Love Online ~ รักนี้มีลุ้น

ลำดับตอนที่ #4 : Singing Contest

เช้าของวันศุกร์วันนี้ดูจะอากาศแจ่มใสเป็นพิเศษ ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นกับแป้งได้ยังไง เธอก็ไม่สามารถหาสาเหตุได้เหมือนกัน   แต่ดูเหมือนกับว่าจะมีลางสังหรณ์ว่าจะมีอะไรที่ท้าทายรอเธออยู่  เธอคิดอย่างนั้น

ตลอดเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงของการโฮมรูมผ่านไป  ไม่มีเรื่องใดเลยที่อาจารย์ประจำชั้นพูดแล้วเข้าหูเธอ  แป้งมักจะนั่งใจลอบและมองออกไปนอกหน้าต่าง  เธอเป้นอย่างนี้เสมอจนเป็นเหมือนนิสัยส่วนตัวไปแล้ว...  แต่เธอก็มาสะดุดฟังจนได้เมื่อทั้งห้องเงียบฉี่ราวกับว่าไม่เคยเป็นมาก่อน นั่นก็หมายความว่าต้องมีเรื่องอะไรดีๆจากครูประจำชั้นเป็นแน่



“ใครสนใจก็สมัครได้ที่ชมรมตามที่ครูบอกไว้นะค่ะ ครูหวังว่าห้องของเราจะสมัครเข้าร่วมงานครั้งนี้นะ อย่างน้อยก็หนึ่งคนใช่มั้ยค่ะ”  คุณครูท่าทางยังสาวพูดอยู่ที่โต๊ะประจำของเธอหน้าห้อง  แป้งขมวดคิ้วพลางนึกสงสัยว่างานอะไรนะ เธอนึกเสียดายที่ไม่ได้ตั้งใจฟังตั้งแต่แรก และรีบหันไปถามเพื่อนที่นั่งข้างๆก่อนที่คาบนี้จะจบลง



“นี่ๆ เค้ามีงานอะไรกันเหรอ” แป้งถามมิ้วเพื่อนสนิทที่นั่งโต๊ะข้างๆเธอ



มิ้วส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะตอบด้วยน้ำเสียงอันแหลมว่า



“นี่เธอไม่ได้ฟังที่ครูเค้าพูดเลยเหรอ”



แทนคำตอบ  แป้งส่ายหน้า



“อ้าวฉันก็ลืมไป  เธอมันยัยสาวนักฝันนี่ ชอบนั่งเพ้ออะไรอยู่คนเดียว” ว่าแล้วมิ้วก็แลบลิ้นทำท่าล้อเลียน



“เดี๋ยวเหอะยัยมิ้ว” แป้งทำเสียงดุ มิ้วจึงเลิกทำท่นั้นไปและหันมาสนใจกับถามของแป้ง



“ก็วันจันทร์หน้าอ่ะ ชมรมร้องเพลงเค้าจะจัด Singing Contest ( ซิงกิ้ง คอนเทสต์ ) ครั้งที่ 5 ละ”



สิ่งที่มิ้วบอกทำให้แป้งตื่นเต้นจริงๆ เธออึ้งไปชั่วขณะ ความจริงเธอก็อยากจะลงแข่งขันเหมือนกัน เธอจะลงตั้งแต่ปีที่แล้วแล้ว แต่เธอไม่กล้าพอ



“ยัยแป้งเป็นอะไรจะ นั่งเหม่ออีกแล้ว” มิ้วเข้ามาสะกิดที่แขน ทำให้แป้งหลุดออกจากภวังค์แล้วเธอก็ทำตาใสใส่เพื่อนสาว



“ดูยัยโบสิ” แป้งมองไปที่โบลิ่งที่นั่งโต๊ะถัดไปจากเธอและมิ้ว  สองสาวเห็นเพื่อนของเธอกำลงัร้องเพลงอย่างมีอารมณ์เหมือนกับเป็นการซ้อมไปในตัว



“ นางมารร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย.... ถึงร้ายก้รักเธอ....... ทุ่มเทได้เพื่อเธอไม่ว่าลับหลังถูกเรียกว่ายังไง”

โบลิ่งใส่อารมณ์เต็มที่กับเพลงที่เธอร้องสังเกตจากสีหน้าและท่าทางของเธอที่อินไปกับอารมณ์เพลง

