ายหน้าสะบัดผมที่สยายออกและกำลังจะปิดโปรแกรมmsn ดูเหมือนว่าเธอจะลืมพี่ฟิล์มไปซะสนิท แม้ว่าเค้าพยายามจะคุยกับเธออยู่ก็ตาม แต่เธอก็มัวแต่คุยกับเคนโดยไม่ได้ตอบอะไรไปเลย
“ดีแล้วละ” แป้งคิดในใจ
“ตึ่ง ตึ้งๆ” เสียงโปรแกรมดังขึ้นพร้อมกับกรอบสีส้มด้างล่างของจอ
แป้งกดหน้านั้นขึ้นมา………..
SupeR l< EN : www.mucic2gether.com/play/music.php.id=446
แป้งกดดับเบิ้ลคลิ๊กส์ทันที ไม่นานหน้าของเพลงก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับเสียงเพลงเพราะๆที่ดังออกมาจากลำโพง
“ยังจะส่งมาอีกนะ นายคนนี้นี่” แป้งอมยิ้มอย่างมีความหมาย เธอไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเธอไม่ได้ยิ้มแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว...
***************************************************************************************
เพลง : รักแท้
อยู่กับตัวเองในวันที่เงียบเหงา ฉันเฝ้ามองเห็นผู้คน ที่คอยให้ไออุ่นกัน
อยากจับมือใครก็มีแต่ตัวฉัน เหมือนเดิมๆทุกๆวัน ฉันนั้นแทบขาดใจ
* ทุกครั้งยังบอกตัวเอง หากแม้นมีใครที่เดินเข้ามา มาเติมสิ่งที่ขาดหาย
ฉันนั้นจะเก็บรักษา และขอสัญญาจะนานเท่าไหร่ ฉันจะไม่เปลี่ยนไป
** จะมีทางไหนที่ทำให้ฉันค้นพบ คนดีของหัวใจ ได้เจอกับใครที่ฉันรอ
อาจเพียงสักครั้งที่เราได้พบรักแท้ เท่านี้ก็เพียงพอ กับคนหนึ่งคนที่อยากจะขอ
จะอยู่ในใจที่ยังจะตามหา ฉันว่ามันช่างมีค่า และคุ้มที่จะเจอะเจอ
อาจมีคืนวันที่เป็นอยู่เสมอ ขอให้ฉันได้พบเธอ รักแท้ที่ตามหา
(ซ้ำ * , ** , **)
***************************************************************************************
อีกหนึ่งคืนที่มีคนส่งเพลงเพราะๆให้ฟังก่อนนอนของแป้งก็ผ่านไป....................
ช่วงเวลาพักกลางวันอาจจะเป็นเวลาที่อิ่มอร่อยกับมื้ออาหารของหลายๆคน แต่สำหรับแป้งแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้น เพราะเธอมัวแต่นั่งคิด คิด แล้วก็คิด ถึงบุคคลปริศนานามว่านาย “เคน” ผู้ที่คุยกับเธอทางMSNนั่นเอง
หญิงสาวนั่งเอามือท้าวคางสายตาเหม่อลอยออกไปถึงไหนๆแล้วก็ไม่รู้
“ แป้ง” เพื่อนในกลุ่มเรียกเธอเพราะเห็นนั่งนิ่งซะจนจะกลายเป็นรูปปั้นอยู่แล้ว
“ยัยแป้ง” เพื่อนเธอเรียกอีกเป้นครั้งที่สอง แต่แป้งก็ยังคงนั่งท้าวคางตาลอยอยู่ต่อไปและแอบมียิ้มน้อยๆที่มุมปากด้วย
“อย่างนี้ต้องใช้ไม้นี้” เพื่อนคนหนึ่งของแป้งพูดเธอเป็นคนที่ผมสั้นที่สุดในกลุ่มและหน้าตาก็ออกหม๊วยหมวยมากๆ
