คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : G U A R - C H A P T E R O N E 1 0 0 %
“อะแฮ่ม ...”
เสียงทุ้มของผู้มาใหม่ดังขึ้น เบื้องหน้าเขามีสองร่างกำลังนัวเนียกันอยู่บนโซฟา จงอินและเซฮุนค่อยๆผละออกจากกัน ก่อนที่ดวงตาคมจะหันมาค้อนให้กับเจ้าของเสียงไอที่ฟังยังไงก็รู้ว่าเจ้าตัวจงใจทำ
“มึงแม่งมาร...”
จงอินบ่นพึมพัมเบาๆก่อนจะจัดเสื้อของตัวเองและเซฮุนเป็นการแก้เก้อ
ผู้มาใหม่เดินมาหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้นวมข้างๆ แล้วหยิบบุหรี่จากซองที่วางอยู่บนโต๊ะมาจุดสูบให้เต็ม
“พี่คริสชวนมึงสองคนเรื่องพรุ่งนี้รึยัง”
จงอินหันมาจ้องหน้าผู้พูด วันนี้เพื่อนของเขาแต่งตัวดูดีเป็นพิเศษ ขายาวของชานยอลถูกสวมทับด้วยเกงยีนส์สีดำที่เข้ากับเสื้อยืดลายหัวกระโหลกได้อย่างลงตัว ผมสั้นสีดำถูกเซ็ตให้ด้านหน้าตั้งขึ้นไปเล็กน้อยบวกกับแววตาซุกซนของเจ้าตัวยิ่งชวนให้สาวๆที่เห็นใจเต้น
“ใครจะไปรู้กับมึงวะ”
“งั้นมึงฟังกูนะ พี่คริสบอกว่าพรุ่งนี้ที่สนามแถวอินชอนมีของดีว่ะ เขาบอกให้กูมาถามพวกมึงว่าจะไปไหม”
น้ำเสียงตื่นเต้นเกินจริงของคนพูดทำให้เซฮุนและจงอินต้องมองหน้ากันอย่างเอือมระอา
“แล้วไงมึงจะลงหรอวะชานยอล? นึกว่าเข็ดแล้วซะอีก”
"โหยมึง มันก็ต้องมีนัดล้างตากันบ้างสิวะ หรือมึงคิดว่ากูจะแพ้พวกไอ้ยงกุกมันตลอดรึไง"
จงอินส่ายหน้าเบาๆเมื่อได้ยินคำตอบจากเพื่อนสนิท ร่างสูงลุกขึ้นดึงแขนเรียวของเซฮุนให้ลุกตามก่อนจะหันไปพูดกับชานยอลเสียงเรียบ
“แล้วแต่มึงละกัน กูจะกลับแล้ว ไว้เจอกัน"
พูดจบร่างสูงก็ก้าวออกไปจากห้อง ทิ้งให้ปาร์คชานยอลนั่งทำหน้าเซ็งอยู่คนเดียว
อย่าคิดว่ากูไม่รู้ จะกลับไปต่อกับเมียมึงละสิไอ้ดำ ....
- - - - - - - - G U A R - - - - - - - -
ดวงตาเรียวทอดมองภาพเบื้องหน้า ยามราตรีที่ผู้คนควรหลับใหลกับคลาคั่งไปด้วยเหล่าผู้คนมากมาย บรรดาหญิงสาวต่างแต่งตัวอวดทรวดทรงองเอวราวหมายจะจับชายหนุ่มฐานะดีที่ยืนอยู่เกลือนกราดตามริมสนามแข่ง เลนส์สนามแข่งรถหกเลนส์ถูกจับจองด้วยซูเปอร์คาร์ซึ่งแต่ละคันราคาพอจะเลี้ยงชีวิตคนธรรมดาได้ทั้งชีวิต
ริมฝีปากสีชมพูยกยิ้มขึ้นอย่างสมเพศ ผู้ชายก็แบบนี้พอมีคำว่าของดีของเด็ดเข้ามาล่อหน่อยก็เข้าไปติดกับเหมือนกับหนูท่อที่หิวโซ รวมถึงชานยอลเพื่อนสนิทของเขาเองก็ด้วย มือขาวค่อยๆยกมวลบุหรี่ที่ถูกจุดไว้อยู่แล้วขึ้นมาจรดลงริมฝีปากก่อนจะดูดสารก่อมะเร็งเข้าไปจนเต็มปอด...