แล้วว่าเธอคงจะร้องต่อไปจนจบถ้าเกิดไม่มีใครมาขัดจังหวะซะก่อน



“ดีมากจ้ะ ครูหวังนะว่าอย่างน้อยห้องเราก็มีโบลิ่งคนหนึ่งละ ที่ครูมั่นใจว่าจะต้องลงแข่งขันแน่ๆ”

คุณครูสาวพูดด้วยน้ำเสียงแฝงแววชื่นชม



“ขอบคุณมากๆค่ะ คุณครู” โบลิ่งยิ้มหน้าบาน พร้อมกับพนมมือไหว้อย่างสวยงาม



“นี่ยัยโบมันคิดว่าได้ตำแหน่งนางสาวไทยหรือไงเนี่ย” แป้งเบ้ปาก เป็นเชิงขอความคิดเห็นจากมิ้ว



“ฉันว่าวันนี้เราคงได้ฟังยัยโบร้องเพลงกรอกหูทั้งวันแน่ๆ” มิ้วพูดพลางส่ายหู ซึ่งเรื่องนี้แป้งก็รู้ดีอยู่แล้วเพราะปีที่แล้วนั้นก่อนการแข่งขันจะเริ่มหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ พวกเธอก็ได้ฟังเพลงจากโบตลอดเวลา มเว้นแม้แต่ตอนกินข้าว

สองสาวนั่งหัวเราะกันอย่างสบายใจจนหมดคาบโฮมรูม





หลังจากเรียนวิชาเคมีเสร็จคาบที่สี่ ท้องน้อยๆของทั้งสี่สาวก็มีเสียงน้ำย่อยดังจ๊อกๆ นั่นเพราะว่าอาจารย์เคมีแก

ชอบกินเวลาเป็นอาหาร ความจริงแล้วต้องเลิกเรียนเวลาเที่ยงตรงแต่นี่แกกลับปล่อยออกมาเวลาเที่ยงครึ่ง



“แกจะมีความสุขมั๊ยเนี่ย หากวันไหนไม่ได้กินเวลาของพวกเราอ่ะ” แยมทำหน้าบูดเบ้ ซึ่งไม่ต่างอะไรจากคนที่เหลือ



“ถึงว่าสิ แกถึงได้อ้วนขนาดนั้นอ่ะ ที่แท้ชอบกินเวลานี่เอง” โบลิ่งเองก็หน้าบูดไม่แพ้กัน

และคงจะมีประโยควิจารณ์อาจารย์เคมีคนนี้ตามมาอีกมากมายหากแป้งไม่ขัดเสียก่อน



“พอเถอะๆ นินทาอาจารย์ไม่ดีนะ รีบไปกินข้าวดีกว่า ป่านนี้ไม่รู้จะเหลืออะไรให้กินบ้าง” ว่าแล้วแป้งก็เอามือซ้ายจับที่ท้องเธอรู้สึกว่าไส้จะขาดแล้วเพราะตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย



อีกสามคนที่เหลือพยักหน้าเห็นด้วยแล้วทั้งสี่สาวก็ไปรับประทานอาหารกลางวันกัน







“นี่ยังดีนะเนี่ยที่ยังมีข้าวเหลือให้พวกเรากินอ่ะ” แยมบ่นขณะทั้งสี่คนกำลังจะเดินออกมาจากโรงอาหาร



“นี่ๆพวกเรารีบเดินหน่อย เดี๋ยวฉันจะแวะไปชมรมดนตรีไปสมัครร้องเพลงด้วย เดี๋ยวจะเข้าเรียนคาบบ่ายไม่ทัน” โบลิ่งเร่งเพื่อนๆของเธอ เธอรีบเดินนำออกไปจากโรงอาหารเป็นคนแรก ตามด้วยแยม มิ้ว และแป้ง



“ไหนว่ารีบละยะ หยุดทำไมละ” แป้งประชดเมื่อเห็นโบและเพื่อนๆมุงอ่านอะไรซักอย่างที่บอร์ดใหญ่ด้านหน้าโรงอาหาร



แป้งค่อยๆแทรกตัวของเธอเข้าไปในกลุ่มนักเรียนย่อยๆซึ่งบัดนี้มุงล้อมรอบบอร์ดประชาสัมพันธ์เพียงหนึ่งเดียว

ตรงกลางของบอร์ดนั้นมีแผ่นกระดาษเท่าA4สีขาว ติดอย่างโดเด่น เมื่อไล่ลงมาเพื่ออ่านตัวหนังสือก็พบว่าเป็นประกาศของชมรมดนตรีนั่นเอง

