คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : EP 33 100%
33
ปัง!
“เปิดประตูเดี๋ยวนี้! ข้ามาตรวจค้นบ้าน!” เสียงทหารตะโกนก้องที่ประตูบ้าน
ใบหน้าของสองสามีภรรยาซีดเผือดอย่างร้อนรน ทำให้คนอีกสามคนได้แต่มองกันอย่างงุงงง แต่แล้วร่างบางก็เป็นคนเดินไปเปิดประตูบ้านเองตามมารยาทที่พึ่งกระทำ (แต่ไม่ใช่ในเวลานี้~!!) จะร้องห้ามก็ไม่ทันซะแล้ว
แกร๊ก...
“มีอะไรเหรอ... โอ๊ย!” เสียงหวานร้องขึ้นอย่างเจ็บปวดเพราะมือของคนที่กำลังตบประตูบ้านอย่างเมามันส์ดันตบลงมาตอนที่ร่างบางเปิดประตู ทำให้มือนั้นตบลงบนหัวของร่างบางพอดีเป๊ะอย่างกับจับวาง
“ชิพ! / ชิพ!” ร่างสูงและร่างโปร่งถลาเข้าไปหาอย่างเป็นห่วง (แค่โดนตบหัวเองนะ) หญิงสาวข้างหลังก็ทำท่าเป็นห่วงเหมือนกันแต่ไม่ได้แสดงออกมากนัก
มือบางลูบหัวตัวเองปอยๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของแขกผู้มาใหม่ก็ต้องผวาแล้วไปหลบอยู่ด้านหลังไลน์และฟอกซ์อัตโนมัติ
...หน้าเหมือนหอยทาก...
ใบหน้าหวานซีดเผือดอย่างหวาดกลัว แต่ไม่วายแอบมองใบหน้าน่าเกลียดนั้นแล้วก็ต้องสะดุ้งหลบอีกรอบ... และอีกรอบหลังจากทำเหมือนเดิม
“เจ้าเป็นใคร?” ไลน์ถามเสียงเย็น มือหนาดันร่างบางให้อยู่ด้านหลังตนอย่างปกป้องเช่นเดียวกับฟอกซ์ที่มองคนมาใหม่ด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ทุกตน! เคารพ!” คนตรงหน้าไม่ตอบแต่กลับสั่งการให้ลูกน้องที่อยู่ข้างหลังเคารพไลน์...ซะอย่างนั้น...
“พวกเจ้า...”
“องค์ราชาทรงต้องการพบตัวองค์ชาย ท่านองค์รักษ์ และว่าที่ลูกสะใภ้ด่วนครับ!” คำกล่าวของทหารทำเอาเจ้าของบ้านทั้งสองคนต้องเผลอถอนหายใจอย่างโล่งอก
“โชคดีที่ทหารยังไม่มาตรวจค้นบ้าน... ของประดิษฐ์ยังเก็บไม่หมดเลย...” หญิงสาวเอ่ยเบาๆ กับตัวเองก่อนจะลูบอกเรียกขวัญที่หนีหายกระเจิดกระเจิง
“โชคดีจริงๆ นั่นแหละ” อาเทนปาดเหงื่อทิ้ง รู้สึกขาสั่นจนแทบทรุดอย่างเดียวกับคนรักตน
“จะให้ไปตอนนี้งั้นเหรอ? คงจะยังไม่ได้...” ร่างสูงพูดไม่จบร่างบางก็แทรกขึ้นมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ไปกันเถอะครับ นะครับ ท่านพ่อ ท่านแม่” ร่างบางแย้มรอยยิ้มให้ก่อนจะหยิบกระจกบานเล็กๆ บานหนึ่งขึ้นมาและแหวนที่สวมนิ้วกับอีกสองวงที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมา แล้วขยิบตาให้ผู้ให้กำเนิดทั้งสอง
“นั่นสิๆ” คนเป็นแม่ที่หยิบของให้พร้อมกับสมุดบอกวิธีใช้อุปกรณ์ดังกล่าวยิ้มให้แล้วรีบโบกมือให้ไปเร็วๆ “ไปเถอะ ถ้าคนของทางการมาตอนนี้เข้าล่ะก็... แม่คอขาดแหงๆ ยังไงก็... แล้วเจอกันนะ ลูกรัก”