นับเป็นโชคดีนักที่ลูกมหาเศรษฐีอย่างเขาไม่จำเป็นที่จะไปยืนข้างนอกให้ผู้คนมากมายเบียด ห้องกระจกใสที่สามารถมองเห็นได้ทั่วสนามแข่งกว้างรวมถึงอาหารและเครื่องดื่มมากมายที่บริกรคอยนำมาเสิร์ฟล้วนแล้วแต่ได้มาจากการแลกเม็ดเงินจำนวนมากทั้งนั้น
“ไงเซฮุน "
เสียงทุ้มดังขึ้นจากข้างหลังเรียกให้เซฮุนหันไปมองในทันที
"อ้าว.. พี่คริส ไหนว่าติดงานไง ทำไมมาเร็วจัง"
เซฮุนดับบุหรี่ในมือก่อนจะค่อยๆเดินไปสวมกอดผู้ที่ตนนับถือเป็นพี่ที่วันนี้มาในชุดทำงาน แม้จะเป็นเพียงแค่กางเกงแสลกกับเสื้อเชิตที่ถูกปลดกระดุมลงมาสองเม็ดแล้วทับด้วยสูทเรียบๆสีดำ แต่ก็ยังทำให้คริสหรืออู๋อี้ฟาน ผู้บริหารบริษัตินำเข้ารถยนต์และเครื่องเพรชรายใหญ่ที่สุดในเกาหลีนั้นดูดีไม่มีที่ติ
"ก็นะ... วันนี้น้องชายพี่มันจะล้างมือทั้งที่ จะมาสายได้ยังไงกัน"
ร่างสูงผละออกช้าๆก่อนจะเอ่ยตอบร่างโปร่งด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกของตน ริมฝีปากของเขายกยิ้มขึ้นอย่างมีเลศนัย ซึ่งเซฮุนเองก็เข้าใจถึงความหมายแฝงของประโยคที่คนเป็นพี่พูด..
- - - - - - - - G U A R - - - - - - - -
"เห้ย.. มึงแน่ใจนะว่าจะลงเองจริงๆ"
คิม จงอินเดินมาพูดข้างๆร่างสูงของเพื่อนตัวเองที่กำลังตรวจเช็ครถหรูลูกรักของเจ้าตัว แลมโบกินี่อเวนเธอดอร์แอลพีเจ็ดหกศูนสีขาวถูกจอดไว้ในเลนส์ที่สอง ชานยอลพลิกตัวหันหลังมาหาเพื่อนผิวคล้ำก่อนจะเอาแขนวางค้ำไว้กับกระโปรงหน้ารถ
"นี่แค่กูแพ้ไอ้เจลโล่ครั้งเดียว มึงคิดว่ากูกากขนาดนั้นเลยหรอวะ?"
น้ำเสียงติดตลกถูกเปล่งออกมาก่อนที่เจ้าของเสียงจะผิวปากพร้อมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
"เปล่า.. กูแค่นึกว่ามึงจะเข็ด"
"เอาน่า ที่กูแพ้น่ะไอ้เจลโล่ แต่วันนี้ที่แม่งลงอ่ะ... ไอ้ฮิมชาน"
พูดจบชานยอลก็เพยิดหน้าไปอีกทางให้เพื่อนเขามองตาม ร่างสูงโปร่งที่กำลังยืนพิงบูกาติเวย์รอนสีน้ำเงินที่อยู่ถัดจากเขาไปอีกเลนส์ โคร่งหน้าเล็กถูกสวมทับด้วยแว่นสีดำที่กินพื้นที่เกือบจะเต็มหน้าขาวนั้นกำลังก้มมองมือถือเครื่องแพงในมือเจ้าตัวอย่างไม่ละสายตา
“เออแล้วแต่มึงละกัน ว่าแต่.. ไหนวะของดีที่ว่า”
เมื่อจงอินเอ่ยจบ รอยยิ้มพริมใจของชานยอลที่ทำให้สาวๆหลายคนต้องระทวยลงกับพื้นก็ปรากศออกมาจากใบหน้าคม นิ้วยาวของเจ้าตัวชี้ไปยังเวทีขนาดปานกลางที่ถูกวางไว้ข้างสนามแข่ง ตรงกลางของเวทีได้ถูกจับจองโดยกล่องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่พี่ที่คนคนหนึ่งจะเข้าไปยืนอยู่ภายในได้ ด้านนอกถูกปกคลุมด้วยผ้ากำมะหยี่สี่ดำขลับ เสียงเพลงที่กำลังดังกระหึ่มถูกลดวอลลุ่มจนต่ำเพื่อที่จะให้พิธีกรของงานได้กล่าวทักทายกับเหล่าบรรดาผู้ชมมากมาย
“สวัสดีครับผู้มีเกียรติทุกท่าน... ”
เสียงของพิธีกรยังคงดำเนินงานไปอย่างราบรื่น แต่นั่นกับทำให้เหล่านักแข่งที่รอลุ้นใจจดใจจ่อกับสิ่งของที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมผืนใหญ่นั้นรำคาญใจเป็นอย่างมาก เวลากว่าห้านาทีหมดไปกับประโยคที่หาสาระไม่ค่อยจะได้จากพิธีกรร่างสูงบนเวทีนั้น ชานยอลหยิบซองบุหรี่ขาวฟ้าขึ้นมาเปิด ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะจรดลงไปงับบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวล มืออีกข้างนำไฟแชคยี่ห้อดังขึ้นมาจุด ควันสีขาวที่พวยพุงออกมาจากริมฝีปากนั้นถึงกับทำให้จงอินที่ยืนอยู่ข้างๆอดส่ายหัวไม่ได้..