“พี่ฟิล์มสุดเท่ห์มาแล้ว” ยัยหมวยคนนั้นตะโกนซะดังลั่นจนโต๊ะข้างๆหันมามอง และดูเหมือนว่ามันจะใช้ได้ผล
“ว๊ายยยยยยย....” แป้งร้องออกมา มือที่ท้าวคางอยู่หลุดออกทำให้หน้าลงไปเกยบนโต๊ะม้าหินอ่อนอย่างจัง
เพื่อนๆในกลุ่มที่เหลืออีกสามคนต่างหัวเราะชอบใจ ในขณะที่แป้งนั้นรู้สึกว่าเซ็งสุดๆที่โดนเพื่อนแกล้ง
“ยัยคุณหนูเป็นอะไรจ้ะ เห็นนั่งเหม่อมาตั้งนานสองนานแล้วเนี่ย” เพื่อนสาวคนหนึ่งถาม เธอซอยผม(ห้ามบอกอาจารย์นะ) ซึ่งยาวประมาณหัวไหล่ แล้วทั้งกลุ่มเธอน่าจะเป็นคนที่แต่งหน้าจัดจ๊านมากที่สุด
“ไม่มีไรอ่ะ ก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย” แป้งพยายามทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนๆจะรู้ทัน
“แน่............ คิดถึงใครบางคนหรือป่าว” เพื่อนเธอถามด้วยสีหน้าอยากรู้สุดขีด
“จะคิดถึงใครละ ฉันไม่ใช่เธอนะ ยัยโบลิ่ง” แป้งแกล้งแหย่กลับไป
“บร้าน่า...” โบลิ่งคนที่แต่งหน้าจัดๆตอบกลับมา
“เอ....หรือว่าแป้งจะคิดถึงพี่ฟิล์มกันน๊า........” เพื่อนหน้าหมวยที่สุดในกลุ่มพูด
“ช่ายๆ ฉันเห็นด้วยกับยัยมิ้วเลย เธอต้องแอบกิ๊กกะพี่ฟิล์มแน่ๆ ใช่มั้ยจ้ะคนสวย” เพื่อนอีกคนที่มัดผมแล้วรวบไว้หน้าขาวๆของเธอที่มีคิ้วสีดำเข้มคงจะดูโดดเด่นที่สุด
“พอๆเลย ยัยแยม ฉันจะไปกงไปกิ๊กอะไรกับเค้า” แป้งส่ายหน้าอย่างไม่สบอารมณ์
“แหมก็พี่ฟิล์มออกจะทั้งหล่อ ทั้งเท่ห์ แล้วก็บ้านรวยมากๆขนาดนั้น เป็นใครๆก็หลงนะ” มิ้วพูดในขณะที่เธอทำหน้าอินสุดขีดราวกับว่านายคนนี้เป็นเจ้าชายมาจากพระราชวัง
“พวกเธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบเค้า” ดูเหมือนคำปฏิเสธของแป้งจะไม่เป็นผลเมื่อเพื่อนๆทุกคนต่างทำสีหน้าราวกับว่าที่เธอพูดมาเมื่อกี้มันไม่เป้นความจริง
“พูดไม่ทันไรก็มาซะแล้ว กิ๊กของยัยแป้ง” โบลิ่งแซวพร้อมกับส่งสายตาเป็นเชิงให้มองไปที่โต๊ะถัดไปอีกสองตัวและแล้วทั้งกลุ่มก็หันหน้าไปพร้อมกัน
“ โอ๊ยๆๆๆ ผมๆๆผมขอโทษครับๆๆ อย่าทำอะไรผมเลยนะครับพี่ ” นักเรียนชายคนหนึ่งซึ่งเป็นรุ่นเดียวกับพวกแป้ง หน้าตามอมแมม ชุดนักเรียนนั้นยับ มีรุ่นพี่คนหนึ่งกระชากคอเสื้อไว้พร้อมกับกำหมัดที่พร้อมจะปล่อยออกไปใส่หน้านายคนนี้
“เฮ้ย......... อย่า” ใครหนึ่งหนึ่งกล่าวห้ามพร้อมกับเอามือรั้งหมัดของรุ่นพี่คนนั้นเอาไว้
“ครับพี่ฟิล์ม” รุ่นพี่คนนั้นพยักหน้าพร้อมกับปล่อยมือจากนักเรียนชายคนที่เกือบจะถูกต่อยปากเอาเมื่อสักครู่ พร้อมกับพูดว่า...
