คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [BangDae] BAP ร้านหนังสือสื่อรัก นิยายรักสื่อหัวใจ 3
B.A.P ร้านหนังสือสื่อรัก นิยายรักสื่อหัวใจ
“แดฮยอน ทีหลังอย่าอยู่กับคนแบบนั้นสองต่อสองรู้ไหม? มันอันตราย!”
หลังจากที่ฮิมชานเดินออกไปแล้ว ยงกุกก็รีบเดินเข้าไปหาแดฮยอนด้วยความเป็นห่วง และติเตียนนิดหน่อย กับความไม่ระมัดระวังตัวของคนตัวเล็ก แต่คนตัวเล็กก็ดูท่าจะซื่อไปจริงๆ จนบางทียงกุกก็แอบหงุดหงิด
“อันตรายยังไงครับ เขาก็ดูเป็นคนดี อีกอย่างเราต้องเห็นลูกค้าใหญ่กว่าไม่ใช่หรอครับ?”
“มันก็จริง แต่ขอร้องล่ะ อย่าเข้าใกล้ผู้ชายคนเมื่อกี้เลย ฉันขอ”
ยงกุกพูดพร้อมโอบร่างเล็กให้เข้ามาในวงแขนของตน พร้อมทั้งกอดแน่น เพื่อสื่อให้ร่างเล็กรู้ว่า เขาเป็นห่วงตนมากแค่ไหน พร้อมทั้งโน้มใบหน้าลงไปหอมแก้มตรงจุดที่โดนฮิมชานหอมแก้มไปเมื่อครู่นี้ พร้อมทั้งเลื่อนใบหน้าต่ำลงมาอีกจนอยู่ในระดับคอขาวของร่างเล็ก ก่อนที่จะกดจูบลงไป ยงกุกพยายามลบรอบของฮิมชานที่ประทับไว้บนตัวของร่างเล็กนี่ให้หมด
‘คนที่จะโดนตัวแดฮยอนได้ มีฉันคนเดียวเท่านั้น..’
“ส่วนเสื้อนี่แดฮยอนไม่ต้องเอาไปซักหรอกนะ เดี๋ยวฉันเอาไปซักเอง”
ยงกุกหลังจากที่ผละออกจากร่างของแดฮยอนแล้ว ก็คิดอะไรดีๆได้ ก่อนที่จะเอ่ยปากขอเสื้อของฮิมชานไปซักเอง
เช้าวันต่อมา
กรุ๊ง กริ๊ง
“อ้าว คุณฮิมชาน”
หลังจากที่ได้ยินเสียงกระดิ่งหน้าร้านดัง แดฮยอนก็รีบหันไปต้อนรับลูกค้า จึงได้รู้ว่าฮิมชานนั่นเองที่เป็นคนเดินเข้ามา และด้วยเสียงของแดฮยอนที่เปล่งออกมา ทำให้ยงกุกรู้ว่าลูกค้าคนนั้นคือใคร ก่อนที่จะรีบวิ่งมาใกล้ๆตัวร่างบาง พร้อมโอบเอาไว้
“ผมมาเอาเสื้อไม่ทราบว่าเสร็จหรือยัง”
“อ่ะ ออ คุณยงกุกเอาไปซักให้แล้วน่ะครับ”
“แกเอาไปหรอ?”
หลังจากที่ได้ฟังคำตอบของร่างบาง ฮิมชานที่มีใบหน้ายิ้มแย้ม ก็ต้องเปลี่ยนสีหน้าทันที ที่ได้รู้ว่า เสื้อของตนตอนนี้อยู่ที่ใคร
“อืม อ่ะนี่ เสื้อ”
ยงกุกเดินไปหยิบเสื้อตรงเคาเตอร์ก่อนที่จะหยิบเสื้อของฮิมชาน ที่ยังคงเปื้อนกาแฟอยู่ บ่งบอกได้ว่ายงกุกไม่ได้เอาไปซักอย่างที่เขาบอกไว้ และไม่เพียงแค่คราบเท่านั้นที่เปื้อนอยู่ แต่กลิ่นก็เริ่มที่จะมีบ้างแล้ว
“นี่มันยังไม่ได้ซักนี่!”
“ก็ใช่น่ะสิ บ้านตัวเองไม่มีเครื่องซักผ้าหรือไง ถึงต้องมาให้คนอื่นเขาซักให้แบบนี้”
“แต่พนักงานของแกทำกาแฟหกใส่ฉันนะ!”
“ก็แล้วไง ทำกาแฟหกใส่ แล้วมันทำให้แขนด้วน หยิบเสื้อกลับไปซักเองไม่เป็นหรือไง ห๊ะ!”
“ฉันจะรอจนกว่าแกจะเอาเสื้อไปซักให้ฉัน”
“เหอะ! งั้นก็รอไปเถอะ ฉันไม่ซักให้เสียเวลาหรอก”
พูดจบ ยงกุกก็โยนเสื้อของฮิมชานลงถังขยะที่อยู่ข้างๆทันที ก่อนที่จะพาแดฮยอนเดินเข้าไปทำงานด้านใน ทิ้งให้ฮิมชานยืนหัวเสียอยู่หน้าร้าน ด้วยความโมโห ก่อนที่จะหยิบเสื้อของตนเองในถังขยะ แล้วเดินออกจากร้านไป
“ทำไมทำอย่างนั้นล่ะครับ?”