…... แล้วเสือกต้องมาพ่นใส่หน้ากูด้วยนะ …...
“และเวลาที่ทุกท่านรอคอยก็มาถึง.. สิ่งที่ถูกผ้าผื่นนี้ปิดอยู่นี้ สิ่งที่ผู้ที่ชนะการแข่งขันในครั้งนี้จะได้ไปครอบครอง..”
ราวกลับทุกสิ่งทั่วบริเวณถูกมนตร์สะกดเมื่อสิ้นเสียงของพิธีกร ทุกสายตาต่างจับจ้องไปยังกล่องสี่เหลี่ยมกลางเวทีนั่น ชานยอลดูดบุหรี่มวลนั้นอีกครั้งก่อนจะทิ้งมันลงบนพื้นแล้วบดขยี้ด้วยรองเท้าบูทหนังสีดำของเจ้าตัว ดวงตามเรียวจ้องมองเจ้ากล่องสี่เหลี่ยมใบนั้นราวกลับมีอะไรดึงดูด
พิธีกรหนุ่มค่อยๆเลื่อนมือไปจับปลายผ้ากำมะหยี่สี่ดำด้านหนึ่งก่อนจะดึงมันออกช้าๆราวกับจงใจแกล้งผู้คนทั้งหมดที่กำลังตั้งตารอกับของรางวัลสำหรับผู้ชนะตรงหน้า ผ้าผืนดำถูกกระตุกออกอย่างแรงก่อนที่ทุกสายตาจะจับจ้องไปยังสิ่งที่เคยถูกผ้สผืนนั้นบดบัง .. เสียงฮือฮาของเหล่าชายหญิงทั้งหลายดังขึ้นเมื่อได้เห็นภาพที่ปรากศตรงหน้า …
กรงเหล็กขนาดหนึ่งจุดห้าคูณสองเมตรปรากศขึ้นหลังจากที่ผ้าผืนนั้นหลุดออกไป ร่างบอบบางของชายหนุ่มคนหนึ่งที่สวมเสื้อเชิตสีดำตัวโคร่ง กระดุมเล็กถูกกลัดไว้อย่างลวกๆทำให้แผงอกขาวนั้นโผล่พ้นออกมายั่วยวนสายตาใครต่อใคร เรียวขาขาวถูกปกปิดด้วยเพียงกางเกงขาสั้นกุดสีขาวทำให้ผู้ชายบางคนถึงกับเลียปากของตัวเอง แต่การแต่งการแสนยั่วยวนของร่างบางบนเวทีกลับไม่ได้เรียกความสนใจของชานยอลได้เท่ากับวงหน้าขาวที่ติดจะหงุดหงิดของเจ้าตัว ดวงตาเฉียวถูกกรีดทับด้วยอายไลน์เนอร์สีดำฉาวแววเบื่อหนายกับสถาณการณ์ตรงหน้าเต็มทน ริมฝีปากเล็กนั้นเชิดขึ้นอย่างไม่พอใจ แล้วไหนจะผมซอยสั้นสีน้ำตาลเข้มที่รับกับใบหน้าหวานนั้นอย่างดี ..
“ของรางวัลสำหรับผู้ชนะในค่ำคืนนี้ …
.