“ทีหลังถ้าเอ็งเดินไม่ดูตาม้าตาเรือมาชนพี่ฟิล์มอีก เอ็งได้เจ็บหนักกว่านี้แน่” รุ่นพี่คนนั้นพูดด้วยแววตาเย็นชาเป็นเชิงข่มขู่ เหมือนกับจะรู้ทันที นักเรียนคนนั้นพยักหน้ารับและรีบวิ่งออกไปให้พ้นรัศมีรุ่นพี่กลุ่มนี้ให้เร็วที่สุด
“พี่ฟิล์มมาห้ามผมไว้ทำไมพี่ ผมกะจะซัดมันซักหน่อย”รุ่นพี่คนนั้นถามราวกับนี่ไม่ใช่นิสัยส่วนตัวของพี่ฟิล์ม
“เอ็งไม่เห็นน้องแป้งที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะนั้นหรือไงวะ” นักเรียนชายคนหนึ่งกล่าว ดูเหมือนว่าเค้าจะเป็นคนที่ดูโดดเด่นมากที่สุดในกลุ่มๆนี้ ทั้งรูปร่างสูงโปร่งแบบนักกีฬา ผิวที่ขาวเนียนแบบแมนๆ หน้าตาที่คมสัน ปากสีชมพูดูน่ารัก จนสาวๆทั้งโรงเรียนกรี๊ดตามเป็นแถวๆ
“ อ๋อพี่ฟิล์มจะให้ผมไปอัดน้องแป้งแทนใช่มั๊ยครับ” รุ่นพี่ที่ดูเหมือนลูกน้องพี่ฟิล์มพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขากำมัดในมือและกำลังจะเดินตรงไปยังโต๊ะที่พวกแป้งนั่งอยู่ หากแต่นายฟิล์มเอามือข้างหนึ่งรั้งไว้
“ เฮ้ย ไอ้เอกจัดการทีสิวะ ” นายฟิล์มพูดก่อนที่จะเดินไปหาแป้ง และรุ่นพี่อีกคนท่าทางดูเหมือนพวกฮิปฮอปพร้อมกับพวกอีกสองคนก็ลากรุ่นพี่ดวงซวยคนที่จะมาจัดการแป้งเข้าไปในมุม ไม่บอกก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“ว้าว......... พี่ฟิล์มเดินมาทางโต๊ะพวกเราด้วยละ” โบลิ่งยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งไม่ผิดอะไรกับคนอื่นๆยกเว้นเพียงแต่แป้งซึ่งตอนนี้ทำหน้าเซ็งสุดขีดราวกับว่าเธอเพิ่งสอบตกต้องเรียนซ้ำชั้นหรือไม่ก็บ้านไฟไหม้มาสดๆร้อนๆ
นายฟิล์มเดินมาถึงโต๊ะของกลุ่มแป้ง ในขณะที่สาวๆที่โต๊ะตัวอื่นมองตามกันเป็นแถว เขาเดินผ่านเพื่อนๆที่ยิ้มแฉ่งที่สามของเธอก่อนที่จะมาหยุดยืนอยู่ข้างๆเก้งอี้หินอ่อนที่แป้งนั่งอยู่
“ขอพี่นั่งด้วยคนได้ไหมครับ” น้ำเสียงอันสุภาพบุรุษสุดขีด จนทำให้หลายๆคยเคลิ้มตามอย่างชวนฝัน แต่แป้งกลับแตกต่างออกไป เธอทำหน้าเหมือนกับว่ามีรถไฟขบวนด่วนพิเศษแล่นผ่านไปข้างๆตัวเธอแปบห่างไม่ถึงเมตร
“ถ้ามีตาก็รู้นะค่ะว่าไม่มีป้ายห้าม” แป้งตอบอย่างประชดประชันพร้อมกับสะบัดหน้าหนีไปอีกทางหนึ่ง
“งั้นพี่ขอนั่งด้วยคนนะครับ” นายฟิล์มค่อยๆย่อตัวลงและนั่งลงบนหินอ่อนอันเดียวกับแป้งเขาเบียดเธอเสียจนเสียการทรงตัว แป้งรีบเถิบออกห่างราวกับว่าใครกำลังจะเอาสิ่งสกปรกมาแตะต้องตัวเธอ
“วันนี้น้องแป้งดูน่ารักจังครับ” นายฟิล์มชมพร้อมกับส่งยิ้มอันหวานเยิ้มให้
“อู๋ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย.....” เพื่อนๆทั้งสามคนของแป้งร้องออกมาพร้อมกัน ด้วยสีหน้ากินอารมณ์สุดขีด
แป้งไม่ตอบอะไร เธอลุกขึ้นยืนและก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว
“มีธุระแค่นี้ใช่มั๊ย” แป้งทำท่าหยิบกระเป๋านักเรียนและเพื่อนๆของเธอที่กำลังงงๆอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็รีบลุกตาม
