ดาวกระดาษ

เนื้อเรื่อง

ดาว!!!!!!!!

เสียงผู้หญิงแก่ๆเรียกชื่อฉัน ฉันสะดุ้งตื่นจากการหลับใหลเหมือนราวกับว่าฉันได้หลับไปนานมาก...
ฉันหันมองไปรอบๆตัว มันเป็นห้องสี่เหลี่ยมแคบๆสีฟ้าอ่อน มีม่านสีฟ้าคอยบังแดดไม่ให้สาดเข้ามามากเกินไป
และมีผู้หญิงแก่ๆคนนึ่งยื่นอยู่ข้างๆฉัน ฉันคิดว่าเสียงที่เรียกชื่อฉันนั้นมากจากเธอ ฉันลืมตามองรอบๆและไม่พูดอะไร
เพราะยังมึนๆอยู่ราว 5 นาที ฉันก็พูดออกไปว่า..

"เป้....."

ฉันพูดอะไรออกไป เป้คือใคร?? ทำไมในหัวของฉันถึงมีแต่คำว่า "เป้" เต็มไปหมด
พอสิ้นเสียงของฉัน ผู้หญิงแก่คนนั้นกำมือฉันแน่นแล้วก็ร้องไห้ออกมาก เธอไม่พูดอะไรทั้งนั้น เธอเอาแต่ร้องไห้..
หลังจากนั้นก็มีหมอกับพยาบาลเดินเข้ามาพร้อมกับฉีดยาให้ฉัน ฉันเริ่มง่วงจึงหลับไปอีกครั้ง...

ตาของฉันค่อยๆลืมขึ้นอย่างช้าๆอีกครั้งหลังจากหลับจากฤทธิ์ของยา คราวนี้เหมือนกับว่าฉันเริ่มจะจำสิ่งอื่นๆรอบตัวได้มากขึ้น
ห้องที่เห็นก็เป็นห้องเดิม แต่ไม่มีผู้หญิงแก่ๆคนนั้นยื่นอยู่อีกแล้ว ฉันมองไปที่โซฟาข้างๆเตียง มีคนกำลังจ้องมองฉันอยู่
4 คนผู้ชายหนุ่ม 2 คน ชายแก่ 1 คน และผู้หญิงแก่ๆคนเดิมที่ยืนข้างเตียงฉันเมื่อวาน แต่ครั้งนี้ฉันจำพวกเขาได้หลังจากนอน
จ้องพวกเขาอยู่พักหนึ่ง ชายหนุ่ม 2 คนนั้นคือเพื่อนของฉัน ชื่อ โอ๊ด และ พีท ส่วนชายแก่คนนั้นคือพ่อของฉันเอง และใช่ค่ะ
หญิงแก่คนนั้นคือแม่ของฉันเอง ฉันจำพวกเขาได้แล้ว แต่ในหัวของฉันก็ยังมีคนชื่อเป้ มาวนเวียนอยู่แต่ฉันก็ยังนึกไม่ออกว่าเขาคือใคร..

ฉันค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ทุกคนที่นั่งอยู่ก็วิ่งกรูกันเข้ามาพยุงฉัน 

"ลูก..จำแม่ได้ไหม??"

หลังจากสิ้นเสียงแม่ของฉันก็มีเสียงอีก 3 คนที่เหลือแย่งกันถามในคำถามเดียวกันว่า..จำพวกเขาได้ไหม?
ฉันอมยิ้มแล้วก็พูดออกไปว่า...

"จำได้สิค่ะ จำทุกคนได้ พ่อ แม่ โอ๊ด พีท" 

ทุกคนเมื่อได้ยินก็เฮกันใหญ่ราวกับว่าฉันพูดได้ครั้งแรกในรอบ 10 ปี หลังจากนั้นคุณหมอก็เดินเข้ามาในห้อง
และก็พูดขึ้นมาว่า

"คงไม่เป็นอะไรแล้วครับ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้"

เมื่อฉันได้ยินก็ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
แล้วก่อนหน้านี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันถึงจำอะไรไม่ได้เลย แล้ว เป้ คือใคร??? ในหัวฉันมีแต่คำถาม ฉันเลยถามออกไปว่า

"มันเกิดอะไรขึ้นหรอค่ะ หนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงค่ะ??"