*************************************************************************************



“     ประกาศจากชมรมดนตรี  เรื่องการแข่งขันประกวดร้องเพลง Singing Contest ครั้งที่ 5

เนื่องจากทางชมรมได้มีการจัดการแข่งขันร้องเพลงติดต่อกันมาเป็นเวลา5ปีแล้ว ปีนี้จึงเป็นปีพิเศษซึ่ง

เราจะแบ่งการแข่งขันออกเป็นประเภทชายม.ต้น-ม.ปลาย  และประเภทหญิงม.ต้น-ม.ปลาย ออกเป็นครั้งแรก

ดังนั้นหากเพื่อนๆคนใดสนใจสามารถสมัครได้ที่ชมรมดนตรีของเรา ที่ชั้น4อาคาร4

โดยเพลงที่จะใช้ในการประกวดครั้งนี้จะเป็นเพลงไทยสากล การแข่งขันจะมีขึ้นสองวันคือวันจันทร์ที่ 9 นี้ และผู้ผ่านเข้ารอบสามารถไปแข่งชิงชนะเลิศได้ในวันอังคารที่ 10 รีบสมัครด่วนรายละเอียดต่างๆทางชมรมของเราจะแจ้งให้ผู้สมัครทราบอีกครั้งหนึ่ง

หมดเขตรับสมัครวันศุกร์ที่ 6   จากประทานชมรมดนตรี..................”



*************************************************************************************



หลังจากอ่านข้อความเสร็จแป้งก็พลันคิดไปว่าปีนี้เธอจะต้องประกวดให้ได้ เธอนึกเคลิ้มไปถึงภาพของตัวเองร้องเพลงโปรดของศิลปินอยู่บนเวที  ท่ามกลางหมู่นักเรียนมากมายและเมื่อร้องจบก็มีคนปรบมือดังก้องพร้อมกับดอกไม้ที่ให้เธออย่างจนล้นมือ……….



“แหม...บังเอิญจังเลยนะครับที่เราสองคนสนใจในเรื่องเดียวกันแบบนี้” เสียงชายคนหนึ่งทำให้ภาพในจินตนาการของแป้งสะดุด  เธอกลับเข้ามาสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง  และหันไปประจันหน้ากับบุคคลที่พูดกับเธอเมื่อกี้



“ถึงว่าทำไมโล่งๆ ที่แท้นักเลงประจำโรงเรียนมานี่เอง คนถึงหายหมด” แป้งประชดประชันเธอพยายามเชิดหน้าเพื่อไม่ให้มองเห็นใบหน้าของบุคคลซึ่งเธอไม่ชอบขี้หน้ามากที่สุดในโรงเรียนนี้



“โธ่... ทำไมคิดแบบนั้นละครับน้องแป้ง” พี่ฟิล์มพูดอย่างเจ้าเล่ห์สายตาของชายหนุ่มไม่ต่างอะไรเลยจากแววตาของจิ้งจอกที่กระหายเลือด



“พี่เองก็จะลงแข่งขันเหมือนกันครับ แล้วน้องแป้งละ”  แป้งรู้สึกสะอิดสะเอียนทุกที ที่นายคนนี้เรียกชื่อเธอ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เธอถึงเกลียดเขาได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่สาวๆต่างพากันกรี๊ดทั้งโรงเรียนไม่เว้นแม้แต่เพื่อนในกลุ่มของเธอบางคนด้วย

“ฉันจะลงแข่งหรือไม่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย” แป้งพูดอย่างไม่ใยดี เธอกำลังจะก้าวขาเดินออกไป หากแต่ทำไม่ได้เพราะพี่ฟิล์มมาขวางเธอเอาไว้



“ทำไมจะไม่เกี่ยวละครับ ก็น้องแป้งเป็นคนสำคัญของพี่นี่ครับ”  พี่ฟิล์มพยายามพูดอย่างเอาอกเอาใจ ในขณะที่แป้งรู้สึกรำคาญเต็มที



ภาพจินตนาการเกิดขึ้นในหัวแป้งอีกครั้ง  เป็นภาพเดิมที่เธอชนะการประกวดร้องเพลง และอีกภาพเป็นภาพของพี่ฟิล์มผู้ซึ่งแพ้ยับเยิน