เมื่อแป้งหันหลังแล้วกำลังจะเดินออกไปนั้น นายฟิล์มก็เอามือขวาของเขาไปฉุดมือเธอเอาไว้ก่อน
“ปล่อยนะ........” แป้งสะบัดมืออกอย่างแรง
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ แป้งไม่ชอบ” ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะเลวร้ายสุดขีด หน้าของแป้งบูดเสียยิ่งกว่าครั้งไหนๆ และเพื่อนๆก็รู้ว่าเธอโกรธจริงๆ แล้วทั้งกลุ่มก็เดินออกมา เหลือแต่นายฟิล์มคนเดียวที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ
ลูกน้องทั้งสี่คนของนายฟิล์มเดินมาที่โต๊ะ มีคนหนึ่ง(คนที่กระชากคอเสื้อรุ่นน้องม.5เมื่อกี้)หน้าตาปูดโปนเหมือนโดนอะไรกระแทก
“เล่นตัวดีนัก.... แบบนี้สิข้าชอบ” ฟิล์มพูดอย่างมีเลศนัยโดยที่ใครไม่อาจจะรู้ทันได้นอกจากเอกซึ่งเป็นทั้งเพื่อนและลูกน้องคนสนิทของเขา
“ไปเว้ยพวกเรา....” นายฟิล์มเดินนำขบวนไป และสาวๆโต๊ะถัดมาๆ ก็เริ่มกรี๊ดกร๊าดกันเป็นแถวอีกเช่นเคย
คาบบ่ายคาบแรกเป็นวิชาสังคมศึกษา ซึ่งในเทอมนี้เรียนกันถึงเรื่องประวัติสาสตร์ไทย ยิ่งชวนให้ใครๆหลับเอาได้ง่ายๆยิ่งนัก แต่แป้งก็ไม่อาจจะหลับลงไปได้ เพราะเสียงสะท้อนที่ก้องกังวานของคุณครูวัยทองผู้ซึ่งกำลังบรรยายถึงความเป็นมาของชนชาติไทยอย่างถึงพริกถึงขิง ให้นักเรียนส่วนน้อยนิดที่ตั้งใจฟังซึ่งนั่งอยู่ด้านหน้าห้อง กลับอีกกว่าครึ่งห้องที่นั่งหลับบ้าง แอบอ่านการ์ตูนบ้าน คุยกันแบบกระซิบกระซาบบ้าง โชคดีหน่อยวิชานี้ที่ครูคนนี้แกสายตาสั้นมากๆ แต่แกไม่ยอมใส่แว่น หูแกยังตึงอีก ที่สำคัญแกใจดีซะด้วยเพียงแค่มีคนไม่กี่คนสนใจเรื่องที่แกพูดอยู่นั้นแกก็สามารถบรรยายเรื่องไปได้จนจบชั่วโมงโดยไม่สนใจนักเรียนกลุ่มที่เหลืออยู่เลย
แป้งนั่งอยู่ที่ท้ายห้องริมประตูเหมือนเดิม เธอชอบที่จะนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยทั้งๆที่มีสายลมเย็นๆพัดผ่านเอื่อยๆแบบนี้
ตอนนี้ในหัวของเธอดูเหมือนจะกลุ่มใจเกี่ยวกับเรื่องของ”นายฟิล์ม”ที่มาตามจีบเธอซะเหลือเกิน และเรื่องของ “นายเคน” ผู้ซึ่งเวลานี้ยังไม่รู้เลยว่าคือใครอยู่ห้องไหน แต่ไม่รู้เพราะอะไรถึงทำให้เธอต้องแอบมาคิดอะไรคนเดียวแบบนี้ก็ไม่รู้
“ มุมอย่างนั้นเหรอ เฮ้อ.....” แป้งถอนหายใจ และค่อยๆซบหน้าลงบนแขนของเธอเอง
และแล้วการเรียนในบ่ายของวันนั้นก็สิ้นสุดลงและผ่านไปอีกวันหนึ่ง
หลังจากกลับจากโรงเรียนและผ่านกิจกรรมภายในครอบครัวตอนเย็นจนเสร็จสิ้นทุกอย่าง เวลาสามทุ่มแป้งก็พร้อมอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์เครื่องโปรดของเธอ
โปรแกรมmsnถูกเปิดขึ้นทันทีเมื่ออินเทอร์เน็ตเริ่มทำงาน
มีข้อความบอกจำนวนอีเมลล์ที่ส่งมาถึงแป้งและกรอบสีเทาซึ่งมีคนแอดเมลล์เธอมาอีกแล้วเหมือนคราวของนายเคน
แป้งไม่ค่อยแน่ใจนักว่าจะกดรับดีหรือไม่ เธอลังเลอยู่สักครู่ก่อนที่จะคลิ๊กส์ที่ปุ่มOK