ขยิบตาให้ร่างบางเสร็จก็ยัดกล่องข้าวสามกล่องที่ไปทำตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ใส่มือบาง
“เอาไว้กินนะ เผื่อคิดถึงแม่” ทำพูดนั้นทำเอาอาเทนลุกพรวดขึ้นมาพูดสวนแล้วค้อนขวับๆๆ
“อย่าคิดถึงแต่แม่สิ! ชิพ!” คำพูดราวกับกำลังฉุนขาดทำให้ร่างบางหัวเราะคิกคัก
“ครับๆ ข้าจะคิดถึงทั้งท่านพ่อและท่านแม่เลยครับ” ร่างบางว่าก่อนจะดันหลังคนรักทั้งสองให้ออกจากบ้าน “ถ้าอยู่นานกว่านี้จะทำให้ท่านพ่อกับท่านแม่ลำบากนะครับ ไปกันเถอะ”
“อะ... อือ”
มือบางเกาะแขนทั้งสองของคนรักแน่นด้วยความกลัว ดวงตาที่เคยใสซื่อบัดนี้หลับปี๋ ริมฝีปากบางเม้มเข้าจนห่อเลือด
“ทะ... ทำไม...” เสียงหวานแทบจะไม่พ้นริมฝีปาก ร่างสั่นพับๆ อย่างคุมไม่อยู่ “ทำไมต้องวิ่งแบบนี้ด้วยล่ะครับ!?”
เสียงหวานตะโกนลั่นแต่สั่นระริกแบบที่ทำเอาคนที่หิ้วปีกสองข้างของร่างบางไว้ต้องขำคิกๆ กับท่าทางหวานกลัวนั่น
“ลืมตาก็ได้นะชิพ ไม่ได้เร็วอะไรขนาดนั้น” ฟอกซ์แกล้งพูดก่อนจะเร่งความเร็วเท้าให้กระโดดไปตามกิ่งไม้ให้เร็วกว่าเดิมพร้อมๆ กับไลน์ที่อยู่อีกข้างของร่างบาง
“มะ... ไม่ครับ! แค่ลมที่โดนหน้าก็รู้แล้วว่ามันเร็วขนาดไหนนนนนน~!” ร่างบางลากเสียงยาวอย่างไม่ตั้งใจแต่เพราะทั้งสองแกล้งกระโดดวูบให้สูงกว่าเดิมทำเอาร่างบางแทบอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ
“อ๊ะ ถึงแล้วล่ะ” เสียงฟอกซ์ที่ได้ยินแว่วๆ มาตามลมก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดชะงัก
เอี๊ยดดดด... กึก!
ลมหายใจของชิพก็แทบจะหยุดไปพร้อมๆ กับการเคลื่อนไหวด้วย ร่างบางหอบแฮ่กๆ ควานหาอากาศแถวนั้นให้เต็มปอดก่อนจะขาดใจตาย
“ป่ะ เข้าบ้านกัน” ร่างโปร่งพูดจบก็จับข้อมือเล็กแล้วลากๆๆ ให้เดินตาม ดวงตาใสที่พึ่งลืมขึ้นมองไปรอบๆ อย่างตระการตา
ปราสาทที่สวยสะดุดตาด้วยสีน้ำเงินแกมดำ กับการตกแต่งด้วยต้นไม้เป็นทิวแถวอย่างสวยงาม ตัวตึกที่น่าสูงกว่าสามชั้น ทุกอย่างช่างดูหรูหราสำหรับร่างบางมากเหลือเกิน
“ที่นี่...” เสียงหวานแผ่วเบาก่อนจะหันไปมองไลน์เขม็ง “บ้านของไลน์กับฟอกซ์เหรอครับ? ได้ยินมาว่าไลน์เป็นเจ้าชาย
“อ้าว? ใครบอกล่ะ?” ร่างสูงหันมาถามอย่างสงสัย...และงงว่าใครกันแน่
“เอ๋? ไม่รู้สิครับ มีคนมากระซิบบอกในความฝันน่ะครับ” ร่างบางแย้มรอยยิ้มอย่างไร้เดียงสาให้อีกฝ่าย “แล้ว...เรื่องจริงรึเปล่าครับ?”
