คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : EP 32 100%
32
หลังจากนินทาภรรยาสุดที่รักในระยะประชิดทั้งพ่อ แม่ ลูก และลูกเขยก็มานั่งจับเข่าคุยกันตามภาษาครอบครัวเดียวกัน (>///<)
“เออ... ข้าขอถามอะไรสักข้อ...” เสียงหวานยังไม่ทันเอ่ยจบผู้เป็นแม่ก็พูดขัดขึ้นมาซะแล้ว
“จะถามกี่ข้อก็ได้ลูก” น้ำเสียงหวานๆ ทำให้ร่างบางใจเย็นมากขึ้น หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักด้วยความดีใจแทบจะทะลุออกมานอกแผ่นอกบาง
“ทำไม... ทำไมไม่พาข้ามาอยู่ที่นี่ด้วยล่ะครับ?” ใบหน้าหวานจ้องมองอย่างรอคอยไปที่ผู้ให้กำเนิดอย่างต้องการคำตอบเต็มที่
สองตนที่นั่งฝั่งตรงข้ามมองหน้ากันอย่างเป็นกังวล ก่อนที่ฝ่ายหญิงจะพยักหน้าเป็นเชิงให้อีกฝ่ายเป็นคนเล่า ทำให้คนเป็นพ่อหันมามองลูกเต็มตาอีกครั้ง เสียงถอนหายใจดังขึ้นเบาๆ
“เพราะช่วงก่อนนี้พ่อกับแม่ถูกตามล่าน่ะสิ พ่อกับแม่ได้อยู่อย่างสงบๆ แบบนี้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ประมาณสองเดือนได้ล่ะมั้ง? ทั้งปีศาจทั้งเทพมาตามตัวพ่อและแม่ของลูกให้วุ่นกันไปหมด พวกเราเลยกลัวว่าถ้าหากว่าเราเอาลูกไปด้วยลูกอาจจะถูกฆ่าเอาน่ะ”
หญิงสาวเพียงคนเดียวเอ่ยต่อพร้อมรอยยิ้มจางๆ และแววตาแห่งความเจ็บปวด
“แม่เลยฝากลูกไว้กับคนของแม่ที่โลกแห่งเทพแล้วหนีมาก่อนที่ลูกจะโดนจับตัวไป พระเจ้าสัญญากับแม่ไว้แล้วว่าจะไม่ยุ่งกับลูก และจะไม่ให้ลูกมีอันตรายถ้าลูกไม่ทำผิดกฎใดๆ แล้วนี่... สภาพแบบนี้คงจะโดนสาปล่ะสิ”
ใบหน้าหวานของชิพแย้มรอยยิ้มออกมา เข้าใจแล้วว่าที่คนตรงหน้าทำก็เพราะเป็นห่วงและหวังดี แต่ก็อดน้อยใจนิดๆ ไม่ได้
“ครับ ข้าโดนสาปน่ะครับ แล้วก็ได้เจอกับไลน์และฟอกซ์ครับ” ร่างบางแนะนำคนข้างกายอย่างเป็นทางการ
“สวัสดีครับ / สวัสดีครับ” คำทักทายยิ่งทำให้คนเป็นพ่อแม่ยิ้มตอบให้อย่างอดไม่ได้
“แหม~ ได้ลูกเขยหล่อกระชากใจตั้งสองคนแบบนี้ กำไรชัดๆ เลยนะเนี้ย อาเทน” เสียงหวานพูดจบก็หัวเราะออกมาอย่างสบายใจที่ลูกรักคนเดียวเข้าใจพวกตน
“นั่นสินะ หน้าตาแบบนี้เอาไปขายจะได้สักกี่ตังค์นะนี่” คนเป็นพ่อก็ไม่วายหยอกต่อ ทำเอาใบหน้าหวานต้องค้อนกลับไปหลายต่อหลายครั้ง
“คนสำคัญครับ ขายไม่ได้” คำพูดตรงๆ ของร่างบางทำเอาใบหน้าหล่อเหลาของคนถูกพาดพิงต้องขึ้นสีเรื่อ...คนสำคัญ...