สิ้นเสียงฉันทุกคนก็เงียบไม่ยอมตอบแล้วก็เอาแต่มองหน้ากัน แล้วพ่อก็พยายามเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อที่จะเลี่ยงการตอบคำถามของฉัน
แต่ฉันก็ไม่อะไรหรอกเพราะฉันก้ยังมึนๆแถมยังจำอะไรก่อนหน้านี้ไม่ค่อยได้ พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก แล้วยังปวดหัวด้วย
ฉันเลยหยุดนึกเรื่องราวก่อนหน้านี้

เช้าวันต่อมา ฉันจะได้กลับบ้านแล้ว ทุกคนช่วยกันเก็บข้าวของ แล้วก็พาฉันกลับบ้าน พอมาถึงบ้าน .....

ไอ้ขนุน!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ฉันส่งเสียงเรียกหมาตัวน้อย มันรีบวิ่งมาหาฉันอย่างดีใจสุดๆ ฉันกอดมันแน่นเพราะคิดถึงมันมาก
หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลฉันก็ไม่ได้ออกไปไหน ไม่ได้ทำงานด้วย อยู่แต่บ้าน เลยอดคิดเรื่องเดิมๆไม่ได้
แต่พยายามยึกแล้วนึกอีกก็นึกไม่ออก จนมันท้อแล้วก็ไม่อยากจะนึกเพราะคิดว่าคงไม่สำคัญหรอก
ฉันอาจจะลื่นล้มหัวฟาดพื้นแล้วจำอะไรไม่ได้ หรือรถชน หรือโรคความจำเสื่อมเหมือนในละครไทย 555 

ผ่านไป 2 เดือน ฉันก็เกือบจะลืมไปแล้วว่าฉันสงสัยเรื่องอะไรอยู่ แต่อยู่ดีๆก็มีเสียงโทรศัพท์บ้านของฉันดังขึ้น

กริ๊งงงงง...กริ๊งงง!!!

ฮัลโหล..ใครค่ะ???

หลังจากที่ฉันถามก็ไม่มีใครพูด ได้ยินเพียงความเงียบเท่านั้น จากนั้นเกือบ 1 นาทีก็มีเสียงชายหนุ่มพูดขึ้นมา

"ดาว..หายแล้วเหรอ"

ด้วยความสงสัยว่าเขาคนนั้นคือใครเพราะเป็นเสียงที่คุ้นแต่ฉันก็นึกไม่ออกฉันเลยถามเขาไปว่า "หายแล้วค่ะ ใครค่ะ?"

"บีมเอง"  สิ้นเสียงชายหนุ่มฉันก็คิดว่าบีมคือใคร?? คืดอยู่ครุ่หนึ่งก็นึกออก เขาเป็นเพื่อนของฉันแต่เหมือนว่าจะเป็นเพื่อนสนิท
ของใครบางคนแต่ฉันก็นึกไม่ออกว่าเขาคนนั้นคือใคร  จากนั้นบีมก็พูดขึ้นมาอีกว่า

"คือ..เรามีของจะให้ เดี๋ยวเราไปหาละ" ฉันก็รีบตอบตกลงเพราะอยากรู้ว่าของนั้นคืออะไร

ผ่านไป 1 ชั่วโมง ก็มีเสียงรถมาจอดที่หน้าบ้าน "เดี๋ยวดาวไปเปิดเองค่ะ!!" ฉันตะโกนไปบอกพ่อ กับ แม่ที่อยู่ในครัว
บีมเดินลงมาจากรถแล้วก็ยื่นกล่องสี่เหลี่ยมใหญ่พอดู แต่กล่องนั้นดูว่าจะปิดอย่างมิดชิด ไม่มีใครเปิดมันมาก่อน

"เข้ามาก่อนสิบีม นั้นกล่องอะไรหนะ??" ฉันสงสัยเลยถามตามประสา
"ของเป้ มันฝากให้ดาว" บีมพูดพร้อมกับน้ำตาคลอ

ฉันก็แปลกใจนะว่าทำไมต้องทำท่าเหมือนจะร้องไห้ด้วย แต่ความสงสัยอะไรบางอย่างมันดันผุดขึ้นมาและมันก็เป็นความสงสัย
ที่ฉันพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกซะที ว่า เป้คนนั้นเขาคือใครแล้ว เขาเป็นอะไรกับฉัน ทำไมทุกคนต้องปิดบังเรื่องคนที่ชื่อว่า เป้