และนั่นมันทำให้แป้งคิดอะไรบางอย่างออก เธอพูดออกไปราวกับถูกมนต์สะกด



“งั้นเรามาเดิมพันกันมั้ยละ” น้ำเสียงของแป้งเย็นเฉียบ แต่ก็แฝงแววความมั่นใจ จนถึงกับทำให้พี่ฟิล์มผงะไปชั่วหนึ่ง



“เดิมพันยังไงละครับ....” พี่ฟิล์มขมวดคิ้วอย่างสงใส



“ถ้าแป้งชนะในการร้องเพลงครั้งนี่ พี่ฟิล์มจะเลิกยุ่งกะแป้งโดยเด็ดขาด” แป้งพูดออกไปโดยที่เธอไม่รู้ตัว  ฝ่ายตรงข้ามนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่รอยยิ้มอันมีเลศนัยจะปรากฏที่มุมปากของชายหนุ่มพร้อมกับคำพูดที่สะกดให้แป้งและเพื่อนของเธอค้างไปโดยอัตโนมัติ



“ก็ได้ครับ แต่ถ้าพี่ชนะละ น้องแป้งจะยอมเป็นแฟนกับพี่หรือป่าว” พี่ฟิล์มพูดด้วยน้ำเสียงอันแสนหวานแต่แป้งรู้สึกถึงความแรงของมันที่กรีดแทงเข้าไปที่หัวใจของเธอ



“ตกลง...........” คำพูดนี้หลุดออกจากปากแป้ง  พี่ฟิล์มถึงกับยิ้มอย่างสะใจ ส่วนเพื่อนๆของแป้งก็เข้ามารุมล้อมเธอพร้อมกับเขย่าแขนและพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า....



“เธอตอบตกลงไปได้ยังไง ยัยแป้ง”



แป้งอึ้งไปซักพัก ก่อนที่เธอจะกลับมาตอบคำถามที่คาใจของเพื่อนๆทุกคน



“เรื่องมันจะได้จบๆไปซักที” แป้งพยายามตีสีหน้าให้ดูธรรมดามากที่สุด นั่นเป็นเพราะว่าเธอไม่อยากให้เพื่อนๆต้องเป็นกังวลเรื่องของเธอ ใจจริงของเธอตอนนี้มันแทบจะจุกอกจนระเบิดได้อยู่แล้ว



“ไปที่ชมรมดนตรีกันเถอะ”

ว่าแล้วแป้งก็เดินนำออกไปเป็นคนแรก



“อะไรของเขานะแม่คนนี้” แยมพูดอย่างไม่เข้าใจ และเธอกับเพื่อนๆก็รีบเดินตามแป้งไป...



***********************************************************************



“กลับมาแล้วค่ะแม่” เสียงแป้งเจื่อยแจ้วดังมาทันทีเมื่อเธอก้าวพ้นประตูบ้าน



แม่ของแป้งซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาหน้าทีวีหันมามองลูกสาวของเธออย่างเอ็นดู



“สวัสดีค่ะแม่”



“สวัสดีค่ะลูก” แม่ของเธอกล่าวรับ



“เอ่อแม่ค่ะ.. แป้งมีอะไรจะถามแม่นะ”



แป้งวางกระเป่าลงและนั่งลงบนโซฟาข้างๆแม่ของเธอ



“อะไรละลูก” แม่ของเธอพูดอย่างอ่อนโยน เธอมองหน้าลูกสาวอย่างสงสัยว่าจะมีเรื่องอะไรอยากจะถามอีก



แป้งลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะถามออกไปว่า...



“แม่คิดว่า อย่างแป้งนี่เสียงดีมั๊ยค่ะ” แป้งเอาคางของเธอขึ้นมาเกยที่ไหล่ของแม่เหมือนเป็นการเอาใจ  เพราะเธอก็ไม่มั่นใจในคำตอบของแม่มากนัก



“อืม..... แม่ไม่รู้เหมือนกันอ่ะลูก แม่ไม่ค่อยได้ยินแป้งร้องเพลงนิ”  คำตอบของแม่ยิ่งทำให้แป้งไม่ค่อยแน่ใจว่าจะชนะในการแข่งขันครั้งนี้ได้หรือไม่



แป้งลุกขึ้นหยิบกระเป๋านักเรียนและกำลังจะเดินขึ้นไปห้องของเธอ



“งั้นแป้งขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะค่ะ” แป้งหันมากล่าวกับแม่ของเธอ



“เดี๋ยวลูก...” เสียงของแม่ทำให้แป้งหยุดฝีเท้าที่กำลังจะก้าวเดินและหันหลังกลับมาอีกครั้ง