“ฮ่าๆๆ ดีจริงนะ” อาเทนหัวเราะอย่างพออกพอใจนักหนา “เห็นมั้ย? ลูกยังพูดออกมาตรงๆ เลย แล้วเจ้าล่ะ? กว่าจะบอกรักข้าได้ ข้าต้องตามตื้อเจ้าตั้งสามปีเชียวนะ”
“แค่นี้ยังน้อยไปย่ะ” ผู้หญิงเพียงคนเดียวว่าแล้วแลบลิ้นหลอกทำให้สีหน้าของคนรักของเธอติดจะหมั่นไส้
“เออ... ท่านพ่อ ท่านแม่ครับ” ร่างบางเรียกคนสองคนที่ทำท่าจะเถียงกันต่อถ้าร่างบางไม่ขัดไว้ “คือว่า... ข้าคิดมาตลอดเลย แต่ว่า... ขอข้าอยู่ด้วยได้รึเปล่าครับ?”
คำถามของร่างบางทำให้คนรักทั้งสองเผลอเหลือบมองอย่างนึกหวั่นใจ ถ้าหากว่าร่างบางอยู่ที่นี่แล้ว... พวกเขาล่ะ? พวกเขาจะอยู่ด้วยได้รึเปล่า? แล้ว... แล้ว...
“ไม่ได้หรอกนะ” คำตอบที่ทำให้ใบหน้าหวานแทบหลั่งน้ำตา แต่กลับทำให้ร่างสูงและร่างโปร่งนึกโล่งใจ...และรู้สึกไม่ดีไปในเวลาเดียวกัน
“ทำไมเหรอครับ?” เสียงหวานสั่นระริกอย่างน่าสงสารจนคนรักทั้งสองต้องกลั้นใจไม่ให้รั้งร่างบอบบางมากอดปลอบใจเพราะเกรงจะเสียมารยาท
“เพราะพ่อกับแม่ก็กำลังโดนตามจับอยู่เหมือนเดิม ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงจากแต่ก่อนนักหรอกนะ” อาเทนถอนหายใจแผ่ว “พระเจ้าท่านใจดี เลยให้ข้อตกลงว่าพวกพ่อจะไม่ทำอะไรที่เสี่ยงต่อการเป็นอันตรายต่อโลกทั้งสี่ (โลกมนุษย์ โลกปีศาจ โลกแห่งเทพ และโลกสัตว์ปีศาจ)”
“แล้วหนึ่งในข้อตกลงนั้นก็คือจะไม่ให้มีสมาชิกในบ้านมากกว่าสองคนอีกแล้วนะสิ สงสัยจะกลัวว่าจะโดนรวมหัวแก้แค้นล่ะมั้ง?” คนเป็นแม่พูดกลั้วหัวเราะก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวลูกรัก “แต่ว่าแม่มีวิธีดีๆ เหมือนกันนะ”
“วิธีงั้นเหรอครับ?” ใบหน้าของร่างบางเปลี่ยนเป็นงุนงงระคนสงสัย “วิธีอะไรเหรอครับ?”
“พอดีว่าแม่คิดว่าสักวันมันน่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา...” หญิงสาวเพียงคนเดียวลุกขึ้นช้าๆ แย้มรอยยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบที่ร่างบางไม่คิดว่าจะได้เห็นมัน
หรือนี่คือนิสัยจริงๆ ของแม่เขากันแน่นะ? แต่ถึงยังไงคนๆ นี้ก็คือผู้ให้กำเนิด ผู้ที่เขารักสุดหัวใจโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ ทั้งสิ้น
“จะให้ลูกงั้นสินะ” อาเทนพูดขึ้นลอยๆ ก่อนจะหัวเราะก้องเสียงดังอย่างสบายอารมณ์ “นั่นสินะ นั่นสิ หึๆ”
“อะไรงั้นเหรอครับ?” ร่างโปร่งอดไม่ได้ที่จะเอ่ยคำถามออกไป ก่อนจะสะดุ้งเมื่อคิดได้ว่าไม่ใช่เรื่องของตน (แม้จะเป็นเรื่องคนรักของตนก็ตาม)
“อ้อ เป็นอุปกรณ์ที่ข้ากับอาเทนสร้างขึ้นเองน่ะ มีประโยชน์น่าดูเลยล่ะนะ” หญิงสาวคนเดียวเป็นคนตอบแทน
“สร้างเองเหรอครับ?” ไลน์เผลอเบิกตากว้างอย่างตกใจ
การจะสร้างอุปกรณ์อะไรสักอย่างตามปกติแล้วจะใช้เวลาเป็นสิบหรือยี่สิบปีเลยด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะกำไลระเบิด ถุงมือสร้างงาน ฯลฯ
“หึ” หญิงสาวยิ้มนิดๆ ก่อนจะเดินไปที่ตู้วางของแล้วคลำๆ ไปข้างไหนแล้วเบิกตากว้าง “หาย!!”