"เป้...เป้คือใครเหรอบีม แล้วเขาเกี่ยวอะไรกับเรา ทำไมเราพยายามนึกถึงเขาแล้วเรานึกไม่ออกซะที" ฉันถามพร้อมทำหน้าสงสัย
แต่บีมกลับยื่นตัวแข็ง และน้ำตาที่คลออยู่ก็ค่อยๆไหลหยดลงมาที่แก้มของเขา เขาเอื่อมมือมาจับมือของฉัน เขาจ้องหน้าฉัน
แล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก บีมว่างกล่องที่เขาถืออยู่ไว้บนพื้น แล้วก็ดึงตัวฉันเข้าไปกอด เขาไม่พูดอะไร ไม่ตอบคำถามของฉัน
แล้วยังสะอื้นเสียงดังมาก บีมกอดฉันแน่นราว 10 นาทีที่เราสองคนยื่นกอดกันอยู๋ที่หน้าบ้าน จากนั้นบีมก็ค่อยๆคลายตัวออกแล้วก็
ยิ้มให้ฉันก่อนที่จะ ขึ้นรถแล้วขับออกไป ฉันได้แต่สงสัยว่าเขาเป็นอะไร ทำไมต้องร้องไห้ ฉันงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
จากนั้นฉันก็ก้มลงหยิบกล่อง กล่องนั้นมันเบากว่าที่คิดฉันเลยยกรอด จากนั้นฉันก็หันหลังกำลังจะกลับเข้าบ้าน ฉันก็มองเห็น
พ่อ กับ แม่ของฉันกำลังยืนมองฉันแล้วร้องไห้ ฉันก็เดินเข้าไปถามว่าร้องไห้ทำไม แต่คำตอบที่ฉันได้คือ ความเงียบ

คืนนั้นฉันสับสนไปหมดว่าก่อนที่ฉันจะเข้าโรงพยาบาลมันเกิดอะไรขึ้นและ้วทำไมทุกคนถึงพยายามปิดเรื่องราวทั้งหมด
2 เดือนที่ผ่านมาฉันพยายามนึกอะไรบางอย่างแต่กลับนึกไม่ออกซะที ทำไม ทำไม ทำไม ???
ฉันเริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกครั้งจากนั้นฉันก็เดินไปหยิบยาพารามากิน 2 เม็ดเพราะคิดว่าเม็ดเดียวคงเอาไม่อยู่มันปวดมาก 
พอกินยาเสร็จฉันก็หยิบมีดคัดเตอร์มากรีดที่กล่องเพราะอยากจะรู้ว่าในนนั้นมีอะไร แต่ฉันก็ยังไม่ทันได้เปิดดูอาการปวดหัว
ก็เบ่นงานฉันจนแทบจะทนไม่ไหว ฉันเลยต้องนอน ทั้งๆที่ยังไม่ได้เปิดกล่องนั้นดู

เช้าขึ้นมาฉันก็ตื่นขึ้นพร้อมกับความโล่งของหัว ที่ไม่มีอาการปวด ฉันก็มองไปเห็นกล่องใบเดิมที่ตั้งอยู่ความสงสัยเกิดขึ้นอีกครั้ง
ฉันลงไปนั่งกับพื้นใกล้ๆกับกล่อง ฉันค่อยๆเปิดกล่องนั้นออก ในนั้นมีโหลแก้วขนาดใหญ่ใส่ดาวกระดาษจำนวนมากมายสีสันสวยงาม
และยังมีรูปถ่ายของฉันกับผู้ชายคนนึ่ง เขาคนนั้นคือ.....ทำไมฉันถึงนึกไม่ออกซะที..ผ่านไปพักใหญ่ที่ฉันนั่งมองรูปรูปนั้นและแล้วฉันก็นึกออก... ใช่แล้วผู้ชายในรูป เขาชื่อเป้ เขาเป็นแฟนของฉัน แต่ฉันก็จำไม่ได้ว่าเขาอยู่ไหน แล้วทำไมเขาถึงไม่มาหาฉันบ้าง
อารมณ์นอยด์ก็เกิดขึ้นเพราะแฟนไม่เป็นห่วง ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลฉันก็ไม่เห็นเขาไปเยี่ยม ฉันกลับมาบ้าน 2 เดือนแล้วก็ไม่เห็นเขามาเยี่ยมเลย ฉันเลยเดินไปหยิบโทรศัพท์ แล้วหาเบอร์โทรที่ชื่อ เป้ ฉันกดโทรออก...