“ถ้าลูกมั่นใจอะไร แม่ขอให้ลูกทำให้เต็มที่เถอะจ้ะ” แม่เธอพูดอย่างอมยิ้ม



แป้งรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาไม่น้อย อย่างน้อยเธอก็รู้ว่ามีแม่คนหนึ่งที่คอยให้กำลังใจเสมอ  แป้งยิ้มรับและตอบ ค่ะ ออกไปก่อนที่จะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า



หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จแป้งก็ขอตัวพ่อกับแม่ของเธอขึ้นมาบนห้องก่อน   เธอมีจุดประสงค์เดียวในตอนนี้คือฝึกร้องเพลงที่เธอจะประกวดเท่านั้น



ห้องของแป้งตกแต่งด้วยสีชมพู ตุ๊กตาคิตตี้ดูจะมีอยู่เกือบทุกมุมห้อง   แป้งนั่งลงที่หน้าเครื่องคอมพิวเตอร์หลังจากที่เธอเปิดเครื่องขึ้นมาแผ่นCDเพลงของศิลปินวงหนึ่งก้อยู่ในมือของเธอ



เธอใส่แผ่นCDลงไปในเครื่อง  จากนั้นเมื่อเครื่องอ่านแผ่นระบบเล่นเสียงทำงาน  แป้งเลือกไปที่แทรกที่4 ซึ่งเป็นเพลงที่เธอต้องการ



เสียงดนตรีกระหึ่มขึ้นภายในห้อง  แป้งเตรียมตัวร้องตามทันที

................................................................................................



..................................................................................................



..................................................................................................





หลังจากที่ร้องอยู่หลายรอบ แป้งก็คิดว่าเสียงเธอยังไม่อาจดีพอที่จะร้องเพลงนี้ได้ ยังไงซะเธอก็ต้องฝึกให้มากกว่านี้  



จากที่ร้องจนเจ็บคออยู่หลายเพลง แป้งก็พักแล้วมาเล่นmsnแทน



เช่นเคยนายบเคนคุยกับเธอเป้นคนแรกและเกือบจะทันทีที่เธอไซน์อินเข้ามา



SupeR  l< EN :  หวัดดีครับ สาวน้อย

“บร้า….  ” แป้งพูดออกมาคนเดียวและยิ้มกริ่มเมื่อเคนเรียกเธอว่าสาวน้อย

PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : สวัสดีค่ะ

SupeR  l< EN : วันนี้ออนซะดึกเลยนะคับ มัวทำอารายอยู่เหรอ

SupeR  l< EN : ^-^

PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ก้อร้องเพลงอ่า

SupeR  l< EN : หือ???

SupeR  l< EN : แป้งร้องเพลงเหรอครับ

SupeR  l< EN : O ^ O

PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : นี่ๆเด๋วเหอะ ไมย่ะ ชั้นร้องเพลงแล้วทำมัย

SupeR  l< EN : ป่ะป่าวคับ

SupeR  l< EN : - - :

PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : มีรัยอีกมะ

SupeR  l< EN : อ่า อย่าเพิ่งไล่กานซิครับ

SupeR  l< EN : อย่างนี้ แป้งต้องลงแข่งซิงกิ้งคอนเตสแน่ๆเลย

PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : คอนเทสย่ะ

SupeR  l< EN : อ่อๆ นั่นแหละครับ

PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : แสนรู้จังนะ นายเคน

SupeR  l< EN : หง่ะ มาว่าเราเปนหมาอีก

SupeR  l< EN : โบร๋ววววววววววววววววววว....

PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : บร้าพอเหอะ คืนนี้พระจันทร์ไม่เต้มดวงนะ อย่าเพิ่งกลายร่าง

SupeR  l< EN : โหแป้งมุขแป๊กมากเลยครับ

SupeR  l< EN : :p

PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : ชั้นไม่ได้เล่นมุข ชั้นพูดความจิง

SupeR  l< EN : เปนงั้นไป

PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : นายเคนแปบนะ  เด๋วมา



*************************************************************************

แป้งรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมารับ เพราะมันร้องเสียงดังอยู่นานแล้ว

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ” แป้งพูดเมื่อกดรับสาย

“ดีจ้ะ ยัยแป้ง” ปลายสายตอบกลับมา

“อืม.... ว่าไงจ้ะยัยมิ้ว”