“อืม เรื่องจริง” เสียงทุ้มรับอย่างไม่แคร์ก่อนจะหันมามองร่างบางอย่างจริงจัง “ทำไมล่ะ? ถ้าข้าเป็นเจ้าชายแห่งแววูฟแล้วเจ้ารังเกียจงั้นหรือ?”
“เปล่าครับ” ใบหน้าหวานส่ายพึบพับปฏิเสธก่อนจะแย้มรอยยิ้มให้ “ก็ถ้าเป็นไลน์คงขอให้ข้ามาพบพ่อได้สิครับ? แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“ชิพ...”
ใบหน้าหล่อเหลามองร่างบางนิ่ง ทั้งสามตนหยุดเดินเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่ว่าทั้งสองนั้นต่างจับจ้องมาที่ร่างบางที่มองใบหน้าหล่อเหลาของทั้งคู่สลับไปมาอย่างงงๆ
“ดีใจนะ” ร่างสูงเอ่ยขึ้นทำให้ร่างบางต้องเผลอเลิกคิ้วอย่างสงสัยในคำพูดนั้น “ปกติแล้วคนที่รู้ว่าข้าเป็นแววูฟจะรังเกียจทันที (เพราะงั้นเลยไม่อยากจะบอกเท่าไหร่) แต่ว่า... เจ้ากลับไม่รังเกียจข้าเลยสักนิด”
“อ้าว? ทำไมต้องรังเกียจด้วยล่ะครับ? ไลน์ก็คือไลน์ ฟอกซ์ก็คือฟอกซ์ เหมือนเดิม ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนเลยนี่ครับ” ร่างบางตอบตรงๆ ทำเอาใบหน้าหล่อเหลาของคนได้รับคำตอบแดงซ่าน “อ๊ะ ไลน์กับฟอกซ์เป็นอะไรเหรอครับ? ไม่สบายรึเปล่า?”
ใบหน้าหวานฉายแววเป็นห่วงจริงๆ จังๆ ทำให้ร่างสูงต้องส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะลูบหัวของร่างบางเบาๆ
“ไม่เป็นไรหรอกน่า” ไลน์และฟอกซ์ตอบพร้อมกัน
แล้วมือของทั้งสองตนก็คว้ามือบางไว้แล้วจับแน่น ก่อนจะเดินนำร่างบางเดินตรงไปยังห้องโถงของปราสาทหลังนี้
เมื่อมาถึงร่างสูงก็ยืนนิ่งๆ จ้องมองไปรอบๆ อย่างแสนคิดถึงแต่มือหนายังคงจับมือของชิพไว้ไม่ยอมปล่อย ถึงแม้ร่างบางจะรู้สึกเหนียวมือเพราะเหงื่อออกแต่ก็รู้สึกดีไม่น้อยที่ถูกกุมมือไว้ตลอดเวลาแบบนี้
“เฮ้ เจ้าน่ะ” เสียงทุ้มของฟอกซ์ทำให้ร่างบางหันไปมองอย่างสนใจ (ไม่ได้หึงนะ) “ไปตามนาย
“เจ้าค่ะ”
หญิงรับใช้รับคำก่อนจะเดินออกไปจากห้องโถง ความเงียบเริ่มบังเกิดทำให้ร่างสูงและร่างโปร่งหันมามองชิพที่มองไปรอบๆ อย่างสนใจใคร่รู้เต็มที่
“เออ...” เสียงหวานถูกเปล่งออกมาทำให้ร่างสูงรีบถามต่อ
“มีอะไรงั้นเหรอ?” ร่างสูงถามขึ้นทำให้มือบางชี้ไปทางรูปศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นรู้ของราชาแห่งความมืด (ด้านตรงข้ามกับราชินีแห่งแสง)
“นั่นน่ะครับ...” เสียงหวานพูดอย่างสงสัยใคร่รู้แต่ก็เกรงใจอยู่ในที “ในมือของรูปปั้นนั้นคืออะไรเหรอครับ?”