“หาย?” อาเทนทวนคำอย่างไม่อยากจะเชื่อ “หาดีแล้วรึยัง? มันอาจจะหลบมุมอยู่ตรงไหนก็ได้นะ”
“ไม่มีเลย มันหายจริงๆ” ใบหน้าหวานๆ ของหญิงสาวซีดเผือด มือสีขาวบางลื้อเอาของบนชั้นออกมาทั้งหมด “มันหายไปแล้ววววว~!!”
“ใจเย็นๆ อย่าพึ่งสติแตกสิ” อาเทนรีบเข้าไปลูบหัวภรรยาตัวเองอย่างรวดเร็ว “นั่งก่อนๆ เดี๋ยวข้าจะลองค้นให้ทั่วล่ะกันนะ”
“อือ” หญิงสาวรับคำสั้นๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามกับร่างบาง
“นี่... อะไรเหรอครับ? ข้างงไปหมดแล้ว” ชิพอดถามไม่ได้เอ่ยออกมากับคนเป็นแม่ เมื่อบอกใบหน้าของอีกฝ่ายที่เต็มไปด้วยความกังวลก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตาม
“แหวนน่ะ” เสียงที่เต็มไปด้วยความกลัดกลุ้มใจตอบกลับพร้อมกับลูบหัวลูกชายคนเดียวเบาๆ “มันเป็นแหวนที่แม่กับพ่อของลูกทำเอาไว้ มันจะสามารถพาลูกจากที่ไหนก็ได้แม้แต่ต่างโลกก็ตาม ให้มาที่นี่ มาหาแม่ที่มีแหวนชนิดเดียวกัน”
ว่าแล้วก็โชว์แหวนที่สวมอยู่ที่มือข้างซ้ายให้ดู
“เพราะตอนแรกมันมีอันเดียว แล้วมันก็หายไปเหมือนๆ กับตอนนี้นี่แหละ ก็เลยทำอันที่สองขึ้นมาใหม่ แล้วก็หายอีก ก็เลยได้ทำอันที่สาม สี่ และห้าขึ้นมาเพราะมันหาย”
อยากรู้จริงว่ามีขโมยขึ้นหรือเพราะแม่คุณเก็บไม่เป็นที่กันแน่...
“แล้ว... มาได้ทุกเวลาเลยเหรอครับ?” ร่างบางถามขึ้นอย่างตื่นเต้นและดีใจ “ข้า... ข้าจะมาหาท่านพ่อท่านแม่ได้ตลอดเลยเหรอครับ?”
“อ๋อ ได้สิ ถ้าแหวนอยู่ล่ะก็นะ” หญิงสาวพูดดักทางไว้ก่อนอย่างเครียดๆ “แต่ถึงจะพามาได้ก็เถอะ แต่ก็มีเวลาจำกัดแค่สองชั่วโมงเองนะ”
“สองชั่วโมง...” ร่างบางทวนคำ
“สองชั่วโมงต่อห้าวัน” คำพูดต่อมาทำให้ร่างบางได้แต่อ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“แค่นั้นเองเหรอครับ?!” เสียงหวานติดจะเสียดายและผิดหวังอย่างที่ไม่ค่อยได้ใช้น้ำเสียงแบบนี้สักเท่าไหร่
“แค่นั้นน่ะแหละจ้ะ” หญิงสาวเพียงคนเดียวพยักหน้าอย่างเศร้าๆ “ได้แค่นั้นก็ถือว่ามากแล้วนะ เพราะว่ากว่าจะทำได้หนึ่งอันแม่กับพ่อต้องเสียเวลาไปตั้งสามเดือนแน่ะ มากกว่านี้ร่างกายของคนใช้จะรับไม่ไหวเอาด้วยแหละ”
อึ้ง...