“นี่วันนี้นะ เธอคิดยังไงถึงไปตอบพี่ฟิล์มเค้าแบบนั้น เฮ้อ เนี่ยแล้วจะร้องเพลงอะไรละ”

“ช่างมานเถอะ เดี๋ยวก็รู้เองแหละ”

“นี่ๆ ที่ชั้นโทรมาเนี่ยก็จะบอกเธอว่า พรุ่งนี้ตอนบ่ายๆเธอว่างหรือป่าว”

“อืม น่าจะว่างนะ พรุ่งนี้วันเสาร์ชั้นก็ไม่มีโปรแกรมจะไปไหนอยู่แล้ว”

“อืมดีเลย นี่ชั้นก็โทรนัดกับพวกยัยแยมและก้อยัยโบแล้ว พรุ่งนี้เราไปโอเกะกานนะ”

“หมายถึงร้องคาราโอเกะเหรอ”

“ช่ายสิ”

“อืมๆได้ๆ เจอกันกี่โมงละ”

“บ่ายสองนะจ้ะ เจอกันที่ห้างเดิม”

“โอเคจ้ะ”

“นี่ยัยแป้งเตรียมไปร้องให้ดีนะ แล้วชั้นกะยั้ยแยมจะช่วยกันตัดสินว่าเธอกะยัยโบอ่ะใครร้องเพราะกว่ากัน”

“จ้า.........  แต่ชั้นว่ารายนั้นเค้ามือโปรอยู่แล้วละ”

“อืมๆ โอเคงั้นแค่นี้นะจ้ะ ไม่กวนแระ แชตกะหนุ่มๆอยู่ละซิ”

“อะไรของเธอยะ”

“ระวังชั้นจะฟ้องพี่ฟิล์มนะ ไปแระ บ๊ายบายจ้า”

“ดะ....เดี๋ยวเหอะ... ยัยมิ้ว”

“ตึ๊ด....  ตึ๊ด....  ตึ๊ด....”

*********************************************************************************



แป้งวางโทรศัพท์มือถือลงข้างๆคอมและเมื่อเธอหันกลัยมาที่เจอสนทนาก็พบกับข้อความของเคนเต็มไปหมด



SupeR  l< EN : ไปไหนอ่ะคับ.......

SupeR  l< EN :  แป้ง.............

SupeR  l< EN : ยู้ฮู... อยู่อ่ะป่าว

SupeR  l< EN : เงียบ

SupeR  l< EN : และแล้วเธอก็จากไปอย่างสงบ

SupeR  l< EN :................

SupeR  l< EN :................

SupeR  l< EN : แป้งคร๊าบบบบบบบบบบบบบบ

....................................................................

....................................................................

....................................................................



“ก็บอกว่าเดี๋ยวมาๆ นายคนนี้นี่ก็” แป้งพูดพลางกดที่แป้นคีย์บอร์ดเพื่อสนทนาตอบโต้กลับไป

PanG ~ ZaA ( ^-^ ) : มาแร้วๆ

.............................................................

( แปลกแหะ ทำไมเงียบนะคราวนี้) แป้งคิดในใจ

The following message could not be delivered to all recipients:

Appears to be offline and may not reply



“จะออกก็ไม่บอกกันเลยนะนายคนนี้” แป้งส่ายหัวเมื่อรู้ว่าเคนออกไปแล้ว



“ว้า... งั้นคืนนี้เราเลยอดฟังเพลงเลย”



“ไม่เป็นไรเปิดเพลงที่เราจะใช้ร้องดีกว่า”



แป้งทำการไซน์เอ้าท์ออกจากโปรแกรม จากนั้นเธอก็เล่นแทรกเดิมซ้ำอีกเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

.............................................................................................................................................................



ลงแล้วสี่ตอนนะ อ่านแล้วเป็นไงบ้างช่วยติชมด้วยนะ

ชอบก้อโหวต ไม่ชอบก้อโหวต

อิอิ

อืม.....ส่วนใครอยากรุ้ว่าแป้งจะร้องเพลงอะไรละก็

ต้องติดตามตอนที่ 5 นะ

รับรองได้ฟังแป้งร้องจนเบื่อแน่

วันนี้วันที่ 30 หิมะขาวเรียนพิเศษเสร็จบ่าย 3 กลับถึงบ้านจะลงตอนที่ 5 ต่อทันทีเลย

ยังไงช่วยเป็นกำลังใจให้หิมะขาว เอ้ย ให้แป้งด้วยนะ