“ก็สั่งสอนพวกขี้เกียจเท่านั้นแหล่ะ อย่าคิดมากเลยนะ ทำงานเถอะ”
“โห พี่ยงกุกเขาหึงร้ายขนาดนั้นเลยหรอครับ ไม่อยากจะเชื่อ”
“ก็งี้แหล่ะ หน้าตาก็เหมือนโจรซะขนาดนั้น นิสัยจะเหมือนหน้าตาก็ไม่แปลก”
เสียงของจงออบและยองแจที่ยืนคุยกันห่างๆ ได้แว่วมาถึงหูของยงกุกจนได้ ถึงแม้จะอยู่ในระยะที่ห่าง แต่เสียงนั่นไม่ได้เบาตามระยะทางเลย ยงกุกได้ยินเช่นนั้น ถึงกับลมออกหู
“ไอ้ยองแจ!!! แกโดนหักเงินเดือนแน่ แกตายยยยยยยย!!!!”
“อ่ะ เอ่อ พี่ยองแจ ผมไปทำกาแฟให้ลูกค้าก่อนนะ บ๊ายบาย”
ฟิ้วววว
จงออบผู้เป็นน้องที่ดี เมื่อเห็นว่ายงกุกได้กำลังพามรสุมลูกใหญ่มาหายองแจทางนี้ เขาก็รีบวิ่งหนีไปประจำตำแหน่งของเขาทันที ทิ้งลูกพี่ให้ยินรับชะตากรรมอยู่อย่างนั้น…
“พวกพี่ยงกุกกับพี่ยองแจนี่จริงๆเลย ทะเลาะกันได้ทุกวัน เอ๊ะ นี่มัน รูปเราตอนเด็กนี่นา”
แดฮยอนเดินไปที่เคาเตอร์ ก่อนที่จะจัดเรียงสิ่งของบนเคาเตอร์ให้ดูเรียบร้อย แต่สายตาของเขาก็ได้เหลือบไปเห็น กรอบรูปอันเล็กหน้ารัก ที่ภายในนั้นมีรูปของเด็กสองคนยืนอยู่ข้างกัน พร้อมกับรอยยิ้มซุกซนของวัยเด็ก มันจะไม่ทำให้เขาประหลาดใจเลย ถ้าหากเด็กหนึ่งในคนนั้น ไม่ใช่เขา ‘แดฮยอน’
“แล้วเด็กอีกคนนี่เป็นใครล่ะ?”
แดฮยอนได้แต่ยืนพูดคนเดียว อยู่หน้าเคาเตอร์ พร้อมทั้งพยายามนึกว่าเด็กอีกคนที่ถ่ายรูปกับเขาในตอนเด็กนั้นเป็นใคร เขามองไปที่กรอบรูปอีกครั้ง และได้พบว่าตรงรูปนั้นได้มีข้อความเขียนไว้ เขาจึงค่อยๆมองและอ่านมัน
‘นี่ ต่อจากนี้เราจะไม่ได้เจอกันแล้วนะ พี่รักแดฮยอนนะ จะรักตลอดไป’
“บัง ยงกุก..”
“เป็นไง จำเรื่องราวเมื่อก่อนนี้ได้บ้างไหม?”
แดฮยอนสะดุ้งเล็กน้อย ที่อยู่ๆยงกุกก็พูดขึ้นมาในขณะที่เขากำลังอึ้งจากสิ่งที่ได้เจอ เขาพยายามนึกเรื่องราวในอดีต แต่ก็นึกไม่ออก
‘อาจจะเป็นเพราะเขาที่มีความจำที่สั้น เลยจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้ล่ะมั้ง’ แดฮยอนคิด
“นายคงจำไม่ได้สินะ เรื่องราวของเราเมื่อก่อนนี้ นายโหดร้ายมากเลยแดฮยอน”
“พี่อย่าพูดแบบนั้นในขณะที่ผมยังจำไม่ได้สิ อย่างนี้ผมก็งงแย่”
“มานั่งที่ร้านกาแฟก่อนสิ เดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟัง”
ยงกุกจับมือแดฮยอนให้เดินออกมาจากเคาเตอร์ก่อนที่จะพาไปนั่งที่โต๊ะกาแฟว่างๆ อีกมุมหนึ่งของร้าน เมื่อนั่งลงแล้ว ยงกุกได้มองไปที่ใบหน้าของแดฮยอนที่มีแต่ความสงสัยเต็มไปหมด ก่อนที่เขาจะเอ่ยเล่าเรื่องราวในวัยเด็กของเขากับแดฮยอนให้แดฮยอนฟัง
“เรื่องมันมีอยู่ว่า…….”
ความคิดเห็น