“พยอนแบคฮยอน ... ”
- - - - - - - - G U A R - - - - - - - -
เสียงเร่งเครื่องยนต์ดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ ขณะนี้เหล่าผู้คนมากมายถูกจัดให้ออกไปยืนหลังแผงเหล็กที่ถูกกั้นไว้ตลอดสองฝั่ง เหล่าบรรดานักซิ่งได้เข้าไปนั่งประจำที่ของตนเป็นที่เรียบร้อย นาทีทุกคนต่างใจจดใจจ่อกับการแข่งขันตรงหน้า ดวงตามคมของชานยอลยังคงจดจ้องไปยังร่างเล็กที่ยืนพิงกรงเหล็กอยู่บนเวที เขาจงใจเหยียบคันเร่งจนมิดทำให้เสียงเครื่องยนต์ดังลั่นจนเรียวตาเฉียวของแบคฮยอนหันมาสบเข้ากับเขา ชานยอลยกยิ้มมุมปากให้กับร่างบางผ่านกระจกที่ไร้ฟิลม์ของเจ้ารถยนต์คันหรู สบตากันได้เพียงแค่เสี้ยววิใบหน้าขาวของแบคฮยอนก็เป็นผู้เบือนหน้าหนี ทิ้งให้ชานยอลได้แต่ยิ้มค้างไว้อย่างนั้น..
สัญญาณไฟสีแดงดวงเล็กด้านค่อยๆเพิ่มขึ้นที่ละสองดวงจนครบแปดดวง เสียงเร่งเครื่องของรถหรูทั้งหกคันดังกังวานไปทั่วสนามแข่ง ไฟสีแดงดวงใหญ่หกดวงปรากศขึ้นเพียงชั่วครูก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีเขียว ..
แลมโบกินี่สีขาวของชานยอลถูกเร่งเต็มกำลังจนขึ้นนำเป็นที่หนึ่งอยู่ในขณะนี้ โค้งแรกผ่านไปแบบไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง ดวงตาเรียวของชานยอลเหลือบมองกระจกข้างเห็นบูการ์ติเวย์รอนของฮิมชานกำลังเร่งเครื่องตามมาติดๆ ชานยอลแสยะยิ้มก่อนจะส่ายพวงมาลัยซ้ายทีขาวทีเพื่อเย้าแหย่ผู้ที่ตามมาข้างหลัง นิ้วเรียวเลื่อนไปเกี่ยวแท่นเกียร์หลังพวงมาลัยให้เพิ่มขึ้นจนถึงเกียร์ห้า ก่อนที่แลมโบกินี่ลูกรักจะพุ่งตัวในทางตรงด้วยความเร็วสองร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชัวโมง บูการ์ติสีน้ำเงินดำของฮิมชานค่อยๆเร่งเครื่องตามขึ้นมาติดๆ ชานยอลไม่ทำให้ชานยอลต้องเร่งความเร็วขึ้นอีก เขาจะประมาทไม่ได้ในเมื่อรถของคู่แข่งตัวฉกาจของเขาได้ชื่อว่าเป็นรถที่มีความเร็วเป็นอันดับสองของโลกในขณะนี้ ฮิมชานเร่งเครื่องขึ้นจนแซงรถคันขาวของชานยอลได้สำเร็จ ชานยอลทุบไปที่พวงมาลัยของเขาหนึ่งทีก่อนที่จะดึงสมาธิกลับมา ข้างหน้าของร่างสูงเป็นโค้งหักศอกทำให้เขาต้องชลอความเร็วลง ถึงเขาจะอยากชนะแต่การเจ็บตัวมันก็ไม่ได้คุ้มกับรางวัลอะไรเท่าไหร่นัก เมื่อกลับมาถึงเส้นทางปกติหน้าจอแอลซีดีปรากฏตัวเลขที่เพิ่มขึ้นจนเกือบถึงสามร้อยและยังไม่มีท่าทีว่าจะคงที ชานยอลยังคงเร่งความเร็วเพื่อตีตื้นฮิมชานมากขึ้น รถแข่งอีกสี่คันตามหลังทั้งสองคันอยู่ห่างๆ มองๆไปแล้วก็เหมือนเป็นเพียงแค่ตัวประกอบของละครฉากหนึ่งของคนสองคนเท่านั้น รถคันขาวของชานยอลเคลื่อนที่เข้าเทียบกับบูการ์ติคันแรงของฮิมชาน อีกเพียงแค่สองโค้งก็จะถึงจุดจบของการแข่งขั้นนี้ …. บูการ์ติเวย์รอนขับเบียดลูกรักของชานยอลจนเกิดเสียงดัง ชานยอลก็ไม่ยอมแพ้เหยียบคันเร่งเต็มแรงก่อนจะปาดขึ้นขวาแซงหน้าฮิมชานอย่างหน้าหวาดเสวยง ผู้ชมที่คอยมองการแข่งขันจากมอร์นิเตอร์ยักษ์ที่เส้นชัยต่างลุ้นกันจนตัวโก่ง รวมถึงชายหนุ่มสามคนในห้องวีไอพีหรูนั้นด้วย ..
ชานยอลหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะดริฟเข้าในโค้งสุดท้าย เสียงล้อบดถนนดังไปทั่วสนามแข่งนี้ ตอนนี้ผลของการแข่งขันก็เห็นกันอยู่แล้ว แลมโบกินี่อเวนทาดอร์สีขาวเล่นด้วยความเร็วสามร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงแล่นเข้าเส้นชัยเป็นอันดับแรกก่อนจะตามมาด้วยบูการ์ติเวย์รอนที่เข้ามาเป็นอันดับสองด้วยเวลาที่ต่างกันเพียงเสี้ยววินาที เสียงโห่ร้องของผู้คนดังไปทั่วสนามแข่ง ชานยอลค่อยๆลดความเร็วลงก่อนจะเบรกเสียงดังตรงหน้าเวทีที่มีผู้คนมากมายยืนอยู่
ขายาวก้าวลงมาจากประตูที่ถูกดันขึ้นไปด้านบน รอยยิ้มทะเล้นของชานยอลปรากฏขึ้นก่อนที่เขาจะรีบก้าวขาเพื่อนเดินไปทางเวที ผู้คนต่างแหวกทางให้ชานยอลราวกับเขาเป็นดาราดัง ดวงตามทุกคู่ต่างตองมองไปยังร่างสูงเด่นของชานยอลที่กำลังเยื้องย่างเข้าไปที่เวทีนั้น รวมถึงดวงตาคมของฮิมชานที่มองมาด้วยความแค้นจากอีกฝั่งของสนามก็เป็นหนึ่งในสายตาเหล่านั้นเหมือนกัน ขายาวของชานยอลกระโดดขึ้นไปบนเวทีนั้น ราวกับว่าร่างสูงไม่รับรู้เสียงจากภายนอกเลยแม้แต่น้อยดวงตาของเขาเอาแต่จดจ้องไปยังใบหน้าหวานของพยอนแบคฮยอนตั้งแต่ก้าวขาลงมาจากรถ มือใหญ่ค้าวเอากุญแจมาจากมือของพิธีกรก่อนจะเดินตรงไปยังกรงเหล็กกลางเวทีนั่น แม่กุญแจที่ถูกล็อกไว้ตอนนี้ถูกปลดออกด้วยมือของเขา …
เพียงแค่ก้าวเดียว......
ความห่างระหว่างคนสองคนหายไป.....
ดวงตาสองคู่ที่จ้องกันราวกับหากใครคนใดคนหนึ่งละออกไปผู้นั้นจะกลายเป็นผู้แพ้....
ใบหน้าคมค่อยๆเลื่อนเข้าไปใกล้.........
ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มร้าย ….....
“... สวัสดี พยอนแบคฮยอนของฉัน ...”
- - - - - - - - T B C - - - - - - - -
Talk :: *ตอนนี้เรื่องขนาดฟ้อนต์มีปัญหาจะหาทางแก้ให้เน้อออ*
สวัสดีค่ะทุกคนน เรากลับมาแล้วนะอิอิอิอิ
หายไปนานไม่รู้ว่าจะมีใครรออ่านอยู่รึเปล่า
คือจริงๆจะอัพนานแล้วแต่ว่ามันเกิดเหตุคือไม่ได้เซฟฟิคแล้วพอจะกดอัพฟิคหาย
ฮื่อๆๆ ไรท์นี่แบบงอนเด็กดีไปซักพักเลย #ตัวเองผิดชัดๆ
คือเดี๋ยวไรท์เตอรจะเอาอิมเมจ รถ ทุกสิ่งในฟิคเรื่องนี้ไปลงตอนอินโทรดิวส์นะ
เชื่อว่าหลายๆคนคง งง กับเรื่องรถบ้าบอคอแตกของไรท์ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้ต้องขอขอบคุณ Jo Jr ด้วยที่มาบรู๊ฟฟิคให้ เดี๋ยวพน.ไรท์จะมาดูคำผิดอีกที
พิมไปง่วงไปมาก ฮ่าๆๆๆๆ คือไรท์บ้ารถแข่งมากนะนี่พูดเลย
แล้วแล้วแล้วก็เรื่องฟ้อนและขนาดของฟิค ช่วยแนะนำไรท์กันมาด้วยสิ่ ไรท์ไม่รู้มันอ่านกำลังดีไหมอ่ะ
ขอบคุณทุกๆคนที่ยังคอยตามอ่านกันด้วยนะคะ
ยังไงก็ขอคอมเม้นนิดนึง คือไรท์ไม่รู้ว่าตัวเองแต่งแย่หรือโอเคอะไรขนาดไหน
รักนะคะทุกทุกคนนนนนนน <33333
© Tenpoints!
ความคิดเห็น