ร่างบางพูดถึงโถน้ำเล็กๆ ที่วางอยู่บนมือของราชาแห่งความมืดที่ถือดาบและทำท่าทางราวกับกำลังต่อสู้ (แต่ก็ยังมีอารมณ์ถือถ้วยน้ำ)
“อ้อ นั่นเป็นน้ำแห่งวาจาสิทธิ์น่ะ” ร่างโปร่งตอบแทนเมื่อเห็นร่างสูงมองสิ่งที่ร่างบางถามพร้อมกับหันมามองใบหน้าหวานนิ่ง “เอาไว้ใช้สำหรับแต่งงานน่ะ”
“เอ๋? แต่งงาน? แต่งงานคืออะไรเหรอครับ?” ร่างบางถามยิ่งทำให้ร่างโปร่งแทบจะตบหัวตัวเองอย่างหนักใจ
...จะอธิบายยังไงดี...
“อืม... ก็เหมือนๆ กับที่พ่อแม่นายอยู่นั่นไง นั่นคือชีวิตหลังแต่งงาน” ร่างโปร่งพูดพร้อมกับแสดงท่าทางประกอบ “แต่งงานเป็นเหมือนพิธีกรรมอย่างหนึ่งน่ะ เอาไว้สำหรับคนรักกัน... ประมาณว่าสาบานว่าจะรักกกันไปตลอดกาล”
“เอ๋? งั้นพวกเราก็แต่งงานกันได้เหมือนกันสิครับ?” สิ่งที่ร่างบางถามทำเอาร่างสูงกับร่างโปร่งต้องหน้าแดงซ่านอีกครั้ง
ถามแบบซื่อๆ แต่ทำเอาคนอื่นคิดไปไกล...
“ก็... ได้นะ” ร่างโปร่งเกาหัวแกรกๆ อย่างจนปัญญา
“กลับมาแล้วรึ? ไอ้น้องชายตัวดีกับองค์รักษ์ที่แทบไม่ช่วยอะไรเลย” คำพูดทักขึ้นอย่างเป็นกันเองทำให้ร่างบางหันไปมองที่ประตูห้องโถง
ชายกับหญิงวัยกลางคน กับอีกหนึ่งหญิงสาวที่ท่าทางจะอายุมากกว่าร่างโปร่งไม่มากนัก แต่ท่าทางของทั้งสามสง่างาม
“ท่านพ่อ! ท่านแม่! พี่สาว!” เสียงไลน์ทักกลับทำให้ร่างบางต้องหันไปมองทั้งสามคนอีกครั้ง “อ้าว? แล้วมายด์ล่ะครับ?”
“เดี๋ยวก็มาล่ะมั้ง” คนเป็นพ่อว่าอย่างรู้ดีก่อนจะกระแอมเสียงดัง “อะแฮ่มๆ มือน่ะ มือ”
คำพูดนั้นทำเอาร่างสูงและร่างโปร่งรีบปล่อยมือบางทันควันเหลือเพียงแต่ร่างบางที่มองอย่างสงสัยในท่าทีนั้น แต่แล้วเสียงหวานๆ เสียงหนึ่งก็เรียกความสนใจขึ้นมา
“สวัสดีครับ ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ทั้งสอง พี่ฟอกซ์ และ... คุณพี่สะใภ้”
ความคิดเห็น