และแล้วเมลล์ใครคนนั้นก็ขึ้นมาพร้อมกับสถานะออนไลน์
แทบจะในทันทีทันใดนั้นกรอบสีส้มก็กระพริบที่ด้านล่างของจอพร้อมเสียงเตือน เพื่อนใหม่พร้อมที่จะสนทนากับแป้งแล้ว
R0CK !\\!’ R0!! : หวัดดีครับ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ดี
R0CK !\\!’ R0!! : ไมไม่พูด “ ค่ะ” ด้วยละครับ ไม่น่ารักเลยนะ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ....... :(
R0CK !\\!’ R0!! : โธ่ๆ คนดีของพี่หน้าบึ้งซะแล้ว
R0CK !\\!’ R0!! : ยิ้มนะครับ คนดี :)
แป้งชะงักชัวคราว เธอละมือจากคีย์บอร์ด พยายามพิจารณาข้อความที่ตอบกลับมา
“คงไม่ใช่อย่างที่คิดนะ” แป้งเริ่มมีสีหน้าตึงเครียด
R0CK !\\!’ R0!! : เงียบ ... เป็นอะไรไปครับ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : นั่นใครเหรอค่ะ
แป้งภาวนาในใจ เธอหวังอย่างยิ่งว่าคงจะไม่ใช่คนเดียวกับที่เธอคิด คงจะไม่ใช่อันธพาลสุดหล่อประจำโรงเรียน ผู้ซึ่งเธอบล็อกเมลล์ไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว
R0CK !\\!’ R0!! : คนคุ้นเคยนะครับ พี่ฟิล์มไง
R0CK !\\!’ R0!! : :o
“ใช่จริงๆด้วย.....” แป้งพูดเบาๆเหมือนกับลมที่พัดผ่านออกมาจากปากเธอ
“คงไม่มีประโยชน์ที่จะต้องหนีอีกต่อไป” แป้งคิดในใจ
เธอตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าคราวนี้จะไม่บล็อคเมลล์ของเค้า และก่อนที่แป้งจะพิมพ์อะไรลงไปเพื่อโต้ตอบกับอีกฝ่ายนั้น กรอบสีส้มอีกอันหนึ่งก็ปรากฏขึ้นที่ด้านล่างของจอตำแหน่งถัดจากอันแรกพร้อมๆกับเสียงเตือนที่ดังเช่นเคย
SupeR l< EN : หวัดดียามค่ำคับ คุณหนูแป้ง
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ดีค่ะ
SupeR l< EN : ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกแป้งครับ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ??? มีไรก็ว่ามาสิ
SupeR l< EN : คือว่า เอ่อ...โปรแกรมเครื่องเคนมีปัญหาอ่ะครับ กว่าจะเอารูปลงได้ก็คงเป็นอีกสองอาทิตย์
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : แค่นี้อ่ะเหรอ
SupeR l< EN : เหอๆ แป้งไม่โกดผมเหรอคับ
SupeR l< EN : ;)
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : อืม เพราะชั้นก็ไม่ได้หัวงว่าจะได้ดูรูปอะไรจากพวกขี้โม้ตั้งนานแล้วหล่ะ
SupeR l< EN : แป่ววววว
SupeR l< EN : เหอๆ อย่าคิดอย่างนั้นสิคร๊าบบบ ผมสันยานา.......... ว่าถ้าลงรูปได้เมื่อไหร่จะให้แป้งดูได้เป็นคนแรก
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : เรื่องของนายซิ
SupeR l< EN : ว้า ดูเหมือนแป้งไม่ค่อยอยากพูดกับผมเลยแหะ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : รู้ด้วยเหรอ
SupeR l< EN : แง่ววววววววว
SupeR l< EN : :\'(
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ร้องไห้ทำไม
SupeR l< EN : โดนคนน่ารักรังเกียจ เสียใจฮับ.....