ตู๊ดด....ตู๊ดด....ตู๊ดด....ตู๊ดด.... ไม่มีการตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก


อะไรเนี๊ยยยยฉันเริ่มโกรธเมื่อเขาไม่รับโทรศัพท์ ฉันเลยวิ่งลงไปหาพ่อกับแม่ที่หน้าบ้าน 

แม่ค่ะ!!!!!!!! พ่อค่ะ!!!!!!!!!

ฉันส่งเสียงเรียกพ่อกับแม่อย่างดังมาก แล้วฉันก็บอกพ่อกับแม่ว่าฉันจำได้แล้วว่าเป้คือใคร
แต่ฉันยังติดต่อเขาไม่ได้ฉันเลยขอให้พ่อกับแม่ติดต่อให้ เมื่อพ่อกับแม่ได้ยินว่าฉันจำเป้ได้แม่ก็ร้องไห้ออกมา
พ่อก็ปลอบแม่แล้วก็ไม่ตอบคำถามฉันเหมือนเคย หลังจากนั้นฉันก็เดินขึ้นไปที่ห้องอีกครั้ง ฉันเดินตรงไปที่กล่องใบนั้น
ฉันหยิบโหลดาวออกมามันมีกระดาษแผ่นน้อยโดนทับอยู่ ในนั้นมันเขียนไว้ว่า

"แต่งงานกันนะ...ดาว
           จาก...เป้      "

พอฉันอ่านจบฉับแทบจะกรี๊ดออกมาดังๆ เรื่องราวที่ฉันพยายามนึกมาตลอดมันผุดขึ้นมาในหัว น้ำตาฉันเริ่มไหลออกมาโดยที่
กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ตัวฉันสั่น ร้องผ่าวไปหมดทั้งตัว มันหมดแรง  ในตอนนั้นเองพ่อกับแม่ พีท โอ๊ด ก็เปิดประตูเข้ามา
แม่วิ่งเข้ามานั่งกอดฉัน พีทก็วิ่งมากอดฉันกับแม่อีกคน ส่วนพ่อกับโอ๊ดยื่นร้องไห้อยู่ที่ประตู ฉันทนไม่ได้กับเรื่องราวที่มัน
เกิดขึ้นในหัวของฉัน ภาพทุกภาพมันผุดขึ้นมา ทุกสิ่งที่ฉันลืมมันกลับจำได้อย่างแม่นยำ ฉันกรีดร้องออกมาสุดเสียง
พร้อมกับหมดแรง พีทอุ้มฉันขึ้นไปนอนบนเตียง ฉันนอนร้องไห้อยู่พักใหญ่ ฉันก็ทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด..

...ก่อนหน้านี้ 3 เดือน....

เป้กับฉันคือคนรักกัน เราคบกันมาได้ 8 ปี กว่าๆ พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายรับรู้ เป้เขาพูดเล่นๆกับฉันว่าเราจะแต่งงานกัน
ฉันก็ไม่คิดอะไรคิดว่าเขาคงพูดไปอย่างงั้น
อยู่มาวันหนึ่งเป้โทรมาหาฉันแล้วบอกกับฉันว่าเขาจะมารับไปทานข้าวแล้วก็มีของขวัญจะให้ด้วย หลังจากนั้นเป้ก็มารับฉัน
แล้วเราสองคนก็ออกไป ทานข้าวด้วยกัน พอทานข้าวเสร็จเป้ก็บอกกับฉันว่า

"ดาว...เป้ลืมของขวัญไว้ที่บ้านบีมเดี๋ยวเราขับรถไปบ้านบีมกันนะ"