ร่างสูงและร่างโปร่งอ้าปากค้างด้วยความอึ้ง อุปกรณ์ประเภทที่สามารถเรียก หรือติดต่อสื่อสารแบบนี้ได้จะต้องใช้เวลาในการสร้างอย่างน้อยๆ ก็หนึ่งปี แต่นี่กลับสามารถสร้างขึ้นมาได้โดยใช้เวลาเพียงแค่สามเดือนเท่านั้น!
“งั้นเหรอครับ...” ร่างบางก้มหน้าลงอย่างเศร้าๆ ก่อนจะถลาเข้าไปโอบเอวของหญิงสาวผู้เป็นแม่ของตนเองแน่น “ถ้าอย่างนั้น... ตอนนี้... ข้าขออยู่แบบนี้สักพักนะครับ”
“..........” คนโดนกอดนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ โอบร่างของลูกเข้ามาในอ้อมแขน “ได้สิ ได้แน่นอนอยู่แล้วล่ะ ก็ลูกเป็นลูกแม่นี่นา”
“อะแฮ่มๆ” เสียงทุ้มของคนที่กำลังหาของอย่างเอาเป็นเอาตายขัดจังหวะขึ้น “ไม่คิดจะกอดพ่อคนนี้บ้างรึไงฮึ?”
“กอดครับ แต่ขอกอดท่านแม่ก่อนนะครับ” ร่างบางตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มทำเอาคนที่โดนตอกกลับต้องหัวเราะเสียงดังอย่างปลื้มอกปลื้มใจ
“ลูกเรานิสัยดีแบบนี้ สงสัยคงจะได้มาจากข้าเยอะแน่ๆ เลย ฮ่าๆๆ” ว่าจบก็หัวเราะอีกครั้ง
“อะไรล่ะ อาเทน! ลูกได้นิสัยจากฉันต่างหาก เนอะ” พูดจบก็ขยิบตาให้ร่างบาง แต่ว่าใบหน้าหวานได้แต่เอียงคออย่างงงๆ ไม่เข้าใจในท่าทางนั้น
“อะไรน่ะครับ?”
“อ้าว...??” หญิงสาวได้แต่ร้องออกมาเมื่อชักนะเสียหน้า ทำให้คนรักของเธอหัวเราะออกมาเสียงดังอีกครั้ง
“ครับ?” ใบหน้าหวานแสดงความไม่เข้าใจอย่างสุดซึ้งทำเอาหญิงสาวเพียงคนเดียวในที่นี้อดไม่ได้ที่จะหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่ ก่อนจะแยกเขี้ยวงุดให้ร่างบาง
“ไม่รับมุขแม่เลยนะเราน่ะ” หญิงสาวพูดพลางหอมแก้มลูกชายอีกฟอดใหญ่ “แหม... มีลูกน่ารักแบบนี้ อยากจะจับมาเป็นแฟนจังเลย~!”
“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ” อาเทนปรามเสียงเข้มก่อนจะแสร้งถอนหายใจเบาๆ “ถ้าเอาคุณเป็นแฟนก็อย่างกับได้นกหวีดมาสักร้อยอันเห็นจะได้”
“นี่ อาเทน!” หญิงสาวร้องดังลั่นก่อนจะวิ่งเข้าไปบีบคอสามี “ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยน้า~!!”
“เฮ้ๆ แค่กๆ หยุดซะทีเถอะ อย่าทำตัวติ๊งต๊องต่อหน้าลูกสิ” อาเทนจับมือบอบบางที่บีบคอเขาด้วยแรงมหาสารเกินกว่าที่คาดคิด
“ไม่สนๆๆๆๆ” หญิงสาวไม่บีบคออย่างเดียวคราวนี้เขย่าจนชายหนุ่มหัวโยกหัวโคลงไปโครงมาก่อนที่มือหนาจะตวัดรอบเอวหญิงสาวแล้วกระชากเข้ามาแนบชิดจนหญิงสาวต้องนิ่งไป
“อยู่ดีๆ ก่อนสิ” มือหนาอีกข้างก็คว้านหาแหวนบนชั้นอย่างเร่งร้อน แต่ดวงตากลับจับจ้องที่ใบหน้าของหญิงสาวที่แดงก่ำ
กึก!
“เจอแล้ว!”
ปัง!
“เปิดประตูเดี๋ยวนี้! ข้ามาตรวจค้นบ้าน!” เสียงทหารตะโกนก้องที่ประตูบ้าน
เม้นจงมา~ เม้นจงมา~
คุหุหุ
ความคิดเห็น