SupeR l< EN : :\'(
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ก้อ .. เอ่อ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ก้อไม่ได้รังเกียจอะไรหรอก เพียงแต่ว่าตอนนี้อารมณ์ม่ะดีเท่านั้นเอง
SupeR l< EN : หง่ะ เป็นไรอ่าคับ ใครทำรายแป้งป่าว บอกเคนได้นะ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ถึงรู้ไปก็ไม่ใช่เรื่องของนาย อย่าทำตัวเป็นฮีโร่หน่อยเลย
SupeR l< EN : มีเรื่องอะไรไม่สบายใจบอกซุปเปอร์เคนได้นะคับ บริการความช่วยเหลือทุกลมหายใจ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : แหวะ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : นายเป็นโดราเอม่อนหรือไง ถึงมีกระเป๋าวิเศษอ่ะ จะได้ช่วยเราได้
SupeR l< EN : หง่ะ ว่าคนหล่อๆอย่างเราเป็นแมวอีก
SupeR l< EN : แต่แมวตัวนี้หล่อนะคร๊าบบบบ ชอบแป้ง......แป้งทอดด้วยละ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ท่าทางจะอาการหนักนะนาย
SupeR l< EN : อ่ะฮ่ะ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ตั้งแต่ไอ้รูปหน้ากากสไปเดอร์แมนแระ
SupeR l< EN : 55555555+
SupeR l< EN : เคนว่ามานจะดีนะ ถ้าแป้งในรูปอ่ะใส่หน้ากากเซเลอร์มูนหรืออาราเล่
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ไอ้บร้าชั้นเลิกดูการ์ตูนแล้วย่ะ สิบโมงชั้นก็ออกจากบ้านแล้ว
SupeR l< EN : เหอๆ ไหนบอกไม่ได้ดูไงครับ แล้วรู้ได้ไงว่าการ์ตูนมีตอนสิบโมง
SupeR l< EN : :p
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : นายนี่มันกวนประสาทดีจริงๆนะ
SupeR l< EN : เอ่อแป้งคับ อย่าเคืองผมนะ ถ้าจะถามอะไรแป้งบางอย่าง
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : จะถามอะไรก็ว่ามาสิ แต่ถ้าเป็นเรื่องน้ำหนักหรือว่าเรื่องใต้เสื้อผ้าละก้อ... รับรองเราได้คุยกันเป็นครั้งสุดท้ายแน่ๆ
SupeR l< EN : แง่ววว ม่ะช่ายค๊าบบบบบ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : มีอะไรก็ว่ามา อย่าทำให้ชั้นต้องเสียเวลา
SupeR l< EN : คือว่า....
SupeR l< EN : คือ.....
SupeR l< EN : คือ... เอ่อ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): กินเซโรงังมาหรือไงยะ เอ่อๆ คือๆ อยู่นั้นแหละ ถ้าท้องเสียนะ ก็ไปห้องน้ำเลยไป
SupeR l< EN : คือว่า... วันนี้เพื่อนเคนบอกว่าเห็นแป้งคุยอะไรกับไอ้ฟิล์ม
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): แล้วเกี่ยวอะไรกับนายด้วย
SupeR l< EN : แป๋ววววววว
SupeR l< EN : ไอ้เกี่ยวนะ มันก็ไม่เกี่ยวหรอกครับ แต่เป็นห่วงน่ะ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): ไม่ต้องอ่ะ ชั้นดูแลตัวเองได้
SupeR l< EN : รู้ครับ แต่เพื่อนเคนมานบอกว่าเห็นพวกไอ้ฟิล์มมันมาเกาะแกะกับแป้งบ่อยๆ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): นี่เพื่อนนายเป็นนักเรียนหรือนักข่าวเนี่ย รู้ดีจริงๆ
SupeR l< EN : เรื่องนั้นช่างมานเถอะครับ แต่ว่าแป้งอ่ะ รู้ใช่มั๊ยว่าไอ้ฟิล์มมันเป็นคนยังไง
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): ขอโทดนะ ถ้านายคิดว่าชั้นเป็นประเภทเดียวกับพวกงี้เหง้าที่เอาแต่กรี๊ดๆแบบไม่ลืมหูลืมตา ขอบอกว่าชั้นไม่ใช่
SupeR l< EN : งั้นก็ดีแล้วคับ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): แต่ถึงชั้นจะเป็นยังไง มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายอยู่แล้วนี่
SupeR l< EN : ผมขอโทษครับ ถ้าการที่ผมหวังดีแล้วเกิดเป็นห่วงใครคนหนึ่งขึ้นมา แต่มันกลับทำให้เค้าคนนั้นรำคาญใจ ผมต้องขอโทษด้วยครับ
SupeR l< EN : ผมน่าจะเจียมตัวแต่แรกว่าไม่ควรจะไปยุ่งเรื่องคนอื่นเค้า
แป้งอึ้งไปเลย เธออ้าปากกว้าง ตาค้างจ้องมองคำพูดของเคนผ่านโปรแกรมmsn มือค้างอยู่ที่คีย์บอร์ดนั้น...