จากนั้นเราก็ไปบ้านบีมระหว่างทางเป้เขาก็พูดขึ้นมาว่า 

"ดาวครับ..แต่งงานกับเป้นะ" แล้วเขาก็หันมายิ้มกับดาวแบบเขินๆ

ดาวก็ได้แต่หัวเราะแล้วแกล้งทำเป้นไม่ได้ยินให้เป้พูดซ้ำหลายๆรอบ แต่ดาวกลับไม่ได้ตอบคำถามนั้นของเป้เลย
ก็ถึงสะพานข้ามแม่น้ำที่กว้างมากและลึกมาก เหตุที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น มีรถกำลังจะแซงอีกฝั่งของถนน แต่ไม่พ้น
มาประสานกับรถของเราสองคน ชนกันอย่างจัง ตอนนั้นฉันแทบจะไม่ได้ทันเตรียมตัวฉันกรี๊ดแล้วหลับตาลง หลังจากนั้น
ฉันก็มารู้ตัวอีกทีตอนที่อยู่โรงพยายาล ..

หลังจากที่คิดเรื่องราวเรียบเรียงเรื่องทั้งหมดได้ฉันก็ถามขึ้นมาว่า ฉันหลับไปนานเท่าไหร่ พ่อของฉันตอบว่า 2 อาทิตย์
และฉันก็ถามคำถามที่ฉันไม่อยากจะถามมันออกไปแต่ฉันจำเป็นต้องถาม

"เป้อยู๋ไหนค่ะ??" ฉันน้ำตาไหลออกมาเองเหมือนว่าจะเตรียมใจไว้สำหรับคำตอบ ฉันมองหน้าทุกคนแต่ก็ไม่มีใครยอมตอบ
สุดท้ายพีทก็พูดขึ้นมาพร้อมกับเสียงสะอื้นของคนร้องไห้ว่า

"เป้รักดาวมากนะโว้ยย แต่เป้มันไปสบายแล้ว" สิ้นเสียงพีทฉันแทบจะสลบไปอีกครั้ง มันมีแต่ความเงียบ เข้ามาเกาะกุมหัวใจ
หูของฉันไม่ได้ยินเสียงอะไร จากนั้นฉันก็กรี๊ดแบบสุดเสียงอีกครั้งแล้วสลบไป

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาอยู่ในห้องของตัวเอง ที่มีพ่อ แม่ และเพื่อนทั้ง 2 คนคือ พีทและโอ๊ด ฉันมองหน้าทุกคนแล้วกำลัง
คิดว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันคือความฝัน แต่มันก็ยากที่จะทำใจไหว...

ฉันร้องไห้อย่างหนักและไม่ยอมกันข้าว 3 วัน และก็เศร้าซึมไปอีกเกือบ 3 เดือนกับเหตุการที่เกิดขึ้น เมื่อเวลาผ่านไป 6 เดือน
ฉันก็หยิบโหลดาวนั้นมาดูอีกครั้ง ฉันเปิดมันออกแล้วหยิบดาวขึ้นมา 1 ดวง มันเป็นดาวดวงน้อยที่หลุดออกทรงเสียจนไม่เป็นดาว
ฉันพยายามจะพับมันใหม่ แต่ฉันก็กลับเห็น ข้อความบนกระดาษพับดาวดวงน้อยดวงนั้นเขียนว่า

"เป้รักดาว"  

ฉันเลยหยิบมาอีก 10 ดวงแกะดูทุกดวงเขียนเหมือนกันหมดว่า....เป้รักดาว
ฉันน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รุ้ตัว

ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ได้พับดาวใส่โหลและทุกดวงฉันก็เขียนไว้ว่า "ดาวรักเป้" วันละดวงๆ เพื่อรอวันที่เป้เขาจะกลับมา
ฉันจะได้ให้โหลดาวของฉันกับเขา ฉันจะพับไว้จนกว่าจะถึงวันสุดท้ายที่ฉันจะมีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้
 ซึ่งตอนนี้ฉันก็แก่มากแล้วอีกไม่นาน ฉันก็ต้องลาโลกนี้ไป...

"เป้..ดาวรักเป้นะ ดาวมีของขวัญจะให้เป้ด้วยนะดาวพับมันไว้ รอวันที่เป้กลับมา.. ถ้าเป็ไม่มาหาดาว งั้นเป้รอดาวหน่อยนะดาวจะไปหา.."