“ตาบ้าเอ้ย...... เราจะขอโทษเค้ายังไงนะ” แป้งเพิ่งรู้สึกเสียใจกับคำพูดที่ไม่รู้จักคิดของตน
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก อย่าคิดมากน่า
SupeR l< EN : อ่ะคับ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): ยังไงก็ขอบใจนะที่ยังอุตส่าห์เป็นห่วง
SupeR l< EN : สำหรับแป้งไม่เป็นไรครับเรื่องแค่นี้
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): งั้นวันนี้แค่นี้นะ แป้งง่วงแล้วละ
SupeR l< EN : คับ ฝันดีนะคับ
PanG ~ ZaA ( ^-^ ): บายค่ะ
SupeR l< EN : บายครับ
ก่อนที่แป้งจะกดปิดหน้าต่างลงนั้น เธอก็อดคิดในใจไม่ได้ว่า เคน จะโกรธเธอมั้ยน่ะ ในเมื่อเขาเป็นห่วงเธอแท้ๆ แต่เธอกลับไปว่าเขาอย่างนี้
“ นี่เราทำอะไรลงไปเนี่ย คนเค้าอุส่าเป็นห่วงแท้ๆ ยัยแป้งเอ้ย”
แป้งส่ายหน้าสะบัดผมที่สยายออกและกำลังจะปิดโปรแกรมmsn ดูเหมือนว่าเธอจะลืมพี่ฟิล์มไปซะสนิท แม้ว่าเค้าพยายามจะคุยกับเธออยู่ก็ตาม แต่เธอก็มัวแต่คุยกับเคนโดยไม่ได้ตอบอะไรไปเลย
“ดีแล้วละ” แป้งคิดในใจ
“ตึ่ง ตึ้งๆ” เสียงโปรแกรมดังขึ้นพร้อมกับกรอบสีส้มด้างล่างของจอ
แป้งกดหน้านั้นขึ้นมา………..
SupeR l< EN : www.mucic2gether.com/play/music.php.id=446
แป้งกดดับเบิ้ลคลิ๊กส์ทันที ไม่นานหน้าของเพลงก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับเสียงเพลงเพราะๆที่ดังออกมาจากลำโพง
“ยังจะส่งมาอีกนะ นายคนนี้นี่” แป้งอมยิ้มอย่างมีความหมาย เธอไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเธอไม่ได้ยิ้มแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว...
***************************************************************************************
เพลง : รักแท้
อยู่กับตัวเองในวันที่เงียบเหงา ฉันเฝ้ามองเห็นผู้คน ที่คอยให้ไออุ่นกัน
อยากจับมือใครก็มีแต่ตัวฉัน เหมือนเดิมๆทุกๆวัน ฉันนั้นแทบขาดใจ
* ทุกครั้งยังบอกตัวเอง หากแม้นมีใครที่เดินเข้ามา มาเติมสิ่งที่ขาดหาย
ฉันนั้นจะเก็บรักษา และขอสัญญาจะนานเท่าไหร่ ฉันจะไม่เปลี่ยนไป
** จะมีทางไหนที่ทำให้ฉันค้นพบ คนดีของหัวใจ ได้เจอกับใครที่ฉันรอ
อาจเพียงสักครั้งที่เราได้พบรักแท้ เท่านี้ก็เพียงพอ กับคนหนึ่งคนที่อยากจะขอ
จะอยู่ในใจที่ยังจะตามหา ฉันว่ามันช่างมีค่า และคุ้มที่จะเจอะเจอ
อาจมีคืนวันที่เป็นอยู่เสมอ ขอให้ฉันได้พบเธอ รักแท้ที่ตามหา
(ซ้ำ * , ** , **)
***************************************************************************************
อีกหนึ่งคืนที่มีคนส่งเพลงเพราะๆให้ฟังก่อนนอนของแป้งก็ผ่านไป....................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น